zaterdag 5 december 2015

Mijn bevallingsverhaal

Hieronder mijn bevallingsverhaal:

Het is vrijdagnacht, 2 uur. Ik schrik wakker van de pijn.
Mijn god dit is dus wat ze bedoelen met 'je herkent het wel'. 
Naast mij ligt mijn Fransoos, met z'n mond open, luid snurkend. Ik besluit zachtjes uit bed te rollen. Met een klap ploffen mijn voeten op de grond. Gelukkig wordt hij er niet meer wakker van. Ik ben erg lomp en log sinds ik zwanger ben en voel me ook zo.
Ik waggel de slaapkamer uit en ga naar de wc. Voorover gebukt zit ik op de bril om de pijn wat op te vangen. En dit is pas het begin! Ik raak lichtelijk in paniek voor wat er komen gaat en besluit te doen wat mijn moeder mij gezegd heeft. Ik pak de tablet en bel haar via Messenger. Een klaarwakkere stem aan de andere kant: 'Ja???!!!!!!! MOET IK KOMEN??!!', 'nou....' zeg ik voorzichtig. 'ik heb heel erg pijn en volgens mij zijn het weeën en ik zie het niet zitten zo 2 uur door te brengen in m'n eentje'. 'Geen zorgen ik kom meteen en neem triominos mee, lekker wat afleiding'. Ze hangt op en binnen 7 minuten staat ze voor de deur, ze ziet mijn bange gezicht.
Ik zet in de tussentijd thee voor haar en loop te ijsberen. Ik kan er slecht tegen als ik niet weet wat me te wachten staat.
We spelen half een spelletje triominos maar ik zit teveel in m'n hoofd. Op de tablet heb ik een weeën app die alles bijhoudt en waar je een gezichtje aan kan klikken hoe vervelend de wee was. Bij mij zijn ze allemaal rood en boos. Al denk ik dat ze in vergelijking met straks eerder groen zijn maar goed.
Na een aantal uur blijkt dat de weeën zich snel genoeg opvolgen om m'n Fransoos wakker te maken en naar het ziekenhuis te gaan (je bevalt hier eigenlijk altijd in het ziekenhuis). Met een duf hoofd maakt hij zich klaar, we pakken mijn tassen die al weken klaarstonden. M'n vader is ook nog even de berg afgereden om ons te zien en mij sterkte te wensen... de lieverd.
M'n ouders nemen Jamie mee, die logeert bij hun terwijl ik de (verplichte) vier à vijf dagen in het ziekenhuis blijf. Mijn Fransoos werkt enorm veel en dan is het zielig voor de hond. Ik stap in de peugeot waarop mijn Fransoos zegt: 'Eerst die vuilniszak, we hebben die auto nog maar net dadelijk breken je vliezen'. Dat is een goeie. Hij wurmt onder mijn opgeblazen lijf de zak, ik klap de leuning naar achteren gezien anders mijn dochter met der hiel in mijn maag zit te duwen en we vertrekken naar Autun naar het ziekenhuis. Eenmaal daar, 5 uur in de ochtend, zit de slagboom en het hek dicht. 'Moet ik dat takkenend ook nog lopen!' zeg ik bits tegen m'n Fransoos. De toon is gezet, zoals voorspeld wordt ik een voorbeeldige patiënte.
Bij de urgences staat een verpleger. 'Goedenavond mevrouw' met een snurk waggel ik naar binnen, druk op het knopje van de lift en het lijkt uren te duren voordat het ding beneden is. Eenmaal erin buig ik voorover wat een pijn! 
Boven word ik direct aan de monitoring gelegd en er wordt gekeken. 'Nou mevrouw, dat duurt nog wel even slechts 3 cm'. O nee he dan moet ik er nog 7 of waren het er 15 in totaal of hangt het van je baarmoeder af? Ik weet het niet meer wat een gezeur... mijn gedachtes zijn zoals ik van mezelf gewend ben uiterst positief.
Ik heb vreselijke pijn en lig met opgetrokken benen in bed. Heb een infuus in mijn arm en heb er nou al geen zin meer in. Ik besluit wat rond te waggelen en op zo'n gymnastiek bal te gaan zitten. Ineens zie ik uit mijn ooghoek mijn Fransoos met de videocamera lopen. 'Kijk daar is kimmie wel, hallo lieverd hoe gaat ie?' Sodemieter op man met dat ding!! was wat ik meteen dacht maar ik had mezelf voorgenomen lief te blijven: 'Kun je dat klote ding alsjeblieft uitzetten?' verschrikt filmt hij maar snel de gang.
Uren gaan voorbij. Maar daar was dan ineens die persdrang waar iedereen het over had.

Ik lig krampachtig op mijn rug en het voelt alsof ik uit elkaar wordt gereten. Mijn Fransoos heeft de camera op de kast gezet zodat alles gefilmd kan worden, leuk voor het nageslacht om te zien hoe ik haar vervloek. 'U mag zo persen mevrouw'. Nou ik drukte wat ik wilde maar niets hoor. 'Zie je wel, ze is te dik, nou krijg ik dadelijk een totaal ruptuur... precies zoals ik had voorspeld, geef hier die ruggenprik ik kan dit niet meer' 'Mevrouw dat heeft geen zin meer' (95% van de Francaises in het ziekenhuis in Autun bevalt met een ruggenprik, ik werd er al vreemd op aangekeken dat ik het niet wilde).
De gynaecoloog wordt erbij geroepen.
Vacuüm pomp wordt geprobeerd, het gevaarte laat los en ik dacht even dat hij het hoofd in zijn handen had. Nou weet ik wat mijn moeder heeft meegemaakt met mijn broer (die heeft z'n hoofd trouwens wel hoor maar dat geluid is onbeschrijfelijk).
'Sorry dit wordt niks, kindje is te groot'.
'Godv.... zie je wel! Ik zei het toch vanaf het begin!' was mijn hysterische reactie.
Een spoedkeizersnede ging plaatsvinden.
Ik word platgespoten en treed uit mijn lichaam, daar zie ik hoe mijn Fransoos in een groen pak erbij staat met een haarnetje. Ik lig met de armen gespreid op de operatie tafel met een laken bij mijn gezicht (alsof ik wakker zou worden maar goed). Mijn Fransoos pakt zijn tas en haalt daaruit zijn slagersmes. Hij gaat bij de artsen staan en snijdt mijn buik open. De artsen halen mijn baby eruit en deze wordt afgedroogd. De placenta wordt onderzocht en er wordt gevraagd of we die mee willen nemen voor ons of anders voor de hond, schijnt enorm gezond te zijn.
Mijn Fransoos weet dat ik niet zo van orgaanvlees en 'vreemde' dingen ben dus hij bedankt vriendelijk.

Ineens is het stil. Ik voel me suf en kom bij. Ik knipper met mijn ogen en zie mijn Fransoos staan met onze dochter. Ik heb nog nooit zo'n lelijk kind gezien. Dat kan toch niet uit mij komen. 
En hij maar huilen. En ik huil ook, heb ik hier nou negen maanden voor afgezien? Ik doe het laken omhoog en zie een toegetakelde buik wat wegheeft van een verouderd springkussen waar geen lucht meer inzit. Dit is dus moeder worden.


-----------------------


Overtijd zit ik nu achter mijn computer.
Ik had, vooral naar mijn mening, allang bevallen moeten zijn.
Ik had mijn kindje al met 37 à 38 weken verwacht. Gezien ik elke keer op mijn kop kreeg dat ik het rustiger aan moest doen en ik daar niet al teveel op uit deed verwachtte ik echt dat ze lekker vroeg zou komen. Nou niet dus. Als ik rustig had gedaan zat ze er in februari waarschijnlijk nog en was ik veertig kilo aangekomen.

Ik hou graag de controle over dingen, dus dit is iets waar ik niet goed tegen kan maar wat tegelijkertijd een hele goede les is.
Alle voorspelde datums van familie, vrienden en van mezelf zijn inmiddels allang verstreken. Ze beslist gewoon lekker zelf wanneer ze komt en ik heb er niets over te zeggen.
Mijn horrorscenario komt hopelijk niet uit. Maar het is 'leuk' om erover te fantaseren.
Vol verwachting en ongeduld klopt mijn hart...



vrijdag 20 november 2015

Kak Nederlanders

'Ach, ja hoor, wedden dat het een Nederlander is?'.
Was het eerste wat ik zei toen we op het parkeerterrein van de plastic-is-fantastic winkel But kwamen. 
Een dikke zwarte Volvo Jeep off the road. Zo'n ding met aluminium velgen, zwarte metallic lak, hoge instap en een grote gril waar ieder roodborstje doorheen wordt gezogen. 
Zo'n ding die altijd naar 'nieuw' blijft ruiken van binnen, naar leer, naar dikke sigaren of naar chanel uit 1940. Een auto die off the road wordt genoemd maar waar men nog niet mee de berm in durft te rijden. 

Plek zat op het parkeerterrein, maar deze dikke auto stond naast alle vakken geparkeerd vlak voor de entree. Frans kenteken. Maar gezien deze gelikte auto nog geen deukje had en zo asociaal geparkeerd stond moest het wel van Nederlanders zijn. Dat zijn van die lui die hier een 'maison' (nee geen huis dat klinkt niet deftig genoeg) hebben die ze ooit voor een appel en een ei hebben gekocht en het volledig hebben laten verbouwen. Met de nadruk op laten. Maar dan beweren alles zelf te hebben gedaan. Eerder was het hun maison de vacances (geen zomerhuis, laat dat duidelijk zijn) maar nu ze met retraite zijn is het hun résidence principale geworden en hebben ze nog een appartement in Amsterdam of een kleine villa in het Gooi. 

Dat was mijn eerste indruk (ik kan nooit één indruk hebben, het wordt altijd een hele waslijst). We gingen (m'n moeder, m'n Fransoos en ik) naar binnen omdat we een lampenkap zochten voor de babykamer.
Bij de entree was een grote boog gemaakt met rode en witte ballonnen ter ere van het zoveel jarig bestaan van de winkel. 
'Wie ze het eerste vind!'. 
We liepen langs alle plastic meubels op zoek naar de Nederlanders. 
Eenmaal bij de koelkasten zeiden we met z'n drieën: 'Dat zijn ze'. 
Zij had een camel kleur (geen bruin!) stoffen lange jas aan waar nog geen pluisje aan zat (ik heb dan altijd zin om één van mijn katten erin te gooien), zwarte nette broek, zwarte hakschoenen, lederen zwarte handschoentjes, een lam lederen handtas met zilveren hengsels, in een boblijn geknipte grijse coupe, een te donkere tint foundation op haar rimpelige gezicht en knalrode lippen. 
Hij, een zwarte stoffen jas tot op de heupen, een ribstof taupe (geen bruin!) kleurige broek, een rode trui met een dikke pens eronder en een bril met dikke glazen en iets op z'n hoofd wat leek op een marmot die net door de gril van hun Volvo was gevlogen. 
Ze stonden met een verkoper bij een kookplaat te kijken. 
Een verkoper met een puisterig gezicht en snot aan z'n mouw. Hij zag er zo nietig uit bij die twee imposante figuren, ik vond het gewoon zielig. 
Met zware toon en luide stem spraken ze hem toe in bar slecht Frans met een gigantisch Nederlands accent. 

