Mocht ik even binnen komen?

We hadden van iemand gehoord dat er een Nederlands sprekende huisarts een stadje verderop zijn praktijk had. In het Frans zou het wel gaan maar je emoties en zeer specifieke dingen zijn toch beter uit te leggen in je eigen taal.
Ik ben nogal een lastpak bij de huisarts, ben het praktisch nooit eens en doe er alles aan om iets voor elkaar te krijgen en zo'n lastpak, dat wil ik vooral blijven, dus ik moet de beste man wel aardig vinden.
Dus vandaag m'n peugeotje maar weer eens uit de schuur gehaald. Gelukkig helemaal droog! Alleen doordat de ramen open hadden gestaan had een mus/zwaluw even een spoor op mijn dashboard achtergelaten.
Agh, valt toch niet op bij mijn auto.
Na nog maar wat ducktape over het dak te hebben geplakt (zelfs na epoxy, rubber etc nog steeds niet waterdicht) lekker weer tuffen door de bergen en op naar de huisarts zo'n half uurtje verderop.

Auto geparkeerd bij de dichtstbijzijnde supermarkt. Deur dichtgegooid, op slot, geen idee wie die auto of inhoud zou willen hebben maar agh zo krijg ik nog het idee dat ik een mooie auto heb. Vervolgens naar de stoep lopen, over willen steken en de logica niet inzien van het plaatsen van meters- lange hekjes voor de huisartsenpost. Over hekje heen geklommen en naar binnen. Op de deur stond: 'pas op, zeer gladde vloeren'. Zal er wel met een reden hangen. Ik vond het namelijk wel meevallen maar zie al voor me dat iemand er heen kwam die zijn vinger tussen de deur had gehad en eruit kwam met een gebroken heup.

Bij de assistente eerst even netjes melden dat je er bent, duidelijk je naam opgeven en vervolgens wachten in de wachtkamer. Uit ervaring met Nederlandse huisartsen (en ervan uitgaande dat het in Frankrijk zeker niet minder zal zijn) maar even richting de stapel met boekjes gelopen omdat ik wist dat ik hier wel even zou gaan zitten. Er lagen wat vrouwen modebladen. Na een uur veel te dure (en veel te goedkoop gemaakte) kleding te hebben gezien en naar zo'n driehonderd uitgehongerde meisjes in die goeddure kleding verbaasd te hebben gestaard mocht ik naar binnen. Ik kan niet anders zeggen; aardige man. Hij sprak goed Nederlands en nog beter Frans. Je stelt wat vragen hoe het hier allemaal gaat; schijnbaar moet je hier alles zelf regelen. Zelfs borstonderzoek en voor herhaaldelijke controle als je een bepaalde ziekte hebt wordt je ook niet voor opgeroepen en medicijnen moet je ook zelf achter aan (het is dus niet zo dat de apotheker een mailtje krijgt, je gaat er zelf heen met een briefje van de dokter en de apotheker kijkt dan of hij het op voorraad heeft). Aan de ene kant super goed, zo moeten mensen zelf meer bezig zijn met de gezondheidszorg en beter opletten wanneer ze bijvoorbeeld weer op controle moeten. Anderzijds zullen veel mensen de controles waar je in Nederland gewoon een oproep voor krijgt niet opmerken, vergeten en dergelijke en misschien daardoor wel "te laat" zijn bij bepaalde ziektes.

In Nederland heb ik altijd een vrouwelijke huisarts gehad, wel eens een man maar die begrijpen vrouwen dingen naar mijn mening toch minder. Logisch ook.
Nu heb ik dus een man, maar tjah er zijn bepaalde "vrouwelijke" onderzoeken, dat laat ik toch liever door een vrouw doen. De artsen zijn wel wat gewend dus ik vroeg het maar gewoon: "hoe gaat dat dan met uitstrijkjes enzo, wie doet dat?". Terwijl de vraag wordt gesteld zie ik (in slowmotion) zijn wijsvinger richting zijn neus gaan. Hij pakt een aantal neusharen die uitsteken en begint er totaal niet-sierlijke rondjes mee te draaien. "Oh dat doe ik ook!". Mijn ogen werden groter en hij ging ongegeneerd door om zijn neusharen in de krul te zetten. Goed, mocht dat ooit ter sprake komen ga ik echt wel de lastpak uithangen en moet ik maar iets erop verzinnen dat ik een vrouw krijg, misschien ben ik wel ineens allergisch voor zijn specifieke parfum en krijg ik daar spontaan een volledige theatrale aanval.
Na contant (of met, daar is ie weer, cheque) te hebben afgerekend (onze carte vitale is er nog niet en dat zal ook nog wel even duren dus je moet alles zelf declareren) gaf ik hem een hand (godzijdank was het zijn andere hand die voor krultang speelde) en concludeerde ik dat de consult kosten bij de huisarts net zo duur zijn als bij de dierenarts. Drieëntwintig euro. Hij keek me wat vreemd aan toen ik deze informatie met hem deelde. Geen idee wat het in Nederland kost trouwens. Dat hield meneer Menzis voor me bij.

