Ook hier houden ze van oranje

Je wordt wakker, kijkt naar het prachtige uitzicht en bedenkt je dan; nou alles nog inrichten.
Donkere wolken verzamelen zich en het begint te miezeren, in mijn hoofd. Ik ben zo klaar met al die spullen. Mensen die naar Nieuw Zeeland verhuizen nemen alleen een containertje, koffertje of handtas mee. Wat moeten we met al die zooi!
Maar dan loop je de schuur in en dan staan al die dozen je aan te gapen en zie je op de zijkanten geschreven staan: "spulletjes flat, woonkamer" "flat, slaapkamer fotolijstjes" "poezen krabpaal flat". Alleen al het woord flat doet mij goed. Weg met die flat! En wat heerlijk dat ik nou meer ruimte heb voor al mijn spulletjes.
Het klaart weer wat op en de zon begint zachtjes te schijnen, in mijn hoofd.

Dagen zijn we bezig geweest om alles uit te pakken (en eerlijk gezegd is nog alles niet helemaal op orde), soms gaat het je niet snel genoeg, dan bedenk je toch weer wat anders waar iets moet komen te staan. Maar langzaamaan wordt het toch weer "thuis". Hoeveel dozen ik weer heb dichtgeplakt en in de kelder heb gezet echt niet normaal. Hoe kan dat nou? Ik had toch meer ruimte? Hmm, schijnbaar heb ik ons flatje toch wel een beetje volgepropt al die jaren. Met alles dacht ik: "straks moeten we hier weg, moet ik weer alles inpakken, kan ik het beter laten zitten". Met als gevolg dat er inmiddels van ons allen alweer 4 pallets vol staan in de kelder. De kelder die we wilden gebruiken om daar ons uit te leven op meubels, of het woeste plan hadden om daar een naakte man te boetseren van klei wordt nu dus gebruikt als opslaghok. Die torso kan wel wachten en meubels hebben we genoeg.

Toby ontdekt de grote buitenwereld

De poezen zijn hier al helemaal gewend. Ze zijn al voor het eerst naar buiten geweest, ze waren allemaal wat angstig. Zoë vind het maar niets en die blijft het liefst lekker binnen. Sparky, de kat van mijn ouders, die in Nederland de schrik was van alle boerderijkatten en tevens ook de vader, opa, overgrootopa, inteeltvader, inteeltopa en inteeltovergrootopa van hen was ligt nu de hele dag voor pampus op de verwarming en als hij dan buiten is, snuft hij even, loopt een rondje en gaat weer naar binnen. Toby zit in bomen, maakt ruzie met een 18 jarige kater (de arme oude knar) en blèrt alles aan elkaar. Minous, onze dikke theemuts is helemaal in haar element, ze glipt constant naar buiten als ze binnen moet blijven en is vandaag voor het eerst in een boom geklommen, erin ging wel eruit niet. Je moet je voorstellen, het is een poes van bijna 7 kilo en dat zie je. Wijdbeens en ondersteboven hing ze in de boom en maar miauwen. Ze viel van de ene naar de andere tak, die ook nog bijna afbrak, tot ze met een plof de grond bereikte. En trots dat ze was! En ik ook! Nooit geweten dat ze in een boom kon klimmen.



