De Nederlandse Rampbassade

'Zullen we ons Pacséeën?' vroeg mijn Fransoos mij een tijdje geleden.

Mijn god. Dit is de voorbode op een huwelijksaanzoek.
Ik zag een wit paard, mijn Fransoos erop, haar strak naar achter gekamd à la Italiaanse glijer in een zwart zijdeglans pak.
Sierlijk maar toch stoer stapt hij van zijn paard af, gaat op zijn knieën en tovert uit zijn borstzak een kobaltblauw doosje. Hij klapt hem met één snelle beweging met zijn duim open en in een rood satijnen bedje ligt daar een witgouden ring met een diamantje erin gezet.

Al gauw werd ik uit mijn dagdroom gehaald toen ik besefte dat hij als de dood is voor paarden. In het gunstigste geval loopt hij naast één van mijn shetlanders, maar dat is het dan ook wel.

Terug naar Pacséeën.
Dit doe je in Frankrijk wanneer je nog niet gaat trouwen; maar wel veel van elkaar houdt en je met allerlei juridische prullaria meer verbonden met elkaar bent (zoals testament, voor je inkomstenbelasting etc.)
Oftewel een soort van geregistreerd partnerschap.

Uiteraard was mijn antwoord meteen ja toen mijn Fransoos het vroeg en als snel ging ik op internet kijken wat daar allemaal voor geregeld moest worden.
Ik kwam al snel op de site van de Nederlandse ambassade te Parijs. Daar kwam ik niet echt uit.
Ik vertrouw liever op de bron; dus maar even gezocht op een rechten site in Frankrijk. Al gauw vond ik een waslijst.
Mijn Fransoos belde met het desbetreffende tribunaal en die kauwde alles voor. Klopte exact met de Franse site.
Omdat ik een boet'n lander (ik vind het twentse woord voor buitenlander leuker) ben moest ik veel meer papieren aanvragen dan mijn Fransoos die er gemakkelijk afkwam met een uittreksel uit het geboorteregister.

- Allereerst maar eens de gemeemte Enschede gebeld voor een uittreksel.
Uiterst aardig geholpen en wanneer ik een mail zou sturen zou ik alles opgestuurd krijgen met de post en de factuur zou later volgen.
En dan heb je het over één stom blaadje die ik inmiddels al twee keer aan heb moeten vragen omdat die niet ouder mag zijn dan 3 maanden. Alsof ik ineens van geboortedatum en ouders verander; maar goed.

Even voor de goede orde; een Frans uittreksel uit het geboorteregister is gewoon gratis!

- Daarna was nodig een 'certificat de non-Pacs' ook weer minder dan 3 maanden oud. Met een briefje en kopie paspoort opgestuurd en met anderhalve week lag het (gratis) in de brievenbus

- 'Attestation de non-inscription au répertoire civil' met een simpel mailtje aan te vragen en binnen een week (wederom gratis!) in de brievenbus.

- 'Certificat de coutume'- wat is dat nou weer; was mijn eerste gedachte. Na wat gegoogle kwam ik op dat het gaat om gewoonten in het land van herkomst. Maar dat dit soort certificaten alleen nog voorkomen in ontwikkelingslanden. Maar Frankrijk zal dan wel een uitzondering zijn. Ik, nogal knorrig door alle papierhandel die geregeld moest worden, vond dat ik ook wel op een blaadje kon schrijven dat Nederlanders stamppot eten en Sinterklaas vieren. Later bleek dat het ging om regels met betrekking tot huwelijk/partners in Nederland. Op de Franse site stond dat ik voor dit certificaat bij de ambassade moest wezen.
En in mijn geval dus bij Nederlandse ambassade te Parijs.
Nou dat was een feest.
Ik, op dat moment zeer goed gemutst, belde met de ambassade. Een dame nam op in het Frans, terwijl ik toch echt duidelijk op toetst 2 had gedrukt voor Nederlands.
Ik denk dat ze interessant wilde doen.
'Dag mevrouw, u spreekt met mevrouw ter Heege, ik ga mij Pacséeën met mijn Franse vriend en daarvoor heb ik een certificat de coutume nodig; op de Franse website stond dat ik daarvoor bij de ambassade moest wezen'. Met een zeer dwingende, koude en kattige toon kreeg ik als antwoord; 'Ja maar u moet helemaal niet bij de ambassade zijn, dat doet u bij het consulaat'. 'O, en waar kan ik die op bereiken? Of kunt u mij doorverbinden'. 'Nee, dan moet u dit niet bellen en het is morgen open van half 10 tot half 11'. 'Oké, hebt u het nummer voor mij?'. Nadat ze het gegeven had heb ik haar een fijne dag gewenst en ik bedacht me dat ze waarschijnlijk haar dag niet had. Ik bedenk me dan altijd dat zolang ik netjes blijf er niets aan de hand is. Maar je voelt haar aversie door de telefoon en dat is iets waar ik mij enorm aan stoor.
Afijn, de dag erop maar het consulaat bellen.

Toen ze de telefoon wederom in het Frans opnam dacht ik ineens 'ik herken die stem', direct kreeg ik weer een koude rilling in mijn nek en ik ben ervan overtuigd dat het één en dezelfde persoon was.
Ik vertelde hetzelfde verhaal als de dag ervoor waarop de kenau zei:'daarvoor moet u op onze site kijken'. Punt. Zo lekker duidelijk ook. 'En waar moet ik precies kijken dan mevrouw?'. 'U gaat op onze site naar burgerzaken en daaronder kunt u vinden hoe u een certificat de coutume kunt opvragen'. 'Ok, wacht ik zit nu op de site; waar moet ik precies klikken want ik zie het nergens staan.'
Ineens werd de dame snibbig. 'Mevrouw alsof ik de hele dag aan iedereen moet gaan uitleggen hoe de site werkt, u moet dat zelf uitzoeken ik heb andere mensen die mijn hulp nodig hebben'. Jemig.... wat is dit?! Ik was als eerste aan de beurt geen wachtrij niets. Ik heb zelf bij een callcenter gewerkt waar ik 100 procent zeker te weten veel minder per uur betaald kreeg dan dit mens en het is mij nooit geleerd om je klanten op een onvriendelijke toon te behandelen. Ik was er wel klaar mee en vroeg me af waarom ze het niet gisteren had kunnen zeggen.
Ik zal haar wel tijdens de patience sessie hebben gestoord of ze zat al in haar pauze tijd. De menopauze tijd wel te verstaan.

Ik ging op zoek op de site; uiteindelijk vond ik het onder het kopje trouwen.
Nou daar had ik natuurlijk eerder niet gezocht want ik ga niet trouwen.
Ik moest een gewaarmerkte (een wat?) kopie van mijn paspoort opsturen naar de ambassade en een begeleidend schrijven wat ik moest hebben met mijn adresgegevens.
En alvorens moest ik maar liefst 30 euro overmaken naar de ambassade (voor een miezerig uitgeprint blaadje).
Maar goed, eerst dat gewaarmerkte kopie; ik vond op de ambassade site dat ik het bij mijn gemeente moest doen. Welke gemeente? Die in Nederland of hier? Na wat verder zoeken zag ik op dezelfde ambassade site dat de Nederlandse ambassade alleen een gewaarmerkte kopie van het paspoort kan verstrekken.
Aha! Ik moet het dus toch bij de ambassade doen! Maar hoe?

