Diezelfde avond had ik nog een foto gemaakt dat alle 6 onze katten gezamenlijk aan het eten waren.
Toen ik bij mijn Fransoos introk nam ik 3 katten en een hond mee en hij had al 3 katten. Zijn katten gingen al jaren naar buiten, die van mij woonden in Nederland op een flat en in Anost zijn ze alleen een blauwe maandag naar buiten geweest (totdat we ontdekten dat de hoofdpersoon uit Meerdijk-en-Morvan (zie paar blogs eerder) naast ons woonde).
Ik, iemand die graag de controle houdt over alles, had de grootste moeite om m'n 'kindjes' los te laten.
Ik zei tegen m'n vriend: 'Ze blijven minstens twee weken binnen; en dan ben ik al heel erg soepel want eerder zei ik altijd zes'. Hij wilde me maar een beetje tevreden houden dus sloot zijn katten 's avonds op met de mijne zodat ze aan elkaar zouden wennen. Dat was een drama.
1 van de katten vond het leuk om niet de kattenbak te gebruiken maar de wc (en dan niet erin maar ernaast), het badkamermatje, de lamp in de woonkamer en een poezenmand om de gespannen blaas te ontspannen.
Zijn katten waren als de dood voor m'n hond en er werd veel geblazen, geblèrd, gekrijst en 1 van zijn katten vond het zo vreselijk niet de vrije keuze te hebben dat ze het kattenluikje letterlijk openrosde en bovenin de deur klom.
Na een week was mijn Fransoos het zat, hij haalde het blok hout voor het kattenluik weg, en met veel geschreeuw en boosheid van mijn kant gingen 2 van mijn katten naar buiten. Ziedend was ik; zonder met mij te overleggen waren m'n katten naar buiten gegaan. Maar uiteindelijk was het wel wat ik nodig had anders had ik ze nooit kunnen loslaten. Ik deed natuurlijk geen oog dicht maar ze kwamen trouw weer thuis.
Ik was blij de poezen zo gelukkig te zien. Ze hebben nog nooit zo geglansd en kijken veel vrolijker uit de ogen.
Ik was altijd panisch dat er 1 zou worden doodgereden, opgesloten of weg zou lopen. Maar ik moest loslaten. En dat lukte.
 |
| Alle 6, een paar uur voor de ellende |
2 weken later.
Het was donderdagavond half 12. We lagen in bed.
Ik hoorde plots gebonk boven. 'Hoorde je dat? Wat was dat' zei ik tegen m'n vriend. 'Joh, maak je niet druk die zijn gewoon aan het spelen met een muis ofzo'. Maar het voelde niet goed dit was geen speelbonk. Ik ken m'n katten door en door en weet welke geluiden ze maken en besloot toch m'n bed uit te gaan. In mijn nachtjapon liep ik naar boven en ik kreeg de schrik van m'n leven. Toby lag op zijn zij en hij spartelde en zijn bek klapperde. Ik probeerde hem te aaien en hij vloog alle kanten op. Zijn achterlijf verlamd. Ik schreeuwde keihard naar beneden. 'Je moet nu komen er is iets met Toby'. 'Bel de dierenarts, ik denk dat zijn hart het aan het begeven is!' Toby heeft een hartafwijking, een klep die niet goed sluit en er is mij destijds verteld dat hij niet ouder dan 7 jaar hiermee zou worden. Meneer is 8 dus ik dacht natuurlijk meteen daaraan. We kregen de dierenarts aan de lijn die dienst had en die zei direct: 'Kom zo snel mogelijk'. Ik probeerde Toby te pakken en hij kreeg epileptische aanvallen, hij viel van de trap en m'n vriend barricadeerde het kattenluik gezien Toby in paniek was moesten we er niet aan denken dat hij naar buiten zou vluchten. Hij had bloed aan zijn neus door het stoten op de grond. Eenmaal in de mand schokte hij alles aan elkaar. Met de Megane reed m'n vriend rond middernacht 180 km/uur, ik probeerde Toby bij zijn positieven te houden gezien hij telkens wegviel.