Ik ergerde me dood en besloot het rondje in de winkel af te maken en terug te gaan naar de afdeling waar we voor waren gekomen; de lampenkappen. 
Lampenkappen met prinsessenjurken, vorken, plastic uiteraard, metaal...maar ik wilde gewoon een frambozen roze kapje van een paar euro. Dus waren we al snel klaar.
We liepen richting de uitgang toen een groot wit gevaarte mijn aandacht trok. 
De Nederlander had een matras in z'n armen.

We liepen naar buiten en het regende flink.
Toen we eenmaal in de auto zaten en de parkeerplaats afreden kwam de vrouw na afgerekend te hebben naar buiten. Op de rotonde zei ik 'wacht; rij nog een rondje even kijken of het inderdaad hun auto is'. Mijn Fransoos draaide nog een rondje en besloot de auto even aan de kant te zetten met de gevaren lichten aan gezien we even wilde genieten van het moment dat deze twee het matras in de auto zouden moeten proppen met dit zeikweer. De vrouw rende op haar hakken richting de Volvo (zie je wel) terwijl de man binnen wachtte met het matras. 'Nou dat is toch wel lief... dat ze gewoon door de regen gaat om eerst de achterklep voor hem open te doen' zei m'n moeder. Maar niets bleek minder waar. Ze gooide de passagiersdeur open, ging zitten en klapte snel het zonnescherm naar beneden om te kijken hoe haar Mondriaan gezicht eruit zag. De poederdoos werd uit de tas gehaald en ze zat met een kwast ter grootte van een plumeau haar gezicht te poederen.
Haar man moest het dus maar uitzoeken.

Haar man liep met het matras in de lengte voor zich richting de schuifdeuren van de winkel maar raakte met de bovenkant van het matras de boog met ballonnen. Het hele gevaarte viel om tegen de schuifdeuren aan en hij lag, met marmot en al, met z'n pens op het matras op de grond tussen de ballonnen.

Schater lachend zaten we met z'n drieën in de auto en we besloten verder te rijden op zoek naar een andere winkel voor het lampenkapje.
Mevrouw had niets door en ging vrolijk verder met het stiften van haar lippen, terwijl wij nog door de achterruit keken en zagen hoe de man door een paar puisterige But medewerkers verkreukt en wel overeind werd geholpen.
Hij streek met zijn handen langs zijn  jas en taupekleurige broek, rechtte zijn rug en aaide zijn marmot.
En wij reden met tranen over onze wangen verder...



donderdag 5 november 2015

Zorgevol

Terwijl ik over mijn buik aai om mijn dochter koest te houden die mijn ribben niet met rust laat en aan een plastic stoel vastplak bij het belastingkantoor komt er een vrouw binnen met een kinderwagen. Een klein meisje van ongeveer anderhalf jaar oud staart mij met grote bruine ogen aan. Aandoenlijk. Ze zit wat te spelen met een boekje en ik kijk vermaakt toe. Ze eet een chocolaatje en heel haar mond zit eronder. Haar moeder pakt een zakdoekje en veegt alles schoon.

Een andere man komt binnen. Hij duwt een rolstoel. In de rolstoel zit zijn zoon van ongeveer tien jaar oud. Hij hangt scheef, zijn ene arm zwiept ongecontroleerd in het rond en zijn mond staat half open.
Je ziet iedereen naar ze kijken. Ik ook. Praten kan die niet. Alleen maar harde geluiden maken die enorm afschrikken. Zijn vader heeft een pet in zijn hand en de jongen wijst ernaar en krijst. De enige manier voor hem om duidelijk te maken dat hij iets wil. Door de opwinding druipt er kwijl langs zijn mond op zijn borst. Zijn vader pakt een zakdoek en probeert de sporen weg te vegen.

Eenmaal thuis doe ik mijn dagelijkse dingetjes en in de avond lig ik lekker ontspannen op de bank. Op dat moment ben ik 27 weken zwanger. Uit het niets voel ik ineens iets. Bloed. Veel bloed. En ik krijg enorme scheuten in mijn rug en onderbuik. Ik ren naar de slaapkamer en maak m'n vriend wakker. 'Het is niet goed we moeten naar het ziekenhuis'. Het is 11 uur in de avond en we rijden richting het ziekenhuis. Ik maak me ernstige zorgen en kan m'n emoties niet bedwingen. Eenmaal op de eerste hulp moet mijn vriend buiten het ziekenhuis blijven. "Moi Hollandais. Pas comprendre Francais" was wat ik bedacht om mijn vriend mee naar binnen te krijgen. Het trucje werkte. Eenmaal op de maternité afdeling moest ik alleen mee voor allerlei onderzoeken en ik werd aan een monitoring gelegd. Mijn vriend wachtte in een piepklein wachtkamertje en niemand die hem op de hoogte bracht. Na drie kwartier vroeg ik of ze hem alsjeblieft konden ophalen. Hij kwam met een lijkwit gezicht binnen en van alles was door z'n hoofd gegaan in het claustrofobische wachtkamertje. De baby zou immers maar een klein kansje hebben om te overleven als ze geboren zou worden en in Autun had ze het zeker niet gered.
Gelukkig bleek alles oké en ze konden geen verklaring vinden voor mijn pijn en bloedverlies.
Op een controle echo bleek wel dat ik een zeer bewegelijke dame in mijn buik had en die wat groter is dan gemiddeld. Misschien dat dat het was. In combinatie met te weinig rust.
We zullen het nooit weten.

Afgelopen weekend lag ik weer op de eerste hulp na bezoek aan de verloskundige omdat het al een paar dagen niet goed ging. Infuus erin, bloed afgenomen uit m'n slagader waarbij mijn moeder zowat flauwviel in plaats van ikzelf en uren wachten. Vriendlief stond ook ineens op de eerste hulp weer vol met zorgen. En weer kwam er weinig uit behalve dat mijn zuurstofgehalte niet denderend is, dat ik een groot kind draag en dat ik waarschijnlijk te weinig rust.
Ik was nu 35 weken zwanger en was er rustiger onder dan de vorige keer gezien ik wist dat de kans op overleven veel groter was.

Ik denk terug aan de kinderen bij het belastingkantoor en dan vooral aan de ouders.
Sinds mijn 27 weken is mijn zwangerschap geen moment meer hetzelfde geweest. Je leeft immers meer in angst. Je weet dat zonder enige aanleiding of aanwijzing iets kan gebeuren. Net als met alles in het leven natuurlijk maar normaal sta je er niet zo bij stil.
En je weet pas hoeveel je van iets houdt als je het dreigt kwijt te raken. Zelfs al heb je je kindje nog nooit gezien, je houdt er al van. Iets wat ik voordat ik zwanger was me niet kon voorstellen. Nu besef ik wat voor pijn het moet doen om een miskraam te krijgen en hoe gevoelloos en egoïstisch je moet zijn om een gezond kind te aborteren.
Want wat je ook voor kindje krijgt of op wat voor moment... je mag zo gezegend zijn dàt je een kindje op de wereld kan en mag zetten, dat is lang niet altijd zo vanzelfsprekend.



woensdag 9 september 2015

Batman

Een zwart latex pak, zijn six-pack die je door zijn kostuum heen ziet en voelt.
Een zware zwoele stem waardoor elke vrouw van haar stoel dweilt. Blauwe ogen die je doordringen. Wie kent hem niet, Batman.
Ik kan jullie vertellen, mijn Fransoos heeft hem in het echt mogen zien...

Met Engelse klanten had ik een bezichtiging. We zouden naar drie huizen gaan kijken en waren bij het eerste huis.
Ik kwam tot de ontdekking dat er een waterleiding flink aan het lekken was en dit bleek al een lange tijd aan de gang te zijn. Snel de beheerder geprobeerd te bellen; die was er op dat moment niet.
Ik mijn vriend gebeld die vlakbij aan het werk was.
'Ik moet weer door naar het volgende huis zou jij alsjeblieft de loodgieter uit het dorp kunnen vragen of hij hierheen komt om de boel af te sluiten en te kijken waar het vandaan komt?'
Tja, je moet immers toch wat.

Zo gezegd zo gedaan maar die kon niet meteen komen hoorde ik later in de auto. 'Shit, maar dan loopt er allemaal water in het hele huis, ik kan echt niet weg ben al bij het tweede huis kun jij misschien de hoofdkraan dichtdraaien? Zit denk ik in de kelder, pas wel op zitten wat vleermuizen'. Zei ik tegen mijn Fransoos aan de telefoon.

Mijn Fransoos, de schat, kon tussen zijn werk door gelukkig even daarnaar toe.
Eenmaal daar zag hij tientallen vleermuizen in de kelder hangen. Geen zin hebbende in die hondsdolle beesten deed hij maar gauw de deur weer dicht.
Hij besloot nog een keer de beheerder te bellen, een bekende van hem, en die zei 'laat maar lekker lopen hoor, loodgieter komt vanzelf'.

Mijn Fransoos belde me met het nieuws en ietwat gepikeerd, accepteerde ik het maar. Ik kon er immers toch weinig aan veranderen. Ikzelf was er sowieso niet ingegaan, er wordt beweerd dat die beesten niet tegen je aanvliegen of je bijten of krabben maar als ik het risico niet hoef te lopen doe ik dat ook zeker niet en hij dus ook niet.

Hij wilde terugrijden uit het gehucht richting werk toen een man midden op straat ging staan en zijn hand omhoog deed.
Nietsvermoedend deed mijn Fransoos zijn raampje open van zijn smurfblauwe Clio en de knoflook walm kwam hem al tegemoet. 'Wat doe jij hier?' zei de man op dwingende toon.
'Er lekt een leiding in dat huis, heb gekeken maar er zitten zoveel vleermuizen en die ruimte is zo klein, daar waag ik me niet aan geen idee of die beesten rare ziektes met zich mee dragen'.
'Ja, ja... jij kwam daar helemaal niet voor...'zei de man al schuin omhoog kijkend.
'Er zitten hier helemaal geen vleermuizen... jij hebt hier helemaal niets te zoeken'. O god dacht mijn Fransoos; een incest geval. Dat is zo één die altijd bij z'n moeder en vader heeft gewoond. Zijn vader die ook zijn opa en tegelijk zijn oom was en zijn moeder was eigenlijk ook zijn zus. Of zoiets.
Zo'n holbewoner. Of op z'n Engels; een caveman.
'Eh... jawel, ga maar kijken' zei mijn Fransoos ietwat onthutst.
'Ik hoef niet te kijken, ik zie zo al dat je liegt, er zijn hier geen vleermuizen, neehee.... neehee!' hij werd boos.

