Mentaliteit strijd

De Franse afspaken mentaliteit:
- ze komen nooit op tijd
- ze komen niet
- ze komen altijd 'demain'
- 'demain' is vaak een feestdag
- een feestdag waar ik nog nooit van heb gehoord

Althans, dat is wat veel mensen van de Fransen denken.
En ja, ook ik heb slechte ervaring met afspraken maken met de Fransen. Zo moet de klusjesman nog altijd voor onze verwarming komen (al maanden geleden aangevraagd). Met de nieuwjaarsborrel had ik hem aangesproken. Hij maakte een jolige grap en zei dat hij 'la semaine prochaine' zou komen. En dat hij ons zo aardig vindt. Hij was met zijn quad over de kop gevlogen en had het vizier in zijn voorhoofd gekregen met als gevolg dat er een gigantisch litteken in zijn voorhoofd staat gekerfd. Maar nee dat kon toen nog niet het excuus zijn voor zijn vergeetachtigheid.

Een paar weken gingen voorbij, hij kwam langs en ging weer weg want hij moest een onderdeel bestellen.
Weer wat later wist hij dat niet meer en zou hij weer komen. Ik was het zo zat dat ik naar zijn zaak ben gereden om hem duidelijk te maken dat ik er klaar mee was. Toen kwamen er allerlei slappe excuses en dat hij ons echt niet in de steek zou laten. Je raadt het al; hij is nog steeds niet geweest.

Een hele tijd geleden schreef ik over de buurman; hij zou mij gitaarles geven en in ruil zou ik de voeten doen van zijn vrouw. Maanden zijn erover heen gegaan. Helemaal niet erg dat hij de eerste keer niet kon komen toen we half hadden afgesproken. De tweede keer zou hij me mailen; een derde, vierde en vijfde keer dat ik ernaar vroeg zou hij me 'la semaine prochaine' mailen. Ik voelde het al aankomen.
La semaine prochaine werd niet la semaine prochaine, zelfs niet le mois prochaine, nee het werd 'jamais'.
Ik wilde hem nog één kans geven. Vorige week zagen we hem op het feest hiernaast. Hij kwam naar me toe en zei: 'Volgende week kom ik! Dan gaan we echt beginnen! Woensdag of donderdag, maakt mij niet uit ik heb de tijd!'. Ik besloot het meteen goed aan te pakken en zei: 'Mooi zo! Donderdag na half 12 oké?' 'Ja, helemaal goed, leuk!' zei hij opgewekt. Schijnbaar was de wil er nog wel.

Vorige week woensdag kwam een kennis langs die onze buurman ook kent. Hij zei al; 'tsjah, nou heb je duidelijke afspraken gemaakt, maar met die artiesten weet je het maar nooit. Dat is weer een heel ander slag volk'. Hij grapte nog dat hij vanmorgen bij hem draailierles had gehad en dat mijn buurman had gezegd dat hij donderdag middag nog naar de stad moest voor het één of ander. Ik hapte natuurlijk vrolijk in het aas, puh, heb er gewoon een trauma aan overgehouden.

Het was afgelopen woensdagavond. Mijn vader en vriend lieten samen de hond uit en kwamen de buurman nog tegen en mijn vader vroeg nog even voor de zekerheid of hij morgen rond half twaalf kwam. 'Ja, zeker, half twaalf ben ik bij jullie!' ze zeiden elkaar tot morgen en mijn vader vertelde mij het veelbelovende nieuws. De buurman kon het nu onmogelijk vergeten.

Donderdag half twaalf; ik ging er gewoon vanuit dat hij veel te laat zou komen maar ik ging er wel degelijk van uit dat hij kwam. Hij had immers de avond ervoor gezegd dat hij zou komen. Ik tuurde uit het raam en zag dat hij gewoon thuis was. Zijn oude achenebbisj Mercedes met zes ton op de teller die hij net nieuw had stond gewoon voor de deur en de ramen waar nog altijd de prijsstickers opzitten stonden open. Zijn vriendin was niet thuis, die zou een paar dagen weg zijn dus die kon hem ook niet achter zijn vodden zitten. Het is irritant, je weet dat je er op een gegeven moment geen rekening meer mee moet houden maar toch doe je het. Ook deze raadt je al; hij is niet op komen dagen.
En dan ben ik niet zo iemand die langs zijn huis gaat, ook al is het een paar honderd meter lopen (ja jongens, in Frankrijk wonen je buren wel wat verder weg dan anderhalve stoeptegel). Het is bij mij graag of niet. Schijnbaar geen zin, maar zeg dat dan gewoon! Wordt toch wat ongemakkelijk de volgende keer dat we elkaar zien denk ik. Jammer. Hij had gewoon kunnen mailen dat hij een zere voet had, lens kwijt was en geen drol zag, geen shag meer had en de bar tabac dicht zat en last had van ernstige afkickverschijnselen of dat hij last had van diarree. Of dat alles bij elkaar. Dan had ik hem zelfs nog een kans gegeven.

Soms ziek van de Franse afspraken mentaliteit. Maar niets vergeleken met de Nederlanders waar ik de afgelopen tijd mee te maken heb gehad.

De Nederlandse afspraken mentaliteit:
- ze komen stipt op tijd
- staat het niet in de agenda? Dan ben je niet welkom
- alles moet vandaag
- vandaag was eigenlijk gisteren
- maar dat kan niet want we leven in het heden

Althans, dat is wat veel mensen van de Nederlanders vinden.
Je hoort bij het roer om programma's altijd dat mensen liever een Nederlandse aannemer hebben en dat Nederlanders zich beter aan de afspraken houden. Nou klopt dat over het algemeen ook wel maar...
Ik baal toch ook wel hoor.
Gezien ik toch graag wat meer wil doen had ik gereageerd op een advertentie op een site voor Nederlanders die in Frankrijk wonen of gaan wonen. Een advertentie van een man die fotografen zocht voor zijn soort van makelaarssite. Je kreeg een beetje geld voor de foto's en een bepaald percentage als het huis verkocht zou worden wat jij zou hebben gefotografeerd.
Echt wat voor mij. Ik ben gek op fotograferen en zou dat nooit als werk zien maar als puur vermaak en de verschillende talen spreken met verkopers leek me fantastisch. Ik kreeg informatie over de mail, mailde wat terug maar kreeg verder geen gehoor. Probeerde het twee weken later nog eens maar hoorde niets.
Ineens een mail met 'sorry voor de vertraging, welkom bij de club de folders komen met een paar weken eraan.' Dat was in maart. Een mail van mij volgde na veel ongeduld in mei. Maar nooit wat op gehoord. Onvoorstelbaar. En hij vond het vreemd dat in deze regio niet veel huisaanbod was via zijn site. Ik niet.

Daarna volgde nog een advertentie. Beheer van een huisje. Iemand vroeg via diezelfde site hulp. Ik reageerde want ook dat leek me leuk voor erbij. Contact met mensen maar toch lekker vrij. Er reageerden wel meer mensen. Ik kreeg een persoonlijk bericht dat hij contact met me zou opnemen wanneer ze in mei in de buurt zouden zijn en dat we dan persoonlijk konden kennismaken. In de tussentijd reageerde een jan doedel ook nog op diezelfde advertentie met de vraag of ik zijn huis ook niet wilde doen (maak dan een eigen bericht op zo'n site); ik een privé bericht gestuurd naar die man, dat zijn huis wel wat ver weg was maar dat we wel konden overleggen. Van die nooit meer wat gehoord.

Halverwege mei; ik hoorde niets.
Eind mei maar even gemaild of ze al wisten wanneer ze in de buurt zouden zijn zodat ik er rekening mee kon houden. Niets. Helemaal niets geen reactie. Ik snapte het niet.
Iemand vraagt een ander om een reactie en vervolgens laat diegene niets van zich horen. Gruwelijke hekel heb ik eraan. Waar ik dan wel weer nieuwsgierig naar ben is of hij nog steeds mijn blog leest.

Ik kijk tegenwoordig wel uit met juichen, zelfs al is er al wat toegezegd, ik doe het niet meer. Ik heb er veel van geleerd. Ik heb vooral geleerd dat het niets met Fransen te maken heeft. Sommige mensen zijn gewoon zo. En ja, ook Nederlanders (spreekt een ervaringsdeskundige!).
Zo heb ik onlangs een handgeschreven sollicitatiebrief gestuurd (dat is hier nog vrij gebruikelijk, zodat ze kunnen zien wat voor persoonlijkheid je hebt aan de hand van je handschrift; ik ben dus: lomp, lelijk, slordig en ik schrijf schuin naar rechts hellend. Zou dat iets over mijn politieke voorkeur zeggen?). Enfin, ik zei laatst tegen een vriendin dat ik verwachtte dat ik niets zou horen. 'Lekker positief' was haar reactie. Ik zie het als zelfbescherming en een prima instelling wat past binnen mijn 'nieuwe' mentaliteit.

Mijn huidige afspraken mentaliteit:
- Ik vraag slechts één keer
- Concrete afspraken, dag en tijd!
- Niet bedelen, graag of niet
- Niet gisteren, niet morgen, maar gewoon nu
- Veroordeel niet bij voorbaat, laat je (eventueel) verrassen en verwacht niets
- Voor wanneer iemand een afspraak met mij maakt kan ik alleen maar zeggen: in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst

Hollandse gedachten

Kennissen van ons hadden afgelopen zaterdag een optreden in het gebouw naast ons huis. 

Mijn broer en schoonzus waren er en het leek ons leuk dat zij hen ook zouden ontmoeten en de muziek zouden horen die zij maken. In het gebouwtje naast ons zou het plaatsvinden en volgens de poster zou het ongeveer anderhalf uur duren. Schade: vijf euro per persoon.

Om tien over zeven gingen we maar eens naar binnen bij het buurgebouw, we zijn inmiddels al aardig gewend aan de Franse tijden dus gingen er zomaar vanuit dat het nog niet begonnen was. Onze kerkklok loopt ook tien minuten achter, daardoor is de bakker minimaal ook altijd tien minuten 'te laat' open. Maar goed; wij komen daar binnen en we werden keurig ontvangen. 'Het is al tien minuten bezig maar met een beetje geluk kunnen jullie nog een plaatsje vinden' zei ze fluisterend. 

'Pssh die Hollanders komen tegenwoordig ook al te laat', was mijn gedachte. 

We gingen rustig het zaaltje binnen en het was inderdaad behoorlijk vol. Behalve vier stoelen helemaal vooraan, maar ja dat is altijd standaard bij dat soort dingen want stel dat je wordt aangesproken.

Mijn ouders, schoonzus en broer gingen achterin het zaaltje en mijn vriend en ik aan de zijkant tegen de muur op de grond. Onze kennis zag ons al terwijl ze driftig op haar accordeon zat te spelen en liet overduidelijk merken, door een brede glimlach, dat ze het leuk vond dat we waren gekomen. 

