dinsdag 27 augustus 2013

Kotsschool

Het wordt eens tijd dat ik wat ga vertellen over hoe ik mijn schoolperiode hier heb ervaren.
Ik erger me altijd groen en geel aan programma's als ik vertrek. Dat er in een paar seconden wordt verteld hoe de kinderen het ervaren ('ja hij moest even wennen, maar heeft inmiddels wel wat vriendjes') maar dat de volwassenen zitten te janken omdat ze al een week hun familie moeten missen en kroketten.
Soms zie ik gezinnen dat ik me afvraag of ze het wel hebben gevraagd aan de kinderen. Het lijkt net alsof ze verplicht mee moesten. Een kind betrek je er toch bij?

Mijn ouders hebben dat wel gedaan, toen ik tien was en mijn broer dertien zijn we verhuisd.
Ik kan mij niet eens herinneren wat ik ervan vond. Ik weet alleen nog dat Tv-oost was geweest om ons te interviewen. Toen was het waarschijnlijk nog vrij bijzonder om te emigreren.
We hebben het nog ergens op een ouderwetse videoband staan. Aangekondigd door een mevrouw met glanzend satijnen kleren en pluis haar (ouderwetse mode!).
Ze vertelde dat we naar de Boulogne (ja ja) gingen en dat ze een kijkje mochten nemen tijdens het inpakken. Heel boeiend allemaal.
'En wie ga je missen?' vroeg de verslaggever aan mij. Ik wat verlegen;'mijn vriendjes en vriendinnetjes en familie'.
Mijn oma had mij al een aantal woordjes geleerd in het Frans dus die moest ik ook maar even opnoemen in de microfoon. 'Eh, la chaise...la table....'. 'Heel goed, heel goed' zei de verslaggever die deze zeer boeiende vragen ook aan mijn broer stelde (en uiteraard hetzelfde antwoord kreeg).
Het was wel een grappige ervaring zo op tv. We hebben ook nog in de krant gestaan. Een volle pagina met foto, compleet met pony's.

We zijn in Augustus vertrokken en ik moest iets van een week na aankomst al beginnen op mijn nieuwe school. Ik heb altijd buitenaf gewoond en was gewend om me alleen te vermaken en speelde altijd samen met mijn broer. Wij hadden niet zozeer vriendjes nodig, ook al hadden we die in Nederland genoeg.
Voor ons was die omschakeling dan ook niet erg. We hadden een zwembad erbij gekregen en als kind vind je dat natuurlijk helemaal geweldig.

Toen kwam het moment daar dat ik naar de basisschool moest.
Ik weet niet alles meer, gelukkig, maar het zijn een paar hele nare weken geweest.
'Ja ze moest even wennen, maar ze had na acht weken een vriendinnetje' zouden ze bij ik vertrek zeggen.
Even wennen.
Ik kwam binnen bij de school als een mollig, stil meisje. Ik sprak vrijwel geen woord Frans. Drie groepen zaten in één klas en in mijn klas (CM2, laatste klas van de basisschool, in Nederland zou ik naar groep zeven zijn gegaan) zaten negen kinderen.
Ik voelde me alleen, snapte er geen barst van en in de pauze stond ik alleen in een hoekje.
Ik nam op een gegeven moment mijn springtouw maar mee om me te vermaken. Kinderen konden niet met me praten en ik dus ook niet met hen.
Het ging al snel van kwaad tot erger en ik begon ziek te worden.
Het begon zondagavond al dat ik mijn eten niet meer kon binnenhouden omdat ik de volgende dag naar school moest. Elke ochtend kotste ik mijn ontbijt eruit, zat met trillende lippen in de auto en kwam met datzelfde gezicht terug uit de klas als mijn moeder me kwam ophalen. Zodra de autodeur dichtzat zette ik het op een brullen. Ik vond het vreselijk.
In het begin wilden mijn ouders graag dat ik op school zou overblijven en mee zou eten.
De kantine (of naja zeg maar gerust kippenhok, zo klein was het) juffrouw was een heks. Een echte, compleet met pukkel op haar kin. De eerste dag dat ik mee at aten we uiteraard waar ik het meest van walg; bonen, met Franse, bah, kaas. 'MANGER!' krijste ze naar me terwijl ze veel te dicht bij mijn gezicht zat.
Dat was dus eens maar nooit weer.

