Wat voor kerstboom type ben jij?

Inmiddels hebben al velen de kerstboom weer opgetuigd.
Maar heb je je wel eens afgevraagd wat de kerstboom over jou zegt? Of nee, eigenlijk wat de versiering over jou zegt?
Ik vond het wel interessant en ben eens op onderzoek uitgegaan.
Ieder jaar worden hier in de gemeente overal kleine nordmannetjes geplaatst, ook voor ons hek.
Vorig jaar vroegen we ons nog af wat we ermee moesten en hebben we wat langer gewacht en goed naar alle buren gekeken wat die met die boom gingen doen. Dit jaar wisten we natuurlijk al wat er van ons verwacht werd en hebben we hem zo snel mogelijk versierd.
Jamie vind het ook allemaal geweldig, tijdens onze dagelijkse wandeling samen kan die het niet laten om alle bomen tot zijn eigendom te markeren. Eerder dat ik het door heb is het al te laat.
Ik had maar niet tegen mijn vader gezegd dat de hond onze, toen nog onversierde, boom ook al had onder gesproeid. De boom moest namelijk verplaatst worden en ik zag mijn vader al op de bewuste plek graaien om de touwtjes door te knippen.

Eigenlijk is zo'n kerstboom afzichtelijk. Wat een rommel hangen we erin en het slaat echt helemaal nergens op. We geven een kapitaal uit aan alle rotzooi voor drie weken en vervolgens wordt het gros van de bomen verbrand. Ieder jaar is het weer afwachten of ik jankend met mijn kerstlichtjes over mij heen gedrapeerd op de grond ga zitten omdat het telkens in de knoop gaat, of nog veel erger, het hangt en dan ineens doen ze het niet meer. Mijn moeder is al een aantal jaren vervloekt. Elk jaar nieuwe lampen, elk jaar kapotte lampen en een half donkere kerstboom. Ik zit altijd onder de uitslag van die rotboom en mijn standaard met ducktape is al jaren kapot en lekt water. Ik vertik het om voor die paar weken een nieuwe standaard te kopen met als gevolg dat ook dit jaar de boom met touwen aan de gordijnhaken hangt (maar je ziet er niets van hoor).
Maar.. ik kan je vertellen dit jaar hing bij mij alles er zo in en ik had niet eens uitslag. Ik was helemaal in mijn nopjes en niet hysterisch en chagrijnig als voorgaande jaren.
Mijn moeder daarentegen heb ik door het plafond horen schelden en tieren en de kerst cd mocht ook niet meer op, nee zij had weer last van de kerstlampjes-die-net-als-je-klaar-bent-uitgaan vloek.
Ik kom naar beneden en zeg: 'Nou mam, ik ben gewoon al helemaal klaar! Voor het eerst heb ik er lol in gehad hoe vindt je dat? O, ik zie dat het bij jou weer niet wil?' Met een rood hoofd en een nijdige blik kijkt ze naar me: 'Ik gooi dat ding uit het raam, ben er helemaal klaar mee, weer die *piep* lampen kapot ik word er niet goed van!'.
Gezien de temperatuur buiten heeft ze daar maar even van geprofiteerd om af te koelen.

Op een gegeven moment werkten de lampjes weer en was de boom eindelijk versierd. Onze takken hingen ook weer vrolijk in het raam. Die van mijn moeder veel romantischer en correcter dan die van mij. Waar nu beneden een Charles Dickens sfeer heerst, is het boven één grote kermisattractie. Om mijn tak hangen zoals gewoonlijk fel oranje lampjes en er bungelen uiltjes aan. Mijn kitsch uiltje waar ik vorige week over heb verteld heeft ook een leuk uitkijkpunt gekregen op de tak.
Kijkend naar mijn boom en naar die van mijn moeder zag ik duidelijk dat ons karakter erin terugkwam. Ik ben eens naar buiten gegaan om in de buurt te neuzen naar bomen en hoe die versierd waren en wat voor mensen daarbij horen.
Hieronder vind je een lijst met mijn ontdekkingen, veel plezier met het ontdekken wat voor kerstboom type jij bent!

HET KRENTENBOOM TYPE:

Een typische krentenboom

Herkenningspunten:
- Elk jaar hangt er meer in de boom
- Plastic versieringen (soms ook een nepboom!)
- Door alle versieringen erg druk en vol

Karaktereigenschappen:
Het krentenboom typje is zuinig. Heeft hij eenmaal iets gekocht dan gebruikt hij dat elk jaar weer. Als hij er iets bijkoopt moet ook dat weer in de boom. Niets blijft in de doos, dat is immers zonde. Hij is zuinig op zijn spullen/vriendschappen en verspilt niet snel. Hij laat zaken niet makkelijk los. Hij is creatief en dromerig.






HET KLASSIEKE BOOM TYPE:

Een echte klassieke boom

Herkenningspunten:
- Netjes op orde
- Niet teveel poespas

Karaktereigenschappen:
Het klassieke boom type is stabiel, zonder al teveel pieken en dalen. Hij is nuchter en houdt niet van opsmuk. Hij kan wel wat saai zijn, aangezien hij graag stabiel blijft gaat hij ruzies uit de weg en extreme situaties. Een survivaltrip of bungeejumpen zit er voor dit aardse typje dan ook niet in.








HET PERFECTIONISTISCHE BOOM TYPE:

Perfecte op elkaar afgestemde boompjes

Herkenningspunten:
- Perfect de kleuren op elkaar afgestemd
- Netjes verdeeld

Karaktereigenschappen:
Het perfectionistische boom type houdt van orde. Het is de perfecte medewerker. Ze willen alles tot in de puntjes geregeld hebben. Ze zijn trouw en verzorgen graag. Alleen al dat perfectionisme kan voor henzelf erg vermoeiend zijn. Spontaniteit zit er bij dit typje niet echt in.






HET IK BEN LUI-DIK-LELIJK BOOM TYPE:

Een lelijke boom

Herkenningspunten:
- Het ziet er niet uit
- Je kan duidelijk zien: 'ik heb hier geen zin in'
- Te lui om de onderkant te versieren oftewel te lui om te bukken
- Bij elkaar geraapt zooitje

Karaktereigenschappen:
Het ik ben lui-dik-lelijk boom type is zoals de titel al doet vermoeden over het algemeen lui, dik en lelijk. Daarbij ook nog eens strontvervelend. Dit soort mensen zijn de slechtste werknemers en kun je beter nooit aannemen. Ze voegen niet veel toe en zijn erg egocentrisch. Ze kunnen ook nog eens gevaarlijk zijn of aan ernstige psychische afwijkingen lijden.

Ik denk dat ik niet hoef te vertellen bij wie ik deze kerstboom heb gezien.


HET MET DE FRANSE SLAG BOOM TYPE:

Franse slag werk

Herkenningspunten:
- Binnen tien seconden versierd
- Het is er letterlijk ingekwakt
- Geen logica

Karaktereigenschappen:
Het met de Franse slag boom type is een levensgenieter. Alles op z'n tijd. Staat gemakkelijk in het leven en is geen ruziemaker. Je kan ontzettend met ze lachen maar er echt op bouwen is lastig. Afspraken komen ze moeilijk na.








HET CHARLES DICKENS BOOM TYPE:

Een Charles-ouderwets-Dickens boom

Herkenningspunten:
- Veel glazen decoraties
- Ouderwetse uitstraling
- Mooie verdeling

Karaktereigenschappen:
Het Charles Dickens boom type houdt van gezelligheid. Is graag samen met familie en vrienden. Aan tafel eten vinden ze belangrijk en een knapperend openhaardje maakt voor hen een huis een thuis . Houdt van nostalgie maar leeft daarom nog wel eens wat teveel in het verleden.






HET IK DOE NIET AAN KERST BOOM TYPE:
Herkenningspunten:
- Heeft geen kerstboom
- Houdt niet van kerst

Karaktereigenschappen:
(geldt niet als het om geloofsovertuiging gaat uiteraard)
Het ik doe niet aan kerst boom type is een beetje knorrig. Hij is graag alleen en wordt graag met rust gelaten.
Zij kunnen goed zelfstandig werken maar hebben ook wel eens zelfmedelijden. Een flinke knuffel of kietelbeurt zou hem in kerstsferen kunnen brengen.
                             

Er zullen vast nog andere types zijn (twijfel niet om een reactie achter te laten met nog een type die jij kent of misschien wel bent!).
Maar met deze lijst kun je mooi checken met wat voor mensen je te maken hebt deze kerst.
Bekijk dit jaar je boom eens anders en zie het als een weerspiegeling van je eigen karakter.
Kan best eens interessant zijn. Veel plezier deze kerst en succes met analyseren!

Hartelijke kerstgroeten,
Een overduidelijk krentenboom typje.

Een enorme indruk

Zeventienduizend mensen.
Zeventienduizend mensen die allemaal voor hetzelfde komen.
Zeventienduizend mensen op een kluitje.
En ik stond ertussen.

Het was koud en klam in het zomerhuisje. Nu weet je ook waarom ze zoiets een zomerhuisje noemen. Desalniettemin is het één van de schattigste en meest knusse huisjes die ik ken. Ik kom er al sinds dat ik klein ben en ik hou ervan. Zo'n familiehuisje is een stukje nostalgie en het is een leuk idee dat je (overgroot)ouders daar ook al kwamen lang lang geleden.
Als het eenmaal warm is en je zit met een kop koffie op de bank naar buiten te gluren (en je ziet een eekhoorn, vogels en geen enkel mens) dan is dat genieten. Een douwe egberts-reclame momentje of unox.. die hebben ook altijd van die 'gezellige' reclames.

Door de kou hadden mijn moeder en ik wel zin in kerstsfeer. We zijn die maandag naar een heel groot tuincentrum geweest in de buurt van ons vakantiehuisje. Een tuincentrum met een parkeerterrein dat doet vermoeden dat het een pretpark is. Enorme aantallen Duitsers en Nederlanders die allemaal plantjes, kerstmannetjes met té irritante kerstliedjes en verlichting komen kopen.
Ik hou ervan. Dacht ik.
Eenmaal binnen kwamen 'oh the weather outside is frightful' en 'ho, ho, ho's' ons al tegemoet. Leuk voor twee minuten maar als je die hele winkel door bent (en da's een eind hoor) en je hoort iedere vierkante meter die deuntjes heb je zin om zo'n kerstman bij zijn baard te grijpen en hem eens flink in elkaar te beuken. Maar ja, dan moet je weer een schadevergoeding betalen en die geef ik liever uit aan een overheerlijk saucijzenbroodje in de snackhoek. In zo'n snackhoek heb je ook altijd een ballenbak, waar je dan je onkruid (de kinderen) neer kan planten zodat je zelf ongestoord verder kan snuffelen.
Onkruid kan erg leuk zijn maar het moet niet teveel woekeren. Gelukkig waren er die dag niet zoveel mensen dus ook niet veel onkruid. We konden mooi ongestoord ons saucijzenbroodje en aardbeiengebakje opeten om vervolgens onze tocht der kerstspullen voort te zetten.

Ik kocht een enorm fout schilderij, met LED-lichtjes erachter. Te leuk om te laten liggen. Kitsch kan erg leuk zijn, zeker met kerst.
Ik wilde ook graag een uiltje, dat wilde ik al heel erg lang voor op een tak in het raam (incluis foute fel oranje kerstlampjes, voor wie het is ontgaan, oranje is immers mijn lievelingskleur). Ik zocht en ik vond. Een prachtig wanstaltig uiltje compleet met plastic snavel en glazen oogjes. Na al het gejengel, getingel en geflikker liepen we voldaan de winkel uit. Het gevolg was dat we door alle indrukken (de grootste indruk hier is altijd de buurvrouw in haar kanariegele fleecetrui) helemaal gesloopt waren.
Ik viel zowat om van de moeheid en de eindeloze hohoho's die nog door mijn hoofd spookten.
En het was pas twaalf uur 's middags.

