De grootste psychische stoornis

Ik rijd door de prachtige bergen van de Haute-Savoie.
Water zo blauw, zo helder het is betoverend.
Rijdend over een redelijk drukke weg zie ik telkens bij een bepaalde plek aan de vangrail een bosje bloemen hangen. Die vangrail is nodig want het is een gigantisch ravijn dat erachter schuilt, met een prachtige blauwe rivier helemaal beneden.

Op de één of andere manier was ik erdoor gefascineerd, bloemen zo hangend boven die enorme diepte.
Na een aantal keer erlangs te zijn gereden besloot ik op een dag er vlakbij te stoppen en ernaar toe te lopen. Er was een kapelletje waar ik de auto neer kon zetten, daarna was het een paar honderd meter lopen. Ik, met hoogtevrees, schuifelde voorzichtig richting het bosje bloemen. Handen op de vangrail en ik leunde voorover. Er heerste, ondanks dat de weg ernaast liep, een bepaald soort rust op die plek. Een fijne rust.
Uit het niets stond er ineens een man naast me.
'Bijzondere plek hè?' zei hij zuchtend.
'Ja, zeker, bijzondere plek, ik ben hier op vakantie maar deze plek trekt echt mijn aandacht, ik weet ook niet waarom'.
'Het is de laatste plek waar mijn zoon is geweest'.

Ik besefte dat ik in contact was gekomen met diegene die de bloemen daar had neergehangen.
'Mag ik vragen wat er is gebeurd?' zei ik voorzichtig.
'Natuurlijk, je bent niet voor niets naar deze plek gekomen. Tsjah, wat zal ik zeggen, Sylvain was achttien, hij was in de bloei van zijn leven. Een schat. Hij wilde elektricien worden. Haalde goede cijfers. Eigenlijk alles wat je je maar kan wensen als ouder zijnde. Hij was alleen 'anders'. Wat teruggetrokken, had niet veel vrienden en legde moeilijk contact. Achteraf vraag ik mezelf wel eens af of we het niet aan hadden moeten zien komen. Dan hadden we hem van school kunnen halen en iets anders voor hem gezocht. Maar we wisten het niet, we wisten het écht niet!'

De man keek naar de bos bloemen en was even stil.
Hij draaide zich om en ging zitten tegen de vangrail. Ik besloot naast hem plaats te nemen.

'Wat wisten jullie niet als ik vragen mag?'
'We wisten het pas op de dag dat hij is gesprongen. Ongelofelijk. De politie stond bij ons voor de deur. We dachten eerst nog dat hij misschien in een vechtpartij of iets dergelijks betrokken was geweest.
Totdat ze zeiden dat ze ons iets ergs moesten vertellen. Nou dan heb je je hart natuurlijk meteen in je keel zitten. Hij is hier gesprongen, uit school. Hij had zijn kleren aan die mijn vrouw 's morgens nog voor hem had gestreken. Zijn rugtas stond aan de andere, de goede, kant van de vangrail. Hij lag aan de rand van de rivier. Hij moet er vreselijk uit hebben gezien. Ik kon het niet aan en mijn vrouw ook niet. We hebben naar zijn voeten gekeken om te vertellen dat hij het was. Hij had namelijk een pigmentvlek op zijn voet die erg herkenbaar was. En het bizarre is, dat je het dan pas geloofd, wanneer je het ziet.
Hij had in zijn rugtas een afscheidsbrief gestopt. Hij trok het niet meer. Hij is jarenlang getreiterd, gepest, achterna gezeten, in elkaar getrapt. Nou zal je wel denken, dat moet je toch kunnen zien aan je kind?'

'Nou, ja ik weet dat mensen dingen heel goed kunnen verbergen...' voor ik het wist brak de man mijn zin af om verder te vertellen. Hij moest duidelijk zijn ei kwijt.
'Als hij thuiskwam en hij had blauwe plekken had hij altijd verhalen over dat hij meedeed aan rugby op school en dat het nou eenmaal een wat hardhandige sport is... tsjah waarom zou je doorvragen als je geen idee hebt? Ik moest verdomme in een brief lezen dat hij gepest werd! Later hoorde we van zijn klasgenoten wat er allemaal voor dingen gebeurde. Hij werd holbewoner genoemd, uitgejoeld, bekogeld en opgewacht. En nu ineens konden ze wel praten maar daarvoor heeft nooit iemand er wat tegen gedaan. En nu was het te laat. Te laat. Veel te laat. Ik krijg er mijn zoon niet mee terug maar ik hoop dat al die mensen die hem hebben gepest dit voor altijd zal blijven achtervolgen wat zij hem en ons hebben aangedaan en dat alleen maar omdat hij psychisch iets anders in elkaar zat dan wat 'normaal' gevonden wordt'.

Er rolde een traan over de rode wangen van de man. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen en vertelde hem dat het me speet dat zijn zoon deze beslissing had genomen. En dat ik het een hele mooie plek vond, hoe raar het ook klonk, de man glimlachte terug.
'Het is zeker een mooie plek, ik voel Sylvain hier altijd, hij lag aan de rand van de rivier maar zijn geest vaart erover'.
Hij stond op veegde zijn traan weg en knikte naar me, hij liep weg.