Dinsdagavond had ik een avond rust, want woensdag was ik altijd vrij. Ik moest alleen daarvoor in de plaats zaterdagochtend naar school. Ik heb nog nooit zo'n idiote regel meegemaakt.
Na acht weken was er praktisch niets meer van me over, ik weet nog dat ik de stoel soms erg naar vond aanvoelen als ik erop zat. Familie schrok als ze me zagen en gevoelloze mensen vonden mij mooi afgevallen.
Het liefst meldde ik mij elke dag ziek, want zo voelde ik me ook, maar gelukkig hebben mijn ouders het toch doorgezet al was het met een steen in hun maag.

Godzijdank, na acht weken kreeg ik steeds beter contact met een meisje een klas lager.
Dat was het moment dat alles veranderde.
Thuis hoorden mijn ouders mij ineens weer zingen en geluiden maken (dat doe ik nog steeds als ik goed in mijn vel zit tot grote vreugde van alle bewoners). Een teken dat ik weer gelukkig was.

De juffrouw, die fantastisch was, heeft mij gewoon een klas lager gezet zodat dat meisje mij zou kunnen helpen. De juf is speciaal naar Dijon voor mij gereden om lesmateriaal op te halen voor mijn Frans. Engels heeft ze een week met me gesproken (met handen en voeten) en daarna vond ze dat we over moesten gaan op het Frans. Ik heb in bijlessen gezeten op school voor kinderen die moeilijk meekwamen en ik deed kleuterlessen.
Dat meisje, die mij toen zo enorm heeft geholpen, is jarenlang mijn beste vriendin geweest en is zelfs nog een keer in Nederland geweest toen ik daar weer woonde. Ben haar nog altijd dankbaar ook al is het contact inmiddels verwaterd.

De rest van de kinderen moesten niet zoveel van mij weten, tot er op een dag iets gebeurde waardoor ik ineens door vrijwel alle meisjes werd geaccepteerd.
Er zat een jongen in onze klas, ik weet zelfs zijn naam nog. Jeremy. Die was heel irritant en wilde alle meisjes kussen. Ging die achter ze aan rennen, aan de haren trekken en weet ik het. Zo kwam hij die bewuste dag op mij af. Ik, tien en vond dat alles stom, wist niet wat te doen en besloot mijn handen voor mijn gezicht te houden en een hem een fikse trap te verkopen. Uiteraard belandde de neus van mijn gympie in zijn kruis. Hij viel met de handen tussen de benen op de grond en gilde het uit. Hij begon rood aan te lopen en huilde. Hij stond op, ik greep hem bij zijn keel, duwde hem tegen het hek en zei in mijn meest fantastische Frans: 'encore?'. 'Non, non, no...no please'.
De juffrouw rende naar mij toe met allemaal meisjes om haar heen. Ik dacht dat ik op mijn kop zou krijgen, maar de juffrouw deed haar wijsvinger voor haar lippen 'goed gedaan, misschien houdt hij er eindelijk eens mee op' zei ze fluisterend. Grietjes haakten hun armen in de mijne en liepen met mij over het schoolplein. Toch handig die Hollander. Jeremy hield zich voortaan wel gedeisd.

Aan het einde van het jaar besloot de lerares me gewoon over te laten gaan naar de brugklas. Dat zou wel betekenen dat ik mijn beste vriendinnetje achter zou laten. Door die lerares en door mijn vriendinnetje leerde ik de taal en zou ik redelijk mee kunnen komen op de middelbare school. Wat een moeite zij beide in mij hebben gestoken en zonder daar wat voor terug te verwachten. Dát is pas een leerkracht en een echte vriendin.

Mijn broer heeft het ook erg moeilijk gehad in het begin. Maar daar praatte hij verder niet over, mijn ouders hadden al genoeg zorgen om mij. Heel sneu.

Door dat ene jaartje Franse basisschool ben ik enorm veranderd; ik moest voor mezelf opkomen en er door heen. Dat heeft mij zelfverzekerder gemaakt en ook wat directer. Ik moest wel.

Als je mij nu zou vragen of ik zou aanraden om kinderen rond de puberteit op een Franse school te stoppen zou ik vooral zeggen; dat ligt aan het kind.
Dat ouders de mening van hun kind niet willen weten voordat ze gaan verhuizen vind ik egocentrisch. Laat die ouders maar eens een dag in zo'n klas zitten, dan janken ze niet meer over hun familie of over kroketten.

Volgende week het vervolg; de middelbare school.

Nee, voor diegene die plannen hebben, besef goed wat je je kinderen aan gaat doen. Ik ga er geen rooskleurig verhaal van maken. Ook al is je kind misschien de slimste van de klas dat zegt helemaal niets over hoe die het in een ander land gaat doen. Het kan natuurlijk super gaan of nog veel slechter dan dat ik het had. Maar 'hij/zij moest even wennen' vind ik een behoorlijke understatement.


dinsdag 20 augustus 2013

Gevoelige snaar

Ieder jaar is hier een enorm muziek festijn genaamd het fête de la vielle.
Oftewel het feest van de draailier.
Ik had nog nooit in mijn leven zo'n ding gezien voordat ik in Frankrijk kwam wonen.
Voor diegene die niet weten wat het is (en dat is erg begrijpelijk) hieronder een zeer beknopte uitleg.

