En France

Na een korte nacht, stonden we allemaal nog aardig gebroken op. Bordje brinta of broodje naar binnen geschoven en toen was het wachten op de vrachtwagen. Toch maar even naar de buren gelopen om te vragen of het een probleem was als de vrachtwagen een beetje voor hun deur zou staan.
We konden namelijk moeilijk inschatten of hij net wel of net niet voor hun huis zou komen te staan. Zo wel zou de auto er niet uit kunnen.
Ze hebben een supermarkt en bezorgen ook bij mensen thuis dus de auto hebben ze zeker nodig.
We troffen de schoondochter van de eigenaren van de winkel (het is een ouder echtpaar en ze runnen samen met hun zoon, schoondochter en een vrouw met een playmobil kapsel de winkel).
"Pas de problème!" Oke, prima maar als de auto weg gehaald moet worden dan moet dat voor 11 uur.
De vrachtwagenchauffeur had namelijk gesmst dat het rond een uur of 11 zou worden.
Ze hadden dus nog ruim een half uur.

Plots stond er een Citroën op de weg, nee hè, dit was precies waar we bang voor waren, dan kan er geen hond meer langs. Dus naar de burgemeester, gevraagd van wie de auto is; teruggelopen naar de andere buren (bij de bioscoop) naar binnen gegaan en wat we aantroffen was een verrassend leuk gebouw, groot en kleurrijk... ik zag workshops, foto's, yoga... maar goed geen tijd voor. Dus de vrouw opgespoord die s'ochtends ook op het gemeentehuis werkt en s'middags administratie doet voor het gebouw naast ons. Ze herkende me nog van toen ik eerder een keer bij het gemeentehuis was geweest dus dat zat meteen goed. We liepen naar haar auto en hoppa daar kwam de vrachtwagen al de hoek omgezeild.

Zij snel weggesjeest en daar kwam de schoondochter van de buren, ze was ziedend. Ze wuifde naar de vrachtwagen dat hij door moest rijden (hij kwam echt net aanrijden en moest goed kijken hoe hij moest parkeren) ze stapte in de auto trapte het gas in, liet de koppeling echt veel te laat los en met gierende banden reed ze weg. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen; de eerste maar ook tweede indruk zijn zo belangrijk!
Meteen nog geliefder bij onze buren.

Wat een chagrijn was onze eerste reactie, mens had tijd zat. Niets op uit doen we hebben wel wat beters te doen. Wij uitpakken (veel makkelijker dan inpakken maar nog steeds een rotwerk) en plots kwam chagrijn met een fles wijn aanzetten. Als welkomst cadeau, zou ze zich schuldig hebben gevoeld? Najah toch aardig. We bedankten vriendelijk. Iedere keer dat ze langs de vrachtwagen liep om wat uit hun oude schuur/winkelmagazijn te halen lachte ze volop naar ons en vroeg of alles wel ging.
Erg aardig.

Na een hele dag hard gewerkt te hebben gingen we nog even naar de paarden, samen met m'n moeder en schoonzus. We reden de berg af, toen plots, kudde koeien midden op de weg. Gelukkig kreeg ik geen visioenen van wat ik met de Nederlandse koe had meegemaakt. Al vlaaiend en herkauwend zaten ze ons aan te gapen zo van: "wat had jij nou met je roestbak... wij zijn met z'n twintigen zout eens even op je barricadeert de weg". Dan maar de toeter.. langzaam, heel langzaam wandelden ze verder richting grote straat (najah voor hier de grote straat dan, dat is niet te vergelijken met een N weg in Nederland hoor). Dat vond ik wel een heel naar idee. Dus wij naar de dichtstbijzijnde boer. "Wat voor kleur zijn de koeien?" vroeg de man. "Tsjah, ze zijn hier zowat allemaal wit dus ehm wit?" "Welke kant gingen ze op?": Dus ik uitleggen, hij zou wel een collegaboer bellen straks. Oké meer kunnen we niet doen.

Toen reden we door naar de pony's. Ze stonden er gelukkig bij. Lekker aan het grazen.De dames hebben nog nooit een hengst in hun omgeving gehad. Met als gevolg dat ze de afgelopen weken zwaar hengstig zijn, ze trappen als ze ook maar denken dat een hengst in de buurt is (ook de eigenaresse van de wei moest eraan geloven en ik ook) en een hoop gekrijs, gefluts en geschop. Het was vorige week zo erg, ik stond met Juweel in de stal, komt de hengst eraan. Zet ze een gil op, schopt in het rond en er vliegt zo een paardendrol tegen mijn gezicht. Fijn. Goed, dat was vorige week, weer even terug naar toen we hier net woonden. Wij reden met zijn drietjes weer terug en ja hoor was er een boer die de koeien in een weiland aan het drijven was. Gelukkig.

De pony's 

Juweel, de drollengooier

De dagen erna hebben we nog de kleine vrachtwagen uitgeladen, beetje genoten met z'n zesjes (was schitterend weer) en een beetje bijgetankt. Na een paar dagen gingen mijn broer en schoonzus weer naar huis met de ex-mediamarkt vrachtwagen die we hadden gehuurd. Raar hoor als je zo afscheid neemt. Niet leuk maar ja helaas hoort dat er wel bij. En dat is het fijne waar wij wonen, je vertrekt 's morgens vroeg en einde van de middag ben je alweer in Nederland.

Herfst

Als ik eraan terugdenk lijkt het alsof deze datum zo heeft moeten zijn. De week ervoor en erna was het weer echt heel erg slecht. Najah, zo bijgelovig ben ik niet maar ik vind het toch wel leuk om maar gewoon te denken dat het een goed voorteken is.

Dagen later viel het ons op dat de schoondochter van de buurvrouw steeds minder ons groette, geen lach meer op haar gezicht had als ze ons zag etc. We waren al twee keer in de winkel geweest om iets kleins te halen en we gingen nog maar eens even bij ze kijken, je gunt ze het tenslotte wel. Toen werd ze ineens heel opdringerig, hield dingen voor onze neus die we moesten kopen. En daar hou ik niet van. Dus we kochten uiteraard iets heel anders en sindsdien komt er echt nauwelijks nog een glimlach vanaf. Dus sindsdien is ze gewoon weer chagrijn en dat flesje wijn was uiteindelijk toch niet zo goed bedoeld. Jammer, hierdoor heb je eigenlijk al geen zin meer om wat te kopen. Dus nu gaan we erheen als chagrijn er niet is. Dan is playmobil er wel en de lieve oude buurtjes. Dat zijn echt schatten van mensen.

Eigenlijk als je dit zo leest is het net een dorp of straat in Nederland. Met al z'n gedoetjes. Alleen heb je hier wat meer ruimte, uitzicht en wat meer Fransen.

.