Mijn peugeotje stond ongeschonden (najah wel degelijk geschonden maar dat is oud nieuws) op me te wachten en nadat ik mezelf had getrakteerd op een appel-karamel muffin zijn we weer naar huis getuft.

Vanavond weer lekker bank-hang avond. Verbouwen zonder grenzen komt er weer op. Vind ik best leuk om naar te kijken maar het is zeker niet mijn lievelingsprogramma over huizen. Als je echt een leuk programma over huizen in het buitenland wilt zien moet je naar droomhuis gezocht kijken bij omroep Max.
Programma zelf is niet eens zo geweldig, maar de presentatie, daarvoor kijk ik ernaar. Sybrand Niessen is echt de beste presentator van de Nederlandse televisie en dit bedoel ik niet eens zo sarcastisch. Er is geen presentator die mij zo laat bescheuren (niet alleen mij trouwens het hele huis hier ligt dubbel om hem). Helaas is het wat minder geworden, op internet las ik veel (onterechte) klachten van de slechte presentatie en nu is het een stuk minder leuk om naar te kijken, vermoedelijk moet hij zich nu aan meer regels houden. Prachtig als hij (ik gebruik een aantal afleveringen in Frankrijk als voorbeeld) eerst bij de huizen-zoekende Nederlanders thuis kwam en dan zei: "mag ik even binnenkomen" terwijl hij al door de voordeur liep langs de gastheer/vrouw. "Ja hoor" riep wel eens een deelnemer hem achterna.
Tussen de drie potentiële droomhuizen door laat Sybrand altijd dingen uit de streek zien of gaan ze wat bijzonders doen in die streek. Meestal gaat het ongeveer zo: "Kijk eens wat ik (nadruk op ik) voor jullie heb geregeld", "Mijn vriend Jacques gaat met jullie druiven stampen en bottelen" "Bonjoer Sjak, iesie mees aamies hollandeeses Henk et Anja" (ja, ik weet het, totaal verkeerd geschreven Frans maar het gaat even om hoe hij het uitspreekt hè). Na het bottelen en een paar andere hiep hiep hoera uitstapjes volgt na het derde huis de uiteindelijke keuze. Nou vergeet ik nog een hilarisch punt in de uitzendingen en dat is de standaard vraag, die wij met z'n allen altijd hardop meepraten, die na iedere bezichtiging van een huis volgt. Camerashot buiten het huis en dan stelt hij altijd de vraag: "en wat denken jullie dat de vraagprijs is van dit droomhuis?". Na dus het derde huis moet het stel gaan vertellen wat hun droomhuis is (en het wordt altijd geprobeerd in koor) vervolgens volgt er een proost moment met Sybrand waarbij hij vaak veel te lomp de glazen inschenkt en eigenlijk het drankje al zowat op heeft als de rest hem net aan z'n lippen zet. Heerlijke televisie! Ja wij zijn fan van Sybrand. Ik zou best eens wat droomhuizen met hem willen bekijken en kijken hoeveel "aamies" hij hier heeft.

Zo'n baan wil iedereen wel

Nou kan ik daar om lachen, maar nadat ik van de huisarts een receptje meekreeg voor een pijnstiller (heb wat spieren verrekt in de borstkas en dat ademt en slaapt lastig kan ik je zeggen)  kwam ik er net op tijd achter dat ik ineens een meneer was geworden en dat ik ook nog eens plots Heleen heette. Pff had ik dan op z'n Sybrands gepraat tegen de assistente? Ben wel blij dat de dokter het veranderde. De apotheker had anders raar opgekeken.

Een hondenleven

Deze week neem ik jullie mee in de wereld van de (show)hond.
Zoals sommigen van jullie inmiddels wel weten heb ik een hond. En wat voor één. Hij is mijn alles. Hij is een welsh corgi. Hij is Jamie.
Jamie is iets meer dan een jaar geleden bij ons gekomen. Ik was al een tijd gek van de welsh corgi; ben naar wat shows geweest en heb over oceanen van internet gesurfd. Uiteindelijk werd het de Cardigan (de andere meer bekende variant is de Pembroke, Queen Elisabeth heeft er een aantal) en ik ging op zoek naar een goede fokker. Maar wat is een goede fokker? Je kijkt naar testresultaten (HD etc), stamboom van de vader en de moeder maar zeer zeker ook naar het karakter van de hond. En dan is het kiezen en wachten, wachten en nog eens wachten of je inderdaad de hond krijgt die je eerste keuze is. Je betaald een aardig bedrag en gaat naar huis met een hummeltje van acht weken. Er volgt een paspoort, een stamboom en een inschrijvingsbewijs. Dit is mijn eerste rashond. Dit soort vreemd gevormde honden moet je ook gewoon niet "marktplaatsen".
Vanaf het begin heb ik gezegd: "ik heb hem voor het plezier niet om er geld mee te verdienen of om mee te fokken"... De eerste twee weken met hem waren dramatisch. Meneer pieste alles onder, meneer wilde niet heen lopen wel terug met uitlaten. Kinderen trokken aan hem, ik wilde die kinderen hetzelfde aandoen maar dat mag niet. Hij beet overal in en poepte overal. Daar ging mijn dvd cursus Cesar Milan: Raise the perfect puppy....
Totdat ik meneer wat meer rust gaf, benchrust, en niet zo op hem zat te letten. Al snel werden we dikke vrienden. Overal nam ik hem mee naar toe. Hij heeft zelfs het huis in Frankrijk eerder gezien dan mijn ouders. Wat een bofhond..kont!

Jamie, hier nog heel klein

Hij is een werker en vind het prachtig als je hem commando's geeft. Af, zit, rol, twist, flat, speak, graven en ga zo maar door. Hij is gek op speuren en dit doen we dan ook regelmatig. Op een zeker moment kwam ik met het idee een keertje mee te doen met een honden show. Eerst van een club en misschien later een echte grote show. Op de club was meneer veelbelovend. Dus vandaag was het zover; zijn eerste echte grote show! En nu weet ik ook weer waarom ik altijd heb gezegd dat ik het niet zou doen.
Rond de vier duizend(!) honden waren er. Drie uur heen gereden (en ook weer terug uiteraard) voor exact zeven minuten in de ring. ZEVEN minuten. En vier uur wachten, op een plastic stoel, met een te volle blaas en een enorme wachtrij voor de wc.
Ik kwam binnen en meteen kwam er een vrouw op me af; "ik ben een ex-keurmeester ik heb zelfs Crufts gedaan (Engeland, hele grote show), "il est magnifique!" direct voelen, kijken, vertellen dat zijn vader kampioen was bla bla bla... "ooh daar zie ik iemand haha, ik ken ook zoveel mensen!!" Mooi, ga maar mooi weg. Niet veel later kwam ze weer met de "concurrent" de meneer keek nogal angstig en begon ook direct te voelen. Ik heb dan de neiging om te zeggen "hallo! Ik zit toch ook niet ongevraagd aan jouw kont (of ander deel wat hij bij mijn hond voelde maar laten we het netjes houden)". Maarja op de één of andere manier zeg je er niets van en laat je ze maar.
Ik was de enige vreemdeling daar de rest van de corgi mensen (allemaal Frans) kenden elkaar. De keurmeester kenden ze overduidelijk ook allemaal. Weer kwam de ex-keurmeester naar me toe met hele verhalen waar ze allemaal wel niet had gekeurd en dat mijn hond de mooiste was van allemaal maar dat ik als buitenlander weinig kans had. En dat bleek wel. Ik vind mezelf of iets van mezelf praktisch nooit het "beste" of althans ik zou dat nooit zeggen. Maar nu moet ik zeggen mijn hond was inderdaad verreweg de mooiste reu.