Persoonlijk vind ik de draailier lijken op een kruisbestuiving tussen een gitaar en een viool. Het geluid is echter volledig anders, het kan een erg mooi geluid geven maar ook een ontzettend irritant snerpend geluid.
De snaren van een draailier worden aan het trillen gebracht door een met hars stroef gemaakt wiel. Dit wiel wordt aangedraaid door middel van een kromgebogen deurkruk, althans daar vind ik het op lijken. De melodieën worden gespeeld door middel van toetsen, die via tangenten de snaren indrukken, waardoor weer de toon veranderd. De draailier bevat een klankkast en zijn in de meest prachtige uitvoeringen te vinden (overigens ook voor de meest prachtige prijzen). Apart is dat de draaiing aan het wiel, ook andere effecten kan geven, zoals ietwat schoksgewijs tot constante draaiing. Sommige draailieren hebben ook nog resonantiesnaren, die niet worden aangestreken door het wiel maar die enkel meetrillen op de toon waarop ze gestemd zijn.

Vielle
Een interessant muziekinstrument, maar die na vier dagen toch wel mijn neus uitkwam.
Als ik 's morgens met mijn auto naar de pony's ging draaide ik maar even keihard rockmuziek om maar even wat anders in mijn hoofd te hebben dan gejengel.

Wij wonen praktisch naast het plein, waar alle tenten stonden en waar zich alles afspeelde, letterlijk.
Van tevoren dachten we dat we het helemaal zat zouden zijn, dat het na één dag al onze neus uit zou komen. Ik had al bedacht gieters met water boven in de badkamer en kantoor neer te zetten voor wildplassers tegen ons huis. We hadden wilde verhalen gehoord over inbraken en dat er zelfs ooit mensen in ons huis hadden ingebroken om er te slapen. Extra hangslot gekocht voor om het hek, auto's weggehaald (heel blij mee trouwens want er zijn heel wat schades gereden) en eten genoeg in huis dat we alleen maar elke ochtend vroeg naar de pony's hoefden voor de verzorging en verder gewoon thuis konden blijven.

Maar eigenlijk vonden we het verschrikkelijk leuk. Vanaf dag één gingen we elke keer even kijken en ik vooral heel, heel, heel erg veel fotograferen. Wat een mooie mensen vindt je op dit soort evenementen. Aparte, karakteristieke mensen met een doorleefd gezicht. Passie voor muziek, voor hun instrument en super creatief. Mensen om best een beetje jaloers op te worden, najah, wat hun muzikale creativiteit betreft dan.
Dit is weer zoiets, dit bestaat niet in Nederland. Als ik aan deze regio denk, denk ik ook altijd aan dit soort taferelen. Mensen die onder een houten prieel zitten te spelen en dat anderen gewoon aan komen waaien en ook gewoon mee gaan spelen. Er is geen bladmuziek, er zijn geen regels, iedereen die kan spelen mag aanschuiven en dat geeft een ontzettend gemoedelijke, gezellige sfeer.


Er was een optocht door de straat, in de tenten en de kerk werden concerten gegeven en groepjes muzikanten waren te vinden op straat. Vorig jaar zijn er zo'n zeventienduizend mensen op af gekomen, ik denk dat het dit jaar niet heel anders was. Vooral overdag was er veel volk en opvallend weinig Nederlanders. Bij de Lidl heb ik er meer gespot.
Ook de Fransen zijn net als alle andere mensen te beroerd om drie meter te lopen dus auto's stonden zwaar ingeparkeerd en op de meest idiote plekken. Ons hek daarentegen werd keurig vrijgehouden.
Het hondje van de buren was zo onder de indruk van het 'lawaai' dat hij vier dagen zijn waffel heeft gehouden, denk dat ik dat beest maar een mp3 speler op zijn hoofd ga plakken met draailieren muziek erop.

Pop opbouwen
Naast ons huis
Optocht door de straat
Ik was aan het fotograferen, liep langs het café waar mijn vriend en vader regelmatig komen en ook daarbinnen zaten ze heerlijk te spelen. Super gezellig. Alle winkeltjes bleven ook gewoon de hele dag en avond open en profiteerden van de drukte, behalve onze buren.
'S avonds gingen we ook kijken en er waren mensen in het donker aan het spelen. Het was fantastisch weer alle dagen en in de nacht was er een schitterende sterrenhemel. Je hoort een klarinet en een gitaar en kijkt naar de Melkweg, voor de rest is het donker en mensen genieten stilletjes van de muziek. Prachtig.

