Zonnetje in huis

"Wanneer wordt het nou zomer?" "Alweer regen, dag in, dag uit" "We slaan de zomer over hoor!" "Ik heb het koud" "Gadverdamme ik heb een zomerdepressie".

Klaag, klaag, klaag. Ik doe het zelf ook wel eens maar als iets mij de neus uitkomt zijn het al die mensen die zo vreselijk klagen over het weer. Ik kan mijn Facebook niet openen of ik zie alweer zo'n zeurbericht staan. Helga de weervrouw, die nog net niet sorry zegt aan het einde van het weerbericht en mijn vader is ook een enorme klaagsnor. Als het één dag mooi weer is, dan klaagt hij al dat het morgen weer slecht wordt. En dan denk je dat je eindelijk verlost bent van al die zeurende Nederlanders die zelfs in de supermarkt klagen over het weer. Nee hoor, hier lopen ze namelijk ook rond, ja ook Nederlanders maar ook de Fransen klagen steen en been. Van velen hoor ik dat het hier in heel wat jaren niet zo slecht is geweest en dat ze het zat zijn. Ik kan het me van sommigen wel voorstellen, hun moestuinen onder water en alle planten naar de maan. Maar dat hoef ik niet elke dag te horen of te lezen op internet. Vroeger zeurde ik ook dagelijks over het weer. Totdat iemand mij een helder inzicht gaf.

Als je klaagt ben je negatief; eerder zei ik dan; "nee hoor ik gooi het eruit, ik moet er toch vanaf?". Totdat ik bewust erop ben gaan letten wanneer ik aan het klagen was (vooral over het weer) dit inzicht leerde mij om je af te vragen of het helpt door zo negatief te doen. Wordt daardoor het weer beter? Zal daardoor de zon gaan schijnen? Gaan de mensen jou een gezellig gezelschap vinden om bij te zitten? Word je er zelf beter van door alles zo negatief in te zien?
Wel verdraaid; ik kwam er zowaar achter dat het hielp. Ik kan het altijd alleen heel moeilijk bij anderen aan hun verstand peuteren. Maar als het regent word ik er niet meer zo anders van. Natuurlijk zou ik graag willen dat het lekker weer wordt maar waarom zou ik daar anderen - en vooral mezelf -  mee lastig vallen?

Mooi voorbeeldje over onzinnig klagen; laatst was hier op het plein een vide grenier (rommelmarkt) een Nederlandse vrouw liep daar met haar zeiksnor (haar man). Ze gingen beiden hun eigen route over het pleintje en op een gegeven ogenblik kwamen ze elkaar weer tegen. Ik liep erachter en kon heerlijk meegenieten van de melodieuze klaagzang. "Agh schatje, wat heb je nou weer gekocht... een oud stoffig koffertje" "Ja leuk hè! Is toch enig als decoratiemateriaal! was maar vier euro" "WAT! EEN TIENTJE! Ben je nou helemaal van het toilet getrokken (het was best een keurig stel)" "Nee, ik zeg toch, vier euro" "Ja, maar dat is TIEN gulden!".
En daar is weer zo'n guldengriezel... die zeurt geheid bij de snackbar dat je vroeger patat had voor een gulden en dat je er nu één vijfentwintig voor betaald en dat is nog in euro's ook! Of dat de lonen van de jongeren zo hoog liggen nu, "vroeger verdiende vaders veel minder dan jou zoon, en ik moest er nog harder voor werken ook!". Ja, maar vroeger had je ook een auto voor vijfentwintig gulden (ben soms jaloers dat mijn moeder een lelijk eend heeft gehad voor honderd gulden).
De vrouw keek beteuterd naar haar koffertje waar ze zo trots op was en haar glimlach transformeerde in hangende mondhoeken en ze sloeg haar ogen neer, vervolgens wilde ze naar huis.
Ik wilde bijna in mijn handen klappen. Weer onnodig gezeur en geklaag en wat is er mee bereikt? Een droevige echtgenote, een vergalde dag, tien gulden lichter die je niet meer terug krijgt en een stoffig koffertje rijker.