De dierenarts liet ons binnen in de donkere praktijk.
Eenmaal in de behandelkamer legde hij hem op tafel. Ik zei direct dat hij een hartprobleem had. 'Dat geeft niet deze symptomen' zei hij direct. Ik was ergens blij maar ook in shock. 'Zijn het zijn hersenen?'. 'Nee, dit lijkt verdacht veel op vergiftiging, hij vertoont alle symptomen'. Mijn mond viel open.
Hij legde uit dat je dit zag bij pesticiden, mensen die bijvoorbeeld slakkengif of mollengif op hun planten spuiten of korrels neerleggen.
De aankomende 24 uur zouden bepalend zijn of hij het zou halen. Gelukkig waren we er vroeg bij, vaak gaan ze dood door oververmoeidheid van de schokken. Gezien Toby nog normaal deed toen we naar bed gingen waren de symptomen nog heel 'vers'. Hij moest daar blijven, werd direct aan een infuus gelegd en we zouden de volgende dag gebeld worden.
In de auto kon ik het niet geloven. 'Zul je altijd zien dat er wat gebeurd net nu ik ze los kan laten'. Mijn vriend verzachtte meteen de zaak door te zeggen 'Ik denk dat hij ergens in een tuin wat heeft opgegeten'. 'Nou, ik denk het niet, iemand heeft hem gewoon vergiftigd' positief dat ik ben.
De volgende dag werden we gebeld dat hij de nacht had overleefd maar hij was nog zwak. Na hem elke dag bezocht te hebben, in gespannenheid te hebben gezeten mochten we hem dinsdag weer ophalen. 'Meneer heeft een sterk hart! En heel veel geluk gehad'. Zei de dierenarts. Hij had infusen gehad, kalmeringsmiddelen (om de spasmes op te laten houden) en een katheter. Opgelucht dat we waren hebben we hem thuis enorm verwend.
Maar ik was er niet rustig onder. Ik wilde de hele buurt af om te vragen of ze gif gebruikten in de tuin. M'n vriend liep wat om het huis te kijken en ineens riep hij me: 'eh, er staat iets vreemds in het pad achter ons huis bij de buurman'. Ik maakte het hekje open en liep op het pad waar mijn buurman recht van overpad heeft om zijn heg te snoeien en ineens voelde ik mijn maag omdraaien.
Ik trof een kattennatvoerverpakking aan, open met een roze waas erop. We pakten een zakje en wilden het optillen, zat hij met een spijker in de grond geramd. Ik was in alle staten. Dat gif had er dus al die tijd nog gestaan, alle andere katten hadden dood kunnen zijn en misschien zijn er andere katten uit de buurt zelfs overleden. Gelukkig was er maar een heel klein beetje uit.
Het gevoel wat je op dat moment hebt is onbeschrijfelijk. Dat iemand je kat wil vermoorden dat is gewoon onvoorstelbaar.
Mijn vriend, de positiviteit-zelve, zei: 'We gaan eerst controleren of het echt gif is wat erop zit'. 'Wat denk je nou, dat de buurman voor de lol een bakje neerzet, met een spijker in de grond? Die lul heeft niet eens zijn best gedaan duur voer te kopen dan had hij het misschien helemaal opgegeten. De kneus heeft het niet eens geroerd' zei ik hysterisch.
Eerst zijn we met het bakje en de dierenarts rekening naar de burgemeester gegaan. Die was geschokt en raadde aan de gendarmerie in te schakelen. We zijn eerst naar de dierenarts gereden en die namen een monster af, als we er niet achter zouden komen zouden ze het analyseren. Daarna direct door naar de gendarmerie.
Zij raadden aan om met de buurman te praten en te kijken of hij zou bekennen. Maar dan zonder geweld.
 |
| Het bakje incluis spijker |
Mijn vriend twee keer in drie jaar tijd omdat hij zijn heg aan het snoeien was.
Hij is er namelijk maar 4 maanden per jaar, voor de rest zit hij met zijn rijke kont in zijn appartement in Marseille.
Met bonzend hart en rood hoofd klopten we aan bij de desbetreffende buren, die aan de straatkant wonen, om de hoek.
De buurvrouw deed open; wij probeerden rustig te blijven en legde het uit. Ze keek verward en de buurman kwam plots uit zijn perfecte tuin. We zeiden netjes. 'Wij hebben dit bakje gevonden achter ons huis, is dat van u?'
'Ja'. Bam...dat hadden we niet verwacht.
Wij werden kwaad en begonnen met luide stem te vertellen wat er met Toby was gebeurd en of hij het normaal vond katten te vermoorden.
'Ja, die rotbeesten schijten in mijn tuin'.
'Meneer, ik woon al 3 jaar naast u en u heeft er nooit over geklaagd!' zei m'n vriend.
'Ja, maar nu was er een gevlekte die zat plots in huis en ze schijten allemaal in mijn tuin;ik heb 5 drollen gevonden de laatste weken'.
Jemig bel de krant, 5 hele drollen en dat met 60 katten die in Roussillon wonen.
Die gevlekte was natuurlijk Minous, die is nogal sociaal en de moordactie was dus voor haar bedoeld.
De man stond wat onrustig en zei dat we binnen moesten komen, als de dood dat de hele buurt mee kon genieten.
Maar hij was zo nonchalant, het boeide hem niet, hij vond het allemaal maar normaal want onze katten moesten niet in zijn tuin schijten. Ze waren niet opgevoed want een goed opgevoedde kat doet het op de bak.
Duidelijk had deze man het IQ van een magnetron visstick.
Maar we konden zeggen wat we wilden, hij deed laconiek. En dan kook je van binnen. Ik huilde, ik schreeuwde en die vreselijke man; rond de 75, klein, gerimpeld met een grote neus en een bril staat erbij alsof je het over een prei hebt.
Zijn vrouw zei ineens: 'It wasn't me' tegen me.
Zij wist van niets en vond het vreselijk.
Op ons verzoek zocht de duivel het zakje gif op; mollenbestrijdingsmiddel.
We namen het zakje mee en ik duwde de rekening onder zijn snufferd. 'Betalen, klootzak'.
Hij wilde eerst niet maar na wat gescheld zei hij: 'ik heb geen contant geld ik pin het wel een keer'. 'Wij accepteren ook cheque' zeiden we in koor.
Hij schreef 180 euro uit en ineens wilde hij de rekening van de dierenarts hebben. Verbaasd gaf ik die en zet die domme hond daar zijn handtekening en datum op wanneer hij hem had betaald. Zijn cheque met zijn naam gaf hij me en dat was zijn bekentenis. Ik had zwart op wit staan dat hij had bekend, zonder erom gevraagd te hebben.
'Je houdt die ***katten binnen dit is privé terrein'.
Ik heb nog nooit een bejaarde man uitgescholden maar hem heb ik voor van alles en nog wat uitgemaakt. Vreemd genoeg, als iemand er zo fragiel uitziet sla je hem niet op zijn snufferd.
De dierenarts had een verklaring geschreven dat de symptomen overeenkwamen met mollenbestrijdingsmiddel en daarmee ben ik de dag erna weer naar de gendarmerie gegaan met een kopie van de cheque. Ik wilde aangifte doen.
Maar dat werd mij afgeraden. Meneer de agent: 'Die man is oud; als hij al gestraft wordt zal dat niet veel zijn en het kost veel geld. Hij kan ook aangifte doen omdat jouw katten op zijn terrein komen'. 'En mevrouw hij heeft toch betaald?'. Toen hij dat zei had ik zin om zijn knuppel te pakken en die eens flink tegen zijn schenen te slaan maar met een vriendelijk en stalen gezicht zei ik: 'Geld interesseert mij geen moer, die man moet gestraft worden voor zijn daden, ik wilde hem gewoon pakken waar het hem enigzins wat pijn kon doen'.
Ik besloot geen aangifte te doen maar voegde er nog wel wat aan toe. 'Weet u, het ging helemaal niet om de katten, het is toch heel toevallig dat ik daar twee weken woon en dat dit met mijn kat gebeurd? Die vrouw sprak Engels tegen me en ze wisten dat ik een buitenlander ben, dit is gewoon discriminatie'. Meteen zag ik zijn ogen groter worden, hebbes, daar zijn ze gevoelig voor.
Hij zou de buurman een bezoekje brengen om duidelijk te maken dit dat niet nog een keer moest gebeuren.
Het ging als een lopend vuurtje.
We hebben het wandelende dagblad het dezelfde dag nog verteld zodat het hele dorp de dag erna op de hoogte zou zijn.
En iedereen reageert zoals gewoonlijk bij dit soort dingen. 'Wie hij? Nou hij is altijd zo aardig dat had ik nooit van hem verwacht!'
Juist, dat is juist altijd zo. Van wie je het niet verwacht.
Twee keer ben ik bij de burgemeester geweest, ik heb daar ook nog even gehuild om het allemaal niet te licht te brengen.
Hij kon alleen niets doen.
'Ik wil hier niet wonen met zo'n gek, als we ooit kinderen willen, die zijn hier niet veilig' zei ik wederom hysterisch.
Hebbes, daar pak ik de burgemeester mee want die wil kinderen in zijn vergrijsde dorp. Ook hij zou met hem gaan praten.
Weken gingen voorbij. De gendarmerie is bij hem geweest en de burgemeester heeft ook een praatje met hem gehouden maar ze kunnen niets doen. Maar ze konden wel één van mijn katten vangen en een boete van 150 euro geven. Zou dit voorkomen doe ik direct aangifte van discriminatie. Makkelijk zat.
De buurman is de rest van zijn 2 weken bij ons voor het raam, waar hij recht van overpad heeft, bezig geweest een hek te plaatsen. Elke dag om 9 uur begon hij. Om 12 uur ging hij lunchen en van 2 tot klokslag 5 metselde hij verder. Elke keer zag ik dat duivelsgebroed voor mijn raam.
Een van de laatste dagen zat Toby voor het raam en zag ik hem aan de andere kant. Ik werd zo kwaad. Hij had er net zo goed niet meer kunnen zijn.
En je kan gewoon niets!
De verrimpelde zak ging naar zijn appartement in Marseille, wij trokken nog scherpgeslepen spijkers van het hek (anders pervoreren wij of onze poezen onze pootjes als wij het hek open willen doen) hebben dit afgegeven bij de burgemeester en onze katten lopen gewoon langs zijn chinese muur. Hij is namelijk vergeten dat katten hoger kunnen springen dan 1 meter.
4 weken zou ik rust hebben. Dit weekend komt hij weer terug en dan hangt hij geheid weer zijn emmertje met gevonden drollen aan het raam.
Aan alle bejaarde mensen die niets beters te doen hebben in hun leven; zoek een hobby, ga breien of biljarten. Of ga naar een bejaardentehuis.
Ik weet dat er altijd wordt gezegd dat je niemand een ziekte mag toewensen. En ik vraag mij in dit soort gevallen altijd af waarom niet.
Wie bepaald dat?
Maar goed omdat misschien iemand het er niet mee eens is zal ik de afsluiting van deze blog aanpassen, ik schrijf hem speciaal aan mijn buurman:
Buurman, Ik wens u (ja ik ben nog altijd correct!) toe dat uw tuin wordt kapot gereden door een demente bejaarde die zijn tank uitlaat. En als dat is gebeurd; zal ik u eens laten zien wie er goed is opgevoed! Dan pak ik mijn krant en ga ik eens even lekker in uw tuin zitten!
Met hatelijke groet,
De buurvrouw.
 |
| Toby onderweg toen hij weer 'beter' was. |