In het café
Moesten zeker wel met het raam dicht slapen want ze gingen elke dag door tot zes uur 's morgens. Heb dan ook weinig slaap gehad maar dat mocht de pret niet drukken. Zijn ook helemaal geen problemen geweest met dronken mensen en ons huis werd niet gebruikt als urinoir. Dat van de buren wel en dan zie je de volgende ochtend mijn lieftallige buurvrouw dat kratje pakken waar die nacht een dikke vent een poging deed het kratje te vullen. Bah.

Zaterdag hadden we kaartjes gekocht voor in de kerk. Ik vind muziek in een kerk altijd erg mooi klinken door de prachtige akoestiek. We liepen de kerk in en voorin was alles vol, achterin was nog voldoende plaats en zo kon ik ook mooi foto's maken. We zaten met z'n vieren op een lege bank toen er plots een jongen naast me stond. Hij keek me aan en vond dat ik een erg mooie camera had. Hij wilde tips over hoe hij het beste kon fotograferen en vroeg ineens of hij naast me mocht zitten. Lichtelijk verbaasd zei ik maar ja. Dus opschuiven en hij zat naast me. Tijdens de voorstelling vroeg hij het één en ander, ik rende af en toe naar voren voor wat foto's en klom op de preekstoel. Toen ik daarboven stond en naar beneden keek was het enige wat ik me kon bedenken dat je toch echt geen hoogtevrees moet hebben als je daar je toespraken houdt. Bibberend klom ik er weer af.
Één van de mensen die daar optrad pakte op een gegeven moment een doedelzak maar wat eigenlijk een geit was. Wat een vies gezicht. Onder zijn arm had hij het lijf en duwde erop met zijn arm, alles zat er nog op en aan.

Geit
Het optreden was afgelopen en eigenlijk vond ik het niet zo bijzonder. De jongen keek me aan en zei: 'wat vond je van het concert?'.
'Ja wel mooi, maar dat gejank van die vielle ben ik wel een keertje zat eigenlijk'.
Ietwat twijfelend kwam hij met een vervolgvraag: 'Ik wil voor je spelen, ik haal mijn instrument op, wacht je hier op me?'.
'Wat speel je dan?'.
'Vielle'. Oeps.
De kerk liep leeg en na een kwartier kwam hij terug met zijn vielle. Hij vroeg aan mensen die aan het opruimen waren in de kerk of hij even mocht spelen. Ze zuchtten wat en stemde daarna in, als het maar eventjes was dan. Hij ging ongegeneerd naar het midden van de kerk, pakte een stoel, ging zitten, maakte zijn vielle schoon, stemde alles en ging spelen voor me. Af en toe keek hij op naar me en ik moet zeggen; ik ben een oen met dat soort dingen, maar een jongen heeft nog nooit zo naar me gekeken.
Hij speelde de sterren van de hemel en het was betoverend mooi. Het licht scheen door het raam van de kerk pal op hem. Heel apart. Mensen zaten met een bezem om hem heen te vegen maar hij trok zich er niets van aan. Mijn vader en vriend vonden het maar niets, mijn moeder en ik vonden het erg schattig.
Ik kreeg alleen honger dus heb hem na een behoorlijke tijd toch af moeten kappen. Hij gaf me zijn telefoonnummer en zijn mailadres zodat ik de foto's naar hem toe zou kunnen sturen. En hij wilde heel graag nog wat met me drinken en afspreken. Ik heb het maar wat afgehouden.
Mijn vriend legde nog even overduidelijk zijn hand op mijn knie om wat duidelijk te maken maar dat was niet tot hem doorgedrongen.
De volgende dag kwam ik hem weer tegen en hij begroette me direct op de Franse wijze. Hij vroeg nog eens of ik later wat met hem wilde drinken. Afkeurende blik van mijn vriend en vader maar mijn moeder en ik zagen er geen kwaad in. Zo gezegd zo gedaan, die avond stonden we in de tent. Hij had z'n moeder bij zich dus die raakte aan de klets met mijn moeder. De heren hadden er geen zin in dus die zaten thuis.
Het eerste wat hij vroeg; 'zeg die jongen die bij jou was gister, dat is je broer toch?'
Au. 'Nee dat is m'n vriend joh! Zou wel vies zijn als dat mijn broer was... daarbij is mijn broer een stuk langer en die zit in Nederland'. 'Ja, maar hij lijkt zoveel op je dus ik nam aan dat het je broer was'.
'Nope...'.
Nou wist hij het in elk geval dus ik had het vermoeden dat hij nu wel anders tegen me zou doen. Maar niets was minder waar, hij keek me nog altijd op een manier aan dat ik er ietwat ongemakkelijk van werd. We hebben zo'n anderhalf uur gekletst. Daarna gedag gezegd en hij wilde me graag nog eens zien. 'Misschien ooit, ik stuur je de foto's wel'. Eenmaal thuis zei mijn vriend direct dat hij dit al had zien aankomen en mijn vader was het enorm met hem eens.
Agh, wat zal ik zeggen, als er een leuke violiste voor hen wilde spelen in de kerk hadden ze dat vast ook niet afgeslagen.

