Druk druk druk, je kent het wel. Druk met het werk, druk met het huis, druk met de kinderen dus geen tijd (en even geen zin) om te bloggen. Ho wacht kinderen? kind-eren? Jazeker er zijn er twee. Poeh in de vorige blog was ik net getrouwd en nu is er al een tweede. Ik laat er geen gras over groeien. Door deze tussenstop wel weer veel te vertellen en dus veel te schrijven. Nu we in een confinement zitten in verband met het corona virus maar weer eens het draadje oppakken. Maar waar te beginnen? Juist: bij nummer twee.
De start van deze zwangerschap verliep volledig anders dan ik had verwacht.
Op 4 Januari 2018 werd ik gebeld toen ik aan het werk was dat m'n oma was overleden, m'n laatste oma die ik voor het laatst heb gezien op onze bruiloft. 90 is ze geworden een prachtige leeftijd en m'n laatste herinnering is ook meteen één van de mooiste.
De dag na haar overlijden had ik een positieve zwangerschapstest in m'n handen.
Dit voelde haast een beetje eng. Leven en dood hebben voor mij nog nooit zo dicht bij elkaar gestaan.
De weken verstreken, deze zwangerschap ging veel sneller dan de eerste. Als je een peuter hebt rondlopen heb je niet de tijd en mogelijkheid om ziek zwak en misselijk op de bank te liggen. Bij deze gaf ik nog meer over dan bij spruit 1. Vooral de eerste 4 maanden was het zeer regelmatig raak. Daarna alleen als ik ui of knoflook at. En echt wat zit dat in veel producten, als er ook maar een spoortje daarvan ergens inzat zat ik een kwartier later met mijn hoofd in de emmer. Ook de geur verdroeg ik niet. Handig in Frankrijk.
Het besef dat ik deze zwangerschap toch wel erg veel met m'n hoofd richting de vloer heb gehangen kwam toen dochterlief ergens een emmer zag, ernaar wees en 'mamma' zei.
Met de 20 weken echo stortte onze wereld in. We zouden die dag te horen krijgen of het een jongen of een meisje was. Ik lag op de tafel en toen hij bij het gezicht kwam deed de verloskundige heel snel het apparaat van mijn buik. 'Sorry ik zie iets dat niet normaal is, er is een afwijking te zien in het gezicht maar er moet een specialist naar kijken om te weten wat er allemaal gaande is'. De grond zakte onder onze voeten weg. Ik kon alleen maar huilen. Dan pas zie je dat een gezond kindje helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Gelukkig denk je daar normaliter niet aan. Geen gender reveal. Ik vertelde de mensen die dicht bij me stonden dat er iets met het kindje was en o ja het is een jongen. Maar dat was bijzaak. Er volgde een reeks van afspraken, onder ander bij de specialist in Dijon. Er kwam al snel uit dat hij een schisis had, in de volksmond ook wel een hazenlip genoemd. Voor de rest konden ze niet veel zeggen, het harde gehemelte leek dicht, zacht konden ze niet zien. Indien ik 100% zekerheid wilde of er geen andere afwijkingen waren moest ik een vruchtwater punctie ondergaan. Dit wilde ik niet. Hij was welkom.
Hij zou met een maand geopereerd worden in Dijon. Na heel veel zoeken, Googlen en op een Facebook groep naar ervaringen gevraagd te hebben besloten we dit af te blazen. Het voelde niet goed. Uiteindelijk zijn we in het kinderziekenhuis Necker terecht gekomen in Parijs, dit voelde allemaal heel erg goed. Hij zou met 3 maanden geopereerd worden en een aantal dagen moeten blijven. We bekeken voor- en na foto's, kregen wederom een extra echo en gingen nu met een tevreden gevoel naar huis. Maar eerlijk is eerlijk de rest van de zwangerschap was gewoon verschrikkelijk. Het klinkt allemaal luchtig en iedereen heeft de kant en klare opmerkingen waar je eigenlijk helemaal niet op zit te wachten. Genieten was er niet meer bij. Verstand op nul en doorgaan en maar hopen dat er geen andere dingen zouden zijn bij de geboorte.
Toen ik m'n laatste huis opnam vlak voor de uitgerekende datum kwam het besef dat ik eigenlijk moest stoppen met werken. Ik had een gigantische pas-op-zwenkt-uit buik (en kont, en heupen, eigenlijk gewoon alles). Ik zat klem tussen twee bedden toen ik een foto wilde maken van een slaapkamer, ik stootte een aardig imposant wasrek om (dat is best knap) en met iedere stap heeg ik alsof ik zojuist de tour de France had gereden.
Ik was het zat. Hij mocht nu toch wel komen maar uiteindelijk is meneertje tot de uitgerekende datum (wat in Frankrijk 41 weken is) blijven zitten.
Niet ingedaald en vreselijk veel vruchtwater, hij vond het wel best.
