Dat dingen altijd anders verlopen dan in je gedachten is
normaal. Zoals jullie in mijn vorige post hebben kunnen lezen was ik bang dat
ze te groot zou zijn en er over zou worden gegaan op een keizersnede. Dat mijn
bevalling deels werkelijkheid zou worden had ik niet verwacht en vooral niet
gehoopt. Voordat ik alles weer vergeten ben heb ik besloten het nu, 7 weken
later, op te schrijven.
Het begon zondag nacht, inmiddels maandag 7 december, uurtje
of 3, ik kreeg onwijze krampen. Ik wilde mijn Fransoos niet wakker maken voor
het geval het loos alarm was. Voorzichtig ging ik met mijn dikke buik het bed
uit. Eenmaal op de bank probeerde ik door televisie te kijken (het nieuws op
Nederland 1 heb ik uren zitten kijken) wat afleiding te zoeken en me zo niet op
de pijn te focussen. Ik had een weeën timer app geïnstalleerd om te kijken om
de hoeveel minuten mijn weeën zouden komen. 5 minuten, 7 minuten… hmmm effe in de gaten houden of dit nog een
uur zo door gaat. Ik besloot mijn moeder via de tablet te bellen. ‘ja mam,
geen idee of het begonnen is hoor maar volgens mij heb ik weeën’ ik hoorde een
klaarwakkere vader naast m’n moeder.
Een kwartiertje later was ze er. De weeën werden al wat
minder plezierig en op de ‘ hoogtepunten’
besloot ik maar te gaan staan en wat te lopen. Dat werd dus geen
triominos spelen zoals in mijn andere bevallingsverhaal.
Om half 6 stond mijn Fransoos op voor zijn werk. Hij was
verbaasd dat ik niet naast hem lag toen hij wakker werd en nog verbaasder om
mij klaarwakker te zien samen met m’n moeder op de bank. Ik vertelde hem hoe ik
me voelde en dat ik de maternité zou
bellen maar dat hij gewoon naar zijn werk moest gaan.
Om 8 uur ging ik even naar het toilet en bleek ik bloed te verliezen,
meteen het ziekenhuis gebeld en we konden direct komen. Uiteraard hielden daar
de weeën bij aankomst spontaan op en werd ik geholpen door een mannelijke
verloskundige van mijn leeftijd heb ik
weer gaat er een man in m’n doos gluren en graaien. Hij concludeerde dat er
wel wat rommelde. Hij had een echo gemaakt, me aan de monitoring gelegd en
gegluurd en ik had maar liefst 3 kleine weeën, hoezee zal je altijd zien. Het
zou nog wel even kunnen duren en ik mocht weer naar huis met m’n moeder.
M’n Fransoos was inmiddels ook thuis en m’n moeder zou
boodschappen voor me doen. Ik besloot om wat te rusten na de lunch omdat ik
kapot was. Eenmaal in bed werd de pijn weer erger en om 14:30 ging ik maar weer
eens naar de wc. Bijzondere is dat als je zwanger bent je altijd even voorover
buigt om te kijken of alles pluis is wat eruit komt. Ik schrok me het apezuur; ineens
stroomde er draden uit, vol schrik en uit nieuwsgierigheid hield ik m’n hand
eronder, ja het was waterig… vlokjes.. ik m’n Fransoos geroepen. ‘ Volgens mij
zijn mijn vliezen gebroken kijk nou!’ en
ik wilde het hem zowat aangeven (altijd goed voor je relatie dit soort dingen).
‘ Tis alleen geen plens water dat is toch raar, kun jij het ziekenhuis
bellen?’. Hij kreeg weer de mannelijke verloskundige aan de lijn, die wilde mij
hebben waarna ik hem een gedetailleerde beschrijving heb gegeven van wat ik
allemaal in de toilet pot aantrof. We mochten meteen komen en we namen voor de
zekerheid mijn en mijn baby’s tas mee. Ik stond op en er stroomde weer wat. ‘ HANDDOEK!’ en wijdbeens met een haarhanddoek
tussen m’n benen liep ik naar de auto. Mijn ouders kwamen snel de berg
afgereden om mij succes te wensen en om de hond op te halen. Ik lekte van onder
en van boven, dat beloofde wat voor de emoties! Eenmaal op de vuilniszak in
onze gezinsauto reden we weg en ik besefte ineens dat ik niet meer alleen terug
zou komen.
De parkeerplaats was nog best een eind van de ingang. In
mijn jurkje met legging, hakschoenen en een uiterst charmante handdoek tussen
de benen waggelde ik incluis behoorlijke weeën naar de ingang. ‘ Hoi. Mijn
water is gebroken’ zei ik tegen de vrouw aan de balie (waar je je altijd eerst
moet melden al weet je heel goed waar je wezen moet) zij belde de verloskundige
en wees richting de etage. Ik ga niet met
de trap hoor! Mijn Fransoos drukte op het knopje van de lift en een paar
tellen later waren we in het benauwde wachtkamertje van 2 bij 1,5. En het
duurde en duurde en ik stikte van de weeën. ‘Waarom duurt dat zo lang, zal ik
nog een keer aanbellen. Ik heb hier zo geen zin in!’ mopperde ik erop los. Een
ander zwanger grietje kwam binnen met haar moeder, die kwam duidelijk voor
controle want die keek nog blij. Na lang wachten en vele weeën later mochten we
naar binnen. Dezelfde mannelijke verloskundige gluurde en groef weer wat en ik
bleek op 2 à 3 cm ontsluiting te zitten! ‘Nou jij gaat niet meer weg’ zei die. En ik werd al naar de verloskamer
gebracht.
Daar kreeg ik zon fantastisch hemd aan waar alles uithangt
als je niet uitkijkt. Ik werd aan de monitoring gelegd en al snel bleek dat ik
om de 3 minuten weeën had. Fijn… en het kon nog wel minstens 7 uur duren.
Ik mocht niet meer lopen en dat was nou net het enige dat hielp
tegen de pijn. Verder mocht ik ook niet meer eten of drinken. Er werd een
infuus in m’n arm gedouwd. Na twee keer in mijn linker arm te hebben geprikt
zei de mannelijke vlos: ‘ik kan geen ader vinden’. ‘Ja dat heb ik in de gaten,
kun je hem niet in de rechter douwen?’Zzo gezegd zo gedaan. Een paar uur later,
om 18:00 uur, hield ik het echt niet meer en besloot om een ruggenprik te vragen
terwijl ik er zo op tegen was. Dat dit later mijn redding was had ik me nooit
kunnen bedenken.
Doodsbang was ik. Ik moest op de rand van het bed zitten en
de anesthesist die hem zette kende ik ook nog. Een Nederlander die wist dat ik
het eigenlijk niet wilde van tevoren. Mijn Fransoos stond tegenover me (ik had
dat gezien op de tv dat al die mannen dat doen dus dat leek me een goed plan)
om mij te ondersteunen. De anesthesist vertelde dat hij een lokale verdoving
zou zetten. Ik voelde het één en ander en toen bleek hij er al in te zitten.
Bloedprikken is pijnlijker. Het zou binnen een kwartier gaan werken (godzijdank) en ik had een pomp zodat ik
bij kon spuiten. Man wat een heerlijk gevoel! Dat spul moet verslavend zijn als
je het mij vraagt… ik voelde praktisch de pijn niet meer en kon weer lachen en
praten. Te idioot voor woorden dat het in Nederland zo’n punt is. Alsof je dan
een zwakkeling bent, want daar dacht ik aan toen ik hem vroeg, omdat het zo door velen in Nederland
word gezien. Ik heb hem enorm bedankt voor de prik en de mannelijke
verloskundige ging wisselen van dienst. ‘Ah nee hè dus jij haalt mijn baby
niet? Wat jammer! En sorry hoop niet dat je me vervelend vond’. ‘ Vervelend? De
meeste vrouwen maken geen grapjes voordat ze een ruggenprik krijgen of bedanken
me voor het zetten van een infuus. De meesten schelden me helemaal verrot of
worden agressief!’. Jeetje ik ben dus
eigenlijk poeslief in vergelijking met andere zwangerosaurussen, arme jongen…
Vervolgens kwam er een dame aan mijn bed. Ik weet niet meer
hoe ze heet alleen maar dat ze heel veel kletste. Gezien ik ook een aardige
kletskous ben vond ze dat wel gezellig. Ik gaf aan dat ik graag de placenta
wilde zien na de bevalling dus dat ze die echt moesten bewaren. We grapten nog
dat m’n hond Jamie het misschien wel lekker zou vinden.
Om 20:00 uur zat ik op 6 cm. Het zou erom spannen of ze
maandag of dinsdag geboren zou worden.
‘Kijk eens effe onder de deken, voel van alles lopen’ zei ik
telkens tegen mijn Fransoos. Ach ja hij is de slagerij gewend dus hier zou die
ook niet anders van worden leek me. Hij verzekerde dat mijn bloedverlies reuze
meeviel (hij wist als hij de waarheid zou zeggen ik van mijn graat zou gaan).
Tijdens het wachten op de volgende centimeters filmde mijn
Fransoos mij regelmatig, leuk voor later. Ook de bevalling zou (vanaf de
zijkant) worden gefilmd. Sommigen vinden dat maar raar maar ik had zoiets van
je kan het altijd nog wissen!
Om 21:30 ging m’n Fransoos weer even naar beneden een
sigaretje roken en mijn ouders smsen die gespannen thuis zaten te wachten; 9
cm! En het hoofdje was al flink naar beneden gezakt.
Toen ging het snel om 22:18 had ik volledige ontsluiting en
als ik drang voelde mocht ik persen. Maar ik voelde bar weinig daar beneden. Wat moet ik voelen dan, alsof je moet poepen
ofzo? Hier was ik al bang voor dat ik dat niet meer zou voelen door de
ruggenprik.
Iets voor 23:00 voelde ik iets maar om te zeggen drang, nee.
Maarja ik wilde het wel proberen. Verloskundige kwam erbij en 3 andere vrouwen.
De verloskundige deed een blauw schort om en een mondkapje, blauwe handschoenen
aan net als de andere drie. De smurfen waren er klaar voor!
Ik perste, eerst teveel door de mond. ‘Doe alsof je naar de
wc gaat voor de grote boodschap’ zei de verloskundige. Die krijgt dan een drol op der hoofd, naja pech gehad, of beter
gezegd:schijt. En dat ging beter, ze moedigden mij aan en ik deed mijn uiterste
best. Ik voelde lichtjes de weeën en via de monitoring konden we goed de
activiteit zien van de wee. Maar het schoot niet op, ‘Je kan haar haartjes
voelen’. Ik zei maar dat ik et voelde maar eerlijk gezegd voelde ik niets.
Kreten als Harder, Ja goed zo, je doet het geweldig, ga door… maar het hielp
niet en ik raakte uitgeput. Ik mocht al sinds de opname niet meer eten en
drinken (had gelukkig wel een infuus) maar ik had een droge mond. Met een spray
spoot mijn Fransoos mijn gezicht nat en af en toe mijn mond. Na veertig minuten
persen kwam ze nog steeds niet ter wereld en ik raakte in paniek en
teleurgesteld in mijzelf. Ik jammerde dat ze net zo’n groot hoofd had als ik en
dat het me niet zou lukken, dat ik bang was.
Vijf minuten later gebeurde waar ik voor vreesde, de
gynaecoloog werd erbij gehaald. Gelukkig had de vrouw dienst waar ik al die
tijd bij had gelopen, een pittige tante met een aardig onverstaanbaar
accent. Ze keek serieus naar het centrum
van de spotlights en ze zei dingen die ik niet kon verstaan en mijn Fransoos
ook niet (gelukkig). De verloskundige kwam bij me staan en aaide me, ze deed
een deken over mijn knieën als gordijn ‘Lijkt me beter voor je dat je hier
niets van ziet’ zei ze zachtjes. De verlostangen werden erbij gehaald en ik herinner
me nog een vreselijk gevoel alsof mijn hele bekken werd gekeerd en de meest
walgelijke geluiden. Ik moest een stuk meepersen en toen ging het snel. Ze was
geboren om 00:05! Wat er daaronder allemaal gebeurd was werd al snel duidelijk.
Ik kreeg mijn dochter die helemaal onder het bloed zat op
me, daarna werd ze snel weggehaald en mijn Fransoos volgde haar. Ik hoorde hem
zeggen ‘ ze is prachtig!’ en nog wat
dingen maar het geluid klonk steeds verder weg. ‘Het gaat niet goed hier!’
al snel werd ik helemaal plat gelegd en kreeg ik iets toegediend via het
infuus. De gynaecoloog was bezig om alles weer aan elkaar te maken maar ik
kreeg bloedingen en wat ze probeerde te hechten hield niet. Om een lang verhaal
kort te maken ben ik weer onwel geworden en volgens mijn Fransoos zijn er heel
wat doordrenkte laken weggevoerd. ‘Je hebt het goed gedaan, je had haar er
nooit zelf uit kunnen krijgen, ze was een schuine sterrenkijker en had de
navelstreng om haar nek, haar schouder lag ook verkeerd’ . Jemig, maar goed dat
ik dat allemaal niet wist. Ik bedenk me wat er was gebeurd als ik geen
ruggenprik had gehad. Waren ze dan op tijd geweest met een keizersnede?
Het middel waar ik zo op tegen was, was misschien wel in
mijn geval onze redding geweest. Bizar.
Om de bloeding te stelpen kreeg ik een gigantische
hoeveelheid verband erin gepropt. Maar godzijdank voelde ik toch vrijwel niets.
Toen het kunstwerk eenmaal af was werd de kleine bij me
gereden. Wat was ze mooi, op de plekken van de verlostangen na dan. Achteraf,
na het zien van de videobeelden, begrijp ik waarom ik me tijdens de bevalling
zo voelde en waarom zij die pekken had. Ik schrok me wild toen ik het zag, het
deed me denken aan Dr. Pol van National Geographic Channel. Wat bij hem de
kettingen zijn bij een koe waren bij mij de tangen. Ze wrikte heen en weer en
het bed schudde. Bah, dat haar schedel niet volledig in elkaar geknepen is, is
mij een raadsel.
Toen ik me na een half uur ietsje beter voelde werd ik naar
mijn kamer gereden met de kleine.
Het was voorbij.
Ik zou tot zaterdag in het ziekenhuis blijven, ik was nog
dagen onwel, had een bloeddruk van 80/40 en ijzertekort. Godzijdank dat ik daar
was. Ik heb er wat afgehuild die dagen. Van oververmoeidheid (iedereen liep
constant naar binnen, bezoekuur was ook nog eens van 11:30 tot 20:30!!), frustratie dat mensen
mij stoorden waar ik helemaal geen zin in had (ook in de nacht lieten ze me
niet met rust) weet nog dat er een zuster binnenkwam en zei toen ze de kleine
zag huilen ‘ach gossie wordt er niet goed voor jou gezorgd!’, terwijl ik net de
dag ervoor bevallen was en nog geen uur had geslapen, net m’n baby had gevoed
en het even niet meer trok. Ik huilde van teleurstelling dat ik zelf mijn
meisje niet kon verzorgen omdat ik nauwelijks kon lopen. Ik huilde van schrik
toen ik voor het eerst met een spiegeltje mezelf bekeek. Bont en Blauw,
geknipt, gescheurd en een flubberbuik. Het was nog erger dan in mijn bedachte
bevalling. Maar ik huilde vooral van geluk. Dat mijn baby goed de bevalling was
doorgekomen en dat ze voor mij zo perfect was en dat tot mijn grote verassing
mijn broer en schoonzus uit Nederland over waren gekomen.
Ja, het waren mooie momenten en zware momenten. Maar echt,
ik had niet in Nederland willen bevallen. Wat waren de zusters allemaal
fantastisch. De zorg was uitstekend, de anesthesist is nog even komen kijken, de
gynaecoloog is nog twee keer aan mijn bed geweest, één keer voor controle, de
andere keer gewoon om te vragen hoe het met me was en om nog eens mijn
bevalling door te praten en dat ik een fantastisch gevormd bekken had volgens
haar anders had ze haar met de tangen er ook niet uitgekregen. Toch leuk om dat
eens te horen dan zoiets als ‘wat heb je mooie ogen’. En het eten… o wat was
dat lekker! Ik heb zelfs tegenwoordig een nieuw ontbijt eraan over gehouden.
Elke ochtend eet ik nu wat ik in het ziekenhuis ook kreeg en dan ben ik weer
even terug daar. Alleen al om het eten zou ik misschien wel 8 kinderen willen.
Ik verheugde me daar elke dag op. Daar leefde ik naartoe als een dier in een
dierentuin. Dat was het enige wat ik daar namelijk deed, liggen en eten en
bekeken worden door bezoekers, of althans, die kwamen voornamelijk voor de
kleine.
Die zaterdag voelde ik me nog niet helemaal klaar om naar
huis te gaan, ik was nog zwak. Maar gelukkig heb ik zelf de kinderwagen kunnen
duwen. Ik heb schuin in de auto gezeten en thuis was alles versierd.
Na een week of twee ging het al een stuk beter en nu, 7
weken later doe ik alles weer. Met 4 weken deed ik dat al maar werd regelmatig teruggefloten
door m’n lijf.
Ik hoor veel meiden vaak na hun bevalling zeggen ‘ik wil
nooit geen kinderen meer’. Maar het eerste wat ik dacht en tegen mijn moeder
zei toen ze kwam was: ‘Dit schrikt mij niet af voor een tweede, maar voorlopig
even niet’.
Ik sluit af met iets waar mijn mening 180 graden over is
gedraaid:
Lang leve de ruggenprik!