Ik kon zo mooi het zaaltje observeren. Alleen maar Fransen. Ah, de postbode die zijn herkenbare pet niet op had, de vrouw van de camargue paardenfokkerij met haar verwilderde kapsel, onze yogalerares met haar té schattige kleinkindje, nog een aantal kennissen en vlak voor m'n neus zat de burgemeester zonder zijn droopy jas. Want het was snikheet. 

Hij had zijn hoofd in z'n hand en leunde voorover. Ik dacht eerst dat hij hoofdpijn had, maar toen hij op een gegeven moment een lege stoel voor zich kreeg omdat de bezetter even een plasje moest plegen, kon hij de verleiding niet weerstaan om de hele tijd met dat ding te spelen. Hij wipte de plastic stoel heen en weer, zat onrustig met zijn been te steppen en het was niet eens op de maat van de muziek. Laat ik het zo zeggen; hij verborg niet dat hij er geen moer aan vond.

Na een aantal liedjes over liefde, een kont en drugs was het afgelopen. Mijn schoonzus en broer waren in de tussentijd al naar buiten om te roken en verkoeling te zoeken. 

Ik kon er niets aan doen maar dacht toch wel even; 'goh als al die mensen vijf euro hebben betaald, dan vind ik dat nog best veel geld wat je ervoor terugkrijgt'. Ja, erg hè. Maar da's Hollands, daar kan ik dus niets aan doen. 

Het optreden

We liepen allemaal naar buiten en begroetten iedereen. De zwangere zangeres die echt een stemgeluid en expressie heeft om jaloers op te worden, onze kennis met haar accordeon, plofbroek met sandalen en ongeschoren oksels die een aanstekelijk enthousiasme heeft en nog wat mensen. 

De burgemeester had ik nog niet begroet, daar moest eerst een wijntje in anders zou die weer over de parkeerplek van onze auto's beginnen. We kregen allen een apéro. Totaal onverwacht, maar wel gebruikelijk. Op een gegeven moment toen we met wat mensen stonden te kletsen zagen we mensen met schalen aan komen. De lokale schrijver liep naar ons toe en zei dat we met tien minuten gingen eten in de tent. We keken elkaar allemaal verbaasd aan. We liepen even naar onze kennissen die het optreden hadden gegeven maar die wisten ook van niets, die dachten dat het voor de organisatie bedoeld was. Zij gingen vervolgens naar huis. Wij, twijfelend, want je voelt je op wat voor manier dan ook toch een soort van onbeschoft. Als je naar huis gaat denken ze misschien wel dat we niet mee willen doen en als je meedoet ben je misschien een profiteur met je vijf euro entree. Gelukkig kwam onze yogalerares naar ons toe en die drong aan om mee te eten. Iedereen ging weg en anders was er teveel en dat is toch zonde?

De tent

We keken elkaar wederom aan en besloten maar een hapje mee te eten. We namen plaats en een vrouw en meisje deelden plastic bordjes uit en stukken brood. Bestek werd zelfs neergelegd en plots stond er een bord met salade, tomaat, ei en worst voor m'n neus. 'Dat dat kan voor vijf euro' zei m'n vader. Er werd nog een bord voor onze neus geschoven want er was over: 'pour les jeunes!' zei de vrouw. 

Het was heerlijk en er werden kannen wijn neergezet met plastic bekertjes. We namen allen dan ook maar een glaasje en dan zouden we naar huis gaan. Maar hoe doe je dat? 

De organisatie bedanken, even langs de burgemeester om je gezicht te laten zien en dan gaan?

Plots, nog een pan. Het hoofdgerecht. Ze riepen dat iedereen met z'n bordje moest komen. 

Nou moesten we wel blijven want dat konden we echt niet maken. 

Heerlijke kip met saus en aardappel. De wijn werd bijgevuld en vloeide rijkelijk. We hoefden thuis niet meer te eten, dat was duidelijk. 'Dit kan toch nooit voor vijf euro' zeiden we tegen elkaar. 

De onder-burgemeester kwam met een vuilniszak langs en iedereen moest zijn bordjes erin gooien. Ongelofelijk. Een andere vrouw deelde ineens weer bordjes uit met een stuk brie erop. Zoals je nu inmiddels wel zult weten hou ik niet van kaas. Dus ik ruilde met mijn vaders lege bordje. 

Iedereen smulde en de Fransen lachten uitbundig, glimlachte naar ons en vonden het duidelijk bijzonder interessant dat we er waren. 

'Je snapt het niet, dit zie je echt niet in Nederland' concludeerden we met z'n allen. 

Ineens kwam er een walm voorbij, een walm waar ik wakker van zou kunnen worden. Een geur zo lekker, dat je speekselklieren vanzelf actief worden zelfs al zit je propvol. Een geur die ik herken uit duizenden. Een geur die mij mee terugneemt naar de tijd dat ik in Frankrijk op de middelbare school zat en in de kantine een toetje moest pakken. 

Mousse au chocolat. Ja, een paradijselijk toetje. 

Gehypnotiseerd zweefde ik naar de achterkant van de tent, een grote soeplepel zakte langzaam weg in de mousse, ik hield mijn plastic bordje eronder en een overheerlijke flats lag op mijn bord. Een koekje erbij maakte het plaatje helemaal compleet. Ik zweefde terug, keek uit het open raam van de tent en zag de maan, die bijna vol was. Ik hoorde lachen, ik hoorde krekels, ik hoorde bestek en ik hoorde de mousse mij roepen. 'Eet mij'. En dat deed ik. 