Op de uitgerekende datum kreeg ik een monitoring en 48 uur later weer. Ik werd door verschillende verloskundigen onderzocht, in Frankrijk heb je namelijk bij je bevalling gewoon een verloskundige die dan dienst heeft. Eén verloskundige had ik een hekel aan, Mme Bifteck. Ze duwde op m'n buik alsof ik een lap vlees was die even platgewalst moest worden om de zenuwen kapot te breken. Gezien ik me bij mijn vorige bevalling heb gevoeld alsof ik in het slachthuis was beland wilde ik nu absoluut niets maar dan ook niets te maken hebben met mensen die pasten binnen het (voormalig) beroep van m'n man. Ik wilde dit keer een Zen bevalling, zonder ruggenprik, in een eigen kamer op een skippybal. O ja en met m'n borduurwerk. Ik had al bedacht dat mijn vliezen thuis zouden breken en ik dan rustig naar het ziekenhuis zou gaan. Net als bij spruit nummer 1. Maar dit keer geen traumatisch gebeuren, geen tangverlossing en geen weken niets kunnen. Nee, dit keer zou ik 'alles zelf' doen.
Viel even tegen. Bij elke controle hoorde ik 'oh het kan nog gebeuren hoor!' maar er gebeurde niets. Uiteindelijk moest ik ingeleid worden op 21 september.
Ik denk dat ik onbewust mijn kindje ook 'vasthield' of nee niet onbewust, dat deed ik heel bewust. Ik was bang. Bang hoe hij eruit zou zien. Zou ik schrikken? Wat stond hem te wachten in die grote boze buitenwereld. Pesten, blikken, de operatie. Nee kindje blijf maar altijd in m'n buik..
21 september, de inleiding:
Zaten we daar om 7 uur 's ochtends. Ik dacht dat het dan wel binnen een paar uurtjes gefixed zou zijn. 'Het kan wel 48 uur duren'. Ik keek mijn Fransoos met grote ogen aan. Ik begon meteen te janken, wederom liep het niet zoals ik zo graag had gewild. Het was nu al een onnatuurlijke bevalling. Opgewekt met een draadje met zooi erin.
Ik gaf m'n man maar de opdracht een bordspel bij de Leclerc te gaan kopen want dit kon wel even gaan duren en mijn borduurwerk vond ik nou niet dermate leuk dat ik daar uren mee bezig wilde zijn.
Mijn man ging meteen even langs de Mc Donald lunch voor hemzelf halen, ik koos ervoor een lichte ziekenhuismaaltijd te nemen. Het was serieus weer heerlijk, al dat geklaag van mensen altijd over dat ziekenhuiseten, ik snap het niet. Ik stond na het eten even op en zag wat op de grond druppelen. Hiep hoi! Herkenning van de eerste, we piepten de zuster op en die zag ook een al wat verhoogde weeën activiteit (zelf had ik er nog niet zoveel last van). Ik ging liggen en voelde ineens alles nat worden. Het liep omhoog en viel van het bed, het stroomde zelfs richting de deur! 2 zusters kwamen binnen met een dweil en emmer en waren enorm verbaasd hoeveel vruchtwater ik verloor 'Het is nog erger dan wat je in films ziet'. Ik moest van ze opstaan om droge kleren aan te trekken maar ook dat was geen optie gezien het maar niet ophield. Daarna ging het enorm snel ik raakte volledig in paniek van de intensiteit van de weeën zonder ook maar een tussenpose.
'Ik moet NU naar de wc' de alarmbellen bij de verloskundige gingen af en ik moest meteen naar de 'salle de travail'. Gezien ik helemaal gek werd van de weeën heb ik een ruggenprik gevraagd, geeist, geschreeuwd ofzoiets.
Toen die werd gezet zat ik al op volledige ontsluiting maar wat was ik blij. Giga persdrang maar de baby was niet ingedaald. Nu kon die rustig naar beneden zakken, vermoedelijk was het weer uitgelopen op een boucherie als de baby niet even de tijd had gehad om te zakken en ik had nu de tijd om even wat te kunnen ademen. De scherpe randjes waren eraf maar dit keer kon ik alles goed ervaren, voelen en ook meemaken. Even voor de goede orde: ik was van 3 naar volledige ontsluiting gegaan in ongeveer een uur tijd. Daarna een uurtje zakken en vervolgens 'moest ik het maar proberen' met 3 persen was onze zoon eruit. 54 cm en 4645 gram. Voor Franse begrippen een enorme baby. Meerdere Sage Femmes kwamen kijken of het gewicht dat ze hadden voorspelt klopte.
In plaats van laveloos liggen kon ik meteen van onze zoon genieten. Ik werd met een rolstoel naar mijn kamer gebracht in plaats van liggend en half bewusteloos zoals de vorige keer. Wat een verschil. Een uur later kwamen mijn ouders en dochter kijken en de volgende ochtend ben ik meteen gaan douchen en heb ik alleen maar genoten net als de dagen erna. Van het eten ook trouwens.
En de angst? Niets. Ik was direct verliefd, hij was volmaakt. Ondanks zijn 'foutje' van moeder natuur.