Tussen al het inrichten, werken, poezen naar buiten doen en lachen door ook tijd voor ontspanning. We zijn nog naar het lac de pannecière geweest dat nu vrijwel leeg staat omdat ze met onderhoud van de stuwdam bezig zijn. Heel apart gezicht. We hebben nog een wandeling gemaakt van 8 kilometer. Ik had een leuke route uitgeprint, eenmaal in het bewuste dorp stond ook daar de route aangegeven. Alleen maar de groene borden volgen. Nou dat is toch fijn. Ik zal je vertellen we hebben één groen bordje gezien. De rest was verdwenen.
Het was wel een leuke route, werd weer flink gejaagd en dan loop ik toch niet lekker hoor moet je toch voorstellen dat je een schot hagel in je donder krijgt. En dat gebeurt meer dan eens daar dat ze elkaar overhoop schieten. Nu hebben ze gelukkig de honden fluoriserende halsbanden omgedaan (en belletjes maar die hadden ze eerder ook)  en ze hijsen zichzelf nu ook in oranje hesjes. Zo'n komisch gezicht staat er een veel te dikke fransman strak in hesje achter een boom met z'n geweer... wat zal dat zwijn wel niet denken, een boom versierd voor Koninginnedag? O nee dat kan niet. Dat kennen ze hier niet.
Enfin, de jacht, ik vind het maar niets. Zeker niet als ik daar ook rondloop met m'n hond die op een vos lijkt.

Je komt wel geweldige dingen tegen als je hier rondloopt; een verlaten kasteeltje, prachtige plekken om te fotograferen, een gehucht met allemaal videobewaking (lees: middle of nowhere), een maffe engelsman (althans hij had een Engelse naam op de brievenbus staan) die heel zijn hek vol had geplakt met plastic buxus. En dan stond er ook nog op de brievenbus dat het een adviesbureau was... ik hoop toch niet voor decoratiemateriaal.

Jamie bij het lac de Pannecière

Verlaten kasteeltje

Helaas kom je ook de verwaarlozing tegen, er ligt hier in de bossen behoorlijk veel vuil. Oud ijzer, banden, vaten, auto's enzovoort. Zo ontzettend zonde. Weet nog wel dat er kinderen bij ons bij de flat snoeppapiertjes zo over de schouder gooiden dat ik dan al giftig werd, maar dat is nog in de stad. Zo alles de natuur in dumpen, dat vind ik dan toch nog erger. Over dumpen gesproken, als je een leuke hond zoekt kun je hier ook flink rondkijken het stikt hier van de verdwaalde jachthonden. Toen we hier eerder ook al woonden hebben we wel eens wat honden gevangen en dan de jager gebeld. Dan kwamen ze, smeten ze in de auto en reden weg, je had dan bijna spijt dat je gebeld had. De blijdschap om hun maatje, collegajager te zien was ver te zoeken. Of dat nu beter is weet ik niet, laten we het maar hopen.

Afval in het bos

Na zo'n lange wandeling kom je thuis en dan wil je 's avonds even lekker douchen.
Ik naar boven, kraan aan, ouders' slaapkamer onder onze badkamer, en het begon te druppen door hun plafond. Gevolg; emmer op de grond om de boel op te vangen. En maar even wat kit halen om de bende dicht te smeren. Verder moet er nog iemand komen voor de, door mij inmiddels vervloekte, oven die het al van het begin af aan al niet deed. De toiletten lopen door en het vliegenprobleem is ook nog niet voorbij. Auto's op nieuw kenteken laten zetten is ook al in gang gezet. Inmiddels is de zorgverzekeraar in Nederland er ook achter gekomen dat we verdwenen zijn dus ik loop voor het eerst van mijn leven onverzekerd rond. Dus begin ik als auto-entrepreneur (zzp-er) hier, dat wilde ik sowieso voor het werken bij mijn vader maar feit dat de zorgverzekering daarbij inzit is mooi meegenomen, dus ook daar nog wat voor regelen. Ben nu wel blij dat ik geen surprise hoef te maken voor Sinterklaas! Die kennen ze hier niet. Voor de rest dus nog genoeg kleine en grote dingetjes die nog moeten gebeuren. Hopelijk dat het allemaal soepel verloopt en dat het niet zorgt voor al teveel storm, in mijn hoofd.

