Een zeldzame eikel....

Iedere dag loop ik met mijn trouwe, zeer lage, viervoeter. Door de bossen, langs het riviertje, langs een berg met allemaal puin wat steeds verder naar beneden zakt... en langs iemand die de boel daar goed in de gaten houdt.

Al van ver zit hij ons te begluren, komt van zijn tak en zweeft het weiland in. Vervolgens maakt hij wat geluidjes of waggelt hij wat rond om vervolgens weer verder te vliegen naar zijn andere uitkijkpost. Eenmaal daar gaat hij wat zitten eten, laat een flats vallen en soms nog wat meer. Een orgaantje hier en daar waar ik dan weer in ga zitten prikken met een stokje om te ontdekken welk onderdeel het mag wezen. Ja het is een indrukwekkend dier; de buizerd.
Ik heb er ooit één op mijn arm mogen vasthouden en ze zijn echt prachtig. Vooral het zweven in de lucht met meerdere tegelijk vind ik een mooi plaatje.

Wat opvalt bij de meneer of mevrouw is dat die een licht verenkleed heeft. Ik dacht dat het misschien een wintervacht/kleed was maar na wat gezocht te hebben blijkt het gewoon een voorkomende kleur te zijn bij de buizerd. Ik kende ze alleen maar in het bruin. Toch leuk, zo leer je nog eens wat met het uitlaten van je hond.

Tijdens het uitlaten zie ik ook wel eens sporen van wroetsels van zwijnen. Nou hoop ik die eerlijk gezegd nooit tegen te komen. En al helemaal niet in mijn eentje. In 1998, toen we ook in Frankrijk woonden, hebben we een keer een ontmoeting gehad met zwijnen, twee kilometer bij ons toenmalige huis vandaan. We hadden in het bos een meertje en we gingen vissen kijken met z'n allen. Tot een moeder met baby en vader ineens bij de ingang van het meertje stond. Onze honden die we destijds hadden (waarvan één nog steeds!) vlogen op de zwijnen af en verdwenen in de varens. Die varens waren rond de twee meter hoog en schudden alle kanten op, we hoorden gekrijs, geknerp en geknor. Wij, onwetend dat we waren, met onze rubberlaarzen door het meertje en rennen voor ons leven. Één van de honden was inmiddels bij ons toen we de steile helling op aan het rennen waren (met water volgelopen laarzen). Eenmaal boven renden we het open veld op. Die beesten komen daar toch niet zo snel, zo in het zicht. Daar op adem komen en gelukkig kwam toen ook de andere hond met zijn staart tussen de benen uit het bos gerend. Het mannetjeszwijn (keiler genaamd, danku wikipedia) liep langs de bosrand en bleef ons strak aankijken. Pff, en ze leefden nog lang en gelukkig. Nou mooi niet, dat was toen we net een week in Frankrijk woonden, gevolg is dat ik nooit meer alleen door het bos durfde te lopen.
Tot overmaat van ramp vloog er een week later een enorme tor onder mijn shirt tijdens het fietsen. Ik krijste alles aan elkaar, gooide mijn fiets op de grond, rende als een dwaas rond (niet dat dat ook maar iets helpt, maar schijnt een natuurlijke, onnozele reactie te zijn van de mens) terwijl het beestje allang op de grond was gedonderd. Ik zag hem en pakte mijn fiets en reed er drie keer overheen. Zo, en dat voor een kind van tien. Ernstig ik weet het, maar dat is de enige keer in mijn leven geweest dat ik doelbewust een beest heb doodgereden. Toen ik naar huis fietste (een aantal kilometer verderop) stond mijn moeder mij buiten op te wachten, ze had me al gehoord en dacht dat er ik weet niet wat was gebeurd.
Nog een week later bevond zich een adder op het terras en zat in een aanvallende houding naar mijn broer te kijken. Om een lang verhaal kort te maken, de adder leefde niet nog lang en gelukkig.
Dus in een aantal weken tijd was ik compleet verpest wat betreft de wilde dieren daar.

