Het begint allemaal met een accordeonmuziekje, je ziet een aantal mooie mensen kaasjes eten midden op een prachtig groen grasveld, je ziet paarse lavendelvelden op de achtergrond, je zit heerlijk te lunchen in je frivole jurkje of je stoere tuinbroek met andere mooie mensen, citroën deux chevaux's met uiteraard een rietenmandje op het dak of op het achterklepje die langsrijden en toeteren, een man met een pinopet fietst voorbij, een vrouw schuift aan met een goudglanzende baguette onder haar arm, glazen bloedrode wijn, een knappe gespierde Fransoos of slanke Française zegt de meest romantische dingen in je oor, je valt in katzwijm...
Het avondeten; het bourgondische leven! Een tafel mooi gedekt met een rood katoenen tafelkleed; kandelaars met witte kaarsen die er de Franse romantiek aan toevoegen. Wederom een accordeonmuziekje dat melodieus in je oren danst, de coq au vin, de boeuf bourguignon, de époisse... alles zie je voorbij komen. Stokbrood met kruidenboter, een knetterend openhaardje. Uren zit je aan tafel. Er wordt gezongen, er worden verhalen verteld, er wordt gedanst en er wordt vooral gegeten, veel gegeten.
Je gaat naar bed; je loopt een oude houten trap op die kraakt. Je doet de deur sierlijk open en ziet daar een mooie steigerhouten vloer liggen in de kamer, een prachtig eiken bed met een gewhitewashte kast ernaast. Op het bed ligt een kanten sprei en hij ruikt naar verse was die buiten heeft gehangen tussen de velden waar ze net hebben gehooid. De kussens zijn antracietgrijs met donker grijs geborduurde letters erop: 'amour'. Je neemt een bad en duikt dan heerlijk je bed in; wat een zaligheid, vooral met de gedachte dat je morgen wakker wordt en je meteen een typisch Frans ontbijt mag nuttigen.
Je staat op; de zon schijnt door de luiken.
Je gaat op de rand van het bed zitten en schuift je pantoffels in.
Een tafel gedekt; croissants pur beurre die net bij de bakker zijn gehaald, overheerlijke eigengemaakte bramenjam en een lekker kop koffie. Een verse baguette erbij en die beleg je met een plakje emmentaler.
Het idee dat je hierna alweer zowat gaat lunchen... je maag maakt een vreugdesprongetje.
Oh la douce France, wie wil dat nou niet?
Kijk dit is allemaal heel leuk; maar dit is natuurlijk wat de televisiereclames en de bladen ons wijsmaken. Ik moet zeggen het is geweldig; maar ik ga toch echt even dat beeld flink verstoren.
Die accordeonmuziek is leuk hoor; maar dag in; dag uit komt toch echt je neus uit. Mensen in Anost gaan weg als het fête de la vielle is en komen pas weer terug als de 'ellende' voorbij is. Dus nee, niet alle Fransen houden van accordeons. Dat groene grasveld is mooi, maar met te warm en droog weer is het toch echt geel. Ik heb overigens nog nooit een aantal mooie mannen en vrouwen zien lunchen; wel in een frivool jurkje of in een stoere tuinbroek alleen kwam dat niet tot zijn recht door het lijf wat erin zat of de leeftijd die het droeg. Jammer, geen coca cola light break momentje.
En de Nederlanders en de toeristen die hier komen dragen nog vaker een pinopet dan de oude Franse mannetjes zelf. Dan denken ze erbij te horen; maar eigenlijk steken ze af.
De Deux chevaux's die ik hier rond zie rijden (en tevens het merendeel van alle andere auto's) zitten onder de deuken en de krassen; dat is namelijk het typische beeld van Franse auto's hier à la campagne, niks geen glanzende lelijk eendjes met een rieten koffertje, ja of het is weer zo'n Hollander die te veel naar de Boursin reclame heeft gekeken...
Fietsen doen ze hier nauwelijks, het is hier veel te stijl, ze nemen nog de auto om naar de bakker op de hoek te gaan! En die vrouw die met de baguette aanschuift, daar hing toch echt een bos haar onder de oksels... eet jij maar mooi die baguette met glanslaag op en die glans komt niet van het bakken.