Die maandag was echt mijn dag. Dé reden dat we naar Nederland zijn gegaan.
Voor ongeveer twee uurtjes zijn we speciaal naar Nederland afgereisd.
Voor iets waar ik al sinds mijn veertiende groot fan van ben.
Het is de meest gehate band van de wereld; Nickelback.
In September was ik al naar ze toegeweest toen ze speelden in de Heineken Music Hall. Dit keer zouden ze optreden in het Ziggo Dome, Amsterdam. Samen met mijn broer en schoonzus ging ik er 's middags heen.
Het was koud, snijdende wind. Na wat uurtjes rijden kwamen we aan in Amsterdam. Die drukte vind ik eigenlijk maar niets. We parkeerden de auto en moesten nog een eindje lopen naar de Dome. Opeens zagen we honderden, nee, duizenden mensen als mieren bij elkaar staan, rijen dik. En dat allemaal voor het concert waar wij ook naartoe zouden gaan. Ik kreeg het er al benauwd van toen ik ernaar keek. We besloten om maar eerst een kroketje te halen en later terug te komen. We gingen een warme, benauwde patatkraam in en kwamen eruit met frikandellen speciaal en broodjes kroket. Gevolg was dat je hele gezicht begon te tintelen door het grote temperatuursverschil. Na lekker rustig te hebben gegeten besloten we maar weer eens een kijkje te gaan nemen bij al die mensen die al uren in de rij stonden.

Tot onze grote verbazing was iedereen al naar binnen en konden we zo doorlopen. Wij wilden toch achteraan staan.
We kochten veel te dure muntjes (biertje was iets van zes euro dertig) en genoten van het geweldige optreden.  Zeventienduizend mensen in zo'n zaal gepropt en dat voor
een handjevol mensen die op het podium staan. Maar die mensen hebben teksten geschreven, nummers gespeeld die wat betekenen voor het merendeel van al die mensen. Zo ook voor mij.
Ik draai bepaalde nummers van hen als ik kwaad ben om me lekker op uit te leven, als ik vrolijk ben om me nog hysterischer te maken en als ik down ben en alleen wil zijn om toch een soort arm om me heen te voelen. En het is toch anders dan wanneer je ze op je radio hoort dan dat ze eigenlijk best dicht bij staan en live spelen. Dit ging dieper.
Na afloop kocht ik nog een tourshirt die als S nog steeds een XXL bleek te zijn en dus als slaapshirt gebruikt gaat worden. Poster onder de arm en vrolijk liepen we terug naar de auto.
Eenmaal bij mijn broer thuis doken we na even nakletsen met mijn moeder richting opklapbed.

Zeventienduizend mensen, meer dan twee uur rockmuziek van je lievelingsband en wat hoor je vlak voor je gaat slapen door je oren suizen? Juist, die vreselijke vent met die baard die ik gewoon in elkaar had moeten beuken in plaats van een saucijzenbroodje te kopen. Ho! Ho! Ho!

LED schilderij, hoe kerstig wil je het hebben!

Nachtelijk avontuurtje

Afgelopen week was ik met mijn moeder een weekje in Nederland.
We hebben een zomerhuisje van onze familie in Twente waar we in kunnen als we in Nederland zijn.
Is wel zo lekker, dat je niet altijd verplicht bent om bij familie en vrienden te logeren. Niet dat dat niet leuk is maar het is ook lekker om even alleen te zijn. Zeker als je in la douce France woont waar alles lekker relaxed is (naja bijna alles dan) en je in het overvolle en drukke Nederland komt.

We zijn 's morgens vertrokken en negen uurtjes, drie plaspauze's, drie cd's van Christophe Maé en een aantal anderen later sta je voor het huisje. De reis ging eigenlijk best goed. Totdat het mistig en donker begon te worden. We zijn allebei zo nachtblind als een paard, ik nog wat erger dan mijn moeder. Zo zie ik een middenberm voor een rotonde aan, een hoop sneeuw voor een dooie kat (tranen sprongen me al in de ogen), een boom voor een zwijn, een rivier voor een weg en de weg voor een rivier. Ik zie de witte strepen niet en als ik een tegenligger heb kan ik niet zien of die op mijn of zijn eigen weghelft rijdt. Aangezien wij aankwamen op de dag van de intocht van Sinterklaas heb ik even een bijpassende zin bedacht. Luister goed naar wat ik zeg, ik met mijn uiterst goede ingebouwde tomtom (ahum) en nachtblindheid, brengen u altijd op weg (het is alleen de vraag welke weg).

Om maar aan te geven hoe erg het is gesteld met mijn nachtblindheid heb ik nog wel een leuk (najah het is maar wat je leuk noemt) verhaal. Ik was ooit met mijn moeder bij een Ladies Event, ik weet het vreselijke titel en zoals verwacht liepen er veel vrouwen, dames en mutsen rond.
Er was een Mini stand en we wilden wel graag een proefrit maken in een Countryman model.
Het was allang donker, maar agh zo erg is het nou ook weer niet, dacht ik.
Een erg leuke jongen ging met ons mee en we reden de bossen in. Toen we op de helft waren (ging allemaal prima) wisselden mijn moeder en ik. Ik zou het laatste stuk rijden over een zandpad.
Ik trapte flink het gas in en vond dat de vering het goed deed. De jongen vond het allemaal leuk omdat, mannen denken nou eenmaal zo, vrouwen vaak truttig rijden. Net toen ik dat beeld wat de man over de vrouw heeft qua autorijden aan het veranderen was, schreeuwde hij het uit: 'REM, REM, REM!'. Uit schrik trapte ik vol de rem in en gooide het stuur naar rechts. De uiterst leuke jongen keek niet meer zo leuk en zat met een bonzend hart en half hyperventilerend naast me. 'Wat doe je?' vroeg hij verschrikt en buiten adem. 'Sorry, ik ben een beetje nachtblind' was mijn nietsvermoedende reactie. Bleek dat ik met negentig kilometer per uur zo een hele drukke weg over wilde stuiven. Ik heb die hele weg niet gezien en kon gelukkig op het laatste nippertje het mooie kontje van de countryman naar rechs gooien. 'Vrouw aan het stuur bloed aan de muur' nee hè toch dat beeld niet kunnen veranderen. Vandaar dat de Mini geen countrywoman heet. De jongen was ergens geschokt anderzijds verscheen er toch een lichte glimlach op zijn gezicht. Maar of dat nou te maken had met dat hij zojuist was ontsnapt aan de dood of dat hij mij aardig vond, geen idee. Ik ga maar uit van dat laatste dat is nog altijd de meest positieve gedachte. Heel voorzichtig parkeerde ik de auto op het terrein en hij stapte snel uit. Ik heb hem maar bedankt voor de leuke en spannende proefrit. De rest van de avond heb ik met een rood hoofd rondgelopen en de mensen bij de mini stand kenden me aan het einde van de avond allemaal. Vast omdat ik zo aardig tegen ze deed!

Goed, mijn moeder reed door de mist en na een tijdje tuffen en ik na tien keer denken dat iets een rotonde was en hielp begeleiden waar we er nou af moesten ('nee dat is een berm, nee dat is een oprit, ja ik denk ook dat dat een afslag is') kwamen we eindelijk aan. Beiden aardig gesloopt, maar de auto was nog heel.
Koud dat het was! Kachel aan, senseo installeren, alle deuren open en straalkacheltjes aan om de klamte uit het huisje te halen.

Niets is lekkerder dan een elektrische deken, dat besef was er vrijwel direct na aankomst.

Wij zijn niet alleen beiden nachtblind, maar ook bang in het donker. Juist omdat we zo slecht zien en daardoor ons gehoor beter zijn best doet.
Wij horen altijd van alles en kunnen elkaar ontzettend bang maken. 'Hé zie ik daar nou wat in de bosjes?' 'Hoorde jij dat ook?' 'Wat was dat?' zijn de standaard vragen die wij elkaar stellen in het donker. Beiden hiervan bewust hebben wij deze vragen niet of nauwelijks aan elkaar gesteld.

Mijn broer houdt van een geintje en aangezien hij niet al te ver weg van dit vakantiehuisje woont hadden we van tevoren ons er al op voorbereid dat hij misschien 's nachts wel eens zou kunnen gaan rondspoken.
Op de ramen tikken, om het huisje lopen (lees: een houten huisje in het bos, absoluut geen vakantiepark ligging) of aan de deurklink rammelen.
We hadden het hem maar vast gezegd dat hij dat niet moest doen, wij zouden hem zonder twijfel neermeppen met een houten krukje, stofzuiger stang of wurgen met een BH. Tsjah, wie niet ziet in het donker gaat ook niet kijken wie het is natuurlijk.
Nou hadden wij het grote voordeel dat mijn broer ook erfelijk is belast.
We zouden hem van verre al aan horen komen omdat hij zou lopen te vloeken als hij tegen een boom aan zou lopen of met zijn hoofd tegen de deur zou knallen.
We hebben geslapen als roosjes.

Volgende week het vervolg op ons bezoek aan Nederland.

Deze sluit ik af met een wijze uitspraak:
Ze zeggen wel eens: 'wat je niet ziet, bestaat ook niet'. Heel gevaarlijk die uitspraak, is mijn ervaring. Nee om er toch maar een positieve draai aan te geven:
'Wil je 's nachts een leuk en spannend avontuur beleven? Dan moet je je naast iemand met nachtblindheid in de auto begeven'

Kastanjes op de Harley

Wat is er ontzettend belangrijk in Frankrijk?

Juist; eten. 

Veel eten. Vaak eten, met elkaar eten.

Eigenlijk iets dat wij Nederlanders niet zo goed kennen.

Ik heb een aantal Franse vrienden en als ik die vertel dat het in Nederland heel gewoon is om tussen de middag een half uurtje pauze te hebben en dan moederziel alleen in de kantine je plastic broodtrommeltje met Snoopy erop open te maken en daar een droge, bruine boterham met kaas uit te halen, kijken ze mij verbijsterd aan.

'Dat is toch geen eten?' krijg ik dan te horen. En ze hebben gelijk. Dat is namelijk vreten. 

Ik weet nog goed dat ik twee jaar in een callcenter heb gewerkt. Dan moest je uitloggen en in je systeem invullen of je met pauze ging, of je naar de wc moest (roken in vele gevallen trouwens) of dat je je klant afhandelde in het systeem (maar dat mocht eigenlijk niet want je moest door, door, door!). Was je ingepland om twaalf uur voor je middagpauze dan werd je tot op de minuut in de gaten gehouden. Dat betekende klokslag twaalf uur je systeem op middagpauze zetten. Moest je naar de kantine lopen (drie minuten verder), je eten opeten (proppen) en weer terug (weer drie munten verder) eigenlijk had ik dus maar vierentwintig minuten om mijn uitgedroogde, geplette (ik heb altijd teveel rotzooi in mijn tas), kleffe bruine boterham naar binnen te werken. Moest ik tot tien uur 's avonds werken dan had ik ook maar een half uur, correctie; vierentwintig minuten, de tijd om mijn huzarenslaatje, kleffe hamburger-uit-de-magnetron-met-plastic-kaas én mijn cup-a-soup naar binnen te werken. Met als resultaat dat ik altijd misselijk was en vreselijk moest boeren. Gelukkig hadden we een mute knop op onze headset dus de klant kreeg er weinig van mee. En dan te bedenken dat de klanten met een overheidsdienst belde, ze moesten eens hebben geweten wat er allemaal achter de telefoon zat. 

