Zeventienduizend mensen die allemaal voor hetzelfde komen.
Zeventienduizend mensen op een kluitje.
En ik stond ertussen.
Het was koud en klam in het zomerhuisje. Nu weet je ook waarom ze zoiets een zomerhuisje noemen. Desalniettemin is het één van de schattigste en meest knusse huisjes die ik ken. Ik kom er al sinds dat ik klein ben en ik hou ervan. Zo'n familiehuisje is een stukje nostalgie en het is een leuk idee dat je (overgroot)ouders daar ook al kwamen lang lang geleden.
Als het eenmaal warm is en je zit met een kop koffie op de bank naar buiten te gluren (en je ziet een eekhoorn, vogels en geen enkel mens) dan is dat genieten. Een douwe egberts-reclame momentje of unox.. die hebben ook altijd van die 'gezellige' reclames.
Door de kou hadden mijn moeder en ik wel zin in kerstsfeer. We zijn die maandag naar een heel groot tuincentrum geweest in de buurt van ons vakantiehuisje. Een tuincentrum met een parkeerterrein dat doet vermoeden dat het een pretpark is. Enorme aantallen Duitsers en Nederlanders die allemaal plantjes, kerstmannetjes met té irritante kerstliedjes en verlichting komen kopen.
Ik hou ervan. Dacht ik.
Eenmaal binnen kwamen 'oh the weather outside is frightful' en 'ho, ho, ho's' ons al tegemoet. Leuk voor twee minuten maar als je die hele winkel door bent (en da's een eind hoor) en je hoort iedere vierkante meter die deuntjes heb je zin om zo'n kerstman bij zijn baard te grijpen en hem eens flink in elkaar te beuken. Maar ja, dan moet je weer een schadevergoeding betalen en die geef ik liever uit aan een overheerlijk saucijzenbroodje in de snackhoek. In zo'n snackhoek heb je ook altijd een ballenbak, waar je dan je onkruid (de kinderen) neer kan planten zodat je zelf ongestoord verder kan snuffelen.
Onkruid kan erg leuk zijn maar het moet niet teveel woekeren. Gelukkig waren er die dag niet zoveel mensen dus ook niet veel onkruid. We konden mooi ongestoord ons saucijzenbroodje en aardbeiengebakje opeten om vervolgens onze tocht der kerstspullen voort te zetten.
Ik kocht een enorm fout schilderij, met LED-lichtjes erachter. Te leuk om te laten liggen. Kitsch kan erg leuk zijn, zeker met kerst.
Ik wilde ook graag een uiltje, dat wilde ik al heel erg lang voor op een tak in het raam (incluis foute fel oranje kerstlampjes, voor wie het is ontgaan, oranje is immers mijn lievelingskleur). Ik zocht en ik vond. Een prachtig wanstaltig uiltje compleet met plastic snavel en glazen oogjes. Na al het gejengel, getingel en geflikker liepen we voldaan de winkel uit. Het gevolg was dat we door alle indrukken (de grootste indruk hier is altijd de buurvrouw in haar kanariegele fleecetrui) helemaal gesloopt waren.
Ik viel zowat om van de moeheid en de eindeloze hohoho's die nog door mijn hoofd spookten.
En het was pas twaalf uur 's middags.
Die maandag was echt mijn dag. Dé reden dat we naar Nederland zijn gegaan.
Voor ongeveer twee uurtjes zijn we speciaal naar Nederland afgereisd.
Voor iets waar ik al sinds mijn veertiende groot fan van ben.
Het is de meest gehate band van de wereld; Nickelback.
In September was ik al naar ze toegeweest toen ze speelden in de Heineken Music Hall. Dit keer zouden ze optreden in het Ziggo Dome, Amsterdam. Samen met mijn broer en schoonzus ging ik er 's middags heen.
Het was koud, snijdende wind. Na wat uurtjes rijden kwamen we aan in Amsterdam. Die drukte vind ik eigenlijk maar niets. We parkeerden de auto en moesten nog een eindje lopen naar de Dome. Opeens zagen we honderden, nee, duizenden mensen als mieren bij elkaar staan, rijen dik. En dat allemaal voor het concert waar wij ook naartoe zouden gaan. Ik kreeg het er al benauwd van toen ik ernaar keek. We besloten om maar eerst een kroketje te halen en later terug te komen. We gingen een warme, benauwde patatkraam in en kwamen eruit met frikandellen speciaal en broodjes kroket. Gevolg was dat je hele gezicht begon te tintelen door het grote temperatuursverschil. Na lekker rustig te hebben gegeten besloten we maar weer eens een kijkje te gaan nemen bij al die mensen die al uren in de rij stonden.
Tot onze grote verbazing was iedereen al naar binnen en konden we zo doorlopen. Wij wilden toch achteraan staan.
We kochten veel te dure muntjes (biertje was iets van zes euro dertig) en genoten van het geweldige optreden. Zeventienduizend mensen in zo'n zaal gepropt en dat voor
een handjevol mensen die op het podium staan. Maar die mensen hebben teksten geschreven, nummers gespeeld die wat betekenen voor het merendeel van al die mensen. Zo ook voor mij.
Ik draai bepaalde nummers van hen als ik kwaad ben om me lekker op uit te leven, als ik vrolijk ben om me nog hysterischer te maken en als ik down ben en alleen wil zijn om toch een soort arm om me heen te voelen. En het is toch anders dan wanneer je ze op je radio hoort dan dat ze eigenlijk best dicht bij staan en live spelen. Dit ging dieper.
Na afloop kocht ik nog een tourshirt die als S nog steeds een XXL bleek te zijn en dus als slaapshirt gebruikt gaat worden. Poster onder de arm en vrolijk liepen we terug naar de auto.
Eenmaal bij mijn broer thuis doken we na even nakletsen met mijn moeder richting opklapbed.
Zeventienduizend mensen, meer dan twee uur rockmuziek van je lievelingsband en wat hoor je vlak voor je gaat slapen door je oren suizen? Juist, die vreselijke vent met die baard die ik gewoon in elkaar had moeten beuken in plaats van een saucijzenbroodje te kopen. Ho! Ho! Ho!
 |
| LED schilderij, hoe kerstig wil je het hebben! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten