Juist; eten.
Veel eten. Vaak eten, met elkaar eten.
Eigenlijk iets dat wij Nederlanders niet zo goed kennen.
Ik heb een aantal Franse vrienden en als ik die vertel dat het in Nederland heel gewoon is om tussen de middag een half uurtje pauze te hebben en dan moederziel alleen in de kantine je plastic broodtrommeltje met Snoopy erop open te maken en daar een droge, bruine boterham met kaas uit te halen, kijken ze mij verbijsterd aan.
'Dat is toch geen eten?' krijg ik dan te horen. En ze hebben gelijk. Dat is namelijk vreten.
Ik weet nog goed dat ik twee jaar in een callcenter heb gewerkt. Dan moest je uitloggen en in je systeem invullen of je met pauze ging, of je naar de wc moest (roken in vele gevallen trouwens) of dat je je klant afhandelde in het systeem (maar dat mocht eigenlijk niet want je moest door, door, door!). Was je ingepland om twaalf uur voor je middagpauze dan werd je tot op de minuut in de gaten gehouden. Dat betekende klokslag twaalf uur je systeem op middagpauze zetten. Moest je naar de kantine lopen (drie minuten verder), je eten opeten (proppen) en weer terug (weer drie munten verder) eigenlijk had ik dus maar vierentwintig minuten om mijn uitgedroogde, geplette (ik heb altijd teveel rotzooi in mijn tas), kleffe bruine boterham naar binnen te werken. Moest ik tot tien uur 's avonds werken dan had ik ook maar een half uur, correctie; vierentwintig minuten, de tijd om mijn huzarenslaatje, kleffe hamburger-uit-de-magnetron-met-plastic-kaas én mijn cup-a-soup naar binnen te werken. Met als resultaat dat ik altijd misselijk was en vreselijk moest boeren. Gelukkig hadden we een mute knop op onze headset dus de klant kreeg er weinig van mee. En dan te bedenken dat de klanten met een overheidsdienst belde, ze moesten eens hebben geweten wat er allemaal achter de telefoon zat.
Hier hebben ze twee uur de tijd voor hun maaltijd. En die tijd nemen de meesten ook echt.
Velen eten warme maaltijden en meer dan eens met een alcoholische versnapering erbij.
Eigenlijk is dat toch veel beter voor je darmen (eh, even de alcohol daarbuiten gelaten)? Je neemt de tijd om te eten, je rust een beetje uit en kan daarna, wanneer de boel goed is gezakt, weer lekker aan de slag.
Je zit tenminste niet met die steen in je maag of zwaar boerend je werk te doen.
In Nederland eten veel mensen zelfs in hun auto, op de fiets of aan hun desk terwijl ze doorwerken.
Tijd is geld.
Brood eten ze hier ook, naderhand, om hun bord mee schoon te maken.
Nou eet ik ook nog steeds brood tussen de middag. Wel veel uitgebreider dan in Nederland. Lekker met kaas, ham en tomaat erop. Snufje peper, zout en een flinke pluk basilicum.
Daarna nog eentje met zoetigheid. Lekkere fruithagel uit Nederland of chocopasta.
Ja de broodbakmachine bij ons thuis mag elke dag zijn werk doen. Want van stokbrood raak je op den duur ook aardig verstopt.
Ik vind het bijzonder hoeveel eet feesten hier zijn. Enkelen van de velen die ik ben tegengekomen zijn onder andere; feest van het stokbrood, feest van de bramen, feest van de kreeft en feest van de kastanje.
En er komt echt veel volk op af.
Wij zijn laatst naar het feest van de kastanje geweest en het was filerijden.
In een gehucht waar nooit wat te doen valt waren tientallen kraampjes en heel veel eettentjes. Honderden mensen waren er en de auto's stonden her en der geparkeerd. Logica was er niet. Op den duur was alles zo vol geparkeerd dat de wegen automatisch éénrichtingswegen werden. Mocht iemand het dan toch proberen kon die mooi terug de steile helling op in z'n achteruit.
In Nederland zou dat ondenkbaar zijn. Meerdere feesten meegemaakt en zelfs op het platteland (ja stadsmensen zijn nou eenmaal gehaaster, sorry) waren er irritaties, toeter- en scheldpartijen.
Hier niets daarvan. Mensen zwaaien en lachen vriendelijk. Er liepen mensen met kinderwagens en die tilde ze gewoon over de auto's heen als ze er niets langs konden.
Sommigen kwamen weer een bekende tegen en geneerde zich niet de auto maar even stil te zetten, uit te stappen en elkaar even een begroetingskus te geven. Een tafereel dat ik overigens hier praktisch dagelijks zie en wat ik heerlijk vind. En waar ikzelf inmiddels ook al aan meedoe.
Goed, terug naar de kastanjes.
Tassen en manden vol werden er meegenomen. Er werden dingen bereid met kastanjes en het was een schilderachtig tafereel. Al die kraampjes met op de achtergrond de bergen. Mannen die eruit zien alsof ze bij de meest ruige motorclub zitten (gespierd en onder de tattoo's) en met een roze tasje lopen gevuld met kastanjes en in de andere hand een worst. Ik zie dan al helemaal voor me dat ze op hun Harley naar huis rijden en vervolgens thuiskomen met hun roze tasje. Hun vrouwen wachtend met smart en dat ze samen boven een vuurtje de kastanjes gaan poffen in hun lederen outfit mét zonnebril en kisten.
Mijn fantasie slaat weer eens op hol en ik krijg daardoor een ingenieus idee.
Misschien zouden we in Nederland ook eens aan echte eet feesten moeten doen.
Maar dan niet voor kleffe, droge bruine boterhammen of bramen met hondsdolheid. Kreeften zijn ook niet aan mij besteed en kastanjes lust ik niet.
Nee als ik het voor het zeggen had zou ik voor het Nederlandse volk het feest van de stroopwafel invoeren en voor mijzelf: het feest van de boterhamworst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten