Waarom weet ik niet maar er borrelen dan altijd jeugdherinneringen naar boven.
Toen ik klein was en nog in twente woonde hing mijn vader de slee achter de witte volvo 740 SW of een autoband; en reed hij over de oprijlaan. En mijn broer en ik gierden van de lach.
Daarna met appelrode wangetjes naar binnen voor witte bon bon bloc chocolade.
Met van dat praliné erin.
De snottebel van de temperatuurwisseling werd altijd met een sierlijke veeg aan de mouw van mijn trui gesmeerd.
De afgelopen dagen is hier een pak gevallen.
Mijn Fransoos is gek op sneeuw. Hij kijkt obsessief op zijn telefoon naar het weerbericht. Elke keer zie ik een pruillip als het plaatje van een sterretje naar een zonnetje of wolk is veranderd. 'Moet je maar niet met de weergoden spelen; je vraagt er gewoon om' is mijn standaard, niet originele reactie.
Nu ligt er sneeuw; 'maar het kan altijd meer!' zegt m'n Fransoos dan en ik krijg een lichte twijfel of hij toch niet ergens stiekem Nederlandse zeik (het is ook nooit goed) genen heeft.
Mijn antwoord hierop was een kleffe sneeuwbal in zijn kraag.
Met de Renault Clio koekblik gingen we maar eens even toeren. Op naar Mizieux, waar ik eerder heb gewoond. Daar is altijd zo'n mooi uitzicht.
Het wegdek was geschoven en je zag door de sporen dat er al heel wat mensen waren weggeglibberd.
De berg op een aantal foto's gemaakt.
Ik zag mijn vader met de Renault express met sneeuwkettingen alweer naar boven rijden in 1998, dezelfde witte volvo 740 SW (welke Nederlander in Frankrijk heeft nou geen Volvo?!) bleef dan thuis. Door deze ervaring zei ik tegen m'n Fransoos; 'zeg we gaan niet voorbij ons oude huis want daarna is het één en al bos en daar wordt echt niet geschoven'. Maar hij had gehoord dat ik water zo mooi vind om te fotograferen met sneeuw dus we moesten toch echt de hele weg af.
Ik bedacht me dat we brood in de auto hadden liggen en dat ik een flesje water in mijn tas had zitten. Als we vast zouden komen te zitten zouden we in elk geval kunnen eten en drinken.
Vervolgens denk je: 'god wat ben ik een aansteller; moet je de mensen in Alaska zien'. Maarja, wij Nederlanders vinden een nieuwe rotonde al heel spannend. Of dat er een steile fietsbrug over een weg is gemaakt; nou en als je die met je opoefiets weet te beklimmen, nou, dan ben je wat hoor.
Enfin, we reden vol goede moed de bosweg in.
Jeeps langs de weg geparkeerd; overal waren die dikke zwijnen in oranje hesjes weer aan het 'jagen' met een neut en een walkie talkie (of zoals ze hier zeggen talkie walkie; de Fransen moeten immers ALLES anders zeggen).
'Had je vader zijn 4x4 nou maar gehad; hadden we mooi in het bos kunnen scheuren' zei mijn Fransoos. 'Ja, of een quad!'riep ik. 'Ja, ooit gaan we een quad kopen, of nee, allebei één, gaan we lekker crossen in de sneeuw' als een stel kleine kinderen zaten we van alles te verzinnen wat we wel niet zouden gaan kopen en doen. Tot we weer in de realiteit werden teruggebracht.
Een schrapend geluid onder de auto. O ja, we zaten in een smurfblauwe clio en de uitlaat schraapte over de sneeuw.
Niet veel later zaten we vast. 'Moet ik drukken?' was mijn eerste reactie. 'O god, we zitten vast; ja nou moeten we weer een buurman vragen om ons op te halen, ik heb daar zò geen zin in! En dan hebben we natuurlijk weer geen bereik! Mogen we dadelijk kilometers gaan lopen' ik was weer eens ultra positief ingesteld.
Mijn Fransoos antwoordde met zijn standaard zin aan mij: 'Ne t'inquiète pas...'
En na veel achteruit glijden en weer vooruit; links en rechts konden we onze weg weer vervolgen.
Stomme is dat je zelf ook heen en weer gaat hippen in de auto; alsof dat ook maar iets helpt.
Dat doet mijn vader ook met karten als het hem niet hard genoeg gaat.
En ook dat heeft nog nooit geholpen.
We kwamen aan bij het water en ik schoot een paar foto's; daarna weer terug naar huis.
Eenmaal thuis deden we ons nieuwe hek open en ik wierp snel een blik op de tuin.
Mijn pony's staan sinds een aantal dagen bij ons in de tuin gezien we nog wat gras hadden. Binnendoor is het maar een half uurtje lopen naar de weide van mijn ouders en zo hoeven wij niet meer te maaien.
Gisternacht ben ik er drie keer uit geweest omdat één van de pony's was ontsnapt. Er staat een portie stroom op de wei dat wil je niet weten. Zo heeft Jamie laatst een optater gehad en hij ging spontaan poepen.
Maar toch weet dat rotbeest uit te breken. De eerste keer schrok ik me dood en joeg ik haar onder de draad door; dat was om 22:00 's avonds, De tweede keer was om 00:30; ik werd kwaad want madame wilde niet meer onder de draad door. Ik greep haar bij haar manen en trok haar aan haar sik onder de draad door. De derde keer was om 4:15, toen mijn vriend naar z'n werk ging. Ik was zo kwaad. Weer eronder door geduwd, getrokken etc. En in mijn pyjama met ochtendjas, sneeuwlaarzen, handschoenen en een 'ik ben heel chagrijnig' hoofd heb ik in het holst van de nacht een tweede draad getrokken. Tevreden kroop ik mijn bed weer in om om 8 uur erachter te komen dat het schijtbeest alweer eruit was. En het erge is nog; ze breekt uit in de hoek van de tuin waar niets is; onze hele tuin is afgeschermd en ze kan nergens heen maar dan staat ze dus echt klem en kan ze gemakkelijk in de greppel vallen. En de dierenarts in 2012 maar zeggen dat het beest afgemaakt moest worden omdat ze slecht liep. Ha, het lijkt net een limbo dansende houdini.
Ik heb inmiddels de hoop opgegeven. Ik heb haar maar sneeuwblind verklaard. Ze zal de draad wel niet zien.
Gelukkig stonden de dames beide nog in de tuin.
 |
| Laura blijft wel keurig binnen de omheining |
Plots voel ik wat lopen; ik rek mijn mouw uit en met een sierlijke veeg...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten