Zoals gewoonlijk heb ik weer het shirtje gepakt wat bovenop de stapel lag..
Ik bekijk mezelf van top tot teen en vind mij er totaal niet feestelijk uitzien.
Sterker nog, ik zie eruit alsof ik zo in de tuin paardenpoep ga uitvegen. Tsjah, de één gaat tuinieren, de ander laat de pony's al het werk doen en zegt elke winter 'dit jaar ga ik er wat van maken...'.
Maar is zoiets nou zo bijzonder, is het feestelijk?
Is het echt waar wat ze zeggen dat het net zoiets is als trouwen?
Dan kan ik dit toch niet aan?
God, er zit ook nog een vlek op m'n broek.
En mijn haar zit weer lijzig langs mijn hoofd geplakt; as usual. Zelfs mijn out-of-bed look is altijd hetzelfde, oftewel plat. Nee ik ben niet gezegend met mijn melkboerenhonden haar genen die ik geërfd heb.
Nou moet ik toch maar wat doen, ik bel een hulplijn.
Na gebeld te hebben kwam moeders al gauw met de Carmen krulset.
Ik besloot mijn kloffie te verwisselen voor mijn (en mijn vriends') lievelingsrokje met een leuk feestelijk truitje plus legging. Haren in de krul; krulspeld vast in mijn melkboerenhondenhaar, pijn, verbrande hoofdhuid, krul in de klit in de speld, gegodver... speld uit de klit, haar uit de klit, haar in de krul. Hoera.
Hulpbrigadier ging weer huiswaarts en ik wachtte op mijn vriend.
Hij kwam binnen en was verrast dat ik zo mijn best gedaan.
Ik was erachter gekomen dat we nog één blaadje uit moesten printen en daarna zouden we gaan eten en snel richting het tribunaal gaan.
Waar het blaadje over ging was ons niet honderd procent duidelijk; we hebben aangekruist wat ons het beste leek en vlug afgeraffeld en ondertekend.
In de map met duizend-en-één papieren, gingen we na het eten op weg naar Le Creusot.
Na ongeveer een uurtje kwamen we aan in het centrum.
Nergens parkeerplek, nergens stond aangegeven waar het tribunaal was (naast de mairie had de man van het tribunaal gezegd), mairie gevonden maar ernaast zat geen tribunaal.
Na enig ronddwalen hadden we eindelijk een parkeerplek gevonden.
We stapten uit en haassten ons naar het tribunaal, die een straat achter de mairie en meer naar links bleek te zitten, najah als je scheel bent is het inderdaad naast de mairie.
Het was zover; we gingen ons pacséen.
Ik kreeg ineens kriebels in m'n buik; 'weet je het zeker? Je kan nou nog terug' zei m'n vriend.
'Welnee joh, dan had ik dat wel eerder bedacht'.
We liepen naar binnen, beiden zenuwachtig met onze map onder de arm.
We gingen even zitten omdat er een vrouw voor ons aan de balie was.
Een andere vrouw kwam binnen en ging aan de lege balie ernaast papieren invullen.
De andere vrouw was klaar en de baliemedewerker gebaarde dat we mochten komen.
'We hebben een afspraak om half 4'. Het was tien voor half vier.
'O ja, klopt, hebben jullie de papieren?'.
Het bleek dezelfde man als die mijn vriend aan de telefoon had gehad.
Spannend, spannend. We dachten dat hij de papieren zou controleren, dat we daarna zouden moeten wachten om vervolgens opgehaald te worden door een man in 3-delig pak. Dat we apart in een kamertje allebei een soort 'ja' moesten zeggen; dat we nog ergens handtekeningen onder zouden moeten zetten, dat we felicitaties zouden krijgen en een 'bij deze zijn jullie nu ge-pacséed'.
Hij keek alle papieren na; onze handgeschreven testamenten: 'Als ik dood ben mag ... alles hebben' (wauw wat een testament), al mijn aangevraagde documenten incluis het certificat de coutume waarbij ineens het menopauze mens van de ambassade weer in mijn gedachten kwam... en hij maakte een kopie van onze paspoorten.
Hij pakte vervolgens het blaadje dat we nog snel tussen de middag hadden uitgeprint en met een half oog hadden gelezen: 'Dit is het allerbelangrijkste, bewaar dit goed want dit is eigenlijk je contract met de voorwaarden'. Chips. Achteraf stond er gewoon hetzelfde in; dat we in gemeenschap van goederen zijn gepacséed en als ik het loodje legt krijgt hij alles en vice versa.
Nu dachten we toch echt dat het bijna ging gebeuren!
'Ok, nou fijne dag nog' zei de man.
'Eh, dus we zijn nou gepacséed?'
'Eh.. ja' zei de man ietwat in de war.
'Mag ik dan nu mijn Pacsé kussen?' zei mijn vriend om het toch nog een beetje officieel te maken.
Op het gezicht van de man verscheen een glimlach; 'meneer van mij mag u'.
En hij was er getuige van en de vrouw aan de andere balie keek ook even op.
We liepen om twee voor half 4 weer naar buiten.
'Nou dat was het' zeiden we in koor.
We waren al gepacséed voordat de afspraak stond. En man wat viel het tegen. Heb ik daarvoor mijn hoofdhuid verbrand, een uur voor de spiegel gestaan, een uur voor in de auto gezeten?
Maar agh dat maakte het ook weer speciaal.
We kochten een taart en gingen naar mijn ouders om het te vieren die helemaal in een deuk lagen.
Toen we 's avonds op de bank zaten snapte ik ineens de grafieken en statistieken niet.
In Frankrijk neemt het aantal Pacséen elk jaar nog toe en de huwelijken af; zal wel met de kosten te maken hebben.
Je draagt niet je partner zijn naam en je zegt geen eens officieel 'ja', je kan een jurk dragen maar de man achter de balie heeft zelf een wollentrui aan met een hele bos roos (hoofdroos geen boeket rode rozen) op zijn schouders, je hebt geen getuigen (behalve per ongeluk een vrouw die getuige ervan is aan de andere balie) en er is geen menigte die je bewondert.
De felicitaties via social media volgde.
Ik kreeg woorden als 'het is hetzelfde als getrouwd zijn' te horen. Maar ik voelde mij totaal niet zo.
Iedereen denkt nu ook meteen dat wij niet gaan trouwen.
Maar dat heb ik meteen afgedwongen. Ik wilde best pacséën maar ik wil ook trouwen. Mijn Fransoos was het daar volledig mee eens dus nou wacht ik (on)geduldig af.
Ik ging onder de douche en dook mijn bedje in.
De volgende ochtend keek ik in de spiegel en dan is daar het zure besef dat de Carmen krulset mooie krullen maakt die helaas niet bestand zijn tegen water. Ik deed mijn haar bij elkaar, elastiekje erin, make-up op m'n snuit, kloffie aan en dook met hark de tuin in tussen de paardendrollen.