Ineens gooit de man zijn vingers om het raampje die mijn Fransoos open had en keek hem strak aan. Daarna maakte hij een gebaar met z'n hand alsof hij een deal wilde sluiten.
Mijn Fransoos wilde zo snel mogelijk van de griezel af zijn en speelde maar even mee, hij stak zijn hand naar hem toe waarop hij een handdruk kreeg.
'Ok, dan is dat dus onze afspraak...' zei de incestueuze man terwijl er spetters uit z'n mond met restjes knoflook door de lucht vlogen.
'Afspraak?' met grote ogen keek mijn Fransoos de niet welriekende man aan,
'Ja. Er zijn hier geen vleermuizen.'
'Luister meneer, ik heb een druk bestaan ik moet weer verder er wachten klanten op mij kunt u zich verwijderen van mijn auto zodat ik kan gaan rijden anders rij ik u omver'.
'Ik hou je in de gaten, want jij komt hier niet voor niets!' de man deed een stapje terug en mijn Fransoos maakte er meteen gebruik van en trapte op z'n gaspedaal.
In zijn achteruitkijkspiegel zag hij hoe de man met twee vingers naar zijn eigen ogen wees en daarna naar hem. He will be watching you.

Hij maakt veel mee als slager, maar dit was toch wel een zeer bijzonder geval.

Een faalblauwe spijkerbroek met gaten, een wit t-shirt met gele vlekken van het zweet, zijn navel die je door zijn kleren heen ziet. Doffe blauwe, doelloos, starende ogen. Een mond ongevuld met drie geel aangekoekte tanden. Een stemgeluid die elke vrouw met armen en benen over elkaar, plus gekeerde rug doet zitten.
Nee laat Batman maar mooi in zijn cave blijven.

woensdag 19 augustus 2015

Alles kwijt

Het is alweer even geleden maar we hadden keurig op tijd onze belasting aangifte ingeleverd. Of beter gezegd, zoals dat altijd gaat, op het laatste moment.

Ze hadden een handige site bedacht waar je het op kon indienen. Ik was daar zeer blij mee gezien ik mijn sociale lasten ook altijd via internet invul. Scheelt me toch weer een postzegel!
Ik wilde dat dit jaar eens op tijd doen maar helaas bleek het toch nog niet zo handig geregeld als dat ik dacht. Of de site was overbelast en de keer erop was ik ingelogd maar kon ik mijn aangifte niet indienen.
Dus dan maar ouderwets (alhoewel hier is het nog steeds alledaags) op papier!

Gezien mijn ouders in de tussentijd waren verhuisd en een adreswijziging door wilde geven aan de RSI, de RAM, belastingdienst etc. hadden we dat destijds uit handen gegeven omdat  ik daar gewoonweg geen tijd voor had. Dat was niet verlopen zoals het hoorde dus moesten we alsnog zelf overal achteraan. En zo dus ook bij het belastingkantoor om te kijken of het wel goed zat en dat mijn vaders bedrijf niet ineens was opgeheven en we moesten nog wat regelen voor de invoer van de auto.

Maar het was precies in de laatste dagen voordat je je aangifte in kon leveren in de schatkist bij het belastingkantoor (letterlijk; die staat in de gang).
En het was ontzettend druk.
Ik was samen met mijn vader in zijn mat zwarte Toyota Landcruiser op pad gegaan en we hadden de auto op tien minuten lopen geparkeerd.
Hij had een envelop bij zich met alle papieren en daarin ook zijn portemonnee.
Eenmaal binnen trokken we een kaartje en gingen we zitten op één van de plastic stoeltjes.

Na ongeveer veertig minuten zag ik dat we bijna aan de beurt waren. 'Pap, geef me vast je papieren dan leg ik het vast op volgorde'. Hij pakte zijn envelop beet. 'Shit... waar is mijn portemonnee! En m'n paspoort! En m'n chequeboek! Heb jij die?' 'Nee, natuurlijk niet'. Na flink wat Nederlands gegodver kwamen we samen tot de conclusie dat hij het onderweg verloren zou zijn. Hij rende als een dolle stier naar de uitgang richting auto. Mensen keken hem na in de hoop dat hij zijn nummertje op zijn stoel had laten liggen maar al snel zagen ze mij zitten, jammer!
En dat zul je altijd zien, ik was daarna vrijwel meteen aan de beurt.
Ik besloot maar naar binnen te gaan, geen zin om weer drie kwartier te wachten.
'Wat kan ik voor u doen mevrouw' zei een dame met donkerbruin haar, rode lippen en een bril op het puntje van haar neus. 'Nou ik heb heel wat dingen maar mijn vader die is naar buiten want die was wat verloren en die komt er zo aan dus als u heel even wilt wachten....'. 'Ja maar mevrouw, het is wel heel erg druk'. 'Begrijp ik maar hij komt echt zo alleen ik zie vanaf hier niet of hij eraan komt en hij weet niet dat ik al binnen ben kunt u zien of er een man komt aangerend?'. Achteraf was dit echt een heel dom gesprek.
'Hoe ziet uw vader eruit dan?'.
Het enige wat ik kon verzinnen op dat moment was:'Als een Hollander'.
Ze deed haar bril van het topje van haar neus en legde die op tafel.
'Een Hollander? En hoe ziet dat eruit dan?'
Och jee. Wat had ik nou weer gezegd. Mijn vader ziet er eigenlijk helemaal niet Nederlands uit... hij is tenslotte niet wit, lang en hij praat in plaats van schreeuwt (ja echt hoor zo zijn alle Nederlanders, normaal gesproken dan).
Ik besloot maar even over haar bureau te buigen voordat ik weer een stomme opmerking maakte en hoera, ik zag hem. 'Daar is die!' zei ik met opgewonden stem en ik zag dat hij in zijn hand al zijn spullen had.
Ik vloog de deur uit 'Pap!!! Hier!!!!'. Nou dat was inderdaad het stereotype Hollands viswijf die even door de zaal gilde.
'Waar was je nou! Heb je het nou gevonden, waar lag het?' vroeg ik hem terwijl we terugliepen naar het kantoortje.
'Schijnbaar, was het uit de envelop achter de stoel gevallen in de auto, wat een geluk!'. Mijn vader was inmiddels weer de rust zelve.
De vrouw pakte gauw haar bril en schoof deze van boven weer naar het puntje van haar neus en las de documenten. Ik legde alles uit en was blij dat we eindelijk werden geholpen.

'Maar meneer en mevrouw, hiervoor moet u hier niet zijn. U kunt naar de tweede etage afdeling zakelijk'.
'O, moeten we daar weer een nummertje voor trekken?'
'Nee hoor u had meteen door kunnen lopen bij binnenkomst, en daar is geen wachtrij' zei ze vrolijk.

donderdag 6 augustus 2015

Bourgondische Zaken 1

Voor wie het leuk vind:
Ik schrijf vanaf nu op vrijwillige basis in het blad Bourgondische Zaken; heb voor het laatste nummer een artikel geschreven over de slagerij (waar o.a mijn Fransoos in werkt) en een column.
Klik op de foto om het artikel te kunnen lezen.

Uiteraard kun je ook lid worden van het blad!
Neem een kijkje op www.bourgondischezaken.com

Mijn trouwe blog lezers ontneem ik uiteraard mijn artikel niet! Enjoy.








dinsdag 14 juli 2015

Canicule

Het is warm, heel warm.
Hier noemen ze dat ook wel een canicule.
Vreemd woord. Wij noemen het een hitte golf.
Ik zie alleen het woord Cul erin (het grove woord voor derrière) en dat is ook het enige logische eraan want het liefst zit je toch niet met die vieze plakkleren aan.

Was vorige week eventjes in Nederland voor het vrijgezellenfeest en de bruiloft van mijn broer en schoonzus die het precies op de heetste dag van het jaar gepland hadden; 4 juli.
We zaten in ons zomerhuisje vlakbij de rivier en de muggen hebben heerlijk van me lopen smullen.
Als de dood voor een giga muggenbult op m'n neus op de grote dag (zul je altijd zien) wilde ik al met horrengaas over mijn hoofd slapen en heb ik met de elektrische mepper de meest prachtige sterretjes gemaakt in de nacht met een smeulende barbecue geur als toegift.

Het vrijgezellenfeest was super, buggyrijden, lekker even uitwaaien en stof happen. Ik zat met een mede zwangere vriendin in de buggy en we hebben even flink de boel losgehusseld. Mijn kind heeft me aardig misselijk gemaakt de afgelopen maanden, nou was het zijn beurt.

Het was een prachtige dag en een schitterend huwelijk. Bij het restaurant waar we aten boden ze mij een theedoek aan om op te zitten want ik gleed van het zweet van de leren stoel en als zwangere krijg je toch net dat beetje extra hulp.

In Nederland is het wel vies hoor als het zo heet is.
Man wat een vochtbende. Niet alleen in de lucht. Ik voel mij al een nijlpaard sinds ik zwanger ben maar doordat ik met dit weer ook vocht vasthoud ben ik gepromoveerd naar een mammoet.
En dat vind ik niet leuk.

Daarom hieronder wat tips om deze hittegolf door te komen (zowel in Nederland als in Frankrijk).

- Scheer je oksels en benen en alles wat je maar leuk vind. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Vooral hier in de omgeving kunnen ze veel aan deze tip hebben, je ruikt er echt beter door en als je dan zwaait zit de buurman niet meer onder de zweetdruppels.

- Drink voldoende water! Hier wel uit een fles want als ze net weer een overheerlijk chloor tablet in het water systeem hebben gegooid ruikt je adem na een week nog naar zwembad.

- Heb je geen airco? Kreeg een tip van mijn nichtje; flesje water met ijs erin en die voor de ventilator zetten. Nou en het is nog goedkoop ook, wat wil een Nederlander nog meer.

- Trek wat luchtigs aan; en dat is dus geen synthetische rotzooi. Daarin kleven die okselharen alleen maar sneller. Ga voor fatsoen en draag katoen!

- Voor de urine verliezende mensen onder ons; verschoon je Tena regelmatig. Een vis rot ook sneller met warmer weer (en de geur is hetzelfde).

- Klaag niet. Jij wilde toch mooi weer? Kun je het krijgen. (ik klaag nooit natuurlijk)

- Voor de mensen die nog altijd van mening zijn dat het in de Bourgogne geen mooi weer is en dat ze naar veel warmere gebieden willen. Lekker doen! Kijken hoe productief je bent met deze hittegolf, dat heb je daar elke dag.

- Last van het vocht? Doe rustig aan en drink wederom voldoende, neem een lymfedrainage behandeling en masseer jezelf met citroenolie. Vochtafdrijvend kruidentheetje en dan gaat het vast beter. En wordt vooral niet zwanger met die hitte want dan helpt dit bovenstaande niet.

- Word je gek in je rijtjeshuis van je buren die barbecueën, de muziek keihard aan hebben staan en die rotkinderen die vakantie hebben en de bal constant over jouw schutting schoppen? Zet je spul te koop en koop een leuk huisje hier, is net zo duur al dan niet goedkoper dan jouw legoblok in de achterbuurt. Hulp nodig bij een leuk huis vinden in de Morvan? Mail me maar!

- Last but not least: geniet ervan! Voor je het weet vind je het weer te koud,



woensdag 24 juni 2015

De roze donder wolk

Mijn ongeduld is beloond.
Ben zowaar ten huwelijk gevraagd! Het was totaal niet zoals in mijn meisjesdroom. Je weet wel, op een paard of in Disneyland. Of nee op het strand met allemaal fakkels!
Nee, mijn Fransoos deed het nadat hij de vuilnisbak had leeggehaald. Hij was zo zenuwachtig dat toen mijn moeder weg was hij me meteen vroeg. Ik zat naar aanbiedingen te kijken in de folders (hoe Hollands wil je het hebben) op mijn gammele plastic tuinstoel naast de naar knoflookstinkende vuilniszak (hoe Frans!)  toen hij ineens op z'n knieën ging.
En ik moet zeggen het had niet mooier gekund. Al die poeha waar is dat eigenlijk goed voor.
Feit dat het zo klein was en zo niet bijzonder maakte het zeer speciaal.
En ik ben de laatste tijd al zo emo.
Want o ja, ik ben ook nog zwanger. Al bijna 4,5 maand inmiddels.
Ik was heel ziek, had daarom niet zo de behoefte om te schrijven. Lag alleen maar op de bank, en hing boven de wc. Had ik bezichtigingen had ik een kotsbak in de auto, mijn klanten hebben het nooit doorgehad (godzijdank). Niets geen ochtendmisselijkheid. De hele godsganse dag en dat meer dan 2 maanden lang. Hoera ik krijg een baby;  dat is leuk. Niets geen roze wolk; donker met donder en bliksem.

Maar na 2,5 zeer lange misselijkmakende maanden is het dan eindelijk voorbij en nu kan ik gaan genieten van mijn krampen, striemen die binnenkort in mijn vel zullen schieten, niet meer lang kunnen lopen, stemmingswisselingen en niet te vergeten mijn hunkering naar de meest idiote voedingswaren. Van om 10 uur bij de mac staan voor kipnuggets en nijdig worden als deze nog niet gebakken worden tot op de kop in de vriezer van de supermarkt hangen want die slakken zijn voor mij en niet voor dat oude lijk die naast me staat (als zwangere vrouw mag ik alles want ik heb overal een excuus voor).

Waar ik ook zo doodmoe van word en werd zijn ALLE vrouwen die zeggen 'nou ik heb een fantastische zwangerschap gehad hoor'. Wat interesseert mij dat nou terwijl mijn maag zich drie torsies draait... en dan vooral dat woordje 'hoor' alsof ik me niet beroerd mag voelen. Daarbij zijn ze alles vergeten want ze zijn allen dement. Postnataledementie heet dat.
Schijn ik ook te krijgen. De vergeetachtigheid is er al (zet van alles in de koelkast) dus dan zal die dementie hopelijk ook komen. Het schijnt zo te zijn dat als het kind eruit floepst je alles bent vergeten; dat je van voor tot achter open ligt, dat je buik nog op een mislukte monapudding lijkt dat schijnt allemaal niet meer uit te maken. Ik zal het jullie vertellen ergens in december.
Want dan wordt mijn francohollandaitje verwacht.
Heb zijn of haar eerste foto al; gemaakt door gynaecoloog Valentijn. Mocht kiezen en vond die naam wel leuk. Verwachte een mooie man maar hij was me daar een portie kaal (en ik hou niet van kaal). En hij had er duidelijk ook niet veel zin in. Tijdens de echo werd me gezegd dat ik eerst maar eens naar het toilet moest want het kind was helemaal niet te zien. Oeps.
Vervolgens knalde ik nog tegen de dokter aan. Maar wat een mooi moment als je het hartje hoort kloppen. Toen wist ik eindelijk waar ik me al die tijd zo slecht voor had gevoeld.

Nu ontdek ik de wereld van de verloskundigen en zwangeren in Frankrijk. En ook dat gaat weer net wat anders dan wat ik uit Nederland hoor.
En nu men weet dat we gaan trouwen hoor ik ook de Franse tradities die ook weer heel anders zijn dan de Nederlandse.
Maar goed voor de één heb ik nog 4,5 maand om achter alles te komen en voor het andere hebben we besloten het uit te stellen tot september 2016. Heb namelijk geen zin om op een aangespoelde walrus in een te klein visnet te lijken op onze trouwdag.
En mocht ik aan postnataledementie lijden en het zou me ineens niet meer boeien lees ik deze post wel terug.


woensdag 8 april 2015

PACS - niet zoiets als trouwen

Ik sta voor de spiegel.
Zoals gewoonlijk heb ik weer het shirtje gepakt wat bovenop de stapel lag..
Ik bekijk mezelf van top tot teen en vind mij er totaal niet feestelijk uitzien.
Sterker nog, ik zie eruit alsof ik zo in de tuin paardenpoep ga uitvegen. Tsjah, de één gaat tuinieren, de ander laat de pony's al het werk doen en zegt elke winter 'dit jaar ga ik er wat van maken...'.

Maar is zoiets nou zo bijzonder, is het feestelijk?
Is het echt waar wat ze zeggen dat het net zoiets is als trouwen?
Dan kan ik dit toch niet aan?
God, er zit ook nog een vlek op m'n broek.
En mijn haar zit weer lijzig langs mijn hoofd geplakt; as usual. Zelfs mijn out-of-bed look is altijd hetzelfde,  oftewel plat. Nee ik ben niet gezegend met mijn melkboerenhonden haar genen die ik geërfd heb.
Nou moet ik toch maar wat doen, ik bel een hulplijn.

Na gebeld te hebben kwam moeders al gauw met de Carmen krulset.
Ik besloot mijn kloffie te verwisselen voor mijn (en mijn vriends') lievelingsrokje met een leuk feestelijk truitje plus legging. Haren in de krul; krulspeld vast in mijn melkboerenhondenhaar, pijn, verbrande hoofdhuid, krul in de klit in de speld, gegodver... speld uit de klit, haar uit de klit, haar in de krul. Hoera.

Hulpbrigadier ging weer huiswaarts en ik wachtte op mijn vriend.
Hij kwam binnen en was verrast dat ik zo mijn best gedaan.
Ik was erachter gekomen dat we nog één blaadje uit moesten printen en daarna zouden we gaan eten en snel richting het tribunaal gaan.
Waar het blaadje over ging was ons niet honderd procent duidelijk; we hebben aangekruist wat ons het beste leek en vlug afgeraffeld en ondertekend.
In de map met duizend-en-één papieren, gingen we na het eten op weg naar Le Creusot.

Na ongeveer een uurtje kwamen we aan in het centrum.
Nergens parkeerplek, nergens stond aangegeven waar het tribunaal was (naast de mairie had de man van het tribunaal  gezegd), mairie gevonden maar ernaast zat geen tribunaal.
Na enig ronddwalen hadden we eindelijk een parkeerplek gevonden.
We stapten uit en haassten ons naar het tribunaal, die een straat achter de mairie en meer naar links bleek te zitten, najah als je scheel bent is het inderdaad naast de mairie.

Het was zover; we gingen ons pacséen.
Ik kreeg ineens kriebels in m'n buik; 'weet je het zeker? Je kan nou nog terug' zei m'n vriend.
'Welnee joh, dan had ik dat wel eerder bedacht'.
We liepen naar binnen, beiden zenuwachtig met onze map onder de arm.

We gingen even zitten omdat er een vrouw voor ons aan de balie was.
Een andere vrouw kwam binnen en ging aan de lege balie ernaast papieren invullen.
De andere vrouw was klaar en de baliemedewerker gebaarde dat we mochten komen.
'We hebben een afspraak om half 4'. Het was tien voor half vier.
'O ja, klopt, hebben jullie de papieren?'.
Het bleek dezelfde man als die mijn vriend aan de telefoon had gehad.

Spannend, spannend. We dachten dat hij de papieren zou controleren, dat we daarna zouden moeten wachten om vervolgens opgehaald te worden door een man in 3-delig pak. Dat we apart in een kamertje allebei een soort 'ja' moesten zeggen; dat we nog ergens handtekeningen onder zouden moeten zetten, dat we felicitaties zouden krijgen en een 'bij deze zijn jullie nu ge-pacséed'.

Hij keek alle papieren na; onze handgeschreven testamenten: 'Als ik dood ben mag ... alles hebben' (wauw wat een testament), al mijn aangevraagde documenten incluis het certificat de coutume waarbij ineens het menopauze mens van de ambassade weer in mijn gedachten kwam... en hij maakte een kopie van onze paspoorten.
Hij pakte vervolgens het blaadje dat we nog snel tussen de middag hadden uitgeprint en met een half oog hadden gelezen: 'Dit is het allerbelangrijkste, bewaar dit goed want dit is eigenlijk je contract met de voorwaarden'. Chips. Achteraf stond er gewoon hetzelfde in; dat we in gemeenschap van goederen zijn gepacséed en als ik het loodje legt krijgt hij alles en vice versa.
Nu dachten we toch echt dat het bijna ging gebeuren!

'Ok, nou fijne dag nog' zei de man.
'Eh, dus we zijn nou gepacséed?'
'Eh.. ja' zei de man ietwat in de war.
'Mag ik dan nu mijn Pacsé kussen?' zei mijn vriend om het toch nog een beetje officieel te maken.
Op het gezicht van de man verscheen een glimlach; 'meneer van mij mag u'.
En hij was er getuige van en de vrouw aan de andere balie keek ook even op.
We liepen om twee voor half 4 weer naar buiten.
'Nou dat was het' zeiden we in koor.
We waren al gepacséed voordat de afspraak stond. En man wat viel het tegen. Heb ik daarvoor mijn hoofdhuid verbrand, een uur voor de spiegel gestaan, een uur voor in de auto gezeten?
Maar agh dat maakte het ook weer speciaal.

We kochten een taart en gingen naar mijn ouders om het te vieren die helemaal in een deuk lagen.

Toen we 's avonds op de bank zaten snapte ik ineens de grafieken en statistieken niet.
In Frankrijk neemt het aantal Pacséen elk jaar nog toe en de huwelijken af; zal wel met de kosten te maken hebben.
Je draagt niet je partner zijn naam en je zegt geen eens officieel 'ja', je kan een jurk dragen maar de man achter de balie heeft zelf een wollentrui aan met een hele bos roos (hoofdroos geen boeket rode rozen) op zijn schouders, je hebt geen getuigen (behalve per ongeluk een vrouw die getuige ervan is aan de andere balie) en er is geen menigte die je bewondert.

De felicitaties via social media volgde.
Ik kreeg woorden als 'het is hetzelfde als getrouwd zijn' te horen. Maar ik voelde mij totaal niet zo.
Iedereen denkt nu ook meteen dat wij niet gaan trouwen.
Maar dat heb ik meteen afgedwongen. Ik wilde best pacséën maar ik wil ook trouwen. Mijn Fransoos was het daar volledig mee eens dus nou wacht ik (on)geduldig af.

Ik ging onder de douche en dook mijn bedje in.
De volgende ochtend keek ik in de spiegel en dan is daar het zure besef dat de  Carmen krulset mooie krullen maakt die helaas niet bestand zijn tegen water. Ik deed mijn haar bij elkaar, elastiekje erin, make-up op m'n snuit, kloffie aan en dook met hark de tuin in tussen de paardendrollen.



woensdag 25 maart 2015

De Nederlandse Rampbassade

'Zullen we ons Pacséeën?' vroeg mijn Fransoos mij een tijdje geleden.

