Sommige bromsnorren noemen het maar commercieel gedoe. Is natuurlijk ergens zo; maar het is toch leuk om deze dag te vieren... en natuurlijk dat kan op iedere dag van het jaar maar dat doen we nou eenmaal niet zo snel.
Maar wat houdt het eigenlijk in Valentijnsdag?
Het ene verhaal verteld dat er ooit, lang lang geleden, een priester genaamd Valentinus was die goede daden verrichte, weer een ander verhaal zegt dat het een heidens feest is dat afgeleid is van het Romeinse Lupercalia feest ter ere van de vruchtbaarheidsgod Lupercus (ik vind het maar lijken op een gecompliceerde naam voor een geslachtsziekte maar goed).
Cupido, ook wel Amor genoemd, beter bekend als een vliegende dwerg met een luier om, is ook altijd van de partij. Want die schiet immers de liefdespijlen af.
Waar het eigenlijk om gaat bij Valentijnsdag is dat de vrouw een cadeautje wil.
Ja, de vrouw ja. Het is eigenlijk de bedoeling dat je iets liefs voor elkaar doet. Maar de vrouw wil altijd wat.
Typisch voorbeeld is dat je als partners met elkaar afspreekt; 'we doen niets voor Valentijnsdag dit jaar hoor'. De man denkt dan: 'mooi, ben ik daar ook mooi van af'. De vrouw denkt; 'zou die toch nog wat doen?'.
Gevolg is dat de ochtend van Valentijn de vrouw smachtend naar beneden loopt in de hoop een bos met rozen op tafel aan te treffen. Niet dus.
'Dan geeft hij me vast wat als hij thuiskomt'. Man of vriendlief komt niets vermoedend thuis geeft een vluchtige kus aan vrouwlief en kijkt haar aan en ziet het direct. 'Wat is er?'.
'Nou niets... ik dacht misschien....' en met een flinke pruillip en bambi ogen kijkt ze haar grote liefde aan.
'We hadden toch afgesproken niets te doen?'
En voilà, mevrouw is boos, spuwt van alles over haar vent heen dat hij het weer eens niet heeft begrepen, dat hij niet romantisch is, dat hij niet van haar houdt etc.
Manlief voelt zich toch wel vervelend en vraagt zich af van welke planeet zijn vrouw komt en stelt voor om dan toch maar iets te halen. 'Ja maar nou hoeft het niet meer!'.
Als manlief wel met iets thuiskomt dan is de reactie ook altijd afwachten;
Zit er bijvoorbeeld een gekleurd papiertje om het boeket dat perfect bij de nog veel perfecter samengesteld boeket past; dan zal de vrouw tegen al haar vriendinnen zeggen of misschien wel tegen manlief; 'was je het weer vergeten? Deze komt natuurlijk van de benzinepomp'. Au.
Alle geurtjes stinken en als haar lievelingsgeur wordt gekocht kon hij zeker niets beters verzinnen.
Chocola is ook niet goed want daar wordt ze dik van.
Als manlief een Sonja, eierkoek, Bakker boek geeft, dan vind hij haar te vet.
Geeft hij haar een beautybehandeling dan is reactie nummer 1: 'vind je me niet mooi meer?'.
Een uitje is leuk, maar ze had liever iets nu meteen gehad, hier moet ze weer op wachten en alleen een ticket in haar hand is ze niet tevreden mee.
Voor de nog verwendere nesten is het helemaal lastig; heeft ze het ene jaar een peperduur cadeau gehad verwacht ze het jaar erop iets dat nog groter is.
Of krijgt Madame iets groots, (ik noem maar wat een BMW ofzo) is het de verkeerde kleur.
Nee het is nooit goed.
Zelf heb ik hier gelukkig niet zo last van, zoals elke vrouw zou zeggen. Ik heb één keer een opmerking gemaakt dat een kaart uit een tv-gids kwam (het plaksel restje liet een vlek achter); maar dat vond ik ergens ook wel grappig (ik dacht eigenlijk; 'puh hij is niet eens naar de boekhandel gegaan om een kaart te kopen') maar ik moet hier het goede voorbeeld geven natuurlijk.
