Wat voorafging in Meerdijk en Morvan:
Knaagdier zijn vrouw nam de benen, hij zocht driftig een nieuwe en wist die een paar dagen vast te houden. Hij kreeg weer zijn gekke avond en deed meerdere aanslagen. Pogingen tot moord en doodslag maar burgemeester Droopy was liever met het fotograferen van asfalt bezig. Er had die avond zomaar een mooie vlek op kunnen zitten! Knaagdiers' ouders, onze voormalige buren, overspannen. En het was een gesloten einde. Voor het hele verhaal zie: http://kimterheege.blogspot.fr/2014/07/meerdijk-en-morvan-deel-2.html
Maarrr!! Ik heb goed nieuws!
Het is nog niet klaar! De luiken gingen weer open! En vervolgens weer weken dicht!
En toch weer een kiertje open, om vervolgens misschien wel voor altijd dicht te blijven...
Ja, hij kwam na weken van opsluiting weer tevoorschijn. Hij waggelde lijkbleek naar zijn ouders om wat te eten te halen; hij ging elke avond met de auto weg uit eten met vrienden die hem zielig vonden. En al snel gingen de verhalen weer in de rondte.
Hij zou met een vriend en een vrouw uit eten gaan boven de 60. Uiteindelijk zou die vrouw boven de 60 ook zijn vriendin zijn.
Op een avond zag een jongen die wij kennen die bij de vrijwillige brandweer werkt, de bewuste vrouw knaagdiers' huis in stappen! Het ging het hele dorp rond maar gezien ik weet hoe deze jongen leeft nam ik het verhaal maar met een korrel, of nee, een borrel jenever.
Want wie wil nou met deze idioot een relatie beginnen?
Een lelijke opgeblazen hamster met een gigantisch afdak en hysterische momenten. En hij heeft ook nog eens geen geld.
Maar ze zeggen ook wel; op ieder potje past een dekseltje!
En zelfs de potjes die nooit meer gerecycled mogen worden kunnen zowaar een dekseltje krijgen!
En in dit geval kwam deze deksel van een enorm dikke vette mayonaise pot (geen light).
De geruchten waren natuurlijk allang via de bar tabac bij de garage, bij de bakker, bij de slager en vervolgens bij mij terecht gekomen (mijn vriend is een oud wijf). Maar voordat ik het als waarheid aannam ging ik bij m'n ouders langs die toen nog naast de buren woonden.
Ik stond met mijn vriend en moeder buiten toen we plots een lichte aardtrilling voelden. Nou moet ik naar de notaris als ik een huis heb verkocht en dan zeggen ze altijd dat regio Anost absoluut niet onder een gebied valt waar natuurrampen voor kunnen komen.
Nou ik heb sinds die dag sterk mijn twijfels.
Knaagdier kwam hijgend en puffend de trap richting balkon van zijn ouders opgewaggeld; achter hem kwam een enorm fort tevoorschijn.
De hele tuin van de buren lag plots in de schaduw.
Wij stonden alledrie met open mond te kijken. Dit heeft nadat knaagdier en zijn nieuwe slagschip bij zijn ouders naar binnen waren gegaan nog zo'n 3 minuten aangehouden. We keken elkaar schaapachtig aan en wisten precies wat we dachten. Daar hoef je geen Frans voor te spreken.
Hij is een paar dagen met haar weggeweest en vervolgens kwam hij weer terug.
Hij was weer helemaal gelukkig. Na maanden opgesloten te hebben gezeten besloot hij maar weer eens aan het werk te gaan voor de winkel. Hij bezorgde weer wat waterflessen en na een krop sla te hebben getild vond hij het wel weer welletjes.
Hij vertelde iedereen dat hij zich toppie voelde en dat het kwam door alle zware medicatie die die nam. Hij zou recht hebben op maanden uitkering en hij was zo happy als wat.
En dat kan ik dan niet uitstaan. Ik doe zo mijn best om mijn centjes bij elkaar te schrapen en dan moet ik ook nog een groot percentage afstaan om dit soort mensen een vakantie te geven.
Misselijkmakend is het. En daarbij wil hij me nog plat rijden ook! En ik draag geld af zodat hij in die auto kan rijden waarmee hij mij wil plat rijden! Hoe krom is het eigenlijk?
Maar gelukkig blijkt vaak dat iedereen wel een keer zijn portie krijgt en dit ging sneller dan ik dacht.
Het was een gewone avond; uur of 6 's avonds. Knaagdier was weer onderweg naar iets en hij nam een bocht te ruim en knalde zo met zijn Citroën BX tegen een SUV.
Ja, dat gaat niet goed natuurlijk.
Brandweer erbij; hij had een open gecompliceerde beenfractuur en werd naar het ziekenhuis in Autun gebracht. Auto volledig total-loss. De andere man had gelukkig zelf niets; alleen zijn auto was er wat minder blij mee.
Wonder boven wonder bleek er geen alcohol in zijn bloed te zitten al hoop ik wel dat ze ook nog een medicijnencheck hebben gedaan. Ik heb sterk het vermoeden dat hij dingen slikt waar je niet mee mag rijden.
Ik kreeg dit te horen via mijn Fransoos die mij meteen toen hij het hoorde heeft gebeld.
Direct zocht ik foto's op internet en inderdaad; dat hoofd herken ik inmiddels uit duizenden.
Er gingen wat dagen voorbij; de buren zaten er wederom doorheen en de buurman zagen we flesjes bier verstoppen in kartonnen dozen. Echter verraadde zijn rode gokkert zijn drankmisbruik maar de buurvrouw is toch alleen maar met haar zoon bezig dus die viel het toch niet op.
Iedere dag gingen zijn ouders hem bezoeken; hij wilde steeds meer aandacht en werd onhandelbaar.
De doktoren vertelden dat zijn revalidatie of heel lang zou duren of het zou nooit meer goed komen gezien zijn slechte lichamelijke conditie.
Hij jeremieerde alles aan elkaar dat hij zijn fort niet kon zien gezien zij geen rijbewijs heeft.
Hij vond dat zijn ouders hem te weinig aandacht gaven en werd steeds vervelender.
Ik denk dat vele zusters in de ziektewet zijn gegaan daar bij het ziekenhuis. Posttraumatische stress stoornis na het wassen van knaagdier.
Het liep de spuigaten uit en hij is overgeplaatst naar een stad hier bijna 2 uur vandaan in een psychiatrische afdeling. Eindelijk is hij waar hij wezen moet.
De winkel van zijn ouders is verkocht en als het goed is komen begin volgend jaar daar nieuwe mensen in. Dus de rust is wedergekeerd in Anost.
Was dit dan echt het einde van knaagdier?
Was dit het wat betreft Meerdijk-en-Morvan?
Natuurlijk niet! Ik ben toeschouwer nummer 1 als hij met zijn dwangbuis naar huis komt en ik sta met mijn camera paraat als er nieuwe mensen op de winkel komen. Dorpsgekken genoeg en met een wandelend afluisterapparaat als vriend stromen de verhalen en inspiratiebronnen binnen.
Geen cliffhanger; wel een gecompliceerde botbreuk.
vrijdag 5 december 2014
maandag 3 november 2014
Je mag niet met ziektes strooien
Een donderdagavond om half 12 lagen we in bed.
Diezelfde avond had ik nog een foto gemaakt dat alle 6 onze katten gezamenlijk aan het eten waren.
Toen ik bij mijn Fransoos introk nam ik 3 katten en een hond mee en hij had al 3 katten. Zijn katten gingen al jaren naar buiten, die van mij woonden in Nederland op een flat en in Anost zijn ze alleen een blauwe maandag naar buiten geweest (totdat we ontdekten dat de hoofdpersoon uit Meerdijk-en-Morvan (zie paar blogs eerder) naast ons woonde).
Ik, iemand die graag de controle houdt over alles, had de grootste moeite om m'n 'kindjes' los te laten.
Ik zei tegen m'n vriend: 'Ze blijven minstens twee weken binnen; en dan ben ik al heel erg soepel want eerder zei ik altijd zes'. Hij wilde me maar een beetje tevreden houden dus sloot zijn katten 's avonds op met de mijne zodat ze aan elkaar zouden wennen. Dat was een drama.
1 van de katten vond het leuk om niet de kattenbak te gebruiken maar de wc (en dan niet erin maar ernaast), het badkamermatje, de lamp in de woonkamer en een poezenmand om de gespannen blaas te ontspannen.
Zijn katten waren als de dood voor m'n hond en er werd veel geblazen, geblèrd, gekrijst en 1 van zijn katten vond het zo vreselijk niet de vrije keuze te hebben dat ze het kattenluikje letterlijk openrosde en bovenin de deur klom.
Na een week was mijn Fransoos het zat, hij haalde het blok hout voor het kattenluik weg, en met veel geschreeuw en boosheid van mijn kant gingen 2 van mijn katten naar buiten. Ziedend was ik; zonder met mij te overleggen waren m'n katten naar buiten gegaan. Maar uiteindelijk was het wel wat ik nodig had anders had ik ze nooit kunnen loslaten. Ik deed natuurlijk geen oog dicht maar ze kwamen trouw weer thuis.
Ik was blij de poezen zo gelukkig te zien. Ze hebben nog nooit zo geglansd en kijken veel vrolijker uit de ogen.
Ik was altijd panisch dat er 1 zou worden doodgereden, opgesloten of weg zou lopen. Maar ik moest loslaten. En dat lukte.
2 weken later.
Het was donderdagavond half 12. We lagen in bed.
Ik hoorde plots gebonk boven. 'Hoorde je dat? Wat was dat' zei ik tegen m'n vriend. 'Joh, maak je niet druk die zijn gewoon aan het spelen met een muis ofzo'. Maar het voelde niet goed dit was geen speelbonk. Ik ken m'n katten door en door en weet welke geluiden ze maken en besloot toch m'n bed uit te gaan. In mijn nachtjapon liep ik naar boven en ik kreeg de schrik van m'n leven. Toby lag op zijn zij en hij spartelde en zijn bek klapperde. Ik probeerde hem te aaien en hij vloog alle kanten op. Zijn achterlijf verlamd. Ik schreeuwde keihard naar beneden. 'Je moet nu komen er is iets met Toby'. 'Bel de dierenarts, ik denk dat zijn hart het aan het begeven is!' Toby heeft een hartafwijking, een klep die niet goed sluit en er is mij destijds verteld dat hij niet ouder dan 7 jaar hiermee zou worden. Meneer is 8 dus ik dacht natuurlijk meteen daaraan. We kregen de dierenarts aan de lijn die dienst had en die zei direct: 'Kom zo snel mogelijk'. Ik probeerde Toby te pakken en hij kreeg epileptische aanvallen, hij viel van de trap en m'n vriend barricadeerde het kattenluik gezien Toby in paniek was moesten we er niet aan denken dat hij naar buiten zou vluchten. Hij had bloed aan zijn neus door het stoten op de grond. Eenmaal in de mand schokte hij alles aan elkaar. Met de Megane reed m'n vriend rond middernacht 180 km/uur, ik probeerde Toby bij zijn positieven te houden gezien hij telkens wegviel.
De dierenarts liet ons binnen in de donkere praktijk.
Eenmaal in de behandelkamer legde hij hem op tafel. Ik zei direct dat hij een hartprobleem had. 'Dat geeft niet deze symptomen' zei hij direct. Ik was ergens blij maar ook in shock. 'Zijn het zijn hersenen?'. 'Nee, dit lijkt verdacht veel op vergiftiging, hij vertoont alle symptomen'. Mijn mond viel open.
Hij legde uit dat je dit zag bij pesticiden, mensen die bijvoorbeeld slakkengif of mollengif op hun planten spuiten of korrels neerleggen.
De aankomende 24 uur zouden bepalend zijn of hij het zou halen. Gelukkig waren we er vroeg bij, vaak gaan ze dood door oververmoeidheid van de schokken. Gezien Toby nog normaal deed toen we naar bed gingen waren de symptomen nog heel 'vers'. Hij moest daar blijven, werd direct aan een infuus gelegd en we zouden de volgende dag gebeld worden.
In de auto kon ik het niet geloven. 'Zul je altijd zien dat er wat gebeurd net nu ik ze los kan laten'. Mijn vriend verzachtte meteen de zaak door te zeggen 'Ik denk dat hij ergens in een tuin wat heeft opgegeten'. 'Nou, ik denk het niet, iemand heeft hem gewoon vergiftigd' positief dat ik ben.
De volgende dag werden we gebeld dat hij de nacht had overleefd maar hij was nog zwak. Na hem elke dag bezocht te hebben, in gespannenheid te hebben gezeten mochten we hem dinsdag weer ophalen. 'Meneer heeft een sterk hart! En heel veel geluk gehad'. Zei de dierenarts. Hij had infusen gehad, kalmeringsmiddelen (om de spasmes op te laten houden) en een katheter. Opgelucht dat we waren hebben we hem thuis enorm verwend.
Maar ik was er niet rustig onder. Ik wilde de hele buurt af om te vragen of ze gif gebruikten in de tuin. M'n vriend liep wat om het huis te kijken en ineens riep hij me: 'eh, er staat iets vreemds in het pad achter ons huis bij de buurman'. Ik maakte het hekje open en liep op het pad waar mijn buurman recht van overpad heeft om zijn heg te snoeien en ineens voelde ik mijn maag omdraaien.
Ik trof een kattennatvoerverpakking aan, open met een roze waas erop. We pakten een zakje en wilden het optillen, zat hij met een spijker in de grond geramd. Ik was in alle staten. Dat gif had er dus al die tijd nog gestaan, alle andere katten hadden dood kunnen zijn en misschien zijn er andere katten uit de buurt zelfs overleden. Gelukkig was er maar een heel klein beetje uit.
Het gevoel wat je op dat moment hebt is onbeschrijfelijk. Dat iemand je kat wil vermoorden dat is gewoon onvoorstelbaar.
Mijn vriend, de positiviteit-zelve, zei: 'We gaan eerst controleren of het echt gif is wat erop zit'. 'Wat denk je nou, dat de buurman voor de lol een bakje neerzet, met een spijker in de grond? Die lul heeft niet eens zijn best gedaan duur voer te kopen dan had hij het misschien helemaal opgegeten. De kneus heeft het niet eens geroerd' zei ik hysterisch.
Eerst zijn we met het bakje en de dierenarts rekening naar de burgemeester gegaan. Die was geschokt en raadde aan de gendarmerie in te schakelen. We zijn eerst naar de dierenarts gereden en die namen een monster af, als we er niet achter zouden komen zouden ze het analyseren. Daarna direct door naar de gendarmerie.
Zij raadden aan om met de buurman te praten en te kijken of hij zou bekennen. Maar dan zonder geweld.
Ik had de buurman nog nooit gezien.
Mijn vriend twee keer in drie jaar tijd omdat hij zijn heg aan het snoeien was.
Hij is er namelijk maar 4 maanden per jaar, voor de rest zit hij met zijn rijke kont in zijn appartement in Marseille.
Met bonzend hart en rood hoofd klopten we aan bij de desbetreffende buren, die aan de straatkant wonen, om de hoek.
De buurvrouw deed open; wij probeerden rustig te blijven en legde het uit. Ze keek verward en de buurman kwam plots uit zijn perfecte tuin. We zeiden netjes. 'Wij hebben dit bakje gevonden achter ons huis, is dat van u?'
'Ja'. Bam...dat hadden we niet verwacht.
Wij werden kwaad en begonnen met luide stem te vertellen wat er met Toby was gebeurd en of hij het normaal vond katten te vermoorden.
'Ja, die rotbeesten schijten in mijn tuin'.
'Meneer, ik woon al 3 jaar naast u en u heeft er nooit over geklaagd!' zei m'n vriend.
'Ja, maar nu was er een gevlekte die zat plots in huis en ze schijten allemaal in mijn tuin;ik heb 5 drollen gevonden de laatste weken'.
Jemig bel de krant, 5 hele drollen en dat met 60 katten die in Roussillon wonen.
Die gevlekte was natuurlijk Minous, die is nogal sociaal en de moordactie was dus voor haar bedoeld.
De man stond wat onrustig en zei dat we binnen moesten komen, als de dood dat de hele buurt mee kon genieten.
Maar hij was zo nonchalant, het boeide hem niet, hij vond het allemaal maar normaal want onze katten moesten niet in zijn tuin schijten. Ze waren niet opgevoed want een goed opgevoedde kat doet het op de bak.
Duidelijk had deze man het IQ van een magnetron visstick.
Maar we konden zeggen wat we wilden, hij deed laconiek. En dan kook je van binnen. Ik huilde, ik schreeuwde en die vreselijke man; rond de 75, klein, gerimpeld met een grote neus en een bril staat erbij alsof je het over een prei hebt.
Zijn vrouw zei ineens: 'It wasn't me' tegen me.
Zij wist van niets en vond het vreselijk.
Op ons verzoek zocht de duivel het zakje gif op; mollenbestrijdingsmiddel.
We namen het zakje mee en ik duwde de rekening onder zijn snufferd. 'Betalen, klootzak'.
Hij wilde eerst niet maar na wat gescheld zei hij: 'ik heb geen contant geld ik pin het wel een keer'. 'Wij accepteren ook cheque' zeiden we in koor.
Hij schreef 180 euro uit en ineens wilde hij de rekening van de dierenarts hebben. Verbaasd gaf ik die en zet die domme hond daar zijn handtekening en datum op wanneer hij hem had betaald. Zijn cheque met zijn naam gaf hij me en dat was zijn bekentenis. Ik had zwart op wit staan dat hij had bekend, zonder erom gevraagd te hebben.
'Je houdt die ***katten binnen dit is privé terrein'.
Ik heb nog nooit een bejaarde man uitgescholden maar hem heb ik voor van alles en nog wat uitgemaakt. Vreemd genoeg, als iemand er zo fragiel uitziet sla je hem niet op zijn snufferd.
De dierenarts had een verklaring geschreven dat de symptomen overeenkwamen met mollenbestrijdingsmiddel en daarmee ben ik de dag erna weer naar de gendarmerie gegaan met een kopie van de cheque. Ik wilde aangifte doen.
Maar dat werd mij afgeraden. Meneer de agent: 'Die man is oud; als hij al gestraft wordt zal dat niet veel zijn en het kost veel geld. Hij kan ook aangifte doen omdat jouw katten op zijn terrein komen'. 'En mevrouw hij heeft toch betaald?'. Toen hij dat zei had ik zin om zijn knuppel te pakken en die eens flink tegen zijn schenen te slaan maar met een vriendelijk en stalen gezicht zei ik: 'Geld interesseert mij geen moer, die man moet gestraft worden voor zijn daden, ik wilde hem gewoon pakken waar het hem enigzins wat pijn kon doen'.
Ik besloot geen aangifte te doen maar voegde er nog wel wat aan toe. 'Weet u, het ging helemaal niet om de katten, het is toch heel toevallig dat ik daar twee weken woon en dat dit met mijn kat gebeurd? Die vrouw sprak Engels tegen me en ze wisten dat ik een buitenlander ben, dit is gewoon discriminatie'. Meteen zag ik zijn ogen groter worden, hebbes, daar zijn ze gevoelig voor.
Hij zou de buurman een bezoekje brengen om duidelijk te maken dit dat niet nog een keer moest gebeuren.
Het ging als een lopend vuurtje.
We hebben het wandelende dagblad het dezelfde dag nog verteld zodat het hele dorp de dag erna op de hoogte zou zijn.
En iedereen reageert zoals gewoonlijk bij dit soort dingen. 'Wie hij? Nou hij is altijd zo aardig dat had ik nooit van hem verwacht!'
Juist, dat is juist altijd zo. Van wie je het niet verwacht.
Twee keer ben ik bij de burgemeester geweest, ik heb daar ook nog even gehuild om het allemaal niet te licht te brengen.
Hij kon alleen niets doen.
'Ik wil hier niet wonen met zo'n gek, als we ooit kinderen willen, die zijn hier niet veilig' zei ik wederom hysterisch.
Hebbes, daar pak ik de burgemeester mee want die wil kinderen in zijn vergrijsde dorp. Ook hij zou met hem gaan praten.
Weken gingen voorbij. De gendarmerie is bij hem geweest en de burgemeester heeft ook een praatje met hem gehouden maar ze kunnen niets doen. Maar ze konden wel één van mijn katten vangen en een boete van 150 euro geven. Zou dit voorkomen doe ik direct aangifte van discriminatie. Makkelijk zat.
De buurman is de rest van zijn 2 weken bij ons voor het raam, waar hij recht van overpad heeft, bezig geweest een hek te plaatsen. Elke dag om 9 uur begon hij. Om 12 uur ging hij lunchen en van 2 tot klokslag 5 metselde hij verder. Elke keer zag ik dat duivelsgebroed voor mijn raam.
