Hoera! Eén jaar!

22 oktober.
22 oktober waren we hier precies een jaar.
Dat hebben we overleefd. Letterlijk en figuurlijk.

Dit is dan ook post nummer 52. Een jaar lang ben ik elke week al aan het schrijven.
Ik ben er ooit mee begonnen met het idee dat een aantal familieleden ons konden volgen.
Na één advertentie op een site (voor de lol) steeg het lezersaantal behoorlijk en inmiddels heb ik al heel wat volgers over de hele wereld (dank u google analytics).
Het is leuk om te zien dat mensen terugkomen, dat ik via Facebook reacties krijg en zo nu en dan op mijn blog ook, ondanks dat je diegene helemaal niet kent.
Ik kon aan de grafieken merken dat begin van de week altijd een nieuwe post verwacht wordt, ineens steeg het bezoekersaantal weer en dan wist ik: ik moet nu toch echt gaan bedenken waar ik over ga schrijven want er wordt op gewacht.
Niet altijd even gemakkelijk maar wel ontzettend leuk.

De dag dat we hier een jaar woonden, 22 oktober, kregen we een makelaar op bezoek om het huis te taxeren. We kenden hem nog van vroeger, hij zit al lang in het vak.
Aangezien ik nog altijd werk zoek besloot ik de brutale vraag maar gewoon te stellen. Tot mijn grote verbazing was hij enthousiast en diezelfde avond kreeg ik het contract al over de mail. Afgelopen vrijdag mocht ik zelfs al 'stage' lopen en bij de verkoop van een huis aanwezig zijn. Naar de notaris, met veel te groot bureau en enorm accent en na afloop een café in om alles te tekenen.
Mooi begin van het tweede jaar of nee, nog beter, mooie afsluiting van het eerste jaar!

Het afgelopen jaar heb ik best veel meegemaakt en veel geleerd. Hieronder mijn conclusies, tips en alles wat ik verder belangrijk vond van het afgelopen jaar met betrekking tot het wonen en leven in Frankrijk.

- De eerste en meteen mijn beste herinnering: de verhuizing. Doe het niet zoals ons. Planning is het sleutelwoord. Of ik er van geleerd heb? Natuurlijk niet.
- Neem de tijd voor het zoeken van een huis. Bij kopen is het niet een verkeerd idee om in de vochtigste periode te komen (in de zomer lijkt alles mooi) oh en nog beter bel mij dan even; ik help je graag met het vinden van een huis. Wat betreft huren; kies ook hier niet zomaar het eerste huis dat je tegen komt. Je gaat emigreren het is zo belangrijk dat je je ook in een huurhuis thuis voelt. Dat kan bepalen of jij bij dat enorme aantal percentage hoort die na een jaar weer terugkeert naar Nederland!
- Leer de taal!
- Meng je met het volk, zelfs al spreek je nog geen Frans. Een half woord is beter dan die Hollander die met niemand wat te maken wil hebben.
- Kijk tijdens het jachtseizoen uit in het bos. Dat je niet (net als je Franse vrienden) paddenstoelen aan het zoeken bent en dat je zomaar een schot hagel in je donder krijgt.
- Kijk tijdens het jachtseizoen uit buiten het bos. Dat je niet wordt aangereden door een dronken jager in zijn Lada.
- Ik lees mijn blog over buren daarbij sloot ik af met het bekende spreekwoord 'beter een goede buur dan een verre vriend' deze trek ik per direct in. Tsjah, je leert bij hè in zo'n jaar daarom een nieuw spreekwoord: 'beter een verre buur dan een goede vriend'. Het spreekwoord slaat toch al nergens op en dit is logischer. Want een buur kan zomaar vervelend worden en daar kom je niet zomaar vanaf! Die goede vriend kun je nog een keer wegbonjouren zonder dat je daar last van hebt. Dat zal mijn eerste eis zijn bij het kopen van een huis: Buren op zo'n afstand dat ik hun gezicht niet kan zien.
- Wen aan de Franse tijden en laat je soms verrassen. Ik ben er inmiddels een stuk relaxter door en irriteer mij groen en geel aan haastige Nederlanders.
- Bezoek lokale feesten, om te socializen maar vooral om te beseffen dat je mag zijn wie je bent. Of je nou een trainingspak draagt, driedelig pak, een vrolijke snor of een warrige baard onder je armen... iedereen is welkom.
- Mijn conclusie wat betreft het eten: ik vind het nog altijd ranzig dat ze dingen eten die ik normaal aan mijn hond geef.
- Feesten die groots worden aangekondigd kun je beter niet te veel van verwachten, zaken die vrijwel niet worden aangekondigd kunnen daarentegen enorm spectaculair zijn (bezoek dus gewoon beide, zit je altijd goed).
- Hou je van vuurwerk met oud en nieuw? Ga dan niet naar Frankrijk (en zeker niet de Morvan, heb stilte nog nooit zo erg gevonden).
- Wees niet bang voor de Franse zorg. Het ziekenhuis ziet er aan de buitenkant misschien oud uit maar dat zegt niets over de inhoud en het vakmanschap. In sommige situaties snap ik best dat je liever in Nederland behandeld word maar er zijn serieus mensen die voor een blaasontsteking nog liever naar Nederland gaan. Blijf daar dan vooral ook.
- Wees ook niet bang voor andere instanties, ze zijn behulpzamer dan je denkt.
- Hak knopen door, van uitstel komt afstel.
- Ik lees ook wel eens verhalen van anderen; het valt me op hoe vaak de Fransen worden afgebrand. Ik snap niet dat die mensen zich hier dan thuis kunnen voelen en geef één ieder die het met de idiote uitspraak: 'Frankrijk is een mooi land maar er zouden geen Fransen moeten wonen' eens is vooral het advies weg te blijven en op de wc te gaan zitten, dat is immers de enige plek waar je mag zeiken.

Mijn conclusie van het afgelopen jaar is dat Frankrijk een geweldig land is, ik ben gek op de Fransen en in het bijzonder de mensen die hier in de Morvan wonen. Enkele uitzonderingen daargelaten.
Het is mij opgevallen hoe gastvrij ze zijn en hoe makkelijk je contact legt. Dat ligt natuurlijk grotendeels aan jezelf maar toch. Ja, ik blijf voorlopig hier wel rondhangen. Overigens blijf ik ook gewoon doorschrijven.

Ik hoop dat jullie het afgelopen jaar met plezier mijn blog hebben gelezen en ik kan niets beloven maar ik denk dat het aankomende jaar nog vol inspiratie zal zijn, want al lijkt het hier suf en stil, ik maak hier meer mee dan toen ik in de stad woonde in Nederland.

C'est parti!, dat is en blijft de titel van mijn blog maar het eerste jaar sluit ik af met:
Ça continuera!

Mont Beuvray

De grootste psychische stoornis

Ik rijd door de prachtige bergen van de Haute-Savoie.
Water zo blauw, zo helder het is betoverend.
Rijdend over een redelijk drukke weg zie ik telkens bij een bepaalde plek aan de vangrail een bosje bloemen hangen. Die vangrail is nodig want het is een gigantisch ravijn dat erachter schuilt, met een prachtige blauwe rivier helemaal beneden.

Op de één of andere manier was ik erdoor gefascineerd, bloemen zo hangend boven die enorme diepte.
Na een aantal keer erlangs te zijn gereden besloot ik op een dag er vlakbij te stoppen en ernaar toe te lopen. Er was een kapelletje waar ik de auto neer kon zetten, daarna was het een paar honderd meter lopen. Ik, met hoogtevrees, schuifelde voorzichtig richting het bosje bloemen. Handen op de vangrail en ik leunde voorover. Er heerste, ondanks dat de weg ernaast liep, een bepaald soort rust op die plek. Een fijne rust.
Uit het niets stond er ineens een man naast me.
'Bijzondere plek hè?' zei hij zuchtend.
'Ja, zeker, bijzondere plek, ik ben hier op vakantie maar deze plek trekt echt mijn aandacht, ik weet ook niet waarom'.
'Het is de laatste plek waar mijn zoon is geweest'.

Ik besefte dat ik in contact was gekomen met diegene die de bloemen daar had neergehangen.
'Mag ik vragen wat er is gebeurd?' zei ik voorzichtig.
'Natuurlijk, je bent niet voor niets naar deze plek gekomen. Tsjah, wat zal ik zeggen, Sylvain was achttien, hij was in de bloei van zijn leven. Een schat. Hij wilde elektricien worden. Haalde goede cijfers. Eigenlijk alles wat je je maar kan wensen als ouder zijnde. Hij was alleen 'anders'. Wat teruggetrokken, had niet veel vrienden en legde moeilijk contact. Achteraf vraag ik mezelf wel eens af of we het niet aan hadden moeten zien komen. Dan hadden we hem van school kunnen halen en iets anders voor hem gezocht. Maar we wisten het niet, we wisten het écht niet!'

De man keek naar de bos bloemen en was even stil.
Hij draaide zich om en ging zitten tegen de vangrail. Ik besloot naast hem plaats te nemen.

'Wat wisten jullie niet als ik vragen mag?'
'We wisten het pas op de dag dat hij is gesprongen. Ongelofelijk. De politie stond bij ons voor de deur. We dachten eerst nog dat hij misschien in een vechtpartij of iets dergelijks betrokken was geweest.
Totdat ze zeiden dat ze ons iets ergs moesten vertellen. Nou dan heb je je hart natuurlijk meteen in je keel zitten. Hij is hier gesprongen, uit school. Hij had zijn kleren aan die mijn vrouw 's morgens nog voor hem had gestreken. Zijn rugtas stond aan de andere, de goede, kant van de vangrail. Hij lag aan de rand van de rivier. Hij moet er vreselijk uit hebben gezien. Ik kon het niet aan en mijn vrouw ook niet. We hebben naar zijn voeten gekeken om te vertellen dat hij het was. Hij had namelijk een pigmentvlek op zijn voet die erg herkenbaar was. En het bizarre is, dat je het dan pas geloofd, wanneer je het ziet.
Hij had in zijn rugtas een afscheidsbrief gestopt. Hij trok het niet meer. Hij is jarenlang getreiterd, gepest, achterna gezeten, in elkaar getrapt. Nou zal je wel denken, dat moet je toch kunnen zien aan je kind?'

'Nou, ja ik weet dat mensen dingen heel goed kunnen verbergen...' voor ik het wist brak de man mijn zin af om verder te vertellen. Hij moest duidelijk zijn ei kwijt.
'Als hij thuiskwam en hij had blauwe plekken had hij altijd verhalen over dat hij meedeed aan rugby op school en dat het nou eenmaal een wat hardhandige sport is... tsjah waarom zou je doorvragen als je geen idee hebt? Ik moest verdomme in een brief lezen dat hij gepest werd! Later hoorde we van zijn klasgenoten wat er allemaal voor dingen gebeurde. Hij werd holbewoner genoemd, uitgejoeld, bekogeld en opgewacht. En nu ineens konden ze wel praten maar daarvoor heeft nooit iemand er wat tegen gedaan. En nu was het te laat. Te laat. Veel te laat. Ik krijg er mijn zoon niet mee terug maar ik hoop dat al die mensen die hem hebben gepest dit voor altijd zal blijven achtervolgen wat zij hem en ons hebben aangedaan en dat alleen maar omdat hij psychisch iets anders in elkaar zat dan wat 'normaal' gevonden wordt'.

Er rolde een traan over de rode wangen van de man. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen en vertelde hem dat het me speet dat zijn zoon deze beslissing had genomen. En dat ik het een hele mooie plek vond, hoe raar het ook klonk, de man glimlachte terug.
'Het is zeker een mooie plek, ik voel Sylvain hier altijd, hij lag aan de rand van de rivier maar zijn geest vaart erover'.
Hij stond op veegde zijn traan weg en knikte naar me, hij liep weg.

Wat is eigenlijk normaal?
Ik keek over de vangrail en hoorde de wind, het water en een aantal vogels wiens geluid weerkaatste door de bergen.
Hoe vaak heb ik al wel niet meegemaakt dat mensen mij voor anderen 'waarschuwen'.
Ook hier in het dorp word mij verteld met wie je beter wel en niet kan omgaan.
Vraag je waarom, hoor je de wildste verhalen. Hij is een alcoholist, zij heeft borderline, hij is suïcidaal ogh en die ander is ook raar da's namelijk een autist.
En die met reuma? Agh dat is allemaal aanstellerij. Ze stond zaterdagavond nog te dansen bij dat feest!
Ongetwijfeld dat iedereen die dit nu leest bekend voorkomt.

Hoe iemand van tevoren al een beeld van iemand anders kan krijgen is ongelofelijk. En dat alleen maar door verhalen. Waarom kijken mensen niet? Waarom voelen ze niet?
Wat zij vergeten is dat mensen die bepaalde stoornissen, ziektes of afwijkingen hebben ook mensen zijn. En eigenlijk nog meer mens dan zij die er zo over oordelen. Zij hebben levenservaring, van hen kun je leren, prachtige persoonlijkheden kunnen er tussen zitten. Waarom zou je die laten lopen door een slecht verhaal?
En wat zij vergeten is dat zij die met reuma (of wat voor aandoening dan ook natuurlijk) na dat avondje stappen dagenlang niets meer kan vanwege de pijn. Dat zij gebruik moet maken van haar goede momenten omdat die zomaar er ineens niet meer kunnen zijn.
Dan zijn er nog de stille stoornissen. Waar mensen zelf mee worstelen. Het wordt verteld maar vaak wordt er niet over gepraat.
Waarom vind iedereen het toch zo eng om over psychische klachten te praten? Niets is mooier dan zoiets met iemand te kunnen delen of om daar een luisterend oor voor te bieden. Want je hoeft geen oplossingen te geven als je maar luistert.

En wat heeft een verleden van iemand te maken met nu? Het heeft diegene veranderd, dat misschien wel, maar waarom zou je iemand veroordelen over een beslissing die die in het verleden heeft gemaakt en waar die nu niets meer aan kan doen? Begrijp me niet verkeerd, bepaalde beslissingen zijn nou eenmaal levensbepalend maar daar heb ik het nu niet over.

Ik werd gewoon kwaad. Hoe vaak ik dit soort dingen niet heb gehoord, van dichtbij heb meegemaakt, mensen ook kapot gepest zien worden, vernederd, veroordeeld en bevooroordeeld.
Onbegrip. Pure onbegrip en gebrek aan inlevingsvermogen. Gebrek aan gevoel. Gebrek aan menselijkheid.

Sylvain zag geen uitweg meer. Hij wilde rust. Of hij die heeft gekregen weet ik niet.
En dan te bedenken dat er zoveel mensen rondlopen met problemen. Van grote of kleine aard. En ook dat zou nooit bepaald mogen worden. Of iets erg is of niet. Dat is persoonlijk en valt niet te meten.

Nee, ik bepaal zelf wel met wie ik omga. Ik voldoe zelf ook niet aan wat 'normaal' gevonden wordt. Alleen bij mij zie je het niet. Ik heb een aantal jaren geleden een gedicht geschreven, die vind je terug onder deze blog, bedoeld voor iedereen die zich erin herkend. En voor diegene die dat niet doen, om zich er wat meer in te verdiepen.

Want de grootste psychische stoornis op deze aardkloot is toch wel (ik heb er maar even een medische draai aan gegeven): het hyperveroordelisme. Maar er is goed nieuws: het is behandelbaar en je kan het nog zelf doen ook. Inleving en gevoel zijn het medicijn.

Ik sta op, de grond is droog en ik schop wat steentjes de afgrond in. Jeetje wat diep. Wat moet er door zijn hoofd zijn gegaan toen hij sprong? Dat zal niemand ooit weten.
Maar het is wel een erg mooi plekje.

Eigenwaarde:

Ik ben als een boom in een zeer groot woud,
uniek in zijn soort maar net als de rest gemaakt van hout.

Er zijn dagen dat ik me van mijn beste kant probeer te laten zien,
maar van binnen vreet een boktor aan mij, het maakt mij kapot en uitgeput bovendien.

De ene dag is het voor mij hoogzomer, sta ik in volle bloei en straalt de zon op mij,
de volgende dag raast er weer een tropische storm voorbij.

Een gewone dag met een klein zonnetje en een briesje is alles wat ik wil,
zonder uitersten, voor mij de mooiste dag, anderen staan er niet eens bij stil.

Ik vang teveel wind, waardoor ik scheef ben gaan groeien,
nu is het tijd om de belastende takken eraf te snoeien.

Wanneer dit gebeurt heb ik de tijd om mijn wortelen weer stevig te verankeren in de aarde,
het besef dat ik zelf degene ben die dat doet geeft mij enorm veel eigenwaarde.

Ik ben als een boom in een zeer groot woud,
uniek in zijn soort en gemaakt van het allerbeste hout.

Een berg te hoog

Wat ik zo leuk vind aan Frankrijk is dat je er alles hebt, zeker qua vakantie.
Wil je naar de zee zandhappen dan kan dat, wil je zon dan kan het ook. Wil je naar een vlak stuk, die zijn er zeker ook te vinden en wil je skiën en hoge bergen dan kan dat ook heel goed!

