Vide Grenier

Het is weer de tijd van de vide greniers!!
En dat betekend dat iedereen kijkt op of in zijn zolder, kelder, schuurtje, kast, vergeten laadjes en soms lijkt het zelfs of de vieze was ook wordt doorgespit om vervolgens alles te verkopen op de vide grenier.
Hier kun je al op de vide grenier staan voor één euro vijftig de meter.
Laatst was hier in de buurt in een gemeentetuin ook een vide grenier.

Het was schitterend weer en we waren wel nieuwsgierig of er veel mensen zouden staan. Aangezien de heren helemaal niet van dat soort dingen houden en wij (mijn moeder en ik) wel gingen we gezellig samen op pad.

Één ding viel me alweer direct op; het merendeel wat er rondliep was Nederlands en een paar Engelsen. In Turkije wordt je vaak in het Nederlands aangesproken met: "kijken, kijken niet kopen" of "goedkoper dan wibra" maar ik denk dat de Fransen daar wat te bescheiden voor zijn om dat te roepen. Al zouden ze wel gelijk hebben. Maar dat is ook niet zo raar. Jemig wat een rommel. Maar dat hoort er eigenlijk ook wel een beetje bij.

Er stond een standje met kleren met allemaal vlekken erin, vele standjes met stofnesten en afgrijselijke serviezen en lampenkappen die mijn ouders vroeger, toen zij hier ooit een tweedehandsmeubelzaak hadden, gratis van de Nederlandse kringloopbedrijven erbij kregen bij de inkoop omdat geen hond het wilde kopen (hier verkochten die lampenkappen als een gek, van die dingen met van de klossen vlassen eraan, een beetje als wanneer de hond ergens heeft gelegen en er ligt vervolgens een pluk haar op de grond en dat hang je dan aan de kap).
Mijn oog viel ineens op iets, waar anderen eigenlijk zomaar voorbijliepen. Een kinderwagen. Niet dat ik die kan gebruiken maar zo mooi! Hij was zwart uitgeslagen, het riet was half verrot en de wielen waren van hout waar een aantal houtwormen al veel plezier aan hadden gehad. De kap, die zwart was, zat vol gaten en scheuren en een briesje deed de loshangende stof langzaam bewegen. Wat geweldig. Een spookkinderwagen. Ik zie hem zo staan in een horrorfilm. Fantastisch foto object. Maar die camera had ik natuurlijk weer niet bij me. Hij was mooi, maar ik was wel bang dat als ik hem mee zou nemen het geval uit elkaar zou vallen. En wat doe je er uiteindelijk mee. Niets. Dus heb ik het maar uit mijn hoofd gezet en ben ik verder gaan snuffelen tussen de glazen asbakken met hoeken eruit, vazen waar zoveel stof inzat dat ik mij afvroeg of ze niet het verkeerde potje ertussen hadden gezet en meubeltjes. Meubeltjes waarvan de verkopers donders goed weten dat de Nederlanders ervoor vallen want daar hangen idiote prijskaartjes aan. Net als emaille kannen. Zijn Nederlanders vaak dol op (mijn moeder trouwens ook die moet ik zo vaak zeggen "mam wat moet je ermee, er zit een gat in" maar schijnbaar gaat het niet om de functionaliteit). Dus mijn moeder stond, zoals verwacht, ook weer met een Frans eiermandje en wat emaille kannen in haar handen en na het zien van het prijskaartje was het zeker weten gauw kijken en vooral niet kopen.

Even verderop stond een vrouw met stoffen. Sinds eind 2012 ben ik bezeten van stoffen. Voor iets waar ik mee bezig ben, waar ik in een latere blog, nog op zal terugkomen.
Echte Provençaalse stoffen, schitterende meubelstoffen en prachtige katoentjes. Hebben, hebben, hebben!
Die vrouw vond het helemaal leuk dat ik zo enthousiast was en lappen en meters heb ik meegenomen. Ik heb zelfs een kaartje van haar meegekregen want ze had nog zoveel meer bij haar thuis liggen. Ben bang dat ik binnenkort een halve dag daar zoet zal zijn. Dit was ook de enige vrouw met stoffen die gewoon nog nieuw waren, die niet naar houtkachel roken of waar de hond zich op had uitgeleefd.

Ik als opperkrent, had gewoon twee tassen vol op een vide grenier gekocht. Bel de krant. Ik vind normaal alles al snel "vies" en vind het leuk om een beetje te kijken maar ik ben niet iemand die ergens zo induikt. Maar sinds de stoffenmanie, moet ik zeggen, is dat wel anders. Overal duik ik in om te kijken of er nog wat bruikbaars tussen zit. Nou oké, die vrouw van de ongewassen kleren uit haar wasmand heb ik overgeslagen maar zelfs hier in het dorp heb ik laatst op de kop (terwijl mijn voeten werden vastgehouden) in de vuilcontainer gehangen omdat ik dacht dat ik wat zag. Niet dus.

Hier in Frankrijk heb je de Emmaus. Een grote kringloopwinkel, na wat op internet te hebben gezocht blijkt het ook in Nederland te zitten trouwens. Vroeger in het oude pand kwamen we er wel eens. Nu ben ik twee keer in het "nieuwe" pand geweest in een ander dorp. En het doet mij serieus pijn.
Ik wordt er echt verdrietig van. Als je aan komt bij dat gigantische gebouw zie je een hek met daarachter allemaal spullen die gewoon letterlijk staan te verregenen. En dan heb ik het niet alleen over servies en badkuipen en toiletten en fietsen. Maar ook over lederen banken, houten kasten, knuffels en matrassen. Alles  gewoon in de open lucht. Neergekwakt. Winkelwagens met daarin servies gedonderd, sommigen in stukken waar ze nog een prijssticker op durven te zetten. Ik wordt daar zo ontzettend kwaad om. Mensen geven die spullen aan deze winkel en dan wordt er zo mee omgegaan.
In Enschede had je op een gegeven moment ook zo'n kringloopwinkel. Boeken lagen ook buiten te verregenen en wasmachines en koelkasten stonden daar ook gewoon. Onbegrijpelijk. Ik ben een groot fan van tweedehandswinkels en dan vind je dit des te erger. Ik ben daar dan ook nooit meer heengegaan.

Terug naar de Emmaus. Binnen is het wat beter geregeld. Veel dingen moeten eigenlijk gewoon niet meer verkocht worden maar er zitten soms ook bijzondere dingen bij. Maar je merkt toch dat ook de tweedehandswinkels steeds duurder beginnen te worden. Ze weten heel goed wat ze voor spullen moeten vragen. Voor stoffen betaal ik daar meer dan wanneer ik het nieuw koop. En dat is geen grapje.
Toen wij gingen verhuizen heb ik veel speelgoed en tienerkamer spullen naar een kringloopwinkel gedaan in Haaksbergen waar de opbrengst ook ten goede komt aan dieren. Kijk dat is nog eens mooi. Maar nu ik het bij de Emmaus heb gezien... geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om daar ooit wat naartoe te brengen. Als er zo respectloos mee om wordt gegaan, gebruik ik het nog liever zelf als openhaardhout. Je zou maar net een geliefd meubelstuk van een overleden dierbare daarheen hebben gebracht omdat je er zelf geen ruimte voor had en je ziet het later daar in de regen staan weg te rotten. Dat zou mij in elk geval pijn doen.
Ik hoop dat alleen deze vestiging het doet.
Wel goed natuurlijk dat ze mensen die daar werken een dagbesteding bieden die anders misschien aan lagere wal raken maar toch, ik kom daar eigenlijk liever niet meer.

Een wens van mij is om ooit een tweedehands piano, die niet meer te redden valt, te kopen en die een plekje in mijn tuin te geven. Muzikaal als ik ben, wil ik er absoluut niet op gaan spelen maar kijken hoe de natuur hem gaat "bespelen". Hij staat dan ook wel buiten te verregenen, maar hij wordt bewonderd, hij heeft dus een doel. Dat even als nutteloos tussenstuk.

Hemelvaartsdag is hier in het dorp een vide grenier. Leuk om te zien wat de buren allemaal voor dingen in huis hebben gehad. Als chagrijn er maar niet staat met haar ongewassen wasmand. Zelf ga ik er niet staan. Ik ben nog herstellende van het drama van de verhuizing dus wil voorlopig al die dozen die nog in de kelder staan niet meer zien. Wat je niet ziet is er ook niet vind ik momenteel een prima instelling. Des te meer reden om die leegte wat op te vullen met wat leuke stoffen of misschien wel een leuke kast, of twee.

Minous had die mooie dag wel wat beters te doen

Oud en niet wijs

Nou, daar gaat mijn smeuïge verhaal.
De vrachtwagen is vanmorgen weggereden. En ik zat nog op de wc ook. Al die dagen uitgekeken, de hond erbij laten ruiken  (zoek Jamie, zoek vieze lucht!!) die me vervolgens aankeek van "Ja, er is niets, krijg ik nou koek?", allerlei scenario's bedacht en uit het raam zitten turen... en op het moment dat hij wegrijdt zit ik gewoon op de plee. Dus mijn moeder gilde naar boven maar ik heb het helaas niet kunnen zien. Dus uiteraard een verslag gevraagd aan mijn moeder en die vertelde mij heel boeiend, dat er een man in zat. Geen idee hebbende waar hij vandaan kwam of hoe hij erin is gegaan. Nee! Daar gaat het grand spectacle, zo magisch als dat hij er ineens was zo verdwijnt hij ook weer. Wauw moet je voorstellen dat niemand het had gezien; dan maakte het, het plaatje van le cirque invisible toch wel compleet.

