Haal de Franse keuken naar Nederland....

Vandaag ga ik één van mijn favoriete recepten met jullie delen.
Uiterst Frans.
Kwarktaart!

We beginnen even met de benodigdheden.
-12 blaadjes witte gelatine
-200 gram mariabiscuits
-100 gram roomboter
-500 gram frambozen (kan natuurlijk ook bijvoorbeeld met aardbeien!)
-1 perssinaasappel
-500 gram magere kwark
-200 gram witte basterdsuiker
-1 bekertje slagroom (250ml)
-eventueel 4 eetlepels aardbeienjam
-1/2 eetlepel boter of margarine om mee in te vetten

-Keukenmachine
-Springvorm van circa. 24cm.


Ik ben altijd een ramp met dit soort lijstjes. Als ik recepten zit te zoeken ga ik altijd eerst naar de ingrediënten kijken. Kan ik ze niet uitspreken dan laat ik het sowieso al zitten (daarbij hebben ze hier in de buurt ook geen toko) weet ik niet wat het is doe ik soms nog even moeite om een plaatje ervan op te zoeken. Ik had nog nooit van m'n leven gelatine gekocht. Ik wist wel wat het was, dat dan weer wel, maar waar heb je dat nou ooit voor nodig? Het klinkt ook gewoon vies. Ik denk dat meteen aan paté met van die vieze vetrandjes. Agh ja, maar goed, ik vond de gelatine en vond hem meer doorzichtig dan wit maar het zal wel goed wezen. Mariabiscuitjes had ik ook nog nooit van gehoord, toen ik dat opzocht bleek mijn maag er wel ooit van gehoord (en geproefd) te hebben. Maar ik besloot gewoon lekker kaakjes van een bekend merk te kopen. Zou ook moeten kunnen dacht ik zo.
Roomboter vervang ik door gewoon bakboter, dan smaakt het niet zo vet naar mijn mening (misschien zit het wel tussen de oren en ligt het aan het woordje 'room').
Sinaasappel vind ik teveel geknoei dus ik gooi er gewoon een scheut sap in. Uiteindelijk is het hetzelfde op wat chemische toevoegingen na dan.
Magere kwark heb ik vervangen door Fromage blanc, zò lekker!
Basterdsuiker? Dat doe je toch op de pannenkoek? Dat vind ik maar raar dus ik kwak er gewoon normale suiker in. Slagroom is ook weer zo'n ding, hier in de winkel heb je niet dezelfde slagroom als in Nederland.
Het klopt niet echt stijf en de smaak is ook anders, wij kopen dus gewoon crème liquide légère of entière.
De jam is voor de decoratie, geen must dus.
Keukenmachine vind ik veel te veel gedoe dus ik pak altijd maar de staafmixer.

Goed. Lekker verwarrend.
Volg dus maar gewoon het lijstje.
Dan nu  hoe het gemaakt moet worden:
(maar dan wel op mijn manier)

Gelatine in koud water doen en 5 minuten laten weken.
De biscuits zou je met de keukenmachine of met een deegroller moeten verkruimelen volgens het recept.
Ik vind dat zo veel werk en heb een veel efficiëntere manier bedacht om én de koek helemaal te verkruimelen en je eens even flink uit te leven. Weg koek, weg frustraties. Ideaal!
Je pakt de pak met koeken, doet deze in een plastic zak (stel dat het pak open knapt moet je ook nog stofzuigen) en gooit hem op de grond, dan ga je er even heerlijk op lopen stampen (ik doe het met mijn lieftallige crocs aan) je stampt nog een aantal keer veel te veel, gewoon, omdat het zo lekker is.

Lekker pletten

In een pannetje smelt je de boter en deze voeg je na gesmolten te zijn toe bij de kruimels met twee eetlepels water, dit goed mengen.
Dit verdeel je over de bodem van je ingevette bakvorm.
Goed aandrukken met de lepel en daarna de lepel aflikken, zonde om weg te gooien!
Daarna de lepel wel in de wasbak, niemand wil camembert bacillen in zijn taart.

Je stuurt je vader de tuin in en laat deze fruit plukken (in ons geval frambozen).
Fruit wassen (eventueel kroontjes eraf) wurmpjes verwijderen en deze buiten weer vrijlaten.
300 gram van dit fruit met de staafmixer pureren.

Dop van de fles sinaasappelsap draaien of sinaasappel uitknijpen in een pannetje en dit zachtjes verwarmen.
Gelatine goed uitknijpen en dit in dat pannetje gooien (wel eerst even van het vuur halen!).
Goed doorroeren zodat het goed oplost. Heb ik een keer niet gedaan, vies hoor van die paté randjes in je taart. Eventjes laten afkoelen.

In een kom de fromage blanc (of kwark), suiker, gepureerde frambozen en sinaasappel mengsel door elkaar roeren.

In nog een andere kom slagroom stijfkloppen (voor zover als dat kan natuurlijk). En dit luchtig door het kwarkgebeuren scheppen. Wat er met luchtig bedoeld wordt weet ik ook niet. Ik denk dat ze bedoelen dat je er niet te zwaar tegenaan moet kijken.

links:bodem midden:van alles door elkaar rechts:gepureerde frambozen

Kwarkmengsel over de koekbodem in je springvorm gieten en gladstrijken (mijn taarten zijn altijd eerst zo dun dat dat niet eens nodig is, maar geen zorgen hij stijft echt wel op!).

Ziet er heerlijk uit! Spetters bij voorkeur met de vingers van de tafel halen en oppeuzelen

Taart in de koelkast zetten en drie (!) hele uren wachten. Nou dan duurt wachten lang hoor.

Wanneer die klaar is en je eindelijk het eerste stukje mag proeven, kun je de taart nog garneren met slagroom, de overgebleven 200 gram frambozen en eventueel jam in een pannetje met 1 eetlepel water verwarmen en eroverheen strijken.

Dan is het tijd om de rotzooi op te ruimen. In die kookprogramma's van Jamie en Nigella zie je altijd blinkende keukens en alle ingrediënten in de meest schitterende bakjes. Ik blijf achter met een fromage blanc bak met druipers eraan, suiker waar wat spetters zijn ingevlogen van de frambozen, vette vingers van de boter, slagroomflatsen aan de muur en op mijn shirt en doordat de hond door de keuken banjerde en ik weer eens water knoeide met het wassen van het fruit een paar mooie bruine vlekken op onze veel te irritante witte keukenvloer (tip van de dag: neem nooit witte tegels in je keuken, drama gegarandeerd).

Nu zul je je wel afvragen waarom dit gerecht zo Frans is.
Dat is het eigenlijk niet. Ik heb het recept van de allerhande van de appie. Maar de frambozen komen wel uit onze eigen (franse) tuin. Geen hond die toch een post gaat lezen met de titel: AH frambozenkwarktaart?

Bon appétit!

Het resultaat

Hoe schoon is jouw vakantiehuis?

Ik begrijp het niet hoor.
Hoe sommige mensen hun huizen verhuren.
Camping-af zijn wij op een gegeven moment overgestapt op het huren van vakantiehuisjes.
Je zoekt wat op marktplaats of vakantiewoningverhuur bedrijven.
Er staan fraaie plaatjes op, je scrolt wat omlaag, leest nog niet de omschrijving want je scrolt als echte Hollander eerst even naar de prijs. Oef, maar weer terug naar de vorige pagina en verder zoeken.

Toen wij hier in 1998 in Frankrijk woonden hebben mijn ouders de paardenstal omgebouwd tot mooie, ruime gîte. Een advertentie in de krant was wat je toen deed, internet was toen nog niet zoveel in gebruik.
Foto's die wij toestuurden waren altijd eerlijk genomen. We vertelden er duidelijk bij dat wij een behoorlijk aantal meters naast de gîte woonden, een duidelijke foto van het zwembad en van de omgeving.
Ik zie zo vaak foto's van huizen die zogenaamd een reusachtig zwembad hebben, maar als je goed kijkt zie je dat het fototoestel precies op de rand is gelegd van een miezerig opzetzwembadje.

Wij hebben al een aantal keer gehad dat we behoorlijk bedrogen uitkwamen.

Zo hebben we een keer met z'n allen een vakantiehuis in Tsjechië gehuurd.
De foto's waren prachtig, huis leek helemaal alleen te liggen aan het water. Er was een slaapkamer met een balkon die uitkeek over het Lipno meer. Het kostte wat, maar dan had je ook wat.
Via de vakantiehuisjes boekingssite hadden we geboekt voor twee weken in dit fantastische huis.
Na uren rijden kwamen we aan; bleek er pal naast het huis caravans te staan met tegen ons huis aan een schijthuis, zo'n houten met een gat erin en ja, ook tussen de planken. Je kan je voorstellen dat dat een lekkere lucht gaf. Aan de andere kant stond een houten huis waar jongeren verbleven en feest vierden, gelukkig maar twee dagen het was immers al geen hoogseizoen meer. Het strandje? Daar mochten we eigenlijk geen gebruik van maken we zouden via de steiger het water in moeten met de surfplank. Heel handig. De schoonmaakkosten waren fors, eenmaal geïnstalleerd bleek de vaat vies in de kasten te zijn teruggezet, er lagen bossen (echt bossen ik overdrijf niet) haren onder de banken, overal spinnenwebben en als klap op de vuurpijl bleek de kamer met balkon voor privégebruik en was op slot! Wij maar in een andere kamer, ik op bed zitten en vond de lucht van de dekbedden niet zo fris, het was inclusief linnengoed maar daar hadden ze wel even bij mogen zetten dat dat ongewassen was. Ik ging 's avonds naar bed en vond het matras wat raar liggen, na deze te hebben opgetild bleek de lattenbodem aan gruzelementen. Meerdere planken waren doormidden gebroken en staken in het matras. Gevolg, twee weken op de grond gelegen.
We hebben geprotesteerd met weggaan en een vergoeding ge-eist. We kregen later via de verhuursite een waardebon van vijftig hele euro's om te besteden, juist, bij hun!