Lekker tafelen

Na nog even natafelen besloten we dat het nu echt tijd was om naar huis te gaan, het was al laat en mijn broer en schoonzus zouden de volgende dag terug naar Nederland gaan. Ze vonden het fantastisch om hierbij te zijn. Zoiets zou je als toerist niet meemaken. 

Ik heb de organisatie bedankt en iedereen die had gekookt (alles was bereidt door verschillende mensen van de commune) onze complimenten gegeven. We vonden het 'superbe'. 

Mijn moeder had de burgemeester nog aangesproken dat ze het zo ongelofelijk vond hoe het allemaal ging waarop hij z'n schouders ophaalde en zei dat het heel normaal is. 

We liepen de paar meters naar huis. 'Dit kan gewoon echt niet voor vijf euro'. 'Wie moet dit allemaal betalen?'. 'Hoe kan dit?' 

En het antwoord was simpel; Franse gastvrijheid. Waar wij Nederlanders nog een puntje aan kunnen zuigen. 

Gelukkig nieuwjaar!

Quatorze Juillet, twaalf jaar geleden:
Ik was dertien. Het was een hete zomer.
Het was de zomer dat we met z'n allen hebben besloten om terug te gaan naar Nederland na drie jaar in Frankrijk te hebben gewoond.
Ik dacht er eigenlijk nooit zo bij na, niet toen mijn ouders ons vertelden dat ze naar Frankrijk wilden en ook niet dat we terug zouden gaan naar Nederland. Het maakte me niet zoveel uit; dacht ik.
Ik weet nog goed hoe hectisch alles was. We waren net in Nederland geweest voor een begrafenis. Toen we terugkwamen gaf mijn broer zijn afscheidsfeestje voor zijn Franse vrienden en ik had ook een vriendinnetje uitgenodigd (ik was niet zo'n feestbeest). Mijn vader en broer gingen naar magnycours voor een formule 1 wedstrijd en o ja, we moesten ook de hele bende inpakken.
Ja, het was hectisch. Maar ik was dertien. Daar dacht ik niet zo over na. Dat zijn grote mensen dingen.

Ik stond er niet bij stil dat we in Nederland in een zomerhuisje tijdelijk zouden moeten wonen met de hele beestenbende, dat we al onze spullen moesten opslaan en dat de paarden eerst aan de andere kant van Nederland zouden staan omdat we geen oplossing hadden. Ik stond er wel degelijk bij stil dat ik straks geen zwembad meer had in de tuin. Het klinkt verwend maar dat mis ik nog tot op de dag van vandaag.

Mijn beste Franse vriendinnetje stond er veel meer bij stil. Die vond het vreselijk. Haar ouders ook, ze hadden ons al helemaal samen op kamers zien zitten. Samen de lerarenopleiding volgen. Maar dat mocht niet zo zijn. Ik werd uitgenodigd door haar ouders om mee te gaan feestvieren met quatorze juillet. Ik vond het allemaal wel best. Had er nog nooit bij stil gestaan.
Voor wie wil weten wat het inhoud: op veertien juli wordt de bestorming van de Bastille gevangenis gevierd waarmee in 1789 de Franse Revolutie begon. De Franse Revolutie was een invloedrijke politieke verandering waarbij de Franse monarchie werd afgeschaft en de eerste Franse Republiek werd opgericht.
Even heel, heel, heel erg kort uitgelegd.
Op die dag en vaak ook de dag ervoor zie je in veel dorpen markten, feesten en vuurwerk.
Aangezien ik de grootse aankondigingen in Frankrijk gewend was en het enthousiasme dat mijn vriendinnetje altijd had voor de meest wonderbaarlijke dingen (zij gilde het uit in een zogeheten achtbaan die niet over de kop ging en die je bijna stapvoets kon volgen en vond dat superbe!) verwachtte ik er niet al teveel van.

We reden naar de stad en op het meer zag ik een aantal vlonders drijven met potten erop. We gingen lekker zitten in de graskant en nu was het wachten op het moment suprême. De lichten gingen uit rond een uur of elf. En ik was stil. Muisstil. Alle duizenden mensen om het meer waren stil.
Je hoorde het water kabbelen en in de verte zag je dat lonten begonnen te branden. Ineens een explosie aan vuurwerk. Ik weet niet eens meer hoe lang het duurde maar het was betoverend.
Ik was dertien en ik dacht er niet zo mee bezig te zijn maar ik weet nog goed dat het besef er toen ineens was dat mijn toekomst hier niet verder zou gaan. En dat ik nog nooit zulk mooi vuurwerk had gezien.
Mooie afsluiting van een bijzondere en bizarre tijd in Frankrijk.

Quatorze Juillet, heden:
Ik was vijfentwintig. Dertien Juli zou de burgemeester weer een veel te lange toespraak houden en er zou 's avonds vuurwerk zijn met daaropvolgend een disco voor iedereen. Inmiddels hou ik wel van een feestje. Mijn broer en schoonzus waren hier en we gingen met z'n zessen om kwart voor elf naar buiten. Klein dorp, dus wat moet je verwachten hè. Ik dacht óf het is scapino vuurwerk (muizenpiep en een plofje) of het zou wel eens spectaculair kunnen worden. Het was voor zo'n dorp toch best spectaculair.
Vooral de knallen die nog zo lang nagalmen door de bergen waren fantastisch.
Toen de eerste mortieren waren afgevuurd kon ik het niet laten om even "gelukkig nieuwjaar!" te zeggen. Ik moest immers dit jaar vuurwerk missen met oud en nieuw. Voordeel van deze tijd van het jaar is dat er in elk geval minder kans is op regen, mist, kou en sneeuw. Vraag me eigenlijk af welke idioot ooit heeft bedacht dat december de laatste maand van het jaar is en dat precies die maand altijd koud is en dat dan het nieuwe jaar wordt gevierd. Had dan december met juni of juli geruild, veel beter. Goed, dit wordt verwarrend, we gingen daarna even een biertje halen bij de dorpsalcohollist die achter de bar stond heen en weer te wiebelen. Hij kon gelukkig de doos met bier vinden en ook het wisselgeld.

Daarna even de salle des fêtes in en er werd weer eens YMCA gedraaid en veel, heel veel oude franstalige nummers. Mijn schoonzus en ik gingen de dansvloer op en mijn broer en vriend hadden het al wel gezien en liepen de weinige meters naar huis. Vaders verscheen ook ineens uit het niets de dansvloer op en swingde vrolijk mee. Daarop kon mijn moeder natuurlijk niet achterblijven.
Het was warm en er scheen een bijzonder blauwkleurige lamp het zaaltje in. Zo leek zowaar iedereen een perfect verzorgde mond met tanden te hebben (alleen de kleur dan). Er kwam weer één of ander Frans chanson door de speakers en de mensen gingen allemaal stijldansen. Ik ben gek op stijldansen, dus mijn schoonzus en ik namen een pose aan en gingen samen al galopperend door de feestzaal heen. De Fransen schrokken en de zaal was bijna leeg. Iedereen ging aan de kant voor de op hol geslagen merries. Na nog een ererondje leek het ons beter te stoppen en besloten we maar even te gaan zitten met een verkoelend biertje die we net hadden gehaald bij de barman die inmiddels zwalkte en wel heel verwonderd naar een briefje van vijf euro zat te kijken.
Het bleef nog lang onrustig in het dorp.

De dag erop zijn we naar de stad gegaan om daar het vuurwerk te bekijken. Camera en statief mee. Want dit wilde ik graag vastleggen. Er was eerst een show met zigeuners die allerlei stunts uithaalden.

Uiteraard ontbraken de Hollanders ook niet en ik had al snel de eerste bekende boodschappentas gespot.
Hierna besloten we maar naar de overkant van het meer te lopen, dat zou een mooie locatie zijn voor de foto's. Verder was niemand ooit bij dit vuurwerkspektakel geweest en ik kon ze alleen maar vertellen hoe ik het had ervaren als dertienjarig meisje. De verwachtingen waren groot.
De verwachtingen werden beloond, rond een uur of elf gingen de lichten uit. Het was stil alleen had een hoempapabandje nog niet in de gaten dat het zou beginnen en gingen nog net wat te lang door met hun gekraai. De bootjes voeren weg bij de vlonders en de lonten werden roodgloeiend langzaam korter. Gigantische knallen, schitterend vuurwerk. Plots was ik terug.
Terug in tweeduizend-één dat ik daar ook zat met mijn mond open van verbazing. Dat ik nadacht dat ik terug naar Nederland zou gaan en dat mijn Frankrijk toekomst zou stoppen. Ik wist toen al wel dat zo gauw het kon ik terug zou gaan. Ik was zo van de wereld dat ik niet eens in de gaten had dat mijn schoonzus last had van een rare vent die aan haar fotospullen zat, ze zei het een paar keer tegen me maar ik heb niet eens wat gehoord. Gelukkig is de man vanzelf verdwenen en is elders gaan spelen.

Aha!

Het was net zo mooi en magisch als in mijn herinnering, bizar eigenlijk want in je kinderherinneringen is alles groter en spectaculairder (althans wel in die van mij). Ik was alleen nu wat ouder, groter, toch ook wel wat wijzer en met een ander gezelschap.
Mijn Frankrijk toekomst gaat hier weer verder. Hopelijk lang en rooskleurig maar met dat soort dingen hou ik me niet bezig. Dat zijn grote mensen dingen.

Op de camping

De vakantieperiode is weer aangebroken en dat betekend dat miljoenen mensen erop uittrekken met de tent, sleurhut of camper.
Toen ik nog heel jong was woonde ik buitenaf in Haaksbergen. In de zomervakantie gingen we met de caravan op vakantie, meestal naar Frankrijk maar ook wel eens Italië. Je had toen nog geen airco dus dat was altijd handdoeken tussen de ramen proppen, voeten uit de ramen steken of even in mijn vaders neus. 'Niet tijdens het rijden jongens!' werd er dan altijd naar mij en mijn broer gebruld.

Wij waren eigenlijk altijd vrij braaf in de auto. Ik kon ook niet anders want ik werd altijd kotsmisselijk.
Weet nog wel dat ik een keer de hele achterbank onder de yogho-yogho (aardbei variant, lekker zoet!) had gekotst. Met vijfendertig graden. En nee, we waren er nog lange niet.
Dus ik had voortaan altijd een plastic tas achterin. En vaak mocht ik ook voorin wanneer mijn moeder even niet op de weg hoefde te letten (mijn vader is zeer goed in het vinden van de weg, net als ik, met ons zie je heel wat van de omgeving).

Helemaal gebroken en half gebraden kwam je dan aan op een camping. Je meldde je bij de balie en je mocht een plek(je) uitzoeken. Hoe vaak we wel niet op plaatsen hebben gestaan waar we tegen een andere tent aan stonden, of dat de auto niet eens op de plek kon staan. Of de voortent alleen maar in de heg kon. En dan heb je eindelijk een plek, moet je ook nog de voortent opzetten. Gelukkig niet ik natuurlijk, was ik veel te klein voor, vaak waren mijn broer en ik allang de camping aan het verkennen of zaten we met onze kont in de zee of het zwembad. Het mooiste van die campings was altijd het uitzicht: het gedekte tafeltje van de overbuurman of de dikke buurvrouw in een gouden bikini.