Een van de laatste dagen zat Toby voor het raam en zag ik hem aan de andere kant. Ik werd zo kwaad. Hij had er net zo goed niet meer kunnen zijn.
En je kan gewoon niets!
De verrimpelde zak ging naar zijn appartement in Marseille, wij trokken nog scherpgeslepen spijkers van het hek (anders pervoreren wij of onze poezen onze pootjes als wij het hek open willen doen) hebben dit afgegeven bij de burgemeester en onze katten lopen gewoon langs zijn chinese muur. Hij is namelijk vergeten dat katten hoger kunnen springen dan 1 meter.
4 weken zou ik rust hebben. Dit weekend komt hij weer terug en dan hangt hij geheid weer zijn emmertje met gevonden drollen aan het raam.
Aan alle bejaarde mensen die niets beters te doen hebben in hun leven; zoek een hobby, ga breien of biljarten. Of ga naar een bejaardentehuis.
Ik weet dat er altijd wordt gezegd dat je niemand een ziekte mag toewensen. En ik vraag mij in dit soort gevallen altijd af waarom niet.
Wie bepaald dat?
Maar goed omdat misschien iemand het er niet mee eens is zal ik de afsluiting van deze blog aanpassen, ik schrijf hem speciaal aan mijn buurman:
Buurman, Ik wens u (ja ik ben nog altijd correct!) toe dat uw tuin wordt kapot gereden door een demente bejaarde die zijn tank uitlaat. En als dat is gebeurd; zal ik u eens laten zien wie er goed is opgevoed! Dan pak ik mijn krant en ga ik eens even lekker in uw tuin zitten!
Met hatelijke groet,
De buurvrouw.
Diezelfde avond had ik nog een foto gemaakt dat alle 6 onze katten gezamenlijk aan het eten waren.
Toen ik bij mijn Fransoos introk nam ik 3 katten en een hond mee en hij had al 3 katten. Zijn katten gingen al jaren naar buiten, die van mij woonden in Nederland op een flat en in Anost zijn ze alleen een blauwe maandag naar buiten geweest (totdat we ontdekten dat de hoofdpersoon uit Meerdijk-en-Morvan (zie paar blogs eerder) naast ons woonde).
Ik, iemand die graag de controle houdt over alles, had de grootste moeite om m'n 'kindjes' los te laten.
Ik zei tegen m'n vriend: 'Ze blijven minstens twee weken binnen; en dan ben ik al heel erg soepel want eerder zei ik altijd zes'. Hij wilde me maar een beetje tevreden houden dus sloot zijn katten 's avonds op met de mijne zodat ze aan elkaar zouden wennen. Dat was een drama.
1 van de katten vond het leuk om niet de kattenbak te gebruiken maar de wc (en dan niet erin maar ernaast), het badkamermatje, de lamp in de woonkamer en een poezenmand om de gespannen blaas te ontspannen.
Zijn katten waren als de dood voor m'n hond en er werd veel geblazen, geblèrd, gekrijst en 1 van zijn katten vond het zo vreselijk niet de vrije keuze te hebben dat ze het kattenluikje letterlijk openrosde en bovenin de deur klom.
Na een week was mijn Fransoos het zat, hij haalde het blok hout voor het kattenluik weg, en met veel geschreeuw en boosheid van mijn kant gingen 2 van mijn katten naar buiten. Ziedend was ik; zonder met mij te overleggen waren m'n katten naar buiten gegaan. Maar uiteindelijk was het wel wat ik nodig had anders had ik ze nooit kunnen loslaten. Ik deed natuurlijk geen oog dicht maar ze kwamen trouw weer thuis.
Ik was blij de poezen zo gelukkig te zien. Ze hebben nog nooit zo geglansd en kijken veel vrolijker uit de ogen.
Ik was altijd panisch dat er 1 zou worden doodgereden, opgesloten of weg zou lopen. Maar ik moest loslaten. En dat lukte.
 |
| Alle 6, een paar uur voor de ellende |
2 weken later.
Het was donderdagavond half 12. We lagen in bed.
Ik hoorde plots gebonk boven. 'Hoorde je dat? Wat was dat' zei ik tegen m'n vriend. 'Joh, maak je niet druk die zijn gewoon aan het spelen met een muis ofzo'. Maar het voelde niet goed dit was geen speelbonk. Ik ken m'n katten door en door en weet welke geluiden ze maken en besloot toch m'n bed uit te gaan. In mijn nachtjapon liep ik naar boven en ik kreeg de schrik van m'n leven. Toby lag op zijn zij en hij spartelde en zijn bek klapperde. Ik probeerde hem te aaien en hij vloog alle kanten op. Zijn achterlijf verlamd. Ik schreeuwde keihard naar beneden. 'Je moet nu komen er is iets met Toby'. 'Bel de dierenarts, ik denk dat zijn hart het aan het begeven is!' Toby heeft een hartafwijking, een klep die niet goed sluit en er is mij destijds verteld dat hij niet ouder dan 7 jaar hiermee zou worden. Meneer is 8 dus ik dacht natuurlijk meteen daaraan. We kregen de dierenarts aan de lijn die dienst had en die zei direct: 'Kom zo snel mogelijk'. Ik probeerde Toby te pakken en hij kreeg epileptische aanvallen, hij viel van de trap en m'n vriend barricadeerde het kattenluik gezien Toby in paniek was moesten we er niet aan denken dat hij naar buiten zou vluchten. Hij had bloed aan zijn neus door het stoten op de grond. Eenmaal in de mand schokte hij alles aan elkaar. Met de Megane reed m'n vriend rond middernacht 180 km/uur, ik probeerde Toby bij zijn positieven te houden gezien hij telkens wegviel.
De dierenarts liet ons binnen in de donkere praktijk.
Eenmaal in de behandelkamer legde hij hem op tafel. Ik zei direct dat hij een hartprobleem had. 'Dat geeft niet deze symptomen' zei hij direct. Ik was ergens blij maar ook in shock. 'Zijn het zijn hersenen?'. 'Nee, dit lijkt verdacht veel op vergiftiging, hij vertoont alle symptomen'. Mijn mond viel open.
Hij legde uit dat je dit zag bij pesticiden, mensen die bijvoorbeeld slakkengif of mollengif op hun planten spuiten of korrels neerleggen.
De aankomende 24 uur zouden bepalend zijn of hij het zou halen. Gelukkig waren we er vroeg bij, vaak gaan ze dood door oververmoeidheid van de schokken. Gezien Toby nog normaal deed toen we naar bed gingen waren de symptomen nog heel 'vers'. Hij moest daar blijven, werd direct aan een infuus gelegd en we zouden de volgende dag gebeld worden.
In de auto kon ik het niet geloven. 'Zul je altijd zien dat er wat gebeurd net nu ik ze los kan laten'. Mijn vriend verzachtte meteen de zaak door te zeggen 'Ik denk dat hij ergens in een tuin wat heeft opgegeten'. 'Nou, ik denk het niet, iemand heeft hem gewoon vergiftigd' positief dat ik ben.
De volgende dag werden we gebeld dat hij de nacht had overleefd maar hij was nog zwak. Na hem elke dag bezocht te hebben, in gespannenheid te hebben gezeten mochten we hem dinsdag weer ophalen. 'Meneer heeft een sterk hart! En heel veel geluk gehad'. Zei de dierenarts. Hij had infusen gehad, kalmeringsmiddelen (om de spasmes op te laten houden) en een katheter. Opgelucht dat we waren hebben we hem thuis enorm verwend.
Maar ik was er niet rustig onder. Ik wilde de hele buurt af om te vragen of ze gif gebruikten in de tuin. M'n vriend liep wat om het huis te kijken en ineens riep hij me: 'eh, er staat iets vreemds in het pad achter ons huis bij de buurman'. Ik maakte het hekje open en liep op het pad waar mijn buurman recht van overpad heeft om zijn heg te snoeien en ineens voelde ik mijn maag omdraaien.
Ik trof een kattennatvoerverpakking aan, open met een roze waas erop. We pakten een zakje en wilden het optillen, zat hij met een spijker in de grond geramd. Ik was in alle staten. Dat gif had er dus al die tijd nog gestaan, alle andere katten hadden dood kunnen zijn en misschien zijn er andere katten uit de buurt zelfs overleden. Gelukkig was er maar een heel klein beetje uit.
Het gevoel wat je op dat moment hebt is onbeschrijfelijk. Dat iemand je kat wil vermoorden dat is gewoon onvoorstelbaar.
Mijn vriend, de positiviteit-zelve, zei: 'We gaan eerst controleren of het echt gif is wat erop zit'. 'Wat denk je nou, dat de buurman voor de lol een bakje neerzet, met een spijker in de grond? Die lul heeft niet eens zijn best gedaan duur voer te kopen dan had hij het misschien helemaal opgegeten. De kneus heeft het niet eens geroerd' zei ik hysterisch.
Eerst zijn we met het bakje en de dierenarts rekening naar de burgemeester gegaan. Die was geschokt en raadde aan de gendarmerie in te schakelen. We zijn eerst naar de dierenarts gereden en die namen een monster af, als we er niet achter zouden komen zouden ze het analyseren. Daarna direct door naar de gendarmerie.
Zij raadden aan om met de buurman te praten en te kijken of hij zou bekennen. Maar dan zonder geweld.
 |
| Het bakje incluis spijker |
Mijn vriend twee keer in drie jaar tijd omdat hij zijn heg aan het snoeien was.
Hij is er namelijk maar 4 maanden per jaar, voor de rest zit hij met zijn rijke kont in zijn appartement in Marseille.
Met bonzend hart en rood hoofd klopten we aan bij de desbetreffende buren, die aan de straatkant wonen, om de hoek.
De buurvrouw deed open; wij probeerden rustig te blijven en legde het uit. Ze keek verward en de buurman kwam plots uit zijn perfecte tuin. We zeiden netjes. 'Wij hebben dit bakje gevonden achter ons huis, is dat van u?'
'Ja'. Bam...dat hadden we niet verwacht.
Wij werden kwaad en begonnen met luide stem te vertellen wat er met Toby was gebeurd en of hij het normaal vond katten te vermoorden.
'Ja, die rotbeesten schijten in mijn tuin'.
'Meneer, ik woon al 3 jaar naast u en u heeft er nooit over geklaagd!' zei m'n vriend.
'Ja, maar nu was er een gevlekte die zat plots in huis en ze schijten allemaal in mijn tuin;ik heb 5 drollen gevonden de laatste weken'.
Jemig bel de krant, 5 hele drollen en dat met 60 katten die in Roussillon wonen.
Die gevlekte was natuurlijk Minous, die is nogal sociaal en de moordactie was dus voor haar bedoeld.
De man stond wat onrustig en zei dat we binnen moesten komen, als de dood dat de hele buurt mee kon genieten.
Maar hij was zo nonchalant, het boeide hem niet, hij vond het allemaal maar normaal want onze katten moesten niet in zijn tuin schijten. Ze waren niet opgevoed want een goed opgevoedde kat doet het op de bak.
Duidelijk had deze man het IQ van een magnetron visstick.
Maar we konden zeggen wat we wilden, hij deed laconiek. En dan kook je van binnen. Ik huilde, ik schreeuwde en die vreselijke man; rond de 75, klein, gerimpeld met een grote neus en een bril staat erbij alsof je het over een prei hebt.
Zijn vrouw zei ineens: 'It wasn't me' tegen me.
Zij wist van niets en vond het vreselijk.
Op ons verzoek zocht de duivel het zakje gif op; mollenbestrijdingsmiddel.
We namen het zakje mee en ik duwde de rekening onder zijn snufferd. 'Betalen, klootzak'.
Hij wilde eerst niet maar na wat gescheld zei hij: 'ik heb geen contant geld ik pin het wel een keer'. 'Wij accepteren ook cheque' zeiden we in koor.
Hij schreef 180 euro uit en ineens wilde hij de rekening van de dierenarts hebben. Verbaasd gaf ik die en zet die domme hond daar zijn handtekening en datum op wanneer hij hem had betaald. Zijn cheque met zijn naam gaf hij me en dat was zijn bekentenis. Ik had zwart op wit staan dat hij had bekend, zonder erom gevraagd te hebben.
'Je houdt die ***katten binnen dit is privé terrein'.
Ik heb nog nooit een bejaarde man uitgescholden maar hem heb ik voor van alles en nog wat uitgemaakt. Vreemd genoeg, als iemand er zo fragiel uitziet sla je hem niet op zijn snufferd.
De dierenarts had een verklaring geschreven dat de symptomen overeenkwamen met mollenbestrijdingsmiddel en daarmee ben ik de dag erna weer naar de gendarmerie gegaan met een kopie van de cheque. Ik wilde aangifte doen.
Maar dat werd mij afgeraden. Meneer de agent: 'Die man is oud; als hij al gestraft wordt zal dat niet veel zijn en het kost veel geld. Hij kan ook aangifte doen omdat jouw katten op zijn terrein komen'. 'En mevrouw hij heeft toch betaald?'. Toen hij dat zei had ik zin om zijn knuppel te pakken en die eens flink tegen zijn schenen te slaan maar met een vriendelijk en stalen gezicht zei ik: 'Geld interesseert mij geen moer, die man moet gestraft worden voor zijn daden, ik wilde hem gewoon pakken waar het hem enigzins wat pijn kon doen'.
Ik besloot geen aangifte te doen maar voegde er nog wel wat aan toe. 'Weet u, het ging helemaal niet om de katten, het is toch heel toevallig dat ik daar twee weken woon en dat dit met mijn kat gebeurd? Die vrouw sprak Engels tegen me en ze wisten dat ik een buitenlander ben, dit is gewoon discriminatie'. Meteen zag ik zijn ogen groter worden, hebbes, daar zijn ze gevoelig voor.
Hij zou de buurman een bezoekje brengen om duidelijk te maken dit dat niet nog een keer moest gebeuren.
Het ging als een lopend vuurtje.
We hebben het wandelende dagblad het dezelfde dag nog verteld zodat het hele dorp de dag erna op de hoogte zou zijn.
En iedereen reageert zoals gewoonlijk bij dit soort dingen. 'Wie hij? Nou hij is altijd zo aardig dat had ik nooit van hem verwacht!'
Juist, dat is juist altijd zo. Van wie je het niet verwacht.
Twee keer ben ik bij de burgemeester geweest, ik heb daar ook nog even gehuild om het allemaal niet te licht te brengen.
Hij kon alleen niets doen.
'Ik wil hier niet wonen met zo'n gek, als we ooit kinderen willen, die zijn hier niet veilig' zei ik wederom hysterisch.
Hebbes, daar pak ik de burgemeester mee want die wil kinderen in zijn vergrijsde dorp. Ook hij zou met hem gaan praten.
Weken gingen voorbij. De gendarmerie is bij hem geweest en de burgemeester heeft ook een praatje met hem gehouden maar ze kunnen niets doen. Maar ze konden wel één van mijn katten vangen en een boete van 150 euro geven. Zou dit voorkomen doe ik direct aangifte van discriminatie. Makkelijk zat.
De buurman is de rest van zijn 2 weken bij ons voor het raam, waar hij recht van overpad heeft, bezig geweest een hek te plaatsen. Elke dag om 9 uur begon hij. Om 12 uur ging hij lunchen en van 2 tot klokslag 5 metselde hij verder. Elke keer zag ik dat duivelsgebroed voor mijn raam.
Een van de laatste dagen zat Toby voor het raam en zag ik hem aan de andere kant. Ik werd zo kwaad. Hij had er net zo goed niet meer kunnen zijn.
En je kan gewoon niets!
De verrimpelde zak ging naar zijn appartement in Marseille, wij trokken nog scherpgeslepen spijkers van het hek (anders pervoreren wij of onze poezen onze pootjes als wij het hek open willen doen) hebben dit afgegeven bij de burgemeester en onze katten lopen gewoon langs zijn chinese muur. Hij is namelijk vergeten dat katten hoger kunnen springen dan 1 meter.
4 weken zou ik rust hebben. Dit weekend komt hij weer terug en dan hangt hij geheid weer zijn emmertje met gevonden drollen aan het raam.
Aan alle bejaarde mensen die niets beters te doen hebben in hun leven; zoek een hobby, ga breien of biljarten. Of ga naar een bejaardentehuis.
Ik weet dat er altijd wordt gezegd dat je niemand een ziekte mag toewensen. En ik vraag mij in dit soort gevallen altijd af waarom niet.
Wie bepaald dat?
Maar goed omdat misschien iemand het er niet mee eens is zal ik de afsluiting van deze blog aanpassen, ik schrijf hem speciaal aan mijn buurman:
Buurman, Ik wens u (ja ik ben nog altijd correct!) toe dat uw tuin wordt kapot gereden door een demente bejaarde die zijn tank uitlaat. En als dat is gebeurd; zal ik u eens laten zien wie er goed is opgevoed! Dan pak ik mijn krant en ga ik eens even lekker in uw tuin zitten!
Met hatelijke groet,
De buurvrouw.
 |
| Toby onderweg toen hij weer 'beter' was. |
vrijdag 24 oktober 2014
Door de ogen van een Fransman
Frikandellen! Bossche Bollen! Mijn nog altijd zwaar geliefde boterhamworst! Pepernoten in oktober! De enige echt rookworst!
Je raadt het al; ik ben weer eens in Nederland geweest.
Samen met m'n Fransoos.
Ik was wel nieuwsgierig hoe dat zou gaan; hij was nog nooit Frankrijk uit geweest. Oké hij komt van origine uit regio Parijs dus drukte is hij (gelukkig) gewend.
Na 9 uurtjes in de auto te hebben gereden; m'n Fransoos vol verbazing in Luxemburg naar de prijzen van de sigaretten zien kijken ('kijk ma belle hier kunnen we op besparen, Nederlands ben ik hè?').
En nogal gesloopt in ons familiezomerhuisje in Twente te zijn aangekomen, zijn we eerst naar m'n inmiddels verloofde broer en schoonzus gegaan. De telefoon werd gepakt en alle vette zooi werd besteld want meneer moest natuurlijk proeven!
Hij is slager en heeft een nogal kieskeurige partij smaakpapillen (ik durf geen biefstuk te bakken voor hem; ben als de dood dat ik dat ding vergeet om te draaien omdat ik weer eens ben afgeleid).
Maar het ging er allemaal in en de frikandel speciaal was de grote favoriet. Daar wij Nederlanders vreemd opkijken als de Fransen koeientong opeten en verafschuwd langs de fromage de tête lopen, vind mijn Fransoos het maar wat vreemd dat op een verpakking van een frikandel eigenlijk geen specifieke ingrediënten staan. 'Je weet dus helemaal niet wat je eet, dat is toch raar?'.
Nou dat weten we wel hoor! Separatoren vlees. En wat dat dan weer exact inhoud weet geen hond.
Eigenlijk zijn we inderdaad een beetje raar.
Na al dit vet zijn we heerlijk in slaap gevallen terwijl de kastanjes op het dak van het houten huisje vielen en de muisjes hun nestjes bouwden tussen de muren.
De volgende dag zijn we naar binnenstad Enschede geweest; leuk! Dacht ik.
Ik vond er geen klap aan. Hij ook niet.
Er was een Primark gekomen in de Bijenkorf, dat zou geweldig moeten wezen. We zijn er in gelopen en zagen alle koopzieke mensen. Meisjes die tussen de rekken aan het omkleden waren. Geschreeuw, zweetluchten walmden onze tere neusvleugels in en we besloten in één vloeiende beweging weer eruit te gaan.
We keken elkaar aan en zijn maar gauw op het dak van de V&D een saucijzenbroodje gaan eten (en ook die werd goedgekeurd) en hebben onze gezamenlijke favoriete hobby uitgevoerd; mensen kijken.
Daarna langs een vriendinnetje van mij. Maar dan merk je dat het soms erg lastig is als je een anderstalige vriend hebt. Hij zat er eigenlijk voor spek en bonen bij; al probeerde hij af en toe wel met wat woordjes een Nederlands antwoord te geven.
We zijn naar de Wok geweest en naar een Argentijns restaurant met m'n broer en schoonzus en dat vond hij helemaal geweldig. Bij de Wok wilde hij alleen de warme buffet dingen uitproberen, zoals bami en foe yong hai. Ik wilde natuurlijk een lekker stukje kangoeroebiefstuk en was stomverbaasd dat hij voor z'n vijfde bord wederom naar de selfservice ging. 'Moet je niet een vers bereid stuk vlees?' 'Nee, vlees ken ik wel, ik wil juist die dingen die jullie alleen hier eten proberen'. Heel goed! Lekker cultuur snuiven. M'n hart smolt.