In Frankrijk doen ze het soms ook niet al te best hoor.
Dit waren zelfs Nederlandse beheerders. Ingehuurde beheerders wel te verstaan.
Hun beheren meerdere huizen hier in de omgeving en zijn niet bepaald schoon. Wat is dat toch dat mensen alleen maar schoonmaken tot waar ze het kunnen zien?  Bukken zit niet bij de dagelijkse beweging.
We hebben in één van die huizen in een bed geslapen die onder een kantelraam stond. Maar, het had geregend. We merkten het pas toen we het bed 's avonds gingen opmaken. Een enorme stank kwam van het matras af. Hij was nat, erg nat. Dit was niet van één dagje. Dat matras had al dagen in de regen gelegen wat een lucht. En die lucht was een combinatie van muf en urine wat uit het matras naar boven kwam drijven. Ik snap nog steeds niet dat ik er toch op ben gaan liggen met dubbele dekens om ervoor te zorgen dat ik de nattigheid niet zou voelen. We hebben met een kussen voor onze neus geslapen in verband met de stank. En wij zijn duo smetvreesio, een mens kan rare dingen doen.
Mijn vader en vriend zijn naar de beheerders gegaan om een ander matras te vragen, dit kregen ze mee met het verzoek om het natte matras in de schuur te leggen om te drogen en deze na het vertrek weer om te wisselen, bah.

Bij diezelfde beheerders hebben we een keer gehad dat het gras super hoog stond terwijl we onze hond (lees: Jamie met z'n korte poten) mee hadden. Ongedierte door het hoge gras en slangen houden er ook wel van. Wij bellen gingen ze weer iemand lopen uitkafferen die het had moeten doen. Ja zo doe je dat natuurlijk niet, maai dat gras en val ons niet lastig met strubbelingen onderling.
Het is, vind ik, al irritant genoeg dat je het moet vragen. Je komt aan en je baalt eigenlijk direct, zo hoort je vakantie niet te beginnen en ik ben absoluut geen mierenneuker.

Datzelfde huisje heb ik nog eens samen met mijn moeder geboekt toen we ons huidige huis gingen bezoeken vlak voor de verhuizing. We hadden het super naar onze zin. Jamie mee in de reisbench en 's avonds gillen omdat meneer buiten naar iets liep te blaffen waarvan wij dachten dat het een zwijn was. Na twee dagen kregen we wat last van bultjes. Misschien muggen?
Maar de derde nacht lagen we in bed en toen zeiden we tegen elkaar; 'heb jij ook zo'n jeuk?'
Er kwamen meer bultjes en elke nacht stikten we van de jeuk in bed.
Waarschijnlijk vlooien of bedwants. En niet van mijn hond. Gadverdamme.

Maar dit is nog de kant van de huurder. Wij als voormalig verhuurder hebben ook wel dingen meegemaakt en vooral ook veel gehoord van andere verhuurders.
Mensen maken er soms echt een zooitje van. Is er geen controle (dus je woont er niet bij) halen ze de meest rare fratsen uit. Bij een kennis hadden ze matrassen op het gras gelegd om te zonnen, banken naar buiten gesleept en niet binnen gezet terwijl het begon te regenen. Bij ons hadden we duidelijk gezegd: 'indien u weggaat alle ramen en deuren dicht, het weer kan binnen no time hier omslaan, je ziet het niet aankomen' en toch hebben mijn ouders met enige regelmaat de gîte moeten betreden om de boel dicht te gooien. Bij aankomst zeiden de mensen 'ja, maar er was geen wolkje aan de lucht'. Zucht.

Als kind vond ik het enige irritante dat kinderen om zeven uur 's ochtends al bij het zwembad stonden.
Mijn slaapkamerraam was aan de kant van het zwembad en ik was toen zeker wel een uitslaper. Met schooldagen moest ik vroeg genoeg op dus gedurende mijn negen weken zomervakantie vond ik het heerlijk om lekker lang in bed te liggen. Maar dan werd het ruw verstoord door 'Meneer, mogen de kleden van het zwembad, we willen gaan zwemmen!'. En als ik wilde zwemmen lag er weer iemand anders in. Maar verdere hinder heb ik er nooit aan ondervonden. Ik heb zelfs een keer samen met m'n nichtje een circus opgevoerd en de mensen van de gîte, die het leuk vonden om ook te kijken, gewoon laten meebetalen aan de entree en in te laten zetten met de slakkenrace. En ja de enigen die echte winst maakten bij de race waren mijn nichtje en ik. Maar wij wilden ook erg graag die ene my little pony.

Hierbij wat tips voor mensen die hun huis verhuren:
- Maak duidelijke foto's, waarom zou je liegen? Wil je slechte referenties?
- Duidelijke omschrijving van het huis en de indeling (mogen kamers niet gebruikt worden? zet dat er dan ook op).
- Maak je prijs all inclusive, die belachelijke aparte schoonmaakkosten slaan nergens op. Het schrikt alleen maar af! Laatst nog, huis in de Haute Savoie wilden we boeken, zeshonderd euro per week in het laag/middenseizoen najah ik dacht dat kan hè dat wil ik nog wel uitgeven maar dit was exclusief toeristenbelasting, en exclusief schoonmaakkosten à negentig, wat negentig?, ja echt negentig euro! Die hebben we uiteraard niet gehuurd, afzetters.
- All inclusive is echt all inclusive, ik zie zelfs mensen die vijf euro per wasbeurt vragen voor de wasmachine, met een meetlint hout gaan afmeten wat je hebt gebruikt, stroom laten betalen en dat soort ongein. Ja er zullen mensen zijn die flink stoken en er misbruik van maken, maar de mensen die wel normaal doen compenseren dat weer en hoort er gewoon bij.
- Maai het gras voordat je gasten komen.
- Ik ben wel eens in een huisje gekomen waarin op een formulier alles stond wat niet mocht, ik voelde me erg welkom.
- Leuk als mensen restaurant tips op formulieren zetten maar dingen als 'zij heeft de broek aan, ze houdt erg van mannen en is een pittige tante' of halve liefdesverklaringen zit een gast echt niet op te wachten.
- Kaffer nooit een ander uit of geef je mening niet over een buurtgenoot aan je gasten, het is hun vakantie, niet jouw uitlaatklep.
- En last but not least voor alle luie verhuurders. Doe mee aan Nederland in Beweging! (heb je geen Nederlandse televisie kijk dan op uitzendinggemist) hier leren ze je het allerbelangrijkste met betrekking tot het verhuren van een vakantiehuis: bukken.

Inclusief schoonmaakkosten

(on)geloofwaardig

Uit de VVV liep ik even naar boven, naar de kathedraal.
Ik had er gesolliciteerd en bedacht me hoe ik in godsnaam mensen zou moeten gaan rondleiden als bijvoorbeeld gids door de stad. Ik verdwaal al in mijn eigen woonplaats.

Met autorijles dacht ik in Hengelo te zijn terwijl ik in Enschede was. Vanuit Zeist moest ik een keer terug naar huis, ik was zoals gewoonlijk weer verdwaald en belde mijn vriend op (en nee ik had alleen een uitgeprinte route) 'Amersfoort moet je aanhouden!'. Vervolgens belde ik weer toen ik in centrum Amersfoort stond. Tsjah, met dat soort dingen ben ik gewoon echt dom. 

Ik denk dat als ik gids zou zijn je wel de meest bijzondere plekken van de stad zou zien, ik zou er nog onzin verhalen op kunnen bedenken ook. 

Eenmaal boven bij de kathedraal besloot ik er maar eens in te gaan. Religieuze gebouwen en dan in het bijzonder kerken, ik heb er echt helemaal niets mee. Sterker nog, ik heb een enorme afkeer er tegen. Het liefst ga ik ze uit de weg. Ben ik erin wil ik er zo snel mogelijk weer uit. Het beangstigd me en ik krijg hele nare gevoelens over me heen als ik in een kerk loop. En waarom? Geen idee.

Ik liep daar en bedacht me dat daar ook rondleidingen vanuit de VVV werden gegeven. Oeps, nooit bij nagedacht. Dat zou een drama zijn. Ik moet dan met een bouwhelm die kerk in omdat ik er altijd van overtuigd ben dat er beelden of misschien zelfs wel het hele plafond van de kerk op mijn hoofd valt. Ik voel gewoon dat ik er niet gewenst ben. 

Na een aantal minuten weer buiten zag ik in de verte een fontein staan. 

Met nog de nekharen overeind ging ik er eens rustig zitten. Ik draaide me om en zag een aantal muntjes in de fontein liggen. Wat zouden al die mensen hebben gewenst? 

Zouden ze hun wensen uitspreken voor een ziek familielid? Of voor een nieuwe auto? Tsjah, wensen zijn divers dus het kan allemaal. 

Ik pakte een muntje uit mijn zak en wreef er wat overheen, glimmend was die. Een Franse euromunt.

Diep in gedachten verzonken word ik ineens verstoord door opvliegend stof en grind. 

Er staat een oudere man voor me. Ik gok hem op zestig plus. Zwart lederen schoenen, crèmekleurige ribbroek, wit met donkerblauw geruit shirt aan. En een volle bos grijs haar. 

'Je peux?' zegt hij tegen me.

Ik wijs naast me dat het me niet boeit dat hij naast me wil zitten en besluit verder te staren naar de munt en de grond. 

'Mooie kerk hè? Ik ben een gelovig man, heb zojuist nog een kaarsje aangestoken'.

Weer uit mijn staar moment gehaald ben ik de beroerdste niet en besluit maar wat terug te zeggen, ik fungeer immers wel vaker als praatpaal of amateurpsycholoog dus vandaag kan er ook nog wel bij.

'Tsjah, best wel, ik vind kerken een beetje eng... voor wie als ik vragen mag?'

'Mijn vrouw, ze is alweer zes jaar geleden overleden. Kanker. Vreselijke ziekte, echt vreselijk. Het is maar goed dat we elkaar straks weer zien, dan is alles beter.'

'Straks?'