Toen we klein waren gingen mijn ouders op campings staan waar van alles te doen was. Pony rijden, badminton, zwemmen en tafeltennis. Vaak was er ook een klein winkeltje op de camping. Ik herinner mij één van die winkeltjes nog maar al te goed. Die dag hadden we paard gereden met een mannelijke gids. Ik zou voor tussen de middag croissantjes halen bij het winkeltje. Ik was een jaar of zeven. Van mijn moeder kreeg ik een aantal francs mee en op een blaadje had ze in het Frans opgeschreven hoe ik alles in het Frans moest zeggen. Ik liep alleen de winkel in en er was niemand te bekennen. Ik liep wat langs de schappen (waar ik niet overheen kon kijken) en ineens hoorde ik gegiechel. Ik wilde naar de balie lopen en schrok. De mannelijke ponygids lag bovenop de verkoopster. Uit schrik dook ik een schap in. Ik was dan wel jong maar wist wel degelijk wat deze mensen aan het doen waren. Ik kon maar één ding doen, voorzichtig tevoorschijn komen en proberen weg te lopen. Langzaam liep ik voorbij het schap midden in de winkel, de ponygids die woest in de nek van de verkoopster bezig was zag me ineens en viel half van de toonbank. 'Eh, bonjour' zei ik voorzichtig en verlegen. De ponygids rende de winkel uit en de verkoopster probeerde alles weer in model te brengen en zei iets wat ik niet kon verstaan met een zeer blije stem. Ik pakte mijn briefje en zei rustig wat ik wilde hebben. Ze gaf mij de croissants en wat ik me herinner is dat ik haar een beetje vies aankeek en dat zij onzeker en haperend lachte. Terug op de camping vertelde ik het verhaal aan mijn ouders en sindsdien wilde ik niet meer alleen naar het winkeltje. Daardoor heb ik ook geleerd altijd luid binnen te komen in een winkel en als je niets hoort gewoon even flink hoesten. Je weet immers nooit hoeveel ponygidsen er op de wereld rondlopen.

Op campings gebeuren ook altijd ongelukken; mijn vader die door zijn rug gaat of die dagen niet kan lopen omdat hij heeft paardgereden, ik die een waterfrisbee net boven mijn oog kreeg in het zwembad (met een rode wolk in het water om mij heen als gevolg) en wat gehecht moest worden in een ziekenhuis anderhalf uur verderop, mijn broer die als kleintje op de barbecue is gaan zitten (blijvende littekens als gevolg) en die op latere leeftijd een scheur in een bot heeft opgelopen door het over de kop vliegen met een quad, mijn moeder die uit was gegleden over een steen en nauwelijks meer kon lopen. Tsjah en dan hebben we nog de minder ernstige dingen zoals een jaap in je knie, elleboog of wat dan ook door ongelukkig vallen, wespensteken, erg verbranden op de eerste dag van je vakantie (daar ben ik heel goed in) of het tijdelijk moeten missen van je wenkbrauw door een gas barbecue.

Wat ik ook altijd een ramp vond was douchen. In van die kleine rot hokjes. Alles zeiknat. De ene keer was het water bloedheet en dan weer koud of het was een pisstraaltje. Dan zag je allemaal schuim van je buurman langs je voeten drijven en soms als een vrouw (of man, wie weet) zichzelf even een flinke scheerbeurt gaf zag je ook krullende haren voorbij varen.
Maar het allerergste is nog wel het toilet. Iedereen weet wat je gaat doen, want je moet die rol onder je arm meenemen. Sommigen doen een poging het onder hun t-shirt te verbergen maar dat is toch echt zinloos. Als je flinke buikkramp hebt, heb je een enorm probleem. Want iedereen kan alles horen. Of je hebt de pech dat alle wc's bezet zijn en de meneer voor je flinke buikborrels had en dat alles eronder zit.

Toen mijn broer en ik ouder waren gingen wij naast de caravan van mijn ouders ieder in een apart tentje. Dat was 'spannend'. En of dat spannend was. In een nylon tentje hoor je natuurlijk veel meer dan in een caravan. Soms was dat heel leuk; ik had een zwerfkat op een camping die ik altijd eten gaf 's nachts. Dan legde ik dat naast mijn tent en dan hoorde ik hem lekker kauwen wanneer ik ging slapen. Of de krekels lijken zowat in je tent te zitten en je ziet beestjes aan de buitenkant op je tent lopen die enorme schaduwen geven.
Soms werd het nog leuker; klaarblijkelijk hebben sommige mensen er last van (stelletjes) dat als ze muskietengaas aan de voeten voelen en een plakkerig, naar plastic stinkend, luchtbed onder zich hebben om dan ineens totaal geen schaamte meer te voelen en de hele camping aan elkaar te schreeuwen. Het is leuk voor een minuut of twee maar daarna heb je echt zin om al die haringen eruit te trekken en het kleffe stel de rivier in te rollen. Maar ja, dat mag niet.

Na heel wat jaren kwamen we erachter dat een huisje huren eigenlijk helemaal niet zo duur is en dat het zoveel voordelen heeft. Vrijheid is voor mij het punt dat mij heeft doen besluiten te stoppen met kamperen en over te gaan op huisjes huren.