Eindelijk na anderhalf uur vertraging de ring in. De keurmeester was een oud mannetje, hij had van die flassen die die over een te kaal hoofd glad had ge-gelt. Hij was in elk geval stekeblind dat sowieso maar verder wel aardig. Eerst de hond in stand (dan moeten ze netjes staan) en zoals ik al had verwacht had de beste man een mond-odeur wat Jamie even nader wilde onderzoeken (lees de beste man had zowaar het geluk een tongzoen te mogen ontvangen van mijn hond) dan op de tafel, stonden er broodjes en ik moest natuurlijk oppassen dat Jamie daar niet even lekker in zou bijten, zie ik de haren van diverse honden erop dwarrelen... eet smakelijk.
Je loopt heen en weer en dan loop je een rondje. Tijdens dat rondje lopen wilde Jamie toch wel even heel duidelijk maken wat hij ervan vond. Plots gaat hij midden in de ring zitten en draait op het tapijt een mega stinkende drol. Ex-keurmeester rend de ring in, valt op haar plaat en haalt het voor me weg. Soms is een bemoeial toch best handig.
Daarna verder een rondje lopen.Maak ik de fout dat ik de hond aan de buitenkant liet lopen. Werd verder niets over gezegd maar nadat ik de ring uit kwam kreeg ik meteen gezeur aan mijn hoofd van een toeschouwer die meteen zei: "hallo, die hond had aan de binnenkant moeten lopen hoe kunnen ze hem zo keuren; weet je dat niet?" "Nee, dat weet ik niet en het maakt me ook niets uit (in mijn hoofd: bemoei je met je eigen zaken, neem een eigen hond *piep*)" De ex-keurmeester bemoeide zich er ook weer mee. Einde van het verhaal; zijn poten waren net te ver uitgedraaid en daardoor was hij "Very Good". Hij had een Excellent moeten hebben om verder mee te doen, maar helaas. Ik kon er nog wel inkomen totdat ik de winnaars zag; echt lelijke honden. Slecht gangwerk, te dik, en de poten... één was net een pinguïn.
De ontkennende mannenliefhebber die met de hond liep die had gewonnen was ook nog eens gemeen, hij sloeg de hond en hing hem zowat op. Er werd ook niets gecontroleerd; geen chipnummer, inentingen, stamboom etc. Naarmate andere kandidaten wonnen werd het mij duidelijk: ik ben beland bij het eurovisie songfestival voor honden.

Na deze illusie en vriendjespolitiekpraktijken kun je nog maar één ding doen. Mensen kijken. De ring naast ons was gevuld met een aantal mechelse herders. Het beeld werd echter ernstig verstoord door een veel te dikke vrouw met een veel te strakke glitter zilveren broek, veel te dikke borsten met een veel te kleine BH en veel te dikke zwembanden met een veel te korte t-shirt. Sorry hoor, het is al een soort van modeshow.. dat laat je toch niet in de ring? Dat trekt de aandacht weg van de hond. Diskwalificatie was mijn oordeel. Ik zou een uitstekend jurylid zijn, echt waar. De mannen bij de corgi's waren meer vrouw dan man en die strijd onderling, echt vreselijk. Uren trutten, borstelen, wit krijten van de vacht (ze denken zeker dat de puppy's daar ook witter van worden) en haarlak (ja echt) opspuiten. Achter ons zat een uit de kluiten gewassen pantoffel, of een dweil had je er ook van kunnen maken. Het arme beestje zat om 11 uur op de groomingtable, diertje had een kussen om de nek van roze satijnen stof (leek op zo'n ding wat je ook in je nek doet in het vliegtuig) waarschijnlijk om zijn kopje in de lucht te houden. Met een kammetje was een vrouw de pantoffel aan het borstelen en ze had een staartje gemaakt met, uiteraard, een roze strikje om de haartjes voor de ogen weg te houden. En constant haarlak opspuiten. Echt waar, om half 4 zat dat beestje nog op diezelfde plek met datzelfde kussentje, met dezelfde vrouw, kam en haarlak en ze zijn geen seconde weg geweest. Ik heb Jamie gisteren even in de badkuip gedaan, even snel gewassen en drooggeföhnd maar verder niets gedaan. Was eigenlijk wel cool geweest als hij kampioen was geworden van al die truthola's.

Na al dit gedoe was ik het behoorlijk zat, na nog wat mensen die vroegen wat dit nou voor hond was liep ik toch wel teleurgesteld naar buiten. In de auto, drie uur terug rijden. Waren we bijna bij ons huis, tuurde ik uit het raam en zag ik de kettinghond die ik iedere week zie. Een herder in de stromende regen, dag in dag uit. Aan een ketting van een paar meter, klein schuilhokje en alleen maar blubber. En dan ineens is dat contrast zo groot. Ik denk aan het hondje met het kussentje en kijk naar deze hond en vraag me af wat ik zieliger vind. Beide zielig maar op zo'n andere manier.
Een hondenleven, ik begrijp helemaal waar deze uitspraak vandaan komt.

Ik kom thuis, pak mijn spullen en mijn lieve hond. Zie de showlijn in de tas liggen en kijk hem diep in zijn donkerbruine ogen. Ik doe zijn halsband af en we rennen samen in de stromende regen. Ik gooi de bal in het drijfnatte, met modder besmeurde gras en zeg tegen hem: maak je maar zo vies mogelijk jongen. Dit is een hondenleven zoals ik hem het liefste zie.

Een zeldzame eikel....

Iedere dag loop ik met mijn trouwe, zeer lage, viervoeter. Door de bossen, langs het riviertje, langs een berg met allemaal puin wat steeds verder naar beneden zakt... en langs iemand die de boel daar goed in de gaten houdt.

Al van ver zit hij ons te begluren, komt van zijn tak en zweeft het weiland in. Vervolgens maakt hij wat geluidjes of waggelt hij wat rond om vervolgens weer verder te vliegen naar zijn andere uitkijkpost. Eenmaal daar gaat hij wat zitten eten, laat een flats vallen en soms nog wat meer. Een orgaantje hier en daar waar ik dan weer in ga zitten prikken met een stokje om te ontdekken welk onderdeel het mag wezen. Ja het is een indrukwekkend dier; de buizerd.
Ik heb er ooit één op mijn arm mogen vasthouden en ze zijn echt prachtig. Vooral het zweven in de lucht met meerdere tegelijk vind ik een mooi plaatje.

Wat opvalt bij de meneer of mevrouw is dat die een licht verenkleed heeft. Ik dacht dat het misschien een wintervacht/kleed was maar na wat gezocht te hebben blijkt het gewoon een voorkomende kleur te zijn bij de buizerd. Ik kende ze alleen maar in het bruin. Toch leuk, zo leer je nog eens wat met het uitlaten van je hond.

Tijdens het uitlaten zie ik ook wel eens sporen van wroetsels van zwijnen. Nou hoop ik die eerlijk gezegd nooit tegen te komen. En al helemaal niet in mijn eentje. In 1998, toen we ook in Frankrijk woonden, hebben we een keer een ontmoeting gehad met zwijnen, twee kilometer bij ons toenmalige huis vandaan. We hadden in het bos een meertje en we gingen vissen kijken met z'n allen. Tot een moeder met baby en vader ineens bij de ingang van het meertje stond. Onze honden die we destijds hadden (waarvan één nog steeds!) vlogen op de zwijnen af en verdwenen in de varens. Die varens waren rond de twee meter hoog en schudden alle kanten op, we hoorden gekrijs, geknerp en geknor. Wij, onwetend dat we waren, met onze rubberlaarzen door het meertje en rennen voor ons leven. Één van de honden was inmiddels bij ons toen we de steile helling op aan het rennen waren (met water volgelopen laarzen). Eenmaal boven renden we het open veld op. Die beesten komen daar toch niet zo snel, zo in het zicht. Daar op adem komen en gelukkig kwam toen ook de andere hond met zijn staart tussen de benen uit het bos gerend. Het mannetjeszwijn (keiler genaamd, danku wikipedia) liep langs de bosrand en bleef ons strak aankijken. Pff, en ze leefden nog lang en gelukkig. Nou mooi niet, dat was toen we net een week in Frankrijk woonden, gevolg is dat ik nooit meer alleen door het bos durfde te lopen.
Tot overmaat van ramp vloog er een week later een enorme tor onder mijn shirt tijdens het fietsen. Ik krijste alles aan elkaar, gooide mijn fiets op de grond, rende als een dwaas rond (niet dat dat ook maar iets helpt, maar schijnt een natuurlijke, onnozele reactie te zijn van de mens) terwijl het beestje allang op de grond was gedonderd. Ik zag hem en pakte mijn fiets en reed er drie keer overheen. Zo, en dat voor een kind van tien. Ernstig ik weet het, maar dat is de enige keer in mijn leven geweest dat ik doelbewust een beest heb doodgereden. Toen ik naar huis fietste (een aantal kilometer verderop) stond mijn moeder mij buiten op te wachten, ze had me al gehoord en dacht dat er ik weet niet wat was gebeurd.
Nog een week later bevond zich een adder op het terras en zat in een aanvallende houding naar mijn broer te kijken. Om een lang verhaal kort te maken, de adder leefde niet nog lang en gelukkig.
Dus in een aantal weken tijd was ik compleet verpest wat betreft de wilde dieren daar.

Nog steeds durf ik niet alleen diep de bossen in. Man, zo'n zwijn is net zo groot als de schofthoogte van mijn shetlanders! Later lazen we overigens dat zwijnen ontzettend goed kunnen zwemmen, ze zijn alleen zo kippig als wat, een oplossing was geweest om dus gewoon achter een boom te gaan staan. Maarja, met twee honden en paniek is dat niet het eerste waar je aan denkt. En ik denk dat mocht er een volgende ontmoeting komen ik de gok niet ga wagen.

De spinnen lijken hier trouwens ook wat groter (sprinkhanen zijn hier helemaal huge). Gadver. Ik heb een keer gehad, toen ik klein was, dat ik ze nog vermoordde met een keukenpapiertje (hoofd wegdraaien en niet durven kijken), maar meneer Freddy de spin was het er niet mee eens en bleek niet van kinderen te houden (Freddy de spin is afgeleid van Freddy van de horrorfilm A nightmare on Elm Street, iemand die niet zo lief was voor kindertjes). Hij nam een jump en sprong op mijn hand, hij vloog richting mijn hoofd en wederom rende ik als een idioot rondjes in mijn kamer. Van Freddy ontbreekt nog altijd ieder spoor.
Les: stofzuiger is veel effectiever, wel een prop papier in de stofzuigermond douwen anders kruipen ze er weer uit.

Goed, na al die beestenbende toen zijn we nu ook weer wat bijzonders tegengekomen.
De buizerd is natuurlijk fantastisch en de vossen ook (zie vorige berichten) maar nu hebben mijn vader en vriend naar alle waarschijnlijkheid ook een muskusrat gesignaleerd. Dus nu gaan we iedere dag tijdens het honden uitlaten met de verrekijker kijken of we ze zien, maar het lijkt alsof ze het voelen want nu ineens zijn ze er niet meer.

Jamie tijdens onze dagelijkse wandeling

Mijn oma en tante waren er afgelopen weekend en met hen heb ik toch wel zo'n bijzonder dier gezien.
Jamie (onze hond) liep zoals gewoonlijk met stok terug uit het bos langs ons huis en liet de stok vlak voor de keukendeur vallen; op dat moment vloog er wat naar beneden en plakte tegen de muur aan.
Mijn vriend trok de bosjes opzij en daar zat iets wat ik nog nooit had gezien.
In eerste instantie dacht mijn vader dat het een rat was (zo groot was hij ook) en zei al dat hij hem met een schep ook geen happily ever after wilde geven. Je zou maar een rattennest onder je lei stenen pannen krijgen, gadver. Ik heb mijn slaapkamerraam maar gauw dichtgedaan en de luiken ervoor, held die ik ben.
Toen weer naar beneden met camera en even goed gekeken, wat een schattig beestje! Hij had een zorro masker en deed me denken aan de hamsters die ik vroeger heb gehad. Je zou hem bijna aaien zo lief. Dit kon geen rat zijn, hij had ook een licht behaarde staart en zag er niet uit als een rat al was hij wel groot.
Schep werd dus achterwege gelaten en google werd erbij gepakt en het bleek de eikelmuis te zijn! Ook wel tuinslaper genoemd. Najah die naam klopt wel want hij lag toch schijnbaar mooi te pitten in onze tuin (vermoedelijk uit zijn winterslaapje gehaald). Bijzonder is wel dat ze zelfs slakken en jonge muizen en vogels eten. In Nederland is de eikelmuis één van de meest bedreigde diersoorten. Hier zijn ze van wat ik heb weten te vinden op internet wel wat algemener. Ik zou ook eerlijk gezegd zo'n beestje niet dood kunnen maken. Té schattig.
Nu maar hopen dat hij niet in mijn bed kruipt overdag of dat hij gaat lopen knagen aan van alles en nog wat. Ik heb hem maar voor de zekerheid verteld dat er bij de buren genoeg te eten valt en dat ik er geen problemen mee heb als hij daar gaat lopen knagen.

De Eikelmuis

Gisteren liep ik over het pleintje en zag ik plots weer een vreemd iets; nee hè wat nou weer! Maar gelukkig bleek het de plaatselijke, enorm grote, zwerfkat te zijn die lekker aan het rondscharrelen was bij de vuilnisbakken.
Fieuw; ik liep erheen, strekte mijn arm en gaf hem een aai over zijn bol. Dit zijn nou de "wilde" dieren waar ik echt van hou.

Buurt zwerfkat

Dancing King

Een poosje geleden werd ons verteld door onze muzikale buurvrouw dat er een vioolfeest zou zijn zo'n drie kwartier van ons rijden vandaan. Zij zou ook meespelen.
We vonden het een leuk idee en besloten er naartoe te gaan vorige week vrijdag.

Ik ging in de auto zitten en ja hoor daar was die weer, dat ene spiertje... dat ene letterlijke maar ook figuurlijke verrekte spiertje. Dat is een spiertje net boven de knie aan de achterkant van je been. Nog nooit heb ik dat spiertje gevoeld, zelfs niet na onze verhuizing (terwijl ik toen toch echt dacht dat ik ieder spiertje in mijn lijf had gevoeld). Maar die bewuste vrijdagavond heb ik dus dat spiertje gevoeld, in beide benen wel te verstaan. Ik hoefde er niet lang over na te denken waardoor dat kwam.
Yoga.
Een andere Franse kennis uit het dorp had verteld dat er een yoga klasje was bij ons in het dorp op de woensdag en donderdag, boven de basisschool. In Nederland heb ik het ook altijd al een keer willen proberen, maar wazige folders, wazige mensen en een eigenlijk te weinig zin erin hebben hebben mij nooit aangemoedigd er naartoe te gaan. Tot nu. Ik wilde wel eens zien wat het zou zijn. Dus op naar de proefles op donderdagochtend. Mijn moeder leek het ook leuk, dus gezellig met z'n tweeën op naar de school driehonderd meter verderop.
Met een roestige kraak ging het hek open. Het was voorjaarsvakantie dus geen kindjes te bekennen. Welke deur? Nou we beginnen maar met de middelste, hij ging open maar we zagen verder niets, in de verte hoorde we wat gepraat, dus terug naar buiten en nu de linkerdeur. Kwam er net toevallig een vrouw binnen. Uiteraard direct even een check, hoe ziet ze eruit? Niet dat ik dat heel erg belangrijk vind maar we hadden afgesproken dat als het één groot jomanda kleed (en dan niet op de grond maar om het lichaam) festijn was we het bij de proefles zouden laten. Joggingbroek en shirt. Mooi zo.
We liepen een ongeschuurde en ongelakte trap op naar boven en kwamen uit bij een eveneens ongeschuurde deur. Schoenen uit en binnen troffen we zo'n zes vrouwen aan en een wat oudere dame die de lerares was. We mochten direct meedoen, kregen een matje en ze vroeg of we alles wel zouden kunnen volgen. Na een uur en een kwartier in de meest bizarre posities te hebben gestaan, gelegen en gezeten eindigden we op de grond, we gingen aarden en mijn aandacht ging toch stiekem even buiten mijzelf. Ik zag de afbladderende kozijnen, het behang wat letterlijk omgekruld en naar beneden hing van de muren en de vloer die schreeuwde om een lakbeurt. Ik genoot en sloot mijn ogen, hier ga ik aan mee doen. Na de les geen geklets, het was gewoon klaar en au revoir. Fijn.
Die hele middag waren we kapot, konden zowat niets doen. Maar wel op een prettige manier. En na een uur begon ik dat ene verrekte spiertje al te voelen.