'Ja, in de hemel natuurlijk! Waar anders... de plek waar iedereen gelijk is en iedereen gelukkig en vooral, volmaakt... ben jij niet gelovig?'

'Nee, ik heb er echt niets mee.' 

'Wat jammer voor je.'

'Nee hoor, zo ervaar ik dat totaal niet. Wie wil geloven moet dat zelf weten, ik heb er niets mee, ik wil er ook niet mee lastig gevallen worden en ik wil er al helemaal niet aan mee doen'.

'Wat ben jij haatdragend! Wist je wel dat God heel veel liefde geeft en liefde is? Je leven zou er een stuk mooier uit kunnen zien als je Hem in je hart zou sluiten en je weet dat je later ook eerder kans maakt op een plekje in de hemel. Want niets kan tippen aan daar!'.

Ik begon de man een beetje zat te worden.

En besloot maar eens hem te gebruiken als biechtstoel.

'Het spijt me om te zeggen maar als God liefde is, waarom worden er dan oorlogen om hem of opvattingen over hem gevoerd? Als hij liefde is waarom mag je dan niet scheiden in bepaalde geloven ondanks dat je dood en dood ongelukkig bent? Waarom worden dingen je vergeven als je het opbiecht of je spijt betuigt terwijl je er diep in je hart geen drol van meent? Als hij liefde is waarom word er dan met de hoed rondgegaan bij een begrafenis en zie ik vervolgens Bose surroundsystem boxen in de kerk hangen? En wat te bedenken dat als sommigen wel in de hemel, paradijs, hiernamaals of hoe je het ook wilt noemen komen en anderen van je familie niet omdat die zogenaamd niet 'goed' waren, dan is dat toch ook geen hemel meer?

Daarbij, ik moet er niet aan denken dat ik sommige mensen terug zou zien. Laat ze alsjeblieft weg blijven zeg!

En hij zou er voor iedereen zijn; weet u hoe lastig het voor hem is met een voetbalwedstrijd? Beide partijen slaan een kruisje of kussen een ketting en kijken naar de hemel. Wie moet hij nou kiezen?

Nee kom niet met verhalen als deze meneer daar ben ik klaar mee.'

De man had gigantische ogen en zat op zijn lip te bijten, overduidelijk geïrriteerd. 

'Ok, goed, daar kan ik geen antwoord op geven. Maar jij gelooft dus niet in God?'

'Ik geloof wel degelijk in een hoger iets, ik weet zeker dat er meer is tussen hemel en aarde en dat er iets is dat dit alles heeft gecreëerd, dat er meer is na de dood kan ik alleen maar op hopen en ik geloof dat ook wel. Alleen ik voel mij niet thuis in een geloof, ik heb denk ik van allerlei geloven een beetje. Daarvoor hoef ik geen bijbel te lezen of naar een kerk te gaan, waarom worden die trouwens altijd zo grauw gemaakt, dat maakt kinderen bang! (en mij ook), weet u waar ik wel vrolijk van word? Tibetaanse boeddhistische tempels, geweldig al die kleuren!' 

Hij keek ietwat verward door mijn geratel en begon over hoeveel steun zijn vrouw aan het geloof had gehad gedurende haar ziekte. Ik vertelde hem dat ik dat ook prachtig vind aan een geloof dat je er steun aan kán vinden. Dat je daar nog kracht uit kan halen. Ik zou het niet kunnen maar het is mooi dat een ander dat wel kan. Ik vertelde hem dat er een Nederlandse cabaretier is die het heel mooi verwoordde in één van zijn columns; 'Geloof is een stok om op te steunen en niet om mee te slaan', aldus Youp. 

En zo ervaar ik het ook.

Hij keek naar mijn hand. 'Wat heb je daar?'
'Een muntje, misschien wel voor in de fontein'.
'Dat is bijgeloof, dat soort onzin geloof je toch niet? Waarom zou een muntje jouw wens uit laten komen?'
'Dat weet ik, ik vind het gewoon een mooi symbolisch iets'. Ik wees naar de ketting met het kruisje dat hij om zijn nek had hangen. 'Ik zeg u toch ook niet dat ik het belachelijk vind dat u een lijdensweg om uw nek hangt en dat vereert? U vindt het ook een mooi en symbolisch iets. Ik laat u in uw waarde doe dat bij mij dan ook.'

Ik pakte een sigaret, ik stak hem aan en de man keek des duivels.
Hij hoefde niets te zeggen ik kon het zo van hem aflezen.

'Meisje ik moet naar huis, mijn hondje moet nog worden uitgelaten, ondanks dat je eigenwijs bent vond ik het toch leuk om met je gepraat te hebben. Maar druk die peuk uit alstjeblieft daar redt je jezelf al een beetje mee.'
'Meneer, ik vond het ook leuk. Ik heb van u iets geleerd. Dat je niet moet wachten op later, het gaat om het nu. Er is er maar één die in je hart kan kijken en dat is diezelfde persoon of gedaante waar u het de hele tijd al over heeft. U heeft het over de hemel, dat die zo mooi is... ik ben zo blij dat ik al in de hemel leef. Ik voel mij hier op mijn gemak, ik geniet elke dag van het uitzicht en de bergen en ja, soms onder het genot van een sigaret of een glas alcohol, maar wat boeit het. Ik geniet en is dat niet waar het allemaal om draait? Dat wij genieten van het leven dat ons is gegeven? Ja bedankt meneer u had helemaal gelijk; ik heb niets meer te wensen.'