Als ik erover nadenk; wij woonden buitenaf en gingen op vakantie hutje mutje op elkaar staan. Eigenlijk woon je dan ineens in een rijtjeshuis. En dan kom je er ook nog voor je rust. Net als je camping buurman die elke morgen zijn kinderen wakker schreeuwt.

Ook al lijken we allemaal wel hartstikke gek, eigenlijk heeft het ook wel weer z'n charmes en je waardeert je bedje en je, eigenlijk toch best wel moderne, keuken thuis des te meer.

Na jaren te hebben gekampeerd wil ik hierbij iedereen mijn gouden tips meegeven (mocht je nog op vakantie gaan):
- Neem genoeg te spelen mee voor de kinderen in de auto zoals een dvd schermpje.
- Neem altijd een extra plastic zak mee voor diegene met de gevoelige maag.
- Geef dat kind of volwassen persoon geen yogho yogho.
- Neem een zeiltje of schermpje mee zodat je je wanstaltige overbuurvouw kan afschermen.
- Ga altijd luid een winkeltje in.
- Neem genoeg pleisters mee en spierzalf.
- Onthaar je flink voordat je op vakantie gaat (wel zo fijn voor je mede campinggenoten onder de douche).
- Neem een waterdicht zakje mee voor je kleding voor in de douche.
- Krijg gewoon geen buikkramp.
- Neem een luchthoorn of fluitje mee en druk of blaas daar flink op als je last hebt van stelletjes.
- Voor iedereen die witte sportsokken draagt; hijs die niet zo hoog op als je een korte broek aan hebt en doe er al helemaal geen sandalen bij aan. Je bent op vakantie; maar dan kun je je toch nog wel een beetje inhouden?
- En last but not least: vraag je af of je echt wel wilt kamperen.

Zo, hopelijk maakt dat de vakantie een stuk prettiger en is iedereen goed voorbereid.
Ik wens iedereen een fijne vakantie!

Je bent wat je dieet

Na de kerstdagen spelen reclamemakers altijd slim op de mensen in.
Afvalproducten, gezonde ontbijtgranen, overjarige playmates die een sportabonnement aansmeren en dan hebben we nog dat ene programma, dat ene programma dat niet alleen net na de kerst je wat wil aansmeren maar ook daarbuiten.

Tell sell, Tommy teleshopping en al dat soort "programma's"; ik moet daar niet voorbij zappen want dat gaat niet goed. Het is net een soap, ik blijf hangen. Vind het veel te grappig en te leuk al die filmpjes. Ik kan zo een hele ochtend alleen maar naar die filmpjes zitten te kijken met slecht nagesynchroniseerde presentatoren die een gigantische prodentsmile opzetten.

Soms zitten er van die producten bij die wel degelijk zouden kunnen werken en die ik maar al te graag zou willen uitproberen. Zo was er ooit een riem die stroomstootjes zou geven en daar zou je een gigantische sixpack van krijgen. Mijn vader, met de afstandbediening in de hand en de beentjes op de bank zag dit product wel zitten en toen het op een gegeven ogenblik bij een winkel te koop was heeft hij het geval gekocht samen met een soort van gel. Dat moest je dan op je buik smeren (kun je ook meteen kijken of het een jongetje of een meisje wordt) en vervolgens deed je de band eromheen. Dan kon je hem op verschillende standen zetten en dan kreeg je stroomstootjes. Je spieren zouden samentrekken en al luierend voor de tv, in de auto, op je werk achter je bureau en zelfs tijdens het koken kon je dat ding gebruiken!
Er werd gesmeerd, er werden schokjes gegeven, er werd gewerkt, er werd gekookt en er werd geluierd maar de sixpack bleef toch echt weg.
Ding ligt dus al jaren in een doos en de gel is inmiddels vastgekoekt (vraag me niet waarom we dat zo lang hebben bewaard).

Ik heb af en toe ook wat strijd met m'n lijf. Tevreden ben je nooit.
Toen ik eenmaal mijn rijbewijs had en mijn snoepgewoonte hetzelfde bleef kwamen de kilootjes er mondjesmaat aan. Een tijd interesseert je het niet (met kerst bijvoorbeeld; 'agh, één chocolaatje kan wel het is tenslotte kerst, agh nog eentje dan, ja nou kan ik net zo goed de hele reep opeten') dan kijk je eens in de spiegel en naar je digitale weegschaal en dan denk je 'hm, dit was toch ook niet helemaal de bedoeling'. Dan begint het zomer te worden en moet je toch wel bikini-proof zijn zoals sommigen dat noemen. Ik noem het liever zwempak proof of zwempak-met-een-grote-handdoek-om-je-heen proof.
Ik heb een tijdje van die shakes naar binnen geslurpt en dan at ik verder 's avonds normaal en twee stuks fruit op een dag (anders val je flauw). Ik viel in een paar weken tijd tien kilo af, zat onder de blauwe plekken en voelde me niet happy. Wat heb je eraan als je je niet gelukkig voelt erdoor. Ik had geen energie meer en het leek alsof ik in elkaar geslagen was. Niet zo heel gezond ondanks dat op de verpakking stond: (vergelijkbaar met hondenvoer) volledige voeding. Je vervalt weer in je oude patroon en komt weer wat aan.
Aantal weken later kreeg ik een maagontsteking waardoor er weer tien kilo afging. Mijn gewicht was toen hartstikke netjes maar ik voelde me toch niet bepaald lekker in mijn vel.
Toen gingen we verhuizen en werd er zwaar lichamelijk arbeid verricht. Ik viel vrijwel niets af maar alles paste beter. En ik voelde me (vooral toen die rot vrachtwagen leeg was) hartstikke goed.

Ik zat hier in Frankrijk wat te zappen en kwam weer langs dat hypnotiserende programma en bleef weer eens hangen. Een gigantisch gespierde donkere man stond te hupsen en te zweten voor de camera. Hij schreeuwde: 'Come on, you can do it, dig deeper'. Je zag mensen kapot gaan in die zaal en het zweet stroomde eraf. Kijk dat kan wel echt. We besloten het te gaan doen met z'n drieën. Elke dag ongeveer een uur lang trainen voor de televisie. Van push-ups tot squats van op de plaats joggen tot basketball drills. Na een dag of twee merkte ik al verschil. Na vier dagen kan je eigenlijk niet meer en op de rustdag besef je dat het best verslavend werkt. Je ziet er elke dag tegenop maar als je het weer achter de rug hebt voel je je super. Het vet verdwijnt langzaam, je wordt praktisch niet lichter (logisch, spieren zijn zwaarder dan vet) en je hebt veel meer energie. Het kost alleen wat discipline en dat is soms wat lastig. Eerder trainde ik samen met m'n vriend en m'n vader in onze woonkamer boven. Het plafond trilde aan alle kanten en m'n moeder dacht de eerste keer dat we de hele bovenverdieping aan het verbouwen waren. Ik kreeg een zweetvoet van m'n vader in mijn gezicht, een plakarm tegen mijn rug van m'n vriend en de kat bemoeide zich ermee en duwde haar al ruiende staart in mijn mond. Op dat moment besloot ik maar alleen te gaan trainen.

Ik snoep met mate en bij bijzondere gelegenheden (beetje zoals een feestroker), eet normaal en dat werkt prima. Moet er niet aan denken om koolhydraatvrij te moeten leven, alles afwegen, calorieën tellen, geen suiker, geen alcohol en te leven op ranzige eierkoeken. Bewegen is voor mij het enige dat echt goed werkt. Afvallen is leuk maar wat heb je eraan als je geen spieren kweekt en je daardoor tien jaar ouder lijkt en je het aanrecht kan afvegen met je hangbuikje?

Lekkerder dan sla en mét fruit! 

Het trainingsprogramma behoort tot het zogeheten 'team beach body'. Schijnbaar populair in Amerika. De naamkeuze is wel goed alleen wat is een strandlijf? Hier is geen strand. Wel meren met toeristen die in een rondvaartboot zitten, mannetjes in gammele bootjes die proberen te vissen (krijg je leuke gezichten als je met je waterfiets erlangs fietst) en oudjes die een tukkie doen aan de waterkant met het hoofd achterover en de mond wagenwijd open. Nee hier zie je niet, of weinig 'beachbodies' sixpacks, platte buiken, bruine glanzende lijven (ja, die wel, maar die zijn vies). Maar daar zou ik het ook niet voor doen. Voor de buitenwereld moet je niet afvallen en trainen, alleen voor jezelf.

Agh ja. Ik ben wel benieuwd hoe lang ik dit weer ga volhouden. Ik vind het vooral leuk. Maar het moet vooral ook leuk blijven. Wat dat betreft woon ik hier wel goed. Ik krijg niet de indruk dat veel mensen zich hier druk maken om hun uiterlijk of gewicht. Ook niet of ze lekker ruiken.
Een vriend was hier van het weekend en toen was er weer eens een grandioos feest hier in het salle des fêtes. Van alles liep er rond, een vrouw in volledig roze trainingspak, te oude vrouwen met te strakke kleren, een man met een zeer strak hempje en tattoo die helemaal wild meedeed op YMCA. Kinderen met laarzen en floddertruien, meisjes met een skatebroek en minirokjes. En de sfeer was geweldig. Iedereen laat elkaar in zijn waarde. De jongens deden nog mee met, voor ons volkomen nieuw, 'groundsurfen' (dan gaan meerdere mensen achter elkaar op rij zitten op de grond en dan neemt een ander een aanloop en springt erbovenop, eigenlijk gewoon crowdsurfen maar nu weet je wel zeker dat je opgevangen wordt) en er werd vreselijk slecht muziek gemixt, er was amper bas, maar iedereen heeft een leuke avond gehad. Hier kan dat nog. In Nederland zie je dat meer op bruiloften en partijen maar niet op een feest dat voor iedereen is.
Net als dat een burgemeester in Nederland niet op datzelfde feest wederom naar je toe komt om nog een keer over het parkeren van de auto's te praten. Agh ja, verschil moet er wezen.
Sommige dingen vind ik heel fijn, andere dingen zijn wat minder maar dat hou je.

Aan de ene kant is het fijn dat veel mensen hier zich niet veel aantrekken van anderen wat betreft hun uiterlijk aan de andere kant zou het ook wel eens fijn zijn als ze dat wel zouden doen want dan schrik ik me niet telkens dood als ik naar buiten loop en ik de chagrijnige buurvrouw aantref in een ochtendjas midden op straat, of in een te strak hemdje. Al geeft zij mij wel de motivatie om lekker door te blijven gaan met trainen.
Heb ik toch nog iets positiefs over haar te zeggen.

Je hoort wel vaker: Je bent wat je eet. Wat een stomme zin is dat. Als je dus dieet ben je dus eigenlijk gewoon een lelijke platgeslagen uitgedroogde eierkoek. Lekker dan.
Laat mij dan maar gewoon een gezellige goedgevulde stroopwafel zijn.