Vide Grenier

Weet je trouwens hoeveel voordelen regen heeft? Ik hoef de waterbak van mijn paarden niet zelf iedere dag bij te vullen, de rivieren stromen hard dus als je wilt raften is dit je kans, als je slim bent vang je het water op en kun je daar straks als het hoogzomer is (o nee hè, dan vind iedereen het weer te warm) je planten van water geven, je rubberboot die je voor een prikkie op de kop hebt weten te tikken kun je in je eigen tuin (of nabijgelegen weiland) uittesten, ik kan mijn hond gewoon loslaten in het bos want er is verder toch niemand (niet dat hij vals is, maar andere honden springt hij naar het gezicht en daar zijn ze niet zo blij mee) én ik kan mijn gemaakte dakje van mijn auto nu prima testen of hij waterproof is. Nou zo kan ik heus nog wel even doorgaan.

Met andere woorden; denk na voordat je zeurt, wordt een zonnetje in huis ook al regent het pijpenstelen.
Dan zal je zien dat ook dat niet zal helpen, de zon gaat er echt niet harder om schijnen, de wolken verdwijnen er ook niet door maar wat zal je je beter voelen en mensen om je heen ook.

Bij mij heeft het ook geholpen.

Zo; tijd om af te ronden, moet nog stofzuigen want word niet goed van die haren van alle beesten. Als het nou mooier weer zou worden, zouden ze ook van die rui af zijn.

Één schat, twee waardes

Het regent; druppels vallen op de bladeren van de bomen die in bloei staan en er is een zachte wind aanwezig in het bos. Na een aantal kilometer te hebben gereden is hij uit de stad aangekomen op het bospad om huiswaarts te gaan. Van zijn paard komt damp af, bezweet en dorstig laat hij zijn paard het hoofd zakken om wat te drinken uit een riviertje die inmiddels is ontstaan door de extreme regenval van de afgelopen tijd.
Hij blijft rustig op zijn paard zitten en stapt verder naar een wat dichter begroeide boom om te schuilen. Hij haalt een lederen portemonnee met knipsluiting uit zijn zak en bekijkt de inhoud. Een aantal francs, de opbrengst voor de hele maand hard werken. Hij glimlacht, zijn vrouw zal weer trots op hem zijn bij thuiskomst en zal ongetwijfeld een heerlijke stoofpot met rundvlees voor hem hebben klaargemaakt.

Plots wordt zijn paard onrustig, begint voor en achteruit te lopen en draait het hoofd naar links en rechts met gespitste oren. Hij kijkt om zich heen, ziet niets en geeft zijn paard een geruststellende streling over zijn hals. Hij wil zijn knip dichtklikken en op dat moment springt er iemand vanuit de bosjes bovenop hem. Hij valt van zijn paard en het dier rent weg. Hij belandt op de grond, zijn portemonnee vliegt ongemerkt in de bosjes, de belager geeft hem een flinke klap, steelt zijn dolk en zijn veldfles. De ruiter weet weg te komen en rent zo hard hij kan de bossen in. De belager heeft zijn buit en is hem niet meer achterna gegaan, zijn slachtoffer was immers toch maar een arbeider.

Kilometers verder komt de ruiter eindelijk thuis aan, het is al vreselijk laat en zijn voeten zitten onder de blaren. Zijn vrouw doet de deur open, de potkachel is aan en de stoofpot is allang verpieterd. Ze is dolblij dat hij weer thuis is, ze had het paard opgetuigd en wel in een weiland verderop zien staan en was als de dood dat dit niet goed zou aflopen. Hij graaide in zijn zak naar zijn portemonnee en voelde een schok door zich heen gaan.
Weg, een maandloon helemaal weg. Had hij hem onderweg verloren? Had de belager het ongemerkt uit zijn zak gestolen? Of zou het tijdens zijn val van het paard uit zijn zak zijn gevallen?
Een maand lang zouden ze het moeten doen met een mislukte oogst door de vele regen, wat brood dat ze nog net konden bakken doordat ze altijd een potje met wat centimes voor nood hadden en hij zou nog vaak zoeken op het bospad waar hij was beroofd. Maar zonder enig resultaat.
Lang zou dit nog door zijn hoofd spoken als hij over het pad zou rijden, iedere centimes konden ze enorm goed gebruiken en het zal lang duren voor hij deze schade weer zou hebben ingehaald.