En France

Na een korte nacht, stonden we allemaal nog aardig gebroken op. Bordje brinta of broodje naar binnen geschoven en toen was het wachten op de vrachtwagen. Toch maar even naar de buren gelopen om te vragen of het een probleem was als de vrachtwagen een beetje voor hun deur zou staan.
We konden namelijk moeilijk inschatten of hij net wel of net niet voor hun huis zou komen te staan. Zo wel zou de auto er niet uit kunnen.
Ze hebben een supermarkt en bezorgen ook bij mensen thuis dus de auto hebben ze zeker nodig.
We troffen de schoondochter van de eigenaren van de winkel (het is een ouder echtpaar en ze runnen samen met hun zoon, schoondochter en een vrouw met een playmobil kapsel de winkel).
"Pas de problème!" Oke, prima maar als de auto weg gehaald moet worden dan moet dat voor 11 uur.
De vrachtwagenchauffeur had namelijk gesmst dat het rond een uur of 11 zou worden.
Ze hadden dus nog ruim een half uur.

Plots stond er een Citroën op de weg, nee hè, dit was precies waar we bang voor waren, dan kan er geen hond meer langs. Dus naar de burgemeester, gevraagd van wie de auto is; teruggelopen naar de andere buren (bij de bioscoop) naar binnen gegaan en wat we aantroffen was een verrassend leuk gebouw, groot en kleurrijk... ik zag workshops, foto's, yoga... maar goed geen tijd voor. Dus de vrouw opgespoord die s'ochtends ook op het gemeentehuis werkt en s'middags administratie doet voor het gebouw naast ons. Ze herkende me nog van toen ik eerder een keer bij het gemeentehuis was geweest dus dat zat meteen goed. We liepen naar haar auto en hoppa daar kwam de vrachtwagen al de hoek omgezeild.

Zij snel weggesjeest en daar kwam de schoondochter van de buren, ze was ziedend. Ze wuifde naar de vrachtwagen dat hij door moest rijden (hij kwam echt net aanrijden en moest goed kijken hoe hij moest parkeren) ze stapte in de auto trapte het gas in, liet de koppeling echt veel te laat los en met gierende banden reed ze weg. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen; de eerste maar ook tweede indruk zijn zo belangrijk!
Meteen nog geliefder bij onze buren.

Wat een chagrijn was onze eerste reactie, mens had tijd zat. Niets op uit doen we hebben wel wat beters te doen. Wij uitpakken (veel makkelijker dan inpakken maar nog steeds een rotwerk) en plots kwam chagrijn met een fles wijn aanzetten. Als welkomst cadeau, zou ze zich schuldig hebben gevoeld? Najah toch aardig. We bedankten vriendelijk. Iedere keer dat ze langs de vrachtwagen liep om wat uit hun oude schuur/winkelmagazijn te halen lachte ze volop naar ons en vroeg of alles wel ging.
Erg aardig.

Na een hele dag hard gewerkt te hebben gingen we nog even naar de paarden, samen met m'n moeder en schoonzus. We reden de berg af, toen plots, kudde koeien midden op de weg. Gelukkig kreeg ik geen visioenen van wat ik met de Nederlandse koe had meegemaakt. Al vlaaiend en herkauwend zaten ze ons aan te gapen zo van: "wat had jij nou met je roestbak... wij zijn met z'n twintigen zout eens even op je barricadeert de weg". Dan maar de toeter.. langzaam, heel langzaam wandelden ze verder richting grote straat (najah voor hier de grote straat dan, dat is niet te vergelijken met een N weg in Nederland hoor). Dat vond ik wel een heel naar idee. Dus wij naar de dichtstbijzijnde boer. "Wat voor kleur zijn de koeien?" vroeg de man. "Tsjah, ze zijn hier zowat allemaal wit dus ehm wit?" "Welke kant gingen ze op?": Dus ik uitleggen, hij zou wel een collegaboer bellen straks. Oké meer kunnen we niet doen.

Toen reden we door naar de pony's. Ze stonden er gelukkig bij. Lekker aan het grazen.De dames hebben nog nooit een hengst in hun omgeving gehad. Met als gevolg dat ze de afgelopen weken zwaar hengstig zijn, ze trappen als ze ook maar denken dat een hengst in de buurt is (ook de eigenaresse van de wei moest eraan geloven en ik ook) en een hoop gekrijs, gefluts en geschop. Het was vorige week zo erg, ik stond met Juweel in de stal, komt de hengst eraan. Zet ze een gil op, schopt in het rond en er vliegt zo een paardendrol tegen mijn gezicht. Fijn. Goed, dat was vorige week, weer even terug naar toen we hier net woonden. Wij reden met zijn drietjes weer terug en ja hoor was er een boer die de koeien in een weiland aan het drijven was. Gelukkig.

De pony's 

Juweel, de drollengooier

De dagen erna hebben we nog de kleine vrachtwagen uitgeladen, beetje genoten met z'n zesjes (was schitterend weer) en een beetje bijgetankt. Na een paar dagen gingen mijn broer en schoonzus weer naar huis met de ex-mediamarkt vrachtwagen die we hadden gehuurd. Raar hoor als je zo afscheid neemt. Niet leuk maar ja helaas hoort dat er wel bij. En dat is het fijne waar wij wonen, je vertrekt 's morgens vroeg en einde van de middag ben je alweer in Nederland.

Herfst

Als ik eraan terugdenk lijkt het alsof deze datum zo heeft moeten zijn. De week ervoor en erna was het weer echt heel erg slecht. Najah, zo bijgelovig ben ik niet maar ik vind het toch wel leuk om maar gewoon te denken dat het een goed voorteken is.

Dagen later viel het ons op dat de schoondochter van de buurvrouw steeds minder ons groette, geen lach meer op haar gezicht had als ze ons zag etc. We waren al twee keer in de winkel geweest om iets kleins te halen en we gingen nog maar eens even bij ze kijken, je gunt ze het tenslotte wel. Toen werd ze ineens heel opdringerig, hield dingen voor onze neus die we moesten kopen. En daar hou ik niet van. Dus we kochten uiteraard iets heel anders en sindsdien komt er echt nauwelijks nog een glimlach vanaf. Dus sindsdien is ze gewoon weer chagrijn en dat flesje wijn was uiteindelijk toch niet zo goed bedoeld. Jammer, hierdoor heb je eigenlijk al geen zin meer om wat te kopen. Dus nu gaan we erheen als chagrijn er niet is. Dan is playmobil er wel en de lieve oude buurtjes. Dat zijn echt schatten van mensen.

Eigenlijk als je dit zo leest is het net een dorp of straat in Nederland. Met al z'n gedoetjes. Alleen heb je hier wat meer ruimte, uitzicht en wat meer Fransen.

.

Verhuizen: deze keer doen we het anders!

Dat zei mijn moeder maanden voor de verhuizing.
Nou ze heeft gelijk gehad. Ik heb nog nooit zo’n vreselijke verhuizing meegemaakt. En ik ben al een aantal keer verhuisd in mijn leven. 

Al onze verhuizingen gingen altijd van slecht plannen, teveel zooi, enorme stress, en net na het nippertje klaar zijn met alles. Dat zou ons niet weer gebeuren. Ik en mijn vriend deden de flat, mijn moeder het huis en mijn vader zijn complete zaak. We hadden een vrachtwagen gehuurd van dertien meter, dat moest genoeg zijn.
Vol goede moed, dozen gekocht, honderd stuks misschien net iets te weinig maar konden we voorlopig vooruit. Het zijn er uiteindelijk twee honderd geworden. Dertien pallets en dan nog alle kasten en losse fruts.
De flat was net op tijd klaar. Mijn broer heeft ons nog geholpen met zware dingen naar beneden sjouwen. De rest van de week hielp hij mijn vader op de zaak. Vrijdag 12 oktober moesten we de sleutels teruggeven van de flat. Iedere dag tot ’s avonds laat zijn we bezig geweest. Alles moest eruit, ook de vloer omdat er helaas geen nieuwe huurders waren. Ik zat onder de blauwe plekken (leek wel of ik tien keer van de trap was gevallen) en was behoorlijk verrot. Constant vijf trappen naar boven en beneden lopen met zwaar spul, dat is niet zo leuk. Ik weet nu wel dat ik nooit meer in een flat wil wonen en al helemaal niet als er geen lift in zit. Leuk voor de conditie maar verder. Vrijdag sleutels ingeleverd en ik moet zeggen ik had het er best moeilijk mee. Had ik nooit verwacht. Heb toch heel wat meegemaakt daar en je gaat opeens een heel ander leven krijgen en dat besef kwam toen pas. 

