Déjà vu

Het gevoel dat je al eerder in een bepaalde situatie hebt gezeten, het gevoel dat je die onbekende persoon tegenover je in het café al eens eerder hebt gezien, je exact weet wat iemand gaat zeggen als jij op een bepaalde manier reageert (en dan ook nog een ander scenario uit gaat proberen). Soms is het een beangstigend gevoel, soms heel erg mooi. Maar het kan ook donders vervelend zijn.

Nou heb ik dagelijks déjà vu's maar dat is niks paranormaals. Ik ben ontzettend vergeetachtig en ontdek steeds weer dingen opnieuw. Het zit in de genen, mijn vader heeft het ook. Altijd als we op een bepaalde weg rijden begint hij weer over een huis; "stond dat huis er al?". 

Ik denk altijd wegen te herkennen, maar koppel daar een verkeerde plaats aan. Ik verdwaal zeer regelmatig (heb ik daar niet eerder over geschreven? ook dat ben ik uiteraard allang weer vergeten). Toen ik in Enschede woonde had ik een acupuncturist een paar straten verderop. Altijd als ik daar weg ging verdwaalde ik en kwam ik zomaar aan de andere kant van Enschede uit en zag gewoon niet de logica hoe ik dan terug moest rijden. Dat heet ook wel Atopografisme. 

Hier gaat het beter, dat wel, gezien hier minder straten zijn. 

Al zit ik regelmatig met klamme handjes in de auto met achter mij een volgauto met daarin klanten die opzoek zijn naar hun droomhuis. Tot op heden ben ik nog maar één keer verkeerd gereden maar dat huis staat ook echt ergens in de bosjes dus dat kan iedereen overkomen, toch?

Ik moest laatst voor mijn werk weer een rot eind rijden, het had enorm geijzeld die nacht en eigenlijk was het gewoon te gevaarlijk. Eigenwijs dat ik kan zijn stapte ik toch in de auto met hondlief en spruitlief. Op weg naar opa en oma om de kinders daar te laten. Ik kwam op de weg tussen de bossen die leidt naar het dorpje waar mijn ouders wonen. De weg zag er prima uit maar deze schijn bedroog. Het gehele wegdek was volledig verijsd, uiteraard was er niet gestrooid en ik reed stapvoets verder. Eenmaal in het dorp moet ik standaard een hele steile helling af om bij m'n ouders te komen, ik besloot verstandig te wezen en door te rijden. Plots raakte ik compleet de controle over de auto kwijt en vloog hij (en zelfs stapvoets gaat dat hard) alle kanten op. Ik keek om en zag mijn spruitje lachend naar mij kijken met haar fonteintje op haar hoofd. De hond was zenuwachtig aan het hijgen gezien de blaas op standje vijf stond voor vrouwtje de koukleum en zijn kwijldruppels spatten op mijn versnellingspook. Ik bedacht me wat hier nou eigenlijk het nut van was en besloot de auto aan de kant te laten glibberen. Eenmaal tot stilstand gekomen belde ik m'n ouders, ik was op hak schoenen met een gladde zool en had al jaren niet geschaatst en zeker niet met een baby en hond aan de arm. Dus leek het mij verstandiger als mijn vader met de super off the road high tech kinderwagen mij, spruitje en hondlief op zou komen halen.

Het was voor hem gelukkig maar tien minuutjes lopen, aan de telefoon hangend keek ik in mijn achteruit kijk spiegel en zag een man languit op straat liggen, bewegingsloos. Shit.

'Ik moet hangen er ligt iemand op straat, dadelijk is hij dood' met grote positiviteit hing ik op en liet ik mijn moeder sprakeloos achter aan de andere kant van de lijn. Ik wilde uitstappen en gleed direct uit. Gelukkig ben ik een stijve hark waardoor ik redelijk recht bleef staan en niet echt viel.

Ik glibberde richting de man, die inmiddels met zijn hoofd heen en weer aan het schuiven was. Hij had een wollen trui aan en een knalrode neus. ik denk dat hij zeker zeventig was. 'Monsieur?', met een lege blik staarde de man mij terug aan. 'Gaat het? U moet aan de kant, als er een auto aankomt zit u eronder, kom ik help u'. De man dacht het zelf te kunnen en wiebelde als een dolfijn op het droge naar links en rechts zonder ook maar een centimeter verder te komen. Nu ik erover nadenk zag het er eigenlijk heel lachwekkend uit maar op dat moment zag ik alleen maar voor me hoe iemand over hem heen zou rijden, op de rem zou trappen en vervolgens door zou vliegen naar mijn kostbaarste bezit wat lief in de auto lag te slapen. 'Rollen, u moet rollen naar de kant waar de steentjes liggen daar hebt u meer grip'. Hij probeerde eigenwijs te gaan staan en kletterde net zo hard weer op de straat. Ik pakte zijn hand en besloot hem aan de kant in de steentjes te trekken. Ik pakte zijn pet die verderop in de graskant lag en gaf het aan hem. Hij bedankte me. 'Gaat het wel?' zei ik bezorgd tegen hem. 'Ja hoor, ik wilde gewoon oversteken en voor ik het wist lag ik languit, wil je koffie? Wat doe jij hier eigenlijk?'. 'Ik ben gestrand met de auto, durfde niet meer verder, ik heb een baby in de auto en ik vind het te gevaarlijk nog verder te rijden, maar geen zorgen hoor mijn vader komt zo. U moet vooral naar binnen gaan en even gaan liggen en als het niet gaat moet u de dokter bellen'. 'Ok dat doe ik' zei de man vastberaden en liep door zijn tuinhekje naar binnen. Toen pas zag ik wie het was. De man met de tig katten. Ik weet niet hoeveel hij er heeft maar het zijn er veel. Hij kwam wat typisch over maar dat zal de schrik wel zijn geweest dacht ik.

Ik belde mijn klant op om hem te vertellen dat het te gevaarlijk was om te komen toen ik plots een man met een rode jas aan zag komen lopen. Hij wilde oversteken en voelde met zijn voet 'oh valt mee' zei die en viel bijna. 'Hallo wat doet u hier kan ik ergens mee helpen' Verrek dacht ik, die man heb ik toch zojuist van de straat geplukt? 'Meneer ik sta te wachten op mijn vader die komt mij zo halen'. Ik kreeg er een raar gevoel bij en wist niet goed wat ik ermee moest. Kan geheugenverlies zo snel optreden of is hij gewoon echt zo'n gek kattenmeneertje? Ik speelde maar even mee in de hoop dat mijn vader zo zou komen. 'Ik heb het idee dat ik een gat in mijn geheugen heb, wilt u koffie?' vroeg de man. 'Meneer,u kunt beter naar binnen gaan en daar blijven het is te gevaarlijk op de weg' zei ik streng tegen hem. 'Ok ik denk dat ik dat maar doe ja' weer ging hij met zwaaiende benen over de weg en hij verdween weer achter zijn hek de tuin in.

Daar kwam mijn vader. Incluis mijn super off the road high tech kinderwagen en laarzen met spikes onder zooltjes.
Ik pakte spruit uit de auto en zette haar in de kinderwagen, Jamie (de hond) zijn nagels fungeerden als spikes en liep moeiteloos over het spekgladde ijs.
Ik deed de warme laarzen aan, gooide mijn nep lederen hakschoenen onderin de kinderwagen en deed de onderzooltjes om. Plots kwam daar weer de man aan.
'Is het glad' hoorde ik hem tegen zichzelf zeggen en hij zette een voet op het ijs. 'Oh valt mee' zei die en hij zwabberde alle kanten op over het ijs onze kant op. Mijn vader wilde hem al te hulp schieten, maar het ging goed. Ideaal is het dan dat ik in het Nederlands tegen mijn vader kon zeggen dat ik deze man zojuist al twee keer had gezien en dat hij een beetje in de war of gewoon mesjokke was.

'Hallo wat doen jullie hier kan ik ergens mee helpen' vroeg de man.
'Meneer ik heb u van de straat geplukt, weet u dat niet meer?' zei ik ietwat argwanend.
'Ach, ja nu komt het weer boven, ik heb het idee dat ik een stuk mis wat is er gebeurd dan?' vroeg hij nieuwsgierig.
Ik vertelde hem wat er gebeurd was. Mijn vader praatte nog even met hem en  vervolgens zeiden we dat we maar eens naar huis gingen omdat anders de kleine het koud zou krijgen.
Hij schoof over het ijs heen terug naar zijn huis met al zijn katten.

"Volgens mij is hij gewoon krankjorum".
"Nou het is anders een hartstikke aardige man hoor, ik zie hem regelmatig lopen en maak wel eens een praatje met hem" zei mijn vader.
"Ja nou je hoeft toch niet honderd procent te zijn om aardig te zijn?"
We zouden er niet uitkomen.

Eenmaal bij mijn ouders thuis warmde ik me op bij de houtkachel en bedacht me ineens, wat nou als die man weer elke keer naar buiten zou gaan, de oversteek waagde en na een enorme val inmiddels vastgevroren zat aan de weg en al drie auto's over hem heen waren gereden? Zouden die katten er dan aan gaan knabbelen?

Ik heb déjà vu's, voorgevoelens, atopografisme maar wat ik nog het meest heb is doemscenario's schetsen.

Nieuw jaar

Dat is alweer even geleden!

Inmiddels geen bijen meer, we hadden kort daarna ook nog een frélonnen nest (horenaars) maar die zijn ook al lang en breed vergast, geveegd en in de prullenbak gedumpt. Niet zeggen die arme beestjes, ze zijn namelijk een ernstige bedreiging voor bijtjes!

Dit jaar hoop ik wat vaker actief te kunnen zijn op mijn blog.

Ik ben druk met m'n werk als makelaar en ben bezig een eigen site op te richten om mensen die niet goed de taal beheersen te helpen met allerlei zaken. De reclame volgt tzt wel.

Verder heb ik columns geschreven voor de Bourgondische Zaken en ben geïnterviewd. Binnenkort volgen alle scans!

Spruit is al een jaar, ze loopt nog niet maar ze doet al wat pogingen.

We hebben besloten, na een jaar uitstel, dit jaar toch echt in het huwelijksbootje te stappen!

De datum is bekend en nu moet alles geregeld worden. Er is al het één en ander geregeld en daar ga ik binnenkort meer over schrijven. Ik kan je vertellen dat het me nu al genoeg schrijfstof geeft.

Kortom het wordt een druk jaar! 

Tot (heel) snel.