Non, c'est Jean-Luc

Mensen met hart voor hun bedrijf, ik hou ervan.

Die hun ziel en zaligheid erin leggen.

Laatst heb ik een man ontmoet die een eigen kantoorartikelen winkel heeft.

We hadden een rol bubbeltjesplastic nodig en we dachten dat bij hem wel te kunnen vinden.

Samen met m'n moeder ging ik op pad.

Een klein winkeltje aan de rand van het centrum van de stad.

Vier parkeerplaatsen, onlogisch ingedeeld. Zet je de auto op de ene plek dan zal de ander er niet meer uitkunnen. We kenden de winkel nog van heel wat jaartjes terug, toen ik hier nog naar school ging, toen had mijn broer een speciale rekenmachine nodig en die hadden ze daar. Volgens mijn ouders hadden ze van alles.

We gingen maar eens kijken of dat nog steeds het geval was.

Ik zette mijn hand op de plastic klink van de glazen deur en drukte hem open.

Een windmobiel tingelde en ik hoorde gerommel ergens achter een overvolle toonbank.

'Bonjour!' klonk ergens van beneden.

Een goedemorgen terug en ik liep verder.

Opeens verscheen er een klein mannetje met grijze haren in een wolle groene trui achter de toonbank.

Hij bekeek mij en mijn moeder uitvoerig en deelde ons mede dat twee mooie vrouwen op de vroege morgen hem een goed begin van de dag gaf. Aha, we hebben te maken met een Franse charmeur.

Daar hou ik wel van, ook al is hij oud.

Ik keek mijn ogen uit; pennen, kladblokken, mappen in allerlei kleuren en alles helemaal volgestouwt.

'Dames kan ik jullie helpen?' vroeg charmeur.

'Wij zoeken bubbeltjesplastic, een grote rol en het moet ongeveer zo dik zijn' .

Ik gooide een stukje bubbeltjesplastic op de toonbank en hij begon erin te knijpen.

Juist bij dat soort winkeltjes, waarvan je denkt dat hebben ze nooit, blijkt vaak dat ze nog meer hebben dan een internetwinkel.

De man pakte zijn bijbel (catalogus) en likte aan zijn wijsvinger. Hij bladerde erdoor en binnen mum van tijd had hij het gevonden. 'Ah ik heb het, ik zal het bestellen dan is het er morgen'.

Nou het was nog sneller dan dat ik op het vinkje had kunnen klikken en het in het winkelwagentje had kunnen slepen.

Hij knipperde een paar keer met zijn pretoogjes en je gunt zo'n mannetje het ook gewoon.

We zouden eind van de week terugkomen om het op te halen.

Plots ging de telefoon en charmeur nam op.

'Ja, nee natuurlijk, ja dat weet je toch dat ik dat altijd voor je klaar leg. Ik zal even je naam erop zetten Caroline dan kun je dat morgen ophalen. O, Natasja.'

Wij grinnikten om zijn verstrooidheid, agh ja kan een keertje gebeuren dat je je vergist in je vaste klanten hun naam.

We kochten nog een pen waar hij ons uiterst vriendelijk mee hielp en hij gaf een beetje korting voor ons dames.

Eind van de week keerden we terug.

De windmobiel klingelde er weer lustig op los. Charmeur keek weer blij verrast toen hij ons zag.

'Ah twee mooie meisjes, o nee wacht een meisje en een dame'. Nou ben ik inmiddels vijfentwintig maar agh hij bedoelde het goed en misschien is hij gewoon een beetje blind. Ik zat rond te staren in de winkel en ging een beetje kletsen met charmeur. Een kantoorartikelen winkel. Maar hij verkocht ook lederen handtassen, verf en meubels. Alleen de meubels pastten niet meer in de winkel (joh!).

Charmeur liep naar achteren en haalde de grote rol op. Het eerste wat ik dacht was: past dit wel in mijn Peugeotje? Maar na drie keer heen en weer kijken naar de rol en mijn achterbankje dacht ik wel dat het zou moeten lukken.

We wilden ook nog een nietmachine hebben en hij liep vrolijk met ons mee.

'75 euro kost deze, maar da's wel een hele goede' zei hij overtuigd.

Ik keek nog eens goed op de sticker en zei 'Ik denk dat u 34 bedoeld?'

'Ja, 34 ja'.

Goed. Hij zal wel last hebben van tijdelijke dyscalculi.

We rekenden af, kregen weer een beetje korting, toen plots een man binnenkwam.