Privé concert
Het bleef nog lang melodieus die avond, er werd al van alles afgebroken. Ze moesten van het bier af dus dat was gratis (vervelend). Een groepje mensen heeft het nog tot ergens na middernacht volgehouden om muziek te maken zonder om te vallen van de vermoeidheid van alle dagen.
Iets wat mij heel erg is opgevallen alle dagen was dat de straten schoon bleven. Geen bekers op de grond, geen etensresten en dwarrelende servetten. Iedere ochtend werd er geveegd en het was allemaal super georganiseerd.
Ze zijn nu de tenten aan het afbreken. Ik kijk terug naar vier geweldige dagen, die van mij eigenlijk wel wat vaker er mogen zijn. Al ben ik wel blij dat ik nu weer met het raam open kan slapen. Wil je meer zien van het fête de la vielle? Ik heb een nieuwe site www.imaginephotographie.fr waar alle foto's op staan van alle dagen. Daar zijn ook filmpjes te vinden van het feest.

Het fête de la vielle heeft mij niet alleen mooie plaatjes opgebracht ook muzikaal gezien heeft het bijgedragen; het raakte bij mij een gevoelige snaar.




maandag 12 augustus 2013

Toekomst in een envelop

Paars, wat een rare kleur voor een ziekenhuis.
Paars zie ik altijd als een spirituele kleur en de kleur van de dood.
Je ziet dat vaak in de kisten van Amerikaanse films geniet, glanzend fluweel.
Steekt mooi af.

'Madame ter èèche' ah, mijn beurt, mooi en dat een kwartier te vroeg.
Ik mag meelopen, moet op de onderzoekstafel gaan liggen en mijn shirt uitdoen.
'Ik kom zo'.
Er hangt een airco in de kleine paarse kamer, mijn moeder is mee. Voor het geval er een punctie gedaan moest worden, ik en naalden, dat is geen goede combinatie.

Ze komt terug, pakt het geval, spuit een klodder vloeistof in mijn nek en gaat eroverheen met de echokop.
Ze vraagt me waar ik vandaan kom, vindt het raar dat ik de Fransen relaxter vind dan de Nederlanders, vraagt of de dokter wel bloedonderzoek heeft laten doen, waarop ik neen moet antwoorden en maakt daar een afkeurend geluidje op.
'En wordt het een jongetje of een meisje?' zeg ik.
'Allebei' zegt ze gniffelend. Die grap zal ze vaker horen. Maar ja, je moet je spanning soms wat weglachen.
'Nou het zijn gewoon oppervlakkige gezwollen lymfeklieren, ik zie geen afwijkingen erin. Ja ze zijn zichtbaar maar ze hebben geen vervelende dingen in zich zitten op dit moment.'
De zware rugtas met betonblokken erin valt na twee weken wachten eindelijk van mijn schouders. En het was een verdomd stevige rugtas, een Kipling denk ik, rugpijn kreeg ik ervan, echt waar.
Als het aan mijn huisarts had gelegen had ik direct op de operatietafel gelegen om de 'bende' zoals hij het zo subtiel noemde weg te laten snijden. Ik zou er alleen een litteken aan over houden en dan zou het op kweek worden gezet en zou ik dan wel horen of het iets kwaadaardigs was. Hij zat al met de chirurg te bellen toen ik tegenover hem zat op het spreekuur. Ik drong aan op een echo, ik laat verdorie niet zonder goede reden iemand in mijn nek lopen hakken. Hij vond het oké maar zag liever dat ik direct door zou pakken. Pech voor hem. Je zult begrijpen dat als een arts zo heftig reageert en je twee weken moet wachten op de echo je twee hele vervelende weken hebt.
Ik weet het niet hoor huisartsen en ik, het is gewoon geen goede combinatie.

Ik mocht met een doekje de vloeistof van mijn nek halen en kon wachten op de uitslag.
Hier is het niet zo dat je weer terug naar je dokter moet voor de uitslag, je krijgt hem direct mee. Inclusief foto's. In Nederland moest ik daar altijd om vragen (zelfs bij de dierenarts) en hier krijg je ze gewoon standaard mee. Leuk voor bij mijn collectie.
Ik kreeg alles mee, moest zevenendertig euro tachtig betalen (dat betaal je al in Nederland als je een hand geeft aan een neuroloog) en dat was dat. Ik ademde diep in, blies uit en bedacht mij dat mijn dag er ook heel anders uit had kunnen zien. Tevreden en gerustgesteld ging ik naar huis.



Paars, zij vindt het een mooie kleur.
Het doet haar denken aan lavendel.
Ze zit in de wachtkamer tegenover me. Haar handen strijkt ze over haar platte buik.
Ze wordt geroepen en mag meelopen naar diezelfde kamer als waar ik heb gelegen. Een dikke klodder wordt er op haar buik gespoten. De echokop beweegt langzaam over haar buik. 'Gefeliciteerd mevrouw, u bent zwanger'. Dus toch, de testen hadden niet gelogen.
Ze komt met tranen in haar ogen uit de wachtkamer en kan het niet voor zich houden en verteld het iedereen. Ze dacht dat ze geen kinderen kon krijgen met haar vriend. Ze was inmiddels al wat ouder en had dit nooit meer verwacht. In een soort roes zie ik haar naar de balie lopen.
Een glimlach van oor tot oor.
Ze betaald een klein bedrag en loopt naar buiten.
Ik zie haar, haar mobieltje pakken en door het glas zie ik haar lachen en springen. Ze huilt en ze trilt van geluk. Ze hangt op. Staat stil, haalt een keer diep adem en beseft dat er een nieuw leven gaat beginnen. Ze draait zich om, kijkt naar de hemel en lijkt een dankwoord te uiten. Ze loopt weg, trots.



Paars, of is het zwart. Ze kan het niet meer zo goed zien.
Het maakt haar ook weinig uit. Ze zit tegenover me in de wachtkamer, ze zat er al toen ik aankwam.
Een klein vrouwtje, ik denk dat ze achterin de zeventig is. Al lijkt ze veel ouder. Ze is mager. Door haar flanellen broek zie ik haar knokige knietjes. Haar ogen zijn dof, ik zie slechts nog een klein lichtje erin schijnen. Haar handen laten de jaren zien die ze heeft meegemaakt. Zoals een boom ringen heeft zo lijkt zij voor alles wat zij heeft meegemaakt een rimpeltje erbij te hebben gekregen.
Haar naam wordt geroepen, ze draait krampachtig haar nek. Tegelijkertijd worden twee andere vrouwen ook omgeroepen. Het oude vrouwtje probeert tevergeefs op te staan. Één van de andere vrouwen ziet het gebeuren en helpt haar uit de stoel te komen. Ze schuifelt aan de arm van de andere vrouw rustig naar de balie. 'Mevrouw uw carte vitale (zorgpas)'. De mevrouw hoort haar niet. Ze kijkt de vrouw aan die haar vast heeft. 'Ja sorry, ik weet het ook niet, ik hoor niet bij haar ze is hier alleen'.
'Mevrouw, bent u hier alleen? Hoe bent u hier gekomen?'
'Ik ben met de taxi'.
'Maar wie gaat u helpen dan als u straks weer naar huis moet?'
'Dan ga ik weer met de taxi'.
Ze zette haar in een rolstoel en liepen met haar weg.
Een poos later kwam een zuster terug terwijl ze de vrouw in de rolstoel voortduwde.
De zuster hielp de vrouw haar portemonnee uit haar tas te halen en te betalen. Ze kreeg de envelop met de uitslag mee en werd naar buiten gereden. De zuster liep naar binnen en keek naar haar collega's. 'Zielig voor die vrouw. Dat soort nieuws is nooit leuk om dat aan iemand te moeten vertellen'. 'Tsjah....' was de reactie van haar collega's. Ik draaide me om en zag de vrouw zitten in haar stoel. De envelop lag inmiddels op haar schoot haar tengere bleke handen in elkaar gevouwen. Ze staarde voor zich uit. Ze haalt een keer diep adem en doet haar ogen dicht. Ik zie haar lippen licht trillen. Ze slikt haar emoties weg. De taxi stopt. Ze schuifelt erin, de deur wordt dichtgedaan en hij rijdt weg. Ze kijkt door het raam en haar ogen lijken op knopen. Het lichtje in haar ogen is uitgegaan. Hoe zij naar huis gaat kan ik me alleen maar inbeelden. Ik kijk naar buiten en het enige wat ik nog zie staan is de lege rolstoel. Eenzaam.



dinsdag 6 augustus 2013

Gehoorsbedrog

Afgelopen weekend was weer het zoveelste feest in het dorp.
Dat betekend standaard tot twee uur 's nachts in je bed liggen stuiteren, muziek door elkaar, veel mensen en oppassen met je auto.

Er is hier weinig parkeerplek en wij hebben nog altijd vier auto's (vraag maar aan de burgemeester). Dit weekend was het feest van de liefde en werd er een reuze omelet gebakken. Er was ook iets met kreeften maar daar hou ik me niet mee bezig. Het is al mijn sterrenbeeld en dat vind ik al meer dan genoeg.
Er was kermis dus het plein moest leeg. Auto's stonden her en der geparkeerd.
Een oude opa kwam langs ons huis, gooide zijn gloednieuwe Peugeotje in z'n achteruit en vloog al file-parkerend bijna tegen onze Renault aan. Drukte hem in z'n één vloog naar voren, gleed weer richting onze auto, draaide wat bij en hopla hij stond perfect ertussen. Mijn tenen ontspanden weer in m'n schoenen en ik kon weer rustig naar binnen.

In het begin vind je al die feesten leuk, maar zo langzamerhand heb je het ook wel een keer gezien. Altijd dezelfde muziek, zelfde mensen en zelfde herrie als je wilt slapen. Maar agh, de sfeer blijft goed dat is het belangrijkste.
Zaterdag zijn we nog even over de mini markt gelopen in het dorp en even een rondje kermis gedaan.
Er stonden mensen met handgemaakte spulletjes en een jongen die makarons verkocht. Ik hou normaal niet zo van die dingen maar deze waren zeker weten met de hand gemaakt. Zes voor vijf euro.
De jongens waren aan het quad rijden dus mijn moeder en ik besloten er geen één te bewaren en ze allemaal zelf op te eten. We hadden van alle smaken één dus dat waren allemaal verschillende smaaksensaties. In de psychologie zeggen ze dat het goed proeven van smaken je in het hier en nu houdt. Mooi excuus om regelmatig bonbons en dat soort ongein te halen, we willen immers niet teveel in ons hoofd zitten hè, dat is immers niet gezond!

Na de makaronkraam liepen we nog even over de kermis. Een draaimolen, een muntschuif tent, een grijparm tent, schiettent met een walgelijke chihuahua, visjes vangen en natuurlijk botsauto's. Dat laatste loopt vrijwel altijd hebt beste. En is ook eigenlijk het leukste van alles. Al hou je er zelf niet van het is zo leuk om de mensen te observeren die in die dingen rijden. Vaders met kleine kinderen die met de handen voor de ogen zitten of al jammerend dat ze het zo eng vinden. Diezelfde vaders hebben een gigantische grijns op hun gezicht en soms de tong buitenboord richting mondhoek. Kind is bang en wil niet meer mee, maar gut hij had al tien muntjes gekocht en moet nou, hoe vervelend, zelf alles opmaken. Ik zeg; vaders, mooi excuus zo'n kind.
Dan heb je de veel te dikke mensen die er eigenlijk niet inpassen. Dan zit er zo'n veel te dikke vrouw met een broodmagere vent ernaast, die wordt geplet en zij wordt nijdig omdat ze het discriminatie vindt dat iedereen haar moet hebben.
Dan hebben we nog de agressievelingen. Die krijgen een blik in hun ogen waar ik altijd een beetje bang van word. Zodra ze het muntje in het karretje gooien zoeken ze naar een doelwit. Ze rijden rondjes aan de buitenrand totdat ze hun prooi in het vizier hebben. De wenkbrauwen gaan naar beneden en ze kijken gefixeerd en gaan in volle vaart op het desbetreffende karretje af. Als ze in de buurt komen gaan ze staan en trappen nog extra tegen de bodem aan zodat de beuk abnormaal hard is. Daarna vervolgt hij weer zijn weg en kiest een nieuw slachtoffer. Die idioten kopen ook altijd enorm veel muntjes. Maar het is de blik die mij niet aanstaat. Iedereen lacht en doet en zij verzieken de sfeer.
Opeens zag ik een verstandelijk gehandicapte jongen zonder shirt aan de rand van de botsauto's staan. Hij klapte in zijn handen en was enorm bezweet. De beat van de discomuziek vond hij klaarblijkelijk zo fantastisch dat niet alleen hijzelf in de gloria was maar je ook duidelijk wat zag verschijnen door zijn trainingsbroek. Maar hij had de tijd van z'n leven.

