Samen met m'n ouders, m'n Fransoos, spruitje en hond Jamie hadden we een huisje gehuurd in de Haute-Savoie. Prachtig gebied en niet te ver weg van hier. Al duurde de reis wel een stuk langer met een 5,5 maanden oude baby.
Of ze zat weer ingestort in de maxi cosy of ze kreeg een hysterische huilbui of ik had een schorre keel en m'n Fransoos een halve oorontsteking van mijn kinderliedjes gezang. Kortom redelijk vaak stoppen en even strekken.
Een houten chalet met schitterend uitzicht over de gigantische bergen en een kabbelende blauwe rivier. Wel heel anders dan het glooiende van de Morvan, ik voel me altijd heel nietig bij al dat groots.
We hadden bedacht meerdere dingen te doen die vakantie.
We hebben de grootste waterval bezocht en ernaast gegeten in een aftands restaurant, uiteraard gerund door Fransen (bedoel ik niets mee hoor), waar het hout van het chalet schreeuwde om een flinke lik lak en waar een dikke lompe serveerster (zo één die waggelt en op haar mobiel kijkt als je nog wat drinken wilt bestellen om zich zo onzichtbaar te maken) de grootste moeite had om ons te begroeten.
Na het matige eten gingen we daar een flinke wandeling maken. Ik heb wat onsjes van mijn zwangerschapskilo's daar achtergelaten.
Ook bezochten we het meer van Annecy. Grote favoriet van mijn Fransoos; ik had dus hoge verwachtingen. Ik kende het meer van Genève wel, dat vond ik niet zo wat.
En ook hier was ik teleurgesteld. Mijn moeder, Fransoos en Jamie liepen vrolijk over de stoep en ik met spruit en vader liepen te chagrijnen en kwamen tot de uiterst irritante conclusie dat we het Lac des Settons mooier vonden. Daar zijn namelijk geen politieagenten die achter kinderen aanrennen die net wat hebben gejat, lallende dronken zwervers die allerlei gure taal uitblaten en geen subway waar je teveel betaald voor je broodje. Nee daar is gewoon geen hond. Lekker rustig. Ja, we waren in een op en top Nederlandse klaagmodus. Gezellig hoor.
Nadat we die rot stad eindelijk eens een keer uit waren gingen we thuis lekker fonduen.
Op de laatste dag hadden we besloten te gaan paragliden, je weet wel, je rent van een berg af en zweeft dan door de lucht onder zo'n matras. Het leek ons een ontzettend goed idee. Mijn vader en ik hebben beide hoogtevrees.
Eenmaal bij het paraglide centrum begon ik zenuwachtig te worden.
We werden meegenomen in een busje de berg op; onderweg legden ze van alles uit en ik vertaalde sommige dingen voor mijn vader. Één ding liet ik bewust achterwege gezien we ook daarin hetzelfde probleem hebben en ik niet wilde dat hij zich er net zo druk om maakte als ik 'als je last van zeeziekte hebt kan ook dat je nu overkomen, geef het op tijd aan als je je niet goed voelt dan gaan we rustiger naar beneden'.
Op de top van de berg keken we uit over het meer van Annecy. Zo vond ik het wel schitterend. Ik kreeg mijn harnas aan van mijn wat stugge patser begeleider. 'Gadver het stinkt naar kots' floepte ik eruit. 'O nee hè, sorry heb ik niet goed schoongemaakt dan' lekker dan heb ik weer. Hij maakte zich aan mij vast en we renden van de berg af en hop in het luchtledige. M'n hart klopte als een bezetene maar wat was het mooi. Na even vliegen voelde ik mijn maag minder blij worden. Ik gaf het aan en zo daalden we rustig naar beneden. Ik zag mijn vader ook op dezelfde hoogte hij keek blij en stak zijn duim op. Een paar minuten later zag ik hem weer maar nu keek hij wat minder blij. Hij bleek met uiterste precisie zijn kalkoen ovenschotel met Parmezaanse kaas eruit gekotst te hebben naast zijn linkerschoen. En dat drie keer onderweg! Ik vraag me wel af waar dat landt. Lig je daar op je luchtbed lekker te dobberen in het Lac D'Annecy; krijg je zo een stuk zuur ruikende kalkoen met Parmezaanse gerapkotste kaas op je onbedekte rug. Wat een schijtmeeuwen zitten daar toch zal je denken. Nou die meeuw hing mooi beroerd boven je te hangen en te kotsen.
Eenmaal op de grond wachtte spruitje en m'n moeder op ons.
Mijn Fransoos kwam als laatste op de grond die heeft geen last van dat soort dingen.
Ik was blij maar doe dit dus nooit meer. Als ik had geweten dat ik er zo misselijk van kon worden was ik ook nooit gegaan.
We kochten de foto's als aandenken (helaas was er geen moment suprême opname van m'n vader) en gingen naar het chalet.
De hele weg was mijn vader beroerd.
De volgende dag gingen we naar huis maar wat we daar aan zouden treffen...
Wordt vervolgd.