We zijn nog een dag met m'n tante naar het openluchtmuseum geweest, was heerlijk weer en ontzettend leuk. M'n tante en ik stuitten op een bak waar ze schijnbaar bier in maakten waar het woord geilvat op stond. Dat vonden we allebei zo raar en gezien we af en toe probeerden in het Frans te vertalen waar alle gebouwen voor dienden probeerde we ook een vertaling voor dit woord te vinden. Gelukkig spreken de meeste Nederlanders geen Frans, anders hadden ze mee kunnen genieten van ons uiterst decadente gesprek over hoe wij op het woord geil probeerden te komen.
We hebben daar poffertjes gegeten en kregen een fantastisch gesprek mee over plastisch chirurgie, ook dat vertaalden we maar even. 'S avonds met m'n oom en tante gegeten en daar geslapen.
De volgende dag moesten we weer vroeg op want ik ging trouwjurken kijken met m'n schoonzus!
Samen met haar, haar moeder en twee vriendinnen hebben we een erg leuke maar wel vermoeiende dag gehad. Gelukkig was ze geslaagd!
Ook oma is bezocht want die kende mijn Fransoos nog niet.
Uit eten geweest en nog even naar Delden, een mooi stukje Nederland.
We hebben naar klootschieten gekeken, hij heeft alle drempels vervloekt en heeft twee keer het fietsersstoplicht voor een autostoplicht aangezien. Stonden we daar midden op het drukke kruispunt omringd met allemaal fietsen. 'Wat doe je nou? Je rijdt door rood! Weet je wel wat er had kunnen gebeuren met een fietser?!' zei ik geïrriteerd. Waarop hij zijn schouders ophaalde en zijn nieuw geleerde Nederlandse woord zei: 'Splatsch... Pannekoek'.
Kortom hij heeft een aardig goede indruk gekregen van Nederland. Vooral omdat we ook even bij het grote tuincentrum Oosterik zijn geweest en de Action.
Maar hoe zag hij Nederland, wat vond hij van de Nederlanders?
Het eerste wat hij zei was dat het hem deed denken aan de film The Truman Show.
Alles is perfect, té perfect.
Zelfs de boerenerven zijn perfect. Al onze huizen met de rechte baksteentjes, de keurig gemaaide tuintjes. Alles hutje mutje op elkaar.
Hij vond het beangstigend en benauwend.
Hij vergeleek de gemiddelde Nederlander met Parijzenaren. Ze zijn alleen met zichzelf bezig en koopziek. Ze zien niet wat er om hen heen gebeurd, uitzonderingen daargelaten.
Van buiten lijkt het perfect en vol maar ergens is het leeg.
Hij kwam tot dezelfde conclusie als ik; het is erg leuk voor een paar dagen.
Hij kon het zich niet voorstellen dat ik daar vroeger op mijn fiets rondfietste en er naar school ging. 'Dit past helemaal niet bij je'. En op de één of andere gekke manier vond ik dat leuk om te horen.
Ook kwam hij tot de conclusie dat niet alleen in Anost en omstreken inteelt aanwezig is. Nee, ook in Nederland zijn erg lelijke mensen.
Na een leuk maar ook vermoeiende week keerden we weer terug naar Frankrijk. Blij om iedereen en onze 6 poezen weer te zien en Jamie (onze hond). Voor de katten kneep ik hem zeker; ook hier in mijn nieuwe woonplaats heb ik een gestoorde buurman. Maar daarover de volgende keer meer.
Ja, dat was Nederland weer even. Het is altijd fijn om er eventjes te zijn maar ook weer heel fijn om naar huis te gaan.
Ik raak gewend aan alle Franse gewoontes, het constant Frans spreken en de Franse levensstijl. Je voelt je bijna meer Frans dan Nederlands.
Trots op mijn Franse leventje en mijn Franse vriend drukte mijn schoonvader dat compleet de grond in. Hij zei:
'Weetje, als ik jullie zo samen zie lopen...vind ik jullie net twee Nederlanders'.
Je raadt het al; ik ben weer eens in Nederland geweest.
Samen met m'n Fransoos.
Ik was wel nieuwsgierig hoe dat zou gaan; hij was nog nooit Frankrijk uit geweest. Oké hij komt van origine uit regio Parijs dus drukte is hij (gelukkig) gewend.
Na 9 uurtjes in de auto te hebben gereden; m'n Fransoos vol verbazing in Luxemburg naar de prijzen van de sigaretten zien kijken ('kijk ma belle hier kunnen we op besparen, Nederlands ben ik hè?').
En nogal gesloopt in ons familiezomerhuisje in Twente te zijn aangekomen, zijn we eerst naar m'n inmiddels verloofde broer en schoonzus gegaan. De telefoon werd gepakt en alle vette zooi werd besteld want meneer moest natuurlijk proeven!
Hij is slager en heeft een nogal kieskeurige partij smaakpapillen (ik durf geen biefstuk te bakken voor hem; ben als de dood dat ik dat ding vergeet om te draaien omdat ik weer eens ben afgeleid).
Maar het ging er allemaal in en de frikandel speciaal was de grote favoriet. Daar wij Nederlanders vreemd opkijken als de Fransen koeientong opeten en verafschuwd langs de fromage de tête lopen, vind mijn Fransoos het maar wat vreemd dat op een verpakking van een frikandel eigenlijk geen specifieke ingrediënten staan. 'Je weet dus helemaal niet wat je eet, dat is toch raar?'.
Nou dat weten we wel hoor! Separatoren vlees. En wat dat dan weer exact inhoud weet geen hond.
Eigenlijk zijn we inderdaad een beetje raar.
Na al dit vet zijn we heerlijk in slaap gevallen terwijl de kastanjes op het dak van het houten huisje vielen en de muisjes hun nestjes bouwden tussen de muren.
De volgende dag zijn we naar binnenstad Enschede geweest; leuk! Dacht ik.
Ik vond er geen klap aan. Hij ook niet.
Er was een Primark gekomen in de Bijenkorf, dat zou geweldig moeten wezen. We zijn er in gelopen en zagen alle koopzieke mensen. Meisjes die tussen de rekken aan het omkleden waren. Geschreeuw, zweetluchten walmden onze tere neusvleugels in en we besloten in één vloeiende beweging weer eruit te gaan.
We keken elkaar aan en zijn maar gauw op het dak van de V&D een saucijzenbroodje gaan eten (en ook die werd goedgekeurd) en hebben onze gezamenlijke favoriete hobby uitgevoerd; mensen kijken.
Daarna langs een vriendinnetje van mij. Maar dan merk je dat het soms erg lastig is als je een anderstalige vriend hebt. Hij zat er eigenlijk voor spek en bonen bij; al probeerde hij af en toe wel met wat woordjes een Nederlands antwoord te geven.
We zijn naar de Wok geweest en naar een Argentijns restaurant met m'n broer en schoonzus en dat vond hij helemaal geweldig. Bij de Wok wilde hij alleen de warme buffet dingen uitproberen, zoals bami en foe yong hai. Ik wilde natuurlijk een lekker stukje kangoeroebiefstuk en was stomverbaasd dat hij voor z'n vijfde bord wederom naar de selfservice ging. 'Moet je niet een vers bereid stuk vlees?' 'Nee, vlees ken ik wel, ik wil juist die dingen die jullie alleen hier eten proberen'. Heel goed! Lekker cultuur snuiven. M'n hart smolt.
We zijn nog een dag met m'n tante naar het openluchtmuseum geweest, was heerlijk weer en ontzettend leuk. M'n tante en ik stuitten op een bak waar ze schijnbaar bier in maakten waar het woord geilvat op stond. Dat vonden we allebei zo raar en gezien we af en toe probeerden in het Frans te vertalen waar alle gebouwen voor dienden probeerde we ook een vertaling voor dit woord te vinden. Gelukkig spreken de meeste Nederlanders geen Frans, anders hadden ze mee kunnen genieten van ons uiterst decadente gesprek over hoe wij op het woord geil probeerden te komen.
We hebben daar poffertjes gegeten en kregen een fantastisch gesprek mee over plastisch chirurgie, ook dat vertaalden we maar even. 'S avonds met m'n oom en tante gegeten en daar geslapen.
De volgende dag moesten we weer vroeg op want ik ging trouwjurken kijken met m'n schoonzus!
Samen met haar, haar moeder en twee vriendinnen hebben we een erg leuke maar wel vermoeiende dag gehad. Gelukkig was ze geslaagd!
Ook oma is bezocht want die kende mijn Fransoos nog niet.
Uit eten geweest en nog even naar Delden, een mooi stukje Nederland.
We hebben naar klootschieten gekeken, hij heeft alle drempels vervloekt en heeft twee keer het fietsersstoplicht voor een autostoplicht aangezien. Stonden we daar midden op het drukke kruispunt omringd met allemaal fietsen. 'Wat doe je nou? Je rijdt door rood! Weet je wel wat er had kunnen gebeuren met een fietser?!' zei ik geïrriteerd. Waarop hij zijn schouders ophaalde en zijn nieuw geleerde Nederlandse woord zei: 'Splatsch... Pannekoek'.
Kortom hij heeft een aardig goede indruk gekregen van Nederland. Vooral omdat we ook even bij het grote tuincentrum Oosterik zijn geweest en de Action.
Maar hoe zag hij Nederland, wat vond hij van de Nederlanders?
Het eerste wat hij zei was dat het hem deed denken aan de film The Truman Show.
Alles is perfect, té perfect.
Zelfs de boerenerven zijn perfect. Al onze huizen met de rechte baksteentjes, de keurig gemaaide tuintjes. Alles hutje mutje op elkaar.
Hij vond het beangstigend en benauwend.
Hij vergeleek de gemiddelde Nederlander met Parijzenaren. Ze zijn alleen met zichzelf bezig en koopziek. Ze zien niet wat er om hen heen gebeurd, uitzonderingen daargelaten.
Van buiten lijkt het perfect en vol maar ergens is het leeg.
Hij kwam tot dezelfde conclusie als ik; het is erg leuk voor een paar dagen.
Hij kon het zich niet voorstellen dat ik daar vroeger op mijn fiets rondfietste en er naar school ging. 'Dit past helemaal niet bij je'. En op de één of andere gekke manier vond ik dat leuk om te horen.
Ook kwam hij tot de conclusie dat niet alleen in Anost en omstreken inteelt aanwezig is. Nee, ook in Nederland zijn erg lelijke mensen.
Na een leuk maar ook vermoeiende week keerden we weer terug naar Frankrijk. Blij om iedereen en onze 6 poezen weer te zien en Jamie (onze hond). Voor de katten kneep ik hem zeker; ook hier in mijn nieuwe woonplaats heb ik een gestoorde buurman. Maar daarover de volgende keer meer.
Ja, dat was Nederland weer even. Het is altijd fijn om er eventjes te zijn maar ook weer heel fijn om naar huis te gaan.
Ik raak gewend aan alle Franse gewoontes, het constant Frans spreken en de Franse levensstijl. Je voelt je bijna meer Frans dan Nederlands.
Trots op mijn Franse leventje en mijn Franse vriend drukte mijn schoonvader dat compleet de grond in. Hij zei:
'Weetje, als ik jullie zo samen zie lopen...vind ik jullie net twee Nederlanders'.
maandag 15 september 2014
Romantisch bourgondisch eten... met TL-licht
Hoeveel mensen fantaseren niet over het leven in Frankrijk?
Het begint allemaal met een accordeonmuziekje, je ziet een aantal mooie mensen kaasjes eten midden op een prachtig groen grasveld, je ziet paarse lavendelvelden op de achtergrond, je zit heerlijk te lunchen in je frivole jurkje of je stoere tuinbroek met andere mooie mensen, citroën deux chevaux's met uiteraard een rietenmandje op het dak of op het achterklepje die langsrijden en toeteren, een man met een pinopet fietst voorbij, een vrouw schuift aan met een goudglanzende baguette onder haar arm, glazen bloedrode wijn, een knappe gespierde Fransoos of slanke Française zegt de meest romantische dingen in je oor, je valt in katzwijm...
Het avondeten; het bourgondische leven! Een tafel mooi gedekt met een rood katoenen tafelkleed; kandelaars met witte kaarsen die er de Franse romantiek aan toevoegen. Wederom een accordeonmuziekje dat melodieus in je oren danst, de coq au vin, de boeuf bourguignon, de époisse... alles zie je voorbij komen. Stokbrood met kruidenboter, een knetterend openhaardje. Uren zit je aan tafel. Er wordt gezongen, er worden verhalen verteld, er wordt gedanst en er wordt vooral gegeten, veel gegeten.
Je gaat naar bed; je loopt een oude houten trap op die kraakt. Je doet de deur sierlijk open en ziet daar een mooie steigerhouten vloer liggen in de kamer, een prachtig eiken bed met een gewhitewashte kast ernaast. Op het bed ligt een kanten sprei en hij ruikt naar verse was die buiten heeft gehangen tussen de velden waar ze net hebben gehooid. De kussens zijn antracietgrijs met donker grijs geborduurde letters erop: 'amour'. Je neemt een bad en duikt dan heerlijk je bed in; wat een zaligheid, vooral met de gedachte dat je morgen wakker wordt en je meteen een typisch Frans ontbijt mag nuttigen.
Je staat op; de zon schijnt door de luiken.
Je gaat op de rand van het bed zitten en schuift je pantoffels in.
Een tafel gedekt; croissants pur beurre die net bij de bakker zijn gehaald, overheerlijke eigengemaakte bramenjam en een lekker kop koffie. Een verse baguette erbij en die beleg je met een plakje emmentaler.
Het idee dat je hierna alweer zowat gaat lunchen... je maag maakt een vreugdesprongetje.
Oh la douce France, wie wil dat nou niet?
Kijk dit is allemaal heel leuk; maar dit is natuurlijk wat de televisiereclames en de bladen ons wijsmaken. Ik moet zeggen het is geweldig; maar ik ga toch echt even dat beeld flink verstoren.
Die accordeonmuziek is leuk hoor; maar dag in; dag uit komt toch echt je neus uit. Mensen in Anost gaan weg als het fête de la vielle is en komen pas weer terug als de 'ellende' voorbij is. Dus nee, niet alle Fransen houden van accordeons. Dat groene grasveld is mooi, maar met te warm en droog weer is het toch echt geel. Ik heb overigens nog nooit een aantal mooie mannen en vrouwen zien lunchen; wel in een frivool jurkje of in een stoere tuinbroek alleen kwam dat niet tot zijn recht door het lijf wat erin zat of de leeftijd die het droeg. Jammer, geen coca cola light break momentje.
En de Nederlanders en de toeristen die hier komen dragen nog vaker een pinopet dan de oude Franse mannetjes zelf. Dan denken ze erbij te horen; maar eigenlijk steken ze af.
De Deux chevaux's die ik hier rond zie rijden (en tevens het merendeel van alle andere auto's) zitten onder de deuken en de krassen; dat is namelijk het typische beeld van Franse auto's hier à la campagne, niks geen glanzende lelijk eendjes met een rieten koffertje, ja of het is weer zo'n Hollander die te veel naar de Boursin reclame heeft gekeken...
Fietsen doen ze hier nauwelijks, het is hier veel te stijl, ze nemen nog de auto om naar de bakker op de hoek te gaan! En die vrouw die met de baguette aanschuift, daar hing toch echt een bos haar onder de oksels... eet jij maar mooi die baguette met glanslaag op en die glans komt niet van het bakken.
De glazen rode wijn, dat is zeker wel waar! Alleen gaat dat lang niet altijd met mate. Alcoholmisbruik is hier helaas zowat de nummer 1 'ziekte'.
Maar die taal ja, die is fantastisch; zelfs als die man die naast je zit de tandeloze burgemeester blijkt te zijn en iets zwoel in je oor sputtert.
Hierna volgt meestal, indien dit kan, een siësta.
En dan nu op naar het avondeten; niets geen katoenen lakens; al eerder vermeldt, plastic is fantastic! Dus het tafelzeiltje wordt afgenomen en bedekt met borden. Je eet gewoon, niets bijzonders. De openhaard brandt alleen als praktisch iets, voor als het koud is. Kaarsen kosten hier een fortuin en velen Fransen kennen het woord 'gezellig' niet (is niet voor niets alleen in Nederland bekend!). Hier wordt niet gegeten met kaarslicht of een knisperend openhaardje. Nee, hier heb je gewoon de TL-balk op je bord schijnen. Ik ken een restaurant dat van Nederlanders was en door Fransen is overgenomen. Super gezellig tentje was het, het enige dat de nieuwe Franse eigenaars aan het interieur van het restaurant veranderd hebben zijn de lampen. Daar moest natuurlijk even een flink aantal wattage in gedraaid worden! Barbecueën doen wij altijd uitgebreid; vleesje voor vleesje. Hier gooien ze alles in één keer erop en met een beetje geluk eet je het nog binnen op ook (anders duurt het toch veel te lang?).
Ga je in een typisch Frans huis met Franse inrichting naar bed dan loop je de trap op, je probeert de deur sierlijk open te zwaaien maar die knelt gezien hij scheef erin is gezet. Na een flinke duw heb je hem dan toch open en bewonderd de koude stenen tomettes vloer. Op je te kleine eiken bed ligt inderdaad een sprei die ruikt naar mottenballen. En sierkussentjes zijn er soms maar die slaan altijd de plank mis.
Je staat op, de zon schijnt door de luiken.
Je gaat op de rand van het bed zitten en schuift je pantoffels in.
Een tafel gedekt; croissants pur beurre maar gezien de bakker te ver is zijn ze van gisteren. Ze zijn droog en klef. Maar daar weten de Fransen wel raadt mee!
Jij kauwt op je kleffe rubberen croissant en ziet je tafelgenoot zijn croissant belegd met jam in de thee drenken en naar binnen slurpen. En je baguette kun je wel vergeten met je plakje kaas, hier eten ze vooral een baguette om het bord schoon te maken. Je maag trekt samen en heeft ineens geen honger meer.
En al helemaal niet als je weet dat je vanavond tête de veau moet eten...
Oh la douce France wie wil dat nou niet?
Och jeetje... ik hoop nou niet dat je Franse beeld is verprutst. Want eigenlijk is dat helemaal niet mijn bedoeling, nee. Natuurlijk had ik ook die beelden in mijn hoofd, maar ik ben zo blij dat dit niet de werkelijkheid is! Moet je toch eens voorstellen dat de wereld zo perfect was. Dan was er toch niets meer aan? Ik hou van die tandeloze mensen, de ongeorganiseerde rotzooi, de bizarre inrichtingen (dan denk je, goh zo'n zooitje is het bij mij thuis toch eigenlijk niet!) en de voor mij vreemde eetgewoontes. Het is gewoon een kwestie van wennen.
En tsjah... vele Fransen denken ook dat wij allemaal op klompen lopen, dat we altijd tulpen op tafel hebben staan, dat we elke dag Goudse kaas eten, dat Nederland één grote windmolen is en dat onze toiletten bezaaid zijn met delftsblauwe tegeltjes. En alle mannen gaan naar de wallen en we zijn constant zo stoned als een garnaal. Want in Pays-Bas kan alles!
Het begint allemaal met een accordeonmuziekje, je ziet een aantal mooie mensen kaasjes eten midden op een prachtig groen grasveld, je ziet paarse lavendelvelden op de achtergrond, je zit heerlijk te lunchen in je frivole jurkje of je stoere tuinbroek met andere mooie mensen, citroën deux chevaux's met uiteraard een rietenmandje op het dak of op het achterklepje die langsrijden en toeteren, een man met een pinopet fietst voorbij, een vrouw schuift aan met een goudglanzende baguette onder haar arm, glazen bloedrode wijn, een knappe gespierde Fransoos of slanke Française zegt de meest romantische dingen in je oor, je valt in katzwijm...
Het avondeten; het bourgondische leven! Een tafel mooi gedekt met een rood katoenen tafelkleed; kandelaars met witte kaarsen die er de Franse romantiek aan toevoegen. Wederom een accordeonmuziekje dat melodieus in je oren danst, de coq au vin, de boeuf bourguignon, de époisse... alles zie je voorbij komen. Stokbrood met kruidenboter, een knetterend openhaardje. Uren zit je aan tafel. Er wordt gezongen, er worden verhalen verteld, er wordt gedanst en er wordt vooral gegeten, veel gegeten.
Je gaat naar bed; je loopt een oude houten trap op die kraakt. Je doet de deur sierlijk open en ziet daar een mooie steigerhouten vloer liggen in de kamer, een prachtig eiken bed met een gewhitewashte kast ernaast. Op het bed ligt een kanten sprei en hij ruikt naar verse was die buiten heeft gehangen tussen de velden waar ze net hebben gehooid. De kussens zijn antracietgrijs met donker grijs geborduurde letters erop: 'amour'. Je neemt een bad en duikt dan heerlijk je bed in; wat een zaligheid, vooral met de gedachte dat je morgen wakker wordt en je meteen een typisch Frans ontbijt mag nuttigen.