Ik waagde nog maar een poging en draaide het nummer van de ambassade die ik twee dagen daarvoor ook had gebeld.
Shit, weer dat mens. 'Goedemorgen mevrouw, ik wil een certificat de coutume aanvragen en daar heb ik een gewaarmerkt kopie van het paspoort nodig en er staat op de site dat ik daarvoor bij de ambassade moet wezen'. 'Mevrouw, dit is het consulaat u moet de ambassade bellen'. 'Ja maar daar bel ik toch mee?'. 'Eh... eh... ' stamelde ze en toen wist ik het! Ze had haar pet met 'van half 10 tot half 11 speel je het consulaat' vergeten af te zetten! 'Eh.. ja nee, maar dit is een consulaire afdeling van de ambassade en niet de ambassade zelf'. Ik zei: 'Nou, dan had dat wel iets duidelijker op de site mogen staan naar welk nummer ik dan nu moet gaan bellen! Ik ga zelf wel even kijken en zou het de volgende keer op een wat nettere toon mogen? Iets klantvriendelijker zijn kan geen kwaad'. En haar menopauze hormonen spoten door de telefoon: 'Mevrouw, dit is al de derde keer dat u belt, snapt u het nou nog niet?' nou ik kan je vertellen; menopauze hormonen kunnen niet op tegen hormonen van een 26 jarige...'Pardon? Ik heb u eergisteren gesproken met een heel andere vraag, gisteren heb ik keurig het consulaat gebeld zoals u dat had aangegeven en nou kom ik met een compleet nieuwe vraag bij U, ik vind dit niet normaal zoals u met mij omgaat'.
En meteen dacht ik, nou wat heeft ze het druk ze heeft gewoon mijn naam onthouden, en tijdens haar petwisseling geturfd.
Het ging van kwaad naar erger en ik klaagde en verhief mijn stem behoorlijk.
'Eergisteren was u al niet netjes, gisteren werd ik ook al schofterig behandeld en nu dit; man doe toch eens normaal u bent een dienstverlener!'. 'Fijne dag nog mevrouw' zei ze en ze gooide de haak erop.
Ik had de neiging haar weer te bellen en nu te zeggen 'Mag ik twee portie Mc Nuggets en een Big mac' om te kijken of ze ook een Mac Drive pet had. Maar niet gedaan.

Ik vertelde het verhaal aan mijn moeder en die zei: 'nou dan werkt dat vreselijke mens er dus nog steeds'. Ze had haar een jaar geleden ivm onze paspoorten ook heel idioot behandeld aan de telefoon en eenmaal bij het loket ter plaatse in Parijs deed ze super onvriendelijk tegen het meisje dat voor ons was (die stem herkende mijn moeder meteen!).

Heel internet afgezocht kwam ik allemaal tarieven tegen van een gewaarmerkt paspoort en weet ik het wat voor toestanden. Ik wilde al met de gemeente Enschede gaan bellen en weer om iets vragen met factuur maar ik dacht; agh het gemeentehuis is om de hoek... ik ga eens vragen.

Ik kwam het oude gemeentehuis binnen waar een geur hing alsof er een burgemeester van minstens drie generaties geleden opgebaard lag.
De secretaresse zat achter haar balie en keek mij vriendelijk aan; 'zeg het eens wat kan ik voor u doen'. Kijk zo kan het ook.
'Ik moet een gewaarmerkt kopie hebben van mijn paspoort (copie certifiée conforme)'. 
'Weet u waar ik dat kan laten maken?'.
'Hier. Hebt u uw paspoort?'
'Eh, ja' zei ik verrast.
Ze propte mijn paspoort onder de all-in-one printer; er kwam een mooi kopie uitgerold, ze zette er een stempel op en een krabbel en met een 'voilà' overhandigde ze het mij.
'Dat was het? Dat was alles?' zei ik verbaasd tegen haar.
'Ja...' terwijl ze haar wenkbrauw optrok.
'Ok, wat moet ik u betalen?'
'Niets mevrouw'.
'Hè?! NIETS!! Dat meent u niet? U bent geweldig weet u dat?'
Nu ik dit zo teruglees en erover nadenk moet ze hebben gedacht dat ik volledig krankzinnig was.
Ze liep rood aan en zei: 'Nou eh, ik niet maar de Franse wet zegt dat het gratis is.'
'Mevrouw, maakt me niet uit, ik vind u fantastisch u wilt niet weten wat voor gezeur ik vandaag heb gehad en u heeft alles in één keer opgelost; en u bent super vriendelijk, hele fijne dag nog'.
Ik liep het gemeentehuis uit en van een duivelse stemming was ik ineens een vederlichte engel.
En ik denk dat ik de dag van de secretaresse ook wel goed heb gemaakt, ook al vond ze mij misschien ietwat hysterisch.

De hele zooi opgestuurd, geld overgemaakt naar die vreselijk, vieze, gierige Hollanders (waarom kost het hier geen geld?!)
En na anderhalve week lag het in de bus.

De afspraak om ons te Pacséeën kon worden gemaakt!
Wordt vervolgd hierover.

Nou heb ik gezocht waar ik een klacht kon indienen tegen dit kenau-meno-pauze-mens maar ik kon niets vinden... hmm misschien maar weer even bellen met de ambassade voor meer informatie...

De beller is niet altijd sneller!!