Enfin. Zondag. Dat betekend een lekker uitgebreid ontbijtje met eitjes, geroosterde Harry's (dat is een merk fabrieks casinobrood, ik vind het zo leuk omdat onze vroegere buurman ook Harry heette) en een sappie. Hond uitlaten zoals elke ochtend, koffie drinken, en het echte zondagsgevoel is helemaal compleet als ik naar de pony's rijdt en er zit een slome duikelaar voor me. Ik heb een hekel aan zondagsrijders, vaak zijn ze met z'n tweeën en je ziet dan de silhouetten naar links en rechts kijken en af en toe een vingertje naar links en rechts wijzen. Ineens slaan ze af zonder richting aan te geven, ze schakelen terug naar de één als ze door de bocht gaan of ze trappen op de rem en gaan midden op straat stilstaan. Maar ik leef nu in een land waar alles op z'n tijd gaat dus ik heb mij voorgenomen om me over dat soort dingen niet meer zo druk te maken (wat schiet je er uiteindelijk mee op). Eenmaal weer thuis nog een bakje koffie en even lekker rustig op mijn computer.
Zo gaan er wat uurtjes voorbij, ik zit wat achter mijn naaimachine, haal nog een bakje koffie en zit helemaal in de lome, slome zondag-mood.
Totdat mijn vader en vriend 's avonds de honden gingen uitlaten.

Laska is de hond van mijn ouders, ze wordt in Mei vijftien en is een kruising tussen een husky, herder, labrador en nog wat andere rassen. Een echte vuilnisbak dus. Ze is geboren in Frankrijk in 1998. Toen we daar destijds gingen wonen hebben we haar met haar broertje bij een Nederlander die daar in de buurt woonde opgehaald. Laska en haar broer Toerie zaten overdag in de ren en 's avonds mochten ze altijd binnen. 'S nachts waren ze ook buiten. Toerie was de sukkel, Laska de slimmerik. Brak Laska uit de ren dan liep ze een eind weg, vermoordde de kippen van de buren (die de buurvrouw vervolgens weer plukte en zelf opat) of bleef zelfs een keer dagen weg en werd uiteindelijk teruggevonden bij haar geboorteplek. Toerie ging door hetzelfde gegraven of gebeten gat en meldde zich vervolgens bij de voordeur "kijk eens, hoe goed ik ben ontsnapt!". Ja, we zijn Laska meer dan eens kwijt geweest. Luisteren ho maar. Toen ze mee verhuisden naar Nederland veranderde er niet veel alleen mochten ze in Nederland niet loslopen. Te weinig ruimte, teveel verkeer. Maar zelfs daar presteerde ze het om los te breken uit de ren. Meer dan eens hebben we haar uit de stronthoop moeten vissen. Op een gegeven ogenblik leek het alsof wij zeer gevaarlijke wezens in onze tuin hadden. Pallets schuin tegen het schapengaas van de ren, schrikdraad en zelfs betondraad hielden haar niet tegen. Toerie had nooit problemen, was eigenlijk heel makkelijk. Laska is gewoon een stresskip. Toen Toerie twee jaar geleden ingeslapen moest worden hebben we Laska naar binnen gehaald. Alleen buiten vonden we zielig. 'S nachts lag ze toch telkens voor de deur omdat ze het te warm vond.
Soms liet mijn vader haar nog wel eens los langs het water, dat ging eigenlijk altijd goed. We hadden het idee dat de drang om weg te lopen eruit was. Ze was immers ook al twaalf en dus een dagje ouder.

Maar vandaag heeft ze het weer gepresteerd. Hier mag ze met het wandelen gewoon los. Net als mijn hond. De laatste tijd deed ze al wat vreemd door telkens veel verder vooruit te lopen, waardoor mijn vader de berg op moest rennen om haar in te halen. Vandaag kwamen de jongens thuis met de mededeling "Laska is weg". "Hoezo, weg?" "Ja, dat weten we ook niet, we liepen en normaal wacht ze om de bocht maar nu was ze weg!". In alle staten natuurlijk. Onze oude, met zwaar staar belastte, half oost-indisch, half echt dove hond was weg.

Jamie is een goede speurder dus ik pakte direct Laska haar kussen liet hem eraan ruiken en voordat ik het wist vuurde hij zichzelf af en hing ik er als een vlag achter. Hij rende, hij rook, hij zocht en hij vond... mijn vader die inmiddels ook al in de bossen aan het zoeken was. Apart dat hij een muffe ouwe honden lucht met mijn vader associeert. Ik liet hem weer ruiken en hij stoof weer weg, plots voel ik iets knakken en krijg een pijnscheut. Ik kijk naar beneden en zie dat ik mijn geliefde crocs aan heb (je weet wel van die lelijke plastic klompen) en dat mijn grote teen wordt dubbelgevouwen door een grote steen. In alle haast helemaal vergeten mijn bergschoenen aan te doen met als gevolg dat ik nu een nog dikkere, grote, zeurende grote teen heb. Al vloekend (waarom doe je dat eigenlijk als iets ontzettend zeer doet) strompelde ik verder de berg op. Mijn vader was al diep de andere kant van de bossen in en mijn moeder was in het dorp aan het rondkijken. Mijn vriend hield thuis de wacht, mocht ze het benul hebben waar ze woont en zou me bellen als ze weer terug zou zijn.
Helemaal gesloopt, liep ik met een gezicht zo rood als het logo van de Hema, m'n jas om mijn middel gebonden, een meurend kleed onder mijn arm, een hijgende hond die niets vond op m'n wit gebloemde crocs en bedacht me dat ik normaal hier nooit in mijn eentje zou lopen omdat ik als de dood ben voor zwijnen en ander gespuis. Kun je zien wat angst/wilskracht met je doet. Ik dacht er maar niet te lang bij na dat er ineens een dikke harige knor achter me zou kunnen staan en besloot teleurgesteld en lichtelijk verdrietig naar huis te gaan.

Toen ging mijn telefoon. Mijn vriend... "ze is er!". Godzijdank. Ik hing op en was opgelucht maar nog altijd stikbenauwd door de enorme klim. Nou mijn vader nog vinden die ergens in de bossen zat. Ik schreeuwen (hij had geen telefoon bij zich), maar kreeg geen antwoord. Fluiten, klappen... niets. Wat een stilte.
Plots een enorme herrie achter me "HENG, HENG!!", of wat voor geluid zo'n ding ook maakt. Uit het niets een jongen op een crossmotor. Hij keek me aan en remde af. Nee hè, heb ik weer. Hij dacht waarschijnlijk dat er ik weet niet wat met me aan de hand was. Dus ik bedacht me geen seconde en zwaaide, lachte en zei uiterst benauwd "Bonjour". Gelukkig, nog één keer omkijkend met zijn hoofd richting het stinkkussen vervolgde hij zijn weg.
Toen kwam mijn vader ook tevoorschijn. Allebei moe gingen we de weg terug naar huis. Mijn moeder kwam ons tegemoet die de heldin van dit verhaal is. Ook helemaal verrot vertelde ze wat er gebeurd was.

Ze was het hele dorp door geweest en had niets gezien. Toen ze even bij de pizzeria om de hoek ging kijken zag ze Laska midden op de grote weg lopen richting haar. Blij om haar te zien, riep mijn moeder haar, met als gevolg dat Laska zich omdraaide en net zo hard weer de andere kant op liep. Mijn moeder zette het op een hollen. Een passerende auto remde op gebarentaal godzijdank af, chagrijn (voor diegene die het niet meer weten; zo heet onze buurvrouw) stond met haar melkflessen benen in haar ochtendjas (het was zes uur 's avonds) midden op de straat chagrijnig te wezen en zei zoals gewoonlijk geen boe af bah en Laska had besloten naar de camping te rennen. Al schreeuwend holde mijn moeder de straat af. Uiteindelijk gaf Laska zich over, ging op haar rug liggen en deed alsof ze werd vermoord. Gezien mijn moeder geen riem bij zich had bond ze haar vest om de nek van die oude gek en probeerde haar zo mee te krijgen. De hond vond het eng en wist zich los te wurmen, moeders er weer op gedoken, en wederom vest eromheen getrokken. Hond vooruit geduwd en zo naar huis gelopen. Eigenlijk hadden we het op moeten nemen.
Eenmaal thuis zaten wij met z'n drieën uitgeput op de bank en ons ouwe bessie stond kwispelend te kijken naar haar etensbak.
Wat een energie heeft dat beest nog. En ze doet alsof ze seniel is, maar ondertussen.

We zijn maar wat blij dat ze terug is, lijkt me vreselijk om uiteindelijk zo je hond kwijt te raken. En dat had ze echt niet overleefd. Die was geheid plat gereden of verhongerd. Maar gelukkig is Laska Houdini er weer en voortaan moet ze toch maar weer aan de lijn.
Zo zie je maar; ook al worden ze een dagje ouder, de streken blijven.

Lekker hoor, zondag rustdag.

Laska

Le Cirque Invisible

Ik zit te werken in mijn kamer op de eerste verdieping. Ik zie de burgemeester aan komen rijden met zijn droopy jas. Hij parkeert de auto, stapt uit en ik vervolg mijn werk.
Plots hoor ik het hek en getik op het raam beneden.
We hebben al een tijdje een deurbel maar eigenlijk belt nooit iemand aan behalve wijzelf.
Het is zo'n ding die we hebben over laten komen uit China. Hij is echt foeilelijk. Wit met een knalblauwe bel erop getekend. De draadloze (hoe vernuftig!) receiver ligt op de trap zodat mijn vriend en ik hem boven ook horen als er wordt aangebeld. De receiver is nog lelijker dan de belknop zelf. Wit met een felblauwe streep met allemaal ledlampjes die gaan knipperen. De batterij is inmiddels aan zijn einde en het liedje dat we hebben ingesteld (die nog lelijker is dan de receiver en de bel samen) klinkt nu als een melodietje die wordt gespeeld door een dronken toetsenist.
Ik schaam me ook dood voor die bel, hij speelt het ook nog eens knetterhard. Maar ja we horen het nu tenminste als er iemand voor de deur staat.

Mijn moeder had hem al aan zien komen dus deed de deur voor hem open. Er was een probleem. Een serieus probleem. Onze auto's. Die konden niet meer staan waar ze nu staan (ze staan helemaal achteraan op het pleintje) want die plaatsen zijn bedoeld voor campers. Aangezien het zomer wordt moeten ze daarom dus weg. Heel logisch natuurlijk, hadden we zelf ook al rekening mee gehouden. Hij wilde gezamenlijk tot een oplossing komen (het zijn toch vier auto's) maar hij had er nu geen tijd voor. Dus zaterdag om tien uur 's ochtends werden we op het gemeentehuis verwacht. Nee hè... kan ik niet uitslapen.

Zaterdag stonden we dus net na tienen bij het gemeentehuis en de burgemeester kwam ook net aangelopen. "We blijven maar buiten, kom dan lopen we even naar de auto's" zei hij. Een paar meter verder (je moet weten, wij wonen zowat tegenover het gemeentehuis en daarnaast is de parkeerplaats dus we hebben het hier echt over een paar stappen) gingen we stilstaan. Hij deed zijn vinger onder zijn kin en dacht diep na. "Wat nou als we één bij ons in de schuur zetten, één voor het huis langs de weg, één achter het maison médicale (ook praktisch naast ons) en dan zetten we er nog één iets verder terug op het pleintje waar tig parkeer plekken zijn" zei ik. (Wij hadden onze auto's op de camperplaatsen gezet zodat niemand er last van zou hebben want geen hond die daar komt). Nou dat was toch wel een goed idee vond hij. "Of..." al ietsiepietsie wijzend naar rechts "Zet ze anders daar neer, dat zijn geen officiële vakken en daar staan nooit campers of auto's dus dat kan ook prima". Met andere woorden; zet je auto in de vrij, geef hem een beuk met je heup en hij staat goed. Jemig, daar ben ik echt zo vroeg mijn nest voor uitgekomen. En ja, tien uur is vroeg, want ik moet mijn hond dan uitgelaten hebben en mijn brinta naar binnen hebben gewerkt.
We liepen een paar meters terug naar huis en ik moest ontzettend mijn lach inhouden. Vooral toen ook nog eens chagrijn in de deuropening stond met een mega wijde broek met daaroverheen leren zwarte laarzen tot boven de knie. Het leek net of er nog een parachutist onder verscholen zat zo wijd. Hoop niet dat dat de nieuwe mode wordt. Niet dat ik daar ook maar ooit aan mee doe maar het idee dat alle vrouwen er zo bij gaan lopen...dat is toch gewoon zielig voor de mannen.

Goed, daarna uiteraard direct het probleem opgelost. Dus campers kom maar op!

De auto's konden we overigens niet op de zandvlakte zetten omdat daar al anderhalve week een vrachtwagen staat met een Belgisch kenteken. Na zo'n vier dagen maakte ik mij zorgen om de chauffeur. We hadden een keer 's nachts een ambulance gehoord die op het plein was gestopt dus eerst dacht ik dat er iets met hem was gebeurd en dat hij was weggehaald.

En hij staat daar maar...

Maar dan verwacht je toch dat die vrachtwagen na verloop van tijd ook wordt weggehaald. Niet dus; elke dag wanneer ik naar de auto liep zag ik dat het slaap-gordijntje weer eens onbewogen was. Dus na verloop van tijd toch maar even naar de vrachtwagen gelopen, eromheen gelopen om te kijken of ergens een telefoonnummer stond en geprobeerd te spieken in de cabine wat mislukte. Ineens zag ik op het dashboard een briefje liggen waarop stond: "Cirque invisible, merci". Wat een rare tekst.
Ik dacht nog dat het misschien een uitdrukking was maar na wat internet speurwerk bleek dat niet zo te zijn. Het enige wat ik kon bedenken was dat hij misschien bedoelde; "kap eens met kijken het is geen circus, laat me met rust, bedankt".
Dan krijg ik toch een onbehaaglijk gevoel. Zou hij daar nog steeds zitten en zichzelf wat aan hebben gedaan en niet "gered" willen worden? Of zou hij misschien bij een onzichtbaar circus horen? Ik heb het gemeld bij de burgemeester en die trok de conclusie dat hij bij het onzichtbare circus hoort van familie van Charlie Chaplin die hier een eind verderop wonen. Verder wist hij ook niet wat die vrachtwagen daar deed.

bedankt??

Ikzelf kan het me niet voorstellen; dat huis van die familie is zo vervallen; dat het inderdaad een echt volledig onzichtbaar circus zou moeten zijn. En ik zie hier in de buurt nergens een circustent. Maar ik heb het gemeld meer kan ik niet doen.
Ik wacht nu maar gewoon af wat er gebeurd. Ik kijk iedere dag even of ik wat uit de cabine zie stromen (dat heb ik geleerd van Discovery channel, dat als je gaat ontbinden na enkele weken organen vloeibaar gaan worden en dat dit ook uit je stroomt, eet smakelijk!), ik kijk even of ik het gordijntje van positie zie veranderen en steek mijn neus even bij de vrachtwagen want dat moet je op den duur toch ook wel gaan ruiken lijkt me. Ja, misschien een wat rare bezorgdheid maar goed. Ik hoop dat mijn lugubere fantasie niet werkelijkheid wordt en dat één dezer dagen een clown tevoorschijn komt en dan met de vlam in de pijp wegrijdt.

Toch bizar eigenlijk; dat "ze" zich druk maken om een viertal auto's die drie meter verplaatst moeten worden en dat die vrachtwagen daar al meer dan anderhalve week onbewogen staat en dat ze daar de schouders voor ophalen. Tsjah. Zo maakt iedereen van iets anders wel een "cirque", je kan het zover opblazen als je wil. Van de hoogste trapeze tot aan het pierenbadje in het centrum van de piste. Of nee, misschien zelfs wel tot het "invisible" vlooiencircus.

Malade in de Moe(ra)stuin

Ik heb een pony (wel twee) zoals jullie allen inmiddels wel weten (tenzij je mijn andere posts niet hebt gelezen, dan moet je dat toch echt een keer gaan doen) en die heeft een zeer ernstige vorm van artrose. Over een poosje is er een soort van "jubileum" en dan hoop ik daar een uitgebreid verslag over te kunnen schrijven wat zelfs leuk zal zijn voor mensen die niet van paarden houden om te lezen. Maar daarover dus later meer.
Elke dag ga ik naar de paarden een paar kilometer verderop stront ruimen en nu, met de kou, hooi voeren.
Dat gehuchtje is bezaaid met Nederlanders. Sommigen permanent, anderen tweede huizenbezitters. Er woont vlak bij de wei een Frans echtpaar die dagelijks een wandelingetje maakt. Zo was dat laatst ook het geval. Momenteel zijn mijn dames in de rui, ze zien er werkelijk niet uit. Mijn ene pony heeft een langere vacht dan de ander en die ziet er dus nog erger uit dan de ander.
Door de kou heeft Juweel nog wat meer last van haar artrose en loopt dan nog wat stijver dan dat ze normaal doet. Het Franse echtpaar liep langs en ik wilde net de wei instappen samen met m'n moeder. Klaarblijkelijk gaat deze vrouw veel met haar Nederlandse buurtbewoners om want er kwam slechts één woord uit. Ze wees naar Juweel en zei: "Malade?". Ik begreep heus wel dat ze vroeg of het beest ziek was maar ik heb dan zo de neiging om te zeggen: "Nee, Juweeltje" of "Nee, Mora frikandel" (dat vind mijn broer altijd zo leuk om te zeggen) maar hoe moet zij nou weten wie Juweeltje is en hier kennen ze geen mora en al helemaal geen frikandel. Dus ik hield het maar bij een bescheiden "non" en vertelde haar dat ze artrose heeft. Waarop zij zeer verbaasd naar mij keek.
Ik heb haar een fijne dag gewenst en ben de wei ingegaan. Zij liep ietwat verbaasd verder; volgens mij was ze nog verbaasder over dat een Nederlander een volledige Franse zin tegen haar praatte dan dat ze zich nog zorgen maakte over het paard.

Ik keek naar m'n pony en zag eigenlijk geen verschil met "normaal". Plots besefte ik dat het wel eens met haar loslatende wintervacht te maken zou kunnen hebben. Ze ziet er dan gewoon uit als een zwaar verwaarloosd paard. Maar geen borstel die er tegenop kan.
Dus vanaf die dag heb ik Juweel omgedoopt tot Malade. Ik vind het wel een leuke naam, zolang ze die naam maar geen eer aan doet.

De volgende dag kwam ik het tegenovergestelde tegen; ik liep naar mijn autootje en een Franse vrouw stond bij de container, ze begon direct een gesprek dat ze zo blij was dat het mooi weer was en of ik dat nou ook had. We babbelden wat en vervolgens zwaaide ze zowat haar arm eraf toen ik voorbij reed. Toch leuk als ze niet zien dat je Nederlander bent, niet dat ik me daarvoor schaam hoor, integendeel, maar ze benaderen je dan toch anders dan wanneer ze denken dat je een buitenlander bent.
Als ik mijn moeder bij me heb zien ze alleen direct dat ik niet Frans ben. Ze heeft het nog niet niet op haar voorhoofd staan, maar zij is echt een Nederlander om te zien. Ik kan het niet uitleggen maar meestal pik ik de Nederlanders er zo uit (zonder te praten natuurlijk). Vaak zijn ze langer, blanker van huidskleur en het is denk ik ook een soort uitstraling.
Sommigen proberen wel (geen idee waarom) er zo niet-Nederlands (dus zo Frans) mogelijk uit te zien, daar versta ik onder; een veel te grote stro-hoed, een alpinopet en cowboyhoeden (stikt ervan) maar het helpt niets.

