Het talenwonder

We beginnen maar eens met groot nieuws: de toiletten zijn gemaakt.
Dat was het.

Zoals iedere maandag gingen we ook afgelopen maandag boodschappen doen. Omdat er veel sneeuw lag en er op de Haut-Folin (de berg waar we overheen rijden richting Château-Chinon naar de inmiddels door ons gezegende Lidl) niet wordt gestrooid zijn we maar naar Autun gegaan. Even langs de Norma en de Leader Price. Waarom niet naar de Leclerc dé winkel waar alle Hollanders dol op zijn? Omdat het net een pretpark is, je niet één maar misschien wel drie honderd soorten toetjes hebt (als het niet meer is), ik een twijfelkont ben dus er uren over doe, in de zomer daar teveel Nederlanders komen en in de winter eigenlijk ook (van die irritante met een voetbalshirt aan, al schreeuwend "Annie, Annie!! Hier is het pleepapier veel duurder dan in Nederland!", je daar echt kan verdwalen, ik chagrijnig wordt van te lang in een winkel staan, ik wel wat beters te doen heb dan zoeken waar de pot Nutella staat. Dus wij naar de Norma, dat is een soort van Aldi. Vervolgens voor de dingen die ze daar niet hebben naar de Leader Price. Een uiterst mooie winkel. Met (niet te)veel keuze; ook in biologisch voedsel.
Wij waren lekker aan het snuffelen, werd ineens mijn moeder aangesproken door een man.
Beetje klein van stuk, mager gebouwd of zo geworden, drie hele tanden in zijn mond, een vilten baard en vettig kalend lang haar, een doorrookte lach en om maar even van het goede van de mens uit te gaan waste hij zijn kleren zeer zeker met alcohol.
In het Frans zei hij tegen mijn moeder: "Ik spreek heel goed Engels en Duits!!"
Waarop mijn moeder zei: "Ja maar ik ben Nederlands".
"O... "
De man wilde desondanks toch laten horen hoe groot zijn talenknobbel was en begon met: "ik spreek heel goed Engels: Hello baby!" (dat was het).
Ik was inmiddels allang naar het koelvak gelopen en deed alsof ik zeer geïnteresseerd was in de bevroren slakken die daar lagen en met een schuin oog keek ik naar mijn moeder die daar nogal ongemakkelijk stond.
Toen; "ik spreek heel goed Duits: Kartoffeln" (dat was het)
Mijn moeder lachte een beetje, praatte een beetje mee en een andere doorrookte man kwam bij zijn vriend staan en wilde wat zeggen. Waarop het talenwonder ontzettend kwaad werd, hij was met deze dame aan het praten en hij wenste niet onderbroken te worden. Mijn moeder wenste ze beiden maar een goed nieuwjaar en liep verder. Ik er naar toe. Kon het niet laten om even te pesten dat ze sjans had, maar vervolgens moesten we ons verschuilen achter de schappen. Die mannen wilden nog meer kletsen schijnbaar. Wij achter het chipsschap, terug sluipen naar de ham... shit daar zijn ze weer! Snel terug naar de chips... we hebben wel gelachen.
Hmm toch niet zo gek de Leclerc... kun je je toch beter verstoppen.

Afgelopen vrijdag waren we weer spontaan uitgenodigd door onze over over buren voor de verjaardag van de over over buurman. Was erg leuk en er waren nog twee andere mensen. Één maakt er zelf papier. Echt ontzettend mooi. We hebben ze allemaal uitgenodigd om aanstaande vrijdag bij ons te komen. Wel heel Nederlands dat plannen maar hun vonden dat ook wel prettig omdat je nooit weet wanneer je elkaar allemaal tegelijk treft. Er wonen hier ontzettend veel creatieve en muzikale mensen is erg leuk om daar tussen te wonen.

