Trouwlocatie

Fakkels langs de oprijlaan, verlichting in het gras in de vorm van kristallen bollen, een varken aan het spit, lange tafels met hagelwitte lakens, kandelaars met bloedrode kaarsen, een grote zaal met een historische tegelvloer en een hand geschilderd plafond. Alle genodigden in de meest chique jurken en kostuums en wij, het bruidspaar, zouden komen aanrijden in een witte oldtimer bezaaid met bloedrode rozen. Op de meest unieke locatie die je je maar kan bedenken. Een kasteel, het liefst zo groot en statig mogelijk.

Dat was het doel.

Toen spruitje nog in de buik zat waren we al op zoek naar een geschikte locatie.

We hadden een fantastisch château op het oog, het was wel wat ver rijden van ons huis af maar dat vond ik ergens wel leuk om met een hele stoet al toeterend die hele rit af te leggen.

We hadden de kasteelbeheerder gebeld en hadden voor de week erop op een dinsdag om half 11 afgesproken. M'n moeder is de ceremoniemeester en ging gezellig met ons mee.

Het was misschien niet het sprookjes kasteel wat ik voor ogen had, maar het was zeker indrukwekkend. Het had iets middeleeuws ook al was een deel nieuw gebouwd. Het had nog een hele gave binnenplaats en enkel gebobbeld glas. 

We waren er stipt op tijd, we klopten op de grote zware eiken deur door middel van de grote klepel en we hoorden het galmen door de gangen van het kasteel. We keken elkaar met grote ogen aan "dit klinkt nou al leuk".

Drie kwartier later was er nog niemand.

Weer een kwartier verder, toen we eigenlijk al naar huis wilden gaan, kwam er een rokende, verrotte Renault clio het pad opgereden, een stof en dieselwolkje hingen achter de auto.

Een oudere man kwam uit de auto en haalde een hele zooi dozen uit de auto.

"Bonjour, kan ik jullie ergens mee helpen?".

"Wij hadden om half 11 een afspraak" zei mijn vriend.

"O, ik was vuil wegbrengen, kom verder" zei de man zich niet excuserend.

De deur ging met veel gekraak open. Je rook een muffe rooklucht, eigenlijk wat je verwacht bij een kasteel. 

'Goed loopt u maar mee' zei de man.

We liepen achter hem aan een zaal in. Een mooie zaal met een grote tafel en een prachtig schilderij aan de muur, de tegeltjes waren super gedetailleerd beschilderd.

Hij begon te vertellen over de geschiedenis van het château.

'Mam, is hij nou aangeschoten of lijkt dat zo' zei ik hardop in het Nederlands.

'Nou, je ruikt het hier al'.

Mijn vriend spreekt geen Nederlands maar hij begrijpt wonderbaarlijk veel. Nou had hij het allang gezien aan de rode gokkert, gele ogen en niet rechte loop van de man maar goed, hij keek ons op dat moment ook aan en we begrepen elkaar.

De man rakelde een verhaal op alsof hij het dagelijks deed. Het was eigenlijk maar een saai verhaal en het interesseerde ons eigenlijk geen moer.

"Hoeveel mensen kunnen hier ontvangen worden in deze zaal?" vroeg mijn vriend met het idee om daar misschien te dineren met z'n allen.

"Poeh in de tijd werd dit gebruikt als vergaderzaal, volgt u mij verder..." 

We keken elkaar allemaal met een opgetrokken wenkbrauw aan. We dachten dat hij nu wel ter zake zou komen.

In de volgende zaal die net zo groot, koud, muf en imposant was ging hij rustig verder met zijn verhaal. "In deze zaal heeft Louis de.." "Monsieur!" onderbrak mijn vriend hem.

"We vinden het leuk hoor al die informatie maar we willen eigenlijk liever informatie over waar we kunnen dineren, waar de dansvloer is en wat de tarieven zijn".

"O u komt voor een bruiloft?" zei de man licht geschrokken.

"Ja daar heb ik met u over gebeld vorige week".

"O, ik dacht dat u een rondleiding wilde, nou dan heeft dit ook geen nut laten we maar naar mijn kantoor gaan dan". Schoffelend en brommend liep de man terug de gang in richting een andere deur waar een potkachel stond te branden en waar een flinke fles wijn op tafel stond met een half leeg glas. 

Hij printte de tarieven lijst uit van een eenvoudig word 2003 document. 

Vervolgens liet hij de zalen zien.

In de danszaal was een trap die naar beneden leidde waar een doorzichtig wandje omheen was geplaatst. 'Dat is voor de dronken mensen wel zo handig' lachte hij al hijgend. De goedkope Merlot en Emmentaler lucht deden ons doen scheel kijken. 'O ja, ik ben gastheer dus ik eet, drink en feest ook mee' zei de man nog even om voor mij nu helemaal het droomplaatje in duigen te doen vallen. Het zal je maar gebeuren, moet je 1500 euro betalen voor de huur van 2 zalen die kaal zijn, dus je hebt he-le-maal niets erbij, moet de catering er nog bij, de tafels, de dj, de aankleding en heaters en dan wordt je ontvangen door een dronken tor die je hele feest verziekt en alles onder de emmentaler spuugt. Zal je zien dat die dadelijk ook nog in Tante Elly haar tas kotst en mijn oma de dansvloer opsleept en boven op haar valt. 

'Bedankt hoor, we denken er nog even over na'. We sloten onze auto deuren, keken elkaar aan en barsten in lachen uit. 

Maar we gaven niet op, we hadden een ander kasteel gevonden, op slechts een kwartiertje van ons huis. We zijn daar met mijn ouders op de bonnefooi naartoe gereden op een regenachtige dag.

Schitterend kasteel met heel veel bijgebouwen en een paar boomhutten.

We keken wat rond en toen bleek dat de deur open was zijn we naar binnen gegaan, felle kleuren op de muren, achterstallig onderhoud en vies. Veel kinderrugzakjes hingen in de gang aan de kapstokken. We kwamen de beheerder tegen en die was zo aardig om even de tijd voor ons te nemen. Hij liet ons het pittig geprijsde menu zien (zij boden ook catering) en vertelde de nog pittigere prijs van het kasteel. 1750 euro kaal. 'Oké, zouden wij even de eet en feestzaal mogen zien' vroegen we nieuwsgierig. 'Ja hoor, zei de man volg mij maar'. Hij liep naar buiten en wees naar de andere kant van het veld naar een aftands pandje, ernaast stond een gebouw dat op instorten stond en waar de ruiten van waren gebroken. We dachten dat hij een grapje maakte maar hij was bloedserieus. 

'Maar, als we daar moeten eten en feesten waar is het kasteel dan voor?' vroegen we met bij dit kasteel wel twee opgetrokken wenkbrauwen. 'Daar staan stapelbedden in, kan iedereen daarin slapen'.

'Bedankt hoor, we denken er nog even over na'. De man liep terug het vieze kasteel in. 

Zie je het voor je? Betaal je 1750 euro heb je dus helemaal niks, kom je aanrijden; al je gasten denken wauw wat mooi. Ga je met ze op de foto voor het kasteel en dan zeg je 'nou dat was leuk he, we gaan nu naar dat scouting gebouw daar om chique te dineren op kapotte plastic stoelen met uitzicht op een ruïne'. Maar dat was nog niet alles, wij waren daar in september, het gras stond tot de enkels en het was allemaal zo slecht onderhouden, ook buiten. Er zat een overdekt zwembad iets verderop waar je dan ook gebruik van kon maken maar het alg stond tegen het glas. Erom heen stonden woonhuizen met allemaal rotzooi in de tuinen en vuilniszakken op het erf. Een ongeorganiseerde bende. En helaas maar toch echt waar, Fransen zijn daar over het algemeen nou eenmaal erg goed in.

Andere kastelen waren te ver weg of veel te duur.

We bekeken nog een landhuis dat ook een zwijnenstal bleek te zijn en waar je geen overdekte danszaal had wat dus zou betekenen dat met slecht weer iedereen in de zeikregen zou staan. 

We werden er moedeloos van tot we ons gingen afvragen wat nou echt belangrijk is.

Dat ene plaatje voor het kasteel? Waarbij de fotograaf zo ver moet uitzoomen om het kasteel erop te krijgen dat je de gezichten niet meer herkent?

Indruk maken? Doe je dat met een locatie? Willen wij daar wel zoveel geld aan uitgeven en kunnen we dat niet beter besteden aan iets anders? 

Toen was het al gauw duidelijk.

2 zalen zouden er komen, 1 voor na het gemeentehuis (we trouwen niet in de kerk 'godzijdank') voor de receptie oftewel het 'vin d'honneur', daar is 'iedereen' welkom. Vervolgens hebben we een ander gemeentezaaltje in een ander dorp gehuurd voor het eten en het feest voor de genodigden, dat zullen er hopelijk rond de 80 worden.

Ik heb op 1 bruiloft meegemaakt dat mensen werden weggestuurd die niet voor het feest waren uitgenodigd, hoe beschamend! Dan kun je het beter zo oplossen. 

We staken liever geld in dat we een gezellige avond met elkaar kunnen eten, lachen en dansen. Weliswaar geen kasteel, maar een zaal met oer Franse TL verlichting. We zullen het helemaal zelf aan moeten kleden. Maar hoe leuk is die kneuterigheid! 

Achteraf past een kasteel ook eigenlijk niet bij ons.

Wij zijn geen mensen van de poeha, van de groots, groter, grootst, van de bezuiniging of juist de uitgave op de verkeerde dingen. Wij willen knus en gezellig. Wij hebben een hekel aan kou, muf en viezigheid.

En we hebben een nog grotere hekel aan dronken kasteelheren.