Van de wannabe Fransoos gaan we naar mij, de wannabe tuinierder.
We hebben zaadjes en potgrond gekocht om ons (in de vorige post) omgeploegd stukje tuin te transformeren in een heuse moestuin. Iets wat ik toen ik een jaar of twaalf was ook heb geprobeerd.
Naast de hondenren bij het huis dat we toen hadden, hadden mijn broer en ik allebei een stukje grond om onze eigen groenten op te verbouwen. In het begin (de eerste week) hadden we er nog wel lol in maar het veranderde al snel. Tussen de brandnetels en paardenbloemen vond je nog een keer een verdwaalde cherrytomaat en we hadden een keer een bloemkooltje zo groot als een tennisbal. Op mijn broccoli was ik heel trots, die was zo groot als een vuist. Kon toch een hele persoon van eten. Nee wij verhongerden niet met mijn groentetuin. Ik heb daar wel voor het eerst een boon opgegeten. Ik walg van bonen maar deze waren serieus lekker.
Op een gegeven moment was het meer een wildernis/moeras dan een moestuin. De enige keer dat we er nog wel eens kwamen was wanneer een hamster het loodje legde en er een begrafenis plaatsvond. De begraafplaats bevond zich namelijk pal naast de groentetuin. Mooi idee, dat je de hamster teruggeeft aan de aarde en dat je daar later weer een cherrytomaat van eet.

Maar deze keer ga ik serieus een poging wagen het beter te doen. Mijn vader en vriend hebben een prachtig hek eromheen gemaakt zodat Jamie niet alles meteen weer uitgraaft.
Mijn vader maakt zeillatten voor zeilboten en die latten zijn natuurlijk perfect voor de omheining van het tuintje. Onverwoestbaar!

Zeillat

Verder hebben we de eerste slaplantjes gepoot en heel goed op de zaadzakjes gekeken wat we met de rest moesten doen en vooral wanneer. Zaadjes in potjes met grond gestopt, plens water eroverheen en we zien wel wat ervan komt. Ik kan wel hele boeken gaan lezen erover maar daar heb ik helemaal geen zin in. Groeit het is het leuk, groeit het niet dan koop ik misschien volgend jaar een boek over hoe het wel moet.

We zullen zien....

konijn proof

Druk plantjes poten

Er lagen nog een paar uien uit te lopen en wat knoflook. Met mijn tuinenknobbel en zeer groene vingers vond ik het een goed idee om die de grond in te proppen om te kijken of er wat nieuws uitkomt. Toch maar even gecheckt en met ui schijnt het niet veel zin te hebben maar met knoflook kun je wel degelijk succes hebben. Ik vind het zo leuk, heb bijna de neiging om hele courgettes en komkommers in de grond te stoppen maar ik hou het maar even bij een knoflookteentje.

Een lekkere plens

Toen we dit huis gingen huren en we nog geen weide hadden zeiden de eigenaren dat we zelfs de paarden in de tuin konden laten lopen, maar goed dat we dat niet hebben gedaan. Veel te klein en dan hadden wij geen ruimte gehad voor een moestuintje. En al die mooie bloemen... daar weten de dames wel raad mee.
Nee doe mij toch maar een salade in plaats van Malade in de moestuin.

Zo "fleur"ig

Vanmorgen zit ik te zappen en kom langs het programma "brandpunt".
Ik zie een kort stukje over een Belgische psychiater die een boek heeft geschreven over de massale "geluksverslaving".
Dat mensen zo graag gelukkig willen zijn dat ze er eigenlijk doodongelukkig door worden. Dat er zovelen zijn die, om pijn en "ongeluk" weg te drukken, massaal aan anti-depressiva zitten, kalmeringstabletten and so on. Ik kijk het af, wrijf in mijn ogen en lepel mijn bordje brinta naar binnen. Luchtig begin van tweede paasdag dacht ik zo.

Zoals ieder jaar met Pasen gisteren lekker gegourmet. Niet met het gezelschap wat we normaal hadden maar gewoon met z'n viertjes. In Twente was normaal altijd het paasvuur. Niet dat ik dat nou zo fantastisch vind maar het was een beetje traditie geworden om na het gourmetten even de deur uit te lopen, aan de rand van het hek te gaan staan en even de enorme bos brandend hout te bekijken. Nu moesten we het doen met een verbrandde etenslucht van een buur. Ook leuk.
Gisteren was alles hier in het dorp open; bakker, slager, bar tabac en de 2 buurtsuper(tjes) waren ook gewoon open. Najah dat kan hè. Zag laatst op het nieuws dat ze in Nederland straks ook alles op zondag open willen hebben dus ja waarom hier ook niet? Ik vraag me wel af of de mens nou echt niet wat beters te doen heeft dan op zondag te gaan shoppen.
Maarja misschien ben ik in dat opzicht wel een ouderwetse bromsnor.
Wat ik ook uiterst raar vond was dat ik vanmorgen (tweede paasdag, hier ook gewoon een feestdag) het tuut geluid van het supermarktje naast ons hoorde en vervolgens chagrijn op haar paasbest (een rok met een rode fleecetrui) voorbij zag lopen met wat producten. Ook de bar tabac was open en de slager was er alleen 's morgens. Met kerst was dit ook al het geval en ik snap er echt niets van. Zou dit horen, of hebben ze het niet zo breed dat ze daarom maar open zijn? Na mij dit even afgevraagd te hebben kon ik geen antwoord verzinnen, haalde m'n schouders op en besloot mijn vriend te gaan helpen in de tuin.