Wij zijn van de week naar de Haute-Savoie geweest, half uurtje van Genève.
Vanaf ons huis maar drie en een half uur rijden. Geweldig is dat, dat je niet een takke eind hoeft te rijden om op mooie plekken te komen (sterker nog ik kijk uit mijn raam en ik zie het al, maar goed, laat ik niet te arrogant doen).
Begin oktober is ook voor dit skioord geen vakantiemaand. Des te meer reden voor ons om er heen te gaan!
Wij houden niet van skiën, althans, ik vind het eng.
Heb het vroeger bij ons oude huis wel eens gedaan, van het bultje in de tuin.
En we gingen achter ons huis, waar een enorme weide was, met de surfplank naar beneden. Nou dat gaat echt knetter hard kan ik je vertellen.
Ik was een meisje van elf en zat met mijn vader op de plank. We vlogen de berg af en kwamen met een rotgang in de bosjes, prikkelbosjes wel te verstaan. Dan was een sleetje toch veiliger. Tenzij je zelf schansen ging bouwen van takken.
Nee dat is voor mij toch wel het letterlijke toppunt, het hellinkje in de tuin om vanaf te skiën.
Maar de bergen hier in de Morvan zijn niets vergeleken met de bergen in de Haute-Savoie. Toen we erheen reden vond ik het onderweg al overdonderend. Zulke gigantische rotsblokken.
Hier hoef ik niet naar voren te buigen als ik naar een bergtop wil kijken vanuit mijn auto, daar echt wel! Het is gewoon gevaarlijk! Het is net sms-en in de auto, al dat moois.
We kwamen ook over een weg met schitterend uitzicht op een helder blauw meertje en gigantische bergen. Heel idyllisch. Op de weg (waar je honderd mocht rijden) stonden borden met 'verboden stil te staan of te parkeren'. Zal er wel niet voor niets staan, zullen wel malloten zijn geweest die midden op de weg op de rem gaan staan om even een fotootje te maken.

Goed, eenmaal bijna bij het vakantiehuisje (van een Nederlander trouwens) was het nog even zoeken. Al die houten chalets lijken op elkaar. We moesten bij de conifeer erin, of was het nou tegenover de conifeer? 'Ik zie helemaal geen conifeer!' 'Hoe ziet een conifeer er eigenlijk uit?'. Maar, uiteindelijk hebben we dan toch het huisje gevonden. Steen met hout, prachtig uitzicht. Helemaal zoals ik had verwacht. Hij voldeed dus aan de eisen van hoe een vakantiehuis aangeboden wordt en er was duidelijk gebukt in het huis tijdens het schoonmaken! Hoera!
Nadat we onze spullen hadden neergegooid gingen we natuurlijk het huisje ontdekken (leukste van alles vind ik altijd). Al snel kwamen we erachter dat we niet alleen waren. Er zat een muis in het keukenkastje. 'Naja, dan neem ik de brinta 's avonds wel mee naar de slaapkamer' was mijn besluit. En ja, ik weet het, heel Nederlands dat ik nog altijd Brinta eet maar het is gewoon het makkelijkste en lekkerste ontbijt dat er is!

Na een half uur bleken er nog meer gasten te arriveren. Een zwarte kat. Mager en onder de korsten. Luid blèrend en pompend stond ze voor de deur. Heb ik weer. Altijd als ik op vakantie ga kom ik katten tegen die ik mee wil nemen. Resultaat was dat we elke dag het dier melk gaven en kattensnoepjes en heel veel aaien. Wat een schat. Maar ze was zo aanhalig dat ze wel een baasje moest hebben. Gelukkig maar. Ze was nog een keer naar binnen gefloepst maar gelukkig hadden we haar snel te pakken. Van mij mocht het wel maar denk dat de verhuurder daar niet blij mee is en dat is eigenlijk ook zielig voor de kat als wij straks weg zouden zijn. Als bedankje heeft ze een nacht onze vuilniszak, die we heel ondoordacht buiten hadden gezet, opengetrokken. Maar! Daarnaast lag de muis met de poten in de lucht. Het was een mooi gebaar.

Verrassing!

Cadeautje van poeslief

Aardig wat gezien van de omgeving. Watervallen, immense bergen en vooral ook uitgestorven gebieden. Geen seizoen dus hartstikke dood. Alle musea dicht, restaurants dicht en alles wat er verder nog in de folders stond was ook dicht. Ja behalve in een liftje naar de Mont Blanc voor zestig euro retourtje per persoon. Puh, nou de Hollandse krent in mij sputterde al snel tegen. Vind hem van veraf ook wel leuk.

Geen één Nederlander heb ik gezien. Iets wat ik mij hier niet kan voorstellen. Zelfs nu zie ik ze nog bij de Lidl rondlopen. Toch apart dat je daar heel sterk het seizoen ziet schijnbaar.

We zijn naar Genève geweest. Mooi meer en mooie winkelstraten en vooral ook lekker duur. Verkopers stug en onaardig. Maar misschien komt dat ook omdat ik naar de C&A ging en niet naar Louis Vuitton.
Vreselijke ballen en dellen die er rondliepen. Enorme naaldhakken op kinderkopjes; ik hoop dan altijd dat zo'n griet gigantisch op haar plaat gaat en dat haar Dolce en Gabbana bril aan flarden gaat, dat haar panty die net zoveel kost als mijn hele outfit een enorme ladder heeft, Louis Vuitton tas onder de drek en haar Jimmy Choo's naaldhak-loos. Of zo'n kwal, met teveel gel in zijn haar en van die krokodillenleer punt schoenen. Overhemd met de boord omhoog en om het helemaal af te maken zo'n vreselijk sjaaltje. Hup op de grond! Glij maar uit op die profielloze dingen en ik hoop dat zijn haar meteen afbreekt tijdens de val. Gebeurd natuurlijk nooit. Wat? Waarom ik zo haatdragend ben? Gewoon, vind het leuk om soms mijn agressie aan dat soort gedachtes kwijt te kunnen. De uitstraling van veel van dat soort mensen kan ik gewoon slecht tegen. Materialisten, ik hou er gewoon niet van.
Na drie uur heb ik een stad wel gezien. Dus wij weer terug naar het huisje. Onderweg nog wat foto's gemaakt van verlaten panden (ben ik dol op).

Kinderkopjes hadden hier mooier bij gestaan

'S avonds zaten we op de bank zag ik ineens uit het raam sneeuwvlokken!
Wij naar buiten, het waaide en het was mooie plakkerige sneeuw. Heb nog nooit zo vroeg sneeuw gezien.
De volgende ochtend werden we wakker in winterwonderland. Prachtig.

Winterwonderland uitzicht vanuit het vakantiehuisje

Totdat de stroom uitviel. Ik moest die dag opruimen omdat we de volgende dag eruit moesten.
Ik was hier helemaal niet blij mee. Vijftien uur zaten we zonder. En dan zie je pas hoe afhankelijk je bent. Ik kon niet stofzuigen, niet koken en alles in de vriezer ontdooide langzaam. Met een chagrijnig hoofd heb ik boekjes gelezen en ben ik zowat in de open haard gaan zitten. Wat was het koud! Mijn vriend, al jaren ernstig koffie verslaafd, zette op een provisorische manier koffie.

Koffie!

Het heeft zijn charmes maar ik was er al gauw klaar mee moet ik eerlijk bekennen.
Gelukkig hadden we later die avond stroom dus kon ik 's morgens vroeg voor vertrek nog gauw schoonmaken. Die dag kwamen ook de buren thuis die tevens de eigenaren van de kat bleken te zijn. Die konden we met een gerust hart achterlaten.


Iets wat mij heel erg is opgevallen tijdens deze vakantie was toch wel dat ik het erg mooi vond maar dat ik er nooit zou willen wonen. Het voelde een soort gevangen. Enorme bergen en dan huisjes ertussen gepropt. Je wordt echt omringd door al die hoogtes en de wereld leek ineens heel klein. Vreemd, ik had dit namelijk niet verwacht juist omdat alles qua natuur daar zo groots is. Die hoogtes en ruige bergen maakten mij ook niet bepaald rustig, al die indrukken. En dan met die sneeuw, vreselijk om met de auto dan bij je huis te komen!
Doordat je die hoge bergen hebt hoorde je bijvoorbeeld ook constant de weg. Galmde enorm door. Denk je in de middle of nowhere te wonen heb je toch 'geluidsoverlast'.
Nee het was leuk voor vakantie maar vond het helemaal niet erg om weer terug naar de Morvan te gaan.
Zou het misschien komen dat ik als, misschien toch wel echte, Nederlandse zeiksnor dat immense een beetje teveel vind voor mijn letterlijke platte-lands gewenning?

Prachtig landschap en mijn favoriete koe was er toevallig ook

Meerdijk-en-morvan

In het groene hart van de Bourgogne ligt een dorp, een dorp met een paar honderd inwoners, een dorp met geheimen, een dorp met meer dan één dorpsgek en dorpsalcoholisten, een dorp met een burgemeester die van de meest nutteloze dingen foto's maakt, het is het dorp waar ik in woon en dit dorp heb ik omgedoopt tot Meerdijk-en-morvan.

Deze aflevering van gewone tijden, bezopen rijden gaat over mijn ervaring met de buren.
Ik heb ze al meer dan eens in mijn vorige stukken genoemd. Voor wie het is ontgaan; de ouders zijn oké, maar dat wat zij samen hebben gemaakt niet. Tevens is zijn aanhangsel net zo erg.

Ik heb alles altijd ietwat genuanceerd gebracht. Je weet immers nooit wie het leest. Maar zo langzamerhand valt het niet meer te nuanceren.
Sinds dat we hier wonen hebben de 'kinderen'  (zoon en schoondochter) van de buren moeite met ons. Vooral met mij.
Eerst dachten we omdat het kwam dat we niet meer bij hun wilde kopen door hun chagrijnige en opdringerige gedrag. Toen hoorde ik van dorpsgenoten dat zij moeite heeft met andere vrouwen omdat ze bang is dat die haar woest aantrekkelijke man willen inpikken.
Haar bijnaam is vanaf het begin al chagrijn geweest en zijn naam is knaagdier.
Waarom knaagdier? Hoe die kijkt zegt genoeg.
Maar nu ben ik erachter waarom ze zo doen. Ze zijn gewoon gek.

Wij zijn niet de enigen tegen wie raar gedrag wordt vertoond. Het gebeurd bij klanten van hun (ze hebben een supermarktje), bij schoolkinderen of gewoon een willekeurig iemand.
Soms horen we hem in zijn auto, trapt hij gigantisch op het gas en rijdt als een malloot weg met gillende banden. Hij kijkt niet op of om en zou zo iemand te pletter kunnen rijden. Dit is dagelijkse kost. Soms meerdere malen per dag.
Als hij voor de winkel rijdt en chagrijn schiet niet op gaat hij net zolang toeteren totdat ze er een keer aan komt gewaggeld.
Op een gegeven ogenblik begon hij dat keiharde gasgeven ook te doen als hij mij of mijn moeder zag. Als ik de hond uitlaat flikt hij het ook en gooit hij even zijn stuur mijn kant op en doet alsof hij me wil aanrijden.
Ik heb dit maanden getolereerd omdat ik wist dat hij gehandicapt was. Maar wat hij twee weken geleden heeft geflikt ging mij veelste ver.

