vrijdag 1 augustus 2014

Lang leve de imbussleutel

Mijn ouders hebben een huis gekocht!
Althans, ze gaan deze week tekenen bij de notaris, dus het is bijna officieel hun huis.
Daarover een andere keer meer (hoera weer verhuizen! En dat vinden wij zo leuk).

Voor het nieuwe huis hebben ze een nieuwe keuken nodig en we zouden meteen naar banken kijken.
Hier in de buurt zijn geen grote woonmalls, dus helaas ook geen uitje voor op tweede paasdag. We hebben bij de twee grootste (en enige) woonwinkels gekeken in de buurt. Eerst in de ene stad met mijn moeder.
We liepen de winkel binnen en het was muisstil.
Als ik een bank zie wil ik altijd even ploffen. Even de zit proberen.
De één zat nog beroerder dan de andere, ik vraag me dan altijd af of ik nou zo'n kieskeurige kont heb of dat het gewoon echt geen comfortabele banken zijn.

We liepen op ons gemak verder naar achteren. Ineens hoorden we achter ons een vrouwenstem die vroeg of ze ons kon helpen.

Ik draaide me om en zag door het schitterende felle LED licht die uit een overdadige plafoniere op haar scheen haar volledige baard incluis bakkebaarden, snor, onderkindbaard en schijnbaar kan bij de vrouw zelfs vlak onder de ogen haar groeien. 
Ze was uiterst behulpzaam en liet ons alle keukens zien. Uiteraard was er geen enkele prijsindicatie. Voorpaneeltjes in de meest felle kleuren, mat, hoogglans waar al je vette vingers hun sporen achter laten, granieten keukenbladen of toch maar een massief houten blad (en wil je dan eiken of beuk of misschien toch tropisch hardhout met keurmerk?). We wilden gewoon een simpele opstelling zien en daar de prijs van weten maar ook dat was niet mogelijk.
Eerst een afspraak, dan een tekening en dan een prijsopgaaf. 
Een beetje teleurgesteld vroegen we naar de banken, ik wil graag een hoekbank en wees er één aan uit hun grote boek. Ja die was nu in de promotion, slechts 1500 euro. Nou ja, gut, als het gevaarte jaren meegaat waarom niet? Ik vroeg haar waar het bankstel stond om uit te proberen. Maar dat kon niet. Ik moest hem bestellen en dan kon ik hem uit proberen, echter, als hij me niet zou bevallen had ik dikke pech want terugbrengen kon niet.
Nou dat ging dus over. 

Op naar de andere winkel. 
We liepen naar binnen en ik zag meteen al echte Franse meubels.
En nee, dat is niet zoals in de (Nederlandse Frankrijk)bladen; steigerhout kastjes en mooie creme katoenen banken met lavendelblauwe kussentjes erop.
Franse meubels (dus die vele Fransen in huis hebben staan) zijn goedkoop uitziende meubels met een vieze plastic achtige stof. Als je er op gaat zitten begin je al te zweten, ook al staat de airco aan. Ze zijn soms besmettelijk wit met antracietgrijze hoofdkussentjes. Strak (zogenaamd modern) maar toch kollosaal. Of het zijn gigantische eikenhouten banken met de meest idiote print als stof. Kortom té nep modern plastic is fantastic of té oudbollig. 
Hetzelfde geldt voor de keukens. Hoogglans of eikenhouten keukens die wij Nederlanders of een oppimp beurt geven door ze te verven als we een huis hier kopen of die we er direct uit rammen. In vele huizen krijg je ze er namelijk gratis en voor niets bij.
Indien de Hollander de keuken uit het huis verwijderd wordt deze vaak vervangen door een keuken van onze allemansvriend.

Je raadt het al. Op naar Ikea!
In Dijon zit een Ikea. Dat is meer dan een uur rijden. 
Dus daar maakten we met z'n drietjes een mooi dagje van. Op tijd weg, dan eerst je toevoegen bij de Ikea Family om vervolgens een gratis bakkie koffie te nuttigen met een taartje.
Eenmaal daar een parkeerplekje uitgekozen en meteen een family kaart laten drukken bij de ingang. Ik had er nog één uit Nederland maar die werkt hier niet! Nou ja;lekkere family dan, buitenlanders horen dus gewoon niet bij de familie. 
Boven in het restaurant onze gratis koffie gehaald en een chocolade taartje. Mijn moeder en ik hadden thuis al zitten neuzen op internet omdat wij onze Zweedse gehaktballetjes zo ontzettend missen. Tot onze grote teleurstelling stond er niets over op de ikea site. Maar wij verslikten ons bijna in onze koffie toen we een bord zagen waar de ballen op stonden. 'Was het maar vast lunchtijd'  zeiden we beiden. Maar daar kwamen we in het beginsel eigenlijk niet voor.
Alle banken uitgeprobeerd en ik blijk niet de enige te zijn met een kieskeurige kont, die van mijn ouders mogen er ook wezen!

Maar eerlijk is eerlijk ik begrijp heel goed waarom vele Nederlands-Franse huizen zijn uitgerust met een Ikea keuken. Wat fantastisch zeg. 
Al die opbergmogelijkheden, de slowmotion laadjes en deurtjes. En vooral de fruttels die je weer in de laadjes kan doen fascineren mij enorm. Ik denk dat ik het meeste niet eens fatsoenlijk zou gebruiken, maar het staat zo leuk!
Ja, Ikea keuken it is voor mijn ouders. We gaan nu met een programma thuis aan de slag om het te ontwerpen (dan kun je ook nog zeggen 'ik heb mijn keuken helemaal zelf ontworpen'  dat staat ook nog eens interessant terwijl dat het helemaal niet is). 
Het is ook zo fijn dat de prijzen er gewoon bij staan en dat je niet ineens de baard van de verkoopster in je nek voelt kriebelen.
Na al dit moois hebben wij onze overheerlijke en vreselijk gemiste ballen opgegeten en wat smaakten ze goed. Het was net als in mijn herinnering en dat is erg prettig. Ik heb ook wel eens gehad dat het tegenviel, dan ben ik de rest van de dag chagrijnig.
Daarna zijn we nog de kelder ingedoken met alle frummels. Mijn vader was het al flink zat (mannen!!) dus we zijn daar maar wat sneller doorheen gefietst.
Voldaan gingen we naar huis.

Eenmaal thuis ben ik een andere keer nog naar Chalon geweest naar alle meubelzaken maar zonder succes. Uiteindelijk toch maar bij de plastic is fantastic winkel hier vlakbij een bank besteld. Over 9 weken mag ik hem ophalen. Hij is niet eens lelijk. En mijn derriere was het er ook mee eens.

Na al dit geshop en geneus is er veel om over na te denken en te fantaseren. Je moet immers goed bedenken wanneer je je meegenomen bevroren zweedse gehaktballetjes thuis gaat opeten.

Dat wordt smøllen!!