Dag flatje, na 4,5 jaar is het mooi geweest (wij woonden helermaal bovenin)

In een notendop vertel ik even hoe de rest van de verhuizing ging. Vanaf dat moment sliepen mijn vriend en ik in Buurse. Er bleek daar toch nog enorm veel te doen, lees inpakken. Mijn vader kreeg de zaak niet op tijd af en heeft iedere avond tot laat doorgepakt met hulp van mijn broer. Zaterdag kwam mijn schoonzus ook helpen. Dozen op pallets, insealen en klaarzetten in de schuur. Wat hebben we veel gedaan en gesjouwd. Je lichaam wordt steeds moeier en de spullen bleven maar komen. Er bleek heel wat afgehamsterd te zijn de afgelopen jaren. De vader van mijn schoonzus kwam ook de hele dag helpen; hij rijdt vaak met de vorkheftruck en kon zo alles in de vrachtwagen inladen (de trailer stond er donderdag al zodat we veel tijd hadden om in te laden). Na uren buffelen tot ’s nachts was plots de vrachtwagen VOL.

De veeeeel te kleine vrachtwagen :)

We besloten nog een vrachtwagentje te huren (zo één waar je nog net met je B-rijbewijs in mag rijden). Op de valreep hadden we wat geregeld wat op zondag ook verhuurde. Eigenlijk wilde we zondag vertrekken maar dat konden we gewoon echt niet redden. Zondag het verhuurbedrijf gebeld, had precies die dag het vrachtwagentje een groot ongeluk gehad. Kon onmogelijk rijden. In alle stress heeft mijn vriend nog via een oude buurman iets kunnen regelen die ook een transportbedrijf heeft. Die opgehaald en ook volgeladen, zelfs toen moesten nog spullen achterblijven. Die staan nu in de schuur bij de verhuurder van mijn ouders’ oude huurhuis in Nederland. Mijn broer brengt dat dan later naar de stort of zet de dingen apart die echt nog mee moeten.

mediamarkt, ik ben toch niet gek? Nou wij wel dus. 

De banden van de paardentrailer bleken ook half ingescheurd, ik in paniek de verkoper gebeld maar godzijdank zei hij dat waar ze ingescheurd waren dat dat geen kwaad kon. Je vertrouwd er dan maar op maar man wat gaf ook dat weer stress dat je ook dat nog zou moeten regelen. Mijn vriend zijn auto gaf er opeens ook de brui aan. Een kennis heeft dat gelukkig vlot weten op te lossen. Wat een ellende. Alles leek fout te gaan. Van kapotte auto’s tot in alle haast dingen weggooien, tijdens inladen viel mijn moeder nog in een enorme betonnen plantenbak, mijn broer zakte door een plank in de vrachttrailer en viel daardoor bijna van de hoge laadklep en schrampte zich behoorlijk. Onze lieve oude hond viel in de greppel en ga zo maar door. 

Hans in actie

O mijn god, wat komt er nog meer? Een gezicht zegt genoeg.

Benno wat een harde werker!

Maandagochtend, kwam de chauffeur en reed de vrachtwagen weg. Mijn vriend en schoonzus gingen met de vier katten in de auto vast naar Frankrijk en wij reden met de volkswagenbus met boot op het dak, het (ex-mediamarkt) vrachtwagentje en de volvo met twee honden en paardentrailer achter elkaar naar Frankrijk.