Zoals elke dag wilde ik met mijn moeder in mijn Peugeotje naar de paarden.
Ik reed het hek uit en zoals gebruikelijk stond hij te toeteren.
Ik wilde rechtsaf slaan omdat ik nog even naar de bar tabac moest voor zeer ongezonde zaken.
Echter stond knaagdier met zijn auto midden op de weg. Hij reed naar voren, trapte op de rem en liet de auto naar achteren glijden zodat ik wel achteruit moest omdat hij anders tegen mij aan zat. Chagrijn en hulpje playmobil hadden de grootste lol. Ik raakte steeds geirriteerder en nadat hij zo'n vier keer naar voren en naar achteren was gegaan (en ik dus noodgedwongen ook) besloot ik er snel langs te piepen rechts over de stoep. Mijn moeder gaf hem nog even de middelvinger en we reden rustig naar boven.

Omdat wij zijn kinderachtige spelletje hadden onderbroken kreeg hij weer eens een woedeaanval. Hij kwam met gierende banden achter me aan, ging seinen, deed de knipperlichten aan en slingerde achter mij heen en weer en bumperkleefde gigantisch. Ik was die vent zo zat na al die maanden dat ik mijn moeder waarschuwde en even op de rem trapte.
Dit kon hij al helemaal niet hebben en vloog mij via de stoep voorbij aan de linkerkant (in de bocht ook nog eens). Ik wilde hem net parkeren voor de bar tabac en hij gooit zo zijn neus een paar centimeter van mijn deur. Ik kon er ook gewoon niet meer uit zo strak stond hij.
Ik had mijn raam open, hij doet de zijne open en begint te schreeuwen wat mijn probleem is. Ik uiterst verbaasd vroeg hem wat zijn probleem was en waarom hij al maanden dit idiote gedrag vertoond. Toen begon hij te gillen dat we vuile Hollanders waren, dat ik terug moest naar mijn eigen land want dat was beter voor iedereen. Beter voor iedereen? Een hoop gevloek volgde.
Het beste is om in het Frans terug te schelden, nooit in je eigen taal hoe lastig het ook is. Ik vind het een fijn idee dat ik hem heb verteld waar hij allemaal op lijkt en waar hij wat mij betreft naar toe mag gaan met zijn idioterie en dat hij mij dus heeft kunnen verstaan. Zou jammer zijn als hij dat allemaal niet had meegekregen.
Mijn moeder stapte de auto uit en op dat moment schrok hij en scheurde hij weg.
Ik zat helemaal te trillen in de auto van de adrenaline en de schrik. Mijn moeder liep de bar tabac binnen en de vrouw was duidelijk geschrokken. Ze legde uit dat hij gewoon niet spoort en dat hij dit bij heel veel mensen doet. Is allemaal leuk en aardig maar waarom gebeurd er niets tegen?

Toen mijn moeder terugkwam was ik het helemaal zat, ik besloot terug te rijden naar het supermarktje en chagrijn aan te spreken over haar man en hoe zij met ons is omgegaan de afgelopen maanden (de ouders kwamen 's avonds pas terug van vakantie dus die waren er niet). Ik ging naar binnen en zei dat dit de laatste keer was geweest dat ik de volgende keer de politie zou bellen. Dat ik klaar was met hun gepest en rare gedrag wat nergens op slaat. Ik vertelde nog maar een keer dat ik bloedserieus was en vroeg of ze me had begrepen. Ze staarde als een klein kind naar de grond en zei niets. Dus vroeg ik het nog maar een keer wat harder en dichter bij haar gezicht of ze me had begrepen. Ze knikte van ja maar zei dat we ons moesten aanpassen omdat we nu in Frankrijk wonen. 'Aanpassen?' was mijn wederom verbaasde reactie. 'Jullie zijn de enigen hier waar iedereen een hekel aan heeft uit het dorp, wij niet hoor, wie heeft het hier nou over aanpassen?' Ze keek ietwat schichtig op toen ik er nog even bij vermelde dat we door hun gedrag niet meer bij hen kochten maar wel bij het andere supermarktje in het dorp. Playmobil zei de hele tijd niets.
Eenmaal buiten ging mijn moeder naar mijn vader om alles te vertellen, ik bleef in de auto omdat we naar de paarden zouden gaan.

Mijn vader was ziedend. En het was maar goed dat hij er niet bij was, laat ik het daar op houden.
Playmobil kwam naar buiten en zei dat het haar speet. Mijn moeder maakte haar duidelijk dat het niet haar fout is. Zij wordt immers ook als een voetveeg behandeld en moet daar alles doen omdat die anderen te lui en te dik zijn (is geen grapje, ze moet zelfs hun huis schoonmaken omdat hun daar geen zin in hebben). Zij heeft dat baantje nodig dus ze moet wel meelachen of haar mond houden, het is eigenlijk in en in triest.

Ik had gehoopt dat mijn boodschap duidelijk was geweest.
Ik had het netjes gebracht, heb haar niet uit staan schelden of wat dan ook.
Echter, toen wij thuis kwamen van de paarden zat zij op het trappetje voor de winkel met een schriftje. Hij was nog niet terug met zijn auto.