Gisteren gingen we weer naar de pony's. Zagen we onderweg twee vossen. Één met een halve staart en een doorleeft koppie die lag te rollen in de sneeuw en de ander was helemaal fluffig. Wat een prachtige beesten. Toen we thuis kwamen direct mijn fototoestel gepakt en terug gereden. Ze zijn alleen zo schuw. Helaas geen beste foto uit gekomen.
Maar wat zijn het mooie dieren.
Vandaag weer naar de pony's, wij natuurlijk kijken of we ze weer zagen. Het regende, dus die zaten natuurlijk ergens lekker te schuilen. Kwamen we bij de plek waar we ze al vaker hebben gezien en ja hoor; weer die ellendige jeeps. Ik haat jagers en al helemaal als ze dik zijn. Stonden ze weer hoor, vlakbij de auto achter een boompje met hun dikke pens met een strak oranje hesje. Als het nou eerlijk was voor die dieren... maar de honden gaan erachter aan en waar ze ook komen daar wacht een jager ze op. Dat noem ik geen jagen. Vroeger zag je de jagers zelf ook nog wat doen het enige wat ze nu hoeven te doen is de trekker overhalen en het beest meeslepen. Tuurlijk hebben deze dieren het beter dan een gemiddeld varken maar dan nog verdienen deze dieren een eerlijke kans. En dan stonden ze ook nog bij de vosjes! Ik kon het niet laten. Ben al toeterend door de bergen gereden.
De Leclerc is nog groter dan het gebied waar hun met z'n allen dik staan te wezen (alleen moeten ze bij de Leclerc verder lopen om hun vlees te pakken).

Het vosje

Morgen maar weer lekker naar de Lidl. Hopen dat daar geen talenwonder rondloopt. Het dooit als een gek hier dus we kunnen mooi weer over de Haut-Folin (overigens, om ook nog wat nuttigs uit deze blog te halen even een leuke wetenswaardigheid voor de Nederlanders die dit gebied niet kennen: de Haut-Folin is de hoogste berg van de Morvan (901 meter hoog)). Dat was het.

Even voorstellen

Het is zaterdag 19 januari.
Al een tijdje lag de uitnodiging van de burgemeester op de schoorsteenmantel. We zijn uitgenodigd voor de nieuwjaarsborrel. Er zou uitleg worden gegeven van wat er het afgelopen jaar allemaal is gebeurd binnen de commune, de nieuwjaarswensen zouden worden uitgesproken, de nieuwe bewoners van het dorp zouden worden voorgesteld en daarna werd de mogelijkheid geboden om een praatje met elkaar te maken.
Om vijf uur in de avond zou het beginnen tot een uurtje of zeven.

Eerder die dag ben ik samen met mijn vader en vriend naar de bank geweest in Autun om voor hen een zakelijke rekening af te sluiten. We werden ontzettend goed geholpen en omdat mijn vriend mijn vader had meegenomen om ook een rekening te openen, ofzoiets, kregen we ook nog een gratis cadeau. Wij zaten al te geinen: "leuk, wat voor auto, of is het een pen?". De man kwam met een cadeaublaadje van het jaar ervoor (de nieuwe was er nog niet) en daar stond onder andere een espressoapparaat op, een fotocamera en nog wat dure dingen. Dat hadden we niet verwacht. Grappig, dat wel. Volgende week krijgen we de nieuwe catalogus, ben benieuwd.
Na een uur in een stinkend kamertje te hebben gezeten gingen we weer naar huis. Met succes; één rekening is geopend maar die ander moeten we nog even voor terug. Krijgen we dan ook meteen de cadeaufolder.
De man vond het allemaal prachtig, wij waren zijn eerste Nederlandse klanten. Verbaasd me zeer, er wonen hier zoveel Nederlanders die ook een eigen bedrijf hebben. Waarschijnlijk komt het omdat dit niet de goedkoopste bank is.

Eenmaal thuis direct door naar de paarden; die hebben nu veel hooi nodig en brokken met al die sneeuw. Daar weer het dagelijkse tafereel; gulzige pony wegduwen, uitglijen over het ijs, struikelen over bevroren drollen, gulzige pony's achter je aan, geschop om je heen want stel dat er één wat tekort komt, hooi pakken, brokken pakken, pony proberen met het hoofd uit de voorraad ton te krijgen, pony niet luisteren en haar dan maar met het plastic deksel wat tetsen geven, pony beledigd, ik beledigd, onterecht sorry zeggen omdat je toch zoveel van haar houdt, uit de wei gaan, laarzen afspoelen in beek en weer in de auto.
Op de parkeerplaats kwamen we de burgemeester nog tegen. Met zijn droopy jas aan keek hij over zijn bril en zei belerend; "jullie komen toch wel hè, ik reken op jullie".
Knikken en doorlopen, voordeur ingaan, jas uit, sjaal uit... nee hè sjaal vergeten uit te kloppen. Gevolg; vloer onder het hooi.

Hollands klokslag vijf uur stonden we bij de salle des fêtes, er waren al heel wat mensen.
We ontmoette daar nog een aantal andere Nederlanders die daar woonden en namen plaats. Er kwamen honderden foto's langs op een scherm en de burgemeester ging vertellen wat er allemaal was gebeurd het afgelopen jaar. Eerst verexcuseerde hij iedereen die niet kon komen die avond. Vervolgens kregen we een verhaal van drie kwartier. Toen de overleden personen waren gepassseerd was het tijd om de nieuwe dorpelingen voor te stellen. Dat waren er ook nog wel wat.
Wij werden als laatste naar voren geroepen en dan sta je daar, hondervijftig paar ogen kijken je aan en dan moet je wat zeggen. Ik heb maar namens ons vieren gesproken. Verteld dat we een eigen bedrijf hebben, waar we precies woonden, dat we het hier ontzettend mooi vinden en natuurlijk even iedereen de beste wensen wensen. Applaus. Zo, tijd voor champagne.
We hebben wat Fransen gesproken maar je weet niet zo goed waar je het over moet hebben. Een aantal zeiden wel dat ze ons wel eens zagen wandelen met de honden. Het ging er vooral om dat we er waren. Dat ze je gezicht hebben gezien, dat je betrokken wilt zijn bij het dorp en de mensen.
Daarbij was het handig dat we de klusjesman ook nog aantroffen. Die zou een maand geleden komen voor de ketel. Daarna was hij afgelopen donderdag geweest om te zeggen dat hij vrijdag zou komen, hij was de vorige afspraak vergeten. Ook zou hij komen voor de toiletten die nog steeds niet goed zijn. Je raadt het al, vrijdag ook geen klusjesman. Ja zegt hij ik had gezegd "peut-être". Zo kennen we er nog wel een paar. Maar agh nu komt hij volgende week beloofde hij en anders vast een andere keer.
Daarna de mensen van de bruiloft nog even gesproken, vervolgens met gloeiende wangen van de alcohol weer naar huis gegaan (lees: honderd meter verderop).

We zijn blij dat iedereen nu ons gezicht heeft gezien. Zo voel je je ook iets meer erbij horen. Al hebben we bij thuiskomst wel een blik overheerlijke unox erwtensoep opengetrokken en knakworsten op stokbrood gegeten.

Tuin

Van pisboer tot huwelijksuitnodiging

Handen in de zakken, iedere dag weer rondjes lopen door het weiland.
Nodig moeten, handen uit de tuk, rits open, hooibaal gevonden en lozen maar. Klaar zijn, omdraaien en kijken... met de rits nog los (ja we blijven even in twentse sferen). Koud hebben, rits dicht, omheining nogmaals controleren en teruglopen naar huis. Man zien die de hond aan het uitlaten is, snel achter de schuur duiken en wachten tot de man langskomt, de wacht houden want stel je voor dat de hond poept. Dan stort zijn wereld ineen en komt zijn achtste (of negende we hielden het niet meer bij) persoonlijkheid naar boven... de buurman uit Buurse, de pisboer.

Ik heb ook heel wat jaartjes mee mogen "genieten" van dit dagelijkse tafereel toen ik nog thuis woonde.
Er woonde een oud stel met hun drie zonen. De vader was het opperhoofd. Wij keken vanuit onze tuin naar hun, hoe ver weg zouden ze hebben gewoond? Ik denk zo'n twee honderd meter. Ik kan toch eigenlijk wel rustig zeggen dat ze flink in de war waren. Zeker die ene die altijd stond te pissen in de wei. Liep je langs met de hond en zag je zijn haar boven een raampje van de schuur uitsteken. En dan zwaai je, altijd stug blijven zwaaien. Hij schrikt en komt achter het schuurtje weg en doet net alsof hij met iets bezig was. Hij heeft mij een keer achtervolgd, nou ik ben omgelopen wat een engerd.
In de zomer stonden ze wel eens met een verrekijker te gluren naar ons als we in de tuin lagen. Prima, strandbal rackets erbij, en we deden net of we ze signalen gaven. De pisboer richtte zijn verrekijker omhoog "wat een mooie vogel" hoor ik hem denken.

Ik liep een keer met mijn broer met onze twee honden die we toen hadden langs het huis van de pisboer (dat was het vaste dagelijkse rondje dat wij liepen) gaat één van de twee precies op het pad vlakbij hun hek een dikke bolus draaien. Laaiend kwam die ouwe naar buiten. "Als ik dit nog één keer zie schiet ik die hond door z'n kop heen!" Mijn broer, die net aan de telefoon was maakte hem duidelijk dat hij dat vooral moest proberen maar dat de gevolgen voor hem waren. We zijn door hun vals beschuldigd dat we vuurwerk zouden hebben afgestoken in de zomer en dat hun koeien van slag waren. Honderden keren hebben ze zich verstopt achter hun schuur. Maar iedereen bleef stug ze begroeten. In Buurse waren niet veel mensen die hun hond daar uitlieten. Maar mijn vader had er lak aan (die liep vrijwel altijd met de honden). Soms maakte ze wel eens een praatje maar de keer erop hadden ze weer wat te zeuren.



Zittend aan tafel, accordeon pakken, viool en zingen. Kijken naar buiten. Twee mensen voorbij zien lopen met twee honden. Na een paar keer deze mensen gezien te hebben deur opendoen en vragen: "zin in een apéro?" (= drankje voor het eten). Het waren de over-over buren die mijn vader en vriend zagen en vervolgens hun voordeur opendeden om te vragen of de heren zin hadden in een drankje. Wij zouden gaan eten dus in hun beste Frans hebben ze gevraagd of het later kon. Dat kon rond een uur of 9. Dus die avond zijn de heren teruggegaan en wat ze aantroffen was één grote gezellige boel. Er werd gedronken, er werd voor hun gezongen en gespeeld op prachtige instrumenten (zoals de vielle). Er zat een jongen van Marokkaanse afkomst en die vertelde dat hij de volgende dag zou trouwen en dat ze dan ook langs ons huis zouden lopen met alle instrumenten. Ze hebben gelachen en de Fransen hebben ook Engels geprobeerd te praten. Geweldig.

De volgende ochtend hoorden we ze aankomen. Wij renden met z'n vieren naar de voordeur. En daar kwam het bruidspaar in traditionele Marrokaanse kledij. Compleet met kaftan en tulband en babouches. Een paar mensen erachter met een accordeon. Ze zagen ons en gebaarden dat we mee moesten komen en maakten een "drink" gebaar. Wij in alle snelheid ons haar gedaan en naar het buurgebouw gegaan (naast de bioscoop)   daar werden we hartelijk ontvangen. Er waren een handjevol mensen en we kregen champagne. We waren bij de speech en we kregen chips. Er werd weer gespeeld en gezongen, o zo mooi. Het bruidspaar waardeerde het enorm dat we waren gekomen (ondanks dat de bruid ons nog nooit had gezien en de bruidegom alleen mijn vader en vriend de avond ervoor). Na een tijdje hebben wij ze nogmaals gefeliciteerd en alle geluk gewenst. We liepen naar buiten en de over-over buurman stond daar en zei dat hij het erg leuk vond dat we er waren en dat mijn moeder en ik de volgende keer ook mee moesten komen voor een drankje bij hem thuis. Zo ontzettend leuk. Zo kan het ook.

Ook hebben mijn vriend en ik nog opgepast op een hond en huis van andere Nederlanders (buren van één kilometer verderop). Even een weekje weer met z'n tweeën. Super leuk dat ook Jamie (onze hond) ontzettend goed met de oppashond kon. Toch fijn als je een goede relatie hebt met je buren (behalve die chagrijn dan, lelijk ding). Hoe ver die buren dan ook weg wonen. Zo wordt het wonen toch een stuk plezieriger. In Nederland hadden wij bij de flat ook altijd gedoe. Waren zeker wel een paar hele leuke buren. Maar het meeste was aso. En dat verprutst je woonplezier.

Jamie en oppas-buurhond Loesje

Ze zeggen: "Beter een goede buur dan een verre vriend". Wat een geluk dat wij goede buren hebben en zoveel verre vrienden in Nederland.

Jamie is maar wat blij met de nieuwe buurhond

Uiensoep als dessert

Inmiddels zijn de kentekens van de auto's geregeld. We moesten naar het belastingkantoor om daar een bewijs te halen dat we al belasting over onze auto's hadden betaald in Nederland.
Zo gezegd zo gedaan. We werden door de mevrouw achter de balie doorverwezen naar de eerste etage. We klopten maar bij de deur met een uitgeprint blaadje met "hypotheken" erop. En jawel, we waren nog goed ook. Een uiterst chagrijnige man hielp ons. Uiterst vriendelijk (hoera voor de pokerface) heb ik hem uitgelegd wat de bedoeling was. Aan zijn gezicht te zijn snapte hij dat ik goed genoeg Frans sprak om me niet zomaar weg te laten sturen. De vele zuchtten van de man volgden, stapels papieren en alles nog met de hand schrijven. Er zat nog net geen stof op het toetsenbord, misschien alleen maar omdat hij wel eens de nieuwe ikeagids op internet bekijkt. Werkelijk mappen vol handgeschreven papieren lagen daar op het bureau. Ongelooflijk. Al wachtende naast de roodknipperende, met glimmende dennenappels versierde plastic kerstboom, ging de man al zuchtend en starend naar zijn vrouwelijke collega verder. Hij deed alsof hij het zo ontzettend druk had, ogh jee, hij begaf het bijna. En die kop van die man, werkelijk, ik vind heel veel mensen zo behulpzaam hier... maar hij, ik had zo'n zin om hem een klap met die afzichtelijke kerstboom te geven. En maar oogcontact zoeken met de vrouw tegenover hem, tevergeefs, want zij was meer geïnteresseerd in het plastic badeendje wat naast haar muis stond.
Na een half uur was hij dan eindelijk klaar. Hij kwakte alle papieren op de balie en ging weer zuchtend achter zijn bureau zitten. "Ehm, was dat het?" vroeg ik "Jah" kwam er moeizaam uit. Ik heb hem een fantastische dag gewenst en zo overdreven naar hem geglimlacht dat ik denk dat hij de boodschap wel had begrepen. Ik hoop niet dat er nog meer Nederlanders die dag zijn gekomen, dat kon hij echt niet meer aan.

Bij het belastingkantoor kun je niet pinnen.... cheques daarentegen zijn ze dol op

Op naar de Sous Préfecture voor de kentekens. Formuliertje hier, formuliertje daar. Gezeur hier, gezeur daar. Honderd euro hier, en nog eens honderd euro daar... maar de volgende dag lag het daadwerkelijk klaar! De tijdelijke kentekens (om zo kentekenplaten aan te kunnen vragen, verzekering etc) lagen allen netjes klaar. Direct kentekens laten maken en raar maar waar, de volgende dag lagen de originele kentekenpapieren al in de brievenbus. Hier gaan soms de dingen toch eigenlijk best wel snel. Verzekering was ook met een dag geregeld dus op naar Nederland met een frans kenteken om de feestdagen te vieren!

Na 9,5 uur rijden kwamen we dan weer aan in ons oude vertrouwde Enschede. Leuk om de familie weer te zien... maar god wat is Nederland toch een lelijk land. Op een paar stukken na hoor, zeker wel dat er schitterende natuurgebieden zijn maar daaromheen... wat een volgepropt gedoe. Ondanks dat we pas twee maanden weg zijn viel het me meer op. Toevallig was het glazen huis van 3 fm ook in Enschede dus het was een drukte van jewelste. Al die mensen die perse op tv willen, moet er niet aan denken om in zo'n kudde te staan. Doodeng. Maar goed, we hebben het super leuk gehad met de feestdagen. Ben met mijn schoonzus nog naar Katwijk geweest om bandjes te fotograferen en dronken mensen. Onderweg nog bij de Mac geweest voor een Mc Kroket!! (die hebben ze hier natuurlijk niet) en ik kan je zeggen; ik heb serieus, nog steeds last van mijn maag. Ik weet niet wat er in zat maar het was niet alleen gemalen vlees. Liters kamille thee gaan erdoorheen om mijn maag te kalmeren, voorlopig geen Mc Kroket voor mij meer (totdat ik weer in Nederland ben en de verleiding toch weer niet kan weerstaan ben ik bang).
We zijn nog langs de flat gereden, raar gezicht, alles is hetzelfde behalve "ons" balkon. Die was lelijk en er stond een vreselijke orchidee in het raamkozijn. Nee! Precies de plant die ik verafschuw! (vraag me niet waarom, soms heb je gewoon gevoelsmatig een hekel aan iets).
Na een week gingen we weer naar huis. En dan vind ik dat afscheid altijd zo afschuwelijk. Mijn broer vroeg nog of we niet langer konden blijven, moeilijk is dat. Je wil wel, maar je moet toch een keer naar huis en ook zo zielig als mijn ouders met oud en nieuw ook alleen zouden zitten hier. Maar ik denk dat ik dat volgend jaar misschien toch ga doen...

Gezellig kerstontbijt bij broer en schoonzus

Bandjes fotograferen en veel dronken mensen

Eenmaal thuis was onze hond superblij. Hij had ons nog nooit een volle week moeten missen. Uit enthousiasme plaste hij zo tegen de kerstboom van mijn ouders.
Later op de avond was hij nog zo in de war dat we ineens dachten "wat ruiken we toch", lag er een versgedraaide drol onder de boom in de vorm van een rookworst. Als je hem in een plasticje zou doen en je zou hem in een pannetje met warm water leggen zou je zweren dat het van de unox was, zo groot. Afijn, leuk cadeautje zo onder de boom dacht ik zo.

Niets, zwart, leeg en stilte om twaalf uur. Ik had oliebollen meegenomen en appelbeignets uit Nederland. Er kwamen die avond vrienden van mijn ouders op visite. Dus we waren met z'n zessen. Het was zeker gezellig maar als je dan toch op de Nederlandse tv naar DE klok kijkt en die slaat twaalf uur, je heft je champagne glas, je kust elkaar en begint de soort van spanning al te voelen van "woopie, we gaan zo lekker knallen" dan ineens besef je;"o nee, hier doen ze dat niet". Je loopt naar buiten in de stille hoop een rotje te horen, een vuurpijl te zien of in de verte een gillende keukenmeid te horen galmen. Maar nee. Niets. En dan bel je familie en dan hoor je alleen maar geknetter en oorverdovend geknal. En dan baal je toch even. Plots, een accordeon. In de feestzaal. Hier eten ze. Tot diep in de nacht. Dertien gangen, geen geintje, stond namelijk aangeplakt. Voor 60 euro kon je je helemaal bezatten en volstouwen. Het begon rond acht uur en zou tot vier uur 's nachts doorgaan. En inderdaad we zagen ze hupsen voor de ramen met de accordeonmuziek mee. Wij hebben in de tuin ook maar meegehupst. En dan te bedenken dat hun toetje uiensoep is, en dan moet je weer hupsen, gaat niet goed lijkt me! Knetterend nieuwjaar moeten die mensen hebben gehad.

Nieuwjaarsdag zijn we bij de vrienden van mijn ouders nog even wezen kijken, die moesten op huis en beestenbende passen voor Nederlanders die met de feestdagen in Nederland waren. Zo hebben die mensen ook schapen. Één schaapje was al heel zielig en op oudjaarsdag telde de even omgedoopte oppasherder slechts negen van de tien schapen. Hij heeft berg en land afgezocht om het arme zieltje te vinden maar helaas.
Tot hij op nieuwjaarsdag het uit elkaar gereten dier terugvond in de wei. Mijn vader heeft het beest verwijderd. De helft was letterlijk weg, om nog meer in detail te treden: de kant van het hoofd en de voorpoten waren weg incluis ingewanden. We hebben nog gezocht naar de lichaamsdelen maar hebben niets gevonden. Één voorpoot lag op een tuinstoel voor het huis. Had waarschijnlijk een kat meegenomen. Terwijl het schaap zeker wel op 500 meter afstand van het huis vandaan lag. Hij lag gewoon in de wei dus ik heb geen idee wat voor beest zo'n dier zo heeft toegetakeld. Misschien een natuurlijke dood en dat vossen ermee vandoor zijn gegaan of hongerige verdwaalde jachthonden. Misschien dat ook hier weer wolven zijn of zou het de chupacabra zijn geweest, dat beest dat een tijd in het nieuws is geweest. Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik het best heel zielig vond, zo'n dier dat eigenlijk al niet in de kudde past en dat die zo aan zijn einde komt. De andere schapen gingen ook gewoon op het lijf staan, zo bizar. We hebben hem in een kruiwagen gelegd, losse poot erbij en een plaat erop zodat wild er niet nog eens mee vandoor gaat. Kunnen de eigenaren zelf beslissen wat ze ermee willen. Het enige wat we weten was dat ze er niet rouwig om waren.
Gelukkig maar dat wij het wel zielig vonden.

Na al dit drama hebben we nog familie op bezoek gehad uit Nederland wat heel gezellig was. Die zijn vanmorgen weer naar huis gegaan na nog even over de markt te zijn gelopen om het hoogtepunt van heel Autun te bezoeken. De vrouw die wijn verkoopt in de overdekte markt. Die vrouw heeft zo'n ontzettende snor dat moet je gewoon gezien hebben. Ze wordt echt een toeristische trekpleister dat kan niet anders.
Dus voor iedereen met vakantieplannen naar Frankrijk dit jaar: bezoek de overdekte markt in Autun, gegarandeerd een vakantie om nooit te vergeten.

Hoop dat iedereen die dit leest wel een super knallend oud en nieuw heeft gehad. Vanuit het stille Frankrijk (maar met als voordeel dat wij niet nu tegen een bende rode drap en smurrie en vervelende snertkinderen die nog hun laatste rotjes naar je toe gooien (wat heb ik dat vervloekt altijd)) wens ik iedereen een gelukkig, gezond en bourgondisch Nieuwjaar!

O en voor iedereen die mijn kerstboom graag wil zien waar ik het uitgebreid over heb gehad in mijn vorige post (na omvallen en met supergave nieuwe kitschpiek) zie hieronder.