Zaterdag avond hadden de jongens ook nog een rondje gemaakt over de kermis, m'n moeder en ik waren sterren aan het kijken in de tuin en zaten te bedenken wat ze gingen doen op de kermis. We besloten te gluren vanaf het hek. Ja hoor, de schiettent, dat was te verwachten. Goh, ze hebben nog wat gewonnen ook. We besloten toen we dat zagen terug te rennen naar de tuinkamer en te doen alsof we van niets wisten. Dat mislukte uiteraard en ze hadden voor ons een pluchen hart en een kangoeroe incluis buidel en baby gewonnen. Wat moet je ermee, maar het is toch leuk.

Zondag zou er ter afsluiting vuurwerk zijn. Wij erheen, één rondje in de botsauto's en toen zou het beginnen. Voor de salle des fêtes was alles opgesteld. Potten stonden op stoelen, op de trap en de deur stond wagenwijd open. Nergens linten waar je achter moest blijven en plots ontstaken ze het (niet met de hand). Achter de salle des fêtes hadden ze de grote professionele potten neergezet en het was schitterend. Maar ik vond het persoonlijk te dichtbij. Er vielen gloeiende stukken op mensen en het vloog alle kanten op. De dag erna vond ik nog resten in onze tuin. Maar zo mooi vuurwerk en zo ontzettend veel. Echt, dat zou je in Nederland (buiten oud en nieuw) nooit zien. En al helemaal niet van zo dichtbij en vervoert in een Renault express van de overbuurman die op dat moment even een sticker op de auto plakt met explosieven en het er daarna weer afpulkt. Disneyland waardig, echt waar. Na twintig minuten was het klaar, we wilden terug naar huis lopen en bij de grijpmachines zag ik plots mijn chagrijnige buurvrouw met haar op een knaagdier lijkende man. Ze had een beer gewonnen en hield hem vast als een kind. Geen blik gunde ze ons waardig, zoals gewoonlijk. Ik had eigenlijk dat ding af moeten pakken, weg moeten rennen en hem tussen de botsauto's moeten gooien. Kijken wat er zou gebeuren. Maar dat doe je niet. Dat vindt je immers zonde.

In het restaurant naast ons was ook een feestje. De grootse eigenaar (niet in de lengte) was er ook. Hij werd aangekondigd met trompetter ridder muziek. Ik verwachtte serieus iemand die zei: 'Dames en heren, de Koning!'. Hij hield een schreeuw speech en vervolgens mochten de mensen dineren. Ja, apart allemaal, laat ik het daar maar op houden. Er was een gitarist en een zanger. Vanuit ons huis kan ik altijd gluren wat er in het restaurant gebeurd. Ze hebben een stuk erbij aan gebouwd op de eerste etage. Eerder was het een tentconstructie maar inmiddels is dat vervangen door glazen wanden. Ze kijken zo recht mijn kamer in. Gelukkig is er vaak niets te doen en als er wel wat te doen is ga ik niet denken; 'wat irritant dat ze zo met de giechel in mijn kamer kijken' nee, ik maak er gewoon een theater avond van. Lichten uit en lekker kijken naar iedereen. Niemand die het door heeft en je hebt soms nog live muziek ook. Ik verveel me eigenlijk nooit.

Om één uur wilde ik toch wel graag gaan slapen. De kermisgasten alleen niet en bij het restaurant was het ook nog lang luidruchtig. Ik besloot maar weer eens op het logeerbed in mijn kamer te gaan zitten en te luisteren en te kijken in het donker naar de gitarist en zanger. Ze speelden een zeer geliefd liedje van mij. Tears in Heaven van Eric Clapton. Iedereen kent dit rustige mooie liedje wel. Dus ik deed mijn ogen dicht en luisterde naar het schitterende gitaarspel, de beat van de botsauto's had ik in mijn hoofd zachter gedraaid. Het klonk hemels en ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. De zanger ging zingen, prachtige stem. En ik was blij dat ik op was gebleven. Totdat ik eens goed ging luisteren. Hij zong:
'Would you know my name
If I saw you in weapon
would it be tha zeem
If I saw you in weapon
I must be stronghe
and carry on,
'Cause I know I don't belonghe
We are weapon.'

Ik wreef in mijn ogen, duwde wat op mijn oor en luisterde het hele liedje af. Nee, ik hoorde het goed. Mijn glimlach verdween en ik schuifelde naar bed. Ik vertelde het aan mijn vriend dat dit mooie gevoelige liedje ineens een agressieve klank had gekregen. Ik kon niet slapen en bedacht me; hoe is het toch mogelijk in zo'n klein dorpje. Van Disneyland tot onbewust agressieve liederen.