Die avond ging ik samen met mijn vader de honden uitlaten en keek even in de brievenbus; lag er een briefje in van haar.
Hij was aan mijn ouders gericht. 'Uw dochter mag mijn man ook niet uitschelden en haar middelvinger opsteken, zoals zij heeft gedaan, bedankt'.
Ik voelde mijn bloed alweer koken. Waarom heeft ze dit naar mijn ouders gericht? Ik ben vijfentwintig en daarbij, mijn moeder was er zelf ook bij!
Toen besefte ik pas dat het al die tijd klaarblijkelijk op mij was gericht.
'S avonds kwamen de ouders thuis. Ik heb ze direct aangesproken en verteld wat er was gebeurd. Ik heb het briefje voorgelezen en de moeder schudde alleen maar haar hoofd dat dit niet had mogen gebeuren maar dat haar zoon er niets aan kon doen. 'Hij heeft immers depressies' .
Ik ken meerdere depressieve mensen en die heb ik dit nog nooit zien doen. Vind het wel bijzonder dat ik klaarblijkelijk een depressie bij iemand kan opwekken. Weer een prestatie voor op mijn CV!
Ik vertelde haar, depressies of niet, dat het gevaarlijk is dat deze man auto mag rijden en dat het wachten is op dat hij iemand dood rijdt.
Ze zou met hem gaan praten en met haar andere 'kind' (even voor de duidelijkheid dat andere kind is net als haar zoon ook in de veertig en haar schoondochter).

Ik ben er over gaan nadenken, ben naar de slager geweest waar ik wel eens contact mee heb en die raadde mij ook aan toch langs de gendarmerie te gaan en in elk geval mijn verhaal te doen.

Zo gezegd zo gedaan. Alleen op dinsdag ochtend kan je er terecht tussen acht en twaalf. Direct om acht uur ben ik er heen gereden en ik werd geholpen door een vrouw. Er kwamen na tien minuten nog een aantal mensen binnen en die konden meegenieten van alles wat ik vertelde aangezien er geen deur was.
Ze schreef alles op, wilde het briefje hebben en ik moest bellen zodra er weer wat was. Aan het einde van het gesprek noteerde ze steeds minder omdat de mensen die aan het wachten waren ongeduldig werden.
Haar reactie: 'weet je waarom dit gebeurd? Omdat je niet uit de Morvan komt. En het maakt niet uit of je nou Nederlander, Duitser of zelfs Frans bent. Zolang je in zo'n boeren streek zit wordt je gewoon niet geaccepeteerd'.
'Prima, maar dan hoeft hij mij nog niet dood te rijden of wel dan?'
'Nee, zeker niet'.

'Alles wat je hier hebt verteld blijft tussen jou en mij maar zodra er wat gebeurd dan worden deze notities meegenomen, het heeft echter geen juridische waarde omdat je geen aangifte doet'.
Ik liep naar buiten en passeerde een viertal mensen die me aan zaten te gapen. Nou dan blijft het maar tussen ons zessen dacht ik.
Eindelijk kon de volgende zijn verhaal doen dat de godvergeten hond, zoals hij hem noemde, van de buren zijn kippen had opgevroten.
Ja, boeren streek.

Ik had het in totaal aan drie mensen verteld dat ik naar de gendarmerie zou gaan. De volgende dag wist het hele dorp het al. Ik ging tanken en zag mensen wijzen en kijken. Zo gaat dat. Maar het boeit me niet. Het kan met dat soort dingen twee kanten op; je bent de held die eindelijk wat er aan doet of je bent het monster van buitenaf die zich met dingen bemoeit van het dorp.

Er is alleen iets wat ik niet begrijp; waarom moet ik de eerste zijn? Waarom neemt de school geen verantwoordelijkheid voor de kinderen als hij daar zo rond rijdt? Waarom heeft die man een rijbewijs?

Ik heb een aantal dagen niet alleen de hond durven uit te laten. Een paar dagen verstreken en toen zag ik knaagdier na dit incident weer. Ik besloot mij niet bang op te stellen of voor hem te vluchten en keek hem strak aan. Hij keek naar beneden, de loser, alleen met een auto voelt hij zich wat. Hij kan niet eens een fles cola optillen.
Mocht het zover komen dat er weer wat gebeurd staan we er toch alleen voor, dat is nou eenmaal zo in zo'n dorp. In Nederland zie je dat ook. Ze roepen allemaal maar doen niets. En dat geeft ook niets.

Ik woon in een dorp, Meerdijk-en-morvan. Het is belangrijk hoe je je opstelt in zo'n dorp. Ik hoop dat dit verhaal geen staartje krijgt, dat er geen cliffhangers zijn in deze soap.
En zo wel, dan moeten ze weten dat ze met een Sanders te maken hebben.

Een wintervacht in al haar pracht

Na een toch wel hele goede zomer beginnen nu de bomen toch echt al te verkleuren.
De bladeren dwarrelen overal weer in het rond, de paarden moet ik beschermen tegen de vele eikels die in de wei vallen, er is weer eens geen drol te doen bij de supermarkt van de buren (in de zomer was er iets meer dan een drol te doen) en het postkantoor zou per 1 oktober de wintertijd gaan aanhouden (maandag dicht en voor de rest alleen 's ochtends open) maar vonden het schijnbaar maandag 30 september al oktober.

Het dorp begint weer uit te sterven, het wordt kouder. Die kou merk ik vooral altijd aan mijn handen.
Afgelopen winter had ik voor het eerst van mijn leven winterhanden, zo maar dat is naar! Zeker als je bedenkt dat het enige wat helpt is je hand in de ochtendurine douwen. Dus mocht je daar ook last van hebben (geldt ook voor tenen/voeten trouwens) zoek een mooi vrolijk potje uit en veel plezier in de ochtend. Maar je bent wel van de jeuk en de pijn af ha!
Maar goed zover is het gelukkig nog niet, het wordt nu alleen nog maar ietsje kouder.

Ik hoor de eerste knallen van de jagers, zie weer jeeps voorbij scheuren met een lading honden erin en veel te dikke mannen in veel te strakke oranje hesjes.
De paddenstoelen brullen de grond uit dus dat wordt straks weer zoeken voor vele Fransen, met waarschijnlijk wel weer een paar vergiftigingen of doden.

De Nederlandse nummerborden zie ik minder voorbijkomen, het gebrul in de supermarkten en de overvolle campings met irritante controle-freak campingeigenaren ('familie bezoeken? twee euro per persoon!' pssh) zijn zo goed als leeg. De aangebrande lucht van de pizzeria wordt met de dag minder (komt misschien ook omdat ze een andere kok hebben).