Je staat op; de zon schijnt door de luiken.
Je gaat op de rand van het bed zitten en schuift je pantoffels in.
Een tafel gedekt; croissants pur beurre die net bij de bakker zijn gehaald, overheerlijke eigengemaakte bramenjam en een lekker kop koffie. Een verse baguette erbij en die beleg je met een plakje emmentaler.
Het idee dat je hierna alweer zowat gaat lunchen... je maag maakt een vreugdesprongetje.
Oh la douce France, wie wil dat nou niet?
Kijk dit is allemaal heel leuk; maar dit is natuurlijk wat de televisiereclames en de bladen ons wijsmaken. Ik moet zeggen het is geweldig; maar ik ga toch echt even dat beeld flink verstoren.
Die accordeonmuziek is leuk hoor; maar dag in; dag uit komt toch echt je neus uit. Mensen in Anost gaan weg als het fête de la vielle is en komen pas weer terug als de 'ellende' voorbij is. Dus nee, niet alle Fransen houden van accordeons. Dat groene grasveld is mooi, maar met te warm en droog weer is het toch echt geel. Ik heb overigens nog nooit een aantal mooie mannen en vrouwen zien lunchen; wel in een frivool jurkje of in een stoere tuinbroek alleen kwam dat niet tot zijn recht door het lijf wat erin zat of de leeftijd die het droeg. Jammer, geen coca cola light break momentje.
En de Nederlanders en de toeristen die hier komen dragen nog vaker een pinopet dan de oude Franse mannetjes zelf. Dan denken ze erbij te horen; maar eigenlijk steken ze af.
De Deux chevaux's die ik hier rond zie rijden (en tevens het merendeel van alle andere auto's) zitten onder de deuken en de krassen; dat is namelijk het typische beeld van Franse auto's hier à la campagne, niks geen glanzende lelijk eendjes met een rieten koffertje, ja of het is weer zo'n Hollander die te veel naar de Boursin reclame heeft gekeken...
Fietsen doen ze hier nauwelijks, het is hier veel te stijl, ze nemen nog de auto om naar de bakker op de hoek te gaan! En die vrouw die met de baguette aanschuift, daar hing toch echt een bos haar onder de oksels... eet jij maar mooi die baguette met glanslaag op en die glans komt niet van het bakken.
De glazen rode wijn, dat is zeker wel waar! Alleen gaat dat lang niet altijd met mate. Alcoholmisbruik is hier helaas zowat de nummer 1 'ziekte'.
Maar die taal ja, die is fantastisch; zelfs als die man die naast je zit de tandeloze burgemeester blijkt te zijn en iets zwoel in je oor sputtert.
Hierna volgt meestal, indien dit kan, een siësta.
En dan nu op naar het avondeten; niets geen katoenen lakens; al eerder vermeldt, plastic is fantastic! Dus het tafelzeiltje wordt afgenomen en bedekt met borden. Je eet gewoon, niets bijzonders. De openhaard brandt alleen als praktisch iets, voor als het koud is. Kaarsen kosten hier een fortuin en velen Fransen kennen het woord 'gezellig' niet (is niet voor niets alleen in Nederland bekend!). Hier wordt niet gegeten met kaarslicht of een knisperend openhaardje. Nee, hier heb je gewoon de TL-balk op je bord schijnen. Ik ken een restaurant dat van Nederlanders was en door Fransen is overgenomen. Super gezellig tentje was het, het enige dat de nieuwe Franse eigenaars aan het interieur van het restaurant veranderd hebben zijn de lampen. Daar moest natuurlijk even een flink aantal wattage in gedraaid worden! Barbecueën doen wij altijd uitgebreid; vleesje voor vleesje. Hier gooien ze alles in één keer erop en met een beetje geluk eet je het nog binnen op ook (anders duurt het toch veel te lang?).
Ga je in een typisch Frans huis met Franse inrichting naar bed dan loop je de trap op, je probeert de deur sierlijk open te zwaaien maar die knelt gezien hij scheef erin is gezet. Na een flinke duw heb je hem dan toch open en bewonderd de koude stenen tomettes vloer. Op je te kleine eiken bed ligt inderdaad een sprei die ruikt naar mottenballen. En sierkussentjes zijn er soms maar die slaan altijd de plank mis.
Je staat op, de zon schijnt door de luiken.
Je gaat op de rand van het bed zitten en schuift je pantoffels in.
Een tafel gedekt; croissants pur beurre maar gezien de bakker te ver is zijn ze van gisteren. Ze zijn droog en klef. Maar daar weten de Fransen wel raadt mee!
Jij kauwt op je kleffe rubberen croissant en ziet je tafelgenoot zijn croissant belegd met jam in de thee drenken en naar binnen slurpen. En je baguette kun je wel vergeten met je plakje kaas, hier eten ze vooral een baguette om het bord schoon te maken. Je maag trekt samen en heeft ineens geen honger meer.
En al helemaal niet als je weet dat je vanavond tête de veau moet eten...
Oh la douce France wie wil dat nou niet?
Och jeetje... ik hoop nou niet dat je Franse beeld is verprutst. Want eigenlijk is dat helemaal niet mijn bedoeling, nee. Natuurlijk had ik ook die beelden in mijn hoofd, maar ik ben zo blij dat dit niet de werkelijkheid is! Moet je toch eens voorstellen dat de wereld zo perfect was. Dan was er toch niets meer aan? Ik hou van die tandeloze mensen, de ongeorganiseerde rotzooi, de bizarre inrichtingen (dan denk je, goh zo'n zooitje is het bij mij thuis toch eigenlijk niet!) en de voor mij vreemde eetgewoontes. Het is gewoon een kwestie van wennen.
En tsjah... vele Fransen denken ook dat wij allemaal op klompen lopen, dat we altijd tulpen op tafel hebben staan, dat we elke dag Goudse kaas eten, dat Nederland één grote windmolen is en dat onze toiletten bezaaid zijn met delftsblauwe tegeltjes. En alle mannen gaan naar de wallen en we zijn constant zo stoned als een garnaal. Want in Pays-Bas kan alles!
 |
| Verkeerd beeld... |
vrijdag 5 september 2014
Een ordinaire teef
Ik heb een relatie met een Fransoos.
p.s.
Ja, dat had ik zelf nou nooit gedacht.
Want hoe moet je in godsnaam ooit met zo iemand normaal communiceren?
Hij spreekt geen woord Nederlands. Ik op zich goed Frans maar het is niet hetzelfde als je moedertaal.
Hoe moet dat met gevoelens?
Het onbekende.
Veranderingen.
Dat zijn zaken daar kunnen maar weinig mensen goed tegen. Ik kan er al helemaal niet tegen.
Ik hou van vastigheid, ik hou van zekerheid. Een veilige basis.
Nadat ik een punt zette achter mijn vorige relatie was dat weg. Ik moet zeggen dat ik nog nooit zo'n moeilijke beslissing heb moeten nemen.
Toen ik wat met mijn Fransoos had werd ik van alle kanten veroordeeld.
Zelfs door mensen waar ik ontzettend veel van houdt. En dat doet pijn.
Het is logisch, iedereen hoort het van een afstand. Letterlijk. Ik zit hier in Frankrijk. Zij in Nederland.
Vaak denken mensen dat alleen de 'gedumpte' pijn heeft; niets is minder waar en dat is maar goed ook.
Dat je uiteindelijk goed uit elkaar gaat maar dat anderen daar anders over denken is best vreemd. Jij en je ex-partner hebben geen problemen met elkaar maar anderen hebben een probleem met hoe jij dingen hebt aangepakt.
Ik zat er ontzettend mee. Ik ben iemand die erg inzit met wat anderen van mij denken.
Je wilt altijd aardig zijn, lief gevonden worden, er voor mensen zijn en ineens... ben je een duivel.
Nee geen goldenretriever maar gewoon een ordinaire teef van een slecht vuilnisbakkenras.
Ik had heel snel al wat met mijn Fransoos... en dat viel en valt niet in goede aarde bij sommigen.
Maar; als ik en mijn ex partner geen problemen hebben en hadden... waar bemoeit men zich dan toch eigenlijk mee?
Eerlijk gezegd begrijp ik het nog steeds niet.
Het is makkelijk wijzen vanaf de zijlijn. Maar wie in het veld staat weet daadwerkelijk wat er gaande is. Maar men is te beroerd om drie meter te lopen en te vragen wat er zich daar afspeelt en of er overtredingen zijn begaan. Of er rode kaarten zijn uitgedeeld. Of er iemand is afgevoerd van het veld. En of diegene die al warm liep langs het veld, of dat voorop gezet spel was. Ik ben geen Louis van Gaal; ik heb geen uitgedachte 'wedstrijd' gespeeld. Soms lopen de dingen zoals ze lopen. Punt. Er was hier geen beker te winnen.
Uiteindelijk praat je met de belangrijkste personen het 'uit'. Ondanks dat ik me liever had willen concentreren op alles te verwerken.
Zij begrijpen het en diegene die het niet wil begrijpen kan wat mij betreft de boom in.
Het kan me niet meer boeien.
Ik wil niet meer afwachten, niet meer bang zijn voor verandering maar er gewoon induiken.
Het maakt het leven een stuk interessanter en spannender kan ik je zeggen.
Zo werk ik inmiddels één middag in de week in de slagerij van mijn schoonouders.
Ik vind het geweldig en in de toekomst is het de bedoeling dat ik moeders ga vervangen.
Ik woon na 6 maanden relatie, waarvan het begin zeer turbulent was, met mijn vriend samen. En het bevalt me prima.
Je kan je afvragen; wat als de dingen fout gaan? Wat als het niet zo loopt zoals je had gehoopt?
Is het niet te vroeg? Maar van dat soort vragen wordt ik inmiddels kotsmisselijk.
Het leven is echt veel te kort. Ik heb het liefst spijt van dingen die ik heb gedaan dan van dingen die ik niet heb aan durven gaan.
Want wat nou mensen, als het toch eens een keer wel goed zou aflopen? Dat is toch jammer? Dan kan niemand zeggen; zie je nou wel?
Belangrijkste wat ik heb geleerd hierdoor:
Beslis voor jezelf en nooit voor een ander, jij bepaald je eigen geluk; blijf altijd naar je eigen gevoel luisteren en laat niemand je dat afnemen.
En ja, het maakt niet uit of je nou met iemand samenwoont die jouw taal niet spreekt of jij misschien niet eens de zijne. Het is echt waar dat de taal van de liefde universeel is....
p.s.
Maar toch ben ik wel erg trots dat mijn Fransoos al de Nederlandse klanten een prettige dag kan wensen in mijn taal en dat hij al behoorlijk wat zaken weet te vertellen wat er op brood gegeten wordt; zoals een Auhurk!
vrijdag 1 augustus 2014
Lang leve de imbussleutel
Mijn ouders hebben een huis gekocht!
Althans, ze gaan deze week tekenen bij de notaris, dus het is bijna officieel hun huis.
Daarover een andere keer meer (hoera weer verhuizen! En dat vinden wij zo leuk).
Voor het nieuwe huis hebben ze een nieuwe keuken nodig en we zouden meteen naar banken kijken.
Hier in de buurt zijn geen grote woonmalls, dus helaas ook geen uitje voor op tweede paasdag. We hebben bij de twee grootste (en enige) woonwinkels gekeken in de buurt. Eerst in de ene stad met mijn moeder.
We liepen de winkel binnen en het was muisstil.
Als ik een bank zie wil ik altijd even ploffen. Even de zit proberen.
De één zat nog beroerder dan de andere, ik vraag me dan altijd af of ik nou zo'n kieskeurige kont heb of dat het gewoon echt geen comfortabele banken zijn.
We liepen op ons gemak verder naar achteren. Ineens hoorden we achter ons een vrouwenstem die vroeg of ze ons kon helpen.
Ik draaide me om en zag door het schitterende felle LED licht die uit een overdadige plafoniere op haar scheen haar volledige baard incluis bakkebaarden, snor, onderkindbaard en schijnbaar kan bij de vrouw zelfs vlak onder de ogen haar groeien.
Ze was uiterst behulpzaam en liet ons alle keukens zien. Uiteraard was er geen enkele prijsindicatie. Voorpaneeltjes in de meest felle kleuren, mat, hoogglans waar al je vette vingers hun sporen achter laten, granieten keukenbladen of toch maar een massief houten blad (en wil je dan eiken of beuk of misschien toch tropisch hardhout met keurmerk?). We wilden gewoon een simpele opstelling zien en daar de prijs van weten maar ook dat was niet mogelijk.
Eerst een afspraak, dan een tekening en dan een prijsopgaaf.
Een beetje teleurgesteld vroegen we naar de banken, ik wil graag een hoekbank en wees er één aan uit hun grote boek. Ja die was nu in de promotion, slechts 1500 euro. Nou ja, gut, als het gevaarte jaren meegaat waarom niet? Ik vroeg haar waar het bankstel stond om uit te proberen. Maar dat kon niet. Ik moest hem bestellen en dan kon ik hem uit proberen, echter, als hij me niet zou bevallen had ik dikke pech want terugbrengen kon niet.
Nou dat ging dus over.
Op naar de andere winkel.
We liepen naar binnen en ik zag meteen al echte Franse meubels.
En nee, dat is niet zoals in de (Nederlandse Frankrijk)bladen; steigerhout kastjes en mooie creme katoenen banken met lavendelblauwe kussentjes erop.
Franse meubels (dus die vele Fransen in huis hebben staan) zijn goedkoop uitziende meubels met een vieze plastic achtige stof. Als je er op gaat zitten begin je al te zweten, ook al staat de airco aan. Ze zijn soms besmettelijk wit met antracietgrijze hoofdkussentjes. Strak (zogenaamd modern) maar toch kollosaal. Of het zijn gigantische eikenhouten banken met de meest idiote print als stof. Kortom té nep modern plastic is fantastic of té oudbollig.
Hetzelfde geldt voor de keukens. Hoogglans of eikenhouten keukens die wij Nederlanders of een oppimp beurt geven door ze te verven als we een huis hier kopen of die we er direct uit rammen. In vele huizen krijg je ze er namelijk gratis en voor niets bij.
Indien de Hollander de keuken uit het huis verwijderd wordt deze vaak vervangen door een keuken van onze allemansvriend.
Je raadt het al. Op naar Ikea!
In Dijon zit een Ikea. Dat is meer dan een uur rijden.
Dus daar maakten we met z'n drietjes een mooi dagje van. Op tijd weg, dan eerst je toevoegen bij de Ikea Family om vervolgens een gratis bakkie koffie te nuttigen met een taartje.
Eenmaal daar een parkeerplekje uitgekozen en meteen een family kaart laten drukken bij de ingang. Ik had er nog één uit Nederland maar die werkt hier niet! Nou ja;lekkere family dan, buitenlanders horen dus gewoon niet bij de familie.
Boven in het restaurant onze gratis koffie gehaald en een chocolade taartje. Mijn moeder en ik hadden thuis al zitten neuzen op internet omdat wij onze Zweedse gehaktballetjes zo ontzettend missen. Tot onze grote teleurstelling stond er niets over op de ikea site. Maar wij verslikten ons bijna in onze koffie toen we een bord zagen waar de ballen op stonden. 'Was het maar vast lunchtijd' zeiden we beiden. Maar daar kwamen we in het beginsel eigenlijk niet voor.
Alle banken uitgeprobeerd en ik blijk niet de enige te zijn met een kieskeurige kont, die van mijn ouders mogen er ook wezen!
Maar eerlijk is eerlijk ik begrijp heel goed waarom vele Nederlands-Franse huizen zijn uitgerust met een Ikea keuken. Wat fantastisch zeg.
Al die opbergmogelijkheden, de slowmotion laadjes en deurtjes. En vooral de fruttels die je weer in de laadjes kan doen fascineren mij enorm. Ik denk dat ik het meeste niet eens fatsoenlijk zou gebruiken, maar het staat zo leuk!
Ja, Ikea keuken it is voor mijn ouders. We gaan nu met een programma thuis aan de slag om het te ontwerpen (dan kun je ook nog zeggen 'ik heb mijn keuken helemaal zelf ontworpen' dat staat ook nog eens interessant terwijl dat het helemaal niet is).
Het is ook zo fijn dat de prijzen er gewoon bij staan en dat je niet ineens de baard van de verkoopster in je nek voelt kriebelen.
Na al dit moois hebben wij onze overheerlijke en vreselijk gemiste ballen opgegeten en wat smaakten ze goed. Het was net als in mijn herinnering en dat is erg prettig. Ik heb ook wel eens gehad dat het tegenviel, dan ben ik de rest van de dag chagrijnig.
Daarna zijn we nog de kelder ingedoken met alle frummels. Mijn vader was het al flink zat (mannen!!) dus we zijn daar maar wat sneller doorheen gefietst.
Voldaan gingen we naar huis.
Eenmaal thuis ben ik een andere keer nog naar Chalon geweest naar alle meubelzaken maar zonder succes. Uiteindelijk toch maar bij de plastic is fantastic winkel hier vlakbij een bank besteld. Over 9 weken mag ik hem ophalen. Hij is niet eens lelijk. En mijn derriere was het er ook mee eens.
Na al dit geshop en geneus is er veel om over na te denken en te fantaseren. Je moet immers goed bedenken wanneer je je meegenomen bevroren zweedse gehaktballetjes thuis gaat opeten.
Dat wordt smøllen!!
Althans, ze gaan deze week tekenen bij de notaris, dus het is bijna officieel hun huis.
Daarover een andere keer meer (hoera weer verhuizen! En dat vinden wij zo leuk).
Voor het nieuwe huis hebben ze een nieuwe keuken nodig en we zouden meteen naar banken kijken.
Hier in de buurt zijn geen grote woonmalls, dus helaas ook geen uitje voor op tweede paasdag. We hebben bij de twee grootste (en enige) woonwinkels gekeken in de buurt. Eerst in de ene stad met mijn moeder.
We liepen de winkel binnen en het was muisstil.
Als ik een bank zie wil ik altijd even ploffen. Even de zit proberen.
De één zat nog beroerder dan de andere, ik vraag me dan altijd af of ik nou zo'n kieskeurige kont heb of dat het gewoon echt geen comfortabele banken zijn.
We liepen op ons gemak verder naar achteren. Ineens hoorden we achter ons een vrouwenstem die vroeg of ze ons kon helpen.
Ik draaide me om en zag door het schitterende felle LED licht die uit een overdadige plafoniere op haar scheen haar volledige baard incluis bakkebaarden, snor, onderkindbaard en schijnbaar kan bij de vrouw zelfs vlak onder de ogen haar groeien.
Ze was uiterst behulpzaam en liet ons alle keukens zien. Uiteraard was er geen enkele prijsindicatie. Voorpaneeltjes in de meest felle kleuren, mat, hoogglans waar al je vette vingers hun sporen achter laten, granieten keukenbladen of toch maar een massief houten blad (en wil je dan eiken of beuk of misschien toch tropisch hardhout met keurmerk?). We wilden gewoon een simpele opstelling zien en daar de prijs van weten maar ook dat was niet mogelijk.
Eerst een afspraak, dan een tekening en dan een prijsopgaaf.
Een beetje teleurgesteld vroegen we naar de banken, ik wil graag een hoekbank en wees er één aan uit hun grote boek. Ja die was nu in de promotion, slechts 1500 euro. Nou ja, gut, als het gevaarte jaren meegaat waarom niet? Ik vroeg haar waar het bankstel stond om uit te proberen. Maar dat kon niet. Ik moest hem bestellen en dan kon ik hem uit proberen, echter, als hij me niet zou bevallen had ik dikke pech want terugbrengen kon niet.
Nou dat ging dus over.
Op naar de andere winkel.
We liepen naar binnen en ik zag meteen al echte Franse meubels.
En nee, dat is niet zoals in de (Nederlandse Frankrijk)bladen; steigerhout kastjes en mooie creme katoenen banken met lavendelblauwe kussentjes erop.
Franse meubels (dus die vele Fransen in huis hebben staan) zijn goedkoop uitziende meubels met een vieze plastic achtige stof. Als je er op gaat zitten begin je al te zweten, ook al staat de airco aan. Ze zijn soms besmettelijk wit met antracietgrijze hoofdkussentjes. Strak (zogenaamd modern) maar toch kollosaal. Of het zijn gigantische eikenhouten banken met de meest idiote print als stof. Kortom té nep modern plastic is fantastic of té oudbollig.
Hetzelfde geldt voor de keukens. Hoogglans of eikenhouten keukens die wij Nederlanders of een oppimp beurt geven door ze te verven als we een huis hier kopen of die we er direct uit rammen. In vele huizen krijg je ze er namelijk gratis en voor niets bij.
Indien de Hollander de keuken uit het huis verwijderd wordt deze vaak vervangen door een keuken van onze allemansvriend.
Je raadt het al. Op naar Ikea!
In Dijon zit een Ikea. Dat is meer dan een uur rijden.
Dus daar maakten we met z'n drietjes een mooi dagje van. Op tijd weg, dan eerst je toevoegen bij de Ikea Family om vervolgens een gratis bakkie koffie te nuttigen met een taartje.
Eenmaal daar een parkeerplekje uitgekozen en meteen een family kaart laten drukken bij de ingang. Ik had er nog één uit Nederland maar die werkt hier niet! Nou ja;lekkere family dan, buitenlanders horen dus gewoon niet bij de familie.
Boven in het restaurant onze gratis koffie gehaald en een chocolade taartje. Mijn moeder en ik hadden thuis al zitten neuzen op internet omdat wij onze Zweedse gehaktballetjes zo ontzettend missen. Tot onze grote teleurstelling stond er niets over op de ikea site. Maar wij verslikten ons bijna in onze koffie toen we een bord zagen waar de ballen op stonden. 'Was het maar vast lunchtijd' zeiden we beiden. Maar daar kwamen we in het beginsel eigenlijk niet voor.
Alle banken uitgeprobeerd en ik blijk niet de enige te zijn met een kieskeurige kont, die van mijn ouders mogen er ook wezen!
Maar eerlijk is eerlijk ik begrijp heel goed waarom vele Nederlands-Franse huizen zijn uitgerust met een Ikea keuken. Wat fantastisch zeg.
Al die opbergmogelijkheden, de slowmotion laadjes en deurtjes. En vooral de fruttels die je weer in de laadjes kan doen fascineren mij enorm. Ik denk dat ik het meeste niet eens fatsoenlijk zou gebruiken, maar het staat zo leuk!
Ja, Ikea keuken it is voor mijn ouders. We gaan nu met een programma thuis aan de slag om het te ontwerpen (dan kun je ook nog zeggen 'ik heb mijn keuken helemaal zelf ontworpen' dat staat ook nog eens interessant terwijl dat het helemaal niet is).
Het is ook zo fijn dat de prijzen er gewoon bij staan en dat je niet ineens de baard van de verkoopster in je nek voelt kriebelen.
Na al dit moois hebben wij onze overheerlijke en vreselijk gemiste ballen opgegeten en wat smaakten ze goed. Het was net als in mijn herinnering en dat is erg prettig. Ik heb ook wel eens gehad dat het tegenviel, dan ben ik de rest van de dag chagrijnig.
Daarna zijn we nog de kelder ingedoken met alle frummels. Mijn vader was het al flink zat (mannen!!) dus we zijn daar maar wat sneller doorheen gefietst.
Voldaan gingen we naar huis.
Eenmaal thuis ben ik een andere keer nog naar Chalon geweest naar alle meubelzaken maar zonder succes. Uiteindelijk toch maar bij de plastic is fantastic winkel hier vlakbij een bank besteld. Over 9 weken mag ik hem ophalen. Hij is niet eens lelijk. En mijn derriere was het er ook mee eens.
Na al dit geshop en geneus is er veel om over na te denken en te fantaseren. Je moet immers goed bedenken wanneer je je meegenomen bevroren zweedse gehaktballetjes thuis gaat opeten.
Dat wordt smøllen!!
zaterdag 19 juli 2014
Meerdijk-en-morvan deel 2
Wat voorafging in meerdijk-en-morvan:
Achtervolging met de auto, gekte, zogenaamde depressies, een gestoorde echtgenote, gendarmerie en een dorp die al die tijd de hand boven het hoofd hield van dit gestoorde stel.
Voor het volledige verhaal zie: http://kimterheege.blogspot.fr/2013/10/meerdijk-en-morvan.html
Maar hier dan eindelijk het vervolg!
Want ja er is heel wat gebeurd in de afgelopen maanden rond mijn bizarre buren. Geen woord gelogen, het is niet eens gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het is geen soap, het is reality.
Het is geen O o cherso, het is geen temptation Island.
Nee; het heeft een vleugje Adam zoekt Eva,Utopia en een serie waarvan ik de titel even aanpas: desperate housemans....
Nadat ik bij de gendarmerie ben geweest heb ik geen last meer gehad van knaagdier. Hij had zijn gekke momenten maar ze waren nooit meer op mij gericht. Hij keek me niet meer aan en zij ook niet.
Zo was het weken rustig in Anost.
Onze burgemeester Droopy maakte weer foto's van asfalt en gaf weer belachelijk veel geld uit aan de verbouwing van de bioscoop (die vaak alleen op donderdag en vrijdag open is, zaterdag is namelijk helemaaaaal geen uitgaansavond). De nogal 'aanwezige' (zowel in stem, omvang en reclame) grootgebouwen bezitter van Anost had eindelijk weer zijn oude pizzabakker teruggenomen die gelukkig niet zoals zijn voorganger een heel potje Ansjovis over de pizza's heen gooit. Ik was lekker druk met de makelaardij en heb een blauwe maandag meegelopen met de bakker omdat die een nieuwe broodrondrijder zocht maar op het laatste moment bedacht het grietje die wilde stoppen en mij inwerkte zich (zucht). En de zwaluwen maakten nesten onder vele daken.
Ja, het leven kabbelde rustig voort in Anost.
Tot een paar weken terug.
Chagrijn (de vrouw van knaagdier voor wie het even niet meer weet) zou de volgende dag vertrekken uit Anost. Dat waren de geruchten.
Nou wordt er hier wel meer rondgebazuind maar zoiets absurds had ik nog nooit gehoord.
Tot een paar dagen daarvoor had hij haar nog bloemen gegeven (weliswaar zag ik het hem uit een emmertje voor zijn ouders' eigen winkel trekken maar goed). Stonden ze nog hevig te tongzoenen/tandenflossen midden op het allerdrukste kruispunt van Anost en nu ineens zou ze opgehaald worden door haar ouders de volgende dag? Neh, dat kon niet... ze waren ook al tien jaar getrouwd, ook al zegt dat tegenwoordig niets.
De volgende ochtend zijn mijn moeder en ik meteen voor het raam gaan zitten gezien wij helemaal niet nieuwsgierig zijn.
En inderdaad ze stond voor de stoep van de winkel te wachten en er kwam een auto aan die helemaal volgeladen zat met spullen. Chagrijn was aan het huilen en ze omhelsde haar inmiddels ex-schoonouders. Ze gaf knaagdier een kus op zijn mond en vertrok met haar ouders.
Na wat nazoeken bleek ze te zijn vertrokken omdat ze het niet meer aankon. Hij scheen haar al jaren te slaan. Dat verbaasd me dan ook niets. Hij heeft altijd al enorme woedeaanvallen gehad. En ze was lelijk en gemeen. Maar dat is natuurlijk nooit een reden om te slaan.
Het hele dorp was in shock en iedereen had het erover.
Knaagdier sloot zich op in zijn woning.
Een maand lang heeft niemand hem gezien.
Luiken dicht, hij wilde niet meer eten en werkte dus ook niet meer in de winkel van zijn ouders. En ik kan je vertellen, het is nog nooit zo rustig geweest in Anost. Heerlijk.
Na een maand zag ik hem per ongeluk waggelen achter het huis van zijn ouders (onze buren dus) hij was erg vermagerd (maar nog steeds wanstaltig) en lijkbleek.
Weer een paar dagen was zijn auto weg. Ik praat wel eens met Playmobil die bij de winkel werkt. Lieve vrouw. Ze vertelde me dat hij eruit moest en bij een goede vriend in het Zuiden zat. Tegen een ander vertelde ze weer een heel ander verhaal dat hij Chagrijn zou overtuigen terug te komen en daarom dus naar haar huidige woonplaats in Bretagne was. Uiteindelijk bleek het allemaal niet waar.
Na een week was hij terug, en hij was niet alleen.
Hij was samen met Romana (zo heet ze niet maar ze leek verdomde veel op het vriendinnetje van zanger Rinus (zie youtube voor hilarische videoclips)).
En Romana was niet alleen zijn vriendin. De volgende dag draaide ze al volop mee in de winkel. Knaagdier liet zich van zijn macho kant zien en droeg niet één maar drie flessen water tegelijk. Hij voelde zich helemaal het mannetje en straalde van oor tot oor.
Hij was zeer goed gemutst en keek zelfs aardig naar mij, uiteraard beantwoordde ik dat met een smerige blik. Hij was schijnbaar even zijn poging tot moord vergeten.
Dat weekend liep hij triomfantelijk in zijn zondagse pantalon en zij met haar tijgershirt door het dorp te paraderen. Ze gingen alle winkels af om haar voor te stellen. Niet als zijn vriendin, welnee, zijn verloofde!
Hij was nog niet eens gescheiden of hij was al verloofd met een ander.
Ze droeg een gouden armband die hij haar had geschonken met zijn naam erop.
Weer drie dagen later had zij ook de benen genomen, waarom is nog onbekend.
De ouders waren weer helemaal in de mineur want ze wisten dat dit niet goed kon aflopen.
Weer sloot hij zich drie weken op. Hij zou niet eten en niet douchen.
Na die drie weken, het was een woensdagavond, ging er een knop om in zijn hoofd. Het was half zeven 's avonds. Hij stapte in zijn auto en begon zijn gewoonlijke getoeter en het gasgeven. Ik was er niet en mijn ouders waren voetballen aan het kijken en kijken niet meer raar op als ze dat soort geluiden horen. Het was pas de volgende dag dat we hoorden wat er gebeurd was.
Hij was tegen het dorp.
Iedereen moest weg en hij haatte iedereen. Alles en iedereen die hij tegenkwam probeerde hij aan te rijden en schold hij uit. De bakker, die tot laat open was sloot haar deuren omdat ze doodsbang was. Mijn yogalerares kon nog net opzij springen. De garagehouder en zijn zoon zijn midden op straat gaan staan en waren als de dood dat ze op de motorkap zouden eindigen. Op het laatste moment remde hij en hebben ze hem afgeleid, de sleutels afgepakt en de accu eruit getrokken. De politie was er al redelijk vlot bij maar meneer was alweer zijn huis in gevlucht en er was geen bewijs dat hij erin had gezeten.
De burgemeester was er ook bij en hij had kunnen tekenen dat hij gedwongen opgenomen zou kunnen worden. Hij wilde het echter aan de ouders over laten.
En die doen het niet.
Dat hun het niet willen is nog ergens een klein beetje te begrijpen maar dat de burgemeester dit risico wil nemen vind ik erg dom. Er hadden echt vreselijke ongelukken kunnen gebeuren. Laten we zeggen dat iedereen heel veel geluk heeft gehad. Ik denk dat hij wil afwachten totdat er echt iemand wordt doodgereden.
Na dit hele tafereel was het dorp is shock. Iedereen had het erover en de verhalen werden wilder en wilder. Er kwamen oude verhalen boven dat hij eens een klant met een mes zou hebben aangevallen en dat hij zou smijten met flessen en stinkkaas (je zou maar een stuk epoisse op je hoofd krijgen) in de winkel tijdens een woedeaanval.
Hoe het ook zij. Hij is gewoon gek. Punt. Maar dat wist ik allang alleen hield iedereen hem de hand boven het hoofd.
Zijn ouders, uitgeput, gebroken en allebei plots tien jaar ouder, waren het zat en zijn op vakantie gegaan. Ze hadden mij gevraagd een oogje in het zeil te houden en ik had ook maar meteen aangeboden de poes eten te geven waar ze uiterst verrast op reageerden.
Jamie had ineens een nieuw vriendje erbij want de poes wist na één keer voederen waar hij voortaan moest wezen voor een goedgevulde maag. Gevolg was een blije hond en een ondergekwijlde Mikado.
Knaagdier was hem ook een paar dagen gepeerd, waarheen weet niemand.
Nadat de ouders terug waren en de kat een kilo was aangekomen kreeg ik een fles rosé en een pak kattenbrokken (die ik gewoon weer stiekem aan hun kat geef).
Knaagdier was inmiddels ook terug en zit weer opgesloten in huis te stinken.
Ik ben blij want sinds dat chagrijn weg is kan ik weer zonder naar gevoel naar buiten, is het leuk om langs de winkel te lopen en zelfs er wat te kopen als ik wat vergeten ben. Want die ouders zijn hartstikke aardig, ondanks dat ze er niet goed aan doen hem niet op te laten nemen.
Agh ja, hoe zal dit eindigen, hoe zal hij eindigen?
Voor nu is het een open einde, alhoewel, zeg maar gerust opgesloten einde.
Achtervolging met de auto, gekte, zogenaamde depressies, een gestoorde echtgenote, gendarmerie en een dorp die al die tijd de hand boven het hoofd hield van dit gestoorde stel.
Voor het volledige verhaal zie: http://kimterheege.blogspot.fr/2013/10/meerdijk-en-morvan.html
Maar hier dan eindelijk het vervolg!
Want ja er is heel wat gebeurd in de afgelopen maanden rond mijn bizarre buren. Geen woord gelogen, het is niet eens gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het is geen soap, het is reality.
Het is geen O o cherso, het is geen temptation Island.
Nee; het heeft een vleugje Adam zoekt Eva,Utopia en een serie waarvan ik de titel even aanpas: desperate housemans....
Nadat ik bij de gendarmerie ben geweest heb ik geen last meer gehad van knaagdier. Hij had zijn gekke momenten maar ze waren nooit meer op mij gericht. Hij keek me niet meer aan en zij ook niet.
Zo was het weken rustig in Anost.
Onze burgemeester Droopy maakte weer foto's van asfalt en gaf weer belachelijk veel geld uit aan de verbouwing van de bioscoop (die vaak alleen op donderdag en vrijdag open is, zaterdag is namelijk helemaaaaal geen uitgaansavond). De nogal 'aanwezige' (zowel in stem, omvang en reclame) grootgebouwen bezitter van Anost had eindelijk weer zijn oude pizzabakker teruggenomen die gelukkig niet zoals zijn voorganger een heel potje Ansjovis over de pizza's heen gooit. Ik was lekker druk met de makelaardij en heb een blauwe maandag meegelopen met de bakker omdat die een nieuwe broodrondrijder zocht maar op het laatste moment bedacht het grietje die wilde stoppen en mij inwerkte zich (zucht). En de zwaluwen maakten nesten onder vele daken.
Ja, het leven kabbelde rustig voort in Anost.
Tot een paar weken terug.
Chagrijn (de vrouw van knaagdier voor wie het even niet meer weet) zou de volgende dag vertrekken uit Anost. Dat waren de geruchten.
Nou wordt er hier wel meer rondgebazuind maar zoiets absurds had ik nog nooit gehoord.
Tot een paar dagen daarvoor had hij haar nog bloemen gegeven (weliswaar zag ik het hem uit een emmertje voor zijn ouders' eigen winkel trekken maar goed). Stonden ze nog hevig te tongzoenen/tandenflossen midden op het allerdrukste kruispunt van Anost en nu ineens zou ze opgehaald worden door haar ouders de volgende dag? Neh, dat kon niet... ze waren ook al tien jaar getrouwd, ook al zegt dat tegenwoordig niets.
De volgende ochtend zijn mijn moeder en ik meteen voor het raam gaan zitten gezien wij helemaal niet nieuwsgierig zijn.
En inderdaad ze stond voor de stoep van de winkel te wachten en er kwam een auto aan die helemaal volgeladen zat met spullen. Chagrijn was aan het huilen en ze omhelsde haar inmiddels ex-schoonouders. Ze gaf knaagdier een kus op zijn mond en vertrok met haar ouders.
Na wat nazoeken bleek ze te zijn vertrokken omdat ze het niet meer aankon. Hij scheen haar al jaren te slaan. Dat verbaasd me dan ook niets. Hij heeft altijd al enorme woedeaanvallen gehad. En ze was lelijk en gemeen. Maar dat is natuurlijk nooit een reden om te slaan.
Het hele dorp was in shock en iedereen had het erover.
Knaagdier sloot zich op in zijn woning.
Een maand lang heeft niemand hem gezien.
Luiken dicht, hij wilde niet meer eten en werkte dus ook niet meer in de winkel van zijn ouders. En ik kan je vertellen, het is nog nooit zo rustig geweest in Anost. Heerlijk.
Na een maand zag ik hem per ongeluk waggelen achter het huis van zijn ouders (onze buren dus) hij was erg vermagerd (maar nog steeds wanstaltig) en lijkbleek.
Weer een paar dagen was zijn auto weg. Ik praat wel eens met Playmobil die bij de winkel werkt. Lieve vrouw. Ze vertelde me dat hij eruit moest en bij een goede vriend in het Zuiden zat. Tegen een ander vertelde ze weer een heel ander verhaal dat hij Chagrijn zou overtuigen terug te komen en daarom dus naar haar huidige woonplaats in Bretagne was. Uiteindelijk bleek het allemaal niet waar.
Na een week was hij terug, en hij was niet alleen.
Hij was samen met Romana (zo heet ze niet maar ze leek verdomde veel op het vriendinnetje van zanger Rinus (zie youtube voor hilarische videoclips)).
En Romana was niet alleen zijn vriendin. De volgende dag draaide ze al volop mee in de winkel. Knaagdier liet zich van zijn macho kant zien en droeg niet één maar drie flessen water tegelijk. Hij voelde zich helemaal het mannetje en straalde van oor tot oor.
Hij was zeer goed gemutst en keek zelfs aardig naar mij, uiteraard beantwoordde ik dat met een smerige blik. Hij was schijnbaar even zijn poging tot moord vergeten.
Dat weekend liep hij triomfantelijk in zijn zondagse pantalon en zij met haar tijgershirt door het dorp te paraderen. Ze gingen alle winkels af om haar voor te stellen. Niet als zijn vriendin, welnee, zijn verloofde!
Hij was nog niet eens gescheiden of hij was al verloofd met een ander.
Ze droeg een gouden armband die hij haar had geschonken met zijn naam erop.
Weer drie dagen later had zij ook de benen genomen, waarom is nog onbekend.
De ouders waren weer helemaal in de mineur want ze wisten dat dit niet goed kon aflopen.
Weer sloot hij zich drie weken op. Hij zou niet eten en niet douchen.
Na die drie weken, het was een woensdagavond, ging er een knop om in zijn hoofd. Het was half zeven 's avonds. Hij stapte in zijn auto en begon zijn gewoonlijke getoeter en het gasgeven. Ik was er niet en mijn ouders waren voetballen aan het kijken en kijken niet meer raar op als ze dat soort geluiden horen. Het was pas de volgende dag dat we hoorden wat er gebeurd was.
Hij was tegen het dorp.
Iedereen moest weg en hij haatte iedereen. Alles en iedereen die hij tegenkwam probeerde hij aan te rijden en schold hij uit. De bakker, die tot laat open was sloot haar deuren omdat ze doodsbang was. Mijn yogalerares kon nog net opzij springen. De garagehouder en zijn zoon zijn midden op straat gaan staan en waren als de dood dat ze op de motorkap zouden eindigen. Op het laatste moment remde hij en hebben ze hem afgeleid, de sleutels afgepakt en de accu eruit getrokken. De politie was er al redelijk vlot bij maar meneer was alweer zijn huis in gevlucht en er was geen bewijs dat hij erin had gezeten.
De burgemeester was er ook bij en hij had kunnen tekenen dat hij gedwongen opgenomen zou kunnen worden. Hij wilde het echter aan de ouders over laten.
En die doen het niet.
Dat hun het niet willen is nog ergens een klein beetje te begrijpen maar dat de burgemeester dit risico wil nemen vind ik erg dom. Er hadden echt vreselijke ongelukken kunnen gebeuren. Laten we zeggen dat iedereen heel veel geluk heeft gehad. Ik denk dat hij wil afwachten totdat er echt iemand wordt doodgereden.
Na dit hele tafereel was het dorp is shock. Iedereen had het erover en de verhalen werden wilder en wilder. Er kwamen oude verhalen boven dat hij eens een klant met een mes zou hebben aangevallen en dat hij zou smijten met flessen en stinkkaas (je zou maar een stuk epoisse op je hoofd krijgen) in de winkel tijdens een woedeaanval.
Hoe het ook zij. Hij is gewoon gek. Punt. Maar dat wist ik allang alleen hield iedereen hem de hand boven het hoofd.
Zijn ouders, uitgeput, gebroken en allebei plots tien jaar ouder, waren het zat en zijn op vakantie gegaan. Ze hadden mij gevraagd een oogje in het zeil te houden en ik had ook maar meteen aangeboden de poes eten te geven waar ze uiterst verrast op reageerden.
Jamie had ineens een nieuw vriendje erbij want de poes wist na één keer voederen waar hij voortaan moest wezen voor een goedgevulde maag. Gevolg was een blije hond en een ondergekwijlde Mikado.
Knaagdier was hem ook een paar dagen gepeerd, waarheen weet niemand.
Nadat de ouders terug waren en de kat een kilo was aangekomen kreeg ik een fles rosé en een pak kattenbrokken (die ik gewoon weer stiekem aan hun kat geef).
Knaagdier was inmiddels ook terug en zit weer opgesloten in huis te stinken.
Ik ben blij want sinds dat chagrijn weg is kan ik weer zonder naar gevoel naar buiten, is het leuk om langs de winkel te lopen en zelfs er wat te kopen als ik wat vergeten ben. Want die ouders zijn hartstikke aardig, ondanks dat ze er niet goed aan doen hem niet op te laten nemen.
Agh ja, hoe zal dit eindigen, hoe zal hij eindigen?
Voor nu is het een open einde, alhoewel, zeg maar gerust opgesloten einde.
dinsdag 29 april 2014
Een doodgewone moordenaar
Het was een uur of elf 's avonds toen ik hem voor het eerst zag. Het regende pijpenstelen.
Ik zat lekker in de auto met de hond achterin. Kachel aan.
Geconcentreerd op de weg in verband met mijn nachtblindheid en de vele dieren die oversteken.
Kwam eerst twee reeën tegen, althans, hun tapetum lucidum lichtte op door mijn koplampen.
Ik remde af, liet ze oversteken, gaf vervolgens weer gas bij en schakelde over in zijn vier.
Plots na een bocht trapte ik vol op de rem. Een man die half op de weg liep. Ik kon hem goed zien door zijn witte laarzen. Verder donker gekleed en een doorzichtige poncho om zichzelf te beschermen tegen de regen. Wat een gek was mijn eerste gedachte. Wie gaat er nou om dit tijdstip en met dit weer buiten lopen?
Misschien een backpacker? Nee, hij had niets geen rugtas bij zich. Alleen een stok.
Misschien een boer die eruit moest omdat één van zijn koeien aan het kalveren was? Nee, geen wei te bekennen, alleen maar dennenbomen.
Misschien iemand met een zonneallergie die moet profiteren van de nacht? Nou, nou slaan de fantasieën wel erg op hol.
Ik vervolgde mijn weg en was het al snel weer vergeten.
Totdat ik op diezelfde weg hem vele malen heel laat in de avond of 's nachts tegen kwam. Ik werd steeds nieuwsgieriger. Maar ja ik zie mezelf niet mijn raampje opendraaien en zeggen: 'Bonsoir monsieur, wat doet u hier eigenlijk?' Nee, stel dat het gewoon een viezerik is en zichzelf door mijn raampje perst (heb altijd de deur op slot) om vervolgens op mijn schoot te belanden. En ik weet niet of ik op m'n hond kan vertrouwen. Hij is jaloers als iemand aan vrouwtje komt en zou zelfs dreigen maar of hij echt zou ingrijpen... nee, daar kan en wil ik niet op vertrouwen.
Maar hoe kwam ik er dan achter?
Ik was op een dag daar in de buurt aan het wandelen met de hond. In de bossen.
De hond had duidelijk iets geroken want plots gingen zijn oren naar achteren en rende hij verder vooruit.
Ik hoorde geritsel en achter een boom zag ik een tentje staan. De hond bij me geroepen gezien je nooit weet wat er allemaal ligt en meneer een zeer nieuwsgierige snuffel heeft.
Zo hond zo baas dus ik kon het niet laten het even nader te inspecteren.
Een groen tentje, niets bijzonders, er zaten wat scheuren in die afgeplakt waren met duct tape. In het kleine voor tentje stonden twee witte laarzen en meteen ging er een lampje branden. Niet oké maar ik was inmiddels zo nieuwsgierig geworden naar die man dat ik besloot in het tentje te kijken.
Eerst goed om me heen gekeken, het enige dat ik zag waren vele dennenbomen en het enige wat ik hoorde waren de druppels die door de takken naar beneden vielen op het tentdoek.
Voorzichtig ritste ik de tent open, het muskietennet wat erachter hing had overduidelijk geen functie meer.
Ik stak mijn hoofd naar binnen en werd onpasselijk van de lucht. Vocht en zweet met elkaar gemengd. Er lag een luchtbed met een wit laken, althans, hij was ooit wit. Gele en bruine vlekken hadden de overhand en erop lag een synthetisch blauwe slaapzak. Ik zag een olielamp en wat etensresten. Er lagen wat boekjes die overduidelijk het vochtige weer niet konden waarderen.
Ook lag er een lederen portemonnee, het leer was al helemaal licht uitgeslagen en afgesleten. Voorzichtig klapte ik hem open en zag een foto van een jong meisje erin zitten en de pasfoto van de man.
Plots begon Jamie te blaffen en uit schrik gooide ik snel de portemonnee terug en vluchtte de tent uit. Buiten bleek er niet veel aan de hand, Jamie had een vuurplaats achter het tentje gevonden.
Een aantal grote stenen in een kringetje, om de vuurplaats lagen verroeste blikjes en er lagen een aantal blikken die nog dicht waren. Ik keek ernaar en kwam erachter dat zijn voeding voornamelijk uit doperwten bestond. Er hing een blouse en een spijkerbroek vol met gaten in de boom. Waarschijnlijk in een poging om het te laten drogen. Wat met dit weer onmogelijk was.
Nogal verbaasd maar mij toch ongemakkelijk voelende met de plek waar ik was besloot ik terug te gaan naar de auto met de hond. Het was al aan het schemeren en je kent zo'n persoon niet, je weet maar nooit wanneer hij terugkomt voor zijn avondmaal en als hij zich dadelijk 'betrapt' zou voelen weet ik niet wat het met hem zou doen.
Een paar weken later zag ik bij onze bar tabac het dagelijkse krantje liggen. Ik wierp er toevallig een blik op en zag ineens een koptekst staan die mijn aandacht trok. 'Zwerver midden in de nacht overreden in de Morvan'. Ik moest meteen aan hem denken en besloot het krantje te kopen en het thuis verder te lezen. Ik ging in de tuinkamer zitten en ontvouwde het krantje. In het artikel stond dat er een zwever aangereden was midden in de nacht. Hij was op slag dood en zijn identiteit was onbekend. Mensen die er in de buurt woonden kenden hem verder alleen van gezicht maar hadden geen idee wie hij was of waar hij woonde. Hij sprak nooit met iemand en kwam volgens iedereen schichtig over. Het artikel meldde dat hij al jaren gesignaleerd werd in die omgeving maar gezien hij nooit voor overlast zorgde niemand zich er druk om maakte. De man zou in eenzaamheid begraven worden gezien er geen familie bekend was.
Al snel gingen er verhalen in de rondte. Hij zou een vluchteling zijn uit een ander land hij praatte immers nooit met iemand dus was het geheid een buitenlander. Hij zou geestesziek zijn en mensen vreemd waarom zou hij anders altijd midden in de nacht wandelingen hebben gemaakt?
Het ging van kwaad tot erger. Hij was een ontsnapte gevangene waarom zou hij er anders zo onverzorgd bij hebben gelopen en zich hebben verscholen in de bossen in een tent naar het schijnt? En hij had een moord op zijn geweten. Maar wat daar de verklaring voor was... dat was gewoon zo; punt.
Nu ik wist dat hij er niet meer was besloot ik terug te gaan naar zijn tent om te kijken of ik ergens achter zou kunnen komen. Het aantal lege blikjes was gegroeid en zijn broek en blouse hingen niet meer in de boom. Zijn laarzen stonden weer in de voortent en de lucht was nog altijd ondragelijk.
Ik gooide zijn luchtbed aan de kant, doorzocht de zakken van zijn kleren die hij van de boom naar de tent verplaatst had, maar vond niets. Ik zag de portemonnee weer liggen en besloot er nogmaals in te kijken. Ik pakte de foto's eruit en op de achterkant van de foto van het meisje zag ik een klein kruisje staan met twee data's erachter. Het was overduidelijk dat zij was overleden en hem dierbaar was. In een klein vakje achter het vakje voor de pasfoto's vond ik een piepklein briefje. Waarop met kinder-handschrift geschreven stond: 'Je t'aime papa'.
Verder vond ik niets.
Geen naam.
Geen verdere persoonlijke spullen.
Ik besloot alles netjes terug te leggen voor het geval de politie het nog verder zou gaan onderzoeken. Maarja, geen haan die ernaar kraait.
Deze man, zonder identiteit, die leefde in niemandsland.
Deze man die eerder werd gezien als de vriendelijke zwerver en eindigde als de koelbloedige moordenaar.
Ook deze man had een levensverhaal net als ieder ander. Misschien was hij gescheiden en koos hij bewust voor dit leven of misschien trok hij het niet meer na de dood van zijn dochter en besloot zich terug te trekken.
Allemaal aannames die wij mensen veel te snel maken en die vaak geheel onterecht zijn.
Wat zijn levensverhaal wel was zal niemand weten.
Nu niet.
En misschien wel nooit niet.
Ik zat lekker in de auto met de hond achterin. Kachel aan.
Geconcentreerd op de weg in verband met mijn nachtblindheid en de vele dieren die oversteken.
Kwam eerst twee reeën tegen, althans, hun tapetum lucidum lichtte op door mijn koplampen.
Ik remde af, liet ze oversteken, gaf vervolgens weer gas bij en schakelde over in zijn vier.
Plots na een bocht trapte ik vol op de rem. Een man die half op de weg liep. Ik kon hem goed zien door zijn witte laarzen. Verder donker gekleed en een doorzichtige poncho om zichzelf te beschermen tegen de regen. Wat een gek was mijn eerste gedachte. Wie gaat er nou om dit tijdstip en met dit weer buiten lopen?
Misschien een backpacker? Nee, hij had niets geen rugtas bij zich. Alleen een stok.
Misschien een boer die eruit moest omdat één van zijn koeien aan het kalveren was? Nee, geen wei te bekennen, alleen maar dennenbomen.
Misschien iemand met een zonneallergie die moet profiteren van de nacht? Nou, nou slaan de fantasieën wel erg op hol.
Ik vervolgde mijn weg en was het al snel weer vergeten.
Totdat ik op diezelfde weg hem vele malen heel laat in de avond of 's nachts tegen kwam. Ik werd steeds nieuwsgieriger. Maar ja ik zie mezelf niet mijn raampje opendraaien en zeggen: 'Bonsoir monsieur, wat doet u hier eigenlijk?' Nee, stel dat het gewoon een viezerik is en zichzelf door mijn raampje perst (heb altijd de deur op slot) om vervolgens op mijn schoot te belanden. En ik weet niet of ik op m'n hond kan vertrouwen. Hij is jaloers als iemand aan vrouwtje komt en zou zelfs dreigen maar of hij echt zou ingrijpen... nee, daar kan en wil ik niet op vertrouwen.
Maar hoe kwam ik er dan achter?
Ik was op een dag daar in de buurt aan het wandelen met de hond. In de bossen.
De hond had duidelijk iets geroken want plots gingen zijn oren naar achteren en rende hij verder vooruit.
Ik hoorde geritsel en achter een boom zag ik een tentje staan. De hond bij me geroepen gezien je nooit weet wat er allemaal ligt en meneer een zeer nieuwsgierige snuffel heeft.
Zo hond zo baas dus ik kon het niet laten het even nader te inspecteren.
Een groen tentje, niets bijzonders, er zaten wat scheuren in die afgeplakt waren met duct tape. In het kleine voor tentje stonden twee witte laarzen en meteen ging er een lampje branden. Niet oké maar ik was inmiddels zo nieuwsgierig geworden naar die man dat ik besloot in het tentje te kijken.
Eerst goed om me heen gekeken, het enige dat ik zag waren vele dennenbomen en het enige wat ik hoorde waren de druppels die door de takken naar beneden vielen op het tentdoek.
Voorzichtig ritste ik de tent open, het muskietennet wat erachter hing had overduidelijk geen functie meer.
Ik stak mijn hoofd naar binnen en werd onpasselijk van de lucht. Vocht en zweet met elkaar gemengd. Er lag een luchtbed met een wit laken, althans, hij was ooit wit. Gele en bruine vlekken hadden de overhand en erop lag een synthetisch blauwe slaapzak. Ik zag een olielamp en wat etensresten. Er lagen wat boekjes die overduidelijk het vochtige weer niet konden waarderen.
Ook lag er een lederen portemonnee, het leer was al helemaal licht uitgeslagen en afgesleten. Voorzichtig klapte ik hem open en zag een foto van een jong meisje erin zitten en de pasfoto van de man.
Plots begon Jamie te blaffen en uit schrik gooide ik snel de portemonnee terug en vluchtte de tent uit. Buiten bleek er niet veel aan de hand, Jamie had een vuurplaats achter het tentje gevonden.
Een aantal grote stenen in een kringetje, om de vuurplaats lagen verroeste blikjes en er lagen een aantal blikken die nog dicht waren. Ik keek ernaar en kwam erachter dat zijn voeding voornamelijk uit doperwten bestond. Er hing een blouse en een spijkerbroek vol met gaten in de boom. Waarschijnlijk in een poging om het te laten drogen. Wat met dit weer onmogelijk was.
Nogal verbaasd maar mij toch ongemakkelijk voelende met de plek waar ik was besloot ik terug te gaan naar de auto met de hond. Het was al aan het schemeren en je kent zo'n persoon niet, je weet maar nooit wanneer hij terugkomt voor zijn avondmaal en als hij zich dadelijk 'betrapt' zou voelen weet ik niet wat het met hem zou doen.
Een paar weken later zag ik bij onze bar tabac het dagelijkse krantje liggen. Ik wierp er toevallig een blik op en zag ineens een koptekst staan die mijn aandacht trok. 'Zwerver midden in de nacht overreden in de Morvan'. Ik moest meteen aan hem denken en besloot het krantje te kopen en het thuis verder te lezen. Ik ging in de tuinkamer zitten en ontvouwde het krantje. In het artikel stond dat er een zwever aangereden was midden in de nacht. Hij was op slag dood en zijn identiteit was onbekend. Mensen die er in de buurt woonden kenden hem verder alleen van gezicht maar hadden geen idee wie hij was of waar hij woonde. Hij sprak nooit met iemand en kwam volgens iedereen schichtig over. Het artikel meldde dat hij al jaren gesignaleerd werd in die omgeving maar gezien hij nooit voor overlast zorgde niemand zich er druk om maakte. De man zou in eenzaamheid begraven worden gezien er geen familie bekend was.
Al snel gingen er verhalen in de rondte. Hij zou een vluchteling zijn uit een ander land hij praatte immers nooit met iemand dus was het geheid een buitenlander. Hij zou geestesziek zijn en mensen vreemd waarom zou hij anders altijd midden in de nacht wandelingen hebben gemaakt?
Het ging van kwaad tot erger. Hij was een ontsnapte gevangene waarom zou hij er anders zo onverzorgd bij hebben gelopen en zich hebben verscholen in de bossen in een tent naar het schijnt? En hij had een moord op zijn geweten. Maar wat daar de verklaring voor was... dat was gewoon zo; punt.
Nu ik wist dat hij er niet meer was besloot ik terug te gaan naar zijn tent om te kijken of ik ergens achter zou kunnen komen. Het aantal lege blikjes was gegroeid en zijn broek en blouse hingen niet meer in de boom. Zijn laarzen stonden weer in de voortent en de lucht was nog altijd ondragelijk.
Ik gooide zijn luchtbed aan de kant, doorzocht de zakken van zijn kleren die hij van de boom naar de tent verplaatst had, maar vond niets. Ik zag de portemonnee weer liggen en besloot er nogmaals in te kijken. Ik pakte de foto's eruit en op de achterkant van de foto van het meisje zag ik een klein kruisje staan met twee data's erachter. Het was overduidelijk dat zij was overleden en hem dierbaar was. In een klein vakje achter het vakje voor de pasfoto's vond ik een piepklein briefje. Waarop met kinder-handschrift geschreven stond: 'Je t'aime papa'.
Verder vond ik niets.
Geen naam.
Geen verdere persoonlijke spullen.
Ik besloot alles netjes terug te leggen voor het geval de politie het nog verder zou gaan onderzoeken. Maarja, geen haan die ernaar kraait.
Deze man, zonder identiteit, die leefde in niemandsland.
Deze man die eerder werd gezien als de vriendelijke zwerver en eindigde als de koelbloedige moordenaar.
Ook deze man had een levensverhaal net als ieder ander. Misschien was hij gescheiden en koos hij bewust voor dit leven of misschien trok hij het niet meer na de dood van zijn dochter en besloot zich terug te trekken.
Allemaal aannames die wij mensen veel te snel maken en die vaak geheel onterecht zijn.
Wat zijn levensverhaal wel was zal niemand weten.
Nu niet.
En misschien wel nooit niet.
woensdag 19 maart 2014
Non, c'est Jean-Luc
Mensen met hart voor hun bedrijf, ik
hou ervan.
Die hun ziel en zaligheid erin leggen.
Laatst heb ik een man ontmoet die een
eigen kantoorartikelen winkel heeft.
We hadden een rol bubbeltjesplastic
nodig en we dachten dat bij hem wel te kunnen vinden.
Samen met m'n moeder ging ik op pad.
Een klein winkeltje aan de rand van het
centrum van de stad.
Vier parkeerplaatsen, onlogisch
ingedeeld. Zet je de auto op de ene plek dan zal de ander er niet
meer uitkunnen. We kenden de winkel nog van heel wat jaartjes terug,
toen ik hier nog naar school ging, toen had mijn broer een speciale
rekenmachine nodig en die hadden ze daar. Volgens mijn ouders hadden
ze van alles.
We gingen maar eens kijken of dat nog
steeds het geval was.
Ik zette mijn hand op de plastic klink
van de glazen deur en drukte hem open.
Een windmobiel tingelde en ik hoorde
gerommel ergens achter een overvolle toonbank.
'Bonjour!' klonk ergens van beneden.
Een goedemorgen terug en ik liep
verder.
Opeens verscheen er een klein mannetje
met grijze haren in een wolle groene trui achter de toonbank.
Hij bekeek mij en mijn moeder uitvoerig
en deelde ons mede dat twee mooie vrouwen op de vroege morgen hem een
goed begin van de dag gaf. Aha, we hebben te maken met een Franse
charmeur.
Daar hou ik wel van, ook al is hij oud.
Ik keek mijn ogen uit; pennen,
kladblokken, mappen in allerlei kleuren en alles helemaal
volgestouwt.
'Dames kan ik jullie helpen?' vroeg
charmeur.
'Wij zoeken bubbeltjesplastic, een
grote rol en het moet ongeveer zo dik zijn' .
Ik gooide een stukje bubbeltjesplastic
op de toonbank en hij begon erin te knijpen.
Juist bij dat soort winkeltjes, waarvan
je denkt dat hebben ze nooit, blijkt
vaak dat ze nog meer hebben dan een internetwinkel.
De man pakte zijn
bijbel (catalogus) en likte aan zijn wijsvinger. Hij bladerde erdoor
en binnen mum van tijd had hij het gevonden. 'Ah ik heb het, ik zal
het bestellen dan is het er morgen'.
Nou het was nog
sneller dan dat ik op het vinkje had kunnen klikken en het in het
winkelwagentje had kunnen slepen.
Hij knipperde een
paar keer met zijn pretoogjes en je gunt zo'n mannetje het ook
gewoon.
We zouden eind van
de week terugkomen om het op te halen.
Plots ging de
telefoon en charmeur nam op.
'Ja, nee
natuurlijk, ja dat weet je toch dat ik dat altijd voor je klaar leg.
Ik zal even je naam erop zetten Caroline dan kun je dat morgen
ophalen. O, Natasja.'
Wij grinnikten om
zijn verstrooidheid, agh ja kan een keertje gebeuren dat je je
vergist in je vaste klanten hun naam.
We kochten nog een
pen waar hij ons uiterst vriendelijk mee hielp en hij gaf een beetje
korting voor ons dames.
Eind van de week
keerden we terug.
De windmobiel
klingelde er weer lustig op los. Charmeur keek weer blij verrast toen
hij ons zag.
'Ah
twee mooie meisjes, o nee wacht een meisje en een dame'. Nou ben ik
inmiddels vijfentwintig maar agh hij bedoelde het goed en misschien
is hij gewoon een beetje blind. Ik zat rond te staren in de winkel en
ging een beetje kletsen met charmeur. Een kantoorartikelen winkel.
Maar hij verkocht ook lederen handtassen, verf en meubels. Alleen de
meubels pastten niet meer in de winkel (joh!).
Charmeur
liep naar achteren en haalde de grote rol op. Het eerste wat ik dacht
was: past dit wel in mijn Peugeotje? Maar
na drie keer heen en weer kijken naar de rol en mijn achterbankje
dacht ik wel dat het zou moeten lukken.
We wilden ook nog
een nietmachine hebben en hij liep vrolijk met ons mee.
'75 euro kost deze,
maar da's wel een hele goede' zei hij overtuigd.
Ik keek nog eens
goed op de sticker en zei 'Ik denk dat u 34 bedoeld?'
'Ja, 34 ja'.
Goed. Hij zal wel
last hebben van tijdelijke dyscalculi.
We rekenden af,
kregen weer een beetje korting, toen plots een man binnenkwam.
Charmeur lachtte
met een grote grijns, het was duidelijk dat hij de man goed kende:
'Ah Bonjour, Stephane!'
Waarop de man,
alsof het de normaalste zaak van de wereld was, zei: 'Non, c' est
Jean-Luc'
Helemaal geen
reactie erop en de heren begonnen een doodnormaal gesprek.
Blijkbaar last van
willekeurige dementie.
We propten de rol
in de auto, mijn zeer meetkundige, ahum, blik had gelijk; het pastte
precies.
We ploften in de
auto, hoorden charmeur en Jean-Luc uitbundig praten en lagen helemaal
dubbel van het lachen. Geweldig.
Zeg nou zelf wat is
nou leuker: een man met verstrooidheid, dyscalculi, willekeurige
dementie en die elke keer weer blij is om je te zien en zegt dat het
zijn dag goed maakt of 'winkelmandje' en 'verzenden'?
dinsdag 11 maart 2014
Radiostilte
Ik weet nog goed toen ik mijn auto net had.
Zo blij als een klein kind.
Hij paste precies bij me, voor anderen misschien niet, voor mij wel.
In het begin ging ik regelmatig 'op date' met mijn auto. Reed ik zomaar ergens heen, gewoon om eventjes een stukje te rijden. Alleen met mijn trots.
Als het regende vond ik onderdak bij hem,
Wanneer het stormde bleef hij stabiel.
Scheen de zon, kon ik heerlijk genieten, dakraampje open.. handen in de lucht. Ontspannen.
Wanneer het vroor warmde hij me op.
In het begin ging die vrijwel altijd glansrijk door de keuring.
Waren soms wat kleine mankementjes, maar niets om me zorgen over te maken.
Dat was altijd zo opgelost en koste weinig moeite.
En dan wist ik, voorlopig kan ik weer lekker vooruit.
Je krijgt wel de gebruikssporen. Zitten wat beschadigingen. De één kon nog prima worden bijgewerkt, de ander wat minder. Maar dat voorkom je niet. Dat overkomt alle auto's.
En dat heeft soms ook zijn charme. Als alles er altijd maar perfect uit ziet, is ook niet alles.
Je hebt van die tijden dan blijkt er van alles aan de hand.
Motortje loopt niet meer lekker, stottert, gaat niet meer lekker in zijn vooruit.
Er lekt het één en ander, het gaat niet zoals je zou willen dat het gaat en je hebt er even flink de balen van.
Je beslist dat je toch geen afstand kan doen en doet er alles aan om hem weer lekker te laten lopen.
Dat gaat niet zonder slag of stoot en 'kost' nogal wat.
Maar hé, gauw weer vergeten als het allemaal weer gesmeerd loopt.
Zo gaat dat een aantal jaren.
Totdat je merkt dat hij aan zijn einde begint te komen.
Je repareert het één en ander, maar er komen telkens weer nieuwe dingen bij.
In z'n vooruit wil die haast niet meer. En met achteruit rijden kom je ook niet ver.
Dan komt op een gegeven moment toch die zware beslissing als je volledig strandt.
De één schakelt een hulpdienst in en belt de anwb. Maar wat als het geen zin meer heeft?
Wat als het niet meer te redden valt?
Sommigen bellen een sleepdienst en brengen hem regelrecht naar de sloop.
Zijn het helemaal zat en laten hun ooit zo geliefde en gewaardeerde trots vermorzelen.
Willen er nooit meer naar kijken of even bij staan.
Gelukkig hoeft het niet altijd zo te gaan.
Ik heb het 'geluk' dat die van mij is gestrand, niet meer met mij functioneert maar die ik nog altijd koester.
Je zult inmiddels wel begrijpen dat het hier helemaal niet gaat om een auto maar om 'relaties'.
Ik had een andere toekomst voor ogen maar helaas is mijn relatie gestrand na acht jaar.
Wat moet ik er verder over zeggen, zoiets is ronduit klote.
Gelukkig hecht ik me erg aan alles en gaat vrijwel niemand naar de sloop bij mij.
Nee, deze bewaar ik. In een glazen doosje, af en toe nog even naar kijken en terugdenken aan de mooie momenten die we samen hebben gehad. We zullen beiden een andere route gaan volgen, maar gelukkig zonder wrok en veel vriendschap.
Tsjah, laat ik het zo zeggen. Binnen je relatie kom je vele drempels en stoplichten tegen, gevaarlijke kruisingen en herhalende rotondes. Sommigen vliegen gevaarlijk uit de bocht, slaan over de kop of rijden zichzelf total loss. Soms gaat het goed en kun je weer de goede weg vervolgen, maar soms moet je gewoon beiden een andere afslag nemen. Het is niet anders.
Zo blij als een klein kind.
Hij paste precies bij me, voor anderen misschien niet, voor mij wel.
In het begin ging ik regelmatig 'op date' met mijn auto. Reed ik zomaar ergens heen, gewoon om eventjes een stukje te rijden. Alleen met mijn trots.
Als het regende vond ik onderdak bij hem,
Wanneer het stormde bleef hij stabiel.
Scheen de zon, kon ik heerlijk genieten, dakraampje open.. handen in de lucht. Ontspannen.
Wanneer het vroor warmde hij me op.
In het begin ging die vrijwel altijd glansrijk door de keuring.
Waren soms wat kleine mankementjes, maar niets om me zorgen over te maken.
Dat was altijd zo opgelost en koste weinig moeite.
En dan wist ik, voorlopig kan ik weer lekker vooruit.
Je krijgt wel de gebruikssporen. Zitten wat beschadigingen. De één kon nog prima worden bijgewerkt, de ander wat minder. Maar dat voorkom je niet. Dat overkomt alle auto's.
En dat heeft soms ook zijn charme. Als alles er altijd maar perfect uit ziet, is ook niet alles.
Je hebt van die tijden dan blijkt er van alles aan de hand.
Motortje loopt niet meer lekker, stottert, gaat niet meer lekker in zijn vooruit.
Er lekt het één en ander, het gaat niet zoals je zou willen dat het gaat en je hebt er even flink de balen van.
Je beslist dat je toch geen afstand kan doen en doet er alles aan om hem weer lekker te laten lopen.
Dat gaat niet zonder slag of stoot en 'kost' nogal wat.
Maar hé, gauw weer vergeten als het allemaal weer gesmeerd loopt.
Zo gaat dat een aantal jaren.
Totdat je merkt dat hij aan zijn einde begint te komen.
Je repareert het één en ander, maar er komen telkens weer nieuwe dingen bij.
In z'n vooruit wil die haast niet meer. En met achteruit rijden kom je ook niet ver.
Dan komt op een gegeven moment toch die zware beslissing als je volledig strandt.
De één schakelt een hulpdienst in en belt de anwb. Maar wat als het geen zin meer heeft?
Wat als het niet meer te redden valt?
Sommigen bellen een sleepdienst en brengen hem regelrecht naar de sloop.
Zijn het helemaal zat en laten hun ooit zo geliefde en gewaardeerde trots vermorzelen.
Willen er nooit meer naar kijken of even bij staan.
Gelukkig hoeft het niet altijd zo te gaan.
Ik heb het 'geluk' dat die van mij is gestrand, niet meer met mij functioneert maar die ik nog altijd koester.
Je zult inmiddels wel begrijpen dat het hier helemaal niet gaat om een auto maar om 'relaties'.
Ik had een andere toekomst voor ogen maar helaas is mijn relatie gestrand na acht jaar.
Wat moet ik er verder over zeggen, zoiets is ronduit klote.
Gelukkig hecht ik me erg aan alles en gaat vrijwel niemand naar de sloop bij mij.
Nee, deze bewaar ik. In een glazen doosje, af en toe nog even naar kijken en terugdenken aan de mooie momenten die we samen hebben gehad. We zullen beiden een andere route gaan volgen, maar gelukkig zonder wrok en veel vriendschap.
Tsjah, laat ik het zo zeggen. Binnen je relatie kom je vele drempels en stoplichten tegen, gevaarlijke kruisingen en herhalende rotondes. Sommigen vliegen gevaarlijk uit de bocht, slaan over de kop of rijden zichzelf total loss. Soms gaat het goed en kun je weer de goede weg vervolgen, maar soms moet je gewoon beiden een andere afslag nemen. Het is niet anders.
donderdag 16 januari 2014
Postdief
Het was ons al een paar keer opgevallen.
's Morgens laat ik mijn hond altijd uit en gluur dan op de heenweg in de brievenbus.
Ik vergeet, standaard, altijd het sleuteltje mee te nemen met als resultaat dat ik op de terugweg op mijn tenen moet staan en mijn hand door de gleuf moet persen. Tong uit de mond en opperste concentratie.
Het ijzer maakt striemen op mijn hand en soms haal ik mijn hand er zelfs aan open. De kunst is om dan alle enveloppen en pakjes eruit te vissen.
In het begin (toen niemand mij nog kende) werd ik soms raar aangekeken alsof ik post zat te jatten.
Inmiddels zijn ze het hier wel gewend.
Echter had ik al twee keer gehad dat ik in de brievenbus had gekeken en wat erin had zien liggen. Op de terugweg mijn vrijwel dagelijkse routine vergeten, om een uur later de routine alsnog te herhalen en er achterkomen dat er ineens geen post meer in de brievenbus zit.
Je twijfelt aan jezelf of je wel goed had gekeken (ja, natuurlijk) en gaat navragen bij je medebewoners. Allen wisten van niets en er zou dus een heuse postdief in ons dorp wonen.
Bonjourrr is onze postbode. Zo heet hij natuurlijk niet maar aangezien wij namen snel vergeten en bijnamen niet, hebben wij voor deze gekozen. Waarom? Omdat hij altijd bonjour zegt met een aantal r'en eraan geplakt. Hij levert altijd onze post en pakketjes. Is nieuwsgierig wanneer er iets groots bij zit.
'Is dat voor je paarden?' 'Nee het is een gitaar, ik ga een hopeloze poging wagen mijn muzikale talenten te uiten'. 'Hoe weet u dat ik paarden heb?' 'Ik rijd er langs als ik naar huis rijd en zag je een keer in de wei'. Ah.
Regelmatig maakt hij een gitaarspelende beweging als hij mij ziet. Dan haal ik nog altijd mijn schouders op en schudt 'nee'. Met andere woorden: ik speel nog altijd geen gitaar en het ding staat te verstoffen. Maar op een dag zal ik exact weten wat hij voor me speelt met zijn luchtgitaar. Heus.
Postbode in Frankrijk zijn is geen gemakkelijke baan.
Je speelt voor psycholoog en voor drankmaatje. Meer dan eens was onze vorige postbode die we hadden toen we eerder in Frankrijk woonden behoorlijk aangeschoten.
Bonjourrr moet vaak midden op de weg stilstaan om zijn raampje open te draaien en wat mensen te kussen en de hand te geven.
Er zijn hier in de meeste plaatsen geen huisnummers dus ze moeten precies weten wie waar woont. En dat lijkt me moeilijk om dat allemaal te onthouden.
Inmiddels weet onze postbode dat wanneer de straatnaam weer eens verkeerd is geschreven het van Hollanders voor de Hollanders is.
Wij zijn grote Ebay liefhebbers en ik zie Bonjourrr altijd kijken wanneer hij weer eens wat in vuilniszakjes verpakte pakketjes uit China bij ons door de brievenbus gooit.
Van de week was het weer zover. Ik liet de hond uit en mijn moeder had in de bus gekeken, er lagen een aantal brieven in. Op de terugweg, verdwenen!
Ik had daardoor geen al te best humeur en begon te denken wie onze post had gejat.
Gezien onze buren onze aller- aller- allerbeste vrienden zijn begin je al snel aan hen te denken. Deze gedachte kon ik alweer snel in de prullenbak gooien gezien hun handen net zo groot zijn als onze hele brievenbus. De brievenbus bungelde immers niet als een sieraad aan mijn volumineuze buurvrouw dus zij kon het nooit gedaan hebben.
Plots kwam de moeder van mijn lieftallige buurman naar buiten. Ik vertelde haar het verhaal en ze was geschokt. 'Dan moet je aan Bonjourrr vragen of hij voortaan de post persoonlijk komt afgeven, doet hij bij ons ook'. Ze was uiterst verbaasd en vond dat de postdief wel lef had om het overdag te stelen.
Mijn moeder en ik bedachten een plan.
De volgende dag zou ik boven voor het raam gaan zitten en zij beneden. Met stampsignalen van boven zou ik waarschuwen als ik de verdachte zou zien. Mijn moeder zou op de deur afvliegen hem opengooien en er bovenop duiken. Ik zag al beelden voor me dat ik het klimtouw dat ik nog van de flat heb (daar voor als er brand uitbrak wij over het balkon konden klimmen en de katten en hond naar beneden konden loodsen) over het krakkemikkige balkon zou gooien. Ik zou naar beneden abseilen als een heuse commando om vervolgens ook op de dief te duiken. Misschien dat het balkon van het huis zou worden losgerukt maar beter dat dan dat die vreselijke kerel (of vrouw) onze post zou jatten.
Maar we moesten oppassen, regelmatig stoppen oudjes voor ons huis bij de brievenbus om even op het muurtje te rusten, dat we dan niet daar bovenop zouden duiken. Al zouden wij misschien wel op die manier hun bochel eruit drukken, het is toch niet de bedoeling.
Ja dat was het plan.
De hele ochtend waren we opgefokt en we zouden diegene eens een flink lesje laten leren.
Strijdlustig waren we.
De jongens kwamen terug tussen de middag van de bouwmarkt. Wij nog altijd opgefokt en vol adrenaline.
Komen ze binnen en zeggen na al hun aankopen neer te hebben gelegd: 'O, wij hadden de post nog leeggehaald toen jullie weg waren met de hond en er zat nog een brief van de gemeente tussen voor de nieuwjaarsborrel, leuk hè?'.
Dus.
's Morgens laat ik mijn hond altijd uit en gluur dan op de heenweg in de brievenbus.
Ik vergeet, standaard, altijd het sleuteltje mee te nemen met als resultaat dat ik op de terugweg op mijn tenen moet staan en mijn hand door de gleuf moet persen. Tong uit de mond en opperste concentratie.
Het ijzer maakt striemen op mijn hand en soms haal ik mijn hand er zelfs aan open. De kunst is om dan alle enveloppen en pakjes eruit te vissen.
In het begin (toen niemand mij nog kende) werd ik soms raar aangekeken alsof ik post zat te jatten.
Inmiddels zijn ze het hier wel gewend.
Echter had ik al twee keer gehad dat ik in de brievenbus had gekeken en wat erin had zien liggen. Op de terugweg mijn vrijwel dagelijkse routine vergeten, om een uur later de routine alsnog te herhalen en er achterkomen dat er ineens geen post meer in de brievenbus zit.
Je twijfelt aan jezelf of je wel goed had gekeken (ja, natuurlijk) en gaat navragen bij je medebewoners. Allen wisten van niets en er zou dus een heuse postdief in ons dorp wonen.
Bonjourrr is onze postbode. Zo heet hij natuurlijk niet maar aangezien wij namen snel vergeten en bijnamen niet, hebben wij voor deze gekozen. Waarom? Omdat hij altijd bonjour zegt met een aantal r'en eraan geplakt. Hij levert altijd onze post en pakketjes. Is nieuwsgierig wanneer er iets groots bij zit.
'Is dat voor je paarden?' 'Nee het is een gitaar, ik ga een hopeloze poging wagen mijn muzikale talenten te uiten'. 'Hoe weet u dat ik paarden heb?' 'Ik rijd er langs als ik naar huis rijd en zag je een keer in de wei'. Ah.
Regelmatig maakt hij een gitaarspelende beweging als hij mij ziet. Dan haal ik nog altijd mijn schouders op en schudt 'nee'. Met andere woorden: ik speel nog altijd geen gitaar en het ding staat te verstoffen. Maar op een dag zal ik exact weten wat hij voor me speelt met zijn luchtgitaar. Heus.
Postbode in Frankrijk zijn is geen gemakkelijke baan.
Je speelt voor psycholoog en voor drankmaatje. Meer dan eens was onze vorige postbode die we hadden toen we eerder in Frankrijk woonden behoorlijk aangeschoten.
Bonjourrr moet vaak midden op de weg stilstaan om zijn raampje open te draaien en wat mensen te kussen en de hand te geven.
Er zijn hier in de meeste plaatsen geen huisnummers dus ze moeten precies weten wie waar woont. En dat lijkt me moeilijk om dat allemaal te onthouden.
Inmiddels weet onze postbode dat wanneer de straatnaam weer eens verkeerd is geschreven het van Hollanders voor de Hollanders is.
Wij zijn grote Ebay liefhebbers en ik zie Bonjourrr altijd kijken wanneer hij weer eens wat in vuilniszakjes verpakte pakketjes uit China bij ons door de brievenbus gooit.
Van de week was het weer zover. Ik liet de hond uit en mijn moeder had in de bus gekeken, er lagen een aantal brieven in. Op de terugweg, verdwenen!
Ik had daardoor geen al te best humeur en begon te denken wie onze post had gejat.
Gezien onze buren onze aller- aller- allerbeste vrienden zijn begin je al snel aan hen te denken. Deze gedachte kon ik alweer snel in de prullenbak gooien gezien hun handen net zo groot zijn als onze hele brievenbus. De brievenbus bungelde immers niet als een sieraad aan mijn volumineuze buurvrouw dus zij kon het nooit gedaan hebben.
Plots kwam de moeder van mijn lieftallige buurman naar buiten. Ik vertelde haar het verhaal en ze was geschokt. 'Dan moet je aan Bonjourrr vragen of hij voortaan de post persoonlijk komt afgeven, doet hij bij ons ook'. Ze was uiterst verbaasd en vond dat de postdief wel lef had om het overdag te stelen.
Mijn moeder en ik bedachten een plan.
De volgende dag zou ik boven voor het raam gaan zitten en zij beneden. Met stampsignalen van boven zou ik waarschuwen als ik de verdachte zou zien. Mijn moeder zou op de deur afvliegen hem opengooien en er bovenop duiken. Ik zag al beelden voor me dat ik het klimtouw dat ik nog van de flat heb (daar voor als er brand uitbrak wij over het balkon konden klimmen en de katten en hond naar beneden konden loodsen) over het krakkemikkige balkon zou gooien. Ik zou naar beneden abseilen als een heuse commando om vervolgens ook op de dief te duiken. Misschien dat het balkon van het huis zou worden losgerukt maar beter dat dan dat die vreselijke kerel (of vrouw) onze post zou jatten.
Maar we moesten oppassen, regelmatig stoppen oudjes voor ons huis bij de brievenbus om even op het muurtje te rusten, dat we dan niet daar bovenop zouden duiken. Al zouden wij misschien wel op die manier hun bochel eruit drukken, het is toch niet de bedoeling.
Ja dat was het plan.
De hele ochtend waren we opgefokt en we zouden diegene eens een flink lesje laten leren.
Strijdlustig waren we.
De jongens kwamen terug tussen de middag van de bouwmarkt. Wij nog altijd opgefokt en vol adrenaline.
Komen ze binnen en zeggen na al hun aankopen neer te hebben gelegd: 'O, wij hadden de post nog leeggehaald toen jullie weg waren met de hond en er zat nog een brief van de gemeente tussen voor de nieuwjaarsborrel, leuk hè?'.
Dus.
maandag 6 januari 2014
Tijdbom
Het was een gewoon stel.
Burgerlijk noemen ze dat geloof ik.
Elk jaar op vakantie, altijd met dezelfde Alpen Kreuzer vouwwagen. Beiden waren ze dol op dat ding. Wel altijd op vakantie in eigen land. Frankrijk had volgens hen alles wat je maar kan wensen.
Waarom moeilijk doen met de taal als het ook makkelijk kan? Iets wat Fransen wel vaker denken.
Ze was eind zestig toen het noodlot toesloeg.
Een koude oktobernacht was het, ze werd rond drie uur wakker en voelde zich niet lekker. Ze knipte het bedlampje aan en graaide slaapdronken op het nachtkastje zoekende naar haar bril. Ze maakte haar man, Luc, wakker. Ze vertelde hem dat ze zich niet zo lekker voelde en dat ze beneden even wat water ging drinken. Hij knorde wat terug.
Langzaam liep ze naar beneden en ergerde zich aan de ladder die al jaren vervangen zou worden door een vaste trap. Luc had al meerdere malen beloofd de trap te vervangen, dat riep hij al toen ze beiden achterin de vijftig waren. Inmiddels beiden tien jaar rijker en beiden wat kraakbeen armer.
Met trillende benen klom ze voorzichtig de laatste treden naar beneden en liep richting keuken.
Luc schrok plots wakker van een doffe klap.
Hij wreef in zijn ogen en merkte op dat zijn vrouw niet meer naast hem lag.
Hij stapte uit bed en trok zijn pantoffels aan, klom voorzichtig de ladder af en liep richting keuken.
En daar lag ze. Naast het kookeiland. Bewegingsloos.
Hij knielde naast haar neer en schudde haar levenloze lichaam heen en weer.
Geen reactie.
Vlug pakte hij de telefoon en belde de ambulance. Met trillende stem meldde hij zijn adres en legde hij de situatie uit.
Maar in Frankrijk zijn de afstanden groot en hij wist; als hij nu niet iets zelf zou proberen zou het hoe dan ook te laat zijn.
Geen ervaring hebbende, begon hij een poging te wagen haar te reanimeren. Als een bezetene drukte hij op haar borst, probeerde mond op mond beademing. Na vijf minuten gebeurde er nog altijd niets en hij raakte in paniek. Hij ging bovenop haar zitten en pakte haar schouders beet en schudde haar krachtig door elkaar.
Wanhoop. Pure wanhoop.
Geen reactie.
Na een half uur kwamen de ambulancebroeders binnen en troffen het levenloze lichaam aan van de vrouw en een man die helemaal de weg kwijt was. Hij zat in elkaar gezakt naast het lichaam van zijn vrouw en hield haar hand vast. De broeders voelden haar pols, keken elkaar aan en schudde hun hoofd horizontaal heen en weer. Alles ging aan hem voorbij. Hij werd op een stoel gezet met een deken. Kreeg een glas water en mensen praatten tegen hem, wat en wie, dat wist hij niet meer. Hij werd naar een andere kamer gebracht maar schuivelde ongemerkt terug naar de keuken terwijl mensen bezig waren met het lichaam.
Een brancard, zijn vrouw erop.
Haar arm viel langs de brancard en een man pakte hem op en legde hem terug op haar buik. Een witte hoes met rits werd om haar heen getrokken en ze werd weggereden, langs hem.
Zijn vrouw. Slechts nog een omhulsel in een tweede, wit plastic omhulsel.
De ongelijke vloer deed het lichaam schudden en hij hoorde de zak ritselen.
'Désolé monsieur' is het enige zinnetje wat hij zich nog kon herinneren van de waarschijnlijk vele woorden die werden uitgesproken die nacht.
De begrafenis volgde.
Kinderen hadden ze niet.
Vrienden steunden hem waar ze konden maar het ging steeds slechter met Luc.
Hij voelde zich verloren en begreep er niets van.
Waar hij vroeger zo vol was van passie en liefde, voelde hij zich nu leeg en vulde deze leegte op met alcohol.
Het ging bergafwaarts. Hij stootte mensen af en sloot zichzelf op. Vrienden vonden het te moeilijk en raakte hij kwijt. Hij maakte niet meer schoon en begon allerlei dingen te verzamelen.
Vroeger heeft hij geschiedenisles gegeven en was altijd gefascineerd geweest door oude voertuigen en wapens. Het terrein begon steeds voller te raken met autowrakken, oud ijzer, jerrycans, lege flessen en banden.
Van een geliefd man veranderde hij naar de dorpsgek.
Mensen zagen hem alleen in zijn eigen tuin en een enkele keer ging hij naar de dorpswinkel voor drank en wat eten. Voor de rest zat hij waarschijnlijk alleen binnen, in de bergen afval.Gras was nog amper te zien en de voorheen prachtig aangelegde tuin was een vuilnisbelt geworden. Het prieeltje dat zijn vrouw zo mooi vond was inmiddels verroest en er hing gescheurd landbouwplastic overheen.
De verhalen over Luc werden steeds groter evenals zijn 'puinhoop'.
Mensen werden bang van hem. Hij dreigde wel eens met een jachtgeweer in de ene hand en een fles ricard in de andere.
Stond hij in zijn tuin te schreeuwen naar niets of niemand.
Hij dreigde op een gegeven moment explosieven te hebben en het hele dorp op te blazen. Hij had genoeg van iedereen en alle leugens. Politie werd niet ingeschakeld omdat het altijd bij loze bedreigingen bleef en iedereen hem niet nog meer op de kast wilde jagen. Hij had immers al genoeg meegemaakt en het laatste wat ze wilden was een zeventiger de gevangenis in sturen. Iedereen was 'fou' volgens hem. Hij besefte helaas niet dat hij zelf iedereen had afgestoten en anderen beseften niet dat ze hem meer hulp hadden moeten bieden.
Waar het moeilijk werd namen mensen al snel de benen en kozen voor de makkelijke weg. Maar die weg hoeft niet altijd de beste te zijn. Zo liet deze situatie zien.
Luc kwam na een aantal weken plots verdwenen te zijn net zo plotseling weer thuis met een kunstbeen. Hoe en wat er was gebeurd wist niemand.
Zo kreupelde hij nog jaren met een zwarte wandelstok door de tuin, hij had inmiddels geen tand meer in de mond en was vrijwel onverstaanbaar.
Soms lag hij buiten te slapen bij een autowrak met een fles drank naast hem.
Mensen keken hem na en als hij hen aankeek keken zij weer weg.
Hij verbitterde steeds meer en zat gevangen in zijn eigen gedachten, in zijn eigen lichaam en in zijn eigen puinhoop.
Een erg koude decembernacht werd Luc wakker. Zijn hoofd tolde en hij had enorme hoofdpijn. Hij kwam van zijn smerige matras en er vielen blikjes en vuile was op de grond van het bed. Op kunst- en blote voet schuifelde hij richting het gat in de vloer. Door een doolhof van kranten, flessen, lege verpakkingen en etensresten.
Hij wilde even wat water drinken en een aspirine innemen en zette zijn voet op de eerste trede van de nog altijd niet vervangen ladder. Verslapt en nog half dronken viel hij achterover en bleef met zijn voeten haken achter een trede waardoor zijn kunstbeen van zijn lijf slingerde en met een klap op de grond viel.
Hij hoorde een keiharde knak en voelde een enorme scheut door zijn lijf en hij wist; enkel gebroken. Hij schreeuwde het uit en donderde naar beneden. En daar lag hij.
Hij kon geen kant op, zijn kunstbeen kon hij niet bereiken en hij had vreselijke pijn.
Vele weken later werd hij pas gevonden.
De buren vonden dat het nogal stonk als ze voorbij zijn huis liepen en waren bang dat hij weer eens met chemicaliën bezig was. Voor de zekerheid stuurde ze er toch even een politieman op af om een kijkje te nemen wat hij allemaal aan het doen was. Dorpbewoners zelf durfden niet meer op zijn erf te komen gezien zijn wispelturige gedrag en zijn dreigingen met explosieven.
Binnen trof de politieagent een ontbindend lichaam aan onder de trap.
Het zou een langzame dood zijn geweest. Uitdroging, verhongering, zelfbevuiling en niet te vergeten in de koudste maanden van het jaar.
Het huis heeft jaren te koop gestaan. Alle rotzooi is gebleven waar het was. Vrijwel nooit een kijker.
Was er een kijker dan werd hij door de buurtbewoners ingelicht dat de geest van de 'gek' er nog wel eens zou kunnen zitten en dat er explosieven in het huis zouden zijn. Geen kijker die daar ooit naar binnen ging.
Tot er op een dag een stel kwam kijken die van de makelaar gerust alleen een kijkje mochten nemen (sleutels waren er niet meer en de boel stond gewoon open of was vergaan).
Ze zagen mogelijkheden en hadden weinig geld. Gezien het huis onverkoopbaar leek is het aan dit jonge stel verkocht voor acht duizend euro. Ze waren helemaal gelukkig en begonnen met puin ruimen.
Weken later en zeven containers met afval verder hadden ze bijna alle rotzooi opgeruimd. Buiten was bijna alles weg en binnen deden ze de laatste kamer.
Plots ontdekte ze een deur.
Met grof geweld werd deze opengemaakt en beneden bleek nog een volledige kelder te zijn. Vol met dozen. Velen leeg, maar in een aantal troffen ze vrouwen kleding aan, boeken en foto's. Van Luc en zijn vrouw.
Ze belden de makelaar en die had geen idee dat er een kelder onder zat. Een aangename verrassing voor het jonge stel.
Na ook die spullen, die ooit van onschatbare waarde waren geweest voor de vorige bewoners en nu werden gezien als rommel, te hebben weggegooid was het huis leeg.
Met de nieuwjaarsborrel maakte het stel kennis met de buurtbewoners en kregen alle verhalen te horen. Ze schrokken ervan maar waren blij dat ze het niet wisten.
Explosieven zijn nooit gevonden. En het stel begon langzaam het huisje eigen te maken.
Op een gegeven moment wilden ze de tuin onder handen nemen, er moest immers nieuw gras worden gezaaid na al het puin wat het kapot had gemaakt en ze wilden graag een moestuin aanleggen.
Het was een flinke tuin en alles was door de natuur overgenomen. Bosjes waren enorm dicht begroeid.
Tijdens het snoeien kwam het stel plots iets tegen. Zwart landbouwplastic met een paar bakstenen erop. Er zat iets groots en rechthoekigs onder.
'Nou die gek heeft klaarblijkelijk nog één laatste verrassing voor ons achtergelaten' was de reactie van de jongeman.
Ze knipten de doorns en takken weg en trokken het zeil eraf.
En troffen aan: de Alpen Kreuzer vouwwagen.
Burgerlijk noemen ze dat geloof ik.
Elk jaar op vakantie, altijd met dezelfde Alpen Kreuzer vouwwagen. Beiden waren ze dol op dat ding. Wel altijd op vakantie in eigen land. Frankrijk had volgens hen alles wat je maar kan wensen.
Waarom moeilijk doen met de taal als het ook makkelijk kan? Iets wat Fransen wel vaker denken.
Ze was eind zestig toen het noodlot toesloeg.
Een koude oktobernacht was het, ze werd rond drie uur wakker en voelde zich niet lekker. Ze knipte het bedlampje aan en graaide slaapdronken op het nachtkastje zoekende naar haar bril. Ze maakte haar man, Luc, wakker. Ze vertelde hem dat ze zich niet zo lekker voelde en dat ze beneden even wat water ging drinken. Hij knorde wat terug.
Langzaam liep ze naar beneden en ergerde zich aan de ladder die al jaren vervangen zou worden door een vaste trap. Luc had al meerdere malen beloofd de trap te vervangen, dat riep hij al toen ze beiden achterin de vijftig waren. Inmiddels beiden tien jaar rijker en beiden wat kraakbeen armer.
Met trillende benen klom ze voorzichtig de laatste treden naar beneden en liep richting keuken.
Luc schrok plots wakker van een doffe klap.
Hij wreef in zijn ogen en merkte op dat zijn vrouw niet meer naast hem lag.
Hij stapte uit bed en trok zijn pantoffels aan, klom voorzichtig de ladder af en liep richting keuken.
En daar lag ze. Naast het kookeiland. Bewegingsloos.
Hij knielde naast haar neer en schudde haar levenloze lichaam heen en weer.
Geen reactie.
Vlug pakte hij de telefoon en belde de ambulance. Met trillende stem meldde hij zijn adres en legde hij de situatie uit.
Maar in Frankrijk zijn de afstanden groot en hij wist; als hij nu niet iets zelf zou proberen zou het hoe dan ook te laat zijn.
Geen ervaring hebbende, begon hij een poging te wagen haar te reanimeren. Als een bezetene drukte hij op haar borst, probeerde mond op mond beademing. Na vijf minuten gebeurde er nog altijd niets en hij raakte in paniek. Hij ging bovenop haar zitten en pakte haar schouders beet en schudde haar krachtig door elkaar.
Wanhoop. Pure wanhoop.
Geen reactie.
Na een half uur kwamen de ambulancebroeders binnen en troffen het levenloze lichaam aan van de vrouw en een man die helemaal de weg kwijt was. Hij zat in elkaar gezakt naast het lichaam van zijn vrouw en hield haar hand vast. De broeders voelden haar pols, keken elkaar aan en schudde hun hoofd horizontaal heen en weer. Alles ging aan hem voorbij. Hij werd op een stoel gezet met een deken. Kreeg een glas water en mensen praatten tegen hem, wat en wie, dat wist hij niet meer. Hij werd naar een andere kamer gebracht maar schuivelde ongemerkt terug naar de keuken terwijl mensen bezig waren met het lichaam.
Een brancard, zijn vrouw erop.
Haar arm viel langs de brancard en een man pakte hem op en legde hem terug op haar buik. Een witte hoes met rits werd om haar heen getrokken en ze werd weggereden, langs hem.
Zijn vrouw. Slechts nog een omhulsel in een tweede, wit plastic omhulsel.
De ongelijke vloer deed het lichaam schudden en hij hoorde de zak ritselen.
'Désolé monsieur' is het enige zinnetje wat hij zich nog kon herinneren van de waarschijnlijk vele woorden die werden uitgesproken die nacht.
De begrafenis volgde.
Kinderen hadden ze niet.
Vrienden steunden hem waar ze konden maar het ging steeds slechter met Luc.
Hij voelde zich verloren en begreep er niets van.
Waar hij vroeger zo vol was van passie en liefde, voelde hij zich nu leeg en vulde deze leegte op met alcohol.
Het ging bergafwaarts. Hij stootte mensen af en sloot zichzelf op. Vrienden vonden het te moeilijk en raakte hij kwijt. Hij maakte niet meer schoon en begon allerlei dingen te verzamelen.
Vroeger heeft hij geschiedenisles gegeven en was altijd gefascineerd geweest door oude voertuigen en wapens. Het terrein begon steeds voller te raken met autowrakken, oud ijzer, jerrycans, lege flessen en banden.
Van een geliefd man veranderde hij naar de dorpsgek.
Mensen zagen hem alleen in zijn eigen tuin en een enkele keer ging hij naar de dorpswinkel voor drank en wat eten. Voor de rest zat hij waarschijnlijk alleen binnen, in de bergen afval.Gras was nog amper te zien en de voorheen prachtig aangelegde tuin was een vuilnisbelt geworden. Het prieeltje dat zijn vrouw zo mooi vond was inmiddels verroest en er hing gescheurd landbouwplastic overheen.
De verhalen over Luc werden steeds groter evenals zijn 'puinhoop'.
Mensen werden bang van hem. Hij dreigde wel eens met een jachtgeweer in de ene hand en een fles ricard in de andere.
Stond hij in zijn tuin te schreeuwen naar niets of niemand.
Hij dreigde op een gegeven moment explosieven te hebben en het hele dorp op te blazen. Hij had genoeg van iedereen en alle leugens. Politie werd niet ingeschakeld omdat het altijd bij loze bedreigingen bleef en iedereen hem niet nog meer op de kast wilde jagen. Hij had immers al genoeg meegemaakt en het laatste wat ze wilden was een zeventiger de gevangenis in sturen. Iedereen was 'fou' volgens hem. Hij besefte helaas niet dat hij zelf iedereen had afgestoten en anderen beseften niet dat ze hem meer hulp hadden moeten bieden.
Waar het moeilijk werd namen mensen al snel de benen en kozen voor de makkelijke weg. Maar die weg hoeft niet altijd de beste te zijn. Zo liet deze situatie zien.
Luc kwam na een aantal weken plots verdwenen te zijn net zo plotseling weer thuis met een kunstbeen. Hoe en wat er was gebeurd wist niemand.
Zo kreupelde hij nog jaren met een zwarte wandelstok door de tuin, hij had inmiddels geen tand meer in de mond en was vrijwel onverstaanbaar.
Soms lag hij buiten te slapen bij een autowrak met een fles drank naast hem.
Mensen keken hem na en als hij hen aankeek keken zij weer weg.
Hij verbitterde steeds meer en zat gevangen in zijn eigen gedachten, in zijn eigen lichaam en in zijn eigen puinhoop.
Een erg koude decembernacht werd Luc wakker. Zijn hoofd tolde en hij had enorme hoofdpijn. Hij kwam van zijn smerige matras en er vielen blikjes en vuile was op de grond van het bed. Op kunst- en blote voet schuifelde hij richting het gat in de vloer. Door een doolhof van kranten, flessen, lege verpakkingen en etensresten.
Hij wilde even wat water drinken en een aspirine innemen en zette zijn voet op de eerste trede van de nog altijd niet vervangen ladder. Verslapt en nog half dronken viel hij achterover en bleef met zijn voeten haken achter een trede waardoor zijn kunstbeen van zijn lijf slingerde en met een klap op de grond viel.
Hij hoorde een keiharde knak en voelde een enorme scheut door zijn lijf en hij wist; enkel gebroken. Hij schreeuwde het uit en donderde naar beneden. En daar lag hij.
Hij kon geen kant op, zijn kunstbeen kon hij niet bereiken en hij had vreselijke pijn.
Vele weken later werd hij pas gevonden.
De buren vonden dat het nogal stonk als ze voorbij zijn huis liepen en waren bang dat hij weer eens met chemicaliën bezig was. Voor de zekerheid stuurde ze er toch even een politieman op af om een kijkje te nemen wat hij allemaal aan het doen was. Dorpbewoners zelf durfden niet meer op zijn erf te komen gezien zijn wispelturige gedrag en zijn dreigingen met explosieven.
Binnen trof de politieagent een ontbindend lichaam aan onder de trap.
Het zou een langzame dood zijn geweest. Uitdroging, verhongering, zelfbevuiling en niet te vergeten in de koudste maanden van het jaar.
Het huis heeft jaren te koop gestaan. Alle rotzooi is gebleven waar het was. Vrijwel nooit een kijker.
Was er een kijker dan werd hij door de buurtbewoners ingelicht dat de geest van de 'gek' er nog wel eens zou kunnen zitten en dat er explosieven in het huis zouden zijn. Geen kijker die daar ooit naar binnen ging.
Tot er op een dag een stel kwam kijken die van de makelaar gerust alleen een kijkje mochten nemen (sleutels waren er niet meer en de boel stond gewoon open of was vergaan).
Ze zagen mogelijkheden en hadden weinig geld. Gezien het huis onverkoopbaar leek is het aan dit jonge stel verkocht voor acht duizend euro. Ze waren helemaal gelukkig en begonnen met puin ruimen.
Weken later en zeven containers met afval verder hadden ze bijna alle rotzooi opgeruimd. Buiten was bijna alles weg en binnen deden ze de laatste kamer.
Plots ontdekte ze een deur.
Met grof geweld werd deze opengemaakt en beneden bleek nog een volledige kelder te zijn. Vol met dozen. Velen leeg, maar in een aantal troffen ze vrouwen kleding aan, boeken en foto's. Van Luc en zijn vrouw.
Ze belden de makelaar en die had geen idee dat er een kelder onder zat. Een aangename verrassing voor het jonge stel.
Na ook die spullen, die ooit van onschatbare waarde waren geweest voor de vorige bewoners en nu werden gezien als rommel, te hebben weggegooid was het huis leeg.
Met de nieuwjaarsborrel maakte het stel kennis met de buurtbewoners en kregen alle verhalen te horen. Ze schrokken ervan maar waren blij dat ze het niet wisten.
Explosieven zijn nooit gevonden. En het stel begon langzaam het huisje eigen te maken.
Op een gegeven moment wilden ze de tuin onder handen nemen, er moest immers nieuw gras worden gezaaid na al het puin wat het kapot had gemaakt en ze wilden graag een moestuin aanleggen.
Het was een flinke tuin en alles was door de natuur overgenomen. Bosjes waren enorm dicht begroeid.
Tijdens het snoeien kwam het stel plots iets tegen. Zwart landbouwplastic met een paar bakstenen erop. Er zat iets groots en rechthoekigs onder.
'Nou die gek heeft klaarblijkelijk nog één laatste verrassing voor ons achtergelaten' was de reactie van de jongeman.
Ze knipten de doorns en takken weg en trokken het zeil eraf.
En troffen aan: de Alpen Kreuzer vouwwagen.
Abonneren op:
Posts (Atom)