Zorgevol

Terwijl ik over mijn buik aai om mijn dochter koest te houden die mijn ribben niet met rust laat en aan een plastic stoel vastplak bij het belastingkantoor komt er een vrouw binnen met een kinderwagen. Een klein meisje van ongeveer anderhalf jaar oud staart mij met grote bruine ogen aan. Aandoenlijk. Ze zit wat te spelen met een boekje en ik kijk vermaakt toe. Ze eet een chocolaatje en heel haar mond zit eronder. Haar moeder pakt een zakdoekje en veegt alles schoon.

Een andere man komt binnen. Hij duwt een rolstoel. In de rolstoel zit zijn zoon van ongeveer tien jaar oud. Hij hangt scheef, zijn ene arm zwiept ongecontroleerd in het rond en zijn mond staat half open.
Je ziet iedereen naar ze kijken. Ik ook. Praten kan die niet. Alleen maar harde geluiden maken die enorm afschrikken. Zijn vader heeft een pet in zijn hand en de jongen wijst ernaar en krijst. De enige manier voor hem om duidelijk te maken dat hij iets wil. Door de opwinding druipt er kwijl langs zijn mond op zijn borst. Zijn vader pakt een zakdoek en probeert de sporen weg te vegen.

Eenmaal thuis doe ik mijn dagelijkse dingetjes en in de avond lig ik lekker ontspannen op de bank. Op dat moment ben ik 27 weken zwanger. Uit het niets voel ik ineens iets. Bloed. Veel bloed. En ik krijg enorme scheuten in mijn rug en onderbuik. Ik ren naar de slaapkamer en maak m'n vriend wakker. 'Het is niet goed we moeten naar het ziekenhuis'. Het is 11 uur in de avond en we rijden richting het ziekenhuis. Ik maak me ernstige zorgen en kan m'n emoties niet bedwingen. Eenmaal op de eerste hulp moet mijn vriend buiten het ziekenhuis blijven. "Moi Hollandais. Pas comprendre Francais" was wat ik bedacht om mijn vriend mee naar binnen te krijgen. Het trucje werkte. Eenmaal op de maternité afdeling moest ik alleen mee voor allerlei onderzoeken en ik werd aan een monitoring gelegd. Mijn vriend wachtte in een piepklein wachtkamertje en niemand die hem op de hoogte bracht. Na drie kwartier vroeg ik of ze hem alsjeblieft konden ophalen. Hij kwam met een lijkwit gezicht binnen en van alles was door z'n hoofd gegaan in het claustrofobische wachtkamertje. De baby zou immers maar een klein kansje hebben om te overleven als ze geboren zou worden en in Autun had ze het zeker niet gered.
Gelukkig bleek alles oké en ze konden geen verklaring vinden voor mijn pijn en bloedverlies.
Op een controle echo bleek wel dat ik een zeer bewegelijke dame in mijn buik had en die wat groter is dan gemiddeld. Misschien dat dat het was. In combinatie met te weinig rust.
We zullen het nooit weten.

Afgelopen weekend lag ik weer op de eerste hulp na bezoek aan de verloskundige omdat het al een paar dagen niet goed ging. Infuus erin, bloed afgenomen uit m'n slagader waarbij mijn moeder zowat flauwviel in plaats van ikzelf en uren wachten. Vriendlief stond ook ineens op de eerste hulp weer vol met zorgen. En weer kwam er weinig uit behalve dat mijn zuurstofgehalte niet denderend is, dat ik een groot kind draag en dat ik waarschijnlijk te weinig rust.
Ik was nu 35 weken zwanger en was er rustiger onder dan de vorige keer gezien ik wist dat de kans op overleven veel groter was.

Ik denk terug aan de kinderen bij het belastingkantoor en dan vooral aan de ouders.
Sinds mijn 27 weken is mijn zwangerschap geen moment meer hetzelfde geweest. Je leeft immers meer in angst. Je weet dat zonder enige aanleiding of aanwijzing iets kan gebeuren. Net als met alles in het leven natuurlijk maar normaal sta je er niet zo bij stil.
En je weet pas hoeveel je van iets houdt als je het dreigt kwijt te raken. Zelfs al heb je je kindje nog nooit gezien, je houdt er al van. Iets wat ik voordat ik zwanger was me niet kon voorstellen. Nu besef ik wat voor pijn het moet doen om een miskraam te krijgen en hoe gevoelloos en egoïstisch je moet zijn om een gezond kind te aborteren.
Want wat je ook voor kindje krijgt of op wat voor moment... je mag zo gezegend zijn dàt je een kindje op de wereld kan en mag zetten, dat is lang niet altijd zo vanzelfsprekend.