Starend naar het geknetter van de houtblokken in de buitenkachel van mijn ouders, kletsen over van alles en nog wat, hond bij mijn voeten... gewoon een gezellige zaterdagavond met mijn broer en schoonzus.
Praten over hoe het allemaal straks zal gaan in Frankrijk, wat we gaan missen en wat niet. Fantaseren over hoe alles er over een jaar voor ons allen gaat uitzien. We lachten en dachten na en bedachten de meest idiote toekomstbeelden.
Toen kwamen mijn ouders terug die ergens op visite waren geweest (wij moesten op hun hond passen) en die schoven nog eventjes gezellig aan.
Zaterdag 8 september 2012 01:45 's nachts:
Allemaal moe besloten wij naar huis te gaan. Dus zoals gewoonlijk; voerbak mee van de hond, boekjes mee, laptops mee, elkaar een gedagsknuffel geven en in het pikkedonker naar mijn peugeotje lopen. "Rij voorzichtig het is behoorlijk mistig op de weg" zei mijn moeder. We keken over de weilanden achter het huis en zagen een witte deken over de velden liggen. "Tuurlijk mam, dat weet je toch" zei ik en ik liep verder richting auto.
Jamie (de hond) los op de achterbank, ik zou rijden en mijn vriend zat naast me.
Lampen aan, verwarming aan en nietsvermoedend reed ik weg.
Door de bossen heen reed ik heel zachtjes, kon zowat niets zien door al die mist. Ik weet dat daar nogal veel reeën lopen dus hou daar altijd mijn voet bij de rem en rij niet harder dan 50. Nu was dat dus 30.
Uit het platteland draai je op een gegeven ogenblik de N18 op, de weg van Haaksbergen naar Enschede.
Je mag daar 80 en het was wel wat mistig maar opzich allemaal wel goed te zien. Gaspedaal werd wat verder ingetrapt en de teller ging omhoog naar de 80.
We waren al eventjes op weg toen er plots weer wat mist over de weg kwam.
In de mist zag ik een vlek, niet wetende wat het was remde ik toch ietwat af. We kwamen dichterbij en ineens, uit het niets, vloog de mist omhoog en zag ik iets enorms. Ik trapte direct keihard de rem in en mijn hart vloog in mijn keel. Het keek recht in mijn koplampen en stond dwars voor mijn auto. Toen ik uiteindelijk stilstond kon ik door de schrik niet bevatten wat er letterlijk 1 meter voor mijn auto stond. Toen het vervolgens langs mijn zijraam liep besefte ik dat het een koe was. Mijn vriend en ik keken elkaar aan en zeiden allebei: "o mijn god, het is gewoon een koe, dat beest moet zo snel mogelijk de weg af voordat er vreselijke dingen gebeuren". Mijn vriend belde 112, ik draaide de auto om en met getoeter dreef ik het dier de berm in. Inmiddels was er een auto achter ons die ook de gevarenlichten aan had en seinde naar tegemoetkomende auto's (op het moment zelf waren er gelukkig geen andere auto's op de weg). Wij de auto op de weg stil gezet en de gevarenlichten aan, de andere man kwam ook uit de auto en de koe stond inmiddels bij een wei te koekeloeren naar andere soortgenootjes maar was behoorlijk in de war. Aan zijn achterbenen had het dier verwondingen. Af en toe wilde die weglopen en dan dreven wij hem weer terug naar het hek van de weide.
Alle andere voorbijgangers reden door, sommige remden niet eens af. Zelfs een stel fietsers fietsten gewoon door. Onbegrijpelijk. Na 10 minuten kwam de politie. "Zijn er nog meer?" Ja natuurlijk kijk maar op de weg daar loopt een hele kudde... *zucht*. Hij scheen met zijn zaklamp op de koe waardoor die natuurlijk schrok en wegliep. Zij maakten uiteindelijk de wei open en ik dreef hem de wei in. Hadden wij natuurlijk ook zelf kunnen doen maar wie is er dan aansprakelijk als die andere koeien ook uitbreken? Daarom kon de politie dat maar beter doen. Zij gingen weer in hun auto, deden de zwaailichten uit en wenste ons een goede nacht. We hebben de andere man bedankt en ook hij tufte weer verder de weg op.
Zaterdag 8 september 2012 02:30 's nachts:
We zitten op het balkon met een sigaretje en een wijntje. En dan ineens komt pas het besef. Wat als ik net even te laat was met remmen, of als ik toch 1 glas wijn had genomen en mijn reactievermogen minder was geweest, of dat ik net even niet oplette wat zou er dan zijn gebeurd met ons?
We zouden de koe alle 4 zijn benen hebben gebroken, hij zou op de motorkap door de voorruit heen zijn gekomen, Jamie zou door de ruit zijn gevlogen en hartstikke dood zijn geweest. En wij, tsjah, zwaar gewond of misschien zouden we het ook niet meer na kunnen vertellen. Mijn auto is nou niet bepaald veilig. Het is een koekblik op wielen zonder airbag of wat dan ook.
Wat als je het overleeft, hoe kom je daaruit? Kun je dan nog naar Frankrijk als je niet meer beweeglijk bent en wil je dat dan nog wel?
Ja, wat als, een vraag die ik al jaren aan mezelf stel als het gaat om beslissingen nemen voor de toekomst.
Door wat als worden zo vaak dingen uitgesteld of komt het er helemaal niet meer van.
Door wat als wordt je onzeker, bang en neerslachtig.
Door wat als leef je niet in het hier en nu.
Door wat als komen dromen niet uit.
Maar wat, wat als je je eens een keer niet zou afvragen wat er zou kunnen gebeuren. Wat als je leeft met de dag en wel ziet wat de toekomst je brengt. Wat als je je gaat beseffen dat hoe hard je ook over dingen nadenkt dingen toch gaan zoals ze gaan en dat je daar niets aan kan veranderen.
Die koe heeft mij dat geleerd, het leven is te kort om je bezig te houden met vragen als "wat als"
Wat als we deze twee woorden niet meer als vraag aan onszelf stellen; dan wordt het leven toch een stuk plezieriger.
