Onze Bruiloft

Hiep hiep hoera! We zijn bijna twee maanden getrouwd!
En nee ik ga het niet hebben over de witte broodsweken, die waren namelijk niet bijster interessant. Of beter gezegd, die waren er gewoon niet.

M'n Fransoos had vakantie. Een soort van. Veertien dagen vakantie bij een slagerij zijn er eigenlijk maar negen. Gezien alles ook gesopt en weer aangevuld moet worden. Ik had die eerste vakantiedag een bezichtiging en een huisopname. Ik kreeg de avond ervoor van de bezoeker al een smsje dat hij mijn stem zo charmant vond en uitzag naar onze ontmoeting. Nee hè. Weer zo'n hopeloze vrijgezel of zo één die in een vechtscheiding zit. Dadelijk is het een enge oude vent of een geniepige Franse Joran van der Sloot. Waarom denken mannen dat vrouwen dit soort berichtjes leuk vinden? Enfin, in overleg met vriendlief besloot ik maar niet alleen te gaan. Je weet immers nooit. Ik reed op die dag in mijn 'nieuwe' auto richting de afgesproken plek. Ja hoor, een jonge vent. En balen voor hem m'n moeder en m'n dochter sprongen ook uit de auto bij het huis. Boodschap begrepen. En mocht hij het niet hebben begrepen dan moest ik maar zeggen wat ik deze vakantie ging doen. Hij was verder eigenlijk heel aardig. Hier in de Morvan zijn ook niet veel vrijgezelle jonge vrouwen dus tsja je kan het altijd proberen natuurlijk.

Verder was het een relatief rustige week de donderdag ging ik naar de kapper om mijn nagels te laten doen. We kletsten wat, mijn rechterhand bloedde als een rund door het vijlen (hoera eczeem) en ik was eigenlijk heel ontspannen. Zo ontspannen dat ik een allergie uitbraak had waardoor ik opgezette ogen had. Het zag er niet uit. Het leek wel of ik de ogen van Waylon had maar waar dan ook nog een klap op was gegeven. Met één of ander zielig verhaal ging ik naar de apotheek, ik loog alles aan elkaar en kreeg met enige twijfel zonder recept anti allergie pillen mee. Na het innemen zakte het binnen een half uur wat weg. Ik heb alle dagen voor en de dag van de bruiloft maar het spul ingenomen. Dan kun je misschien een charmante stem hebben maar als je deruit ziet als een gnome dan helpt dat geen donder.

Diezelfde dag ging ik naar m'n ouders en kreeg ik een vrijgezellenfeest, dit had ik totaal niet aan zien komen. Ik kreeg Hollandse cadeautjes, kleedde me in een delfstblauwe tegel jurk en had een sluier in m'n haar. Dat was ook het enige moment dat ik een sluier heb gedragen!
We speelden een door m'n schoonzus gemaakt spel, gingen eten en bowlen en waren lekker laat thuis. Een topavond gehad.

Op vrijdag moest er veel, heel veel gebeuren. De hele feestzaal moest versierd worden. Maanden hebben we van alles voorbereid, besteld en bedacht. Over alle details was nagedacht. Er zaten veel persoonlijke dingen in ons tafeldecor. Zo waren onze 'center pieces' (boomstam plak) gezaagd van een boom uit onze eigen tuin. Niet dat we die boom bewust hebben omgezaagd voor de bruiloft. Nee, onze buurman zat te zeuren dat hij een raam in de garage wilde, dat wilden wij niet (ik hou niet van gluurders). Nou als dat dan niet mocht, of dan de boom om mocht zodat ze minder schaduw hadden (ik zie het verband met het raam totaal niet maar goed). In het kader dat je soms maar wat over moet hebben voor je buur heeft vriend..eh manlief de boom omgehaald. Daar kwamen onwijs leuke plakken af in verschillende vormen. Niks geen perfecte Pinterest ronde boomstammen. Ook de menukaarthouders haalden we van de takken. Mijn moeder en ik (en spruit) hebben uren en kilo's bramen geplukt voor de bedankjes. Eigengemaakte bramenjam in hartvormige potjes.
Mijn godver menukaarten heb ik heel wat uren over lopen godveren. Dan wilde de printer weer niet meewerken, daarna was die rotpons weer bot om de sierrand te maken... ja niemand wist het maar op de avond van de bruiloft keek ik naar de menukaarten in m'n mooie jurk en dacht: als ik nu zo zou praten als dat ik deed toen ik die menu's maakte zag ik er toch een stukje minder mooi uit!
Rode glitterlopers, 2 lagen witte tafelkleden, stoelhoezen om lelijke klapstoelen met een rode strik gaf het toch een feestelijke sfeer. Mayo,pesto en rode koolpotten beschilderd en met touw en bedels omgetoverd tot bloemenvazen. Bij de Action mooie waxinelichthouders weten te scoren en ballonnen, slingers etc. We hadden met zeillatten van m'n vaders bedrijf tentdoeken geknipt waar voorgedrukte tekst op stond en daar banners van gemaakt. Spots van de DJ gehuurd en die erop laten schijnen. Van een kale lelijke kantine ruimte werd het de mooiste zaal die ik me kon wensen. Ik had geen kasteel nodig, dit was helemaal goed en gezellig. We hadden zelf bij de bloemist bloemen uitgezocht en daar boeketten van gemaakt voor op elke tafel.
We hebben veel hulp gehad van lieve vrienden en familie wat het allemaal nog bijzonderder maakte.

M'n schoonouders hadden zich ontfermd over de andere feestzaal voor het vin d'honneur (receptie), een idioot grote zaal en heel moeilijk te decoreren. Zij kwamen met het geniale idee balonnen op de grond te leggen. Dit betekende kinderen die uren zoet zijn geweest (incluis onze eigen spruit).

Zaterdag 23 september was het dan zover.
Ik ging 's morgens met m'n schoonzus naar de kapper. Een Engelse klant van me zat er ook om zich op te fancyen voor de receptie en zag als eerste m'n bruidslook. Hij gaf me 2 lucht kussen om niet m'n makeup te versmeren.
Na een tijd waren m'n schoonzus en ik klaar, ik had een haarsieraad in en m'n haar in de krul. 'Naturel' look met 4 lagen foundation en een anti allergiepil. Ik was er klaar voor!
Thuis nog een broodje gegeten en spruitje in haar zuurstokroze jurk gehesen. Ze was net een cupcake. Zo schattig! En ook handig, ze viel enorm op dus ze was zo te localiseren.
De Nederlandse fotograaf was inmiddels ook gearriveerd.
M'n Fransoos was bij mijn ouders thuis en kreeg daar een koninklijke behandeling van m'n broer. Hij reed hem rond en stelde hem op z'n gemak, een betere getuige had hij niet kunnen hebben!

Ik trok m'n jurk aan en was opvallend relaxed. Iedereen liep als een kip zonder kop rond en ik snapte niet waarom. Ze wachten toch wel op me, zonder bruid geen bruiloft toch? RELAX!

De traction avant limo model met m'n schoonvader als chauffeur kwam aangereden. Deze auto mochten we lenen van een klant van de slagerij. Wat een mooie auto. Er werd een houtblok achter het wiel gelegd zodat deze niet de berg af zou rollen. M'n moeder, schoonzus en spruit waren inmiddels al vertrokken naar de mairie. M'n vader reed met mij mee om me weg te kunnen geven.

Luid toeterend kwamen we aan en zoals we inmiddels wel gewend zijn stonden alle Fransozen elkaar buiten nog uitgebreid te kussen en te kletsen. Ze werden naar binnen geloodsd en zo konden wij achter op de binnenplaats rijden. Ik wilde dat iedereen me op hetzelfde moment voor het eerst zou zien. Ik was bang dat m'n oma niks zou kunnen zien als iedereen buiten zou blijven staan of dat het een ongeorganiseerde rotzooi zou worden. En vanwege de drama.. is toch leuk dat je aanstaande met een trillend lipje nog zenuwachtiger wordt van al die blikken?
Op een nummer van Nickelback kwam ik binnen aan m'n vaders arm. God wat duurde dat nummer lang. En wat zag m'n Fransoos er mooi uit! De burgemeester stond in vol ornaat met sjerp voor het zaaltje achter de tafel met alle papieren. Eerst las hij de wettelijke teksten en daarna had hij een persoonlijk handgeschreven briefje. Binnen 15 minuten was het klaar en waren we getrouwd. Nu kun je denken wat kort. Maar het was perfect. Geen ongein, geen koude kerkbanken en een irritante stoffige priester. Geen beschamende anekdotes. Wel spruitje die het mandje met de ringen kwam brengen, dat was ontzettend schattig.

Na de ceremonie vertrokken we nadat er een aantal foto's waren gemaakt naar het gemeentezaaltje voor het vin d'honneur. Daar waren overige kennissen, klanten van de slagerij en mijn klanten van de makelaardij.
Tafels vol hapjes waren er. Het scheen allemaal erg lekker te zijn geweest, ik was vooral met iedereen aan de klets, op de foto en had het bere warm.
De sfeer was goed en gezellig en gelukkig hebben we niet teveel bloemen en planten gekregen. Mijn schoonouders hadden tegen alle klanten gezegd dat ik niet van bloemen hield en alles wat op een bloem leek bij mij verwelkte. Heel goed, uiteindelijk bleef het bij 'slechts' 4 boeketten, 6 planten en 2 bloemstukken. Niet slecht op rond de 150/200 receptie gasten.

Na de vin d'honneur gingen we met de 68 daggasten naar de feestlocatie, het gemeentezaaltje in La celle en Morvan waar een mooie rozentuin bij zit. Een aantal gingen even terug naar hun (vakantie)huis voor een powernap. In de tussentijd werden er nog wat foto's geschoten en 's avonds gingen we naar binnen en kon het feest beginnen. We kwamen nog even een keer extra binnen op een door ons uitgekozen nummer. Het eten begon van wat ik me herinner rond 20:00 en duurde tot ongeveer 00:30. In Frankrijk is dat heel gewoon. Je eet, danst en eet weer. We hadden een 5 gangen diner geregeld. Het eten was op zich prima. De bediening was top en de DJ was fantastisch. Dj Sam, een kleine man die de sfeer er goed in wist te brengen. Er werden tussendoor 2 spellen gespeeld om de tijd te vullen voor de volgende gang. Waar ik in het begin huiverig voor was, bleek juist een fantastisch element te zijn voor de bruiloft. Iedereen was er namelijk bij betrokken. We speelden film raden aan de hand van muziek en een bijzondere versie van de stoelendans. Er zat ook een 'rode draad' in de avond. Dan zette de DJ een nummer op en dan moest iedereen staan en klappen en woest doen. Van tevoren dacht ik dat dit echt niet zou werken maar het was geweldig. Mijn broer was voor mij echt de topper van de bruiloft. Hij deed de vertalingen samen met de DJ, nodigde m'n man uit voor de overwinningsdans van de stoelendans en heeft nog met een paar anderen met ons doorgefeest tot het einde.

Na het voorgerecht was de openingsdans, een dans waar we al weken voor op dansles zaten. Eerst danste ik met m'n vader en vervolgens nam m'n Fransoos het over. Op het eind ging het niet helemaal lekker gezien hij verstrikt raakte in m'n grote rok maar al met al was het geslaagd. Daarna werd ons een paraplu overhandigd en gooide iedereen slierten over ons heen. Was een idee van de DJ waar we mee hadden ingestemd bij het kennismakingsgesprek. Het gaf een heel leuk effect waar ook weer iedereen bij betrokken was.

Toen werden we met z'n allen naar buiten geroepen. Als verrassing hadden m'n schoonouders een professionele vuurwerkshow geregeld. Weken zijn ze in het geheim met vergunningen bezig geweest. Het was prachtig.

Na de taart kregen we koffie en de Nederlanders dropen af immers dachten ze waarschijnlijk 'oprotkoffie'. De Fransen vonden dit vreemd maar volgden het voorbeeld. Uiteindelijk gingen we rond 3 uur naar huis en de DJ was met stomheid geslagen. Dit was zijn eerste bruiloft die zo vroeg was afgelopen, normaliter duurt een Franse bruiloft tot 6 à 7 uur in de ochtend, soms zelfs nog later. Ik vond het helemaal prima, spruitje sliep in de garderobe waar m'n vader een geluidwerende wand voor had gemaakt samen met haar Nederlandse vriendinnetje, maar lekker sliep ze niet. Het was goed zo. Er vloeide de hele avond goede wijn en we dronken onze gepersonaliseerde champagne... maar niemand was stom dronken en niemand was vervelend.

Het was werkelijk één van de mooiste dagen uit m'n leven waar ik al onze gasten super dankbaar voor ben. Het raakte me dat iedereen die aanwezig was speciaal voor ons was gekomen. Dat besef je eigenlijk pas als je een dankwoord gaat zeggen en iedereen die je lief is naar je ziet kijken.

Op zich was deze tekst hierboven een mooie afsluiting geweest voor deze blogpost. Maar dit was nou eenmaal niet de afsluiting van de huwelijksdag;

Toen we thuiskwamen heeft m'n man me uit m'n jurk geholpen, m'n 34 haarspelden uit m'n haar gepeuterd en daarna hebben we samen nog een flesje champagne open getrokken. Als cruella de vil met ontploft haar zat ik über oncharmant op de bank.
Dit is dus DE huwelijksnacht. Wauw. Sexy.
We keken elkaar diep in de ogen, kwamen dichter met onze gezichten bij elkaar en... rukten de eerste enveloppen open om geld te tellen.

Scheid toch eens uit

Weet je dat nou wel heel zeker Kim? Als ik jou was zou ik het niet doen hoor, geeft alleen maar ellende. Ten eerste kost het een bak met geld en als je er weer vanaf wil kost het je weer een bak met geld dus wat is nou eigenlijk de meerwaarde ervan?

Juist. Dit is een voorbeeld van de vele, toch wel lichtelijk negatieve, reacties die ik heb gehad toen ik zei ' ik ga trouwen'. Je verwacht dat mensen zeggen 'Joh meid wat leuk, wanneer, waar, ben ik ook uitgenodigd?'. Maar nee, echt heel veel mensen hebben aan me gevraagd of ik het echt wel zeker wist. Met een bloed serieus gezicht. Ik begon namelijk bij de eerste drie te giechelen maar na tig van dat soort gezichten weet je dat het geen lolletje is. Nou zijn die mensen vaak ook geen lolletje maar goed.

Uiteraard blijken al deze mensen zelf gescheiden, hoe kan het ook anders. Ooit zijn zij ook in de "illusie" van het huwelijk gestonken, de ik blijf je eeuwig trouw en de ik zal er zijn in ziekte en gezondheid.

Vervolgens sta ik daar met mijn uitnodiging in mijn hand en verteld een willekeurige depressieveling hoe zijn vrouw met de achter linker over buurman ervandoor is gegaan. De hoer. Een ander zoekt zijn nieuwe liefde op de bodem van de rode wijn fles, of beter gezegd het rode wijn pak (dat is namelijk goedkoper want na zo'n scheiding houdt je geen cent meer over natuurlijk).
Weer een ander heeft na haar scheiding haar huis verloren, haar kinderen, haar vrienden en is verdoemd naar één of ander dorp met anderhalve paardenkop en zit in de ziektewet, ligt niet aan haar uiteraard, maar allemaal aan DE scheiding of nee beter gezegd HET huwelijk. Wat ze natuurlijk nooit had moeten doen.

Of je nou getrouwd bent of niet als je relatie stuk gaat is het toch altijd pijnlijk? En ik ken niemand waarbij een breuk geen financiële gevolgen heeft gehad, zelfs niet bij een beugelbekkie van 16, nu moet ze zelf namelijk haar bioscoopkaartje betalen in plaats dat die stemoverslaande hormoonpuist dat voor haar doet.

Maar volgens de gescheiden mensen is geld niet de enige reden dat ik niet in het huwelijksbootje zou moeten stappen. Het huwelijk ZELF is namelijk de bron van al het kwaad. Je stapt in een keurig gelakte boot maar na verloop van tijd blijkt het slechts camouflage van een stel rotte planken en is het wachten totdat je naar de bodem van het veel te diepe Lac de Misère zinkt.

Het huwelijk is de bron dat hij een bierpens kreeg en zijn vrouw als voetveeg behandelde waardoor zij er met de buurman vandoor ging. Het is de bron dat hij elke avond teveel dronk en dat zijn vrouw het niet meer trok. Het is de bron dat je een hysterische zeikstraal bent geworden. Want stel dat deze drie voorbeelden allemaal niet waren getrouwd, dan was dit allemaal niet gebeurd.
Nee dan waren ze nog vrolijk bij elkaar, of ze waren lachend en feestend uit elkaar gegaan zonder ook maar een traan te laten.

Voor die duizenden euro's die nu in één dag zitten, hadden we een hele mooi (oké wel tweedehandse) auto kunnen kopen, een terras kunnen laten aanbouwen of een nieuwe badkamer kunnen laten installeren met een Italiaanse inloopdouche met dubbele douchekop met massagestraal. Of we hadden het op de bank gezet en een veel te lage rente erover gehad en van die rente op vakantie gekund naar Efteling Bosrijk in het uilenhuisje met vederen matrassen.

Helaas gescheiden ellendelingen, het is niet gelukt, ik stap er eigenlijk nog vrolijker in zelfs. De toekomst valt nooit te voorspellen maar hoe triest is het dat je altijd maar van het ergste uit moet gaan?

En de vraag die ik aan hen zou willen stellen: wat heb je aan een Italiaanse inloopdouche met dubbele douchekop met massagestraal als je relatie toch naar de knoppen gaat en je het huis moet verkopen?

Say yes to the dress

Kant, satijn, tule, meermin, sweetheart, bandjes, strapless, strak, wijd, onderrok, hoepel, broderie, trompet, fit and flare, princess gown.

Een paar termen die ik in één van mijn favoriete tv programma's tegenkom. Elke dag tijdens mijn ontbijt sloeg ik de gruwel van het RTL nieuws over om te kijken naar alle trouwjurken die in say yes to the dress langskwamen op TLC. Huppelende homo's die het beste de vrouwen wisten te kleden. Ik zag schitterende exemplaren langskomen en had al een aardig plaatje in mijn hoofd wat ik wilde. Zoals elke vrouw wilde ik een jurk die 'anders' was (en nog zijn ze eigenlijk allemaal hetzelfde maar goed).

Voor een afspraak moest ik in Dijon zijn en was ik naar de dichtsbijzijnde bruidswinkel gegaan na de afspraak.
Een vadsige Turkse man zat achter zijn bureau, ik stond voor het raam te kijken naar de jurken die allemaal in de winkel hingen. Rijen vol. De deur zat op slot en de man was niet van plan die open te doen. Hij keek me schaapachtig aan en drukte met zijn buik tegen zijn bureau waardoor hij zachtjes heen en weer veerde. Ik keek nog eens goed en vond het ook allemaal erg overkomen alsof ik in Turkije op de markt liep. 'Goedkoper dan wibra', 'beter dan Action', zijn de Nederlandse zinnen die de Turkse marktkooplui gebruiken om je allerlei namaak zooi aan te smeren. Deze man had blijkbaar niet zo veel zin om te verkopen. Ietwat teleurgesteld keerde ik huiswaarts.

Mijn all time favourite bruidswinkel in Autun was ook één grote flop. Jaren dacht ik dat ik daar mijn jurk zou kopen. Totdat ik in gesprek ging met de eigenaren. Je kon 'doeken' of oude jurken passen (jaren vijftig modellen) en dan uit de catalogus wat uitkiezen. 40 procent aanbetalen en als het je niet zinde bij aankomst was het jammer dan! NEXT!

Na het internet af te hebben gestruind vond ik een winkel in Nevers met jurken die mij aanspraken.
Ik was al naar een bruidsbeurs geweest om ideeën op te doen en dankzij een online catalogus had ik nog beter een idee van wat ik wilde.

Het was december toen ik mijn trouwjurk ging passen. Althans dat was de bedoeling.
De eerste keer werd ik een paar uur van tevoren afgebeld omdat de verkoopster ziek was. Uiteraard had ik weer eens geen bereik met mijn mobiel en waren mijn ouders al bij mij thuis om me op te halen. Ze konden weer huiswaarts en mijn dag was verpest.

Een nieuwe afspraak maakte ik in Januari en ik was weer bang om afgebeld te worden, ik weet niet wat het is maar ik blijf dat wantrouwen houden met Fransen als je een afspraak langer dan drie uur van tevoren maakt. Voor je het weet zijn ze het vergeten.

Gelukkig werden we goed ontvangen, en raar maar waar, mijn jurk hing al 'klaar' terwijl die vrouw van niks wist. Ik heb er dan ook maar vijf gepast en toen vond ik het al prima. Geen hysterische homo's, geen tranen van geluk, geen mother of the bride die zich op de vloer stort van emotionele stress en  geen father of the bride die niks goed genoeg voor dochterlief vond. Nee het was gewoon goed. Ik voelde me blij. Zeker nadat ik een exemplaar had aangetrokken waar ik nog niet dood in gevonden zou willen worden. Dat was nota bene een jurk die in de top 3 voor mij stond.
Ben ik toch maar wat blij dat ik niks vanaf een plaatje heb gekozen.

Als het goed is komt hij volgende week in mijn maat aan in de winkel en bellen ze me voor een afspraak voor de tweede doorpas.
Opvallend is dat de jurken beduidend goedkoper zijn dan in Nederland (zelfde merk wordt ook in Nederland verkocht) en de vermaakkosten zijn altijd inclusief. Dat is ook wel fijn.

Uiteindelijk waren de juiste schoenen vinden een grotere opgave dan de jurk.
Na internetbestelling, Belgische boetiekjes, Franse (dure) boetiekjes, tripje schoenen shoppen in Chalon sur Saone en Dijon paste ik mijn wensen aan en vond ik ze bij de Gemo in ons nabijgelegen stadje.
Wat ik wilde kon gewoon niet en gezien ik tenen heb die mij doen denken aan de Teenage Mutant Ninja Turtles wilde ik geen open schoenen. Nu dus toch wel. Ach ik lak ze maar en hoop dat de jurk er 99 procent van de tijd overheen hangt. En dat anders de kleur schoenen meer verbaasd dan mijn grote teen.

Say yes to the dress kijk ik nog steeds elke dag, een goede gewoonte om alle ellende van de wereld even niet te hoeven horen. En ik zie geen jurk die op die van mij lijkt, jep mijn jurk is 'anders'.

Zo zie je maar dat elke bruid in spé hetzelfde denkt.

Trouwlocatie

Fakkels langs de oprijlaan, verlichting in het gras in de vorm van kristallen bollen, een varken aan het spit, lange tafels met hagelwitte lakens, kandelaars met bloedrode kaarsen, een grote zaal met een historische tegelvloer en een hand geschilderd plafond. Alle genodigden in de meest chique jurken en kostuums en wij, het bruidspaar, zouden komen aanrijden in een witte oldtimer bezaaid met bloedrode rozen. Op de meest unieke locatie die je je maar kan bedenken. Een kasteel, het liefst zo groot en statig mogelijk.

Dat was het doel.

Toen spruitje nog in de buik zat waren we al op zoek naar een geschikte locatie.

We hadden een fantastisch château op het oog, het was wel wat ver rijden van ons huis af maar dat vond ik ergens wel leuk om met een hele stoet al toeterend die hele rit af te leggen.

We hadden de kasteelbeheerder gebeld en hadden voor de week erop op een dinsdag om half 11 afgesproken. M'n moeder is de ceremoniemeester en ging gezellig met ons mee.

Het was misschien niet het sprookjes kasteel wat ik voor ogen had, maar het was zeker indrukwekkend. Het had iets middeleeuws ook al was een deel nieuw gebouwd. Het had nog een hele gave binnenplaats en enkel gebobbeld glas. 

We waren er stipt op tijd, we klopten op de grote zware eiken deur door middel van de grote klepel en we hoorden het galmen door de gangen van het kasteel. We keken elkaar met grote ogen aan "dit klinkt nou al leuk".

Drie kwartier later was er nog niemand.

Weer een kwartier verder, toen we eigenlijk al naar huis wilden gaan, kwam er een rokende, verrotte Renault clio het pad opgereden, een stof en dieselwolkje hingen achter de auto.

Een oudere man kwam uit de auto en haalde een hele zooi dozen uit de auto.

"Bonjour, kan ik jullie ergens mee helpen?".

"Wij hadden om half 11 een afspraak" zei mijn vriend.

"O, ik was vuil wegbrengen, kom verder" zei de man zich niet excuserend.

De deur ging met veel gekraak open. Je rook een muffe rooklucht, eigenlijk wat je verwacht bij een kasteel. 

'Goed loopt u maar mee' zei de man.

We liepen achter hem aan een zaal in. Een mooie zaal met een grote tafel en een prachtig schilderij aan de muur, de tegeltjes waren super gedetailleerd beschilderd.

Hij begon te vertellen over de geschiedenis van het château.

'Mam, is hij nou aangeschoten of lijkt dat zo' zei ik hardop in het Nederlands.

'Nou, je ruikt het hier al'.

Mijn vriend spreekt geen Nederlands maar hij begrijpt wonderbaarlijk veel. Nou had hij het allang gezien aan de rode gokkert, gele ogen en niet rechte loop van de man maar goed, hij keek ons op dat moment ook aan en we begrepen elkaar.

De man rakelde een verhaal op alsof hij het dagelijks deed. Het was eigenlijk maar een saai verhaal en het interesseerde ons eigenlijk geen moer.

"Hoeveel mensen kunnen hier ontvangen worden in deze zaal?" vroeg mijn vriend met het idee om daar misschien te dineren met z'n allen.

"Poeh in de tijd werd dit gebruikt als vergaderzaal, volgt u mij verder..." 

We keken elkaar allemaal met een opgetrokken wenkbrauw aan. We dachten dat hij nu wel ter zake zou komen.

In de volgende zaal die net zo groot, koud, muf en imposant was ging hij rustig verder met zijn verhaal. "In deze zaal heeft Louis de.." "Monsieur!" onderbrak mijn vriend hem.

"We vinden het leuk hoor al die informatie maar we willen eigenlijk liever informatie over waar we kunnen dineren, waar de dansvloer is en wat de tarieven zijn".

"O u komt voor een bruiloft?" zei de man licht geschrokken.

"Ja daar heb ik met u over gebeld vorige week".

"O, ik dacht dat u een rondleiding wilde, nou dan heeft dit ook geen nut laten we maar naar mijn kantoor gaan dan". Schoffelend en brommend liep de man terug de gang in richting een andere deur waar een potkachel stond te branden en waar een flinke fles wijn op tafel stond met een half leeg glas. 

Hij printte de tarieven lijst uit van een eenvoudig word 2003 document. 

Vervolgens liet hij de zalen zien.

In de danszaal was een trap die naar beneden leidde waar een doorzichtig wandje omheen was geplaatst. 'Dat is voor de dronken mensen wel zo handig' lachte hij al hijgend. De goedkope Merlot en Emmentaler lucht deden ons doen scheel kijken. 'O ja, ik ben gastheer dus ik eet, drink en feest ook mee' zei de man nog even om voor mij nu helemaal het droomplaatje in duigen te doen vallen. Het zal je maar gebeuren, moet je 1500 euro betalen voor de huur van 2 zalen die kaal zijn, dus je hebt he-le-maal niets erbij, moet de catering er nog bij, de tafels, de dj, de aankleding en heaters en dan wordt je ontvangen door een dronken tor die je hele feest verziekt en alles onder de emmentaler spuugt. Zal je zien dat die dadelijk ook nog in Tante Elly haar tas kotst en mijn oma de dansvloer opsleept en boven op haar valt. 

'Bedankt hoor, we denken er nog even over na'. We sloten onze auto deuren, keken elkaar aan en barsten in lachen uit. 

Maar we gaven niet op, we hadden een ander kasteel gevonden, op slechts een kwartiertje van ons huis. We zijn daar met mijn ouders op de bonnefooi naartoe gereden op een regenachtige dag.

Schitterend kasteel met heel veel bijgebouwen en een paar boomhutten.

We keken wat rond en toen bleek dat de deur open was zijn we naar binnen gegaan, felle kleuren op de muren, achterstallig onderhoud en vies. Veel kinderrugzakjes hingen in de gang aan de kapstokken. We kwamen de beheerder tegen en die was zo aardig om even de tijd voor ons te nemen. Hij liet ons het pittig geprijsde menu zien (zij boden ook catering) en vertelde de nog pittigere prijs van het kasteel. 1750 euro kaal. 'Oké, zouden wij even de eet en feestzaal mogen zien' vroegen we nieuwsgierig. 'Ja hoor, zei de man volg mij maar'. Hij liep naar buiten en wees naar de andere kant van het veld naar een aftands pandje, ernaast stond een gebouw dat op instorten stond en waar de ruiten van waren gebroken. We dachten dat hij een grapje maakte maar hij was bloedserieus. 

'Maar, als we daar moeten eten en feesten waar is het kasteel dan voor?' vroegen we met bij dit kasteel wel twee opgetrokken wenkbrauwen. 'Daar staan stapelbedden in, kan iedereen daarin slapen'.

'Bedankt hoor, we denken er nog even over na'. De man liep terug het vieze kasteel in. 

Zie je het voor je? Betaal je 1750 euro heb je dus helemaal niks, kom je aanrijden; al je gasten denken wauw wat mooi. Ga je met ze op de foto voor het kasteel en dan zeg je 'nou dat was leuk he, we gaan nu naar dat scouting gebouw daar om chique te dineren op kapotte plastic stoelen met uitzicht op een ruïne'. Maar dat was nog niet alles, wij waren daar in september, het gras stond tot de enkels en het was allemaal zo slecht onderhouden, ook buiten. Er zat een overdekt zwembad iets verderop waar je dan ook gebruik van kon maken maar het alg stond tegen het glas. Erom heen stonden woonhuizen met allemaal rotzooi in de tuinen en vuilniszakken op het erf. Een ongeorganiseerde bende. En helaas maar toch echt waar, Fransen zijn daar over het algemeen nou eenmaal erg goed in.

Andere kastelen waren te ver weg of veel te duur.

We bekeken nog een landhuis dat ook een zwijnenstal bleek te zijn en waar je geen overdekte danszaal had wat dus zou betekenen dat met slecht weer iedereen in de zeikregen zou staan. 

We werden er moedeloos van tot we ons gingen afvragen wat nou echt belangrijk is.

Dat ene plaatje voor het kasteel? Waarbij de fotograaf zo ver moet uitzoomen om het kasteel erop te krijgen dat je de gezichten niet meer herkent?

Indruk maken? Doe je dat met een locatie? Willen wij daar wel zoveel geld aan uitgeven en kunnen we dat niet beter besteden aan iets anders? 

Toen was het al gauw duidelijk.

2 zalen zouden er komen, 1 voor na het gemeentehuis (we trouwen niet in de kerk 'godzijdank') voor de receptie oftewel het 'vin d'honneur', daar is 'iedereen' welkom. Vervolgens hebben we een ander gemeentezaaltje in een ander dorp gehuurd voor het eten en het feest voor de genodigden, dat zullen er hopelijk rond de 80 worden.

Ik heb op 1 bruiloft meegemaakt dat mensen werden weggestuurd die niet voor het feest waren uitgenodigd, hoe beschamend! Dan kun je het beter zo oplossen. 

We staken liever geld in dat we een gezellige avond met elkaar kunnen eten, lachen en dansen. Weliswaar geen kasteel, maar een zaal met oer Franse TL verlichting. We zullen het helemaal zelf aan moeten kleden. Maar hoe leuk is die kneuterigheid! 

Achteraf past een kasteel ook eigenlijk niet bij ons.

Wij zijn geen mensen van de poeha, van de groots, groter, grootst, van de bezuiniging of juist de uitgave op de verkeerde dingen. Wij willen knus en gezellig. Wij hebben een hekel aan kou, muf en viezigheid.

En we hebben een nog grotere hekel aan dronken kasteelheren.

Déjà vu

Het gevoel dat je al eerder in een bepaalde situatie hebt gezeten, het gevoel dat je die onbekende persoon tegenover je in het café al eens eerder hebt gezien, je exact weet wat iemand gaat zeggen als jij op een bepaalde manier reageert (en dan ook nog een ander scenario uit gaat proberen). Soms is het een beangstigend gevoel, soms heel erg mooi. Maar het kan ook donders vervelend zijn.

Nou heb ik dagelijks déjà vu's maar dat is niks paranormaals. Ik ben ontzettend vergeetachtig en ontdek steeds weer dingen opnieuw. Het zit in de genen, mijn vader heeft het ook. Altijd als we op een bepaalde weg rijden begint hij weer over een huis; "stond dat huis er al?". 

Ik denk altijd wegen te herkennen, maar koppel daar een verkeerde plaats aan. Ik verdwaal zeer regelmatig (heb ik daar niet eerder over geschreven? ook dat ben ik uiteraard allang weer vergeten). Toen ik in Enschede woonde had ik een acupuncturist een paar straten verderop. Altijd als ik daar weg ging verdwaalde ik en kwam ik zomaar aan de andere kant van Enschede uit en zag gewoon niet de logica hoe ik dan terug moest rijden. Dat heet ook wel Atopografisme. 

Hier gaat het beter, dat wel, gezien hier minder straten zijn. 

Al zit ik regelmatig met klamme handjes in de auto met achter mij een volgauto met daarin klanten die opzoek zijn naar hun droomhuis. Tot op heden ben ik nog maar één keer verkeerd gereden maar dat huis staat ook echt ergens in de bosjes dus dat kan iedereen overkomen, toch?

Ik moest laatst voor mijn werk weer een rot eind rijden, het had enorm geijzeld die nacht en eigenlijk was het gewoon te gevaarlijk. Eigenwijs dat ik kan zijn stapte ik toch in de auto met hondlief en spruitlief. Op weg naar opa en oma om de kinders daar te laten. Ik kwam op de weg tussen de bossen die leidt naar het dorpje waar mijn ouders wonen. De weg zag er prima uit maar deze schijn bedroog. Het gehele wegdek was volledig verijsd, uiteraard was er niet gestrooid en ik reed stapvoets verder. Eenmaal in het dorp moet ik standaard een hele steile helling af om bij m'n ouders te komen, ik besloot verstandig te wezen en door te rijden. Plots raakte ik compleet de controle over de auto kwijt en vloog hij (en zelfs stapvoets gaat dat hard) alle kanten op. Ik keek om en zag mijn spruitje lachend naar mij kijken met haar fonteintje op haar hoofd. De hond was zenuwachtig aan het hijgen gezien de blaas op standje vijf stond voor vrouwtje de koukleum en zijn kwijldruppels spatten op mijn versnellingspook. Ik bedacht me wat hier nou eigenlijk het nut van was en besloot de auto aan de kant te laten glibberen. Eenmaal tot stilstand gekomen belde ik m'n ouders, ik was op hak schoenen met een gladde zool en had al jaren niet geschaatst en zeker niet met een baby en hond aan de arm. Dus leek het mij verstandiger als mijn vader met de super off the road high tech kinderwagen mij, spruitje en hondlief op zou komen halen.

Het was voor hem gelukkig maar tien minuutjes lopen, aan de telefoon hangend keek ik in mijn achteruit kijk spiegel en zag een man languit op straat liggen, bewegingsloos. Shit.

'Ik moet hangen er ligt iemand op straat, dadelijk is hij dood' met grote positiviteit hing ik op en liet ik mijn moeder sprakeloos achter aan de andere kant van de lijn. Ik wilde uitstappen en gleed direct uit. Gelukkig ben ik een stijve hark waardoor ik redelijk recht bleef staan en niet echt viel.

Ik glibberde richting de man, die inmiddels met zijn hoofd heen en weer aan het schuiven was. Hij had een wollen trui aan en een knalrode neus. ik denk dat hij zeker zeventig was. 'Monsieur?', met een lege blik staarde de man mij terug aan. 'Gaat het? U moet aan de kant, als er een auto aankomt zit u eronder, kom ik help u'. De man dacht het zelf te kunnen en wiebelde als een dolfijn op het droge naar links en rechts zonder ook maar een centimeter verder te komen. Nu ik erover nadenk zag het er eigenlijk heel lachwekkend uit maar op dat moment zag ik alleen maar voor me hoe iemand over hem heen zou rijden, op de rem zou trappen en vervolgens door zou vliegen naar mijn kostbaarste bezit wat lief in de auto lag te slapen. 'Rollen, u moet rollen naar de kant waar de steentjes liggen daar hebt u meer grip'. Hij probeerde eigenwijs te gaan staan en kletterde net zo hard weer op de straat. Ik pakte zijn hand en besloot hem aan de kant in de steentjes te trekken. Ik pakte zijn pet die verderop in de graskant lag en gaf het aan hem. Hij bedankte me. 'Gaat het wel?' zei ik bezorgd tegen hem. 'Ja hoor, ik wilde gewoon oversteken en voor ik het wist lag ik languit, wil je koffie? Wat doe jij hier eigenlijk?'. 'Ik ben gestrand met de auto, durfde niet meer verder, ik heb een baby in de auto en ik vind het te gevaarlijk nog verder te rijden, maar geen zorgen hoor mijn vader komt zo. U moet vooral naar binnen gaan en even gaan liggen en als het niet gaat moet u de dokter bellen'. 'Ok dat doe ik' zei de man vastberaden en liep door zijn tuinhekje naar binnen. Toen pas zag ik wie het was. De man met de tig katten. Ik weet niet hoeveel hij er heeft maar het zijn er veel. Hij kwam wat typisch over maar dat zal de schrik wel zijn geweest dacht ik.

