Scheid toch eens uit

Weet je dat nou wel heel zeker Kim? Als ik jou was zou ik het niet doen hoor, geeft alleen maar ellende. Ten eerste kost het een bak met geld en als je er weer vanaf wil kost het je weer een bak met geld dus wat is nou eigenlijk de meerwaarde ervan?

Juist. Dit is een voorbeeld van de vele, toch wel lichtelijk negatieve, reacties die ik heb gehad toen ik zei ' ik ga trouwen'. Je verwacht dat mensen zeggen 'Joh meid wat leuk, wanneer, waar, ben ik ook uitgenodigd?'. Maar nee, echt heel veel mensen hebben aan me gevraagd of ik het echt wel zeker wist. Met een bloed serieus gezicht. Ik begon namelijk bij de eerste drie te giechelen maar na tig van dat soort gezichten weet je dat het geen lolletje is. Nou zijn die mensen vaak ook geen lolletje maar goed.

Uiteraard blijken al deze mensen zelf gescheiden, hoe kan het ook anders. Ooit zijn zij ook in de "illusie" van het huwelijk gestonken, de ik blijf je eeuwig trouw en de ik zal er zijn in ziekte en gezondheid.

Vervolgens sta ik daar met mijn uitnodiging in mijn hand en verteld een willekeurige depressieveling hoe zijn vrouw met de achter linker over buurman ervandoor is gegaan. De hoer. Een ander zoekt zijn nieuwe liefde op de bodem van de rode wijn fles, of beter gezegd het rode wijn pak (dat is namelijk goedkoper want na zo'n scheiding houdt je geen cent meer over natuurlijk).
Weer een ander heeft na haar scheiding haar huis verloren, haar kinderen, haar vrienden en is verdoemd naar één of ander dorp met anderhalve paardenkop en zit in de ziektewet, ligt niet aan haar uiteraard, maar allemaal aan DE scheiding of nee beter gezegd HET huwelijk. Wat ze natuurlijk nooit had moeten doen.

Of je nou getrouwd bent of niet als je relatie stuk gaat is het toch altijd pijnlijk? En ik ken niemand waarbij een breuk geen financiële gevolgen heeft gehad, zelfs niet bij een beugelbekkie van 16, nu moet ze zelf namelijk haar bioscoopkaartje betalen in plaats dat die stemoverslaande hormoonpuist dat voor haar doet.

Maar volgens de gescheiden mensen is geld niet de enige reden dat ik niet in het huwelijksbootje zou moeten stappen. Het huwelijk ZELF is namelijk de bron van al het kwaad. Je stapt in een keurig gelakte boot maar na verloop van tijd blijkt het slechts camouflage van een stel rotte planken en is het wachten totdat je naar de bodem van het veel te diepe Lac de Misère zinkt.

Het huwelijk is de bron dat hij een bierpens kreeg en zijn vrouw als voetveeg behandelde waardoor zij er met de buurman vandoor ging. Het is de bron dat hij elke avond teveel dronk en dat zijn vrouw het niet meer trok. Het is de bron dat je een hysterische zeikstraal bent geworden. Want stel dat deze drie voorbeelden allemaal niet waren getrouwd, dan was dit allemaal niet gebeurd.
Nee dan waren ze nog vrolijk bij elkaar, of ze waren lachend en feestend uit elkaar gegaan zonder ook maar een traan te laten.

Voor die duizenden euro's die nu in één dag zitten, hadden we een hele mooi (oké wel tweedehandse) auto kunnen kopen, een terras kunnen laten aanbouwen of een nieuwe badkamer kunnen laten installeren met een Italiaanse inloopdouche met dubbele douchekop met massagestraal. Of we hadden het op de bank gezet en een veel te lage rente erover gehad en van die rente op vakantie gekund naar Efteling Bosrijk in het uilenhuisje met vederen matrassen.

Helaas gescheiden ellendelingen, het is niet gelukt, ik stap er eigenlijk nog vrolijker in zelfs. De toekomst valt nooit te voorspellen maar hoe triest is het dat je altijd maar van het ergste uit moet gaan?

En de vraag die ik aan hen zou willen stellen: wat heb je aan een Italiaanse inloopdouche met dubbele douchekop met massagestraal als je relatie toch naar de knoppen gaat en je het huis moet verkopen?