Ik sta op, kijk achterom en stop de munt weer terug in mijn zak.

Gebedsvlaggetjes

Respect moet je afdwingen

Deze week zou ik het hebben over mijn ervaring met de middelbare school hier in Frankrijk.

Het is slechts mijn eigen ervaring, ik heb daar zo mijn mening over en ik weet dat de meningen zeer verdeeld zijn over het Franse (publiekelijke) schoolsysteem.

Mijn wekkertje tetterde mij altijd erg vroeg uit bed, hoe vroeg weet ik niet meer exact. Ik geloof rond kwart over zes. We aten ons broodje (die ik gelukkig toen wel binnenhield) en werden vervolgens met de Renault Express naar beneden gebracht door één van mijn ouders. Beneden ons hameau stond een bushokje waar de schoolbus ons elke dag ophaalde en weer thuisbracht. Wij waren het één na laatste busstation, de bus was dus 's ochtends vrijwel leeg en 's avonds waren vrijwel alle kinderen ook al uitgestapt.
Stonden we met onze loei zware rugzakken te wachten met onze buskaart in de hand. Roger (onze, volgens mij Italiaanse, buschauffeur) begroette je altijd vriendelijk en dan kon je een plekje uitzoeken. Wanneer er geklootviool was in de bus ging hij altijd overdreven remmen, stond half op en schreeuwde en spuugde alles aan elkaar met een gigantische rollende R in zijn accent. Heel grappig.

Rond een uur of acht kwamen we op school aan. Je kon op je schoolboekje zien wat voor les je had. Buiten waren een soort van parkeervlakken gemaakt over het hele schoolplein waar alle lokaalnummers op stonden. Je moest twee aan twee staan (ja, ook de 'bovenbouw') op rij in het vak (en wel netjes), vervolgens werd je door de leraar van dat vak opgehaald en liep je in rij twee aan twee achter de leraar aan het lokaal in. Zitten deed je wanneer dat werd gezegd.
Kwam er iemand een belangrijk iemand van de school binnen of de directeur dan moest je staan naast je tafel, totdat diegene zei dat iedereen weer mocht gaan zitten.
Je moest met U praten, nooit met jij en nooit bij de voornaam. Anders kreeg je, met een beetje pech, behoorlijk wat strafwerk mee. Praten voor je beurt was ook uit den boze.

Om twaalf uur was er pauze. Tot twee uur. Leuk zou je denken, lekker naar huis. Maar zo werkt dat hier niet. Iedereen woont ver weg dus iedereen blijft over. Je kluisjesnummer was je eigen nummer en die gaf je door bij de muts van de kantine. Zodat ze je af konden strepen. Elke dag was er een andere volgorde van de klassen die de kantine in mochten (middelbare school telt van 6ème tot 3ème, in totaal dus vier klassen die weer onderverdeeld zijn in andere klassen ik zat bijvoorbeeld in 6ème5 en het jaar erop in 5ème3, net als dat je in Nederland bijvoorbeeld 4HAVO5, 4HAVO4 hebt etc.).
Goed, nummer doorgeven, trap op en dan pakte je een dienblad. Het was eigenlijk gewoon zelfbediening. Voorgerechten als komkommersalade of, ehm, de rest weet ik niet meer dat was namelijk het enige wat ik lekker vond. Hoofdgerechten als pasta met kippenpoten, snotspinazie, hele lekker gevulde tomaten met gehakt, aardappelpuree en de grote favoriet van alle kinderen; inktvisringen. Die werden altijd afgevuurd in de kantine. Elastiek was het, echt. Soms kregen we speciale dingen als koeientong of konijnenpoot met de nagels er nog aan. Zoals je misschien zult begrijpen ben ik nog altijd een toetjesmens, geen idee of deze periode in mijn leven ermee te maken heeft. Het lekkerste toetje was altijd fromage blanc of mousse au chocolat. Minder lekker waren bah kaasjes. Altijd een hardbroodje uit de plastic bak op het eind om je bord mee schoon te maken (of als lunch voor wij als Nederlander).

Wat altijd wel grappig was, was dat je een glaasje moest pakken voor water. Maar dan moest er ook een waterkan komen. Mijn vriendinnen en ik moesten dan onder ons glas kijken, daar stond een nummertje op, degene met het laagste nummer was de sigaar en moest drie meter lopen om water te vullen. Je moet toch wat in die twee uur zullen we maar zeggen.
Als het bijna twee uur was, was het tijd voor de 'rab' en dat betekende: left-overs! Je mocht, als je nog in de kantine zat, dan nog een keer komen om te kijken wat er nog te halen viel. Wanneer er eens een keer patat met steak haché op het menu stond was het altijd gigantisch druk.
In de zomer kregen we een heel enkel keertje een ijsje maar dat was echt wel zeldzaam.