Het regent al dagen. Rivieren hebben zich op de bospaden gevormd en er ontstaan modderstroompjes. Ze lopen met z'n drieën. De regen klettert op hun gele,rode en blauwe paraplu. Ze zwaaien heen en weer. Plots gaan ze stil staan. Ze kijken links en rechts om zich heen en één van hen pakt een pikhouweel. De ander houdt de paraplu erboven en na even spitten haalt de jongeman iets uit de grond. Hij lijkt teleurgesteld, pakt een plastic zakje doet het voorwerp erin en loopt verder.
Na uren lopen hadden ze bijna de moed opgegeven.

Plots, uit het niets, horen ze geluiden. Ze kijken elkaar aan en er verschijnen grijnzen op hun gezichten. Bij een grote steen beginnen ze weer te hakken en te graven. "Jemig jongens, hier slaat de metaaldetector ontzettend uit!".
Ik had het grote geluk dat ik de hond ging uitlaten dus ik was precies op het moment suprême aanwezig dat mijn vader, broer en vriend eindelijk wat "groots" hadden gevonden met de metaaldetector. Ze waren al een aantal dagen wat aan het zoeken geweest en kwamen dan thuis met één muntje of een oude vork.
Jamie had hard gerend en had enorme dorst, ik liet hem even drinken uit een riviertje dat was gevormd door de extreme regenval. Plots werd Jamie onrustig; hij begon voor en achteruit te lopen, ging piepen en spitste zijn oren. De metaaldetector sloeg meerdere signalen uit. Maar ditmaal was het niet aan de hond om te graven, dit zou precisie werk worden. Dus met een flinke haal sloeg mijn broer de pikhouweel de grond in (wat zullen archeologen hiervan schrikken, maar hé we zijn beginners hè) en vond de ene oude munt na de andere. De meesten begin 1900 maar ook één uit 1800.

Op dat moment begon ik te denken hoe al dat geld daar had kunnen komen. Misschien was het met de rivier meegestroomd? Misschien was iemand beroofd? Misschien was iemand op de betreffende steen gaan zitten en is zijn geld uit zijn zak gevallen?. Toen ineens vond mijn broer een deel van een knip van een portemonnee. Hij was nauwelijks aangetast. Dit werd allemaal in de plastic zak gedaan en ik ging vast naar huis met de honden. De jongens zouden tot het eten nog even verder gaan zoeken en dan richting huis gaan. Een tijd later en na flink wandelen kwamen de jongens op hun bergschoenen thuis. Een sok was een beetje nat geworden dus die werd over de verwarming gelegd. Met een blij gezicht lieten ze mijn moeder en mijn schoonzus hun buit zien. Op tafel lagen veel munten, oude handgemaakte spijkers, het stuk knip van de portemonnee en iets wat lijkt op een dekseltje van een doosje. "Tsss, leuk zeg" waren de reacties, "kijken wat het waard is!".
Eerst eten; uit de oven kwam een lekkere ratatouille rollen en mijn moeder had tarte tatin gebakken. Lekker met ijs!
Na het eten direct op internet gekeken; en het meeste was geen stuiver waard. Maar agh het is toch leuk om te bewaren. Het idee dat iemand dat lang geleden in zijn handen heeft gehad is toch bijzonder.
Weken zullen we nog zoeken. Hopelijk met veel resultaat.
Dit was dus een leuk momentje dat net op dat plekje zoveel munten lagen. Ben benieuwd wanneer we echte grote schatten gaan vinden....

een gedeelte van de buit (inclusief deel van de knip)

Verkleuring van azijn door munten, kijken of het beter leesbaar wordt

Een ongeluk zit op een scooter

Parijs, stad van de liefde, romantiek, Eiffeltoren, Louvre en de stad waar wij heen moesten voor een nieuw paspoort.

Voor ons is de dichtstbijzijnde Nederlandse ambassade in Parijs gevestigd. Vanmorgen om acht uur zijn we vertrokken. Hier vandaan is het ongeveer dik drie uur rijden met de auto. Met onze slaperige ogen gingen we met z'n drieën op pad (die van mijn vriend verloopt pas over vier jaar dus die had mazzel) tommie aan, veel te gevaarlijk lekkere snoepjes mee, veel te gezonde appel en een uitgeprint ingevuld formuliertje met wat je wilt aanvragen etc. We hadden online een afspraak gemaakt (moet je voorstellen dat je voor een dichte deur staat) en moesten in Parijs zelf foto's laten maken. De foto's moeten aan Nederlandse eisen voldoen en die zijn heel anders dan de Franse. Dus eerst maar zoeken naar de fotowinkel.
Dat was nog een aardige klus. Het was ontzettend druk en we moesten dwars door Parijs.
Van alle kanten vliegen motoren en scooters tussen de auto's door. Levensgevaarlijk. Doen ze hun knipperlichtjes aan (alsof iedereen dat ziet) en slingeren en zwabberen tussen de auto's door. Ik heb vandaag ook voor het eerst een scooter gezien met twee voorwielen. Heel apart, misschien valt die dan minder snel om. Ze hebben ook vrijwel allemaal alleen maar een spijkerbroek aan en een tshirt of dunne jas. Ik kijk er vaak liever maar niet naar en ben heel blij dat we in elk geval geen ongeluk hebben gezien al scheelde het maar al te vaak slechts een haar, maarja een haar is wat hun betreft meer dan genoeg.

Wij zijn al meer dan een half jaar gewend aan te hard rijdende renaultjes die hier over de landweggetjes scheuren of een verdwaalde opa die veertig rijdt. Soms een kudde koeien op de weg, dan weer wat paarden die het gras bij de buren groener vinden. Hier is markering op de weg niet echt nodig, maar ik snap niet dat hele stukken van Parijs dat ook niet hebben, of soms hebben ze ze wel maar worden ze niet gebruikt. En al die stoplichten! Pfff... soms zagen we ze gewoon over het hoofd. "O, je reed weer door het rood" "O daar stond een stoplicht" "REMMEN! het is rood...." Plots gaf onze Tom aan dat we bij de fotowinkel waren, wonder boven wonder was er zowaar nog één plekje vrij aan een drukke straat . Wij hem erin gegooid, uitstappen en kijken waar we een kaartje moesten kopen. Nergens wat te bekennen dus maar een man op straat aangesproken. "Neuh je hoeft geen kaartje, ze zijn met de weg bezig" en het mannetje liep door. Wat bedoelde hij nou, moesten we geen kaartje omdat er nu geen automaat was omdat ze met de weg bezig waren of werd er gewoon nu niet gecontroleerd volgens hem. Wat voel je je dan toch een domme "toerist". Wij snel naar de fotowinkel. Stond al een Australisch/Nederlands echtpaar en een Surinaamse man wiens vrouw een baby in haar armen vasthield en op een krukje zat. De Surinaamse jongen vroeg in het Nederlands of wij ook voor de foto's voor ons paspoort kwamen, bij hem had een gewone foto problemen gegeven dus hij was snel naar de fotowinkel gerend. Toen moest zijn vrouw, die letterlijk naast de ingang van de winkel zat, van haar krukje af want die kruk werd gebruikt om een pasfoto te maken, en de muur erachter werd ook gebruikt. Ik keek meteen naar de ramen, en dacht, dit is toch helemaal niet ideaal? Achterin de winkel was het een beetje een puinhoop, maar ik had toch, zeker ook voor een beetje privacy voor het "model" achterin een mooi foto hol gemaakt. Maar goed. Nu stond dus iedereen in een halve kring eromheen en kon rustig meekijken. De jongen die zijn camera aan een stalen draad had, om diefstal te voorkomen, schoot en liet mij een walgelijke foto van mezelf zien. Ik weet niet wat hij met de flitser of instellingen had gedaan maar ik zag eruit alsof ik zeer spiritueel ontwikkeld was. Er zat een glanzende bal tussen mijn ogen. Een paranormaal overdreven iemand zou zeggen dat mijn derde oog chakra enorm ontwikkeld zou zijn en dat de energie eraf zou spatten. Ikzelf, voelde de druk van de andere mensen en vond het allemaal wel best, (aha! daarom doen ze het midden in de winkel!).
Nadat wij alle drie waren geweest gingen wij buiten het resultaat even goed bewonderen. Mijn vader leek op een crimineel, moest alleen nog een bordje onder. Mijn moeder keek alsof ze de fotograaf aan het hypnotiseren was en ik leek dus op een verlichtte boeddha. Dik tevreden liepen we terug naar de auto; op naar de ambassade een paar kilometer verderop.

Eenmaal daar wederom één plekje vrij, het was ons gegund vandaag, dus wij zeven euro in de meter gegooid en eerst maar eens een toilet zoeken. Nergens te bekennen. Wel een heel duur restaurant met zo'n man die de auto's voor de bezoekers wegzet en ophaalt. Lijkt me zo leuk om met mijn peugeotje daar een keer voor te rijden. Ducktape dat aan het dak flappert, geef ik mijn sleutel met een beh-blèrend schaapje eraan, "oh leg wel effe de vuilniszak op je stoel anders krijg je een natte kont, en wel de spiegels inklappen hè, auto is me veel waard!". Best nieuwsgierig hoe zo'n jongen zou reageren.
Maar goed, geen wc, wel een superlekker stokbroodje. Wisselgeld kreeg ik van de bakker uit een geautomatiseerde dispenser. Ik had nog nooit zoiets gezien. Ik voelde me echt een holbewoner op dat moment. Mis ik nou zo veel, of is dit nou gewoon raar?
Toen moesten we al snel naar de ambassade. Eenmaal daar papieren ingeleverd, vingerafdrukken afgenomen. Da's trouwens ook zo leuk, mijn ouders drukten zowat het digitale apparaat van de balie af, niet door hebbende dat dat ding gewoon scant. Toen voelde ik mij weer minder holbewoner.
We moesten even een krabbel zetten dat het ons eigen risico is om de paspoorten aangetekend op te laten sturen (gaan echt niet nog een keer daarvoor naar Parijs) en vervolgens zei de vrouw tegen me: "u bent meerderjarig?" ... het is niet waar hè. Op de Hollandmarkt zien ze me aan voor mijn vaders vriendin, in Nederland ben ik meer dan eens dertig plus geschat (brillendragers zijn niet te vertrouwen) en nu wordt ik onder de achttien geschat. Benieuwd waar ik de volgende keer op wordt geschat. Misschien kan ik wel vijftig-plus korting krijgen bij musea.
Toen was alles klaar en nu zijn we dus paspoortloos en krijgen hopelijk binnen een week een nieuwe.

Omdat we weer drie uur terug moesten besloten we verder Parijs niet in te gaan en lekker naar huis te gaan. Onderweg wemelde het van de zwervers, een man die met een plastic bekertje langs je auto liep. Een vrouw met één of ander zielig bord. Een ander met een hondje die met haar (te dure) mobiele telefoon zat te bellen en eentje die zelfs een tentje had opgezet op de stoep. Najah, best aardige kampeerplek, ben benieuwd wanneer ze hem daar weghalen. Bij de eerste de beste benzinestation snel gestopt omdat we nog altijd geen toilet hadden gevonden. Lekker een bakkie cappuccino en weer verder. Onderweg zijn we nog even bij een mooi meer gestopt en hebben wat toeristische routes genomen.
Inmiddels was het al etenstijd en na één restaurant die helaas de keuken pas later opengooide besloten we naar Saulieu te rijden. Daar was alles zowat dicht en verlaten maar op een gegeven moment zagen we een soort van snackbar weggedrukt tussen andere panden. Wij daarheen en het eten was geweldig! Heerlijke versgebakken pizza. Ik vraag me wel altijd af als ik in dit soort eet tentjes zit waarom woonmagazines het altijd over "Franse stijl" hebben. Ik ben ook al vaak bij Fransen thuis geweest, nou het is echt niet zoals in de bladen hoor. Althans, niet wat ik heb gezien. Dit was ook weer zo'n voorbeeld; kale muren met vlekken, allemaal fotolijstjes kriskras door elkaar en onder de stereotoren stond een tafeltje die ze hadden ingepakt met goud inpakpapier. Op de deur zaten paneeltjes, die me deden denken aan een urnkast van een mortuarium. Maar ik vind het wel weer wat hebben, zou toch leuk zijn als ze zoiets een keer in de bladen zouden zetten en hoe de Franse boeren er nou echt bijzitten (helemaal niet met decoratieve kannen en lavendelblauwe muren). Benieuwd of dat dan zó 2014 wordt.

Na dit supereten gingen we weer rustig naar huis. Ben onderweg nog in slaap gevallen (nee, ik zat niet achter het stuur) en was blij dat ik thuis was. Nog even lekker een wijntje gedronken. Mijn vriend mijn geweldige pasfoto laten zien "jah, je hoofd is wat groot op de foto, maar dat issie in het echt ook". Ik wilde hem eigenlijk alleen maar die ontzettende lichtbol laten zien maar kreeg er gratis en voor niets dit commentaar bij en vervolgens heerlijk naar m'n bedje gegaan. Ik lag nog wat na te denken voordat ik ging slapen en kwam tot de conclusie: Parijs; stad van de kamikazebrommers en stad die ik snel weer ga bezoeken.... met de trein.

Grand Spectacle

Natuurlijk zaten wij ook voor de buis.
Lekker uren achter de televisie meegenieten van de kroning en het feest eromheen.
Gelukkig was het prachtig mooi weer in Nederland. Bij ons niet; het was snertweer. Maar gelukkig maar. Zou toch vreselijk jammer zijn geweest als het echt Hollands weer was geweest in Nederland die dag.
Geen tompoezen, geen oranje soezen van de Jumbo (heb ik weken aan moeten zien op de reclame... alleen op dat soort momenten vraag ik mij af waarom ik nog Nederlandse tv kijk, mezelf pesten is het, wat zeg ik... pijnigen). Geen stroopwafels, geen oranje vlaggetjes door de straat, geen Nederlandse vlaggen wapperend in de wind en geen dronken malloten joelend en niet zo stoer springend op hun nepbrommer (lees: jongens denken vaak dat hun fiets een brommer is). Geen grieten in Bavaria jurkjes (ben trouwens blij dat alle Franse buurvrouwen daar niet in lopen, gemiddelde hier ligt ver boven de toegestane leeftijdsgrens voor die jurkjes) en last but not least: een lekkere vette Hollandse kroket op een witte bol. Maar gelukkig zou ik daar niet lang op hoeven te wachten. Want er zou een Holland markt hier zijn op 1 mei, najah niet hier. Ongeveer een uur verderop.

Nou zijn wij al vaker ergens ingestonken hier. Dat iets groots werd aangekondigd maar bij aankomst vroeg je je af of je wel goed zat. Zo hebben wij een keer een circus meegemaakt in een dorp hier verderop.
We hadden familie over de vloer en aangezien ik toen nog een meisje van elf was vond ik het circus natuurlijk helemaal het einde. Ik was het circusfestival in Enschede gewend, zaten we in een box vooraan de piste, fantastisch was dat. Natuurlijk wist ik dat dit niet te vergelijken zou zijn maar toch was ik reuze benieuwd. Eenmaal aangekomen op het grasveld waar welgeteld drie auto's stonden zagen we al snel de leeuwen in een kar. Oeh, spannend.
Eerst maar naar de kassa, we moesten wachten op één persoon die voor ons stond. Gelukkig hebben wij net als alle Nederlanders geleerd geduldig te zijn dus dat was geen enkel probleem. Het vrouwtje achter de kassa vroeg of we een gewone stoel wilden of een VIP stoel. Geen idee hebbende wat ze bedoelde en gezien het destijds 20 francs per persoon scheelde vonden we de gewone plaatsen goed genoeg. Vol verwachting liep ik het tentje binnen. Plaats zat. We namen plaats op plastic tuinstoelen maar dat bleken de VIP plaatsen te zijn. Wij dus maar twee stappen naar achteren gezet en plaatsgenomen op houten banken. Constant werd er geroepen "Grand Spectacle" "C'est magnifique" "Oh la la quel grand spectacle". Het begon met een slechte clown en vervolgens kwamen er twee acrobaten, één had een gat in zijn turnpakje en de ander had er een lappie overheen genaaid. Op elkaar, beetje boven elkaar en dat was het. Het wachten was op een act met dieren en al gauw kwam dezelfde acrobaat met gat in pakje op met een heuse, grand spectacle, minishetlander. Het beest sprong over één balkje die op de grond lag en wij klapten onze handen blauw.
Toen kwamen twee lama's binnen aan een touw. Er werd een rondje mee gelopen en vervolgens werd er met de pet rond gegaan. Na dit fantastische rondje was het publiek (bestaande uit in totaal vijftien mensen waarvan wij met z'n achten waren) uitzinnig. Toen moesten mijn broer en een andere Nederlandse jongen in een zweetplastic roze olifanten pak en werd er meerdere malen geprobeerd ze te laten vallen.
Toen was het afgelopen. Geen idee waarom ze die leeuwen hadden. Misschien als er meer publiek was geweest ze het risico wilde lopen opgegeten te worden (of nog meer kleerscheuren er over aan te houden) puur voor het geld. Maar dan mochten ze eerst wel een veiligheidskooi kopen.
Dit "spectacle" vind ik HET voorbeeld van heel veel Franse evenementen in dorpen die groots worden aangekondigd. Het valt allemaal vaak nogal tegen, of misschien ben ik als Nederlander gewoon verwend.
Want wij Nederlanders kunnen zo goed organiseren en maken er een mooi feestje van. Normaal zou ik nooit naar een Holland markt gaan. Maar die kroket riep mij en ik was stiekem toch wel benieuwd.