Nog steeds durf ik niet alleen diep de bossen in. Man, zo'n zwijn is net zo groot als de schofthoogte van mijn shetlanders! Later lazen we overigens dat zwijnen ontzettend goed kunnen zwemmen, ze zijn alleen zo kippig als wat, een oplossing was geweest om dus gewoon achter een boom te gaan staan. Maarja, met twee honden en paniek is dat niet het eerste waar je aan denkt. En ik denk dat mocht er een volgende ontmoeting komen ik de gok niet ga wagen.

De spinnen lijken hier trouwens ook wat groter (sprinkhanen zijn hier helemaal huge). Gadver. Ik heb een keer gehad, toen ik klein was, dat ik ze nog vermoordde met een keukenpapiertje (hoofd wegdraaien en niet durven kijken), maar meneer Freddy de spin was het er niet mee eens en bleek niet van kinderen te houden (Freddy de spin is afgeleid van Freddy van de horrorfilm A nightmare on Elm Street, iemand die niet zo lief was voor kindertjes). Hij nam een jump en sprong op mijn hand, hij vloog richting mijn hoofd en wederom rende ik als een idioot rondjes in mijn kamer. Van Freddy ontbreekt nog altijd ieder spoor.
Les: stofzuiger is veel effectiever, wel een prop papier in de stofzuigermond douwen anders kruipen ze er weer uit.

Goed, na al die beestenbende toen zijn we nu ook weer wat bijzonders tegengekomen.
De buizerd is natuurlijk fantastisch en de vossen ook (zie vorige berichten) maar nu hebben mijn vader en vriend naar alle waarschijnlijkheid ook een muskusrat gesignaleerd. Dus nu gaan we iedere dag tijdens het honden uitlaten met de verrekijker kijken of we ze zien, maar het lijkt alsof ze het voelen want nu ineens zijn ze er niet meer.

Jamie tijdens onze dagelijkse wandeling

Mijn oma en tante waren er afgelopen weekend en met hen heb ik toch wel zo'n bijzonder dier gezien.
Jamie (onze hond) liep zoals gewoonlijk met stok terug uit het bos langs ons huis en liet de stok vlak voor de keukendeur vallen; op dat moment vloog er wat naar beneden en plakte tegen de muur aan.
Mijn vriend trok de bosjes opzij en daar zat iets wat ik nog nooit had gezien.
In eerste instantie dacht mijn vader dat het een rat was (zo groot was hij ook) en zei al dat hij hem met een schep ook geen happily ever after wilde geven. Je zou maar een rattennest onder je lei stenen pannen krijgen, gadver. Ik heb mijn slaapkamerraam maar gauw dichtgedaan en de luiken ervoor, held die ik ben.
Toen weer naar beneden met camera en even goed gekeken, wat een schattig beestje! Hij had een zorro masker en deed me denken aan de hamsters die ik vroeger heb gehad. Je zou hem bijna aaien zo lief. Dit kon geen rat zijn, hij had ook een licht behaarde staart en zag er niet uit als een rat al was hij wel groot.
Schep werd dus achterwege gelaten en google werd erbij gepakt en het bleek de eikelmuis te zijn! Ook wel tuinslaper genoemd. Najah die naam klopt wel want hij lag toch schijnbaar mooi te pitten in onze tuin (vermoedelijk uit zijn winterslaapje gehaald). Bijzonder is wel dat ze zelfs slakken en jonge muizen en vogels eten. In Nederland is de eikelmuis één van de meest bedreigde diersoorten. Hier zijn ze van wat ik heb weten te vinden op internet wel wat algemener. Ik zou ook eerlijk gezegd zo'n beestje niet dood kunnen maken. Té schattig.
Nu maar hopen dat hij niet in mijn bed kruipt overdag of dat hij gaat lopen knagen aan van alles en nog wat. Ik heb hem maar voor de zekerheid verteld dat er bij de buren genoeg te eten valt en dat ik er geen problemen mee heb als hij daar gaat lopen knagen.

De Eikelmuis

Gisteren liep ik over het pleintje en zag ik plots weer een vreemd iets; nee hè wat nou weer! Maar gelukkig bleek het de plaatselijke, enorm grote, zwerfkat te zijn die lekker aan het rondscharrelen was bij de vuilnisbakken.
Fieuw; ik liep erheen, strekte mijn arm en gaf hem een aai over zijn bol. Dit zijn nou de "wilde" dieren waar ik echt van hou.

Buurt zwerfkat