Het is vrijdagnacht, 2 uur. Ik schrik wakker van de pijn.
Mijn god dit is dus wat ze bedoelen met 'je herkent het wel'.
Naast mij ligt mijn Fransoos, met z'n mond open, luid snurkend. Ik besluit zachtjes uit bed te rollen. Met een klap ploffen mijn voeten op de grond. Gelukkig wordt hij er niet meer wakker van. Ik ben erg lomp en log sinds ik zwanger ben en voel me ook zo.
Ik waggel de slaapkamer uit en ga naar de wc. Voorover gebukt zit ik op de bril om de pijn wat op te vangen. En dit is pas het begin! Ik raak lichtelijk in paniek voor wat er komen gaat en besluit te doen wat mijn moeder mij gezegd heeft. Ik pak de tablet en bel haar via Messenger. Een klaarwakkere stem aan de andere kant: 'Ja???!!!!!!! MOET IK KOMEN??!!', 'nou....' zeg ik voorzichtig. 'ik heb heel erg pijn en volgens mij zijn het weeën en ik zie het niet zitten zo 2 uur door te brengen in m'n eentje'. 'Geen zorgen ik kom meteen en neem triominos mee, lekker wat afleiding'. Ze hangt op en binnen 7 minuten staat ze voor de deur, ze ziet mijn bange gezicht.
Ik zet in de tussentijd thee voor haar en loop te ijsberen. Ik kan er slecht tegen als ik niet weet wat me te wachten staat.
We spelen half een spelletje triominos maar ik zit teveel in m'n hoofd. Op de tablet heb ik een weeën app die alles bijhoudt en waar je een gezichtje aan kan klikken hoe vervelend de wee was. Bij mij zijn ze allemaal rood en boos. Al denk ik dat ze in vergelijking met straks eerder groen zijn maar goed.
Na een aantal uur blijkt dat de weeën zich snel genoeg opvolgen om m'n Fransoos wakker te maken en naar het ziekenhuis te gaan (je bevalt hier eigenlijk altijd in het ziekenhuis). Met een duf hoofd maakt hij zich klaar, we pakken mijn tassen die al weken klaarstonden. M'n vader is ook nog even de berg afgereden om ons te zien en mij sterkte te wensen... de lieverd.
M'n ouders nemen Jamie mee, die logeert bij hun terwijl ik de (verplichte) vier à vijf dagen in het ziekenhuis blijf. Mijn Fransoos werkt enorm veel en dan is het zielig voor de hond. Ik stap in de peugeot waarop mijn Fransoos zegt: 'Eerst die vuilniszak, we hebben die auto nog maar net dadelijk breken je vliezen'. Dat is een goeie. Hij wurmt onder mijn opgeblazen lijf de zak, ik klap de leuning naar achteren gezien anders mijn dochter met der hiel in mijn maag zit te duwen en we vertrekken naar Autun naar het ziekenhuis. Eenmaal daar, 5 uur in de ochtend, zit de slagboom en het hek dicht. 'Moet ik dat takkenend ook nog lopen!' zeg ik bits tegen m'n Fransoos. De toon is gezet, zoals voorspeld wordt ik een voorbeeldige patiënte.
Bij de urgences staat een verpleger. 'Goedenavond mevrouw' met een snurk waggel ik naar binnen, druk op het knopje van de lift en het lijkt uren te duren voordat het ding beneden is. Eenmaal erin buig ik voorover wat een pijn!
Boven word ik direct aan de monitoring gelegd en er wordt gekeken. 'Nou mevrouw, dat duurt nog wel even slechts 3 cm'. O nee he dan moet ik er nog 7 of waren het er 15 in totaal of hangt het van je baarmoeder af? Ik weet het niet meer wat een gezeur... mijn gedachtes zijn zoals ik van mezelf gewend ben uiterst positief.
Ik heb vreselijke pijn en lig met opgetrokken benen in bed. Heb een infuus in mijn arm en heb er nou al geen zin meer in. Ik besluit wat rond te waggelen en op zo'n gymnastiek bal te gaan zitten. Ineens zie ik uit mijn ooghoek mijn Fransoos met de videocamera lopen. 'Kijk daar is kimmie wel, hallo lieverd hoe gaat ie?' Sodemieter op man met dat ding!! was wat ik meteen dacht maar ik had mezelf voorgenomen lief te blijven: 'Kun je dat klote ding alsjeblieft uitzetten?' verschrikt filmt hij maar snel de gang.
Uren gaan voorbij. Maar daar was dan ineens die persdrang waar iedereen het over had.
Ik lig krampachtig op mijn rug en het voelt alsof ik uit elkaar wordt gereten. Mijn Fransoos heeft de camera op de kast gezet zodat alles gefilmd kan worden, leuk voor het nageslacht om te zien hoe ik haar vervloek. 'U mag zo persen mevrouw'. Nou ik drukte wat ik wilde maar niets hoor. 'Zie je wel, ze is te dik, nou krijg ik dadelijk een totaal ruptuur... precies zoals ik had voorspeld, geef hier die ruggenprik ik kan dit niet meer' 'Mevrouw dat heeft geen zin meer' (95% van de Francaises in het ziekenhuis in Autun bevalt met een ruggenprik, ik werd er al vreemd op aangekeken dat ik het niet wilde).
De gynaecoloog wordt erbij geroepen.
Vacuüm pomp wordt geprobeerd, het gevaarte laat los en ik dacht even dat hij het hoofd in zijn handen had. Nou weet ik wat mijn moeder heeft meegemaakt met mijn broer (die heeft z'n hoofd trouwens wel hoor maar dat geluid is onbeschrijfelijk).
'Sorry dit wordt niks, kindje is te groot'.
'Godv.... zie je wel! Ik zei het toch vanaf het begin!' was mijn hysterische reactie.
Een spoedkeizersnede ging plaatsvinden.
Ik word platgespoten en treed uit mijn lichaam, daar zie ik hoe mijn Fransoos in een groen pak erbij staat met een haarnetje. Ik lig met de armen gespreid op de operatie tafel met een laken bij mijn gezicht (alsof ik wakker zou worden maar goed). Mijn Fransoos pakt zijn tas en haalt daaruit zijn slagersmes. Hij gaat bij de artsen staan en snijdt mijn buik open. De artsen halen mijn baby eruit en deze wordt afgedroogd. De placenta wordt onderzocht en er wordt gevraagd of we die mee willen nemen voor ons of anders voor de hond, schijnt enorm gezond te zijn.
Mijn Fransoos weet dat ik niet zo van orgaanvlees en 'vreemde' dingen ben dus hij bedankt vriendelijk.
Ineens is het stil. Ik voel me suf en kom bij. Ik knipper met mijn ogen en zie mijn Fransoos staan met onze dochter. Ik heb nog nooit zo'n lelijk kind gezien. Dat kan toch niet uit mij komen.
En hij maar huilen. En ik huil ook, heb ik hier nou negen maanden voor afgezien? Ik doe het laken omhoog en zie een toegetakelde buik wat wegheeft van een verouderd springkussen waar geen lucht meer inzit. Dit is dus moeder worden.
-----------------------
Overtijd zit ik nu achter mijn computer.
Ik had, vooral naar mijn mening, allang bevallen moeten zijn.
Ik had mijn kindje al met 37 à 38 weken verwacht. Gezien ik elke keer op mijn kop kreeg dat ik het rustiger aan moest doen en ik daar niet al teveel op uit deed verwachtte ik echt dat ze lekker vroeg zou komen. Nou niet dus. Als ik rustig had gedaan zat ze er in februari waarschijnlijk nog en was ik veertig kilo aangekomen.
Ik hou graag de controle over dingen, dus dit is iets waar ik niet goed tegen kan maar wat tegelijkertijd een hele goede les is.
Alle voorspelde datums van familie, vrienden en van mezelf zijn inmiddels allang verstreken. Ze beslist gewoon lekker zelf wanneer ze komt en ik heb er niets over te zeggen.
Mijn horrorscenario komt hopelijk niet uit. Maar het is 'leuk' om erover te fantaseren.
Vol verwachting en ongeduld klopt mijn hart...