Wat is eigenlijk normaal?
Ik keek over de vangrail en hoorde de wind, het water en een aantal vogels wiens geluid weerkaatste door de bergen.
Hoe vaak heb ik al wel niet meegemaakt dat mensen mij voor anderen 'waarschuwen'.
Ook hier in het dorp word mij verteld met wie je beter wel en niet kan omgaan.
Vraag je waarom, hoor je de wildste verhalen. Hij is een alcoholist, zij heeft borderline, hij is suïcidaal ogh en die ander is ook raar da's namelijk een autist.
En die met reuma? Agh dat is allemaal aanstellerij. Ze stond zaterdagavond nog te dansen bij dat feest!
Ongetwijfeld dat iedereen die dit nu leest bekend voorkomt.

Hoe iemand van tevoren al een beeld van iemand anders kan krijgen is ongelofelijk. En dat alleen maar door verhalen. Waarom kijken mensen niet? Waarom voelen ze niet?
Wat zij vergeten is dat mensen die bepaalde stoornissen, ziektes of afwijkingen hebben ook mensen zijn. En eigenlijk nog meer mens dan zij die er zo over oordelen. Zij hebben levenservaring, van hen kun je leren, prachtige persoonlijkheden kunnen er tussen zitten. Waarom zou je die laten lopen door een slecht verhaal?
En wat zij vergeten is dat zij die met reuma (of wat voor aandoening dan ook natuurlijk) na dat avondje stappen dagenlang niets meer kan vanwege de pijn. Dat zij gebruik moet maken van haar goede momenten omdat die zomaar er ineens niet meer kunnen zijn.
Dan zijn er nog de stille stoornissen. Waar mensen zelf mee worstelen. Het wordt verteld maar vaak wordt er niet over gepraat.
Waarom vind iedereen het toch zo eng om over psychische klachten te praten? Niets is mooier dan zoiets met iemand te kunnen delen of om daar een luisterend oor voor te bieden. Want je hoeft geen oplossingen te geven als je maar luistert.

En wat heeft een verleden van iemand te maken met nu? Het heeft diegene veranderd, dat misschien wel, maar waarom zou je iemand veroordelen over een beslissing die die in het verleden heeft gemaakt en waar die nu niets meer aan kan doen? Begrijp me niet verkeerd, bepaalde beslissingen zijn nou eenmaal levensbepalend maar daar heb ik het nu niet over.

Ik werd gewoon kwaad. Hoe vaak ik dit soort dingen niet heb gehoord, van dichtbij heb meegemaakt, mensen ook kapot gepest zien worden, vernederd, veroordeeld en bevooroordeeld.
Onbegrip. Pure onbegrip en gebrek aan inlevingsvermogen. Gebrek aan gevoel. Gebrek aan menselijkheid.

Sylvain zag geen uitweg meer. Hij wilde rust. Of hij die heeft gekregen weet ik niet.
En dan te bedenken dat er zoveel mensen rondlopen met problemen. Van grote of kleine aard. En ook dat zou nooit bepaald mogen worden. Of iets erg is of niet. Dat is persoonlijk en valt niet te meten.

Nee, ik bepaal zelf wel met wie ik omga. Ik voldoe zelf ook niet aan wat 'normaal' gevonden wordt. Alleen bij mij zie je het niet. Ik heb een aantal jaren geleden een gedicht geschreven, die vind je terug onder deze blog, bedoeld voor iedereen die zich erin herkend. En voor diegene die dat niet doen, om zich er wat meer in te verdiepen.

Want de grootste psychische stoornis op deze aardkloot is toch wel (ik heb er maar even een medische draai aan gegeven): het hyperveroordelisme. Maar er is goed nieuws: het is behandelbaar en je kan het nog zelf doen ook. Inleving en gevoel zijn het medicijn.

Ik sta op, de grond is droog en ik schop wat steentjes de afgrond in. Jeetje wat diep. Wat moet er door zijn hoofd zijn gegaan toen hij sprong? Dat zal niemand ooit weten.
Maar het is wel een erg mooi plekje.

Eigenwaarde:

Ik ben als een boom in een zeer groot woud,
uniek in zijn soort maar net als de rest gemaakt van hout.

Er zijn dagen dat ik me van mijn beste kant probeer te laten zien,
maar van binnen vreet een boktor aan mij, het maakt mij kapot en uitgeput bovendien.

De ene dag is het voor mij hoogzomer, sta ik in volle bloei en straalt de zon op mij,
de volgende dag raast er weer een tropische storm voorbij.

Een gewone dag met een klein zonnetje en een briesje is alles wat ik wil,
zonder uitersten, voor mij de mooiste dag, anderen staan er niet eens bij stil.

Ik vang teveel wind, waardoor ik scheef ben gaan groeien,
nu is het tijd om de belastende takken eraf te snoeien.

Wanneer dit gebeurt heb ik de tijd om mijn wortelen weer stevig te verankeren in de aarde,
het besef dat ik zelf degene ben die dat doet geeft mij enorm veel eigenwaarde.

Ik ben als een boom in een zeer groot woud,
uniek in zijn soort en gemaakt van het allerbeste hout.