Charmeur lachtte met een grote grijns, het was duidelijk dat hij de man goed kende: 'Ah Bonjour, Stephane!'

Waarop de man, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, zei: 'Non, c' est Jean-Luc'

Helemaal geen reactie erop en de heren begonnen een doodnormaal gesprek.

Blijkbaar last van willekeurige dementie.

We propten de rol in de auto, mijn zeer meetkundige, ahum, blik had gelijk; het pastte precies.

We ploften in de auto, hoorden charmeur en Jean-Luc uitbundig praten en lagen helemaal dubbel van het lachen. Geweldig.

Zeg nou zelf wat is nou leuker: een man met verstrooidheid, dyscalculi, willekeurige dementie en die elke keer weer blij is om je te zien en zegt dat het zijn dag goed maakt of 'winkelmandje' en 'verzenden'?

Radiostilte

Ik weet nog goed toen ik mijn auto net had.
Zo blij als een klein kind.
Hij paste precies bij me, voor anderen misschien niet, voor mij wel.
In het begin ging ik regelmatig 'op date' met mijn auto. Reed ik zomaar ergens heen, gewoon om eventjes een stukje te rijden. Alleen met mijn trots.

Als het regende vond ik onderdak bij hem,
Wanneer het stormde bleef hij stabiel.
Scheen de zon, kon ik heerlijk genieten, dakraampje open.. handen in de lucht. Ontspannen.
Wanneer het vroor warmde hij me op.

In het begin ging die vrijwel altijd glansrijk door de keuring.
Waren soms wat kleine mankementjes, maar niets om me zorgen over te maken.
Dat was altijd zo opgelost en koste weinig moeite.
En dan wist ik, voorlopig kan ik weer lekker vooruit.
Je krijgt wel de gebruikssporen. Zitten wat beschadigingen. De één kon nog prima worden bijgewerkt, de ander wat minder. Maar dat voorkom je niet. Dat overkomt alle auto's.
En dat heeft soms ook zijn charme. Als alles er altijd maar perfect uit ziet, is ook niet alles.

Je hebt van die tijden dan blijkt er van alles aan de hand.
Motortje loopt niet meer lekker, stottert, gaat niet meer lekker in zijn vooruit.
Er lekt het één en ander, het gaat niet zoals je zou willen dat het gaat en je hebt er even flink de balen van.
Je beslist dat je toch geen afstand kan doen en doet er alles aan om hem weer lekker te laten lopen.
Dat gaat niet zonder slag of stoot en 'kost' nogal wat.
Maar hé, gauw weer vergeten als het allemaal weer gesmeerd loopt.

Zo gaat dat een aantal jaren.
Totdat je merkt dat hij aan zijn einde begint te komen.
Je repareert het één en ander, maar er komen telkens weer nieuwe dingen bij.
In z'n vooruit wil die haast niet meer. En met achteruit rijden kom je ook niet ver.
Dan komt op een gegeven moment toch die zware beslissing als je volledig strandt.
De één schakelt een hulpdienst in en belt de anwb. Maar wat als het geen zin meer heeft?
Wat als het niet meer te redden valt?
Sommigen bellen een sleepdienst en brengen hem regelrecht naar de sloop.
Zijn het helemaal zat en laten hun ooit zo geliefde en gewaardeerde trots vermorzelen.
Willen er nooit meer naar kijken of even bij staan.

Gelukkig hoeft het niet altijd zo te gaan.
Ik heb het 'geluk' dat die van mij is gestrand, niet meer met mij functioneert maar die ik nog altijd koester.

Je zult inmiddels wel begrijpen dat het hier helemaal niet gaat om een auto maar om 'relaties'.
Ik had een andere toekomst voor ogen maar helaas is mijn relatie gestrand na acht jaar.
Wat moet ik er verder over zeggen, zoiets is ronduit klote.
Gelukkig hecht ik me erg aan alles en gaat vrijwel niemand naar de sloop bij mij.
Nee, deze bewaar ik. In een glazen doosje, af en toe nog even naar kijken en terugdenken aan de mooie momenten die we samen hebben gehad. We zullen beiden een andere route gaan volgen, maar gelukkig zonder wrok en veel vriendschap.

Tsjah, laat ik het zo zeggen. Binnen je relatie kom je vele drempels en stoplichten tegen, gevaarlijke kruisingen en herhalende rotondes. Sommigen vliegen gevaarlijk uit de bocht, slaan over de kop of rijden zichzelf total loss. Soms gaat het goed en kun je weer de goede weg vervolgen, maar soms moet je gewoon beiden een andere afslag nemen. Het is niet anders.