Super paasweer

Jamie tussen de bloemetjes

Eerste was buiten :)

Er zaten wat dahliabollen in de grond achterin de tuin. Ze hadden eruit gemoeten maar daar hebben we geen tijd voor gehad. Aangezien het ons leuk lijkt om een poging te wagen onze eigen groentetjes te kweken moest er een border leeggemaakt en omgeploegd worden. Dan maar de dahlia's. Op niet-archeologische wijze was m'n vriend aan het spitten met een schop, een soort pikhouweel en een afgebroken hark. De hemel was strakblauw en het was heerlijk in de zon. Dus zonder jas lekker meehelpen! Een kruiwagen vol aan bloembollen hebben we gevonden. Niet zo lang geleden geplante bollen door de eigenaren en een aantal die een heel stuk dieper lagen en nooit meer de oppervlakte hadden weten te bereiken.
De bollen zullen we wat later op een andere lege plek poten (lees net op internet dat je ze kan poten 2 tot 3 weken voordat de kans op nachtvorst is verdwenen, u leest het, ik ben een tuinierster in hart en nieren).

Uitgespit

Alle bollen

Mijn vader kwam op een gegeven moment met zijn nieuwste speeltje nog even kijken; zijn metaaldetector.
Hij heeft het ding nu een kleine week en heeft niet bepaald een archeologen geduld. Zijn meest bijzondere vondst is toch wel een bierdopje geweest. Vandaag ook een aantal van gevonden tussen de dahliabollen.
Dus helaas wederom geen munten uit de tijd van Napoleon of een verloren gouden ring.
Na een aantal keer zwaaien kon hij het ding dus weer opbergen.

Toen we even een lekker glas water zaten te drinken hoorde we in de verte een bekend geluid. Hoeven op de straat. Daar komt de lokale schrijver. Een karakteristieke man die regelmatig op zijn paard met hond en cowboyhoed langs ons huis rijdt, zijn paard op de parkeerplaats vastbind aan een paal en even het café ingaat. Toen mijn oma hier een paar weken geleden was zat zij net toevallig door het raam te kijken toen hij langs reed. Hij zwaaide naar haar en reedt vervolgens verder. Sinds dat hij naar m'n oma heeft gezwaaid, zwaait hij ook naar ons. Zo ook vandaag. Ik heb maar besloten dat als mijn oma hier de volgende keer is ze maar bij zijn paard achterop moet en dat ze samen de horizon tegemoet gaan rijden. *Zucht* what a love story would that be.

Enfin, het was dus een heerlijke zonovergoten Pasen en toen ik net in de spiegel keek zag ik tot mijn grote verbazing dat ik lichtelijk verbrand ben in mijn gezicht. Hoera, de lente begint nu toch echt!
Ik kan niet wachten om, zoals gewoonlijk, weer gigantisch te gaan verbranden. Ieder jaar zeg ik tegen mezelf: "Dit jaar ga je je wel goed insmeren want het is gevaarlijk en het is echt niet leuk om 's nachts je niet meer om te kunnen draaien van de pijn" maar ieder jaar presteer ik het om weer eens niet naar mezelf te luisteren en veel te lang in de zon te zitten. "Maar dit jaar..." agh ik bespaar mezelf de moeite om het nog een keer te zeggen.

Na het verbranden van mijn wangen en de immense dahliakluiten te hebben opgeruimd stond ik even in de tuin te genieten van alle "verrassingspakketjes" die nu al de grond uit komen. De eigenaren van het huis zijn verzot op de tuin en hebben er veel moeite in gestoken en overal hebben ze wel plantjes en bloemen gepoot. Ben heel benieuwd wat er allemaal nog uit de grond gaat komen. We zien nu al fantastische bloemen; rode bloemen waarvan ik de naam niet weet en narcissen, blauwe druifjes etc. Terwijl ik een voor mij onbekende bloem fotografeer voor deze blog denk ik plots terug aan de documentaire van vanmorgen. En hoe triest het eigenlijk allemaal wel niet is dat zoveel mensen zo diep de ellende ingaan door alle druk en stress van de "moderne" maatschappij. Helaas voor mij zeker ook een punt van herkenning, dat wel. Ik denk aan de koopzondagen, het materialisme en al die mensen die op zoek zijn naar geluk buiten zichzelf. Ik kijk nog eens door mijn lens en voel een serene rust over mij heen komen. En dat door een plantje. Het kan zo simpel zijn.

Bosje bloemen

Rozemarijn uit eigen tuin

Strak blauwe hemel

Narcis, die ken ik dan weer wel

Het groeit zelfs uit de muur