Hier hebben ze twee uur de tijd voor hun maaltijd. En die tijd nemen de meesten ook echt. 

Velen eten warme maaltijden en meer dan eens met een alcoholische versnapering erbij. 

Eigenlijk is dat toch veel beter voor je darmen (eh, even de alcohol daarbuiten gelaten)? Je neemt de tijd om te eten, je rust een beetje uit en kan daarna, wanneer de boel goed is gezakt, weer lekker aan de slag. 

Je zit tenminste niet met die steen in je maag of zwaar boerend je werk te doen.

In Nederland eten veel mensen zelfs in hun auto, op de fiets of aan hun desk terwijl ze doorwerken. 

Tijd is geld. 

Brood eten ze hier ook, naderhand, om hun bord mee schoon te maken.

Nou eet ik ook nog steeds brood tussen de middag. Wel veel uitgebreider dan in Nederland. Lekker met kaas, ham en tomaat erop. Snufje peper, zout en een flinke pluk basilicum. 

Daarna nog eentje met zoetigheid. Lekkere fruithagel uit Nederland of chocopasta. 

Ja de broodbakmachine bij ons thuis mag elke dag zijn werk doen. Want van stokbrood raak je op den duur ook aardig verstopt. 

Ik vind het bijzonder hoeveel eet feesten hier zijn. Enkelen van de velen die ik ben tegengekomen zijn onder andere; feest van het stokbrood, feest van de bramen, feest van de kreeft en feest van de kastanje. 

En er komt echt veel volk op af. 

Wij zijn laatst naar het feest van de kastanje geweest en het was filerijden.

In een gehucht waar nooit wat te doen valt waren tientallen kraampjes en heel veel eettentjes. Honderden mensen waren er en de auto's stonden her en der geparkeerd. Logica was er niet. Op den duur was alles zo vol geparkeerd dat de wegen automatisch éénrichtingswegen werden. Mocht iemand het dan toch proberen kon die mooi terug de steile helling op in z'n achteruit.

In Nederland zou dat ondenkbaar zijn. Meerdere feesten meegemaakt en zelfs op het platteland (ja stadsmensen zijn nou eenmaal gehaaster, sorry) waren er irritaties, toeter- en scheldpartijen. 

Hier niets daarvan. Mensen zwaaien en lachen vriendelijk. Er liepen mensen met kinderwagens en die tilde ze gewoon over de auto's heen als ze er niets langs konden. 

Sommigen kwamen weer een bekende tegen en geneerde zich niet de auto maar even stil te zetten, uit te stappen en elkaar even een begroetingskus te geven. Een tafereel dat ik overigens hier praktisch dagelijks zie en wat ik heerlijk vind. En waar ikzelf inmiddels ook al aan meedoe. 

Goed, terug naar de kastanjes.

Tassen en manden vol werden er meegenomen. Er werden dingen bereid met kastanjes en het was een schilderachtig tafereel. Al die kraampjes met op de achtergrond de bergen. Mannen die eruit zien alsof ze bij de meest ruige motorclub zitten (gespierd en onder de tattoo's) en met een roze tasje lopen gevuld met kastanjes en in de andere hand een worst. Ik zie dan al helemaal voor me dat ze op hun Harley naar huis rijden en vervolgens thuiskomen met hun roze tasje. Hun vrouwen wachtend met smart en dat ze samen boven een vuurtje de kastanjes gaan poffen in hun lederen outfit mét zonnebril en kisten. 

Mijn fantasie slaat weer eens op hol en ik krijg daardoor een ingenieus idee.

Misschien zouden we in Nederland ook eens aan echte eet feesten moeten doen. 

Maar dan niet voor kleffe, droge bruine boterhammen of bramen met hondsdolheid. Kreeften zijn ook niet aan mij besteed en kastanjes lust ik niet. 

Nee als ik het voor het zeggen had zou ik voor het Nederlandse volk het feest van de stroopwafel invoeren en voor mijzelf: het feest van de boterhamworst.

Meer dan vijftig tinten grijs

Een paar huizen verderop woonde een echtpaar, een echtpaar met duistere, donkere plannen.

Waar niemand wat van af wist. Tot die ene dag...

Het huis ligt pal aan de straat.

Het heeft een gelakte houten deur met een raampje en van dat tralies vlechtwerk ervoor. 

Een gouden knop die inmiddels al zo vaak is gebruikt dat het goud er lichtjes afbladderd en je er een grijze waas doorheen ziet. 

Je komt binnen in een smalle, donkere hal. Op een tafeltje staat een uitgedroogd en uitvallend bloemstuk. 

De muren zijn bekleedt met bloemetjes behang. Bruin uitgeslagen, waarschijnlijk van de potkachel en de vele sigaretten die er zijn gerookt. Op de vloer ligt zalmroze vloerbedekking met slijtageplekken. Je ziet de wit-gele weefsels er dwars doorheen komen. 

Links is de keuken, ouderwets. Zwart witte tegeltjes en een kantine keuken (oftewel simpel en goedkoop en een beetje viezig). Door het woeste groengebloemde behang doet de keuken ontzettend vol aan ondanks dat er maar een klein rond tafeltje in het midden staat en twee stoeltjes, verder staat er helemaal niets. 

De kamer achter de keuken is de slaapkamer. Geel geribbeld behang, groene vloerbedekking en een antiek uitziend eiken bed compleet met wit gehaakte sprei. 

Een kleine lichtroze toilet en een bruine badkamer aangrenzend aan de slaapkamer. Als je van de keuken terug de gang in gaat is aan de overkant het kleine woonkamertje. Een bruin lederen bank die al vele rimpels telt en al aardig is uitgezakt. Een salontafel met een stenen ronde asbak, ha, er werd inderdaad gerookt! Op een klein tafeltje een ouderwetse beeldbuis. Er staat nog een eiken kast in de kamer met crèmekleurig serviesgoed erin. 

Het huis is te koop. 

Uit nieuwsgierigheid en aangezien ik sinds kort in de makelaardij zit besloot ik er eens een kijkje te nemen. 

Muf was het eerste woord dat in mij opkwam toen ik daar naar binnen stapte. 

Toen ik alles had bekeken en door de slaapkamer terugliep zag ik iets onder het bed uitsteken. Een kistje.

Ik ging op mijn knieën zitten op de groene vloerbedekking en keek onder het bed, trok het kistje eronder vandaan. Met mijn hand veegde ik er een laag stof af. 'Mémoires' stond in het mahoniehouten kistje gekerfd. Er zat geen slotje op, alleen een lipje zoals op een sigarenkistje. Jemig kan ik dit wel open maken dacht ik bij mezelf. Najah geen haan die ernaar kraait en ik ben nou eenmaal erg nieuwsgierig. 

Het deksel zat wat vastgeplakt aan de bodem toen ik hem open wilde maken dus ik deed voorzichtig mijn nagels in de richel.

Hij schoot open en ik zag een stapel brieven en een aantal foto's.

Ja hoor, ik ben beland in het privéleven van de voormalige bewoner of bewoonster van dit huis. Het enige dat ik wist was dat er een echtpaar had gewoond en dat het huis met inboedel verkocht moest worden. Niemand die dus dit kistje belangrijk vond. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en pakte een brief. Met een schitterend aan-elkaar-geschreven handschrift las ik de eerste woorden: 'Chère Céline,....'

Ik las verder en de meest prachtige poëtische teksten stonden in de brief. Liefdesverklaringen en stiekeme ontmoetingsplekken. Ik keek eens goed naar de brief en zag dat deze als jaartal 1942 had. 

Ik vond zwart-wit foto's met barstjes erin, hoekjes omgevouwen. Eén van een jonge vrouw, donkergolvend haar en een bleke huid, een lichtgekleurde jurk met roesjes aan de onderkant. Een andere van een jongeman met lichtgekleurd haar stijl achterover gekamd, een ondeugende blik in zijn ogen met een sigaret in zijn mond, geruit overhemd, donkere broek en bretels. 

Ik voelde me er toch wat onprettig bij en pakte de brief die ik had gelezen en pakte de rest van de stapel en wilde de brief achter het elastiekje schuiven om hem bij de andere, waarschijnlijk liefdes-, brieven te voegen. Toen viel er een kettinkje tussen het pak papier uit op de bodem van het kistje. 

Een zilveren ketting met een rond medaillon. Ietwat twijfelend pakte ik de ketting op en zag dat het medaillon open kon. Nagel ertussen en hij viel open. Er zat een klein fotootje aan de linkerkant, overduidelijk de twee mensen die ik eerder op de andere foto's had gezien. Aan de andere kant zat een foto van twee handen in elkaar gevouwen. Ik knipte hem dicht en keek op de achterkant, daar stond gegraveerd: 'C & L pour toujours'.

Wauw. Zoiets kan ik toch niet zomaar terugzetten en het risico lopen dat de koper van dit huis het weggooit? Al die mooie brieven, hun liefdesleven, hun verlangens naar elkaar, hun gemis, hun zorgen die ze uitspreken over de oorlog en hun toewijding naar elkaar... dit kan ik niet laten gebeuren.

Ik moest erachter zien te komen wie deze mensen waren. 

Ik fantaseerde al erop los wat een romantische tijd dat moet zijn geweest voor die mensen. Zag beelden voor me met stiekeme ontmoetingen in het bos, handjes vasthouden en dan eindelijk een kus (tegenwoordig worden die eerste zaken eigenlijk allemaal overgeslagen lijkt wel). Plots plofte mijn wolkje uiteen...wie weet waren ze al jaren uit elkaar. Of hadden ze een vechtscheiding achter de rug. En als ik naar hen keek op de fotos leken ze daar al twintigers dus misschien waren ze allang dood. Natuurlijk zijn ze dood anders staat dit huis ook niet te koop.

Een brok in mijn keel. Bah.

Ik liep door het dorp met het kistje terug naar huis. Thuis besloot ik hem in de kast te bewaren en was vastbesloten erachter te komen van wie het was. 

Mochten ze niet meer leven had ik het idee hem te begraven, ik vond het raar om dit aan eventuele kinderen te geven. Misschien stonden er ook wel privé dingen of geheimen in. De eigenaar had het allang overgedragen aan erfgenamen als diegene dat had gewild.

Ik zat bij de kapper en besloot (aangezien een kapper alles weet, althans, dat zeggen ze altijd) te vragen wie er in dat huis hadden gewoond. 'Oh, dat waren Céline en Ludovic' zei de kapper. C&L pour toujours, dus toch! 

'Hij heeft zes maanden geleden zijn heup gebroken en kon niet meer terugkeren naar huis en is in een bejaardentehuis gestopt. Zijn vrouw was licht dementerend en kon daar ook niet alleen blijven, haar zoon heeft zich over haar ontfermd maar die kan dit ook niet langer aan, voor haar zoeken ze nu ook een tehuis'.

'Kunnen ze niet samen dan?'.

'Nee, proberen ze wel maar kans is groot dat dat niet gaat lukken. Waarom wil je dat weten?'

'O, gewoon'.

De kapper vervolgde de roddels over andere buurtgenoten en knipte er driftig op los. 

Ze leven dus nog. 

Na een paar dagen liep ik met de hond weer langs het huis met het te koop bord voor de luiken. 

Ik stond even stil en voelde me al dagen naar na dit verhaal. Twee mensen die al zo lang bij elkaar zijn, die ruk je toch niet uit elkaar op het eind?

Plots stond een buurtgenoot naast me. 'Heb je het al gehoord?' zei hij.

'Wat?'

'Ze zijn weer samen. Ze hebben haar in de kamer naast hem kunnen plaatsen.'

'O, wat fijn voor die mensen' 

Geen idee waarom hij mij dit verhaal vertelde, misschien had hij mijn interesses wel weer gehoord van de kapper en dat hij het daarom maar kwam melden. 

Mijn hart maakte een vreugdedansje. 

Ik vroeg hem in welk tehuis ze verbleven en besloot diezelfde middag het kistje af te leveren.

Na een half uurtje rijden zag ik de witte muren van het bejaardentehuis al in de verte.

Er was zat parkeerruimte en ik had het kistje in een dekentje gepakt. Zulke herinneringen moeten gekoesterd en warm gehouden worden was mijn nogal zoetsappige idee erachter.

Door glazen schuifdeuren kwam ik binnen in een grote hal met gladde, glanzende witte tegels. 

Een vrouw achter de balie keek vriendelijk naar me en knikte.

Ik liep naar haar toe en zei dat ik Ludovic en Céline zocht, ze zouden hier onlangs zijn komen wonen.

Gelukkig vroeg ze niet naar de achternaam (wist ik natuurlijk ook niet) want ze wist direct over wie ik het had.

'Ogh, die twee lastpakken... ja die man is hier een half jaar geleden komen wonen en zij sinds kort. We hebben al heel wat met die oudjes te maken gehad. 91 en 94 maar ze gedragen zich als pubers.' Ze zuchtte, rolde met haar ogen en zei 'Derde verdieping, kamernummers 314 en 315, eh wie bent u eigenlijk?'

'Een ver familielid' zei ik vastberaden.

Ik liep naar de liftdeuren, drukte op het knopje en binnen een paar tellen gingen de deuren open. Tl-balk boven mijn hoofd, een klein bankje (wel zo handig met die oudjes) en een spiegel. Ik keek mezelf aan in de spiegel. Onder mijn arm een dekentje met daarin een liefdesleven dat al meer dan zeventig jaar teruggaat. 

De lichtgevende cijfers boven de deur springen op de drie en de deuren gaan open. Ik stap uit de lift en kijk een lange gang in, rijen tl-balken boven mijn hoofd en er hangen wat kunstwerken aan de muur. Groene vloerbedekking met cirkels erop. Ik kijk naar de bordjes in de lucht en zie staan 300-315 met een pijl naar rechts. Ik sla het gangpad in en er staat een verzorgster aan het einde van het pad. Daar zie ik boven de deur 315 staan. Ze kijkt me aan en lijkt uitgeblust en wil overduidelijk mij vertellen waarom.

'Die oudjes. Ze worden met de jaren ondeugender. Ze mogen niet bij elkaar op de kamer, ik heb het ze al tien keer verteld en al tien keer uit elkaar gehaald overdag. Zaten ze elkaars eten op te eten enzo, dan kunnen wij niets meer controleren, gek wordt je ervan!' ze zucht en ziet er bezweet uit.

'Maar wat ze vannacht geflikt hebben slaat echt alles..' ze kijkt nog uitgebluster.

'Oh ehm nou ik ehm kwam eigenlijk alleen even..' ze onderbreekt me en gaat direct verder waar ze gebleven was.

'Ik moest haar vanmorgen vroeg wassen en ze is dementerend, kom ik in haar kamer is haar bed dus gewoon leeg hè en het was overduidelijk dat er niemand in had gelegen. Haar pyama was weg en haar pantoffels stonden er nog. Ik overal kijken, geen Céline. Ik in alle staten; in het restaurant gezocht, de gymruimte, de koffieruimte, de biljartkamer, bij de bar want ze lust ze graag maar niets hoor. Ik als de dood dat ze ongemerkt de straat op zou zijn gegaan met haar verstrooide hoofd. Komt een andere verzorgster naar mij toe in alle staten. Hoofd van de afdeling erbij en wat denk je?'

'Ja, eh geen idee!' zei ik met allemaal beelden in mijn hoofd van een 94-jarige vrouw in pyama zonder pantoffels met een glas bier in haar hand.

'We gingen terug naar boven en bij 315 gooide mijn collega de deur open. En wat denk je? Liggen ze samen in bed! Lepeltje-lepeltje te snurken met z'n tweeën. Op een matras van tachtig centimeter breed. Ongelofelijk waar ze het lef vandaan haalt. En dacht je dat ik haar bij hem weg kreeg?'

Ik kon mijn lach bijna niet bedwingen en keek haar zo begripvol mogelijk aan al leek het waarschijnlijk meer op dat ik buikkramp had.

Ze keek me aan en slaakte een zucht. 'Tsjah, zo zie je maar hè, je bent gewoon een voetveeg en die oudjes steken de gek met je aan. Vreselijk'. Al mopperend pakt ze een schoonmaakemmer en loopt in snelle korte passen door de gang. 

Ik zag dat de deur van 314 een klein kiertje open stond. Ik besloot het kistje met dekentje snel om de hoek in de kamer te zetten. Ik had al genoeg van hun privéleven gezien.

Ik voelde me blij en opgelucht. Er kwamen beelden in mijn hoofd van twee rimpelige lijfjes in flanellen pyama in een veel te klein bedje. Hij met zijn ondeugende blik kijkend naar haar golvende haren terwijl hij achter haar ligt. En zich nergens wat van aantrekken.

Ja, daar krijgen ze het nog druk mee met die twee. Heerlijk.

Pour toujours; hiervan is geen woord gelogen. 

Hoera! Eén jaar!

22 oktober.
22 oktober waren we hier precies een jaar.
Dat hebben we overleefd. Letterlijk en figuurlijk.

Dit is dan ook post nummer 52. Een jaar lang ben ik elke week al aan het schrijven.
Ik ben er ooit mee begonnen met het idee dat een aantal familieleden ons konden volgen.
Na één advertentie op een site (voor de lol) steeg het lezersaantal behoorlijk en inmiddels heb ik al heel wat volgers over de hele wereld (dank u google analytics).
Het is leuk om te zien dat mensen terugkomen, dat ik via Facebook reacties krijg en zo nu en dan op mijn blog ook, ondanks dat je diegene helemaal niet kent.
Ik kon aan de grafieken merken dat begin van de week altijd een nieuwe post verwacht wordt, ineens steeg het bezoekersaantal weer en dan wist ik: ik moet nu toch echt gaan bedenken waar ik over ga schrijven want er wordt op gewacht.
Niet altijd even gemakkelijk maar wel ontzettend leuk.

De dag dat we hier een jaar woonden, 22 oktober, kregen we een makelaar op bezoek om het huis te taxeren. We kenden hem nog van vroeger, hij zit al lang in het vak.
Aangezien ik nog altijd werk zoek besloot ik de brutale vraag maar gewoon te stellen. Tot mijn grote verbazing was hij enthousiast en diezelfde avond kreeg ik het contract al over de mail. Afgelopen vrijdag mocht ik zelfs al 'stage' lopen en bij de verkoop van een huis aanwezig zijn. Naar de notaris, met veel te groot bureau en enorm accent en na afloop een café in om alles te tekenen.
Mooi begin van het tweede jaar of nee, nog beter, mooie afsluiting van het eerste jaar!

Het afgelopen jaar heb ik best veel meegemaakt en veel geleerd. Hieronder mijn conclusies, tips en alles wat ik verder belangrijk vond van het afgelopen jaar met betrekking tot het wonen en leven in Frankrijk.

- De eerste en meteen mijn beste herinnering: de verhuizing. Doe het niet zoals ons. Planning is het sleutelwoord. Of ik er van geleerd heb? Natuurlijk niet.
- Neem de tijd voor het zoeken van een huis. Bij kopen is het niet een verkeerd idee om in de vochtigste periode te komen (in de zomer lijkt alles mooi) oh en nog beter bel mij dan even; ik help je graag met het vinden van een huis. Wat betreft huren; kies ook hier niet zomaar het eerste huis dat je tegen komt. Je gaat emigreren het is zo belangrijk dat je je ook in een huurhuis thuis voelt. Dat kan bepalen of jij bij dat enorme aantal percentage hoort die na een jaar weer terugkeert naar Nederland!
- Leer de taal!
- Meng je met het volk, zelfs al spreek je nog geen Frans. Een half woord is beter dan die Hollander die met niemand wat te maken wil hebben.
- Kijk tijdens het jachtseizoen uit in het bos. Dat je niet (net als je Franse vrienden) paddenstoelen aan het zoeken bent en dat je zomaar een schot hagel in je donder krijgt.
- Kijk tijdens het jachtseizoen uit buiten het bos. Dat je niet wordt aangereden door een dronken jager in zijn Lada.
- Ik lees mijn blog over buren daarbij sloot ik af met het bekende spreekwoord 'beter een goede buur dan een verre vriend' deze trek ik per direct in. Tsjah, je leert bij hè in zo'n jaar daarom een nieuw spreekwoord: 'beter een verre buur dan een goede vriend'. Het spreekwoord slaat toch al nergens op en dit is logischer. Want een buur kan zomaar vervelend worden en daar kom je niet zomaar vanaf! Die goede vriend kun je nog een keer wegbonjouren zonder dat je daar last van hebt. Dat zal mijn eerste eis zijn bij het kopen van een huis: Buren op zo'n afstand dat ik hun gezicht niet kan zien.
- Wen aan de Franse tijden en laat je soms verrassen. Ik ben er inmiddels een stuk relaxter door en irriteer mij groen en geel aan haastige Nederlanders.
- Bezoek lokale feesten, om te socializen maar vooral om te beseffen dat je mag zijn wie je bent. Of je nou een trainingspak draagt, driedelig pak, een vrolijke snor of een warrige baard onder je armen... iedereen is welkom.
- Mijn conclusie wat betreft het eten: ik vind het nog altijd ranzig dat ze dingen eten die ik normaal aan mijn hond geef.
- Feesten die groots worden aangekondigd kun je beter niet te veel van verwachten, zaken die vrijwel niet worden aangekondigd kunnen daarentegen enorm spectaculair zijn (bezoek dus gewoon beide, zit je altijd goed).
- Hou je van vuurwerk met oud en nieuw? Ga dan niet naar Frankrijk (en zeker niet de Morvan, heb stilte nog nooit zo erg gevonden).
- Wees niet bang voor de Franse zorg. Het ziekenhuis ziet er aan de buitenkant misschien oud uit maar dat zegt niets over de inhoud en het vakmanschap. In sommige situaties snap ik best dat je liever in Nederland behandeld word maar er zijn serieus mensen die voor een blaasontsteking nog liever naar Nederland gaan. Blijf daar dan vooral ook.
- Wees ook niet bang voor andere instanties, ze zijn behulpzamer dan je denkt.
- Hak knopen door, van uitstel komt afstel.
- Ik lees ook wel eens verhalen van anderen; het valt me op hoe vaak de Fransen worden afgebrand. Ik snap niet dat die mensen zich hier dan thuis kunnen voelen en geef één ieder die het met de idiote uitspraak: 'Frankrijk is een mooi land maar er zouden geen Fransen moeten wonen' eens is vooral het advies weg te blijven en op de wc te gaan zitten, dat is immers de enige plek waar je mag zeiken.

Mijn conclusie van het afgelopen jaar is dat Frankrijk een geweldig land is, ik ben gek op de Fransen en in het bijzonder de mensen die hier in de Morvan wonen. Enkele uitzonderingen daargelaten.
Het is mij opgevallen hoe gastvrij ze zijn en hoe makkelijk je contact legt. Dat ligt natuurlijk grotendeels aan jezelf maar toch. Ja, ik blijf voorlopig hier wel rondhangen. Overigens blijf ik ook gewoon doorschrijven.

Ik hoop dat jullie het afgelopen jaar met plezier mijn blog hebben gelezen en ik kan niets beloven maar ik denk dat het aankomende jaar nog vol inspiratie zal zijn, want al lijkt het hier suf en stil, ik maak hier meer mee dan toen ik in de stad woonde in Nederland.

C'est parti!, dat is en blijft de titel van mijn blog maar het eerste jaar sluit ik af met:
Ça continuera!

Mont Beuvray

De grootste psychische stoornis

Ik rijd door de prachtige bergen van de Haute-Savoie.
Water zo blauw, zo helder het is betoverend.
Rijdend over een redelijk drukke weg zie ik telkens bij een bepaalde plek aan de vangrail een bosje bloemen hangen. Die vangrail is nodig want het is een gigantisch ravijn dat erachter schuilt, met een prachtige blauwe rivier helemaal beneden.

Op de één of andere manier was ik erdoor gefascineerd, bloemen zo hangend boven die enorme diepte.
Na een aantal keer erlangs te zijn gereden besloot ik op een dag er vlakbij te stoppen en ernaar toe te lopen. Er was een kapelletje waar ik de auto neer kon zetten, daarna was het een paar honderd meter lopen. Ik, met hoogtevrees, schuifelde voorzichtig richting het bosje bloemen. Handen op de vangrail en ik leunde voorover. Er heerste, ondanks dat de weg ernaast liep, een bepaald soort rust op die plek. Een fijne rust.
Uit het niets stond er ineens een man naast me.
'Bijzondere plek hè?' zei hij zuchtend.
'Ja, zeker, bijzondere plek, ik ben hier op vakantie maar deze plek trekt echt mijn aandacht, ik weet ook niet waarom'.
'Het is de laatste plek waar mijn zoon is geweest'.

Ik besefte dat ik in contact was gekomen met diegene die de bloemen daar had neergehangen.
'Mag ik vragen wat er is gebeurd?' zei ik voorzichtig.
'Natuurlijk, je bent niet voor niets naar deze plek gekomen. Tsjah, wat zal ik zeggen, Sylvain was achttien, hij was in de bloei van zijn leven. Een schat. Hij wilde elektricien worden. Haalde goede cijfers. Eigenlijk alles wat je je maar kan wensen als ouder zijnde. Hij was alleen 'anders'. Wat teruggetrokken, had niet veel vrienden en legde moeilijk contact. Achteraf vraag ik mezelf wel eens af of we het niet aan hadden moeten zien komen. Dan hadden we hem van school kunnen halen en iets anders voor hem gezocht. Maar we wisten het niet, we wisten het écht niet!'

De man keek naar de bos bloemen en was even stil.
Hij draaide zich om en ging zitten tegen de vangrail. Ik besloot naast hem plaats te nemen.

'Wat wisten jullie niet als ik vragen mag?'
'We wisten het pas op de dag dat hij is gesprongen. Ongelofelijk. De politie stond bij ons voor de deur. We dachten eerst nog dat hij misschien in een vechtpartij of iets dergelijks betrokken was geweest.
Totdat ze zeiden dat ze ons iets ergs moesten vertellen. Nou dan heb je je hart natuurlijk meteen in je keel zitten. Hij is hier gesprongen, uit school. Hij had zijn kleren aan die mijn vrouw 's morgens nog voor hem had gestreken. Zijn rugtas stond aan de andere, de goede, kant van de vangrail. Hij lag aan de rand van de rivier. Hij moet er vreselijk uit hebben gezien. Ik kon het niet aan en mijn vrouw ook niet. We hebben naar zijn voeten gekeken om te vertellen dat hij het was. Hij had namelijk een pigmentvlek op zijn voet die erg herkenbaar was. En het bizarre is, dat je het dan pas geloofd, wanneer je het ziet.
Hij had in zijn rugtas een afscheidsbrief gestopt. Hij trok het niet meer. Hij is jarenlang getreiterd, gepest, achterna gezeten, in elkaar getrapt. Nou zal je wel denken, dat moet je toch kunnen zien aan je kind?'

'Nou, ja ik weet dat mensen dingen heel goed kunnen verbergen...' voor ik het wist brak de man mijn zin af om verder te vertellen. Hij moest duidelijk zijn ei kwijt.
'Als hij thuiskwam en hij had blauwe plekken had hij altijd verhalen over dat hij meedeed aan rugby op school en dat het nou eenmaal een wat hardhandige sport is... tsjah waarom zou je doorvragen als je geen idee hebt? Ik moest verdomme in een brief lezen dat hij gepest werd! Later hoorde we van zijn klasgenoten wat er allemaal voor dingen gebeurde. Hij werd holbewoner genoemd, uitgejoeld, bekogeld en opgewacht. En nu ineens konden ze wel praten maar daarvoor heeft nooit iemand er wat tegen gedaan. En nu was het te laat. Te laat. Veel te laat. Ik krijg er mijn zoon niet mee terug maar ik hoop dat al die mensen die hem hebben gepest dit voor altijd zal blijven achtervolgen wat zij hem en ons hebben aangedaan en dat alleen maar omdat hij psychisch iets anders in elkaar zat dan wat 'normaal' gevonden wordt'.

Er rolde een traan over de rode wangen van de man. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen en vertelde hem dat het me speet dat zijn zoon deze beslissing had genomen. En dat ik het een hele mooie plek vond, hoe raar het ook klonk, de man glimlachte terug.
'Het is zeker een mooie plek, ik voel Sylvain hier altijd, hij lag aan de rand van de rivier maar zijn geest vaart erover'.
Hij stond op veegde zijn traan weg en knikte naar me, hij liep weg.

Wat is eigenlijk normaal?
Ik keek over de vangrail en hoorde de wind, het water en een aantal vogels wiens geluid weerkaatste door de bergen.
Hoe vaak heb ik al wel niet meegemaakt dat mensen mij voor anderen 'waarschuwen'.
Ook hier in het dorp word mij verteld met wie je beter wel en niet kan omgaan.
Vraag je waarom, hoor je de wildste verhalen. Hij is een alcoholist, zij heeft borderline, hij is suïcidaal ogh en die ander is ook raar da's namelijk een autist.
En die met reuma? Agh dat is allemaal aanstellerij. Ze stond zaterdagavond nog te dansen bij dat feest!
Ongetwijfeld dat iedereen die dit nu leest bekend voorkomt.

Hoe iemand van tevoren al een beeld van iemand anders kan krijgen is ongelofelijk. En dat alleen maar door verhalen. Waarom kijken mensen niet? Waarom voelen ze niet?
Wat zij vergeten is dat mensen die bepaalde stoornissen, ziektes of afwijkingen hebben ook mensen zijn. En eigenlijk nog meer mens dan zij die er zo over oordelen. Zij hebben levenservaring, van hen kun je leren, prachtige persoonlijkheden kunnen er tussen zitten. Waarom zou je die laten lopen door een slecht verhaal?
En wat zij vergeten is dat zij die met reuma (of wat voor aandoening dan ook natuurlijk) na dat avondje stappen dagenlang niets meer kan vanwege de pijn. Dat zij gebruik moet maken van haar goede momenten omdat die zomaar er ineens niet meer kunnen zijn.
Dan zijn er nog de stille stoornissen. Waar mensen zelf mee worstelen. Het wordt verteld maar vaak wordt er niet over gepraat.
Waarom vind iedereen het toch zo eng om over psychische klachten te praten? Niets is mooier dan zoiets met iemand te kunnen delen of om daar een luisterend oor voor te bieden. Want je hoeft geen oplossingen te geven als je maar luistert.

En wat heeft een verleden van iemand te maken met nu? Het heeft diegene veranderd, dat misschien wel, maar waarom zou je iemand veroordelen over een beslissing die die in het verleden heeft gemaakt en waar die nu niets meer aan kan doen? Begrijp me niet verkeerd, bepaalde beslissingen zijn nou eenmaal levensbepalend maar daar heb ik het nu niet over.

Ik werd gewoon kwaad. Hoe vaak ik dit soort dingen niet heb gehoord, van dichtbij heb meegemaakt, mensen ook kapot gepest zien worden, vernederd, veroordeeld en bevooroordeeld.
Onbegrip. Pure onbegrip en gebrek aan inlevingsvermogen. Gebrek aan gevoel. Gebrek aan menselijkheid.

Sylvain zag geen uitweg meer. Hij wilde rust. Of hij die heeft gekregen weet ik niet.
En dan te bedenken dat er zoveel mensen rondlopen met problemen. Van grote of kleine aard. En ook dat zou nooit bepaald mogen worden. Of iets erg is of niet. Dat is persoonlijk en valt niet te meten.

Nee, ik bepaal zelf wel met wie ik omga. Ik voldoe zelf ook niet aan wat 'normaal' gevonden wordt. Alleen bij mij zie je het niet. Ik heb een aantal jaren geleden een gedicht geschreven, die vind je terug onder deze blog, bedoeld voor iedereen die zich erin herkend. En voor diegene die dat niet doen, om zich er wat meer in te verdiepen.

Want de grootste psychische stoornis op deze aardkloot is toch wel (ik heb er maar even een medische draai aan gegeven): het hyperveroordelisme. Maar er is goed nieuws: het is behandelbaar en je kan het nog zelf doen ook. Inleving en gevoel zijn het medicijn.

Ik sta op, de grond is droog en ik schop wat steentjes de afgrond in. Jeetje wat diep. Wat moet er door zijn hoofd zijn gegaan toen hij sprong? Dat zal niemand ooit weten.
Maar het is wel een erg mooi plekje.

Eigenwaarde:

Ik ben als een boom in een zeer groot woud,
uniek in zijn soort maar net als de rest gemaakt van hout.

Er zijn dagen dat ik me van mijn beste kant probeer te laten zien,
maar van binnen vreet een boktor aan mij, het maakt mij kapot en uitgeput bovendien.

De ene dag is het voor mij hoogzomer, sta ik in volle bloei en straalt de zon op mij,
de volgende dag raast er weer een tropische storm voorbij.

Een gewone dag met een klein zonnetje en een briesje is alles wat ik wil,
zonder uitersten, voor mij de mooiste dag, anderen staan er niet eens bij stil.

Ik vang teveel wind, waardoor ik scheef ben gaan groeien,
nu is het tijd om de belastende takken eraf te snoeien.

Wanneer dit gebeurt heb ik de tijd om mijn wortelen weer stevig te verankeren in de aarde,
het besef dat ik zelf degene ben die dat doet geeft mij enorm veel eigenwaarde.

Ik ben als een boom in een zeer groot woud,
uniek in zijn soort en gemaakt van het allerbeste hout.

Een berg te hoog

Wat ik zo leuk vind aan Frankrijk is dat je er alles hebt, zeker qua vakantie.
Wil je naar de zee zandhappen dan kan dat, wil je zon dan kan het ook. Wil je naar een vlak stuk, die zijn er zeker ook te vinden en wil je skiën en hoge bergen dan kan dat ook heel goed!

Wij zijn van de week naar de Haute-Savoie geweest, half uurtje van Genève.
Vanaf ons huis maar drie en een half uur rijden. Geweldig is dat, dat je niet een takke eind hoeft te rijden om op mooie plekken te komen (sterker nog ik kijk uit mijn raam en ik zie het al, maar goed, laat ik niet te arrogant doen).
Begin oktober is ook voor dit skioord geen vakantiemaand. Des te meer reden voor ons om er heen te gaan!
Wij houden niet van skiën, althans, ik vind het eng.
Heb het vroeger bij ons oude huis wel eens gedaan, van het bultje in de tuin.
En we gingen achter ons huis, waar een enorme weide was, met de surfplank naar beneden. Nou dat gaat echt knetter hard kan ik je vertellen.
Ik was een meisje van elf en zat met mijn vader op de plank. We vlogen de berg af en kwamen met een rotgang in de bosjes, prikkelbosjes wel te verstaan. Dan was een sleetje toch veiliger. Tenzij je zelf schansen ging bouwen van takken.
Nee dat is voor mij toch wel het letterlijke toppunt, het hellinkje in de tuin om vanaf te skiën.
Maar de bergen hier in de Morvan zijn niets vergeleken met de bergen in de Haute-Savoie. Toen we erheen reden vond ik het onderweg al overdonderend. Zulke gigantische rotsblokken.
Hier hoef ik niet naar voren te buigen als ik naar een bergtop wil kijken vanuit mijn auto, daar echt wel! Het is gewoon gevaarlijk! Het is net sms-en in de auto, al dat moois.
We kwamen ook over een weg met schitterend uitzicht op een helder blauw meertje en gigantische bergen. Heel idyllisch. Op de weg (waar je honderd mocht rijden) stonden borden met 'verboden stil te staan of te parkeren'. Zal er wel niet voor niets staan, zullen wel malloten zijn geweest die midden op de weg op de rem gaan staan om even een fotootje te maken.

Goed, eenmaal bijna bij het vakantiehuisje (van een Nederlander trouwens) was het nog even zoeken. Al die houten chalets lijken op elkaar. We moesten bij de conifeer erin, of was het nou tegenover de conifeer? 'Ik zie helemaal geen conifeer!' 'Hoe ziet een conifeer er eigenlijk uit?'. Maar, uiteindelijk hebben we dan toch het huisje gevonden. Steen met hout, prachtig uitzicht. Helemaal zoals ik had verwacht. Hij voldeed dus aan de eisen van hoe een vakantiehuis aangeboden wordt en er was duidelijk gebukt in het huis tijdens het schoonmaken! Hoera!
Nadat we onze spullen hadden neergegooid gingen we natuurlijk het huisje ontdekken (leukste van alles vind ik altijd). Al snel kwamen we erachter dat we niet alleen waren. Er zat een muis in het keukenkastje. 'Naja, dan neem ik de brinta 's avonds wel mee naar de slaapkamer' was mijn besluit. En ja, ik weet het, heel Nederlands dat ik nog altijd Brinta eet maar het is gewoon het makkelijkste en lekkerste ontbijt dat er is!

Na een half uur bleken er nog meer gasten te arriveren. Een zwarte kat. Mager en onder de korsten. Luid blèrend en pompend stond ze voor de deur. Heb ik weer. Altijd als ik op vakantie ga kom ik katten tegen die ik mee wil nemen. Resultaat was dat we elke dag het dier melk gaven en kattensnoepjes en heel veel aaien. Wat een schat. Maar ze was zo aanhalig dat ze wel een baasje moest hebben. Gelukkig maar. Ze was nog een keer naar binnen gefloepst maar gelukkig hadden we haar snel te pakken. Van mij mocht het wel maar denk dat de verhuurder daar niet blij mee is en dat is eigenlijk ook zielig voor de kat als wij straks weg zouden zijn. Als bedankje heeft ze een nacht onze vuilniszak, die we heel ondoordacht buiten hadden gezet, opengetrokken. Maar! Daarnaast lag de muis met de poten in de lucht. Het was een mooi gebaar.

Verrassing!

Cadeautje van poeslief

Aardig wat gezien van de omgeving. Watervallen, immense bergen en vooral ook uitgestorven gebieden. Geen seizoen dus hartstikke dood. Alle musea dicht, restaurants dicht en alles wat er verder nog in de folders stond was ook dicht. Ja behalve in een liftje naar de Mont Blanc voor zestig euro retourtje per persoon. Puh, nou de Hollandse krent in mij sputterde al snel tegen. Vind hem van veraf ook wel leuk.

Geen één Nederlander heb ik gezien. Iets wat ik mij hier niet kan voorstellen. Zelfs nu zie ik ze nog bij de Lidl rondlopen. Toch apart dat je daar heel sterk het seizoen ziet schijnbaar.

We zijn naar Genève geweest. Mooi meer en mooie winkelstraten en vooral ook lekker duur. Verkopers stug en onaardig. Maar misschien komt dat ook omdat ik naar de C&A ging en niet naar Louis Vuitton.
Vreselijke ballen en dellen die er rondliepen. Enorme naaldhakken op kinderkopjes; ik hoop dan altijd dat zo'n griet gigantisch op haar plaat gaat en dat haar Dolce en Gabbana bril aan flarden gaat, dat haar panty die net zoveel kost als mijn hele outfit een enorme ladder heeft, Louis Vuitton tas onder de drek en haar Jimmy Choo's naaldhak-loos. Of zo'n kwal, met teveel gel in zijn haar en van die krokodillenleer punt schoenen. Overhemd met de boord omhoog en om het helemaal af te maken zo'n vreselijk sjaaltje. Hup op de grond! Glij maar uit op die profielloze dingen en ik hoop dat zijn haar meteen afbreekt tijdens de val. Gebeurd natuurlijk nooit. Wat? Waarom ik zo haatdragend ben? Gewoon, vind het leuk om soms mijn agressie aan dat soort gedachtes kwijt te kunnen. De uitstraling van veel van dat soort mensen kan ik gewoon slecht tegen. Materialisten, ik hou er gewoon niet van.
Na drie uur heb ik een stad wel gezien. Dus wij weer terug naar het huisje. Onderweg nog wat foto's gemaakt van verlaten panden (ben ik dol op).

Kinderkopjes hadden hier mooier bij gestaan

'S avonds zaten we op de bank zag ik ineens uit het raam sneeuwvlokken!
Wij naar buiten, het waaide en het was mooie plakkerige sneeuw. Heb nog nooit zo vroeg sneeuw gezien.
De volgende ochtend werden we wakker in winterwonderland. Prachtig.

Winterwonderland uitzicht vanuit het vakantiehuisje

Totdat de stroom uitviel. Ik moest die dag opruimen omdat we de volgende dag eruit moesten.
Ik was hier helemaal niet blij mee. Vijftien uur zaten we zonder. En dan zie je pas hoe afhankelijk je bent. Ik kon niet stofzuigen, niet koken en alles in de vriezer ontdooide langzaam. Met een chagrijnig hoofd heb ik boekjes gelezen en ben ik zowat in de open haard gaan zitten. Wat was het koud! Mijn vriend, al jaren ernstig koffie verslaafd, zette op een provisorische manier koffie.

Koffie!

Het heeft zijn charmes maar ik was er al gauw klaar mee moet ik eerlijk bekennen.
Gelukkig hadden we later die avond stroom dus kon ik 's morgens vroeg voor vertrek nog gauw schoonmaken. Die dag kwamen ook de buren thuis die tevens de eigenaren van de kat bleken te zijn. Die konden we met een gerust hart achterlaten.


Iets wat mij heel erg is opgevallen tijdens deze vakantie was toch wel dat ik het erg mooi vond maar dat ik er nooit zou willen wonen. Het voelde een soort gevangen. Enorme bergen en dan huisjes ertussen gepropt. Je wordt echt omringd door al die hoogtes en de wereld leek ineens heel klein. Vreemd, ik had dit namelijk niet verwacht juist omdat alles qua natuur daar zo groots is. Die hoogtes en ruige bergen maakten mij ook niet bepaald rustig, al die indrukken. En dan met die sneeuw, vreselijk om met de auto dan bij je huis te komen!
Doordat je die hoge bergen hebt hoorde je bijvoorbeeld ook constant de weg. Galmde enorm door. Denk je in de middle of nowhere te wonen heb je toch 'geluidsoverlast'.
Nee het was leuk voor vakantie maar vond het helemaal niet erg om weer terug naar de Morvan te gaan.
Zou het misschien komen dat ik als, misschien toch wel echte, Nederlandse zeiksnor dat immense een beetje teveel vind voor mijn letterlijke platte-lands gewenning?

Prachtig landschap en mijn favoriete koe was er toevallig ook

Meerdijk-en-morvan

In het groene hart van de Bourgogne ligt een dorp, een dorp met een paar honderd inwoners, een dorp met geheimen, een dorp met meer dan één dorpsgek en dorpsalcoholisten, een dorp met een burgemeester die van de meest nutteloze dingen foto's maakt, het is het dorp waar ik in woon en dit dorp heb ik omgedoopt tot Meerdijk-en-morvan.

Deze aflevering van gewone tijden, bezopen rijden gaat over mijn ervaring met de buren.
Ik heb ze al meer dan eens in mijn vorige stukken genoemd. Voor wie het is ontgaan; de ouders zijn oké, maar dat wat zij samen hebben gemaakt niet. Tevens is zijn aanhangsel net zo erg.

Ik heb alles altijd ietwat genuanceerd gebracht. Je weet immers nooit wie het leest. Maar zo langzamerhand valt het niet meer te nuanceren.
Sinds dat we hier wonen hebben de 'kinderen'  (zoon en schoondochter) van de buren moeite met ons. Vooral met mij.
Eerst dachten we omdat het kwam dat we niet meer bij hun wilde kopen door hun chagrijnige en opdringerige gedrag. Toen hoorde ik van dorpsgenoten dat zij moeite heeft met andere vrouwen omdat ze bang is dat die haar woest aantrekkelijke man willen inpikken.
Haar bijnaam is vanaf het begin al chagrijn geweest en zijn naam is knaagdier.
Waarom knaagdier? Hoe die kijkt zegt genoeg.
Maar nu ben ik erachter waarom ze zo doen. Ze zijn gewoon gek.

Wij zijn niet de enigen tegen wie raar gedrag wordt vertoond. Het gebeurd bij klanten van hun (ze hebben een supermarktje), bij schoolkinderen of gewoon een willekeurig iemand.
Soms horen we hem in zijn auto, trapt hij gigantisch op het gas en rijdt als een malloot weg met gillende banden. Hij kijkt niet op of om en zou zo iemand te pletter kunnen rijden. Dit is dagelijkse kost. Soms meerdere malen per dag.
Als hij voor de winkel rijdt en chagrijn schiet niet op gaat hij net zolang toeteren totdat ze er een keer aan komt gewaggeld.
Op een gegeven ogenblik begon hij dat keiharde gasgeven ook te doen als hij mij of mijn moeder zag. Als ik de hond uitlaat flikt hij het ook en gooit hij even zijn stuur mijn kant op en doet alsof hij me wil aanrijden.
Ik heb dit maanden getolereerd omdat ik wist dat hij gehandicapt was. Maar wat hij twee weken geleden heeft geflikt ging mij veelste ver.

Zoals elke dag wilde ik met mijn moeder in mijn Peugeotje naar de paarden.
Ik reed het hek uit en zoals gebruikelijk stond hij te toeteren.
Ik wilde rechtsaf slaan omdat ik nog even naar de bar tabac moest voor zeer ongezonde zaken.
Echter stond knaagdier met zijn auto midden op de weg. Hij reed naar voren, trapte op de rem en liet de auto naar achteren glijden zodat ik wel achteruit moest omdat hij anders tegen mij aan zat. Chagrijn en hulpje playmobil hadden de grootste lol. Ik raakte steeds geirriteerder en nadat hij zo'n vier keer naar voren en naar achteren was gegaan (en ik dus noodgedwongen ook) besloot ik er snel langs te piepen rechts over de stoep. Mijn moeder gaf hem nog even de middelvinger en we reden rustig naar boven.

