Een hondenleven

Deze week neem ik jullie mee in de wereld van de (show)hond.
Zoals sommigen van jullie inmiddels wel weten heb ik een hond. En wat voor één. Hij is mijn alles. Hij is een welsh corgi. Hij is Jamie.
Jamie is iets meer dan een jaar geleden bij ons gekomen. Ik was al een tijd gek van de welsh corgi; ben naar wat shows geweest en heb over oceanen van internet gesurfd. Uiteindelijk werd het de Cardigan (de andere meer bekende variant is de Pembroke, Queen Elisabeth heeft er een aantal) en ik ging op zoek naar een goede fokker. Maar wat is een goede fokker? Je kijkt naar testresultaten (HD etc), stamboom van de vader en de moeder maar zeer zeker ook naar het karakter van de hond. En dan is het kiezen en wachten, wachten en nog eens wachten of je inderdaad de hond krijgt die je eerste keuze is. Je betaald een aardig bedrag en gaat naar huis met een hummeltje van acht weken. Er volgt een paspoort, een stamboom en een inschrijvingsbewijs. Dit is mijn eerste rashond. Dit soort vreemd gevormde honden moet je ook gewoon niet "marktplaatsen".
Vanaf het begin heb ik gezegd: "ik heb hem voor het plezier niet om er geld mee te verdienen of om mee te fokken"... De eerste twee weken met hem waren dramatisch. Meneer pieste alles onder, meneer wilde niet heen lopen wel terug met uitlaten. Kinderen trokken aan hem, ik wilde die kinderen hetzelfde aandoen maar dat mag niet. Hij beet overal in en poepte overal. Daar ging mijn dvd cursus Cesar Milan: Raise the perfect puppy....
Totdat ik meneer wat meer rust gaf, benchrust, en niet zo op hem zat te letten. Al snel werden we dikke vrienden. Overal nam ik hem mee naar toe. Hij heeft zelfs het huis in Frankrijk eerder gezien dan mijn ouders. Wat een bofhond..kont!

Jamie, hier nog heel klein

Hij is een werker en vind het prachtig als je hem commando's geeft. Af, zit, rol, twist, flat, speak, graven en ga zo maar door. Hij is gek op speuren en dit doen we dan ook regelmatig. Op een zeker moment kwam ik met het idee een keertje mee te doen met een honden show. Eerst van een club en misschien later een echte grote show. Op de club was meneer veelbelovend. Dus vandaag was het zover; zijn eerste echte grote show! En nu weet ik ook weer waarom ik altijd heb gezegd dat ik het niet zou doen.
Rond de vier duizend(!) honden waren er. Drie uur heen gereden (en ook weer terug uiteraard) voor exact zeven minuten in de ring. ZEVEN minuten. En vier uur wachten, op een plastic stoel, met een te volle blaas en een enorme wachtrij voor de wc.
Ik kwam binnen en meteen kwam er een vrouw op me af; "ik ben een ex-keurmeester ik heb zelfs Crufts gedaan (Engeland, hele grote show), "il est magnifique!" direct voelen, kijken, vertellen dat zijn vader kampioen was bla bla bla... "ooh daar zie ik iemand haha, ik ken ook zoveel mensen!!" Mooi, ga maar mooi weg. Niet veel later kwam ze weer met de "concurrent" de meneer keek nogal angstig en begon ook direct te voelen. Ik heb dan de neiging om te zeggen "hallo! Ik zit toch ook niet ongevraagd aan jouw kont (of ander deel wat hij bij mijn hond voelde maar laten we het netjes houden)". Maarja op de één of andere manier zeg je er niets van en laat je ze maar.
Ik was de enige vreemdeling daar de rest van de corgi mensen (allemaal Frans) kenden elkaar. De keurmeester kenden ze overduidelijk ook allemaal. Weer kwam de ex-keurmeester naar me toe met hele verhalen waar ze allemaal wel niet had gekeurd en dat mijn hond de mooiste was van allemaal maar dat ik als buitenlander weinig kans had. En dat bleek wel. Ik vind mezelf of iets van mezelf praktisch nooit het "beste" of althans ik zou dat nooit zeggen. Maar nu moet ik zeggen mijn hond was inderdaad verreweg de mooiste reu.

