AFK-keuring

De volgende dag werd dus mijn auto gekeurd.
Er lag nog een beetje sneeuw maar het was goed te doen met mijn zomerbandjes.
Na een half uur, stipt nederlands op tijd bij het keuringsstation.
Sleutels ingeleverd (de auto van mijn ouders werd ook meteen gekeurd) en na drie kwartier mochten we terugkomen voor de goed of afkeuring.

Wij maar even naar de Tati  gegaan, een kledingwinkel maar die ook allemaal leuke rommel verkoopt. Daar hebben we ons bijna een uur wel weten te vermaken. Passen van de meest afzichtelijke kleding (erachter komen dat het best leuk staat maar dat je het niet aan durft (letterlijk en figuurlijk)), kijken naar de über kitch kerstversiering die ze hier hebben (love it!) en worden bedwelmd van alle luchten die mensen bij zich droegen. Een overjarige neppe chanel wat zo stonk dat ik nu eindelijk begrijp wat ze bedoelen met eau de toilette, zo'n sterke knoflooklucht dat een vampier nog liever in zijn grot blijft, en de wandelende ricards kwamen ons ook  al tegemoet. Nou hoor je wel vaker mensen zeggen dat Fransen naar knoflook ruiken, tsjah ze eten het veel dus lijkt me nogal wiedes. Maar Nederlanders kunnen ook meuren! Tsjonge wat ik altijd bij de dirk in de buurt van de flat rook was ook niet fris hoor.. vieze trainingsbroeken (de ik-zit-de-hele-dag-op-de-bank-te-zweten-lucht) en alsmaar die bier en shag lucht. Blij dat ik daar vanaf ben. En van dat ongeduld bij de kassa's. Heb alleen die lelijke tas nog, moet ik maar gauw iets anders voor in de plaats kopen.

Goed na al dat reukvermaak weer terug naar de man van de keuring, die ontzettend aardig was trouwens.
Mochten we mee in het kantoortje en kregen we de 2 keuringsrapporten. Bij die van mijn ouders was niet veel aan de hand. Alleen dat we de winterbanden er verkeerd om op hadden gezet, die man moest er zelf ook een beetje om lachen. Dus die was mooi door de keuring. Toen kwam mijn auto. Een hele lijst met allemaal dingen. De banden waren in slechte staat, de vering was niet goed, HET rubbertje wat al jaren kapotgaat bij een aandrijfas had het wederom begeven, mijn deur had geen grens meer (leuk als iemand naar je toe komt lopen die je niet mag dat je in één zwaai de hele deur naar de andere kant kan laten flappen, ogh sorry, dat doet die deur anders nooit!) en er was iets met de schakelbak en er waren nog wat punten. In totaal 9. Dus ik dacht; nou zonde dat we hem hebben meegenomen... dus ik zei maar een beetje voorzichtig en lichtelijk teleurgesteld: "oke, et maintenant?" . "Nou dat komt over twee jaar wel". Ik wilde net zeggen "QUOI??" maar bedacht me dat ik dat beter niet kon doen. Dus ik kreeg ook mooi mijn papiertje achter m'n ruit dat de auto voor twee hele jaren is goedgekeurd! (Inmiddels is het papiertje drijfnat omdat me dak helaas weer lekt).

Toen we thuis aankwamen, kwam ook net familie uit Nederland aan. Onze eerste echte logees. Met hun hebben we drie leuke dagen gehad en 2 wandelingen gemaakt in de buurt. De eerst keer waren we de goede route kwijt, liepen we richting een pad wat een rivier bleek te zijn, is onze slee overleden, lag er onwijs veel sneeuw dat ik blij was dat ik Jamie (de hond) niet had meegenomen want heel zijn onderkant zou bevroren zijn geweest. De tweede wandeling was wel de juiste route en was ook fantastisch. Hieronder enkele foto's van tijdens de wandeling in Winter Wonderland.

Maria is watching us

Inmiddels hebben we ook de kerstboom opgehaald. Ik heb nog nooit zo'n dikke boom gehad. Niet normaal.  En mijn standaard was het ook niet gewend. Want de hele bende is omgevallen met als gevolg dat de glazen oranje ballen die er nog in zaten (had al veel plastic ballen omdat mijn katten ze ook leuk vinden) en mijn glazen, supergave oranje piek allemaal in duizend stukjes op de vloer lagen om half 2 's nachts. Ik ben niet materialistisch, maar die piek heb ik echt maanden naar gezocht (wie wil er nou een oranje piek??) dus ik dacht, zo één krijg ik er nooit weer! Godzijdank houden ze hier van kitsch en heb ik eergisteren bij de eerste de beste winkel een super foute oranje met gouden plastic ster gekocht. En hij staat me daar een portie leuk! De boom hangt nu met twee touwen aan de gordijnhaken. Volgend jaar maar wat anders op verzinnen.
We hebben ook buiten een sliert lampjes aan het balkon gehangen, beneden hebben mijn ouders een boom en er hangen 2 takken helemaal versierd (uiteraard met oranje lampjes) voor de ramen. Overigens heb ik een hekel aan mensen die zo willen laten zien waar ze vandaan komen. Maar toevallig is oranje mijn lievelingskleur, het heeft niets met Nederland te maken dat ik het ophang (in de flat had ik zelfs een oranje keuken). Maar goed, we hebben nu ook een boom aan het hek gekregen vanuit de gemeente. Bijna ieder huis in het dorp heeft dat. Ben benieuwd of we het zelf moeten versieren of dat de commune dat doet. Afwachten dus. Maar zo leuk!

Net als een chocoladefestijn wat hier van het weekend was. Een patissier kwam bij het restaurant van de buren een demo geven. Het was van 5 tot half 7 en het kostte niets. We kregen bij aanvang de recepten en een folder. Toen de "kok" opkwam zeiden we tegen elkaar: "goh hij ziet er wel anders uit dan op de foto in de folder". Na goed kijken bleek de folder uit 1993 te komen. Zijn telefoonnummer was inmiddels ook gewijzigd en dat had hij veranderd door, hoe simpel, met een pen het te wijzigen op zijn folder. Alles kookte hij voor het publiek. Ik denk dat we met dertig man daar zaten. De burgemeester was er ook, hij had een Droopy jas aan. Je weet wel, dat stripfiguur, dat is zo'n hondje met hangwangen. Geuren van gesmolten chocolade, frambozen, boter en room. Rond half zeven werd er een tafel gedekt en werd alles neergezet, alles mocht je pakken en proeven. "Neem nog wat meer!" "deze mousse is ook verrukkelijk, neem nog wat!". En toen was het afgelopen, misselijk naar huis gelopen om daar nog het avondeten te bereiden.
In Nederland zou zoiets niet snel gratis zijn, of dan kun je aan het einde van het verhaal peperdure bonbons kopen. Of moet je betalen om te proeven.

Lekker Proeven!

Ja, het bevalt me hier wel. De AFK- keuring (Algemene Franse Keuring) is goed verlopen. Ik heb het goedgekeurd. Ik hou van kitsch, lange wandelingen zonder een mens tegen te komen, klungelige keuring, knoflooklucht, kerstbomen die omvallen om zo een afzichtelijke piek te kunnen kopen, chocola zonder veplichtingen en van burgmeesters die in een droopy jas rondlopen.

 AFK-vervaldatum? Ik hoop nooit.

Middagpauze

Morgen wordt dan eindelijk mijn autootje gekeurd!
Hij had een tijdje buiten gestaan omdat de schuur nog volstond met spullen en dat heb ik geweten.
Als je in mijn auto zou kijken zou je een flashback krijgen naar een (voor sommigen behoorlijk, sorry het is de realiteit) aantal jaren geleden. Toen je nog heel klein was en je bevond in een poeltje of pierenbadje.
Nostalgisch... maar ik ging uit het verleden snel back to the future toen ik voor de zoveelste keer weer een natte kont had, natte voeten, beslagen ruiten en mensen aantrof die in mijn auto paddenstoelen zochten. Oké dat laatste is gelogen maar dat maakt het verhaal wat leuker. Nee het was nu echt genoeg. De lekkage werd alsmaar erger dus hij moest maar eens flink drogen.

Toen de schuur een stuk leger was kon de trailer er mooi in en mijn auto paste er ook nog bij. Dus met een spons en emmer alles eruit geschept en gezogen, matten eruit en kacheltje erin. We zijn nu 1,5 week verder en hij is nog niet droog maar goed. Dak is dicht ge-epoxied en morgen gaat hij dus weer op pad. Ben blij dat ik nu eens een keer niet tegen de APK- man hoef te zeggen: "de vuilniszak ligt achterin en kunt u de stoel naar voren doen als u klaar bent anders wordt hij nog natter". Nee, morgen is het gewoon sleuteltje inleveren en klaar! Om 14:00 waren we welkom. Of voor twaalven. Want daartussenin hebben de meeste Fransen pauze.
Toen ik hier op school zat hadden we dat ook. Inmiddels is het wel aan het veranderen. Veel supermarkten zijn open tussen de middag en sommige andere winkels ook.
Daardoor raak je wel in de war. Zo ging mijn vriend vandaag naar de Bricolage (bouwmarkt) en hij dacht dat ook deze gewoon tussen de middag open was (de winkels ernaast namelijk wel). Om twaalf uur, hij was net binnen, liep iemand nietsvermoedend langs het pad waar mijn vriend in stond, deed een paar passen terug en schrok duidelijk een beetje. Ze liep naar hem toe en zei iets wat mijn vriend niet kon verstaan en wees vervolgens naar het rolluik dat zachtjes naar beneden aan het rollen was. Had hij zich anders zomaar twee uur moeten vermaken tussen de hamers, grasmaaiers en toiletpotten. Zie het al helemaal voor me dat ze om twee uur terug waren gekomen en dat hij een tukkie lag te doen op de loopband van de kassa. Dus hij was na anderhalf uur weer thuis (dat heb je als alles ver weg is) en kon 's middags weer terug. Ik vind het wel mooi om te zien dat ze veel aandacht besteden aan het middageten. Eten is belangrijk, en terecht. Toen ik 16 was en in een supermarkt in Nederland werkte werd er verwacht dat je binnen een half uur je eten naar binnen had gewerkt. Nou dat heb ik nooit wat aan gevonden. En o wee als je één minuut te laat was (en dan ook nog alles tot op de minuut registreren op zo'n vreselijke klokkaart). Hier zijn ze wel vaker te laat. Je kan je er aan irriteren maar je kan het ook gewoon accepteren. We wachten nog steeds op dat de bouwvakkers hier hun klussen afmaken en nog steeds doet de oven het niet omdat ook die klusjesman nog niet is geweest.

Irritant, ja, maar het heeft ook wel weer wat.
Het enige wat ik velen nu hoor denken: "zo verlies je toch klanten door niet te komen? Zo loop je toch geld mis door tussen de middag dicht te gaan?" schijnbaar niet, want dit gaat bij al die bedrijven al jaren zo.
Zo was ik laatst ook bij het postkantoor twee deuren verder en ik wilde een chequeboek aanvragen. Internetbankieren is nog niet erg in trek bij veel bedrijven dus een chequeboek heb je hier nog steeds nodig.
Er kwamen plots twee mensen binnen en de man zei tegen me: "kom morgen maar terug je ziet het (al wijzend naar de twee mensen) ik heb het ontzettend druk" in Nederland zouden velen stampij maken. Maar hier accepteer je het op de één of andere manier. Ik was wel verbaasd maar kon er erg om lachen. De volgende dag terug, toen waren er drie mensen voor mij en toen de eerste dame klaar was liep ze naar de andere twee gaf ze een hand en liep naar mij toe en gaf ook mij een hand en wenste mij een fijne dag. Sorry misschien wat negatief maar zo zijn Nederlanders toch echt niet. Zoiets, daar wordt je toch blij van. Ik was kort daarna aan de beurt en hij had alles al klaar gelegd, 1 krabbeltje en het was al klaar! Toen was het 12 uur en ging het postkantoor voor de rest van de dag dicht (in de zomer zijn ze 's middags wel open).

Er is alleen één iets wat betreft openingstijden... daar stond ik echt van te kijken. Ik las in een blaadje een advertentie voor een wellnesscentrum hier in de buurt. Zag er mooi en chique uit, ik dacht, nou dat is nog eens een keer leuk. Lekker een dagje relaxen, massages, badderen, sauna, lunchen en verder badderen! Maar nee tussen twaalf en twee dicht, kom je 's ochtends en wil je na tweeën weer komen dan moet je opnieuw entree betalen! Nou dat wordt hem dus echt niet. Dus bij deze verliest dit wellnesscentrum dus wel een potentiële klant.
Die openingstijden moet je aan wennen, ik weet het, maar in dit geval als ik dan toch een keer erge behoefte heb aan een relaxdagje (en geen ochtend) reken maar dat ik me om één voor twaalf ergens achter een palmboom of fontein ga verschuilen.



 

Ook hier houden ze van oranje

Je wordt wakker, kijkt naar het prachtige uitzicht en bedenkt je dan; nou alles nog inrichten.
Donkere wolken verzamelen zich en het begint te miezeren, in mijn hoofd. Ik ben zo klaar met al die spullen. Mensen die naar Nieuw Zeeland verhuizen nemen alleen een containertje, koffertje of handtas mee. Wat moeten we met al die zooi!
Maar dan loop je de schuur in en dan staan al die dozen je aan te gapen en zie je op de zijkanten geschreven staan: "spulletjes flat, woonkamer" "flat, slaapkamer fotolijstjes" "poezen krabpaal flat". Alleen al het woord flat doet mij goed. Weg met die flat! En wat heerlijk dat ik nou meer ruimte heb voor al mijn spulletjes.
Het klaart weer wat op en de zon begint zachtjes te schijnen, in mijn hoofd.

Dagen zijn we bezig geweest om alles uit te pakken (en eerlijk gezegd is nog alles niet helemaal op orde), soms gaat het je niet snel genoeg, dan bedenk je toch weer wat anders waar iets moet komen te staan. Maar langzaamaan wordt het toch weer "thuis". Hoeveel dozen ik weer heb dichtgeplakt en in de kelder heb gezet echt niet normaal. Hoe kan dat nou? Ik had toch meer ruimte? Hmm, schijnbaar heb ik ons flatje toch wel een beetje volgepropt al die jaren. Met alles dacht ik: "straks moeten we hier weg, moet ik weer alles inpakken, kan ik het beter laten zitten". Met als gevolg dat er inmiddels van ons allen alweer 4 pallets vol staan in de kelder. De kelder die we wilden gebruiken om daar ons uit te leven op meubels, of het woeste plan hadden om daar een naakte man te boetseren van klei wordt nu dus gebruikt als opslaghok. Die torso kan wel wachten en meubels hebben we genoeg.

Toby ontdekt de grote buitenwereld

De poezen zijn hier al helemaal gewend. Ze zijn al voor het eerst naar buiten geweest, ze waren allemaal wat angstig. Zoë vind het maar niets en die blijft het liefst lekker binnen. Sparky, de kat van mijn ouders, die in Nederland de schrik was van alle boerderijkatten en tevens ook de vader, opa, overgrootopa, inteeltvader, inteeltopa en inteeltovergrootopa van hen was ligt nu de hele dag voor pampus op de verwarming en als hij dan buiten is, snuft hij even, loopt een rondje en gaat weer naar binnen. Toby zit in bomen, maakt ruzie met een 18 jarige kater (de arme oude knar) en blèrt alles aan elkaar. Minous, onze dikke theemuts is helemaal in haar element, ze glipt constant naar buiten als ze binnen moet blijven en is vandaag voor het eerst in een boom geklommen, erin ging wel eruit niet. Je moet je voorstellen, het is een poes van bijna 7 kilo en dat zie je. Wijdbeens en ondersteboven hing ze in de boom en maar miauwen. Ze viel van de ene naar de andere tak, die ook nog bijna afbrak, tot ze met een plof de grond bereikte. En trots dat ze was! En ik ook! Nooit geweten dat ze in een boom kon klimmen.



Tussen al het inrichten, werken, poezen naar buiten doen en lachen door ook tijd voor ontspanning. We zijn nog naar het lac de pannecière geweest dat nu vrijwel leeg staat omdat ze met onderhoud van de stuwdam bezig zijn. Heel apart gezicht. We hebben nog een wandeling gemaakt van 8 kilometer. Ik had een leuke route uitgeprint, eenmaal in het bewuste dorp stond ook daar de route aangegeven. Alleen maar de groene borden volgen. Nou dat is toch fijn. Ik zal je vertellen we hebben één groen bordje gezien. De rest was verdwenen.
Het was wel een leuke route, werd weer flink gejaagd en dan loop ik toch niet lekker hoor moet je toch voorstellen dat je een schot hagel in je donder krijgt. En dat gebeurt meer dan eens daar dat ze elkaar overhoop schieten. Nu hebben ze gelukkig de honden fluoriserende halsbanden omgedaan (en belletjes maar die hadden ze eerder ook)  en ze hijsen zichzelf nu ook in oranje hesjes. Zo'n komisch gezicht staat er een veel te dikke fransman strak in hesje achter een boom met z'n geweer... wat zal dat zwijn wel niet denken, een boom versierd voor Koninginnedag? O nee dat kan niet. Dat kennen ze hier niet.
Enfin, de jacht, ik vind het maar niets. Zeker niet als ik daar ook rondloop met m'n hond die op een vos lijkt.

Je komt wel geweldige dingen tegen als je hier rondloopt; een verlaten kasteeltje, prachtige plekken om te fotograferen, een gehucht met allemaal videobewaking (lees: middle of nowhere), een maffe engelsman (althans hij had een Engelse naam op de brievenbus staan) die heel zijn hek vol had geplakt met plastic buxus. En dan stond er ook nog op de brievenbus dat het een adviesbureau was... ik hoop toch niet voor decoratiemateriaal.

Jamie bij het lac de Pannecière

Verlaten kasteeltje

Helaas kom je ook de verwaarlozing tegen, er ligt hier in de bossen behoorlijk veel vuil. Oud ijzer, banden, vaten, auto's enzovoort. Zo ontzettend zonde. Weet nog wel dat er kinderen bij ons bij de flat snoeppapiertjes zo over de schouder gooiden dat ik dan al giftig werd, maar dat is nog in de stad. Zo alles de natuur in dumpen, dat vind ik dan toch nog erger. Over dumpen gesproken, als je een leuke hond zoekt kun je hier ook flink rondkijken het stikt hier van de verdwaalde jachthonden. Toen we hier eerder ook al woonden hebben we wel eens wat honden gevangen en dan de jager gebeld. Dan kwamen ze, smeten ze in de auto en reden weg, je had dan bijna spijt dat je gebeld had. De blijdschap om hun maatje, collegajager te zien was ver te zoeken. Of dat nu beter is weet ik niet, laten we het maar hopen.

Afval in het bos

Na zo'n lange wandeling kom je thuis en dan wil je 's avonds even lekker douchen.
Ik naar boven, kraan aan, ouders' slaapkamer onder onze badkamer, en het begon te druppen door hun plafond. Gevolg; emmer op de grond om de boel op te vangen. En maar even wat kit halen om de bende dicht te smeren. Verder moet er nog iemand komen voor de, door mij inmiddels vervloekte, oven die het al van het begin af aan al niet deed. De toiletten lopen door en het vliegenprobleem is ook nog niet voorbij. Auto's op nieuw kenteken laten zetten is ook al in gang gezet. Inmiddels is de zorgverzekeraar in Nederland er ook achter gekomen dat we verdwenen zijn dus ik loop voor het eerst van mijn leven onverzekerd rond. Dus begin ik als auto-entrepreneur (zzp-er) hier, dat wilde ik sowieso voor het werken bij mijn vader maar feit dat de zorgverzekering daarbij inzit is mooi meegenomen, dus ook daar nog wat voor regelen. Ben nu wel blij dat ik geen surprise hoef te maken voor Sinterklaas! Die kennen ze hier niet. Voor de rest dus nog genoeg kleine en grote dingetjes die nog moeten gebeuren. Hopelijk dat het allemaal soepel verloopt en dat het niet zorgt voor al teveel storm, in mijn hoofd.

En France

Na een korte nacht, stonden we allemaal nog aardig gebroken op. Bordje brinta of broodje naar binnen geschoven en toen was het wachten op de vrachtwagen. Toch maar even naar de buren gelopen om te vragen of het een probleem was als de vrachtwagen een beetje voor hun deur zou staan.
We konden namelijk moeilijk inschatten of hij net wel of net niet voor hun huis zou komen te staan. Zo wel zou de auto er niet uit kunnen.
Ze hebben een supermarkt en bezorgen ook bij mensen thuis dus de auto hebben ze zeker nodig.
We troffen de schoondochter van de eigenaren van de winkel (het is een ouder echtpaar en ze runnen samen met hun zoon, schoondochter en een vrouw met een playmobil kapsel de winkel).
"Pas de problème!" Oke, prima maar als de auto weg gehaald moet worden dan moet dat voor 11 uur.
De vrachtwagenchauffeur had namelijk gesmst dat het rond een uur of 11 zou worden.
Ze hadden dus nog ruim een half uur.

Plots stond er een Citroën op de weg, nee hè, dit was precies waar we bang voor waren, dan kan er geen hond meer langs. Dus naar de burgemeester, gevraagd van wie de auto is; teruggelopen naar de andere buren (bij de bioscoop) naar binnen gegaan en wat we aantroffen was een verrassend leuk gebouw, groot en kleurrijk... ik zag workshops, foto's, yoga... maar goed geen tijd voor. Dus de vrouw opgespoord die s'ochtends ook op het gemeentehuis werkt en s'middags administratie doet voor het gebouw naast ons. Ze herkende me nog van toen ik eerder een keer bij het gemeentehuis was geweest dus dat zat meteen goed. We liepen naar haar auto en hoppa daar kwam de vrachtwagen al de hoek omgezeild.

Zij snel weggesjeest en daar kwam de schoondochter van de buren, ze was ziedend. Ze wuifde naar de vrachtwagen dat hij door moest rijden (hij kwam echt net aanrijden en moest goed kijken hoe hij moest parkeren) ze stapte in de auto trapte het gas in, liet de koppeling echt veel te laat los en met gierende banden reed ze weg. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen; de eerste maar ook tweede indruk zijn zo belangrijk!
Meteen nog geliefder bij onze buren.

Wat een chagrijn was onze eerste reactie, mens had tijd zat. Niets op uit doen we hebben wel wat beters te doen. Wij uitpakken (veel makkelijker dan inpakken maar nog steeds een rotwerk) en plots kwam chagrijn met een fles wijn aanzetten. Als welkomst cadeau, zou ze zich schuldig hebben gevoeld? Najah toch aardig. We bedankten vriendelijk. Iedere keer dat ze langs de vrachtwagen liep om wat uit hun oude schuur/winkelmagazijn te halen lachte ze volop naar ons en vroeg of alles wel ging.
Erg aardig.

Na een hele dag hard gewerkt te hebben gingen we nog even naar de paarden, samen met m'n moeder en schoonzus. We reden de berg af, toen plots, kudde koeien midden op de weg. Gelukkig kreeg ik geen visioenen van wat ik met de Nederlandse koe had meegemaakt. Al vlaaiend en herkauwend zaten ze ons aan te gapen zo van: "wat had jij nou met je roestbak... wij zijn met z'n twintigen zout eens even op je barricadeert de weg". Dan maar de toeter.. langzaam, heel langzaam wandelden ze verder richting grote straat (najah voor hier de grote straat dan, dat is niet te vergelijken met een N weg in Nederland hoor). Dat vond ik wel een heel naar idee. Dus wij naar de dichtstbijzijnde boer. "Wat voor kleur zijn de koeien?" vroeg de man. "Tsjah, ze zijn hier zowat allemaal wit dus ehm wit?" "Welke kant gingen ze op?": Dus ik uitleggen, hij zou wel een collegaboer bellen straks. Oké meer kunnen we niet doen.

Toen reden we door naar de pony's. Ze stonden er gelukkig bij. Lekker aan het grazen.De dames hebben nog nooit een hengst in hun omgeving gehad. Met als gevolg dat ze de afgelopen weken zwaar hengstig zijn, ze trappen als ze ook maar denken dat een hengst in de buurt is (ook de eigenaresse van de wei moest eraan geloven en ik ook) en een hoop gekrijs, gefluts en geschop. Het was vorige week zo erg, ik stond met Juweel in de stal, komt de hengst eraan. Zet ze een gil op, schopt in het rond en er vliegt zo een paardendrol tegen mijn gezicht. Fijn. Goed, dat was vorige week, weer even terug naar toen we hier net woonden. Wij reden met zijn drietjes weer terug en ja hoor was er een boer die de koeien in een weiland aan het drijven was. Gelukkig.

De pony's 

Juweel, de drollengooier

De dagen erna hebben we nog de kleine vrachtwagen uitgeladen, beetje genoten met z'n zesjes (was schitterend weer) en een beetje bijgetankt. Na een paar dagen gingen mijn broer en schoonzus weer naar huis met de ex-mediamarkt vrachtwagen die we hadden gehuurd. Raar hoor als je zo afscheid neemt. Niet leuk maar ja helaas hoort dat er wel bij. En dat is het fijne waar wij wonen, je vertrekt 's morgens vroeg en einde van de middag ben je alweer in Nederland.

Herfst

Als ik eraan terugdenk lijkt het alsof deze datum zo heeft moeten zijn. De week ervoor en erna was het weer echt heel erg slecht. Najah, zo bijgelovig ben ik niet maar ik vind het toch wel leuk om maar gewoon te denken dat het een goed voorteken is.

Dagen later viel het ons op dat de schoondochter van de buurvrouw steeds minder ons groette, geen lach meer op haar gezicht had als ze ons zag etc. We waren al twee keer in de winkel geweest om iets kleins te halen en we gingen nog maar eens even bij ze kijken, je gunt ze het tenslotte wel. Toen werd ze ineens heel opdringerig, hield dingen voor onze neus die we moesten kopen. En daar hou ik niet van. Dus we kochten uiteraard iets heel anders en sindsdien komt er echt nauwelijks nog een glimlach vanaf. Dus sindsdien is ze gewoon weer chagrijn en dat flesje wijn was uiteindelijk toch niet zo goed bedoeld. Jammer, hierdoor heb je eigenlijk al geen zin meer om wat te kopen. Dus nu gaan we erheen als chagrijn er niet is. Dan is playmobil er wel en de lieve oude buurtjes. Dat zijn echt schatten van mensen.

Eigenlijk als je dit zo leest is het net een dorp of straat in Nederland. Met al z'n gedoetjes. Alleen heb je hier wat meer ruimte, uitzicht en wat meer Fransen.

.

Verhuizen: deze keer doen we het anders!

Dat zei mijn moeder maanden voor de verhuizing.
Nou ze heeft gelijk gehad. Ik heb nog nooit zo’n vreselijke verhuizing meegemaakt. En ik ben al een aantal keer verhuisd in mijn leven. 

Al onze verhuizingen gingen altijd van slecht plannen, teveel zooi, enorme stress, en net na het nippertje klaar zijn met alles. Dat zou ons niet weer gebeuren. Ik en mijn vriend deden de flat, mijn moeder het huis en mijn vader zijn complete zaak. We hadden een vrachtwagen gehuurd van dertien meter, dat moest genoeg zijn.
Vol goede moed, dozen gekocht, honderd stuks misschien net iets te weinig maar konden we voorlopig vooruit. Het zijn er uiteindelijk twee honderd geworden. Dertien pallets en dan nog alle kasten en losse fruts.
De flat was net op tijd klaar. Mijn broer heeft ons nog geholpen met zware dingen naar beneden sjouwen. De rest van de week hielp hij mijn vader op de zaak. Vrijdag 12 oktober moesten we de sleutels teruggeven van de flat. Iedere dag tot ’s avonds laat zijn we bezig geweest. Alles moest eruit, ook de vloer omdat er helaas geen nieuwe huurders waren. Ik zat onder de blauwe plekken (leek wel of ik tien keer van de trap was gevallen) en was behoorlijk verrot. Constant vijf trappen naar boven en beneden lopen met zwaar spul, dat is niet zo leuk. Ik weet nu wel dat ik nooit meer in een flat wil wonen en al helemaal niet als er geen lift in zit. Leuk voor de conditie maar verder. Vrijdag sleutels ingeleverd en ik moet zeggen ik had het er best moeilijk mee. Had ik nooit verwacht. Heb toch heel wat meegemaakt daar en je gaat opeens een heel ander leven krijgen en dat besef kwam toen pas. 

Dag flatje, na 4,5 jaar is het mooi geweest (wij woonden helermaal bovenin)

In een notendop vertel ik even hoe de rest van de verhuizing ging. Vanaf dat moment sliepen mijn vriend en ik in Buurse. Er bleek daar toch nog enorm veel te doen, lees inpakken. Mijn vader kreeg de zaak niet op tijd af en heeft iedere avond tot laat doorgepakt met hulp van mijn broer. Zaterdag kwam mijn schoonzus ook helpen. Dozen op pallets, insealen en klaarzetten in de schuur. Wat hebben we veel gedaan en gesjouwd. Je lichaam wordt steeds moeier en de spullen bleven maar komen. Er bleek heel wat afgehamsterd te zijn de afgelopen jaren. De vader van mijn schoonzus kwam ook de hele dag helpen; hij rijdt vaak met de vorkheftruck en kon zo alles in de vrachtwagen inladen (de trailer stond er donderdag al zodat we veel tijd hadden om in te laden). Na uren buffelen tot ’s nachts was plots de vrachtwagen VOL.

De veeeeel te kleine vrachtwagen :)

We besloten nog een vrachtwagentje te huren (zo één waar je nog net met je B-rijbewijs in mag rijden). Op de valreep hadden we wat geregeld wat op zondag ook verhuurde. Eigenlijk wilde we zondag vertrekken maar dat konden we gewoon echt niet redden. Zondag het verhuurbedrijf gebeld, had precies die dag het vrachtwagentje een groot ongeluk gehad. Kon onmogelijk rijden. In alle stress heeft mijn vriend nog via een oude buurman iets kunnen regelen die ook een transportbedrijf heeft. Die opgehaald en ook volgeladen, zelfs toen moesten nog spullen achterblijven. Die staan nu in de schuur bij de verhuurder van mijn ouders’ oude huurhuis in Nederland. Mijn broer brengt dat dan later naar de stort of zet de dingen apart die echt nog mee moeten.

mediamarkt, ik ben toch niet gek? Nou wij wel dus. 

De banden van de paardentrailer bleken ook half ingescheurd, ik in paniek de verkoper gebeld maar godzijdank zei hij dat waar ze ingescheurd waren dat dat geen kwaad kon. Je vertrouwd er dan maar op maar man wat gaf ook dat weer stress dat je ook dat nog zou moeten regelen. Mijn vriend zijn auto gaf er opeens ook de brui aan. Een kennis heeft dat gelukkig vlot weten op te lossen. Wat een ellende. Alles leek fout te gaan. Van kapotte auto’s tot in alle haast dingen weggooien, tijdens inladen viel mijn moeder nog in een enorme betonnen plantenbak, mijn broer zakte door een plank in de vrachttrailer en viel daardoor bijna van de hoge laadklep en schrampte zich behoorlijk. Onze lieve oude hond viel in de greppel en ga zo maar door. 

Hans in actie

O mijn god, wat komt er nog meer? Een gezicht zegt genoeg.

Benno wat een harde werker!

Maandagochtend, kwam de chauffeur en reed de vrachtwagen weg. Mijn vriend en schoonzus gingen met de vier katten in de auto vast naar Frankrijk en wij reden met de volkswagenbus met boot op het dak, het (ex-mediamarkt) vrachtwagentje en de volvo met twee honden en paardentrailer achter elkaar naar Frankrijk.

          Het circus

Eerst naar de weide om de pony’s op te halen, was nog een heel gedoe om die erin te krijgen. Gelukkig kwam de eigenares van de weide met twee dochters helpen en ons en de pony’s uitzwaaien. We hadden een lekker pak zaagsel op de bodem gelegd dus de dames stonden prima. Om 11 uur gingen we rijden veel later dan gepland. Gelukkig is de hele reis voor ons allen goed verlopen. Onderweg paar keer gestopt, vrachtwagenchauffeur-pies-gras geplukt voor de paarden en blikjes energydrink genuttigd om wakker te blijven. Paar Nederlanders uit zo’n 50+ clubbus stonden nog met verbazing te kijken naar de trailer “gut Henk daar staan pony’s in hoor je dat?” en naar het rode mediamarkt busje te kijken waar me broer in reed (er stond alleen nog op “bezorgd 7 dagen in de week!”) ze zullen wel hebben gedacht, die mediamarkt die gaat zelfs over de grens, wat een topwinkel! Na even staren en hun flesjes te hebben gevuld met gratis water (was ook een benzinepomp die water verkocht maar ja nederlands he; ons bint zuunig) gingen ze lopend op krukken, en sommigen struikelend over de stoeprand terug naar hun tourbus. Daarna hebben wij er hard om gelachen, dat houdt je ook weer wakker.

We hebben er met de pony’s 13 uur over gedaan. Op het laatst verkeerd gereden en midden in de nacht over een enorm steile helling naar de weide (gierende banden, stinkende koppeling). Pony’s in de wei gedaan bij de andere 2 pony’s en eindelijk naar huis gegaan.
Onze slaapspullen zaten in het mediamarkt busje met laadklep dus om half 3 snachts midden in het slapende dorp, laadklep uit. Wat een kabaal. Lampjes aan, mensen kijken voor het raam… Goede eerste indruk is het belangrijkst! Nou ze hebben geweten dat wij er kwamen wonen. Toen lekker op onze matrasjes en heel diep in slaap gevallen.
Volgende ochtend vroeg op want de vrachtwagen zou rond een uur of 9 aankomen.
Tsjah, ik vertrek zou een mooi programma ervan kunnen hebben gemaakt. 

In Frankrijk, buurt in shock

Uitpakken en uitpuffen

Bijna leeg!!

Peter en Bryan

Special thanks to: Mijn lieve broer, schoon zus, Benno, Peter de vrachtwagenchauffeur. Zonder jullie hadden we het niet gered. 

Ton en Hans, Oma's salade (lekker avondeten!) 

---------------------------------verhuizen, weet waar je aan begint-------------------------------------

Voorproefje

Nadat ons peugeotje en de renault veilig waren aangekomen in Frankrijk was het tijd om ons huis te gaan verkennen. Het is bizar, je komt in een praktisch leeg huis, de tuin was nog onder handen genomen door de vorige eigenaren en het voelde koud aan. Je gooit de voordeur open; en je snuffelt… niet je eigen luchtje.
Dan voelt het ook niet als thuis. Weekendtassen neergezet en eerst maar weer eens door het huis heen lopen. En dan loop je toch anders erdoorheen dan wanneer je weet dat de eigenaren beneden misschien wel mee zitten te luisteren. Alle kastjes open, alle uitzichten bekijken, heerlijk. Alles leek perfect. 

Toen gingen we naar de zolder. Alle spullen van de eigenaren liggen daar mooi opgeslagen en wel zo dat wij daar nog genoeg ruimte hebben om een logeerbed en nog wat dingen kwijt te kunnen. De deur ging al krakend open en tot mijn uiterst onaangename verrassing hoorde ik gezoem en gekraak; onder mijn voeten. Honderden (ja echt ik overdrijf niet) vliegen krioelde over de grond. Sommigen al met de pootjes krom en onbeweeglijk anderen deden nog een poging om overend te komen. Tevergeefs, want wat was ik blij dat er nog een stofzuiger stond. Allen hebben ze een stofzuigerzakgraf gekregen. Aan de kartonnetjes op de spullen konden we zien dat de eigenaren hier allang van op de hoogte waren. Najah agh, als dat alles is. 

Ik was helemaal in de gloria want ik loop al jaren te zeuren dat ik een bad MOET, het is verwend, ik weet het maar ik vind dat zo fantastisch. Zeker in mijn gedachten.
Dus ik kaarsjes aan (dan voelt nog ontspannender), kraan aan op bijna kokend heet, lekker badschuimpje erin, teentjes eerst… zalig! En dan lig je daar, in een stil galmende badkamer en na tien minuten denk ik: heb ik hier nou al die jaren zo op gewacht. Ik heb geen zin meer ik ga eruit. En poef weg illusie dat je uren in bad zit en er met een vel van een negentig jarige uitkomt. Vroeger zat ik, toen we een bad hadden, uren in bad maar toen speelde ik nog met bekertjes en had ik een soort huisje met beestjes die in bad konden, maakte ik de meest rare creaties met schuim. Maar nee, daar ben ik nu te oud voor. 

Die nacht heerlijk geslapen en de volgende dag zijn we naar het weitje voor mijn pony’s gegaan. Wat wonen die mensen geweldig. Nederlanders met een bed and breakfast, een gîte en een complete kinderboerderij. De wei was prachtig, beekje erdoorheen en een stalletje. Een hengstje en een merrie zouden straks mijn twee dames gaan vergezellen. Na een uitgebreide rondleiding, koffie en koekjes ging ik graag op hun aanbod in. Ik zag ze al helemaal lopen daar. 

Die week zijn we ook naar de stad geweest om een bankrekening te regelen.
We kwamen binnen bij La Poste en gingen eerst even een kijkje nemen bij de mobiele telefoons en abonnementen. Gosjemijne voor werkelijk iedere telefoon moet je bijbetalen, wat voor abonnement je ook afsluit. Zelfs al neem je een abo voor zeventig euro per maand dan moet je nog vijftig cent bijbetalen voor een telefoon. Na een paar minuten kwam er een man met enorme shagstem en gekreun bij ons staan om ons wat aan te smeren. We hoorden zijn verhaal aan, hij deed ons fantastische aanbiedingen, we bedankten hem hartelijk en vroegen of hij ook een bankrekening kon afsluiten voor ons. Hij keek ietwat vreemd en liep vervolgens naar achteren en haalde een vrouw op die ook in onze nieuwe woonplaats werkzaam is op het postkantoor. We konden met haar meelopen in een kantoortje en daar hebben we alles geregeld. Tuurlijk maak je wat fouten, zo was mijn vriend ineens mijn vriendin en woonden we samen maar waren we verder helemaal niets van elkaar. Agh ja, vermoeid zullen we maar zeggen maar we konden er allemaal om lachen.
Drie kwartier later stonden we buiten en zou het geregeld worden. Al moesten we dan nog wel een rekening van de EDF (energie) overhandigen. Ze zou het proberen te regelen via een kopie van het huurcontract maar kon niets beloven. In Frankrijk heb je vaak een bewijs nodig dat je ergens woont. Dat doe je doormiddel van een energierekening. GBA hebben ze niet. 

Wij weer naar huis. “Oe, zullen we even omrijden naar de bakker, kunnen we lekker stokbrood halen voor tussen de middag” zei ik tegen mijn vriend. Dus hup langs de kerk met de auto, scherpe bocht naar rechts, steil naar beneden, in de 1 en op de handrem en deruit voor een baguette. Keek ik door mijn voorruit, zie ik tot mijn grote schaamte het hek van ons huis. De bakker is nog dichterbij dan ik dacht, dat had ik in Enschede niet hoor! Dat was wel honderd meter lopen, dit hoogstens dertig. Mijn vriend ook weer in de auto, en al lachend en schamend tegelijk; handrem eraf in zijn vrij en al rollend onze oprit op. Ha, en iedereen maar zeggen dat in Frankrijk alles zo ver weg is. Beschamend dichtbij zeg ik je. 

De volgende dag de EDF gebeld. De stroom moest nog op onze naam komen. En dan merk je, dat het fijn is dat je toch wat Frans spreekt, knap lastig lijkt het mij als je echt geen woord Frans spreekt en je een instantie moet bellen. Dan ben je enorm afhankelijk van anderen. Vijftig (!) minuten heb ik met een uiterst behulpzame Francaise aan de lijn gehangen. Ook aan de telefoon gelachen, die vrouw had enorm veel geduld, het is toch veel lastiger om dingen uit te leggen aan de telefoon dan dat je iemand aan kan kijken en ziet of ze je begrijpen ja of nee. Ik noemde de straatnaam en die kende het systeem niet. Maar die is ook net nieuw. In deze omgeving hebben ze heel lang geen straatnamen gehad en al helemaal geen huisnummers. Dan maar op het oude adres. Ze gaf me wel aan dat ik even langs het gemeentehuis moest om tegen de burgemeester te zeggen dat hij die wijzigingen maar even moest doorgeven bij de EDF omdat er anders wel eens problemen konden ontstaan.
Na opgehangen te hebben kreeg ik een email met alle gegevens, ze had op ongelofelijke wijze mijn emailadres die hetzelfde is als mijn hele naam goed in de computer ingevuld (mijn achternaam wordt hier op dezelfde wijze uitgesproken als het geluid dat een kat maakt die een haarbal probeert te lozen). Ook alle gegevens klopte. Dit had ik nooit verwacht.

Mijn vriend zijn gel was op dus ik besloot om maar eens even bij onze buren (het supermarktje) naar binnen te lopen en te kijken of hun het in hun assortiment hadden.  Een andere vrouw vroeg eerst om crème maar ze hadden er één op voorraad en die was net ’s ochtends verkocht. Gel hadden ze helaas niet, maar ik kon het niet maken om niets te kopen. Dus ik maar bedenken wat ik dan wel moest kopen. Zag ik plots kattenbakvulling staan. Heel goedkoop, terwijl het bij de supermarchés echt megaduur is. Meteen een reden om een praatje te maken met de nieuwe buuf. Ze vond het geweldig dat er eindelijk permanent iemand kwam wonen. Iedere dag dat ik haar zag tijdens ons verblijf werd haar smile groter. Ik weet al wat mijn adresje wordt voor kattenbakvulling.

De laatste dag kwamen er bouwvakkers langs, we wisten dat er iets moest gebeuren aan het dak en de schuur. Ze hadden eerder al toestemming gevraagd om hun ladders in de tuin te zetten om bij de buurvrouw op het dak te kunnen. Nu wilden ze op ons dak beginnen maar dan hadden ze wel de sleutels van de schuur nodig. “ja, eh wij gaan zo terug naar Nederland en dit is niet ons huis en de eigenaren hebben met jullie afspraken gemaakt waar wij niets van weten, ik kan niet zomaar die sleutels achterlaten want die moeten we hebben de 22^ste anders kunnen wij onze spullen niet in onze schuur zetten”. Na veel gemopper van de bouwvakker, belde hij zijn baas. “De Nederlanders doen moeilijk”. Baas kwam eraan, hij zweerde dat het veilig was en dat hij een email zou sturen naar de eigenaren en de sleutels op een afgesproken plek zou terugleggen. Maar het MOEST nu gebeuren want over drie weken kon het echt niet als wij hier zouden zijn, dat was te laat. Vooruit, wij doen niet moeilijk. 
Je raadt het al; terwijl ik deze blog schrijf woon ik al in Frankrijk (maar ik moest toch even updaten wat er was gebeurd) en de ladders liggen nog steeds in de tuin, de leistenen liggen nog steeds op de stoep en er is geen bouwvakker te bekennen.
We hebben een paar super dagen gehad. Maar goed dat ik toen nog niet wist wat ons allemaal te wachten stond… 

Ik voel mij lekkerder in mijn peugeot

Afgelopen zondag was het zover, we konden in ons huis!
Najah eigenlijk nog niet (eigenlijk maandag pas want dan was het 1 oktober) maar even de eigenaren lief aangemailt en die vonden die ene dag niet zo boeiend.
Zij gingen er zelf die ochtend uit dus wij konden er 's middags al in.

De week ervoor hebben onze auto's (een renault megane en mijn peugeot 106 uit '93) een behoorlijke beurt gehad bij een kennis van ons. De draagarm (of hoe zo'n ding ook heet), fuséekogel, katalysator, handremkabel en nog wat andere dingen waren niet meer goed van mijn auto. Dus die was een paar dagen bij me weg en zou helemaal gemaakt worden. Eenmaal terug ben ik nog bij een vriendin in zevenaar geweest met mijn blikkie en toen hoorde ik een uiterst vreemd geluid. Dacht eerst dat het het wegdek was maar dat bleek niet zo te zijn, ik met de telefoon het geluid opgenomen en weer terug naar die kennis.
Hij kon niets ontdekken maar kwam er wel achter dat mijn gaskabel een soort van dubbel zat. Al die 6 jaar dat ik hem heb gehad heb ik blijkbaar nooit vol gas kunnen rijden. Wat een openbaring toen ik hem terug had met strakgetrokken gaskabel! Ik tufte zo een gele renault twingo (en ja dat is serieuze concurrentie voor mijn auto) met twee blonde toetas eruit voor het stoplicht. En ik had zelfs nog een passagier. Hoezee!

Mijn vriend zijn auto was ook weer helemaal in orde, najah de uitlaat was niet meer te redden dus daar moeten we nog even achteraan, maar de buren worden in elk geval niet meer wakker van zijn piepende, nee wat zeg ik, krijsende v-snaar.

Dus zondag op naar la france met onze twee bolides. Waarom zondag? Nou, geen vrachtautos die mijn auto naar zich toezuigen in Duitsland. Het was mooi rustig onderweg dus we konden flink doorrijden, ik reed zo'n 130/140 op een gegeven moment totdat er plots een lampje ging branden. O nee hè, we moeten nog 6 uur en de ellende begint nu al. Dus aan de kant, motorklep open en maar even een grote kaffee gehaald. Mijn vader gebeld met de vraag of hij wist wat het was, van mijn beschimmelde en met vocht doordrenkte boekje (ik heb een lek dak :)) werd ik niet wijs. Het had iets te maken met controle voor de motor, de injectie en nog iets maar dat ben ik vergeten. "onverantwoord om zo hard met dat ding te rijden! Je moet echt minder hard rijden dat autootje kan dat echt niet aan" zei mijn vader. Oeps. Dus wij weer op pad, lampje was weer uit dus ik dacht, misschien heeft hij het gewoon warm. Dus eenmaal weer een tijdje onderweg ging die weer aan. Ik de verwarming aangezet en na een tijdje ging het lampje weer uit. Met als gevolg dat ik praktisch de hele weg in de snikhitte heb gezeten, man man man het leek wel een sauna. Maar ik was ietwat verkouden dus dat was dan weer mooi meegenomen.
Na tien uur rijden kwamen we aan in Autun, gesloopt, zere kont, stijve nek en met ietwat hongerig gevoel. Dus wij stoppen bij de mac. Ik naar binnen 4 royal cheeses besteld en samen opgegeten. Op naar ons huis! (dat was nog een half uur rijden) dus mijn vriend doet de sleutel in het contact van zijn auto. En op dat moment horen we gerinkel op de grond. Lampje op telefoon aan, eronder gedoken en we vonden een schroef en iets wat leek op een stuk uitlaat. Najah zal wel, gewoon gaan en we zien wel of we het redden.
Maar het is gelukt! Mijn peugeotje staat in de schuur daar en ik heb er al mee gescheurd door de bergen. Wat fantastisch dat de handremkabel was gemaakt, ik dacht altijd dat ik slecht was in de hellingproef, maar het kon gewoon nooit door die kapotte kabel. Ik blij, peugeot blij, mensen achter mij bij het stoplicht ook blij.

Dus nu staat mijn autootje in de schuur :) eindelijk niet meer onder de boom bij ons voor de flat, waar die werd ondergepoept door kraaien, duiven en ander vogelgespuis. Geen water meer wat door zijn dak kan lekken op mijn hoofd, op de stoelen en de grond. Geen beslagen ruiten meer als het gewoon mooi weer is en geen schimmel meer op de vloer en natte voeten met rijden! Najah, zolang hij in de schuur staat natuurlijk. Dus we gaan mijn dak maar even dichtplamuren als we daar eenmaal wonen (ducktape, rubberkit hielp allemaal niet) en ik wil eindelijk eens af van die vuilniszakken op mijn stoel, schoot en soms op mijn hoofd. Ben vaak raar aangekeken hier in Nederland. Maar hij voelt zich volgens mij helemaal thuis, hij zit ook onder de deuken en het interesseert mij en vele Fransen geen biet (overigens kun je dat laatste woord beter niet gebruiken in Frankrijk als je Nederlands praat, zullen ze raar van opkijken, vertaling mag je zelf opzoeken). Nooit gedacht dat ik hem nog mee zou nemen naar Frankrijk en hij gaat pas weg als hij echt op is. Of hij moet daar niet door de keuring komen... maar ik denk dat dat wel goed komt.

Veilig en droog in de schuur :)

We hebben daar ook het een en ander meegemaakt maar daar vertel ik de volgende keer wel over.
Eerst maar weer wat dingen in huis gaan doen en een uitlaat gaan regelen voor de renault want die is mee terug naar Nederland en moet eind oktober weer mee naar Frankrijk. Want gerinkel is niet erg maar een doffe klap... daar zitten we toch echt niet op te wachten.

Waarheid als een koe

Zaterdag 8 september 2012 01:00 's nachts:
Starend naar het geknetter van de houtblokken in de buitenkachel van mijn ouders, kletsen over van alles en nog wat, hond bij mijn voeten... gewoon een gezellige zaterdagavond met mijn broer en schoonzus.
Praten over hoe het allemaal straks zal gaan in Frankrijk, wat we gaan missen en wat niet. Fantaseren over hoe alles er over een jaar voor ons allen gaat uitzien. We lachten en dachten na en bedachten de meest idiote toekomstbeelden.
Toen kwamen mijn ouders terug die ergens op visite waren geweest (wij moesten op hun hond passen) en die schoven nog eventjes gezellig aan.

Zaterdag 8 september 2012 01:45 's nachts:
Allemaal moe besloten wij naar huis te gaan. Dus zoals gewoonlijk; voerbak mee van de hond, boekjes mee, laptops mee, elkaar een gedagsknuffel geven en in het pikkedonker naar mijn peugeotje lopen. "Rij voorzichtig het is behoorlijk mistig op de weg" zei mijn moeder. We keken over de weilanden achter het huis en zagen een witte deken over de velden liggen. "Tuurlijk mam, dat weet je toch" zei ik en ik liep verder richting auto.
Jamie (de hond) los op de achterbank, ik zou rijden en mijn vriend zat naast me.
Lampen aan, verwarming aan en nietsvermoedend reed ik weg.
Door de bossen heen reed ik heel zachtjes, kon zowat niets zien door al die mist. Ik weet dat daar nogal veel reeën lopen dus hou daar altijd mijn voet bij de rem en rij niet harder dan 50. Nu was dat dus 30.
Uit het platteland draai je op een gegeven ogenblik de N18 op, de weg van Haaksbergen naar Enschede.
Je mag daar 80 en het was wel wat mistig maar opzich allemaal wel goed te zien. Gaspedaal werd wat verder ingetrapt en de teller ging omhoog naar de 80.
We waren al eventjes op weg toen er plots weer wat mist over de weg kwam.
In de mist zag ik een vlek, niet wetende wat het was remde ik toch ietwat af. We kwamen dichterbij en ineens, uit het niets, vloog de mist omhoog en zag ik iets enorms. Ik trapte direct keihard de rem in en mijn hart vloog in mijn keel. Het keek recht in mijn koplampen en stond dwars voor mijn auto. Toen ik uiteindelijk stilstond kon ik door de schrik niet bevatten wat er letterlijk 1 meter voor mijn auto stond. Toen het vervolgens langs mijn zijraam liep besefte ik dat het een koe was. Mijn vriend en ik keken elkaar aan en zeiden allebei: "o mijn god, het is gewoon een koe, dat beest moet zo snel mogelijk de weg af voordat er vreselijke dingen gebeuren". Mijn vriend belde 112, ik draaide de auto om en met getoeter dreef ik het dier de berm in. Inmiddels was er een auto achter ons die ook de gevarenlichten aan had en seinde naar tegemoetkomende auto's (op het moment zelf waren er gelukkig geen andere auto's op de weg). Wij de auto op de weg stil gezet en de gevarenlichten aan, de andere man kwam ook uit de auto en de koe stond inmiddels bij een wei te koekeloeren naar andere soortgenootjes maar was behoorlijk in de war. Aan zijn achterbenen had het dier verwondingen. Af en toe wilde die weglopen en dan dreven wij hem weer terug naar het hek van de weide.
Alle andere voorbijgangers reden door, sommige remden niet eens af. Zelfs een stel fietsers fietsten gewoon door. Onbegrijpelijk. Na 10 minuten kwam de politie. "Zijn er nog meer?" Ja natuurlijk kijk maar op de weg daar loopt een hele kudde... *zucht*. Hij scheen met zijn zaklamp op de koe waardoor die natuurlijk schrok en wegliep. Zij maakten uiteindelijk de wei open en ik dreef hem de wei in. Hadden wij natuurlijk ook zelf kunnen doen maar wie is er dan aansprakelijk als die andere koeien ook uitbreken? Daarom kon de politie dat maar beter doen. Zij gingen weer in hun auto, deden de zwaailichten uit en wenste ons een goede nacht. We hebben de andere man bedankt en ook hij tufte weer verder de weg op.

Zaterdag 8 september 2012 02:30 's nachts:
We zitten op het balkon met een sigaretje en een wijntje. En dan ineens komt pas het besef. Wat als ik net even te laat was met remmen, of als ik toch 1 glas wijn had genomen en mijn reactievermogen minder was geweest, of dat ik net even niet oplette wat zou er dan zijn gebeurd met ons?
We zouden de koe alle 4 zijn benen hebben gebroken, hij zou op de motorkap door de voorruit heen zijn gekomen, Jamie zou door de ruit zijn gevlogen en hartstikke dood zijn geweest. En wij, tsjah, zwaar gewond of misschien zouden we het ook niet meer na kunnen vertellen. Mijn auto is nou niet bepaald veilig. Het is een koekblik op wielen zonder airbag of wat dan ook.
Wat als je het overleeft, hoe kom je daaruit? Kun je dan nog naar Frankrijk als je niet meer beweeglijk bent en wil je dat dan nog wel?
Ja, wat als, een vraag die ik al jaren aan mezelf stel als het gaat om beslissingen nemen voor de toekomst.
Door wat als worden zo vaak dingen uitgesteld of komt het er helemaal niet meer van.
Door wat als wordt je onzeker, bang en neerslachtig.
Door wat als leef je niet in het hier en nu.
Door wat als komen dromen niet uit.
Maar wat, wat als je je eens een keer niet zou afvragen wat er zou kunnen gebeuren. Wat als je leeft met de dag en wel ziet wat de toekomst je brengt. Wat als je je gaat beseffen dat hoe hard je ook over dingen nadenkt dingen toch gaan zoals ze gaan en dat je daar niets aan kan veranderen.
Die koe heeft mij dat geleerd, het leven is te kort om je bezig te houden met vragen als "wat als"
Wat als we deze twee woorden niet meer als vraag aan onszelf stellen; dan wordt het leven toch een stuk plezieriger.

Afvallen doe je zo

Misschien leuk om te vertellen hoe we aan ons huurhuis zijn gekomen.
Ergens eind 2011 hadden we besloten rond welke datum we naar Frankrijk wilden verhuizen.
Oktober leek ons een goede maand, zowel wat betreft het eigen bedrijf van mijn vader (die moet immers ook alles even stil leggen) als het idee dat we dan in een vervelende maand terecht komen (lees: uitgestorven en koud).

We dachten dat het heel makkelijk zou zijn een huurhuis te vinden, niets bleek minder waar. Fransen verhuren niet graag door allerlei (in het voordeel van de huurder) regeltjes. Dat wisten we al dus probeerden we het via een site voor Nederlanders die in Frankrijk wonen/een tweede huis hebben. Ergens in maart had ik een advertentie geplaatst. Er volgden wat reacties. Omdat we toen eigenlijk het liefst buitenaf wilden wonen hebben we aardig wat afgewezen. We kwamen er op een gegeven moment achter dat er helemaal niet zoveel aanbod was. Dan was je fanatiek aan het mailen (1 hebben we er zelfs bezocht) en dan kreeg je aan het einde van de rit (letterlijk en figuurlijk) te horen dat ze in de zomervakantie toch ook zelf wel in hun huis wilden en dan moesten wij maar een paar weken ergens anders wonen. Dus hebben we wat tenten aangeschaft, een kooktoestel en een survivalboek, want natuurlijk werk je aan zoiets mee!
Afijn, al die mensen hebben nooit meer wat van ons vernomen.

De tuin

We hebben nog op een Franse marktplaats een advertentie gezet en een bemiddelingsbureau benaderd. Dat bemiddelingsbureau beweerde een hele lijst met huizen binnen twee weken te hebben. Maar ook voor hun bleek het net zo moeilijk. Uiteindelijk hebben we wel via dat bureau een huis gekregen, hetzelfde huis dat mij ook al had benaderd via de advertentie op de nederlanders-in-frankrijk site. Schijnbaar heeft het zo moeten zijn want dit is nu dus ook ons huis geworden. In Juni zijn mijn vriend en ik in Frankrijk geweest om 3 huizen te bekijken. "ons huis", een gigantisch gebouw met elektrische hekken, camerabewaking, half afgebouwde kamers en wietplanten in de tuin en een oude boerderij wat inmiddels al was gekraakt door spinnen en ander gespuis. Dus we waren na al die maanden heel blij dat HET huis erbij zat.


Het huis dat we nu hebben was een chambres d'hôtes (soort bed and breakfast) en dus ideaal om met twee families te wonen. Groot en AF. Mooie tuin. Maar helaas geen wei voor mijn 2 pony's.
Daar zijn mijn moeder en ik eind augustus nog voor terug gereden. Hebben een gesprek gehad met de burgemeester, die zei dat het heel moeilijk zou worden om wat te vinden, maar uiteindelijk toch met iets kwam toen we weer in Nederland waren (bedenk je eens hoe een Nederlandse burgemeester daarop zou reageren; ik ken de burgemeester hier in Nederland niet eens!). Een oude Duitse bekende nam mij ook nog mee, in zijn deux-chevaux, naar een boer die ik nauwelijks kon verstaan (was geen tand te bekennen) maar die heel aardig was maar me alleen tijdelijk kon helpen.

Thuis maar weer een advertentie gezet en als het goed is is ook dat nu allemaal geregeld (wederom bij Nederlanders) daarna kreeg ik dus dat bericht van de burgemeester, dus heb ik de eigenaar van die wei ook maar even netjes afgebeld.
Maar zo zie je maar wel hoe graag iedereen je uiteindelijk wil helpen. Ik heb zo ontzettend veel reacties gehad. Echt hartverwarmend.

En dan zit ik hier, in mijn flatje, waar ik al vier jaar woon en wat ik inmiddels al behoorlijk volgestouwd heb. En dan is het idee toch wel gek. Zo zit je hier en zo zitten we over 2 maanden in Frankrijk. Maar in die tussentijd, van dat idee wordt ik al gek... moet al die rotzooi in dozen proppen en 5 trappen naar beneden gesjouwd worden (opslag = kelder) man ik had al verzuurde armen, hartkloppingen en minstens 1000 calorieën verbrand na 4 doosjes naar beneden tillen. Dat beloofd nog wat.

Onze nieuwe buurpoes

Fransen zijn arrogant

Al jaren loop ik enthousiast te vertellen dat ik ooit weer naar Frankrijk wil. Toen kreeg ik al de vraag: waarom in godsnaam Frankrijk?? En nu het allemaal serieus wordt is dat niet veranderd.
Dan ga ik ter plekke allemaal dingen bedenken waarom het inderdaad nou juist Frankrijk moet zijn.
Iedere keer kom ik weer met andere dingen, tijd om ze maar eens even op te sommen.

Eerst even wat anders.
De meesten verklaren ons aardig voor gek. Zo zijn er vele meningen en vooroordelen over Frankrijk.

- Taal1:
Om maar meteen het meest irritante, althans dat vind ik, vooroordeel recht te zetten: Fransen zijn arrogant.
Ik word altijd kwaad als mensen dat zeggen.
Ik vraag me dan altijd af waarom iemand dat vind en ik krijg dan vaak te horen dat ze geen andere taal dan hun eigen taal willen spreken. Nou ik geef de Fransen groot gelijk. Ik irriteerde me altijd rot aan de de net-over-de-grens mensen die, toen ik nog in een ver ver verleden caissière was bij de Dirk, in het Duits begonnen te praten en verwachtte van mij dat ik in het vloeiend Duits hun wel even kon vertellen waarom wij geen briefjes van 100 aannamen en hoe ze het beste bij een bepaalde winkel in het dorp konden komen. Dan zat ik te stamelen en dan kreeg ik een verwaande blik, opgetrokken wenkbrauw en een huh? terug. En toch blijf je het doen!
Wij verwachtten van de Fransen dat ze Engels tegen ons spreken. Maar als ik naar het niveau kijk waarop ik Engels kreeg in Frankrijk toen ik in de tweede klas zat van de middelbare school, dan kan ik me goed voorstellen dat velen er moeite mee hebben. De lerares vroeg mij of ik haar wilde verbeteren als ze iets verkeerds zei en teksten moest ik voorlezen.
Mijn broer zat ooit een beetje te pielen met zijn pen waarop zijn (franse) lerares Engels zei: drop your pants!
Alle franse kinderen reageerden er niet eens op en mijn broer, tsjah, die heeft er maar geen gehoor aan gegeven gelukkig.
Mijn franse vriendinnen durfden geen Engels te praten, veel te bang om fouten te maken. En dat is met velen zo. Dus ik zie ze niet als arrogant. Ze zijn wel enthousiast, als je één woord Frans met iemand wisselt beginnen ze een hele conversatie en vinden ze dat je fantastisch Frans spreekt. Dus das 1: hun enthousiasme als je je best doet.

- Taal 2:
Frans vind ik één de mooiste taal die er is, het klinkt altijd lief zelfs ruzies vind ik lief klinken. Toch fijn als je daar gaat wonen dat ruzies altijd een liefdevol tintje zullen houden.

- Natuur:
Waar wij heen gaan, de Bourgogne - Morvan, is een klein paradijs. De lucht is schoner dan in Nederland, je hebt er enorme bossen, vele riviertjes en je kan uren wandelen zonder ook maar een mens tegen te komen. Het leuke vind ik dat je daar een willekeurig weggetje in kan slaan en dan is het altijd een verassing wat je aan zal treffen. De ene keer een prachtig uitzicht, de andere keer een ruïne, een château, of een verroeste, met klimop begroeide deux chevaux.

- Rust en Ruimte:
Daar ervaar ik complete rust. Geen gekrijs van het kind van de buren. Auto's in de verte. Of mee mogen genieten van de piratenmuziek van je buur. Althans als je buitenaf woont natuurlijk. Maar das een stuk makkelijker dan hier. Koop je hier een flat, heb je daar een leuk huisje à la campagne voor.

- Doucement:
Fransen doen alles rustig aan. Soms irritant met afspraken maar je weet daar gewoon dat het zo is. In Nederland kijken de meesten in hun agenda (zelfs voor familiebezoek) daar werkt dat toch net wat spontaner en impulsiever. Als je ergens komt aanwaaien, althans, is onze ervaring, ben je altijd welkom en blijf je plakken en kun je vaak nog mee eten ook. Het grootste verschil met Nederland zie ik altijd in de supermarkt en in winkels. Klein voorbeeldje; ik was laatst met mn moeder bij het kruidvat; staat er een oude taart in de rij en de twee minuten die ze moest wachten duurde haar schijnbaar te lang: "ooohh wat duurt dat lang, ik heb niet de hele dag de tijd" *zucht, puf... trommel op de toonbank met de vingers* "tsjonge, jonge waarom roepen ze niet nog iemand erbij". Enkele minuten en vele rimpels later was ze dan "eindelijk" aan de beurt. Na het afrekenen liep ze met wat gemopper de winkel uit om vervolgens uitgebreid midden op straat met een andere oude dame te gaan praten, en niet even, nee, we zijn een paar winkels in en uit geweest en nog stond ze der! Ongelofelijk. Vanwaar die haast? Fransen doen hun gesprekken gewoon in de winkel, midden in het gangpad, terwijl alles in hun karretjes ontdooit.

Er zijn nog veel meer dingen die ik kan bedenken maar dan wordt het wel een erg lang verhaal. Natuurlijk zijn er ook negatieve dingen zoals dat je vrijwel voor alles een eind moet rijden dat het gebied leegloopt en dat Fransen ontzettend kunnen stinken naar de knoflook, niet normaal... maar hé ik moet er nog heen dus wil nu even de positieve vibe erin houden. Klagen kan altijd nog.... ik blijf tenslotte een Hollander.

Van krabbel tot kriegel

Het is zover, de handtekeningen zijn gezet, huurcontract  is verstuurd en inmiddels al door de welbekende gele renault kangoo van La Poste afgeleverd bij onze tussenpersoon in Frankrijk.

Per 1 Oktober 2012 zijn wij (mijn ouders, mijn vriend en ik) de trotse huurders van "ons" huis in Frankrijk.







Op maandag 22 Oktober staat de verhuizing gepland. Dus nu nog tijd tekort om van alles te regelen. Onze huurhuizen hier opzeggen, allerlei abonnementen opzeggen (van internet, telefoon tot donald duck) en vooral rotzooi opruimen. Sinds 2001 staan er onuitgepakte, met zwarte stift bekladde, door muizen aangevreten dozen in de schuur die we nu toch echt moeten gaan uitzoeken.
Iets waar je 11 jaar niet naar heb gekeken zal je ook wel niet missen denk je dan, maar ik kan het iedereen aanraden.  Het is zo leuk om te zien wat voor onzin je al die jaren hebt bewaard! Maar goed, het kost wel veel tijd. Vier van de vijf dozen gaan regelrecht naar de stort, een halve naar de kringloop en de andere halve gaat gewoon weer mee.

Dan natuurlijk de verhuiswagen, eerst hadden we het wilde idee om zelf een vrachtwagentje te huren en in twee keer te rijden. Al met al lopen die kosten zo op en kost dat zoveel tijd en energie dat we hebben besloten een transportbedrijf in te huren. Geen gedoe, geen gezeur.

Onze paardentrailer kon er ook niet echt tegen om jaren buiten te staan, toen de boer hem een paar jaar geleden wilde verplaatsen hoorde we een doffe plof en dat was dan band nummer vier die er de brui aan gaf. Laatst een inspectie gedaan om te kijken of hij nog geschikt was om mijn twee shetlanders mee te vervoeren, maar helaas, dat een trailer goede ventilatie heeft prima, maar de pony's hoeven echt niet aan alle kanten naar buiten te kunnen kijken en het risico lopen dat ze straks à la Flintstones meelopen omdat de bodem doorzakt. Dus nu druk aan het marktplaatsen om een nieuwe, tweedehands trailer zien te scoren. Eenmaal op marktplaats ook maar meteen de vouwwagen van mn ouders erop gezet en binnen een uur was het ding verkocht wonder boven wonder.

Morgen de veearts bellen om Laura (de pony) te laten chippen en Juweel (de andere pony) moet een paspoort hebben (gelukkig zonder foto en hoefafdruk). Er volgt dan 48 uur voor de verhuizing nog een keuring van de pony's. In 1998 hebben we dat ook al een keer meegemaakt met de dames en toen stelde het niets voor. De beste man liep een rondje om ze heen, je betaalde een zak met geld, ze kregen een papiertje in het oor en voilà je pony heeft geen besmettelijke ziekte en moet binnen twee dagen de weg op. Ben benieuwd of het nog steeds zo is. Denk het niet, zal wel een stuk duurder zijn geworden.
Als ik er aan denk wat er nog allemaal moet gebeuren wordt ik er aardig kriegel van.

Maar we hebben nog bijna 3 maandjes! Voorlopig dus nog even genieten van het uitzicht vanaf ons balkon in Enschede!