Geheime aanbidders heb ik nog nooit gehad; en als ik ze had dan maakten ze daar geen geheim van.
Heel wat blogs geleden heb ik verteld over de draailier speler die nogal draailyrisch van me was. Of beter gezegd; is. Hij snapt na een jaar niet op zijn berichten te hebben gereageerd nog niet dat ik hem super irritant vind. En als ik hem in de supermarkt tegenkom duik ik gauw in een stapel toiletpapier want als hij me ziet ben ik de klos.
Dit jaar had mijn Fransoos me een sms gestuurd; hij wist een cadeau voor mijn moeder van mijn vader en zette erbij wat het kostte incluis bloemen.
Of mijn vader kon laten weten of hij dat wou.
Mijn vader schrok zich dood wat betreft het bedrag en vroeg wat het inhield. Ik m'n Fransoos gebeld; 'Ja dat is iets wat hetzelfde is als wat ik voor jou haal, dat kan ik natuurlijk niet zeggen'.
Gevolg was dat ik ophing en van mij hoefde het al niet meer.
Ik wist immers al wat het kostte en wat het ongeveer zou zijn, wat een leuke verrassing.
Ik spuwde mijn gal uit over moeders en zij ging verhaal halen bij vaders.
'Het moet uit jou komen, niet uit m'n schoonzoon' dus laat maar.
Twee vrouwen, met een pruillip, armen over elkaar, chagrijnig op de bank.
M'n Fransoos kwam tussen zijn werk door even langs en ik vertelde hem dat ik het niet leuk vond op deze manier; hij klaagde dat ik naar m'n moeder was gegaan en dat hij al wat anders had.
Ze speelden samen het spel geniepig; volgens mijn vader had mijn Fransoos een fontein gekocht met een schildpad en dat hij me wilde waarschuwen omdat hij wist dat ik het afschuwelijk zou vinden.
Afijn; ik weet dat mijn Fransoos in een opwelling wel eens bizarre of veel te dure dingen kan kopen dus het had mij niet verbaasd.
De volgende ochtend werd ik wakker en met mijn slaperige hoofd schuifelde ik naar de woonkamer. Mijn Fransoos staat elke dag rond vier uur op voor zijn werk dus ik verwachtte stiekem dat hij 's morgens al wat had gedaan. Maar nee, niets.
Licht teleurgesteld haalde ik Jamie boven uit z'n bench en deed de toiletdeur open; enorme bos bloemen op de wc-pot. Een glimlach verscheen op m'n gezicht.
Later op de dag lag er een envelop op tafel met een massagebon die ik van de week ga inwisselen bij de Douglas.
Mijn moeder had hetzelfde gehad.
M'n Fransoos kwam thuis en ik bedankte hem en zei dat hij het niet meer zo moest doen; dat ik het heel leuk vond maar dat ik liever wilde dat het een verrassing bleef.
En ik, de kenau, vroeg me af of die bloemen inderdaad zo ontzettend duur waren geweest. 'Nou bijna net zo duur als de massage' (bloemen zijn vreselijk duur hier) floep ik er ook nog uit dat ik dan liever twee massages had gehad. Au.
Maar door al dat overdreven gedoe voelde ik mij lullig. En mijn moeder ook. De hele middag hadden we in de stad lopen leuren voor een cadeau voor de heren maar zijn met niets thuisgekomen. Nou ja, mijn moeder had wat te snoepen voor mijn vader gekocht want dat is altijd goed. Ik had al iets gekocht een tijd geleden; een kinderachtige sleutelhanger waarvan ieder de helft heeft. Maar dat is natuurlijk maar een gekkigheidje.
Dus met een vervelend gevoel gaf ik hem zijn cadeautje; 'nou sorry, het is echt een stom cadeau'.
Hij maakte het open en was hartstikke blij. Waar we kwamen moest iedereen het zien dat met een magneet de twee sleutelhangers aan elkaar klikten.
Hij vond het geweldig en toen dacht ik: 'wat zijn wij vrouwen toch vreselijke wezens, we zouden echt eens wat vaker een voorbeeld aan mannen moeten nemen'.
Wijze lessen dus voor de volgende Falentijnsdag.