Iedereen verzamelt hout en sommigen stoken er al op los. De geur van hout voelt voor mij als thuis.
Dat ik vroeger elke dag naar huis fietste van school (in Nederland) en dat ik in de verte die heerlijke openhaard lucht rook.
Ik had mijn regenpak aan, druppel aan mijn neus van het harde fietsen en knalrode wangen. Soms had ik mijn regenpak ook niet aan, nee dat kon natuurlijk niet want stel dat die ene jongen ineens je zou zien in je oversized regenpak! Dat was natuurlijk verschrikkelijk! Met als resultaat dat je thuis meteen je maar moest omkleden omdat je tot je ondergoed doorweekt was.
Eenmaal omgekleed lekker bij de openhaard warm worden met een soepje en een pak boterhamworst. Gevolgd door een bak pepernoten. Kon ik echt naar uitkijken!
Fleecedeken om op de bank, kat pompend en spinnend op schoot.

Ik ben een echte koukleum, ik heb een elektrische deken, dubbel dekbed en een dubbele fleecedeken en dan nog heb ik het koud. Mijn fleecedeken is mijn beste vriend, die draag ik het liefst de hele dag om me heen. Zelfs in de zomer. Met koken moet ik hem soms afdoen, heb wel eens bijna in de brand gestaan.
Tot mijn grote vreugd hadden ze laatst hier crocs met een fleecevachtje te koop. Meteen aangeschaft en ik draag ze nu al!

Je hoort vaak van die standaard verhalen dat Franse vrouwen hun oksels niet zouden scheren.
Flauwekul natuurlijk. Ja, er lopen er zat rond. Maar er lopen hier ook zat Nederlandse 'alternatievelingen' die de boel rustig (maar dan ook echt heel rustig) de boel laten.
Mijn overbuurvrouw laat ook alles staan. En hangen.
Ik begreep het eerder niet zo maar ik ben er eens over gaan nadenken.
In de zomer zie ik een volle dos onder haar hemdje en als ze rent zie je niet alleen haar handen naar je zwaaien. Najah, geen bh is misschien minder zweterig.
Maar waarom dat okselhaar (en beenhaar)?
Waarom wordt van vrouwen geacht het weg te halen en laten mannen het wel gewoon staan?
Onze wenkbrauwen en wimpers zijn super handig voor vuil en regen, zodat het niet in onze ogen komt. Dus zal het bij de oksels ook wel een functie hebben! Misschien loopt het zweet je dan niet zo snel langs je zij. En in de winter houdt het je lekker warm.
Dus eigenlijk zijn die vrouwen hartstikke slim!
Alleen ik heb altijd koude voeten en handen... waarom groeit daar dan niet een wintervacht op? Dat is toch eigenlijk ook stom. En voeten kunnen stinken. Die van mij gelukkig niet maar dan zou het toch ideaal zijn als die ook een vacht hebben?

Sommigen denken dat het met de evolutie te maken heeft. We dragen kleren dus hebben we het haar niet meer nodig, waarom hebben wij vrouwen dan geen baard of snor zoals mannen (oké uitzonderingen daargelaten)?
En niet de handharen te vergeten! Ik draag echt niet dagelijks handschoenen hoor en in het verleden speelden de mensen heus niet dagelijks polo of zaten ze op boksen. Die evolutietheorie kan dus eigenlijk ook gewoon van de baan.

Ik loop nou wel te klagen over dat ik koude handen en voeten heb maar mochten we wel zo'n mooie wintervacht krijgen als bijvoorbeeld mijn shetlandpony's dan zit je ook weer met luis of vlooien. En wat als je in de rui gaat! Dat is een mooi soepzooitje. 'Schat zal ik je even borstelen en plukken?' niet echt romantisch. Nou is dan toch maar beter zo eigenlijk!

Mijn advies voor de aankomende winter is vooral:
Geniet van buiten maar vooral ook van binnen! Wat is er heerlijker dan je als een beer in je bed in de dekens te wikkelen met het idee dat je een winterslaap gaat houden van maar liefst acht uur!
Of wat te bedenken van die knapperende openhaard of dat straalkacheltje waar je weer heerlijk bij kan opwarmen nadat je met je hond in de sneeuw hebt gelopen.
Of die kop soep (voor de in Nederland wonende mensen natuurlijk erwtensoep met een dikke vette rookworst erin!) waar je je handen aan kan opwarmen.
De kat die dan heel graag bij je wil liggen en niet alleen maar naar buiten wil om vogels te vangen.
De feestdagen die er weer aan zitten te komen.
Of zodra het weer Januari is en je in een after-party-dip zit, je te bedenken dat je dat stomme gedicht niet meer hoeft te schrijven en die lastige (schoon)familie hoef je ook weer even niet te zien.
En die bak met pepernoten hè! Kilo's mogen er best een beetje aan in de winter, ziet toch geen mens. En ben je een zuurpruim na alle feestdagen dan heb je mooi wat te doen om die kilo's er weer af te krijgen. En bewegen is goed tegen een lichte depressie!
'Ik vind de winter geweldig'. En als je dat niet denkt, zeg het dan elke dag minstens drie keer als je opstaat en als je naar bed gaat. Positieve affirmaties werken echt!
En laat alles maar lekker groeien hoor! Dat hangen ben ik het niet zo mee eens, slecht voor de rug en dat is nog wel degelijk te zien door die dikke coltrui.
We willen toch allemaal zogenaamd weer zo graag 'back to basic' of 'één zijn met de natuur'? Nou mannen, bereid je voor op jullie vrouwen.

Ja, de winter is geweldig.

Lekker warm tegen elkaar aankruipen!