Wij er dus naartoe met de verwachting daar stroopwafels, kroketten, frikandellen en voor mij het liefst zelfs nog boterhamworst aan te treffen. Wij parkeerden, zagen oranje vlaggetjes wapperen hoorden muziek en zagen een kaaskraam staan. Dit kon alleen maar beter worden.
Wij het zaaltje in (het zou buiten zijn maar het was vies weer) en het eerste wat ik zie is een konijnendorp. Het plaatsje was nagebouwd van hout en er zat één dik konijn in de nagebouwde kapperszaak. Al die dorpen lopen leeg hier!
Ik kijk naar rechts en naar links en tel zo ongeveer zes (!) hele kraampjes. Waarvan er, ik gok, vijf werden "beheerd" door Nederlanders in oranje shirts. We konden onze lach niet inhouden. Wat een aanfluiting. Maar! We gaan een kroket halen daar zijn we voor gekomen. Maar er was geen kroket. Sterker nog, er waren ook nog eens geen frikandellen en er waren stroopwafels in een blik, waarschijnlijk bij de aldi gehaald, voor zes euro. Ik werd kwaad. Ik keek bij een vrouw die tassen in elkaar had gebreid en ze keek mijn vader aan (wij stonden samen voor de kraam). De Nederlandse vrouw zei: "Leuk hè voor uw vrouw of eh vriendin" wat dacht ze wel niet! Ik mag hopen voor haar dat mijn vader er zo jong uitzag. De andere vrouw had het schijnbaar wel door en zei: "ja of voor een meisje of familielid". Onopvallend als je dat altijd doet op een markt zeg je "hé wat leuk kijk daar!" en je loopt weg. Kijken, kijken en vooral niet kopen.
Op zich jammer, het had best leuk kunnen zijn.
Na twee minuten hadden we dit grand spectacle wel gezien en besloten we maar om een stukje verder te rijden om even langs een huis te rijden (van Nederlanders) die we eerder misschien zouden huren.

Filelopen op de Hollandmarkt (links het konijnendorp)

Dit huis lag buiten de Morvan en ik had heel leuk contact gehad met de eigenaresse toen ik nog in Nederland woonde. Zij had zelf gereageerd op mijn advertentie dat we een huurhuis zochten. Er zou grond bijzitten voor de pony's, dieren was geen enkel probleem en alles was helemaal dolletjes.
Mijn ouders zouden er speciaal voor naar Frankrijk gaan om bij het huis te kijken en wij zouden op de boel in Nederland passen. Nou over grand spectacle gesproken.
Mijn ouders kwam daar het terrein oprijden (over het erf van een ander) en pippi langkous stond ze op te wachten. Een oudere vrouw met twee staartjes aan de zijkant van haar hoofd geplakt en ze had een oranje pak aan. Ze kon zo meedoen met het bovengenoemde circus. Haar vriend was, wat ik mij herinner, een bedrijfspsycholoog en meteen werden mijn ouders geanalyseerd. Heel kruisverhoor. Hij leek achterdochtig. En dat bleek wel; er mocht niet gefilmd worden en ook niet gefotografeerd. "Hoe moeten de andere twee gaan zien waar we eventueel zouden gaan wonen?", ze moesten volgens meneer de psycholoog maar een gedetailleerde omschrijving geven aan ons en daar moesten we het mee doen. Ze wilden in de zomer zelf ook nog graag in het huis en vroegen aan mijn ouders hoe we dat gingen doen. Ik snap niet dat die man zijn vak nog mag uitoefenen. Knettergek zou je ervan worden.
Het huis was aan alle kanten lek en smerig. Mijn moeder had nog even stiekem een foto gemaakt van de ranzige keuken (nee toch! foei!). Nadat mijn ouders ons hadden gebeld met dit teleurstellende nieuws (wie zou nou ooit van zulke mensen willen huren) heb ik haar een mail geschreven. Heel netjes, dat wel. Maar maakte wel duidelijk dat alles tijdverspilling was geweest en dat wij al snel tot de conclusie waren gekomen het niet van hun te willen huren.
Tot op de dag van vandaag heb ik daar nooit een reactie op gehad. Kinderachtig. Maar zo zag ze er ook uit.
Het huis viel me wel mee vanaf de straat maar het idee dat je met dat soort mensen contact moet hebben lijkt me verschrikkelijk. Gelukkig dat we uiteindelijk dit huis hebben gevonden.

Afgelopen zaterdag zou er een Nederlandse Blues band optreden in Le Cornemuse in Arleuf. Een leuk tentje waar regelmatig een disco is en af en toe een zanger of band optreed. Anneke Grönloh is daar binnenkort ook te zien en ze wordt enorm groots aangekondigd. Nou is dat niet mijn muzieksmaak maar hier is het een hele happening dat ze komt. Het was jammer dat deze band niet zo groots was aangekondigd.
Na al deze grands spectacles van de afgelopen week hadden we natuurlijk de verwachting dat we er een kwartier zouden zijn en dat we daarna weer naar huis zouden gaan.
Bij binnenkomst betaalden we, kregen een stempel en liepen naar beneden. De band was al begonnen en het klonk goed. Een aantal mensen waren al aan het dansen en voor de rest was het behoorlijk leeg in het zaaltje. Ik heb ze geteld en het waren er ongeveer dertig in totaal.
Biertjes gehaald en lekker genieten van de muziek. Dit was nou echt een grand spectacle ondanks dat het niet zo was aangekondigd. Ik, zoals gewoonlijk, met mijn armen over elkaar en met mijn voet een beetje meetappen moest denken aan the dancing king (van een paar berichten terug) en dacht; wel verdraaid heb ik dan niets geleerd! Dus schop onder m'n kont en meedoen. We hebben met z'n vieren een super gezellige avond gehad. De barman was helemaal in z'n nopjes en was duidelijk fan van de muziek. Hij was barkeeper, serveerster, lichttechnicus en danser in één. Een heel karakteristiek mannetje met krullend haar, een brilletje en ietwat een klokkenluiders bultje op de rug. Hij swingde en zwierde mee en soms rende hij uit het niets naar de bar, helemaal naar achteren en zette nog wat flikkerlichtjes aan. Geweldig. De tap was verkeerd afgesteld, want bij iedere bierbestelling moest hij eerst drie glazen schuim tappen voordat hij een goed biertje had. Maar een lol dat die man had! Ja, als ze weer optreden zijn wij zeker van de partij.

Zo, en wat is de boodschap van dit onsamenhangende verhaal?
Heel simpel; kondig jezelf, je huis, je optreden of je idee nooit groter aan dan dat het daadwerkelijk is; verheug je niet op dingen die er niet zijn; weet van tevoren wat een VIP plaats is; mocht je in Frankrijk wonen, zorg zelf voor oranje voer; laat je verrassen door zaken waarvan je van tevoren denkt dat het niets wordt en dan komt nu de allerbelangrijkste: draag vooral geen pippi langkous staartjes als je de vijftig bent gepasseerd.

Hollands tafereel in de tuin