Terug in de auto. Om middernacht moest onze buurvrouw spelen. Daarom waren we maar wat later weggegaan. Stel dat het niets was zit je daar uren, of met een beetje pech staan.
Eenmaal binnen was er een klein zaaltje met allemaal stoelen. Het was eigenlijk best vol. Misschien zelfs wel een beetje te vol. Muzikanten speelden Ierse muziek, was erg leuk om naar te kijken en te luisteren. Op een gegeven moment moesten alle stoelen weg en zou er ruimte gemaakt worden om te dansen. Een vrouw op het podium zou de dansen uitleggen en begeleiden.
Ik ben gewend dat ze mensen naar de dansvloer moeten praten en trekken. Maar hier stond het vrijwel direct vol. Ik stond daar natuurlijk niet, ik heb dan een soort van schaamte gevoel. Ik kijk liever, eigenlijk niet hoor, maar ik durf niet. Gewoon in een disco of op een festival een beetje dom meehupsen met de rest oké, maar echt dansen, nèh.
Ik pakte een stoel (godzijdank waren die nu vrij) en ging als een oude oma erin zitten (en mijn moeder had minder spierpijn dan ik, dat is naar als je een stuk jonger bent hoor) en ging heerlijk mensen kijken. Ze gingen in een grote kring staan, allemaal hand in hand. En de meest woeste bewegingen werden er gemaakt. Ontzettend leuk om te zien. Ik zag een oudere dame, grijze knot met een speld, een knalroze rok en die zwierde schitterend mee. Ik zag twee mannen uitzinnig met elkaar dansen. Een meisje met een rok, rasta haar en kisten die er onder vandaan kwamen, een jongen met een kaalgeschoren kop, sweater en agressieve uitstraling die eerder van rap muziek zou houden maar ook meedanste met de anderen, een man die er zo in opging dat hij zijn danspartner zo hard ronddraaide dat haar voeten letterlijk van de vloer gingen. En daar stond hij, de man van de avond. De enige echte Dancing King. Iedereen stond te zwingen, hij stond ertussen, knieën op slot, vingers naar links en naar rechts. En zo stijf, hij moest minstens drie weken dezelfde yogaposes als ik hebben gedaan. Draaiden de rest naar rechts, draaide hij te laat en ook nog naar links. Hij stootte iedereen aan en op een gegeven moment moesten ze met een partner dansen. Hij pakte een vrouw en eerst dachten we dat zijn blik op oneindig stond naar haar borsten, maar door beter te kijken zagen we dat hij gewoon keek waar zij haar voeten neerzette. Ik vraag me wel af wat zij ervan heeft gedacht, soms zat hij zowat met zijn neus erin. Ze draaiden half, niet in het ritme en anderen beukten tegen ze aan omdat hun niet meekwamen met de rest. Na een aantal dansen en nummers was de man drijfnat van het zweet en besloot even te gaan zitten. Prompt ging hij vlak naast ons zitten, maar dan is de lol er natuurlijk af dus richtte ik mijn ogen weer op de rest van de gevarieerde dansers.
Er kwamen wat mensen bij, sommigen gingen weer weg en ik zat te wachten tot het twaalf uur was. Ik keek naar links en de King bukte op zijn stoel voorover om zijn drinken te pakken onder zijn stoel, net op dat moment vliegt er een vrouw een beetje te ver naar achteren uit de danskring en het hoofd van de Dancing King belandde tegen, of eigenlijk regelrecht in de derrière van de voloptueuze vrouw. Zij merkte er schijnbaar niets van want ze danste vrolijk verder. Hij daarentegen keek direct met een rood en verschrikt gezicht om zich heen. Wij keken maar snel naar voren, het is toch een beetje lullig voor zo'n man. De arme sloeber.
De violisten kwamen. Ze waren met een behoorlijk aantal, stuk of zestien. Was erg mooi en om één uur vonden we het welletjes en gingen we naar huis.

Na drie kwartier waren we weer thuis, buiten begon het te sneeuwen en het was koud. Gauw elektrische dekentje aan (mijn vriend zegt al jaren dat ik daarmee een oud wijf ben, nou ik voelde me die avond ook zo door die ellendige spier, dus ik vond het nu wel passend) onder de warme douche en lekker in m'n bedje. Ik lag en voelde bij het omdraaien die spier weer. Ineens dacht ik aan de Dancing King, eerst vond ik hem sneu omdat hij niet meekwam en zo stijf was maar eigenlijk is die man toch geweldig? Geen schaamte op de dansvloer, meedoen en gek doen. En ik stond daar aan de kant, armen over elkaar omdat ik me schaam omdat ik bang ben dat ik het niet kan. Wat is nou eigenlijk sneuer? Dus ik heb besloten; de volgende keer doe ik mee. Zelfs als ik dubbelgevouwen (najah verder dan een aantal graden kom ik niet hoor maar goed) heb gelegen met de yoga de dag ervoor en ik tientallen irritante, zeurende spieren heb... ik moet me er maar eens overheen zetten. Toen viel ik in slaap.

Ik weet zeker, als ik over een poosje weer bij zoiets ben, sta ik weer met de armen over elkaar... maar dan denk ik terug aan de Dancing King en zal ik zeker een (verrekte) poging wagen. Al hoop ik niet dat ook mijn hoofd hetzelfde eindigd als het zijne.