Dancing King

Een poosje geleden werd ons verteld door onze muzikale buurvrouw dat er een vioolfeest zou zijn zo'n drie kwartier van ons rijden vandaan. Zij zou ook meespelen.
We vonden het een leuk idee en besloten er naartoe te gaan vorige week vrijdag.

Ik ging in de auto zitten en ja hoor daar was die weer, dat ene spiertje... dat ene letterlijke maar ook figuurlijke verrekte spiertje. Dat is een spiertje net boven de knie aan de achterkant van je been. Nog nooit heb ik dat spiertje gevoeld, zelfs niet na onze verhuizing (terwijl ik toen toch echt dacht dat ik ieder spiertje in mijn lijf had gevoeld). Maar die bewuste vrijdagavond heb ik dus dat spiertje gevoeld, in beide benen wel te verstaan. Ik hoefde er niet lang over na te denken waardoor dat kwam.
Yoga.
Een andere Franse kennis uit het dorp had verteld dat er een yoga klasje was bij ons in het dorp op de woensdag en donderdag, boven de basisschool. In Nederland heb ik het ook altijd al een keer willen proberen, maar wazige folders, wazige mensen en een eigenlijk te weinig zin erin hebben hebben mij nooit aangemoedigd er naartoe te gaan. Tot nu. Ik wilde wel eens zien wat het zou zijn. Dus op naar de proefles op donderdagochtend. Mijn moeder leek het ook leuk, dus gezellig met z'n tweeën op naar de school driehonderd meter verderop.
Met een roestige kraak ging het hek open. Het was voorjaarsvakantie dus geen kindjes te bekennen. Welke deur? Nou we beginnen maar met de middelste, hij ging open maar we zagen verder niets, in de verte hoorde we wat gepraat, dus terug naar buiten en nu de linkerdeur. Kwam er net toevallig een vrouw binnen. Uiteraard direct even een check, hoe ziet ze eruit? Niet dat ik dat heel erg belangrijk vind maar we hadden afgesproken dat als het één groot jomanda kleed (en dan niet op de grond maar om het lichaam) festijn was we het bij de proefles zouden laten. Joggingbroek en shirt. Mooi zo.
We liepen een ongeschuurde en ongelakte trap op naar boven en kwamen uit bij een eveneens ongeschuurde deur. Schoenen uit en binnen troffen we zo'n zes vrouwen aan en een wat oudere dame die de lerares was. We mochten direct meedoen, kregen een matje en ze vroeg of we alles wel zouden kunnen volgen. Na een uur en een kwartier in de meest bizarre posities te hebben gestaan, gelegen en gezeten eindigden we op de grond, we gingen aarden en mijn aandacht ging toch stiekem even buiten mijzelf. Ik zag de afbladderende kozijnen, het behang wat letterlijk omgekruld en naar beneden hing van de muren en de vloer die schreeuwde om een lakbeurt. Ik genoot en sloot mijn ogen, hier ga ik aan mee doen. Na de les geen geklets, het was gewoon klaar en au revoir. Fijn.
Die hele middag waren we kapot, konden zowat niets doen. Maar wel op een prettige manier. En na een uur begon ik dat ene verrekte spiertje al te voelen.

Terug in de auto. Om middernacht moest onze buurvrouw spelen. Daarom waren we maar wat later weggegaan. Stel dat het niets was zit je daar uren, of met een beetje pech staan.
Eenmaal binnen was er een klein zaaltje met allemaal stoelen. Het was eigenlijk best vol. Misschien zelfs wel een beetje te vol. Muzikanten speelden Ierse muziek, was erg leuk om naar te kijken en te luisteren. Op een gegeven moment moesten alle stoelen weg en zou er ruimte gemaakt worden om te dansen. Een vrouw op het podium zou de dansen uitleggen en begeleiden.
Ik ben gewend dat ze mensen naar de dansvloer moeten praten en trekken. Maar hier stond het vrijwel direct vol. Ik stond daar natuurlijk niet, ik heb dan een soort van schaamte gevoel. Ik kijk liever, eigenlijk niet hoor, maar ik durf niet. Gewoon in een disco of op een festival een beetje dom meehupsen met de rest oké, maar echt dansen, nèh.
Ik pakte een stoel (godzijdank waren die nu vrij) en ging als een oude oma erin zitten (en mijn moeder had minder spierpijn dan ik, dat is naar als je een stuk jonger bent hoor) en ging heerlijk mensen kijken. Ze gingen in een grote kring staan, allemaal hand in hand. En de meest woeste bewegingen werden er gemaakt. Ontzettend leuk om te zien. Ik zag een oudere dame, grijze knot met een speld, een knalroze rok en die zwierde schitterend mee. Ik zag twee mannen uitzinnig met elkaar dansen. Een meisje met een rok, rasta haar en kisten die er onder vandaan kwamen, een jongen met een kaalgeschoren kop, sweater en agressieve uitstraling die eerder van rap muziek zou houden maar ook meedanste met de anderen, een man die er zo in opging dat hij zijn danspartner zo hard ronddraaide dat haar voeten letterlijk van de vloer gingen. En daar stond hij, de man van de avond. De enige echte Dancing King. Iedereen stond te zwingen, hij stond ertussen, knieën op slot, vingers naar links en naar rechts. En zo stijf, hij moest minstens drie weken dezelfde yogaposes als ik hebben gedaan. Draaiden de rest naar rechts, draaide hij te laat en ook nog naar links. Hij stootte iedereen aan en op een gegeven moment moesten ze met een partner dansen. Hij pakte een vrouw en eerst dachten we dat zijn blik op oneindig stond naar haar borsten, maar door beter te kijken zagen we dat hij gewoon keek waar zij haar voeten neerzette. Ik vraag me wel af wat zij ervan heeft gedacht, soms zat hij zowat met zijn neus erin. Ze draaiden half, niet in het ritme en anderen beukten tegen ze aan omdat hun niet meekwamen met de rest. Na een aantal dansen en nummers was de man drijfnat van het zweet en besloot even te gaan zitten. Prompt ging hij vlak naast ons zitten, maar dan is de lol er natuurlijk af dus richtte ik mijn ogen weer op de rest van de gevarieerde dansers.
Er kwamen wat mensen bij, sommigen gingen weer weg en ik zat te wachten tot het twaalf uur was. Ik keek naar links en de King bukte op zijn stoel voorover om zijn drinken te pakken onder zijn stoel, net op dat moment vliegt er een vrouw een beetje te ver naar achteren uit de danskring en het hoofd van de Dancing King belandde tegen, of eigenlijk regelrecht in de derrière van de voloptueuze vrouw. Zij merkte er schijnbaar niets van want ze danste vrolijk verder. Hij daarentegen keek direct met een rood en verschrikt gezicht om zich heen. Wij keken maar snel naar voren, het is toch een beetje lullig voor zo'n man. De arme sloeber.
De violisten kwamen. Ze waren met een behoorlijk aantal, stuk of zestien. Was erg mooi en om één uur vonden we het welletjes en gingen we naar huis.

Na drie kwartier waren we weer thuis, buiten begon het te sneeuwen en het was koud. Gauw elektrische dekentje aan (mijn vriend zegt al jaren dat ik daarmee een oud wijf ben, nou ik voelde me die avond ook zo door die ellendige spier, dus ik vond het nu wel passend) onder de warme douche en lekker in m'n bedje. Ik lag en voelde bij het omdraaien die spier weer. Ineens dacht ik aan de Dancing King, eerst vond ik hem sneu omdat hij niet meekwam en zo stijf was maar eigenlijk is die man toch geweldig? Geen schaamte op de dansvloer, meedoen en gek doen. En ik stond daar aan de kant, armen over elkaar omdat ik me schaam omdat ik bang ben dat ik het niet kan. Wat is nou eigenlijk sneuer? Dus ik heb besloten; de volgende keer doe ik mee. Zelfs als ik dubbelgevouwen (najah verder dan een aantal graden kom ik niet hoor maar goed) heb gelegen met de yoga de dag ervoor en ik tientallen irritante, zeurende spieren heb... ik moet me er maar eens overheen zetten. Toen viel ik in slaap.

Ik weet zeker, als ik over een poosje weer bij zoiets ben, sta ik weer met de armen over elkaar... maar dan denk ik terug aan de Dancing King en zal ik zeker een (verrekte) poging wagen. Al hoop ik niet dat ook mijn hoofd hetzelfde eindigd als het zijne.