          Het circus

Eerst naar de weide om de pony’s op te halen, was nog een heel gedoe om die erin te krijgen. Gelukkig kwam de eigenares van de weide met twee dochters helpen en ons en de pony’s uitzwaaien. We hadden een lekker pak zaagsel op de bodem gelegd dus de dames stonden prima. Om 11 uur gingen we rijden veel later dan gepland. Gelukkig is de hele reis voor ons allen goed verlopen. Onderweg paar keer gestopt, vrachtwagenchauffeur-pies-gras geplukt voor de paarden en blikjes energydrink genuttigd om wakker te blijven. Paar Nederlanders uit zo’n 50+ clubbus stonden nog met verbazing te kijken naar de trailer “gut Henk daar staan pony’s in hoor je dat?” en naar het rode mediamarkt busje te kijken waar me broer in reed (er stond alleen nog op “bezorgd 7 dagen in de week!”) ze zullen wel hebben gedacht, die mediamarkt die gaat zelfs over de grens, wat een topwinkel! Na even staren en hun flesjes te hebben gevuld met gratis water (was ook een benzinepomp die water verkocht maar ja nederlands he; ons bint zuunig) gingen ze lopend op krukken, en sommigen struikelend over de stoeprand terug naar hun tourbus. Daarna hebben wij er hard om gelachen, dat houdt je ook weer wakker.

We hebben er met de pony’s 13 uur over gedaan. Op het laatst verkeerd gereden en midden in de nacht over een enorm steile helling naar de weide (gierende banden, stinkende koppeling). Pony’s in de wei gedaan bij de andere 2 pony’s en eindelijk naar huis gegaan.
Onze slaapspullen zaten in het mediamarkt busje met laadklep dus om half 3 snachts midden in het slapende dorp, laadklep uit. Wat een kabaal. Lampjes aan, mensen kijken voor het raam… Goede eerste indruk is het belangrijkst! Nou ze hebben geweten dat wij er kwamen wonen. Toen lekker op onze matrasjes en heel diep in slaap gevallen.
Volgende ochtend vroeg op want de vrachtwagen zou rond een uur of 9 aankomen.
Tsjah, ik vertrek zou een mooi programma ervan kunnen hebben gemaakt. 

In Frankrijk, buurt in shock

Uitpakken en uitpuffen

Bijna leeg!!

Peter en Bryan

Special thanks to: Mijn lieve broer, schoon zus, Benno, Peter de vrachtwagenchauffeur. Zonder jullie hadden we het niet gered. 

Ton en Hans, Oma's salade (lekker avondeten!) 

---------------------------------verhuizen, weet waar je aan begint-------------------------------------

Voorproefje

Nadat ons peugeotje en de renault veilig waren aangekomen in Frankrijk was het tijd om ons huis te gaan verkennen. Het is bizar, je komt in een praktisch leeg huis, de tuin was nog onder handen genomen door de vorige eigenaren en het voelde koud aan. Je gooit de voordeur open; en je snuffelt… niet je eigen luchtje.
Dan voelt het ook niet als thuis. Weekendtassen neergezet en eerst maar weer eens door het huis heen lopen. En dan loop je toch anders erdoorheen dan wanneer je weet dat de eigenaren beneden misschien wel mee zitten te luisteren. Alle kastjes open, alle uitzichten bekijken, heerlijk. Alles leek perfect. 

Toen gingen we naar de zolder. Alle spullen van de eigenaren liggen daar mooi opgeslagen en wel zo dat wij daar nog genoeg ruimte hebben om een logeerbed en nog wat dingen kwijt te kunnen. De deur ging al krakend open en tot mijn uiterst onaangename verrassing hoorde ik gezoem en gekraak; onder mijn voeten. Honderden (ja echt ik overdrijf niet) vliegen krioelde over de grond. Sommigen al met de pootjes krom en onbeweeglijk anderen deden nog een poging om overend te komen. Tevergeefs, want wat was ik blij dat er nog een stofzuiger stond. Allen hebben ze een stofzuigerzakgraf gekregen. Aan de kartonnetjes op de spullen konden we zien dat de eigenaren hier allang van op de hoogte waren. Najah agh, als dat alles is. 

Ik was helemaal in de gloria want ik loop al jaren te zeuren dat ik een bad MOET, het is verwend, ik weet het maar ik vind dat zo fantastisch. Zeker in mijn gedachten.
Dus ik kaarsjes aan (dan voelt nog ontspannender), kraan aan op bijna kokend heet, lekker badschuimpje erin, teentjes eerst… zalig! En dan lig je daar, in een stil galmende badkamer en na tien minuten denk ik: heb ik hier nou al die jaren zo op gewacht. Ik heb geen zin meer ik ga eruit. En poef weg illusie dat je uren in bad zit en er met een vel van een negentig jarige uitkomt. Vroeger zat ik, toen we een bad hadden, uren in bad maar toen speelde ik nog met bekertjes en had ik een soort huisje met beestjes die in bad konden, maakte ik de meest rare creaties met schuim. Maar nee, daar ben ik nu te oud voor. 

Die nacht heerlijk geslapen en de volgende dag zijn we naar het weitje voor mijn pony’s gegaan. Wat wonen die mensen geweldig. Nederlanders met een bed and breakfast, een gîte en een complete kinderboerderij. De wei was prachtig, beekje erdoorheen en een stalletje. Een hengstje en een merrie zouden straks mijn twee dames gaan vergezellen. Na een uitgebreide rondleiding, koffie en koekjes ging ik graag op hun aanbod in. Ik zag ze al helemaal lopen daar. 

Die week zijn we ook naar de stad geweest om een bankrekening te regelen.
We kwamen binnen bij La Poste en gingen eerst even een kijkje nemen bij de mobiele telefoons en abonnementen. Gosjemijne voor werkelijk iedere telefoon moet je bijbetalen, wat voor abonnement je ook afsluit. Zelfs al neem je een abo voor zeventig euro per maand dan moet je nog vijftig cent bijbetalen voor een telefoon. Na een paar minuten kwam er een man met enorme shagstem en gekreun bij ons staan om ons wat aan te smeren. We hoorden zijn verhaal aan, hij deed ons fantastische aanbiedingen, we bedankten hem hartelijk en vroegen of hij ook een bankrekening kon afsluiten voor ons. Hij keek ietwat vreemd en liep vervolgens naar achteren en haalde een vrouw op die ook in onze nieuwe woonplaats werkzaam is op het postkantoor. We konden met haar meelopen in een kantoortje en daar hebben we alles geregeld. Tuurlijk maak je wat fouten, zo was mijn vriend ineens mijn vriendin en woonden we samen maar waren we verder helemaal niets van elkaar. Agh ja, vermoeid zullen we maar zeggen maar we konden er allemaal om lachen.
Drie kwartier later stonden we buiten en zou het geregeld worden. Al moesten we dan nog wel een rekening van de EDF (energie) overhandigen. Ze zou het proberen te regelen via een kopie van het huurcontract maar kon niets beloven. In Frankrijk heb je vaak een bewijs nodig dat je ergens woont. Dat doe je doormiddel van een energierekening. GBA hebben ze niet. 

Wij weer naar huis. “Oe, zullen we even omrijden naar de bakker, kunnen we lekker stokbrood halen voor tussen de middag” zei ik tegen mijn vriend. Dus hup langs de kerk met de auto, scherpe bocht naar rechts, steil naar beneden, in de 1 en op de handrem en deruit voor een baguette. Keek ik door mijn voorruit, zie ik tot mijn grote schaamte het hek van ons huis. De bakker is nog dichterbij dan ik dacht, dat had ik in Enschede niet hoor! Dat was wel honderd meter lopen, dit hoogstens dertig. Mijn vriend ook weer in de auto, en al lachend en schamend tegelijk; handrem eraf in zijn vrij en al rollend onze oprit op. Ha, en iedereen maar zeggen dat in Frankrijk alles zo ver weg is. Beschamend dichtbij zeg ik je. 