Mijn god. Dit is de voorbode op een huwelijksaanzoek.
Ik zag een wit paard, mijn Fransoos erop, haar strak naar achter gekamd à la Italiaanse glijer in een zwart zijdeglans pak.
Sierlijk maar toch stoer stapt hij van zijn paard af, gaat op zijn knieën en tovert uit zijn borstzak een kobaltblauw doosje. Hij klapt hem met één snelle beweging met zijn duim open en in een rood satijnen bedje ligt daar een witgouden ring met een diamantje erin gezet.

Al gauw werd ik uit mijn dagdroom gehaald toen ik besefte dat hij als de dood is voor paarden. In het gunstigste geval loopt hij naast één van mijn shetlanders, maar dat is het dan ook wel.

Terug naar Pacséeën.
Dit doe je in Frankrijk wanneer je nog niet gaat trouwen; maar wel veel van elkaar houdt en je met allerlei juridische prullaria meer verbonden met elkaar bent (zoals testament, voor je inkomstenbelasting etc.)
Oftewel een soort van geregistreerd partnerschap.

Uiteraard was mijn antwoord meteen ja toen mijn Fransoos het vroeg en als snel ging ik op internet kijken wat daar allemaal voor geregeld moest worden.
Ik kwam al snel op de site van de Nederlandse ambassade te Parijs. Daar kwam ik niet echt uit.
Ik vertrouw liever op de bron; dus maar even gezocht op een rechten site in Frankrijk. Al gauw vond ik een waslijst.
Mijn Fransoos belde met het desbetreffende tribunaal en die kauwde alles voor. Klopte exact met de Franse site.
Omdat ik een boet'n lander (ik vind het twentse woord voor buitenlander leuker) ben moest ik veel meer papieren aanvragen dan mijn Fransoos die er gemakkelijk afkwam met een uittreksel uit het geboorteregister.

- Allereerst maar eens de gemeemte Enschede gebeld voor een uittreksel.
Uiterst aardig geholpen en wanneer ik een mail zou sturen zou ik alles opgestuurd krijgen met de post en de factuur zou later volgen.
En dan heb je het over één stom blaadje die ik inmiddels al twee keer aan heb moeten vragen omdat die niet ouder mag zijn dan 3 maanden. Alsof ik ineens van geboortedatum en ouders verander; maar goed.

Even voor de goede orde; een Frans uittreksel uit het geboorteregister is gewoon gratis!

- Daarna was nodig een 'certificat de non-Pacs' ook weer minder dan 3 maanden oud. Met een briefje en kopie paspoort opgestuurd en met anderhalve week lag het (gratis) in de brievenbus

- 'Attestation de non-inscription au répertoire civil' met een simpel mailtje aan te vragen en binnen een week (wederom gratis!) in de brievenbus.

- 'Certificat de coutume'- wat is dat nou weer; was mijn eerste gedachte. Na wat gegoogle kwam ik op dat het gaat om gewoonten in het land van herkomst. Maar dat dit soort certificaten alleen nog voorkomen in ontwikkelingslanden. Maar Frankrijk zal dan wel een uitzondering zijn. Ik, nogal knorrig door alle papierhandel die geregeld moest worden, vond dat ik ook wel op een blaadje kon schrijven dat Nederlanders stamppot eten en Sinterklaas vieren. Later bleek dat het ging om regels met betrekking tot huwelijk/partners in Nederland. Op de Franse site stond dat ik voor dit certificaat bij de ambassade moest wezen.
En in mijn geval dus bij Nederlandse ambassade te Parijs.
Nou dat was een feest.
Ik, op dat moment zeer goed gemutst, belde met de ambassade. Een dame nam op in het Frans, terwijl ik toch echt duidelijk op toetst 2 had gedrukt voor Nederlands.
Ik denk dat ze interessant wilde doen.
'Dag mevrouw, u spreekt met mevrouw ter Heege, ik ga mij Pacséeën met mijn Franse vriend en daarvoor heb ik een certificat de coutume nodig; op de Franse website stond dat ik daarvoor bij de ambassade moest wezen'. Met een zeer dwingende, koude en kattige toon kreeg ik als antwoord; 'Ja maar u moet helemaal niet bij de ambassade zijn, dat doet u bij het consulaat'. 'O, en waar kan ik die op bereiken? Of kunt u mij doorverbinden'. 'Nee, dan moet u dit niet bellen en het is morgen open van half 10 tot half 11'. 'Oké, hebt u het nummer voor mij?'. Nadat ze het gegeven had heb ik haar een fijne dag gewenst en ik bedacht me dat ze waarschijnlijk haar dag niet had. Ik bedenk me dan altijd dat zolang ik netjes blijf er niets aan de hand is. Maar je voelt haar aversie door de telefoon en dat is iets waar ik mij enorm aan stoor.
Afijn, de dag erop maar het consulaat bellen.

Toen ze de telefoon wederom in het Frans opnam dacht ik ineens 'ik herken die stem', direct kreeg ik weer een koude rilling in mijn nek en ik ben ervan overtuigd dat het één en dezelfde persoon was.
Ik vertelde hetzelfde verhaal als de dag ervoor waarop de kenau zei:'daarvoor moet u op onze site kijken'. Punt. Zo lekker duidelijk ook. 'En waar moet ik precies kijken dan mevrouw?'. 'U gaat op onze site naar burgerzaken en daaronder kunt u vinden hoe u een certificat de coutume kunt opvragen'. 'Ok, wacht ik zit nu op de site; waar moet ik precies klikken want ik zie het nergens staan.'
Ineens werd de dame snibbig. 'Mevrouw alsof ik de hele dag aan iedereen moet gaan uitleggen hoe de site werkt, u moet dat zelf uitzoeken ik heb andere mensen die mijn hulp nodig hebben'. Jemig.... wat is dit?! Ik was als eerste aan de beurt geen wachtrij niets. Ik heb zelf bij een callcenter gewerkt waar ik 100 procent zeker te weten veel minder per uur betaald kreeg dan dit mens en het is mij nooit geleerd om je klanten op een onvriendelijke toon te behandelen. Ik was er wel klaar mee en vroeg me af waarom ze het niet gisteren had kunnen zeggen.
Ik zal haar wel tijdens de patience sessie hebben gestoord of ze zat al in haar pauze tijd. De menopauze tijd wel te verstaan.

Ik ging op zoek op de site; uiteindelijk vond ik het onder het kopje trouwen.
Nou daar had ik natuurlijk eerder niet gezocht want ik ga niet trouwen.
Ik moest een gewaarmerkte (een wat?) kopie van mijn paspoort opsturen naar de ambassade en een begeleidend schrijven wat ik moest hebben met mijn adresgegevens.
En alvorens moest ik maar liefst 30 euro overmaken naar de ambassade (voor een miezerig uitgeprint blaadje).
Maar goed, eerst dat gewaarmerkte kopie; ik vond op de ambassade site dat ik het bij mijn gemeente moest doen. Welke gemeente? Die in Nederland of hier? Na wat verder zoeken zag ik op dezelfde ambassade site dat de Nederlandse ambassade alleen een gewaarmerkte kopie van het paspoort kan verstrekken.
Aha! Ik moet het dus toch bij de ambassade doen! Maar hoe?

Ik waagde nog maar een poging en draaide het nummer van de ambassade die ik twee dagen daarvoor ook had gebeld.
Shit, weer dat mens. 'Goedemorgen mevrouw, ik wil een certificat de coutume aanvragen en daar heb ik een gewaarmerkt kopie van het paspoort nodig en er staat op de site dat ik daarvoor bij de ambassade moet wezen'. 'Mevrouw, dit is het consulaat u moet de ambassade bellen'. 'Ja maar daar bel ik toch mee?'. 'Eh... eh... ' stamelde ze en toen wist ik het! Ze had haar pet met 'van half 10 tot half 11 speel je het consulaat' vergeten af te zetten! 'Eh.. ja nee, maar dit is een consulaire afdeling van de ambassade en niet de ambassade zelf'. Ik zei: 'Nou, dan had dat wel iets duidelijker op de site mogen staan naar welk nummer ik dan nu moet gaan bellen! Ik ga zelf wel even kijken en zou het de volgende keer op een wat nettere toon mogen? Iets klantvriendelijker zijn kan geen kwaad'. En haar menopauze hormonen spoten door de telefoon: 'Mevrouw, dit is al de derde keer dat u belt, snapt u het nou nog niet?' nou ik kan je vertellen; menopauze hormonen kunnen niet op tegen hormonen van een 26 jarige...'Pardon? Ik heb u eergisteren gesproken met een heel andere vraag, gisteren heb ik keurig het consulaat gebeld zoals u dat had aangegeven en nou kom ik met een compleet nieuwe vraag bij U, ik vind dit niet normaal zoals u met mij omgaat'.
En meteen dacht ik, nou wat heeft ze het druk ze heeft gewoon mijn naam onthouden, en tijdens haar petwisseling geturfd.
Het ging van kwaad naar erger en ik klaagde en verhief mijn stem behoorlijk.
'Eergisteren was u al niet netjes, gisteren werd ik ook al schofterig behandeld en nu dit; man doe toch eens normaal u bent een dienstverlener!'. 'Fijne dag nog mevrouw' zei ze en ze gooide de haak erop.
Ik had de neiging haar weer te bellen en nu te zeggen 'Mag ik twee portie Mc Nuggets en een Big mac' om te kijken of ze ook een Mac Drive pet had. Maar niet gedaan.

Ik vertelde het verhaal aan mijn moeder en die zei: 'nou dan werkt dat vreselijke mens er dus nog steeds'. Ze had haar een jaar geleden ivm onze paspoorten ook heel idioot behandeld aan de telefoon en eenmaal bij het loket ter plaatse in Parijs deed ze super onvriendelijk tegen het meisje dat voor ons was (die stem herkende mijn moeder meteen!).

Heel internet afgezocht kwam ik allemaal tarieven tegen van een gewaarmerkt paspoort en weet ik het wat voor toestanden. Ik wilde al met de gemeente Enschede gaan bellen en weer om iets vragen met factuur maar ik dacht; agh het gemeentehuis is om de hoek... ik ga eens vragen.

Ik kwam het oude gemeentehuis binnen waar een geur hing alsof er een burgemeester van minstens drie generaties geleden opgebaard lag.
De secretaresse zat achter haar balie en keek mij vriendelijk aan; 'zeg het eens wat kan ik voor u doen'. Kijk zo kan het ook.
'Ik moet een gewaarmerkt kopie hebben van mijn paspoort (copie certifiée conforme)'. 
'Weet u waar ik dat kan laten maken?'.
'Hier. Hebt u uw paspoort?'
'Eh, ja' zei ik verrast.
Ze propte mijn paspoort onder de all-in-one printer; er kwam een mooi kopie uitgerold, ze zette er een stempel op en een krabbel en met een 'voilà' overhandigde ze het mij.
'Dat was het? Dat was alles?' zei ik verbaasd tegen haar.
'Ja...' terwijl ze haar wenkbrauw optrok.
'Ok, wat moet ik u betalen?'
'Niets mevrouw'.
'Hè?! NIETS!! Dat meent u niet? U bent geweldig weet u dat?'
Nu ik dit zo teruglees en erover nadenk moet ze hebben gedacht dat ik volledig krankzinnig was.
Ze liep rood aan en zei: 'Nou eh, ik niet maar de Franse wet zegt dat het gratis is.'
'Mevrouw, maakt me niet uit, ik vind u fantastisch u wilt niet weten wat voor gezeur ik vandaag heb gehad en u heeft alles in één keer opgelost; en u bent super vriendelijk, hele fijne dag nog'.
Ik liep het gemeentehuis uit en van een duivelse stemming was ik ineens een vederlichte engel.
En ik denk dat ik de dag van de secretaresse ook wel goed heb gemaakt, ook al vond ze mij misschien ietwat hysterisch.