Eindelijk na anderhalf uur vertraging de ring in. De keurmeester was een oud mannetje, hij had van die flassen die die over een te kaal hoofd glad had ge-gelt. Hij was in elk geval stekeblind dat sowieso maar verder wel aardig. Eerst de hond in stand (dan moeten ze netjes staan) en zoals ik al had verwacht had de beste man een mond-odeur wat Jamie even nader wilde onderzoeken (lees de beste man had zowaar het geluk een tongzoen te mogen ontvangen van mijn hond) dan op de tafel, stonden er broodjes en ik moest natuurlijk oppassen dat Jamie daar niet even lekker in zou bijten, zie ik de haren van diverse honden erop dwarrelen... eet smakelijk.
Je loopt heen en weer en dan loop je een rondje. Tijdens dat rondje lopen wilde Jamie toch wel even heel duidelijk maken wat hij ervan vond. Plots gaat hij midden in de ring zitten en draait op het tapijt een mega stinkende drol. Ex-keurmeester rend de ring in, valt op haar plaat en haalt het voor me weg. Soms is een bemoeial toch best handig.
Daarna verder een rondje lopen.Maak ik de fout dat ik de hond aan de buitenkant liet lopen. Werd verder niets over gezegd maar nadat ik de ring uit kwam kreeg ik meteen gezeur aan mijn hoofd van een toeschouwer die meteen zei: "hallo, die hond had aan de binnenkant moeten lopen hoe kunnen ze hem zo keuren; weet je dat niet?" "Nee, dat weet ik niet en het maakt me ook niets uit (in mijn hoofd: bemoei je met je eigen zaken, neem een eigen hond *piep*)" De ex-keurmeester bemoeide zich er ook weer mee. Einde van het verhaal; zijn poten waren net te ver uitgedraaid en daardoor was hij "Very Good". Hij had een Excellent moeten hebben om verder mee te doen, maar helaas. Ik kon er nog wel inkomen totdat ik de winnaars zag; echt lelijke honden. Slecht gangwerk, te dik, en de poten... één was net een pinguïn.
De ontkennende mannenliefhebber die met de hond liep die had gewonnen was ook nog eens gemeen, hij sloeg de hond en hing hem zowat op. Er werd ook niets gecontroleerd; geen chipnummer, inentingen, stamboom etc. Naarmate andere kandidaten wonnen werd het mij duidelijk: ik ben beland bij het eurovisie songfestival voor honden.

Na deze illusie en vriendjespolitiekpraktijken kun je nog maar één ding doen. Mensen kijken. De ring naast ons was gevuld met een aantal mechelse herders. Het beeld werd echter ernstig verstoord door een veel te dikke vrouw met een veel te strakke glitter zilveren broek, veel te dikke borsten met een veel te kleine BH en veel te dikke zwembanden met een veel te korte t-shirt. Sorry hoor, het is al een soort van modeshow.. dat laat je toch niet in de ring? Dat trekt de aandacht weg van de hond. Diskwalificatie was mijn oordeel. Ik zou een uitstekend jurylid zijn, echt waar. De mannen bij de corgi's waren meer vrouw dan man en die strijd onderling, echt vreselijk. Uren trutten, borstelen, wit krijten van de vacht (ze denken zeker dat de puppy's daar ook witter van worden) en haarlak (ja echt) opspuiten. Achter ons zat een uit de kluiten gewassen pantoffel, of een dweil had je er ook van kunnen maken. Het arme beestje zat om 11 uur op de groomingtable, diertje had een kussen om de nek van roze satijnen stof (leek op zo'n ding wat je ook in je nek doet in het vliegtuig) waarschijnlijk om zijn kopje in de lucht te houden. Met een kammetje was een vrouw de pantoffel aan het borstelen en ze had een staartje gemaakt met, uiteraard, een roze strikje om de haartjes voor de ogen weg te houden. En constant haarlak opspuiten. Echt waar, om half 4 zat dat beestje nog op diezelfde plek met datzelfde kussentje, met dezelfde vrouw, kam en haarlak en ze zijn geen seconde weg geweest. Ik heb Jamie gisteren even in de badkuip gedaan, even snel gewassen en drooggeföhnd maar verder niets gedaan. Was eigenlijk wel cool geweest als hij kampioen was geworden van al die truthola's.

Na al dit gedoe was ik het behoorlijk zat, na nog wat mensen die vroegen wat dit nou voor hond was liep ik toch wel teleurgesteld naar buiten. In de auto, drie uur terug rijden. Waren we bijna bij ons huis, tuurde ik uit het raam en zag ik de kettinghond die ik iedere week zie. Een herder in de stromende regen, dag in dag uit. Aan een ketting van een paar meter, klein schuilhokje en alleen maar blubber. En dan ineens is dat contrast zo groot. Ik denk aan het hondje met het kussentje en kijk naar deze hond en vraag me af wat ik zieliger vind. Beide zielig maar op zo'n andere manier.
Een hondenleven, ik begrijp helemaal waar deze uitspraak vandaan komt.

Ik kom thuis, pak mijn spullen en mijn lieve hond. Zie de showlijn in de tas liggen en kijk hem diep in zijn donkerbruine ogen. Ik doe zijn halsband af en we rennen samen in de stromende regen. Ik gooi de bal in het drijfnatte, met modder besmeurde gras en zeg tegen hem: maak je maar zo vies mogelijk jongen. Dit is een hondenleven zoals ik hem het liefste zie.