Ik belde mijn klant op om hem te vertellen dat het te gevaarlijk was om te komen toen ik plots een man met een rode jas aan zag komen lopen. Hij wilde oversteken en voelde met zijn voet 'oh valt mee' zei die en viel bijna. 'Hallo wat doet u hier kan ik ergens mee helpen' Verrek dacht ik, die man heb ik toch zojuist van de straat geplukt? 'Meneer ik sta te wachten op mijn vader die komt mij zo halen'. Ik kreeg er een raar gevoel bij en wist niet goed wat ik ermee moest. Kan geheugenverlies zo snel optreden of is hij gewoon echt zo'n gek kattenmeneertje? Ik speelde maar even mee in de hoop dat mijn vader zo zou komen. 'Ik heb het idee dat ik een gat in mijn geheugen heb, wilt u koffie?' vroeg de man. 'Meneer,u kunt beter naar binnen gaan en daar blijven het is te gevaarlijk op de weg' zei ik streng tegen hem. 'Ok ik denk dat ik dat maar doe ja' weer ging hij met zwaaiende benen over de weg en hij verdween weer achter zijn hek de tuin in.

Daar kwam mijn vader. Incluis mijn super off the road high tech kinderwagen en laarzen met spikes onder zooltjes.
Ik pakte spruit uit de auto en zette haar in de kinderwagen, Jamie (de hond) zijn nagels fungeerden als spikes en liep moeiteloos over het spekgladde ijs.
Ik deed de warme laarzen aan, gooide mijn nep lederen hakschoenen onderin de kinderwagen en deed de onderzooltjes om. Plots kwam daar weer de man aan.
'Is het glad' hoorde ik hem tegen zichzelf zeggen en hij zette een voet op het ijs. 'Oh valt mee' zei die en hij zwabberde alle kanten op over het ijs onze kant op. Mijn vader wilde hem al te hulp schieten, maar het ging goed. Ideaal is het dan dat ik in het Nederlands tegen mijn vader kon zeggen dat ik deze man zojuist al twee keer had gezien en dat hij een beetje in de war of gewoon mesjokke was.

'Hallo wat doen jullie hier kan ik ergens mee helpen' vroeg de man.
'Meneer ik heb u van de straat geplukt, weet u dat niet meer?' zei ik ietwat argwanend.
'Ach, ja nu komt het weer boven, ik heb het idee dat ik een stuk mis wat is er gebeurd dan?' vroeg hij nieuwsgierig.
Ik vertelde hem wat er gebeurd was. Mijn vader praatte nog even met hem en  vervolgens zeiden we dat we maar eens naar huis gingen omdat anders de kleine het koud zou krijgen.
Hij schoof over het ijs heen terug naar zijn huis met al zijn katten.

"Volgens mij is hij gewoon krankjorum".
"Nou het is anders een hartstikke aardige man hoor, ik zie hem regelmatig lopen en maak wel eens een praatje met hem" zei mijn vader.
"Ja nou je hoeft toch niet honderd procent te zijn om aardig te zijn?"
We zouden er niet uitkomen.

Eenmaal bij mijn ouders thuis warmde ik me op bij de houtkachel en bedacht me ineens, wat nou als die man weer elke keer naar buiten zou gaan, de oversteek waagde en na een enorme val inmiddels vastgevroren zat aan de weg en al drie auto's over hem heen waren gereden? Zouden die katten er dan aan gaan knabbelen?

Ik heb déjà vu's, voorgevoelens, atopografisme maar wat ik nog het meest heb is doemscenario's schetsen.

Nieuw jaar

Dat is alweer even geleden!

Inmiddels geen bijen meer, we hadden kort daarna ook nog een frélonnen nest (horenaars) maar die zijn ook al lang en breed vergast, geveegd en in de prullenbak gedumpt. Niet zeggen die arme beestjes, ze zijn namelijk een ernstige bedreiging voor bijtjes!

Dit jaar hoop ik wat vaker actief te kunnen zijn op mijn blog.

Ik ben druk met m'n werk als makelaar en ben bezig een eigen site op te richten om mensen die niet goed de taal beheersen te helpen met allerlei zaken. De reclame volgt tzt wel.

Verder heb ik columns geschreven voor de Bourgondische Zaken en ben geïnterviewd. Binnenkort volgen alle scans!

Spruit is al een jaar, ze loopt nog niet maar ze doet al wat pogingen.

We hebben besloten, na een jaar uitstel, dit jaar toch echt in het huwelijksbootje te stappen!

De datum is bekend en nu moet alles geregeld worden. Er is al het één en ander geregeld en daar ga ik binnenkort meer over schrijven. Ik kan je vertellen dat het me nu al genoeg schrijfstof geeft.

Kortom het wordt een druk jaar! 

Tot (heel) snel.