Afvallen doe je zo

Misschien leuk om te vertellen hoe we aan ons huurhuis zijn gekomen.
Ergens eind 2011 hadden we besloten rond welke datum we naar Frankrijk wilden verhuizen.
Oktober leek ons een goede maand, zowel wat betreft het eigen bedrijf van mijn vader (die moet immers ook alles even stil leggen) als het idee dat we dan in een vervelende maand terecht komen (lees: uitgestorven en koud).

We dachten dat het heel makkelijk zou zijn een huurhuis te vinden, niets bleek minder waar. Fransen verhuren niet graag door allerlei (in het voordeel van de huurder) regeltjes. Dat wisten we al dus probeerden we het via een site voor Nederlanders die in Frankrijk wonen/een tweede huis hebben. Ergens in maart had ik een advertentie geplaatst. Er volgden wat reacties. Omdat we toen eigenlijk het liefst buitenaf wilden wonen hebben we aardig wat afgewezen. We kwamen er op een gegeven moment achter dat er helemaal niet zoveel aanbod was. Dan was je fanatiek aan het mailen (1 hebben we er zelfs bezocht) en dan kreeg je aan het einde van de rit (letterlijk en figuurlijk) te horen dat ze in de zomervakantie toch ook zelf wel in hun huis wilden en dan moesten wij maar een paar weken ergens anders wonen. Dus hebben we wat tenten aangeschaft, een kooktoestel en een survivalboek, want natuurlijk werk je aan zoiets mee!
Afijn, al die mensen hebben nooit meer wat van ons vernomen.

De tuin

We hebben nog op een Franse marktplaats een advertentie gezet en een bemiddelingsbureau benaderd. Dat bemiddelingsbureau beweerde een hele lijst met huizen binnen twee weken te hebben. Maar ook voor hun bleek het net zo moeilijk. Uiteindelijk hebben we wel via dat bureau een huis gekregen, hetzelfde huis dat mij ook al had benaderd via de advertentie op de nederlanders-in-frankrijk site. Schijnbaar heeft het zo moeten zijn want dit is nu dus ook ons huis geworden. In Juni zijn mijn vriend en ik in Frankrijk geweest om 3 huizen te bekijken. "ons huis", een gigantisch gebouw met elektrische hekken, camerabewaking, half afgebouwde kamers en wietplanten in de tuin en een oude boerderij wat inmiddels al was gekraakt door spinnen en ander gespuis. Dus we waren na al die maanden heel blij dat HET huis erbij zat.


Het huis dat we nu hebben was een chambres d'hôtes (soort bed and breakfast) en dus ideaal om met twee families te wonen. Groot en AF. Mooie tuin. Maar helaas geen wei voor mijn 2 pony's.
Daar zijn mijn moeder en ik eind augustus nog voor terug gereden. Hebben een gesprek gehad met de burgemeester, die zei dat het heel moeilijk zou worden om wat te vinden, maar uiteindelijk toch met iets kwam toen we weer in Nederland waren (bedenk je eens hoe een Nederlandse burgemeester daarop zou reageren; ik ken de burgemeester hier in Nederland niet eens!). Een oude Duitse bekende nam mij ook nog mee, in zijn deux-chevaux, naar een boer die ik nauwelijks kon verstaan (was geen tand te bekennen) maar die heel aardig was maar me alleen tijdelijk kon helpen.

Thuis maar weer een advertentie gezet en als het goed is is ook dat nu allemaal geregeld (wederom bij Nederlanders) daarna kreeg ik dus dat bericht van de burgemeester, dus heb ik de eigenaar van die wei ook maar even netjes afgebeld.
Maar zo zie je maar wel hoe graag iedereen je uiteindelijk wil helpen. Ik heb zo ontzettend veel reacties gehad. Echt hartverwarmend.

En dan zit ik hier, in mijn flatje, waar ik al vier jaar woon en wat ik inmiddels al behoorlijk volgestouwd heb. En dan is het idee toch wel gek. Zo zit je hier en zo zitten we over 2 maanden in Frankrijk. Maar in die tussentijd, van dat idee wordt ik al gek... moet al die rotzooi in dozen proppen en 5 trappen naar beneden gesjouwd worden (opslag = kelder) man ik had al verzuurde armen, hartkloppingen en minstens 1000 calorieën verbrand na 4 doosjes naar beneden tillen. Dat beloofd nog wat.

Onze nieuwe buurpoes