Een ordinaire teef

Ik heb een relatie met een Fransoos.

Ja, dat had ik zelf nou nooit gedacht.

Want hoe moet je in godsnaam ooit met zo iemand normaal communiceren?

Hij spreekt geen woord Nederlands. Ik op zich goed Frans maar het is niet hetzelfde als je moedertaal.

Hoe moet dat met gevoelens? 

Het onbekende.

Veranderingen.

Dat zijn zaken daar kunnen maar weinig mensen goed tegen. Ik kan er al helemaal niet tegen.

Ik hou van vastigheid, ik hou van zekerheid. Een veilige basis.

Nadat ik een punt zette achter mijn vorige relatie was dat weg. Ik moet zeggen dat ik nog nooit zo'n moeilijke beslissing heb moeten nemen.

Toen ik wat met mijn Fransoos had werd ik van alle kanten veroordeeld.

Zelfs door mensen waar ik ontzettend veel van houdt. En dat doet pijn. 

Het is logisch, iedereen hoort het van een afstand. Letterlijk. Ik zit hier in Frankrijk. Zij in Nederland. 

Vaak denken mensen dat alleen de 'gedumpte' pijn heeft; niets is minder waar en dat is maar goed ook.

Dat je uiteindelijk goed uit elkaar gaat maar dat anderen daar anders over denken is best vreemd. Jij en je ex-partner hebben geen problemen met elkaar maar anderen hebben een probleem met hoe jij dingen hebt aangepakt. 

Ik zat er ontzettend mee. Ik ben iemand die erg inzit met wat anderen van mij denken. 

Je wilt altijd aardig zijn, lief gevonden worden, er voor mensen zijn en ineens... ben je een duivel.

Nee geen goldenretriever maar gewoon een ordinaire teef van een slecht vuilnisbakkenras.

Ik had heel snel al wat met mijn Fransoos... en dat viel en valt niet in goede aarde bij sommigen. 

Maar; als ik en mijn ex partner geen problemen hebben en hadden... waar bemoeit men zich dan toch eigenlijk mee?

Eerlijk gezegd begrijp ik het nog steeds niet.

Het is makkelijk wijzen vanaf de zijlijn. Maar wie in het veld staat weet daadwerkelijk wat er gaande is. Maar men is te beroerd om drie meter te lopen en te vragen wat er zich daar afspeelt en of er overtredingen zijn begaan. Of er rode kaarten zijn uitgedeeld. Of er iemand is afgevoerd van het veld. En of diegene die al warm liep langs het veld, of dat voorop gezet spel was. Ik ben geen Louis van Gaal; ik heb geen uitgedachte 'wedstrijd' gespeeld. Soms lopen de dingen zoals ze lopen. Punt. Er was hier geen beker te winnen.

Uiteindelijk praat je met de belangrijkste personen het 'uit'. Ondanks dat ik me liever had willen concentreren op alles te verwerken.

Zij begrijpen het en diegene die het niet wil begrijpen kan wat mij betreft de boom in.

Het kan me niet meer boeien. 

Ik wil niet meer afwachten, niet meer bang zijn voor verandering maar er gewoon induiken.

Het maakt het leven een stuk interessanter en spannender kan ik je zeggen.

Zo werk ik inmiddels één middag in de week in de slagerij van mijn schoonouders. 

Ik vind het geweldig en in de toekomst is het de bedoeling dat ik moeders ga vervangen. 

Ik woon na 6 maanden relatie, waarvan het begin zeer turbulent was, met mijn vriend samen. En het bevalt me prima. 

Je kan je afvragen; wat als de dingen fout gaan? Wat als het niet zo loopt zoals je had gehoopt? 

Is het niet te vroeg? Maar van dat soort vragen wordt ik inmiddels kotsmisselijk.

Het leven is echt veel te kort. Ik heb het liefst spijt van dingen die ik heb gedaan dan van dingen die ik niet heb aan durven gaan. 

Want wat nou mensen, als het toch eens een keer wel goed zou aflopen? Dat is toch jammer? Dan kan niemand zeggen; zie je nou wel?

Belangrijkste wat ik heb geleerd hierdoor:

Beslis voor jezelf en nooit voor een ander, jij bepaald je eigen geluk; blijf altijd naar je eigen gevoel luisteren en laat niemand je dat afnemen. 

En ja, het maakt niet uit of je nou met iemand samenwoont die jouw taal niet spreekt of jij misschien niet eens de zijne. Het is echt waar dat de taal van de liefde universeel is....

p.s.

Maar toch ben ik wel erg trots dat mijn Fransoos al de Nederlandse klanten een prettige dag kan wensen in mijn taal en dat hij al behoorlijk wat zaken weet te vertellen wat er op brood gegeten wordt; zoals een Auhurk!