woensdag 19 augustus 2015

Alles kwijt

Het is alweer even geleden maar we hadden keurig op tijd onze belasting aangifte ingeleverd. Of beter gezegd, zoals dat altijd gaat, op het laatste moment.

Ze hadden een handige site bedacht waar je het op kon indienen. Ik was daar zeer blij mee gezien ik mijn sociale lasten ook altijd via internet invul. Scheelt me toch weer een postzegel!
Ik wilde dat dit jaar eens op tijd doen maar helaas bleek het toch nog niet zo handig geregeld als dat ik dacht. Of de site was overbelast en de keer erop was ik ingelogd maar kon ik mijn aangifte niet indienen.
Dus dan maar ouderwets (alhoewel hier is het nog steeds alledaags) op papier!

Gezien mijn ouders in de tussentijd waren verhuisd en een adreswijziging door wilde geven aan de RSI, de RAM, belastingdienst etc. hadden we dat destijds uit handen gegeven omdat  ik daar gewoonweg geen tijd voor had. Dat was niet verlopen zoals het hoorde dus moesten we alsnog zelf overal achteraan. En zo dus ook bij het belastingkantoor om te kijken of het wel goed zat en dat mijn vaders bedrijf niet ineens was opgeheven en we moesten nog wat regelen voor de invoer van de auto.

Maar het was precies in de laatste dagen voordat je je aangifte in kon leveren in de schatkist bij het belastingkantoor (letterlijk; die staat in de gang).
En het was ontzettend druk.
Ik was samen met mijn vader in zijn mat zwarte Toyota Landcruiser op pad gegaan en we hadden de auto op tien minuten lopen geparkeerd.
Hij had een envelop bij zich met alle papieren en daarin ook zijn portemonnee.
Eenmaal binnen trokken we een kaartje en gingen we zitten op één van de plastic stoeltjes.

Na ongeveer veertig minuten zag ik dat we bijna aan de beurt waren. 'Pap, geef me vast je papieren dan leg ik het vast op volgorde'. Hij pakte zijn envelop beet. 'Shit... waar is mijn portemonnee! En m'n paspoort! En m'n chequeboek! Heb jij die?' 'Nee, natuurlijk niet'. Na flink wat Nederlands gegodver kwamen we samen tot de conclusie dat hij het onderweg verloren zou zijn. Hij rende als een dolle stier naar de uitgang richting auto. Mensen keken hem na in de hoop dat hij zijn nummertje op zijn stoel had laten liggen maar al snel zagen ze mij zitten, jammer!
En dat zul je altijd zien, ik was daarna vrijwel meteen aan de beurt.
Ik besloot maar naar binnen te gaan, geen zin om weer drie kwartier te wachten.
'Wat kan ik voor u doen mevrouw' zei een dame met donkerbruin haar, rode lippen en een bril op het puntje van haar neus. 'Nou ik heb heel wat dingen maar mijn vader die is naar buiten want die was wat verloren en die komt er zo aan dus als u heel even wilt wachten....'. 'Ja maar mevrouw, het is wel heel erg druk'. 'Begrijp ik maar hij komt echt zo alleen ik zie vanaf hier niet of hij eraan komt en hij weet niet dat ik al binnen ben kunt u zien of er een man komt aangerend?'. Achteraf was dit echt een heel dom gesprek.
'Hoe ziet uw vader eruit dan?'.
Het enige wat ik kon verzinnen op dat moment was:'Als een Hollander'.
Ze deed haar bril van het topje van haar neus en legde die op tafel.
'Een Hollander? En hoe ziet dat eruit dan?'
Och jee. Wat had ik nou weer gezegd. Mijn vader ziet er eigenlijk helemaal niet Nederlands uit... hij is tenslotte niet wit, lang en hij praat in plaats van schreeuwt (ja echt hoor zo zijn alle Nederlanders, normaal gesproken dan).
Ik besloot maar even over haar bureau te buigen voordat ik weer een stomme opmerking maakte en hoera, ik zag hem. 'Daar is die!' zei ik met opgewonden stem en ik zag dat hij in zijn hand al zijn spullen had.
Ik vloog de deur uit 'Pap!!! Hier!!!!'. Nou dat was inderdaad het stereotype Hollands viswijf die even door de zaal gilde.
'Waar was je nou! Heb je het nou gevonden, waar lag het?' vroeg ik hem terwijl we terugliepen naar het kantoortje.
'Schijnbaar, was het uit de envelop achter de stoel gevallen in de auto, wat een geluk!'. Mijn vader was inmiddels weer de rust zelve.
De vrouw pakte gauw haar bril en schoof deze van boven weer naar het puntje van haar neus en las de documenten. Ik legde alles uit en was blij dat we eindelijk werden geholpen.

'Maar meneer en mevrouw, hiervoor moet u hier niet zijn. U kunt naar de tweede etage afdeling zakelijk'.
'O, moeten we daar weer een nummertje voor trekken?'
'Nee hoor u had meteen door kunnen lopen bij binnenkomst, en daar is geen wachtrij' zei ze vrolijk.

donderdag 6 augustus 2015

Bourgondische Zaken 1

Voor wie het leuk vind:
Ik schrijf vanaf nu op vrijwillige basis in het blad Bourgondische Zaken; heb voor het laatste nummer een artikel geschreven over de slagerij (waar o.a mijn Fransoos in werkt) en een column.
Klik op de foto om het artikel te kunnen lezen.

Uiteraard kun je ook lid worden van het blad!
Neem een kijkje op www.bourgondischezaken.com

Mijn trouwe blog lezers ontneem ik uiteraard mijn artikel niet! Enjoy.