De volgende dag de EDF gebeld. De stroom moest nog op onze naam komen. En dan merk je, dat het fijn is dat je toch wat Frans spreekt, knap lastig lijkt het mij als je echt geen woord Frans spreekt en je een instantie moet bellen. Dan ben je enorm afhankelijk van anderen. Vijftig (!) minuten heb ik met een uiterst behulpzame Francaise aan de lijn gehangen. Ook aan de telefoon gelachen, die vrouw had enorm veel geduld, het is toch veel lastiger om dingen uit te leggen aan de telefoon dan dat je iemand aan kan kijken en ziet of ze je begrijpen ja of nee. Ik noemde de straatnaam en die kende het systeem niet. Maar die is ook net nieuw. In deze omgeving hebben ze heel lang geen straatnamen gehad en al helemaal geen huisnummers. Dan maar op het oude adres. Ze gaf me wel aan dat ik even langs het gemeentehuis moest om tegen de burgemeester te zeggen dat hij die wijzigingen maar even moest doorgeven bij de EDF omdat er anders wel eens problemen konden ontstaan.
Na opgehangen te hebben kreeg ik een email met alle gegevens, ze had op ongelofelijke wijze mijn emailadres die hetzelfde is als mijn hele naam goed in de computer ingevuld (mijn achternaam wordt hier op dezelfde wijze uitgesproken als het geluid dat een kat maakt die een haarbal probeert te lozen). Ook alle gegevens klopte. Dit had ik nooit verwacht.

Mijn vriend zijn gel was op dus ik besloot om maar eens even bij onze buren (het supermarktje) naar binnen te lopen en te kijken of hun het in hun assortiment hadden.  Een andere vrouw vroeg eerst om crème maar ze hadden er één op voorraad en die was net ’s ochtends verkocht. Gel hadden ze helaas niet, maar ik kon het niet maken om niets te kopen. Dus ik maar bedenken wat ik dan wel moest kopen. Zag ik plots kattenbakvulling staan. Heel goedkoop, terwijl het bij de supermarchés echt megaduur is. Meteen een reden om een praatje te maken met de nieuwe buuf. Ze vond het geweldig dat er eindelijk permanent iemand kwam wonen. Iedere dag dat ik haar zag tijdens ons verblijf werd haar smile groter. Ik weet al wat mijn adresje wordt voor kattenbakvulling.

De laatste dag kwamen er bouwvakkers langs, we wisten dat er iets moest gebeuren aan het dak en de schuur. Ze hadden eerder al toestemming gevraagd om hun ladders in de tuin te zetten om bij de buurvrouw op het dak te kunnen. Nu wilden ze op ons dak beginnen maar dan hadden ze wel de sleutels van de schuur nodig. “ja, eh wij gaan zo terug naar Nederland en dit is niet ons huis en de eigenaren hebben met jullie afspraken gemaakt waar wij niets van weten, ik kan niet zomaar die sleutels achterlaten want die moeten we hebben de 22^ste anders kunnen wij onze spullen niet in onze schuur zetten”. Na veel gemopper van de bouwvakker, belde hij zijn baas. “De Nederlanders doen moeilijk”. Baas kwam eraan, hij zweerde dat het veilig was en dat hij een email zou sturen naar de eigenaren en de sleutels op een afgesproken plek zou terugleggen. Maar het MOEST nu gebeuren want over drie weken kon het echt niet als wij hier zouden zijn, dat was te laat. Vooruit, wij doen niet moeilijk. 
Je raadt het al; terwijl ik deze blog schrijf woon ik al in Frankrijk (maar ik moest toch even updaten wat er was gebeurd) en de ladders liggen nog steeds in de tuin, de leistenen liggen nog steeds op de stoep en er is geen bouwvakker te bekennen.
We hebben een paar super dagen gehad. Maar goed dat ik toen nog niet wist wat ons allemaal te wachten stond…