Ben zowaar ten huwelijk gevraagd! Het was totaal niet zoals in mijn meisjesdroom. Je weet wel, op een paard of in Disneyland. Of nee op het strand met allemaal fakkels!
Nee, mijn Fransoos deed het nadat hij de vuilnisbak had leeggehaald. Hij was zo zenuwachtig dat toen mijn moeder weg was hij me meteen vroeg. Ik zat naar aanbiedingen te kijken in de folders (hoe Hollands wil je het hebben) op mijn gammele plastic tuinstoel naast de naar knoflookstinkende vuilniszak (hoe Frans!) toen hij ineens op z'n knieën ging.
En ik moet zeggen het had niet mooier gekund. Al die poeha waar is dat eigenlijk goed voor.
Feit dat het zo klein was en zo niet bijzonder maakte het zeer speciaal.
En ik ben de laatste tijd al zo emo.
Want o ja, ik ben ook nog zwanger. Al bijna 4,5 maand inmiddels.
Ik was heel ziek, had daarom niet zo de behoefte om te schrijven. Lag alleen maar op de bank, en hing boven de wc. Had ik bezichtigingen had ik een kotsbak in de auto, mijn klanten hebben het nooit doorgehad (godzijdank). Niets geen ochtendmisselijkheid. De hele godsganse dag en dat meer dan 2 maanden lang. Hoera ik krijg een baby; dat is leuk. Niets geen roze wolk; donker met donder en bliksem.
Maar na 2,5 zeer lange misselijkmakende maanden is het dan eindelijk voorbij en nu kan ik gaan genieten van mijn krampen, striemen die binnenkort in mijn vel zullen schieten, niet meer lang kunnen lopen, stemmingswisselingen en niet te vergeten mijn hunkering naar de meest idiote voedingswaren. Van om 10 uur bij de mac staan voor kipnuggets en nijdig worden als deze nog niet gebakken worden tot op de kop in de vriezer van de supermarkt hangen want die slakken zijn voor mij en niet voor dat oude lijk die naast me staat (als zwangere vrouw mag ik alles want ik heb overal een excuus voor).
Waar ik ook zo doodmoe van word en werd zijn ALLE vrouwen die zeggen 'nou ik heb een fantastische zwangerschap gehad hoor'. Wat interesseert mij dat nou terwijl mijn maag zich drie torsies draait... en dan vooral dat woordje 'hoor' alsof ik me niet beroerd mag voelen. Daarbij zijn ze alles vergeten want ze zijn allen dement. Postnataledementie heet dat.
Schijn ik ook te krijgen. De vergeetachtigheid is er al (zet van alles in de koelkast) dus dan zal die dementie hopelijk ook komen. Het schijnt zo te zijn dat als het kind eruit floepst je alles bent vergeten; dat je van voor tot achter open ligt, dat je buik nog op een mislukte monapudding lijkt dat schijnt allemaal niet meer uit te maken. Ik zal het jullie vertellen ergens in december.
Want dan wordt mijn francohollandaitje verwacht.
Heb zijn of haar eerste foto al; gemaakt door gynaecoloog Valentijn. Mocht kiezen en vond die naam wel leuk. Verwachte een mooie man maar hij was me daar een portie kaal (en ik hou niet van kaal). En hij had er duidelijk ook niet veel zin in. Tijdens de echo werd me gezegd dat ik eerst maar eens naar het toilet moest want het kind was helemaal niet te zien. Oeps.
Vervolgens knalde ik nog tegen de dokter aan. Maar wat een mooi moment als je het hartje hoort kloppen. Toen wist ik eindelijk waar ik me al die tijd zo slecht voor had gevoeld.
Nu ontdek ik de wereld van de verloskundigen en zwangeren in Frankrijk. En ook dat gaat weer net wat anders dan wat ik uit Nederland hoor.
En nu men weet dat we gaan trouwen hoor ik ook de Franse tradities die ook weer heel anders zijn dan de Nederlandse.
Maar goed voor de één heb ik nog 4,5 maand om achter alles te komen en voor het andere hebben we besloten het uit te stellen tot september 2016. Heb namelijk geen zin om op een aangespoelde walrus in een te klein visnet te lijken op onze trouwdag.
En mocht ik aan postnataledementie lijden en het zou me ineens niet meer boeien lees ik deze post wel terug.