De hele zooi opgestuurd, geld overgemaakt naar die vreselijk, vieze, gierige Hollanders (waarom kost het hier geen geld?!)
En na anderhalve week lag het in de bus.

De afspraak om ons te Pacséeën kon worden gemaakt!
Wordt vervolgd hierover.

Nou heb ik gezocht waar ik een klacht kon indienen tegen dit kenau-meno-pauze-mens maar ik kon niets vinden... hmm misschien maar weer even bellen met de ambassade voor meer informatie...


De beller is niet altijd sneller!!


dinsdag 10 maart 2015

Onmenselijk

Het is donderdag.

'Ze is op'.

Wat is 'op'?
Wanneer is iets 'op'?

Ik denk dat dat voor iedereen anders is.
Waar ligt de grens 'op'.
Wij hebben onze oude hond Laska afgelopen week in laten slapen. Ze was bijna zeventien en binnen een week was ze zo achteruitgegaan dat ze haar achterbenen vrijwel niet meer kon gebruiken. Dan is het voor ons gebeurd, als een dier niet meer zelf kan voortbewegen en oud is, blind, doof en inschetinent (de andere variant op incontinent) dan moet je op een gegeven moment in het belang van het dier denken, maar zeker ook van jezelf.
Onze grens lag in elk geval hier en die van haar ook; want ze gaf het duidelijk aan.

Ze is thuis ingeslapen gezien we haar geen stress wilde geven.
Voor ze er erg in had had ze haar narcose prik gehad; binnen een minuut was ze al heel ver en met de tweede, dodelijke, spuit was het letterlijk binnen een paar seconden gebeurd.
Ze kreeg een mooie begrafenis. Net als haar broer die in Nederland ligt. Incluis bloemen. En ieder die een schep aarde over haar met doek omwikkelde lijf strooit. Bij haar hebben we mooie stenen om haar graf gelegd; die uit de muur van mijn ouders' huis komt; haar riem kreeg ze ook mee.
Mensen die beweren dat dieren geen emoties hebben zouden die dag naar Jamie (mijn hond) hebben moeten kijken. Hij is normaal heel druk; ik heb hem aan het lichaam laten ruiken zodat ook hij wist wat er gaande was; en de rest van de dag is meneer heel rustig geweest en ontdaan.
Gelukkig stappen dieren er sneller overheen dan mensen en de volgende dag was hij weer de oude.

Heel vaak als ik dit soort verhalen vertel (helaas al een aantal keer mee moeten maken) krijg je van die gezellige opmerkingen waar je helemaal niet op zit te wachten. 'Vind je het niet wat overdreven?'
'Je moet wel een grens trekken wat normaal is', 'een dier is geen mens onthoudt dat'.

Nee een dier is geen mens; dat klopt.



Het is vijf jaar geleden.

Ik werkte in de thuiszorg in Nederland. Ik kwam terecht bij een ernstig zieke vrouw met botkanker.
Lopen deed haar enorm veel pijn.
Ze was pas 55 jaar oud.
Ze kon moeilijk zien en had al behoorlijk wat medicatie trajecten achter de rug.
Ze woonde nog altijd thuis; alleen. Haar dochter had het te druk met haar eigen leven en met feesten.
Niemand maakte bij haar schoon en ik kwam pas in haar laatste stadium in beeld.
Een bed in de woonkamer kreeg ze niet vergoed dus sleepte ze zichzelf naar boven om in bed te kruipen. Daarvan was de lattenbodem kapot.
Ze zei me dat ze niet meer wou; dat ze zoveel pijn had. Dat ze het zo zat was.
Ze luchtte haar hart, ze gaf mij de meest smerige koffie ooit die ik (gezien ze toch vrijwel niets zag), later door de gootsteen heb gespoeld en ze huilde.
Ik kende haar niet of nauwelijks en ze bedankte me voor de paar keer dat ik was geweest en dat ik de enige was die echt naar haar had geluisterd.
Ik ging toen op vakantie naar Frankrijk
Terug van vakantie was ik weer bij haar ingepland. Ik kwam aan en er zaten houten platen voor het raam. Ik belde met de thuiszorgorganisatie en ze waren mij vergeten te berichten dat ze dood was.
'Geen zorgen binnenkort heb je wel weer schoonmaakwerk bij een ander'.
'Wat is er met haar gebeurd dan?'
'Weet ik veel, mens was toch ziek? Kim, er gaan zo vaak mensen dood als je dit doet, dat hoort erbij'.
En ze hing op. Ik voelde me vreselijk.



Het is een willekeurige dag.

Ze heeft haar handen ineen gevouwen.
Ze zitten onder de bulten.
Aders liggen dik op haar uitgedroogde huid.
Rimpels lijken over haar hele gezicht gekerfd; nee gegutst of misschien zelfs gebeiteld.
Ze zeggen wel eens dat elke rimpel voor een zorg staat; dan heeft zij echt enorm veel zorgen gehad.
Maar wat weet zij ervan?
Ze is hartstikke dement.
Ze kreunt wat want ze heeft het een beetje koud.
Haar dochter trekt de deken wat verder over haar heen.
Ze gaat naar huis en trekt de deur van de kamer van haar moeder dicht. Nummer 86, hetzelfde als haar leeftijd. Dat is haar kamernummer in het bejaardentehuis.
'Dag mam'.
Ze kreunt, want dat is alles wat ze nog kan.



Het is iedere dag.

Als Laska een mens was geweest hadden ze haar een spuit morfine gegeven en in een rolstoel gedrukt.
Of ze lieten haar op bed liggen, infuusje er op een gegeven moment in en een slangetje plus katheter is ook geen probleem.
'Wat ligt ze er vredig bij'. Maar de geest zien wij niet.
Mensen creperen, krijgen morfine, moeten doorgaan tot de laatste snik.
Zelfs wanneer ze zelf aangeven niet meer te willen zullen ze toch moeten.

Nee inderdaad ze was een dier en geen mens; daar trek je een grens.

Wij noemen zaken 'onmenselijk' als we iets vreselijk vinden.

En hoe noemen wij dit dan, dat je uiteindelijk gewoon maar weg moet (want zo is het) rotten?
Juist mensen, dàt is nou menselijk.




maandag 2 maart 2015

Horizontale inwoners

Het kan niet elke dag een feest zijn.
Daarom was er laatst ook een begrafenis.

Ik heb nog nooit zoveel auto's gezien bij ons in het dorp (normaal zie ik er dagelijks hoogstens zes met onze drie erbij gerekend).
Zoals sommigen van jullie wel weten wonen wij naast de kerk. In het oude pastoorshuis.
Het is een twee onder één kap woning. Wààààt hoor ik meerdere denken... 'dan ga je naar Frankrijk en woon je twee onder één kap?!'
Ja zeker en de tweede onder dezelfde kap is onbewoonbaar. Dat huis is doordrenkt met vocht. En als je het mij vraagt spoken er ook wat nonnen in de nacht rond. Ik ken alleen de kelder van het huis en die vind ik al eng genoeg.
En daarnaast staat de kerk; gelukkig geen dooie boel want er is geen kerkhof bij.
Maar dus wel af en toe een begrafenis (ik zou een trouwerij ook wel een keer leuk vinden maar ik vrees dat dat niet gaat gebeuren gezien wij niet gelovig zijn).

Zo nu dus ook; de broer van een 'bekend' iemand (iedereen is hier familie van elkaar dus de iedereen is altijd bekend) was overleden. Zijn andere twee broers waren gaan wandelen en hij voelde zich al een paar dagen niet lekker dus hij was thuis gebleven.
Toen de broers terugkwamen lag hij dood in het kippenhok. Hartaanval.

Zoals wel vaker in een dorp ging al gauw een verhaal in de rondte.
Robert was zaterdag gevonden in het kippenhok.
Maar dat kon niet want Jacqueline had hem zondag nog gezien. Zij zat een borrel te drinken in de auberge en zag hem langsrijden in zijn rode pick-up met zijn hoed op. Ze had nog vriendelijk naar hem gezwaaid en haar glaasje geheven waarop hij vriendelijk terug wuifde.

Ik doe het dan maar gauw af dat ze wat te diep in het glaasje had gekeken of dat ze zich vergist had in de dag. Gezien ze toch alleen maar in huis zit, naar de broodbus waggelt, naar de buurvrouw dendert als ze de nieuwste roddel heeft of naar de auberge loopt, lijkt het mij ook niet echt dat ze een agenda bijhoudt.

Tijdens de begrafenis moest ik naar een klant. Ik reed de oprit uit en tot mijn enorme verbazing zag ik ineens een bekende. Daar stond ie. Ik zag het ducktape, het zwarte dakje en ik knipperde twee keer met mijn ogen. Was het echt? Jawel, mijn oude auto. Die ik voor honderd euro (omdat er nieuwe winterbanden onderzaten) heb verkocht aan de handelaar waar ik mijn nieuwe peugeot heb gekocht.
Altijd heb ik gedacht dat hij zou belanden in de slooptuin van de handelaar en daar stond hij ineens. Ik stapte uit, aaide hem over zijn deuk en moest gniffelen. 'Ja jongen, ik ben benieuwd hoeveel te veel je nieuwe eigenaar voor je heeft betaald en wanneer hij erachter kwam dat je zo lek bent als een mandje; of nee als een vergiet'. Maar ik vond het leuk. En als ik ooit de eigenaar zie bij de auto zal ik een praatje met hem maken en vertellen dat hij helemaal uit Nederland komt. Of misschien is dat wel geen goed idee; wat zal hij dan wel niet denken van de Nederlanders.

Enfin toen ik terugkwam was de begrafenis al voorbij. De rust was wedergekeerd.

Ik hoorde later van een andere klant dat de vrouw van de auberge haar rouwende klanten grof had behandeld. Ze had het te druk met al dat bezoek en had zitten te schelden en gegooid met haar vaatdoek. Schandalig vond de klant het, dat doe je toch niet na een begrafenis!
Maar met al die verhalen hier weet je maar nooit wat echt waar is. Nee, ik ga er echt nog wel een keer heen, naar de auberge, net als dat ik nog steeds naar de bioscoop in Anost moet.

Een paar dagen later. Mijn Fransoos kwam na zijn werk thuis.
Zoals gewoonlijk plofte hij op de bank en mijn standaard vraag luidt elke dag; 'En? Wie is er nou dood? Zijn er nog  roddels?'.
Hij keek me aan en zei; 'ik ben me kapot geschrokken vandaag'. Hij reed nabij het huis waar Robert had gewoond om vlees aan een klant te leveren. Plots zag hij de rode pick up met... Robert erin.
Althans, dat dacht hij. Robert had altijd een heel herkenbaar hoedje. En dat had deze persoon ook op.
Na gestopt te zijn en zijn smurfblauwe clio in de achteruit te hebben gezet en twee keer goed te hebben gekeken bleek het de broer van Robert te zijn die in de auto zat met het hoedje op. Gezien die twee erg op elkaar leken is het mysterie van Jacqueline ook weer opgelost.

Wel een eng idee. Dat je in de auto van je broer gaat zitten met zijn hoed op. Ik hoor het wel vaker dat mensen dat doen; idee dat ze dan nog een beetje bij je zijn. Als het nou een dikke BMW was oké; en dan kan die hoed er ook nog wel bij als het koud is... maar een ouwe rot pick up...
Zonder gekheid; ik hoop alleen maar dat wanneer mensen dat soort dingen doen ze niet al teveel doordraaien op den duur. Aan één dorpsgek hebben we namelijk meer dan genoeg.

En wederom staat de teller weer ééntje hoger. En die tikt harder dan de geboorteteller.
Moet zeggen dat het soms een beetje saai is dat het horizontale inwonersaantal een stuk hoger ligt dan het verticale. Maar lekker rustig is het wel.



maandag 23 februari 2015

Falentijnsdag

Vorige week zaterdag was het weer de dag van de liefde.
Sommige bromsnorren noemen het maar commercieel gedoe. Is natuurlijk ergens zo; maar het is toch leuk om deze dag te vieren... en natuurlijk dat kan op iedere dag van het jaar maar dat doen we nou eenmaal niet zo snel.

Maar wat houdt het eigenlijk in Valentijnsdag?
Het ene verhaal verteld dat er ooit, lang lang geleden, een priester genaamd Valentinus was die goede daden verrichte, weer een ander verhaal zegt dat het een heidens feest is dat afgeleid is van het Romeinse Lupercalia feest ter ere van de vruchtbaarheidsgod Lupercus (ik vind het maar lijken op een gecompliceerde naam voor een geslachtsziekte maar goed).
Cupido, ook wel Amor genoemd, beter bekend als een vliegende dwerg met een luier om, is ook altijd van de partij. Want die schiet immers de liefdespijlen af.

Waar het eigenlijk om gaat bij Valentijnsdag is dat de vrouw een cadeautje wil.
Ja, de vrouw ja. Het is eigenlijk de bedoeling dat je iets liefs voor elkaar doet. Maar de vrouw wil altijd wat.
Typisch voorbeeld is dat je als partners met elkaar afspreekt; 'we doen niets voor Valentijnsdag dit jaar hoor'. De man denkt dan: 'mooi, ben ik daar ook mooi van af'. De vrouw denkt; 'zou die toch nog wat doen?'.
Gevolg is dat de ochtend van Valentijn de vrouw smachtend naar beneden loopt in de hoop een bos met rozen op tafel aan te treffen. Niet dus.
'Dan geeft hij me vast wat als hij thuiskomt'. Man of vriendlief komt niets vermoedend thuis geeft een vluchtige kus aan vrouwlief en kijkt haar aan en ziet het direct. 'Wat is er?'.
'Nou niets... ik dacht misschien....' en met een flinke pruillip en bambi ogen kijkt ze haar grote liefde aan.
'We hadden toch afgesproken niets te doen?'
En voilà, mevrouw is boos, spuwt van alles over haar vent heen dat hij het weer eens niet heeft begrepen, dat hij niet romantisch is, dat hij niet van haar houdt etc.
Manlief voelt zich toch wel vervelend en vraagt zich af van welke planeet zijn vrouw komt en stelt voor om dan toch maar iets te halen. 'Ja maar nou hoeft het niet meer!'.

Als manlief wel met iets thuiskomt dan is de reactie ook altijd afwachten;
Zit er bijvoorbeeld een gekleurd papiertje om het boeket dat perfect bij de nog veel perfecter samengesteld boeket past; dan zal de vrouw tegen al haar vriendinnen zeggen of misschien wel tegen manlief; 'was je het weer vergeten? Deze komt natuurlijk van de benzinepomp'. Au.

Alle geurtjes stinken en als haar lievelingsgeur wordt gekocht kon hij zeker niets beters verzinnen.
Chocola is ook niet goed want daar wordt ze dik van.
Als manlief een Sonja, eierkoek, Bakker boek geeft, dan vind hij haar te vet.
Geeft hij haar een beautybehandeling dan is reactie nummer 1: 'vind je me niet mooi meer?'.
Een uitje is leuk, maar ze had liever iets nu meteen gehad, hier moet ze weer op wachten en alleen een ticket in haar hand is ze niet tevreden mee.
Voor de nog verwendere nesten is het helemaal lastig; heeft ze het ene jaar een peperduur cadeau gehad verwacht ze het jaar erop iets dat nog groter is.
Of krijgt Madame iets groots, (ik noem maar wat een BMW ofzo) is het de verkeerde kleur.

Nee het is nooit goed.

Zelf heb ik hier gelukkig niet zo last van, zoals elke vrouw zou zeggen. Ik heb één keer een opmerking gemaakt dat een kaart uit een tv-gids kwam (het plaksel restje liet een vlek achter); maar dat vond ik ergens ook wel grappig (ik dacht eigenlijk; 'puh hij is niet eens naar de boekhandel gegaan om een kaart te kopen') maar ik moet hier het goede voorbeeld geven natuurlijk.
Geheime aanbidders heb ik nog nooit gehad; en als ik ze had dan maakten ze daar geen geheim van.
Heel wat blogs geleden heb ik verteld over de draailier speler die nogal draailyrisch van me was. Of beter gezegd; is. Hij snapt na een jaar niet op zijn berichten te hebben gereageerd nog niet dat ik hem super irritant vind. En als ik hem in de supermarkt tegenkom duik ik gauw in een stapel toiletpapier want als hij me ziet ben ik de klos.

Dit jaar had mijn Fransoos me een sms gestuurd; hij wist een cadeau voor mijn moeder van mijn vader en zette erbij wat het kostte incluis bloemen.
Of mijn vader kon laten weten of hij dat wou.
Mijn vader schrok zich dood wat betreft het bedrag en vroeg wat het inhield. Ik m'n Fransoos gebeld; 'Ja dat is iets wat hetzelfde is als wat ik voor jou haal, dat kan ik natuurlijk niet zeggen'.
Gevolg was dat ik ophing en van mij hoefde het al niet meer.
Ik wist immers al wat het kostte en wat het ongeveer zou zijn, wat een leuke verrassing.
Ik spuwde mijn gal uit over moeders en zij ging verhaal halen bij vaders.
'Het moet uit jou komen, niet uit m'n schoonzoon' dus laat maar.
Twee vrouwen, met een pruillip, armen over elkaar, chagrijnig op de bank.
M'n Fransoos kwam tussen zijn werk door even langs en ik vertelde hem dat ik het niet leuk vond op deze manier; hij klaagde dat ik naar m'n moeder was gegaan en dat hij al wat anders had.

Ze speelden samen het spel geniepig; volgens mijn vader had mijn Fransoos een fontein gekocht met een schildpad en dat hij me wilde waarschuwen omdat hij wist dat ik het afschuwelijk zou vinden.
Afijn; ik weet dat mijn Fransoos in een opwelling wel eens bizarre of veel te dure dingen kan kopen dus het had mij niet verbaasd.

De volgende ochtend werd ik wakker en met mijn slaperige hoofd schuifelde ik naar de woonkamer. Mijn Fransoos staat elke dag rond vier uur op voor zijn werk dus ik verwachtte stiekem dat hij 's morgens al wat had gedaan. Maar nee, niets.
Licht teleurgesteld haalde ik Jamie boven uit z'n bench en deed de toiletdeur open; enorme bos bloemen op de wc-pot. Een glimlach verscheen op m'n gezicht.

Later op de dag lag er een envelop op tafel met een massagebon die ik van de week ga inwisselen bij de Douglas.
Mijn moeder had hetzelfde gehad.

M'n Fransoos kwam thuis en ik bedankte hem en zei dat hij het niet meer zo moest doen; dat ik het heel leuk vond maar dat ik liever wilde dat het een verrassing bleef.
En ik, de kenau, vroeg me af of die bloemen inderdaad zo ontzettend duur waren geweest. 'Nou bijna net zo duur als de massage' (bloemen zijn vreselijk duur hier) floep ik er ook nog uit dat ik dan liever twee massages had gehad. Au.
Maar door al dat overdreven gedoe voelde ik mij lullig. En mijn moeder ook. De hele middag hadden we in de stad lopen leuren voor een cadeau voor de heren maar zijn met niets thuisgekomen. Nou ja, mijn moeder had wat te snoepen voor mijn vader gekocht want dat is altijd goed. Ik had al iets gekocht een tijd geleden; een kinderachtige sleutelhanger waarvan ieder de helft heeft. Maar dat is natuurlijk maar een gekkigheidje.
Dus met een vervelend gevoel gaf ik hem zijn cadeautje; 'nou sorry, het is echt een stom cadeau'.
Hij maakte het open en was hartstikke blij. Waar we kwamen moest iedereen het zien dat met een magneet de twee sleutelhangers aan elkaar klikten.
Hij vond het geweldig en toen dacht ik: 'wat zijn wij vrouwen toch vreselijke wezens, we zouden echt eens wat vaker een voorbeeld aan mannen moeten nemen'.

Wijze lessen dus voor de volgende Falentijnsdag.




zondag 1 februari 2015

Winter nostalgie

Ik hou van sneeuw.
Waarom weet ik niet maar er borrelen dan altijd jeugdherinneringen naar boven.
Toen ik klein was en nog in twente woonde hing mijn vader de slee achter de witte volvo 740 SW of een autoband; en reed hij over de oprijlaan. En mijn broer en ik gierden van de lach.
Daarna met appelrode wangetjes naar binnen voor witte bon bon bloc chocolade.
Met van dat praliné erin.
De snottebel van de temperatuurwisseling werd altijd met een sierlijke veeg aan de mouw van mijn trui gesmeerd.

De afgelopen dagen is hier een pak gevallen.
Mijn Fransoos is gek op sneeuw. Hij kijkt obsessief op zijn telefoon naar het weerbericht. Elke keer zie ik een pruillip als het plaatje van een sterretje naar een zonnetje of wolk is veranderd. 'Moet je maar niet met de weergoden spelen; je vraagt er gewoon om' is mijn standaard, niet originele reactie.
Nu ligt er sneeuw; 'maar het kan altijd meer!' zegt m'n Fransoos dan en ik krijg een lichte twijfel of hij toch niet ergens stiekem Nederlandse zeik (het is ook nooit goed) genen heeft.
Mijn antwoord hierop was een kleffe sneeuwbal in zijn kraag.