De glazen rode wijn, dat is zeker wel waar! Alleen gaat dat lang niet altijd met mate. Alcoholmisbruik is hier helaas zowat de nummer 1 'ziekte'.
Maar die taal ja, die is fantastisch; zelfs als die man die naast je zit de tandeloze burgemeester blijkt te zijn en iets zwoel in je oor sputtert.
Hierna volgt meestal, indien dit kan, een siësta.
En dan nu op naar het avondeten; niets geen katoenen lakens; al eerder vermeldt, plastic is fantastic! Dus het tafelzeiltje wordt afgenomen en bedekt met borden. Je eet gewoon, niets bijzonders. De openhaard brandt alleen als praktisch iets, voor als het koud is. Kaarsen kosten hier een fortuin en velen Fransen kennen het woord 'gezellig' niet (is niet voor niets alleen in Nederland bekend!). Hier wordt niet gegeten met kaarslicht of een knisperend openhaardje. Nee, hier heb je gewoon de TL-balk op je bord schijnen. Ik ken een restaurant dat van Nederlanders was en door Fransen is overgenomen. Super gezellig tentje was het, het enige dat de nieuwe Franse eigenaars aan het interieur van het restaurant veranderd hebben zijn de lampen. Daar moest natuurlijk even een flink aantal wattage in gedraaid worden! Barbecueën doen wij altijd uitgebreid; vleesje voor vleesje. Hier gooien ze alles in één keer erop en met een beetje geluk eet je het nog binnen op ook (anders duurt het toch veel te lang?).
Ga je in een typisch Frans huis met Franse inrichting naar bed dan loop je de trap op, je probeert de deur sierlijk open te zwaaien maar die knelt gezien hij scheef erin is gezet. Na een flinke duw heb je hem dan toch open en bewonderd de koude stenen tomettes vloer. Op je te kleine eiken bed ligt inderdaad een sprei die ruikt naar mottenballen. En sierkussentjes zijn er soms maar die slaan altijd de plank mis.
Je staat op, de zon schijnt door de luiken.
Je gaat op de rand van het bed zitten en schuift je pantoffels in.
Een tafel gedekt; croissants pur beurre maar gezien de bakker te ver is zijn ze van gisteren. Ze zijn droog en klef. Maar daar weten de Fransen wel raadt mee!
Jij kauwt op je kleffe rubberen croissant en ziet je tafelgenoot zijn croissant belegd met jam in de thee drenken en naar binnen slurpen. En je baguette kun je wel vergeten met je plakje kaas, hier eten ze vooral een baguette om het bord schoon te maken. Je maag trekt samen en heeft ineens geen honger meer.
En al helemaal niet als je weet dat je vanavond tête de veau moet eten...
Oh la douce France wie wil dat nou niet?
Och jeetje... ik hoop nou niet dat je Franse beeld is verprutst. Want eigenlijk is dat helemaal niet mijn bedoeling, nee. Natuurlijk had ik ook die beelden in mijn hoofd, maar ik ben zo blij dat dit niet de werkelijkheid is! Moet je toch eens voorstellen dat de wereld zo perfect was. Dan was er toch niets meer aan? Ik hou van die tandeloze mensen, de ongeorganiseerde rotzooi, de bizarre inrichtingen (dan denk je, goh zo'n zooitje is het bij mij thuis toch eigenlijk niet!) en de voor mij vreemde eetgewoontes. Het is gewoon een kwestie van wennen.
En tsjah... vele Fransen denken ook dat wij allemaal op klompen lopen, dat we altijd tulpen op tafel hebben staan, dat we elke dag Goudse kaas eten, dat Nederland één grote windmolen is en dat onze toiletten bezaaid zijn met delftsblauwe tegeltjes. En alle mannen gaan naar de wallen en we zijn constant zo stoned als een garnaal. Want in Pays-Bas kan alles!
 |
| Verkeerd beeld... |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten