Agressieve gedachten

Ken je dat gevoel?

Dat gevoel dat je dingen wilt doen die eigenlijk niet door de beugel kunnen maar waar je ontzettend zin in hebt?

Agressieve gedachten die je (gelukkig maar in sommige gevallen) niet uitoefent?

Dat je iedereen de hele dag uitscheld (in je hoofd)?

Nee? Nou ik wel en ik kan je vertellen; dat is heerlijk zo'n dag. 

Het was weer eens dinsdag, de boodschappen dag.

Dan ga ik tegenwoordig met m'n moeder en m'n kleine spruit boodschappen doen bij de Lidl. Ik heb zo'n driewieler off the road super flabbergasting high tech power met extra zware veringen kinderwagen. Knalrood, lekker opvallend.

Door een verhuizing en nog altijd een chronisch slaaptekort was mijn humeur al niet opperbest. 

Het is erg wennen om én met een kinderwagen én met een boodschappenkar te rijden. 

Mijn eerste obstakel was al de schuifdeur van de ingang. Als convoi exceptionnel (lees: een wagen, daartussenin een gevaarte met de nodige overtollige zwangerschapskilo's en voorop een rood slagschip met uitstekend voorwiel) was die schuifdeur daar klaarblijkelijk niet op berekend, de kar zat bijna klem tussen de deuren. 'Man wat een kinderwagenonvriendelijke winkel zeg' bries ik; 'stel dat spruit achterop had gezeten en de wagen was omgeklapt en ze lag tussen de schuifdeur!' 

Ik waggelde en zwabberde verder met mijn praalwagen.

Water, koffie, melk, een leuk plantje... de broodjesafdeling; lekker even een pain au chocolat halen. Werd ik op m'n schouder getikt. 'Kim! Dat is lang geleden hoe is het!' O nee hè... dat is mijn stalker van het draaitierelieren feest in Anost, één keer foto's gemaakt toen hij speelde en hij stalkt me sindsdien al meer dan 2,5 jaar! en hij nam me stevig in zijn armen en gaf me twee kussen. 'Nou dat is inderdaad lang geleden' zei ik ietwat twijfelend. 'Ik heb je al een paar keer gebeld maar je neemt nooit op, we moeten echt weer een keer afspreken. De foto's die je maakt... zo betoverend! Ik droom ervan..' O-MIJN-GOD ik besefte mij ineens dat hij me van achteren had herkend met een paar kledingmaten en een kinderwagen rijker. 'Kijk dat is mijn dochter!'. 'Dat weet ik, had ik al gezien op internet'. En het floepte er zo uit: 'Zit jij op internet? Je leeft toch in een grot ofzo?'. Rood aangelopen en met een vreemde glimlach gaf hij toe dat hij me expres had opgezocht. 

Mensen die hopeloos verliefd zijn, zijn gewoon inderdaad hopeloos. Die hebben zo'n plaat voor de kop dat zelfs een kind ze nog niet in de weg staat. 'Ga je nu mee koffie drinken dan?' NEE, ga weg met je vieze houthakkersshirt en je veelste grote broek, doe eens normale schoenen aan, kam in godsnaam die suikerspin op je hoofd, doe er wat gel in en blijf uit de buurt van de houtkackel in je vochtige grot; man wat een lucht. 'Nee sorry, zoals je ziet heb ik een pasgeboren baby, ben ik boodschappen aan het doen en zit ik midden in een verhuizing'. 'Mag ik je wel bellen dan zo over vijftien dagen?'(Waarom vijftien... engerd) 'Ja dat mag maar of ik opneem is een tweede ik heb een zeer, zeer, zéér druk leven en ik slaap erg veel' (mocht ik willen met een baby maar goed ik moest toch wat) schijnbaar bleef de plaat nog altijd voor z'n gezicht en omhelsde hij me weer net wat te lang om vervolgens mij eindelijk met rust te laten. 

'Heb ik weer hoor' zei ik tegen m'n moeder die zich achter de mandarijnen had verstopt en mij zat uit te lachen. Ik vervolgde mijn lange weg naar het volgende pad. 

Champignons. Dat moest ik hebben. Drie oude dames stonden middenin het gangpad. Godsallemachtig hebben die ouwe lui nou niets beters te doen dan hier midden in het gangpad over hun moestuin te praten?! Ik zal eens even flink met mijn super off the road high tech kinderwagen een breuk in hun reumatische benen rijden; zal ze leren. 'Pardon mesdames'. De oude dametjes keken verrast op en trilden naar de zijkant om hun gesprek te vervolgen.

Ik pakte de champignons en reed verder. 

Ik vloog bijna uit de bocht en bij de chips stond een Engels jongetje met rood haar, een brilletje en sproeten mij aan te gapen. 'How do you do that with a baby and a cart?' Schijtkind val me niet lastig. Zijn broertje en zusje renden door de winkel en ik haat rennende schreeuwende kinderen. Ik zal eens even mijn voet uitsteken. Het jongetje vroeg het me nog een keer, ik keek hem aan hield mijn schouders op en liet hem zelf de conclusie trekken. Ik drukte de wagen wat aan de kant zodat de kinderen er niet tegenaan zouden knallen. 

Volgende gangpad, volgende missie: spaghetti. Wat een lucht! Een combinatie van zweet, overjarige parfum en alcohol kwamen mij tegemoet. Een dikke vent met een bevlekt teeshirt graaide tussen de spaghetti zakjes. Het zweet druppelde van zijn hoofd zo de bak in op de verpakkingen. 

Een spoor van vuil van zijn laarzen lag op het gangpad en ik glibberde met m'n spruit zijn kant op. Plots draaide hij zich om en smeerde met zijn pens langs de kinderwagen. Woest duwde ik hem in de spaghettibak en liet hem verdrinken in zijn eigen bad van zweet, gadver die kap kon ik nou uitkoken die lucht zou haar hele jeugd in de wagen blijven hangen natuurlijk. Hij keek me aan en lachte hemelsbreed met zijn drie tanden. Ik trok alleen de rechterhelft van mijn bovenlip omhoog à la Sylvester Stallone en hij klutste richting kassa. 

Godzijdank was ik bijna aan het einde. 

Toetjes. 

Een oude vrouw stond op haar tenen te vissen naar magere yoghurt. Ze pakte het bakje en verloor haar evenwicht. Ik, bij de vuilniszakken en mijn spruitje een paar meter verderop, zag haar in slow motion richting de kinderwagen zwalken. Ik liet alles uit mijn handen vallen en snelde ernaar toe. Op het laatste moment wist ze haar gewicht anders te verdelen en zwenkte ze uit naar de andere kant. Ineens viel het haar op dat er een kindje in de wagen zat en wederom door onoplettendheid verloor ze haar evenwicht en viel ze zo in de vriezer tussen de bevroren pizza's en kebab. Ja joh of je pleurt in de vriezer! Net goed, moet je maar je bril opzetten met je poedelkapsel. Ik pakte de kinderwagen en zag hoe ze zelf overeind krabbelde.

Eindelijk stond ik bij de kassa en kwam er een einde aan deze ergernissen.
Nee hè weer zo'n stomme jonge moeder met een krijsbaby die weer wat vergeten is. Hoe kun je nou je pincode vergeten? Staat ze ook nog schaapachtig te lachen en verontschuldigd ze zich dat ze aan postnatale dementie lijdt. Ja hoor, tuurlijk neem de tijd bel je vriend maar op om hem de code te vragen! Alsof iedereen de hele dag de tijd heeft! Zo irritant dat soort lui, blijf toch thuis in de poepluiers!

Dat hoorde ik de mensen denken toen ik mij omdraaide en ze mij allemaal met een strak gezicht aankeken terwijl ik mijn mobiel wegstopte en met mijn treinstelsel naar buiten sjokte.