Eigenlijk zou ik een heel boek kunnen schrijven over die twee jaar die ik daar heb meegemaakt.
Wat is daar veel gebeurd. En wat heb ik daar veel geleerd.
En dan bedoel ik niet alleen de taal, ik heb het vooral over de omgang, wat strak houden kan doen en hoe zwaar het is voor kinderen hier op school en hoe belabberd het Engels is van de Fransen.
Ik moest de juffrouw vaak verbeteren en zij vroeg mij vaak dingen uit het boek voor te lezen omdat ik het beter kon. Gelukkig werd ik niet als lievelingetje gezien, ik was vooral handig.
Maar echt beschamend wat die kinderen aan Engels leren. In de brugklas kunnen ze zichzelf niet eens voorstellen. En in het laatste jaar vraag ik me af of ze zoveel verder zijn. Ze zijn er gewoon super slecht in.
De uitspraak is schattig en lachwekkend tegelijk, was altijd handig om mensen daarop te pakken als ze iets over mijn Frans te klagen hadden.

De omgang met de leerlingen ging soms ver, heel ver. Slaan was er soms nog wel bij. Ik heb een keer bij een wiskunde les gehad dat een jongetje voor mij door de leraar van zijn tafel werd getrokken. Gevolg was dat de achterkant van zijn oor van zijn hoofd was afgescheurd. Was vreselijk om te zien en was een bloederige bedoeling. Jongen is naar de ziekenboeg gebracht en de leraar kreeg niet eens een tik op de vingers. Wij moesten immers luisteren. En de reden dat hij die jongen zo behandelde was gewoon omdat de jongen niet met u sprak en iets niet af had. Hij had geen grote mond of wat dan ook.
Ik verstond die leraar nooit, vent had geen tand in de mond en stonk ontzettend naar de knoflook. Kwam hij schreeuwend boven mij staan en ik verstond alleen soms iets van dat ik het weer eens niet goed begreep en dan spuugde hij mijn hele schrift onder de ail et fines herbes. Nou zo fines was het niet hoor.

Een klap op de vingers kon je ook nog wel een keer verwachten of even bij de arm stevig beet pakken. Echt slaan gebeurde, althans in mijn klas, niet vaak.
Er is één keer iets gebeurd waardoor een decaan geschorst werd. Was echt een eikel die kerel. Wat een gluiperd. Als je hem zag wist je al dat het een foute kerel was. Zag je al aan zijn neus en wenkbrauwen en zijn veel te glanzende kale kop met zo'n vies harig randje. Bah. Als ik nog aan die vent denk krijg ik de rillingen. Toen er sneeuw lag was de bus een keer te laat, waardoor die jongen dus te laat in de les was, gevolg was dat hij bij de decaan op het matje werd geroepen. Daar hebben ze waarschijnlijk een meningsverschil gekregen en die jongen is met een stalen liniaal in het gezicht geslagen. Einde decaan, maar het gezicht van die jongen was ook niet zo mooi meer.

Op een dag lag er wederom sneeuw en hagelde en onweerde het, normaal mocht je tussen de middag gewoon in de hal (waar slechts een paar bankjes stonden) maar omdat het vies weer was wilde ze de vloer niet vies hebben, honderden kinderen moesten dus naar buiten. Terwijl het echt noodweer was. We probeerden overal en nergens te schuilen en de 'grote' mensen stonden allemaal binnen achter het raam koffie te leuten. Gevolg was dat jongeren samen gingen spannen en ijsballen naar en door de ruiten gingen gooien. Wat een puinhoop. Maar dat krijg je.
Vechtpartijen tussen leerlingen gingen er ook harder aan toe dan wat ik in Nederland heb gezien. Ook door de ruiten gooien in de toiletten en dat soort dingen.

Buiten waren gele lijnen waar je binnen moest blijven, als je erover heen ging had je wederom een probleem. Vriendinnetjes en ik vonden het lollig om heen en weer te springen tussen de toegestane wereld en de 'verboden' wereld. Soms hebben we dat met papier prikken moeten bekopen maar agh wij vonden onszelf heel erg dapper.

Tussen de middag had ik mijn telefoonkaart en sloot ik achteraan in de rij bij de telefooncel. Even naar huis bellen om te vragen hoe het met mijn hamster was en vertellen wat ik nou weer had gegeten. Heel boeiend.

Voelde je je niet lekker? Eerst naar de infirmerie op school. Dan ging een verpleegster of wat het ook mocht wezen je onderzoeken (bloeddruk, hartslag enzovoorts) dan moest je blijven liggen op de tafel en kreeg je een aspirine, zakte het dan mocht je weer terug de klas in. In uitzonderlijke gevallen werden de ouders gebeld en moesten je die komen halen. Moesten ze eerst een brief tekenen dat ze je hadden opgehaald en dan mocht je pas mee. Klinkt overdreven maar ik vind het erg goed dat ze die controle hadden.

De school was rond een uur of kwart over vijf uit. Elke dag, behalve woensdag, dan waren we om twaalf uur vrij. De rest van de dagen waren we rond zessen weer thuis. Dan was het eten en huiswerk maken. Stapels huiswerk.
Ik kan het mij niet meer herinneren maar mijn moeder vertelde me laatst dat ze me soms gewoon zei dat ik ermee moest ophouden omdat ik alleen nog maar aan het leren was en niet meer speelde.

Zoals eerder vermeld zijn we na drie jaar terug gegaan. Voornamelijk vanwege school. Mijn broer zou naar een internaat moeten zijn gegaan na het laatste jaar en dat zagen hij en mijn ouders niet zitten. Mijn broer was ook niet happy daar en dat was van tevoren de afspraak dat als op een gegeven moment één van ons vieren het echt niet meer fijn vond, dan zouden we terug gaan. Het gaf mij wel rust, ik deed vervolgens toen ik dat wist mijn best niet echt meer. Het had ook weinig zin gehad, ik zou namelijk dat laatste jaar niet over zijn gegaan naar het 4ème omdat ik te slechte cijfers had.
En dat is wel iets wat ik mij nog goed herinner.
In Nederland was ik best een goede leerling, ik had een goed rapport en ik denk dat ik prima VWO had kunnen doen. In Frankrijk was de taal het grote probleem. Ik deed zo mijn best maar het lukte gewoon niet. Ik werd er soms echt moedeloos van. En blijkbaar zat ik dus ook constant boven te studeren. Maar op mijn rapport zag ik alleen een 19,5 (in Frankrijk tellen ze tot 20) bij Engels staan en de rest was allemaal onder de 10, zwaar onvoldoende dus. En dat frustreerde.

Toen we terug waren in Nederland wilde ik niet dat de Nederlandse school mijn Franse rapport zou zien. We hebben toen mijn rapport uit groep 6 laten zien en op basis daarvan mocht ik HAVO/VWO doen.
Toen op een gegeven moment de keuze kwam zat ik net 0,1 onder het VWO niveau. Voor mijzelf leek me dan ook HAVO beter omdat ik toch drie jaar achterstand had gehad.
En echt, het is achterstand en dat is het nog steeds. Ik kan geen zinnen ontleden, spreekwoorden ken ik niet of nauwelijks (geeft soms wel hele leuke combinaties kan ik je zeggen) en ik maak soms wat spelfouten.
Maar wat maakt mij dat uit wat een lijdend voorwerp is? Of dat een appel (of was het een peer?) niet ver van de boom valt? Dat heb je toch ook helemaal niet nodig?
Totdat je zo snugger bent om PABO te gaan studeren. Tsjah, nooit afgemaakt zullen we maar zeggen.

Je zou denken dat ik de Franse school vreselijk vond, dat ik mijn eventueel toekomstige kinderen dat niet aan wil doen. Nou, dat denk je verkeerd. Ik moet er namelijk niet aan denken dat mijn kinderen naar een Nederlandse school gaan. Wat een schok was het om zelf in de tweede klas van de middelbare school terecht te komen. 'Juffie, Jij, Petra, Hé meneertje u let niet op! Wat nou strafwerk ik heb toch *** niets gedaan?' met de benen op tafel en schieten met gummen en tampons die ze van hun tafelgenote uit de tas hebben gejat. Vreselijk.
Ik vond het echt vreselijk. Dat respectloze. In het begin bleef ik serieus gewoon nog staan, wachtend op toestemming om te gaan zitten. Ik ben altijd U blijven zeggen en noemde liever de voornaam niet, al werd dat vaak wel gezegd door de leraar zelf. Hallo! Waar is de afstand! Je bent geen vrienden!
Vrienden zanikten over te lange schooldagen, ik was in shock dat ik elke vrijdagmiddag al naar huis kon fietsen (ja, dat fietsen was ook best shockerend in het begin hoor!) en dagelijks rond vier uur al zowat thuis was.

Dat was waar ik ook niet aan kon wennen op de PABO, ik was het niet eens met de manier van lesgeven op de basisschool. Ik wilde met U aangesproken worden, maar ja ik was stagiaire en de leraar van achterin de vijftig werd met de voornaam en jij aangesproken! Ik kon dat dus wel vergeten.
Kinderen wensten mij dood en dan moest ik zeggen; 'nou dat is niet zo lief'.
Tsjah. Wat zal ik erop zeggen. Nee, super strak is ook niet altijd goed maar als kind vond ik het een stuk prettiger om te weten waar ik aan toe was, dat er regels waren en vaste schooltijden. Regelmaat.

Zelfs mijn broer ziet zijn kinderen liever op een Franse school zitten, maar dat gaat wat moeilijk als je in Nederland woont natuurlijk.

Ik ben blij dat ik uiteindelijk in Nederland mijn HAVO diploma heb weten te halen al had ik stiekem liever een Frans diploma gehad. Maar dat heeft niet zo mogen zijn, agh ja ieder nadeel heeft zijn voordeel en ik mag blij zijn dat wij in Frankrijk in ieder geval drie jaar de aap uit de boom hebben gekeken.