Omdat wij zijn kinderachtige spelletje hadden onderbroken kreeg hij weer eens een woedeaanval. Hij kwam met gierende banden achter me aan, ging seinen, deed de knipperlichten aan en slingerde achter mij heen en weer en bumperkleefde gigantisch. Ik was die vent zo zat na al die maanden dat ik mijn moeder waarschuwde en even op de rem trapte.
Dit kon hij al helemaal niet hebben en vloog mij via de stoep voorbij aan de linkerkant (in de bocht ook nog eens). Ik wilde hem net parkeren voor de bar tabac en hij gooit zo zijn neus een paar centimeter van mijn deur. Ik kon er ook gewoon niet meer uit zo strak stond hij.
Ik had mijn raam open, hij doet de zijne open en begint te schreeuwen wat mijn probleem is. Ik uiterst verbaasd vroeg hem wat zijn probleem was en waarom hij al maanden dit idiote gedrag vertoond. Toen begon hij te gillen dat we vuile Hollanders waren, dat ik terug moest naar mijn eigen land want dat was beter voor iedereen. Beter voor iedereen? Een hoop gevloek volgde.
Het beste is om in het Frans terug te schelden, nooit in je eigen taal hoe lastig het ook is. Ik vind het een fijn idee dat ik hem heb verteld waar hij allemaal op lijkt en waar hij wat mij betreft naar toe mag gaan met zijn idioterie en dat hij mij dus heeft kunnen verstaan. Zou jammer zijn als hij dat allemaal niet had meegekregen.
Mijn moeder stapte de auto uit en op dat moment schrok hij en scheurde hij weg.
Ik zat helemaal te trillen in de auto van de adrenaline en de schrik. Mijn moeder liep de bar tabac binnen en de vrouw was duidelijk geschrokken. Ze legde uit dat hij gewoon niet spoort en dat hij dit bij heel veel mensen doet. Is allemaal leuk en aardig maar waarom gebeurd er niets tegen?

Toen mijn moeder terugkwam was ik het helemaal zat, ik besloot terug te rijden naar het supermarktje en chagrijn aan te spreken over haar man en hoe zij met ons is omgegaan de afgelopen maanden (de ouders kwamen 's avonds pas terug van vakantie dus die waren er niet). Ik ging naar binnen en zei dat dit de laatste keer was geweest dat ik de volgende keer de politie zou bellen. Dat ik klaar was met hun gepest en rare gedrag wat nergens op slaat. Ik vertelde nog maar een keer dat ik bloedserieus was en vroeg of ze me had begrepen. Ze staarde als een klein kind naar de grond en zei niets. Dus vroeg ik het nog maar een keer wat harder en dichter bij haar gezicht of ze me had begrepen. Ze knikte van ja maar zei dat we ons moesten aanpassen omdat we nu in Frankrijk wonen. 'Aanpassen?' was mijn wederom verbaasde reactie. 'Jullie zijn de enigen hier waar iedereen een hekel aan heeft uit het dorp, wij niet hoor, wie heeft het hier nou over aanpassen?' Ze keek ietwat schichtig op toen ik er nog even bij vermelde dat we door hun gedrag niet meer bij hen kochten maar wel bij het andere supermarktje in het dorp. Playmobil zei de hele tijd niets.
Eenmaal buiten ging mijn moeder naar mijn vader om alles te vertellen, ik bleef in de auto omdat we naar de paarden zouden gaan.

Mijn vader was ziedend. En het was maar goed dat hij er niet bij was, laat ik het daar op houden.
Playmobil kwam naar buiten en zei dat het haar speet. Mijn moeder maakte haar duidelijk dat het niet haar fout is. Zij wordt immers ook als een voetveeg behandeld en moet daar alles doen omdat die anderen te lui en te dik zijn (is geen grapje, ze moet zelfs hun huis schoonmaken omdat hun daar geen zin in hebben). Zij heeft dat baantje nodig dus ze moet wel meelachen of haar mond houden, het is eigenlijk in en in triest.

Ik had gehoopt dat mijn boodschap duidelijk was geweest.
Ik had het netjes gebracht, heb haar niet uit staan schelden of wat dan ook.
Echter, toen wij thuis kwamen van de paarden zat zij op het trappetje voor de winkel met een schriftje. Hij was nog niet terug met zijn auto.

Die avond ging ik samen met mijn vader de honden uitlaten en keek even in de brievenbus; lag er een briefje in van haar.
Hij was aan mijn ouders gericht. 'Uw dochter mag mijn man ook niet uitschelden en haar middelvinger opsteken, zoals zij heeft gedaan, bedankt'.
Ik voelde mijn bloed alweer koken. Waarom heeft ze dit naar mijn ouders gericht? Ik ben vijfentwintig en daarbij, mijn moeder was er zelf ook bij!
Toen besefte ik pas dat het al die tijd klaarblijkelijk op mij was gericht.
'S avonds kwamen de ouders thuis. Ik heb ze direct aangesproken en verteld wat er was gebeurd. Ik heb het briefje voorgelezen en de moeder schudde alleen maar haar hoofd dat dit niet had mogen gebeuren maar dat haar zoon er niets aan kon doen. 'Hij heeft immers depressies' .
Ik ken meerdere depressieve mensen en die heb ik dit nog nooit zien doen. Vind het wel bijzonder dat ik klaarblijkelijk een depressie bij iemand kan opwekken. Weer een prestatie voor op mijn CV!
Ik vertelde haar, depressies of niet, dat het gevaarlijk is dat deze man auto mag rijden en dat het wachten is op dat hij iemand dood rijdt.
Ze zou met hem gaan praten en met haar andere 'kind' (even voor de duidelijkheid dat andere kind is net als haar zoon ook in de veertig en haar schoondochter).

Ik ben er over gaan nadenken, ben naar de slager geweest waar ik wel eens contact mee heb en die raadde mij ook aan toch langs de gendarmerie te gaan en in elk geval mijn verhaal te doen.

Zo gezegd zo gedaan. Alleen op dinsdag ochtend kan je er terecht tussen acht en twaalf. Direct om acht uur ben ik er heen gereden en ik werd geholpen door een vrouw. Er kwamen na tien minuten nog een aantal mensen binnen en die konden meegenieten van alles wat ik vertelde aangezien er geen deur was.
Ze schreef alles op, wilde het briefje hebben en ik moest bellen zodra er weer wat was. Aan het einde van het gesprek noteerde ze steeds minder omdat de mensen die aan het wachten waren ongeduldig werden.
Haar reactie: 'weet je waarom dit gebeurd? Omdat je niet uit de Morvan komt. En het maakt niet uit of je nou Nederlander, Duitser of zelfs Frans bent. Zolang je in zo'n boeren streek zit wordt je gewoon niet geaccepeteerd'.
'Prima, maar dan hoeft hij mij nog niet dood te rijden of wel dan?'
'Nee, zeker niet'.

'Alles wat je hier hebt verteld blijft tussen jou en mij maar zodra er wat gebeurd dan worden deze notities meegenomen, het heeft echter geen juridische waarde omdat je geen aangifte doet'.
Ik liep naar buiten en passeerde een viertal mensen die me aan zaten te gapen. Nou dan blijft het maar tussen ons zessen dacht ik.
Eindelijk kon de volgende zijn verhaal doen dat de godvergeten hond, zoals hij hem noemde, van de buren zijn kippen had opgevroten.
Ja, boeren streek.

Ik had het in totaal aan drie mensen verteld dat ik naar de gendarmerie zou gaan. De volgende dag wist het hele dorp het al. Ik ging tanken en zag mensen wijzen en kijken. Zo gaat dat. Maar het boeit me niet. Het kan met dat soort dingen twee kanten op; je bent de held die eindelijk wat er aan doet of je bent het monster van buitenaf die zich met dingen bemoeit van het dorp.

Er is alleen iets wat ik niet begrijp; waarom moet ik de eerste zijn? Waarom neemt de school geen verantwoordelijkheid voor de kinderen als hij daar zo rond rijdt? Waarom heeft die man een rijbewijs?

Ik heb een aantal dagen niet alleen de hond durven uit te laten. Een paar dagen verstreken en toen zag ik knaagdier na dit incident weer. Ik besloot mij niet bang op te stellen of voor hem te vluchten en keek hem strak aan. Hij keek naar beneden, de loser, alleen met een auto voelt hij zich wat. Hij kan niet eens een fles cola optillen.
Mocht het zover komen dat er weer wat gebeurd staan we er toch alleen voor, dat is nou eenmaal zo in zo'n dorp. In Nederland zie je dat ook. Ze roepen allemaal maar doen niets. En dat geeft ook niets.

Ik woon in een dorp, Meerdijk-en-morvan. Het is belangrijk hoe je je opstelt in zo'n dorp. Ik hoop dat dit verhaal geen staartje krijgt, dat er geen cliffhangers zijn in deze soap.
En zo wel, dan moeten ze weten dat ze met een Sanders te maken hebben.

Een wintervacht in al haar pracht

Na een toch wel hele goede zomer beginnen nu de bomen toch echt al te verkleuren.
De bladeren dwarrelen overal weer in het rond, de paarden moet ik beschermen tegen de vele eikels die in de wei vallen, er is weer eens geen drol te doen bij de supermarkt van de buren (in de zomer was er iets meer dan een drol te doen) en het postkantoor zou per 1 oktober de wintertijd gaan aanhouden (maandag dicht en voor de rest alleen 's ochtends open) maar vonden het schijnbaar maandag 30 september al oktober.

Het dorp begint weer uit te sterven, het wordt kouder. Die kou merk ik vooral altijd aan mijn handen.
Afgelopen winter had ik voor het eerst van mijn leven winterhanden, zo maar dat is naar! Zeker als je bedenkt dat het enige wat helpt is je hand in de ochtendurine douwen. Dus mocht je daar ook last van hebben (geldt ook voor tenen/voeten trouwens) zoek een mooi vrolijk potje uit en veel plezier in de ochtend. Maar je bent wel van de jeuk en de pijn af ha!
Maar goed zover is het gelukkig nog niet, het wordt nu alleen nog maar ietsje kouder.

Ik hoor de eerste knallen van de jagers, zie weer jeeps voorbij scheuren met een lading honden erin en veel te dikke mannen in veel te strakke oranje hesjes.
De paddenstoelen brullen de grond uit dus dat wordt straks weer zoeken voor vele Fransen, met waarschijnlijk wel weer een paar vergiftigingen of doden.

De Nederlandse nummerborden zie ik minder voorbijkomen, het gebrul in de supermarkten en de overvolle campings met irritante controle-freak campingeigenaren ('familie bezoeken? twee euro per persoon!' pssh) zijn zo goed als leeg. De aangebrande lucht van de pizzeria wordt met de dag minder (komt misschien ook omdat ze een andere kok hebben).

Iedereen verzamelt hout en sommigen stoken er al op los. De geur van hout voelt voor mij als thuis.
Dat ik vroeger elke dag naar huis fietste van school (in Nederland) en dat ik in de verte die heerlijke openhaard lucht rook.
Ik had mijn regenpak aan, druppel aan mijn neus van het harde fietsen en knalrode wangen. Soms had ik mijn regenpak ook niet aan, nee dat kon natuurlijk niet want stel dat die ene jongen ineens je zou zien in je oversized regenpak! Dat was natuurlijk verschrikkelijk! Met als resultaat dat je thuis meteen je maar moest omkleden omdat je tot je ondergoed doorweekt was.
Eenmaal omgekleed lekker bij de openhaard warm worden met een soepje en een pak boterhamworst. Gevolgd door een bak pepernoten. Kon ik echt naar uitkijken!
Fleecedeken om op de bank, kat pompend en spinnend op schoot.

Ik ben een echte koukleum, ik heb een elektrische deken, dubbel dekbed en een dubbele fleecedeken en dan nog heb ik het koud. Mijn fleecedeken is mijn beste vriend, die draag ik het liefst de hele dag om me heen. Zelfs in de zomer. Met koken moet ik hem soms afdoen, heb wel eens bijna in de brand gestaan.
Tot mijn grote vreugd hadden ze laatst hier crocs met een fleecevachtje te koop. Meteen aangeschaft en ik draag ze nu al!

Je hoort vaak van die standaard verhalen dat Franse vrouwen hun oksels niet zouden scheren.
Flauwekul natuurlijk. Ja, er lopen er zat rond. Maar er lopen hier ook zat Nederlandse 'alternatievelingen' die de boel rustig (maar dan ook echt heel rustig) de boel laten.
Mijn overbuurvrouw laat ook alles staan. En hangen.
Ik begreep het eerder niet zo maar ik ben er eens over gaan nadenken.
In de zomer zie ik een volle dos onder haar hemdje en als ze rent zie je niet alleen haar handen naar je zwaaien. Najah, geen bh is misschien minder zweterig.
Maar waarom dat okselhaar (en beenhaar)?
Waarom wordt van vrouwen geacht het weg te halen en laten mannen het wel gewoon staan?
Onze wenkbrauwen en wimpers zijn super handig voor vuil en regen, zodat het niet in onze ogen komt. Dus zal het bij de oksels ook wel een functie hebben! Misschien loopt het zweet je dan niet zo snel langs je zij. En in de winter houdt het je lekker warm.
Dus eigenlijk zijn die vrouwen hartstikke slim!
Alleen ik heb altijd koude voeten en handen... waarom groeit daar dan niet een wintervacht op? Dat is toch eigenlijk ook stom. En voeten kunnen stinken. Die van mij gelukkig niet maar dan zou het toch ideaal zijn als die ook een vacht hebben?

Sommigen denken dat het met de evolutie te maken heeft. We dragen kleren dus hebben we het haar niet meer nodig, waarom hebben wij vrouwen dan geen baard of snor zoals mannen (oké uitzonderingen daargelaten)?
En niet de handharen te vergeten! Ik draag echt niet dagelijks handschoenen hoor en in het verleden speelden de mensen heus niet dagelijks polo of zaten ze op boksen. Die evolutietheorie kan dus eigenlijk ook gewoon van de baan.

Ik loop nou wel te klagen over dat ik koude handen en voeten heb maar mochten we wel zo'n mooie wintervacht krijgen als bijvoorbeeld mijn shetlandpony's dan zit je ook weer met luis of vlooien. En wat als je in de rui gaat! Dat is een mooi soepzooitje. 'Schat zal ik je even borstelen en plukken?' niet echt romantisch. Nou is dan toch maar beter zo eigenlijk!

Mijn advies voor de aankomende winter is vooral:
Geniet van buiten maar vooral ook van binnen! Wat is er heerlijker dan je als een beer in je bed in de dekens te wikkelen met het idee dat je een winterslaap gaat houden van maar liefst acht uur!
Of wat te bedenken van die knapperende openhaard of dat straalkacheltje waar je weer heerlijk bij kan opwarmen nadat je met je hond in de sneeuw hebt gelopen.
Of die kop soep (voor de in Nederland wonende mensen natuurlijk erwtensoep met een dikke vette rookworst erin!) waar je je handen aan kan opwarmen.
De kat die dan heel graag bij je wil liggen en niet alleen maar naar buiten wil om vogels te vangen.
De feestdagen die er weer aan zitten te komen.
Of zodra het weer Januari is en je in een after-party-dip zit, je te bedenken dat je dat stomme gedicht niet meer hoeft te schrijven en die lastige (schoon)familie hoef je ook weer even niet te zien.
En die bak met pepernoten hè! Kilo's mogen er best een beetje aan in de winter, ziet toch geen mens. En ben je een zuurpruim na alle feestdagen dan heb je mooi wat te doen om die kilo's er weer af te krijgen. En bewegen is goed tegen een lichte depressie!
'Ik vind de winter geweldig'. En als je dat niet denkt, zeg het dan elke dag minstens drie keer als je opstaat en als je naar bed gaat. Positieve affirmaties werken echt!
En laat alles maar lekker groeien hoor! Dat hangen ben ik het niet zo mee eens, slecht voor de rug en dat is nog wel degelijk te zien door die dikke coltrui.
We willen toch allemaal zogenaamd weer zo graag 'back to basic' of 'één zijn met de natuur'? Nou mannen, bereid je voor op jullie vrouwen.

Ja, de winter is geweldig.

Lekker warm tegen elkaar aankruipen!

Haal de Franse keuken naar Nederland....

Vandaag ga ik één van mijn favoriete recepten met jullie delen.
Uiterst Frans.
Kwarktaart!

We beginnen even met de benodigdheden.
-12 blaadjes witte gelatine
-200 gram mariabiscuits
-100 gram roomboter
-500 gram frambozen (kan natuurlijk ook bijvoorbeeld met aardbeien!)
-1 perssinaasappel
-500 gram magere kwark
-200 gram witte basterdsuiker
-1 bekertje slagroom (250ml)
-eventueel 4 eetlepels aardbeienjam
-1/2 eetlepel boter of margarine om mee in te vetten

-Keukenmachine
-Springvorm van circa. 24cm.


Ik ben altijd een ramp met dit soort lijstjes. Als ik recepten zit te zoeken ga ik altijd eerst naar de ingrediënten kijken. Kan ik ze niet uitspreken dan laat ik het sowieso al zitten (daarbij hebben ze hier in de buurt ook geen toko) weet ik niet wat het is doe ik soms nog even moeite om een plaatje ervan op te zoeken. Ik had nog nooit van m'n leven gelatine gekocht. Ik wist wel wat het was, dat dan weer wel, maar waar heb je dat nou ooit voor nodig? Het klinkt ook gewoon vies. Ik denk dat meteen aan paté met van die vieze vetrandjes. Agh ja, maar goed, ik vond de gelatine en vond hem meer doorzichtig dan wit maar het zal wel goed wezen. Mariabiscuitjes had ik ook nog nooit van gehoord, toen ik dat opzocht bleek mijn maag er wel ooit van gehoord (en geproefd) te hebben. Maar ik besloot gewoon lekker kaakjes van een bekend merk te kopen. Zou ook moeten kunnen dacht ik zo.
Roomboter vervang ik door gewoon bakboter, dan smaakt het niet zo vet naar mijn mening (misschien zit het wel tussen de oren en ligt het aan het woordje 'room').
Sinaasappel vind ik teveel geknoei dus ik gooi er gewoon een scheut sap in. Uiteindelijk is het hetzelfde op wat chemische toevoegingen na dan.
Magere kwark heb ik vervangen door Fromage blanc, zò lekker!
Basterdsuiker? Dat doe je toch op de pannenkoek? Dat vind ik maar raar dus ik kwak er gewoon normale suiker in. Slagroom is ook weer zo'n ding, hier in de winkel heb je niet dezelfde slagroom als in Nederland.
Het klopt niet echt stijf en de smaak is ook anders, wij kopen dus gewoon crème liquide légère of entière.
De jam is voor de decoratie, geen must dus.
Keukenmachine vind ik veel te veel gedoe dus ik pak altijd maar de staafmixer.

Goed. Lekker verwarrend.
Volg dus maar gewoon het lijstje.
Dan nu  hoe het gemaakt moet worden:
(maar dan wel op mijn manier)

Gelatine in koud water doen en 5 minuten laten weken.
De biscuits zou je met de keukenmachine of met een deegroller moeten verkruimelen volgens het recept.
Ik vind dat zo veel werk en heb een veel efficiëntere manier bedacht om én de koek helemaal te verkruimelen en je eens even flink uit te leven. Weg koek, weg frustraties. Ideaal!
Je pakt de pak met koeken, doet deze in een plastic zak (stel dat het pak open knapt moet je ook nog stofzuigen) en gooit hem op de grond, dan ga je er even heerlijk op lopen stampen (ik doe het met mijn lieftallige crocs aan) je stampt nog een aantal keer veel te veel, gewoon, omdat het zo lekker is.

Lekker pletten

In een pannetje smelt je de boter en deze voeg je na gesmolten te zijn toe bij de kruimels met twee eetlepels water, dit goed mengen.
Dit verdeel je over de bodem van je ingevette bakvorm.
Goed aandrukken met de lepel en daarna de lepel aflikken, zonde om weg te gooien!
Daarna de lepel wel in de wasbak, niemand wil camembert bacillen in zijn taart.

Je stuurt je vader de tuin in en laat deze fruit plukken (in ons geval frambozen).
Fruit wassen (eventueel kroontjes eraf) wurmpjes verwijderen en deze buiten weer vrijlaten.
300 gram van dit fruit met de staafmixer pureren.

Dop van de fles sinaasappelsap draaien of sinaasappel uitknijpen in een pannetje en dit zachtjes verwarmen.
Gelatine goed uitknijpen en dit in dat pannetje gooien (wel eerst even van het vuur halen!).
Goed doorroeren zodat het goed oplost. Heb ik een keer niet gedaan, vies hoor van die paté randjes in je taart. Eventjes laten afkoelen.

In een kom de fromage blanc (of kwark), suiker, gepureerde frambozen en sinaasappel mengsel door elkaar roeren.

In nog een andere kom slagroom stijfkloppen (voor zover als dat kan natuurlijk). En dit luchtig door het kwarkgebeuren scheppen. Wat er met luchtig bedoeld wordt weet ik ook niet. Ik denk dat ze bedoelen dat je er niet te zwaar tegenaan moet kijken.

links:bodem midden:van alles door elkaar rechts:gepureerde frambozen

Kwarkmengsel over de koekbodem in je springvorm gieten en gladstrijken (mijn taarten zijn altijd eerst zo dun dat dat niet eens nodig is, maar geen zorgen hij stijft echt wel op!).

Ziet er heerlijk uit! Spetters bij voorkeur met de vingers van de tafel halen en oppeuzelen

Taart in de koelkast zetten en drie (!) hele uren wachten. Nou dan duurt wachten lang hoor.

Wanneer die klaar is en je eindelijk het eerste stukje mag proeven, kun je de taart nog garneren met slagroom, de overgebleven 200 gram frambozen en eventueel jam in een pannetje met 1 eetlepel water verwarmen en eroverheen strijken.

Dan is het tijd om de rotzooi op te ruimen. In die kookprogramma's van Jamie en Nigella zie je altijd blinkende keukens en alle ingrediënten in de meest schitterende bakjes. Ik blijf achter met een fromage blanc bak met druipers eraan, suiker waar wat spetters zijn ingevlogen van de frambozen, vette vingers van de boter, slagroomflatsen aan de muur en op mijn shirt en doordat de hond door de keuken banjerde en ik weer eens water knoeide met het wassen van het fruit een paar mooie bruine vlekken op onze veel te irritante witte keukenvloer (tip van de dag: neem nooit witte tegels in je keuken, drama gegarandeerd).

Nu zul je je wel afvragen waarom dit gerecht zo Frans is.
Dat is het eigenlijk niet. Ik heb het recept van de allerhande van de appie. Maar de frambozen komen wel uit onze eigen (franse) tuin. Geen hond die toch een post gaat lezen met de titel: AH frambozenkwarktaart?

Bon appétit!

Het resultaat