Met de Renault Clio koekblik gingen we maar eens even toeren. Op naar Mizieux, waar ik eerder heb gewoond. Daar is altijd zo'n mooi uitzicht.
Het wegdek was geschoven en je zag door de sporen dat er al heel wat mensen waren weggeglibberd.
De berg op een aantal foto's gemaakt.
Ik zag mijn vader met de Renault express met sneeuwkettingen alweer naar boven rijden in 1998, dezelfde witte volvo 740 SW (welke Nederlander in Frankrijk heeft nou geen Volvo?!) bleef dan thuis. Door deze ervaring zei ik tegen m'n Fransoos; 'zeg we gaan niet voorbij ons oude huis want daarna is het één en al bos en daar wordt echt niet geschoven'. Maar hij had gehoord dat ik water zo mooi vind om te fotograferen met sneeuw dus we moesten toch echt de hele weg af.
Ik bedacht me dat we brood in de auto hadden liggen en dat ik een flesje water in mijn tas had zitten. Als we vast zouden komen te zitten zouden we in elk geval kunnen eten en drinken.
Vervolgens denk je: 'god wat ben ik een aansteller; moet je de mensen in Alaska zien'. Maarja, wij Nederlanders vinden een nieuwe rotonde al heel spannend. Of dat er een steile fietsbrug over een weg is gemaakt; nou en als je die met je opoefiets weet te beklimmen, nou, dan ben je wat hoor.
Enfin, we reden vol goede moed de bosweg in.

Jeeps langs de weg geparkeerd; overal waren die dikke zwijnen in oranje hesjes weer aan het 'jagen' met een neut en een walkie talkie (of zoals ze hier zeggen talkie walkie; de Fransen moeten immers ALLES anders zeggen).
'Had je vader zijn 4x4 nou maar gehad; hadden we mooi in het bos kunnen scheuren' zei mijn Fransoos. 'Ja, of een quad!'riep ik. 'Ja, ooit gaan we een quad kopen, of nee, allebei één, gaan we lekker crossen in de sneeuw' als een stel kleine kinderen zaten we van alles te verzinnen wat we wel niet zouden gaan kopen en doen. Tot we weer in de realiteit werden teruggebracht.
Een schrapend geluid onder de auto. O ja, we zaten in een smurfblauwe clio en de uitlaat schraapte over de sneeuw.



Niet veel later zaten we vast. 'Moet ik drukken?' was mijn eerste reactie. 'O god, we zitten vast; ja nou moeten we weer een buurman vragen om ons op te halen, ik heb daar zò geen zin in! En dan hebben we natuurlijk weer geen bereik! Mogen we dadelijk kilometers gaan lopen' ik was weer eens ultra positief ingesteld.
Mijn Fransoos antwoordde met zijn standaard zin aan mij: 'Ne t'inquiète pas...'
En na veel achteruit glijden en weer vooruit; links en rechts konden we onze weg weer vervolgen.
Stomme is dat je zelf ook heen en weer gaat hippen in de auto; alsof dat ook maar iets helpt.
Dat doet mijn vader ook met karten als het hem niet hard genoeg gaat.
En ook dat heeft nog nooit geholpen.

We kwamen aan bij het water en ik schoot een paar foto's; daarna weer terug naar huis.




Eenmaal thuis deden we ons nieuwe hek open en ik wierp snel een blik op de tuin.
Mijn pony's staan sinds een aantal dagen bij ons in de tuin gezien we nog wat gras hadden. Binnendoor is het maar een half uurtje lopen naar de weide van mijn ouders en zo hoeven wij niet meer te maaien.
Gisternacht ben ik er drie keer uit geweest omdat één van de pony's was ontsnapt. Er staat een portie stroom op de wei dat wil je niet weten. Zo heeft Jamie laatst een optater gehad en hij ging spontaan poepen.
Maar toch weet dat rotbeest uit te breken. De eerste keer schrok ik me dood en joeg ik haar onder de draad door; dat was om 22:00 's avonds, De tweede keer was om 00:30; ik werd kwaad want madame wilde niet meer onder de draad door. Ik greep haar bij haar manen en trok haar aan haar sik onder de draad door. De derde keer was om 4:15, toen mijn vriend naar z'n werk ging. Ik was zo kwaad. Weer eronder door geduwd, getrokken etc. En in mijn pyjama met ochtendjas, sneeuwlaarzen, handschoenen en een 'ik ben heel chagrijnig' hoofd heb ik in het holst van de nacht een tweede draad getrokken. Tevreden kroop ik mijn bed weer in om om 8 uur erachter te komen dat het schijtbeest alweer eruit was. En het erge is nog; ze breekt uit in de hoek van de tuin waar niets is; onze hele tuin is afgeschermd en ze kan nergens heen maar dan staat ze dus echt klem en kan ze gemakkelijk in de greppel vallen. En de dierenarts in 2012 maar zeggen dat het beest afgemaakt moest worden omdat ze slecht liep. Ha, het lijkt net een limbo dansende houdini.
Ik heb inmiddels de hoop opgegeven. Ik heb haar maar sneeuwblind verklaard. Ze zal de draad wel niet zien.
Gelukkig stonden de dames beide nog in de tuin.

Laura blijft wel keurig binnen de omheining

Tevreden gingen we naar binnen met appelrode wangen; mijn eigengemaakte champignonnesoep op het vuur en met een deken op de bank. En dan krijg je zo'n knus nostalgisch gevoel over je heen.

Plots voel ik wat lopen; ik rek mijn mouw uit en met een sierlijke veeg...




zondag 25 januari 2015

Goede voornemens

Mijn toetsenbord ontdoe ik van zijn stof, ik kraak mijn vingers en ga er weer eens eventjes voor zitten.
Ik heb het wat laten versloffen, mijn blog.

En daarom begin ik maar eens met voornemens;
Wanneer het bijna nieuwjaar is gaan mensen zich altijd bezighouden met wat ze gaan doen per 1 januari. Iets waar ikzelf ook goed in ben. Zie hier mijn lijstje die ik had bedacht:

1. Kom op tijd bij afspraken.
Mijn standaard voornemen is dat ik niet te laat kom op vriendschappelijke afspraken (zakelijk gezien overkomt mij dat praktisch nooit, daar waar de Hollandse snuffel geld ruikt...)
Mijn vriend komt heel onfrans nooit maar dan ook echt nooit te laat, ik altijd maar dan ook echt altijd. Dus het excuus dat het komt doordat ik met een Fransman samenwoon trapt niemand meer in natuurlijk.

2. Afvallen, een paar kilo voor de bruiloft van je broer.
Dit jaar gaan er wat kilo's af; mijn broer gaat trouwen en dat is een goede stimulans.
Ik kijk naar beneden en besef dat ik me toch weer iets te veel heb laten gaan met de slakken, de oesters (was voor mij de eerste keer), de kilozakken pepernoten die mensen voor me meenamen uit Nederland ('oh nee hè, is niet goed voor me, echt niet!' Maar ik neem toch maar een handje, of hand, of bak of schaal) de chocolaatjes, de toastjes met eiersalade, het ijs, gourmetten!
Ik gaf mezelf een schouderklopje dat ik drie dagen tussen de middag een eigengemaakte fruitshake met gojibessen had gemaakt maar ik bezweek al gauw weer toen ik op Pinterest een recept voor brownies tegenkwam (en die moest ik toch echt bakken en uitproberen! En dat er boven staat voor 8 personen, zag ik natuurlijk zogenaamd niet). Dit voornemen kan dus in de prullenmand;

3. Opruimen.. Dit jaar hou ik mijn huis netjes bij.
Mijn ouders zijn verhuisd en ik had nog een aantal dozen in het oude huis staan. Deze heb ik netjes bij de andere dozen neergezet. Pontificaal in mijn werkkamer, waarom? Om zo te zeggen 'Kim ruim je zooi op' het resultaat is dat het 2 maanden zo heeft gestaan, ik liep er gewoon omheen totdat ik er zowat overheen viel. Met een pruillip naar vriendlief om te zeggen dat ik niet meer tegen mijn eigen zooi kan en of hij me wil helpen. Rambo is bezig geweest en ik heb weer een lege kamer.
Maar veel te laat natuurlijk. Dit voornemen veeg ik met mijn swiffer duster ook maar meteen van tafel!

4. Meer bewegen; dat is gezond en helpt bij voornemen 2.
Vol goede moed had ik mijn trainings dvd maar weer eens aangezet. Dat is een blije spierbundel die je drilt om de meest idiote oefeningen te doen. Na tien keer tegen Jamie gezegd te hebben 'niet op vrouwtje springen' ; zes kattenstaarten tijdens push-ups in mijn mond te hebben gehad; een scheut in mijn gluteus maximus te hebben gevoeld en half te zijn bezweken had ik de sessie voltooid. Sinds 1 januari heb ik het maar liefst drie keer gedaan. Nou die kan met een aerobics schop ook de deur uit.

5. Meer ontspannen.
Yoga, meditatie... ik vind het allemaal zo leuk. En ik doe er zò niets mee.
Kasten vol interessante boeken over een blij en ontspannen leven; wekenlange yogalessen; meditatie cd's en nog meer geplingel.
Bij de gedachte dat ik meer wil (of is het moet?) ontspannen wordt ik al gestrest.

6. Eet gezond (goed voor voornemen 2 en 4).
Ik ben sinds een tijdje groot smoothie fan.
Ik mix van alles door elkaar; bananen, appels, bessen, frambozen, aardbeien, kiwi's, ananas... etc.
Zo lekker!
En wat krijg je een goed gevoel als je die dikke smurrie naar binnen laat glijden.
Totdat je per ongeluk naar koffietijd zit te kijken en Sonja Bakker met haar eierkoek ziet zitten. En die zegt doodleuk: 'banaan is een dikmaker'.
Ik zap verder en zie een programma over obesitas. Een vrouw snapte niet dat ze zo dik was geworden; ze at immers zoveel salade en fruit. 'Ja maar mevrouw in fruit zit ook suiker!'.
Ik zie mijn dikke smoothie langzaam door het gootsteen putje glijden.

7. Kom je goede voornemens na.
Mislukt.

Niets is stommer dan goede voornemens als je erover nadenkt.
Waarom zou je per 1 januari iets gaan doen?
Als je iets echt wilt ga je ervoor en wacht je niet tot een specifieke datum.

Ik denk terug aan oudejaarsavond.
Knus met zijn viertjes hebben we eigengemaakte oliebollen en appelbeignets gegeten.
Daarna zijn we naar buiten gegaan om ons fantastische vuurwerk af te steken.
Dat is van dat vuurwerk dat veel te lang in de winkel heeft gelegen. Je steekt het aan en het doet niets meer of het doet wat het niet hoort te doen. Ik noem dat altijd scapinovuurwerk.
Nou dit leek nog in de opruiming ook. Maar we hebben wel gelachen.
Dat heb je gezien hier niemand vuurwerk afsteekt.

We hadden voor ieder stel een wensballon gekocht.
We schreven onze wensen erop en lieten ze de lucht in gaan.
Die van mij en m'n Fransoos bleef meteen in de boom hangen. Hij vloog vervolgens in brand.
Mijn vriend wist hem eruit te vissen en alsnog liet hij hem vliegen; weer bleef hij hangen maar wist zichzelf uit de takken te bevrijden en vervolgde met zijn brandplek zijn weg.
Het symboliseerde mooi hoe het afgelopen jaar er voor ons had uitgezien.

Wensen zijn mooier dan voornemens. Je weet namelijk bij voorbaat dat goede voornemens niet gaan lukken maar van een wens weet je dat nooit. We wachten rustig af...

In de boom..

Ik ben trouwens wel per 1 januari volledig gestopt met roken; maar dat terzijde.