's Morgens laat ik mijn hond altijd uit en gluur dan op de heenweg in de brievenbus.
Ik vergeet, standaard, altijd het sleuteltje mee te nemen met als resultaat dat ik op de terugweg op mijn tenen moet staan en mijn hand door de gleuf moet persen. Tong uit de mond en opperste concentratie.
Het ijzer maakt striemen op mijn hand en soms haal ik mijn hand er zelfs aan open. De kunst is om dan alle enveloppen en pakjes eruit te vissen.
In het begin (toen niemand mij nog kende) werd ik soms raar aangekeken alsof ik post zat te jatten.
Inmiddels zijn ze het hier wel gewend.
Echter had ik al twee keer gehad dat ik in de brievenbus had gekeken en wat erin had zien liggen. Op de terugweg mijn vrijwel dagelijkse routine vergeten, om een uur later de routine alsnog te herhalen en er achterkomen dat er ineens geen post meer in de brievenbus zit.
Je twijfelt aan jezelf of je wel goed had gekeken (ja, natuurlijk) en gaat navragen bij je medebewoners. Allen wisten van niets en er zou dus een heuse postdief in ons dorp wonen.
Bonjourrr is onze postbode. Zo heet hij natuurlijk niet maar aangezien wij namen snel vergeten en bijnamen niet, hebben wij voor deze gekozen. Waarom? Omdat hij altijd bonjour zegt met een aantal r'en eraan geplakt. Hij levert altijd onze post en pakketjes. Is nieuwsgierig wanneer er iets groots bij zit.
'Is dat voor je paarden?' 'Nee het is een gitaar, ik ga een hopeloze poging wagen mijn muzikale talenten te uiten'. 'Hoe weet u dat ik paarden heb?' 'Ik rijd er langs als ik naar huis rijd en zag je een keer in de wei'. Ah.
Regelmatig maakt hij een gitaarspelende beweging als hij mij ziet. Dan haal ik nog altijd mijn schouders op en schudt 'nee'. Met andere woorden: ik speel nog altijd geen gitaar en het ding staat te verstoffen. Maar op een dag zal ik exact weten wat hij voor me speelt met zijn luchtgitaar. Heus.
Postbode in Frankrijk zijn is geen gemakkelijke baan.
Je speelt voor psycholoog en voor drankmaatje. Meer dan eens was onze vorige postbode die we hadden toen we eerder in Frankrijk woonden behoorlijk aangeschoten.
Bonjourrr moet vaak midden op de weg stilstaan om zijn raampje open te draaien en wat mensen te kussen en de hand te geven.
Er zijn hier in de meeste plaatsen geen huisnummers dus ze moeten precies weten wie waar woont. En dat lijkt me moeilijk om dat allemaal te onthouden.
Inmiddels weet onze postbode dat wanneer de straatnaam weer eens verkeerd is geschreven het van Hollanders voor de Hollanders is.
Wij zijn grote Ebay liefhebbers en ik zie Bonjourrr altijd kijken wanneer hij weer eens wat in vuilniszakjes verpakte pakketjes uit China bij ons door de brievenbus gooit.
Van de week was het weer zover. Ik liet de hond uit en mijn moeder had in de bus gekeken, er lagen een aantal brieven in. Op de terugweg, verdwenen!
Ik had daardoor geen al te best humeur en begon te denken wie onze post had gejat.
Gezien onze buren onze aller- aller- allerbeste vrienden zijn begin je al snel aan hen te denken. Deze gedachte kon ik alweer snel in de prullenbak gooien gezien hun handen net zo groot zijn als onze hele brievenbus. De brievenbus bungelde immers niet als een sieraad aan mijn volumineuze buurvrouw dus zij kon het nooit gedaan hebben.
Plots kwam de moeder van mijn lieftallige buurman naar buiten. Ik vertelde haar het verhaal en ze was geschokt. 'Dan moet je aan Bonjourrr vragen of hij voortaan de post persoonlijk komt afgeven, doet hij bij ons ook'. Ze was uiterst verbaasd en vond dat de postdief wel lef had om het overdag te stelen.
Mijn moeder en ik bedachten een plan.
De volgende dag zou ik boven voor het raam gaan zitten en zij beneden. Met stampsignalen van boven zou ik waarschuwen als ik de verdachte zou zien. Mijn moeder zou op de deur afvliegen hem opengooien en er bovenop duiken. Ik zag al beelden voor me dat ik het klimtouw dat ik nog van de flat heb (daar voor als er brand uitbrak wij over het balkon konden klimmen en de katten en hond naar beneden konden loodsen) over het krakkemikkige balkon zou gooien. Ik zou naar beneden abseilen als een heuse commando om vervolgens ook op de dief te duiken. Misschien dat het balkon van het huis zou worden losgerukt maar beter dat dan dat die vreselijke kerel (of vrouw) onze post zou jatten.
Maar we moesten oppassen, regelmatig stoppen oudjes voor ons huis bij de brievenbus om even op het muurtje te rusten, dat we dan niet daar bovenop zouden duiken. Al zouden wij misschien wel op die manier hun bochel eruit drukken, het is toch niet de bedoeling.
Ja dat was het plan.
De hele ochtend waren we opgefokt en we zouden diegene eens een flink lesje laten leren.
Strijdlustig waren we.
De jongens kwamen terug tussen de middag van de bouwmarkt. Wij nog altijd opgefokt en vol adrenaline.
Komen ze binnen en zeggen na al hun aankopen neer te hebben gelegd: 'O, wij hadden de post nog leeggehaald toen jullie weg waren met de hond en er zat nog een brief van de gemeente tussen voor de nieuwjaarsborrel, leuk hè?'.
Dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten