Ook hier houden ze van oranje

Je wordt wakker, kijkt naar het prachtige uitzicht en bedenkt je dan; nou alles nog inrichten.
Donkere wolken verzamelen zich en het begint te miezeren, in mijn hoofd. Ik ben zo klaar met al die spullen. Mensen die naar Nieuw Zeeland verhuizen nemen alleen een containertje, koffertje of handtas mee. Wat moeten we met al die zooi!
Maar dan loop je de schuur in en dan staan al die dozen je aan te gapen en zie je op de zijkanten geschreven staan: "spulletjes flat, woonkamer" "flat, slaapkamer fotolijstjes" "poezen krabpaal flat". Alleen al het woord flat doet mij goed. Weg met die flat! En wat heerlijk dat ik nou meer ruimte heb voor al mijn spulletjes.
Het klaart weer wat op en de zon begint zachtjes te schijnen, in mijn hoofd.

Dagen zijn we bezig geweest om alles uit te pakken (en eerlijk gezegd is nog alles niet helemaal op orde), soms gaat het je niet snel genoeg, dan bedenk je toch weer wat anders waar iets moet komen te staan. Maar langzaamaan wordt het toch weer "thuis". Hoeveel dozen ik weer heb dichtgeplakt en in de kelder heb gezet echt niet normaal. Hoe kan dat nou? Ik had toch meer ruimte? Hmm, schijnbaar heb ik ons flatje toch wel een beetje volgepropt al die jaren. Met alles dacht ik: "straks moeten we hier weg, moet ik weer alles inpakken, kan ik het beter laten zitten". Met als gevolg dat er inmiddels van ons allen alweer 4 pallets vol staan in de kelder. De kelder die we wilden gebruiken om daar ons uit te leven op meubels, of het woeste plan hadden om daar een naakte man te boetseren van klei wordt nu dus gebruikt als opslaghok. Die torso kan wel wachten en meubels hebben we genoeg.

Toby ontdekt de grote buitenwereld

De poezen zijn hier al helemaal gewend. Ze zijn al voor het eerst naar buiten geweest, ze waren allemaal wat angstig. Zoë vind het maar niets en die blijft het liefst lekker binnen. Sparky, de kat van mijn ouders, die in Nederland de schrik was van alle boerderijkatten en tevens ook de vader, opa, overgrootopa, inteeltvader, inteeltopa en inteeltovergrootopa van hen was ligt nu de hele dag voor pampus op de verwarming en als hij dan buiten is, snuft hij even, loopt een rondje en gaat weer naar binnen. Toby zit in bomen, maakt ruzie met een 18 jarige kater (de arme oude knar) en blèrt alles aan elkaar. Minous, onze dikke theemuts is helemaal in haar element, ze glipt constant naar buiten als ze binnen moet blijven en is vandaag voor het eerst in een boom geklommen, erin ging wel eruit niet. Je moet je voorstellen, het is een poes van bijna 7 kilo en dat zie je. Wijdbeens en ondersteboven hing ze in de boom en maar miauwen. Ze viel van de ene naar de andere tak, die ook nog bijna afbrak, tot ze met een plof de grond bereikte. En trots dat ze was! En ik ook! Nooit geweten dat ze in een boom kon klimmen.



Tussen al het inrichten, werken, poezen naar buiten doen en lachen door ook tijd voor ontspanning. We zijn nog naar het lac de pannecière geweest dat nu vrijwel leeg staat omdat ze met onderhoud van de stuwdam bezig zijn. Heel apart gezicht. We hebben nog een wandeling gemaakt van 8 kilometer. Ik had een leuke route uitgeprint, eenmaal in het bewuste dorp stond ook daar de route aangegeven. Alleen maar de groene borden volgen. Nou dat is toch fijn. Ik zal je vertellen we hebben één groen bordje gezien. De rest was verdwenen.
Het was wel een leuke route, werd weer flink gejaagd en dan loop ik toch niet lekker hoor moet je toch voorstellen dat je een schot hagel in je donder krijgt. En dat gebeurt meer dan eens daar dat ze elkaar overhoop schieten. Nu hebben ze gelukkig de honden fluoriserende halsbanden omgedaan (en belletjes maar die hadden ze eerder ook)  en ze hijsen zichzelf nu ook in oranje hesjes. Zo'n komisch gezicht staat er een veel te dikke fransman strak in hesje achter een boom met z'n geweer... wat zal dat zwijn wel niet denken, een boom versierd voor Koninginnedag? O nee dat kan niet. Dat kennen ze hier niet.
Enfin, de jacht, ik vind het maar niets. Zeker niet als ik daar ook rondloop met m'n hond die op een vos lijkt.

Je komt wel geweldige dingen tegen als je hier rondloopt; een verlaten kasteeltje, prachtige plekken om te fotograferen, een gehucht met allemaal videobewaking (lees: middle of nowhere), een maffe engelsman (althans hij had een Engelse naam op de brievenbus staan) die heel zijn hek vol had geplakt met plastic buxus. En dan stond er ook nog op de brievenbus dat het een adviesbureau was... ik hoop toch niet voor decoratiemateriaal.

Jamie bij het lac de Pannecière

Verlaten kasteeltje

Helaas kom je ook de verwaarlozing tegen, er ligt hier in de bossen behoorlijk veel vuil. Oud ijzer, banden, vaten, auto's enzovoort. Zo ontzettend zonde. Weet nog wel dat er kinderen bij ons bij de flat snoeppapiertjes zo over de schouder gooiden dat ik dan al giftig werd, maar dat is nog in de stad. Zo alles de natuur in dumpen, dat vind ik dan toch nog erger. Over dumpen gesproken, als je een leuke hond zoekt kun je hier ook flink rondkijken het stikt hier van de verdwaalde jachthonden. Toen we hier eerder ook al woonden hebben we wel eens wat honden gevangen en dan de jager gebeld. Dan kwamen ze, smeten ze in de auto en reden weg, je had dan bijna spijt dat je gebeld had. De blijdschap om hun maatje, collegajager te zien was ver te zoeken. Of dat nu beter is weet ik niet, laten we het maar hopen.

Afval in het bos

Na zo'n lange wandeling kom je thuis en dan wil je 's avonds even lekker douchen.
Ik naar boven, kraan aan, ouders' slaapkamer onder onze badkamer, en het begon te druppen door hun plafond. Gevolg; emmer op de grond om de boel op te vangen. En maar even wat kit halen om de bende dicht te smeren. Verder moet er nog iemand komen voor de, door mij inmiddels vervloekte, oven die het al van het begin af aan al niet deed. De toiletten lopen door en het vliegenprobleem is ook nog niet voorbij. Auto's op nieuw kenteken laten zetten is ook al in gang gezet. Inmiddels is de zorgverzekeraar in Nederland er ook achter gekomen dat we verdwenen zijn dus ik loop voor het eerst van mijn leven onverzekerd rond. Dus begin ik als auto-entrepreneur (zzp-er) hier, dat wilde ik sowieso voor het werken bij mijn vader maar feit dat de zorgverzekering daarbij inzit is mooi meegenomen, dus ook daar nog wat voor regelen. Ben nu wel blij dat ik geen surprise hoef te maken voor Sinterklaas! Die kennen ze hier niet. Voor de rest dus nog genoeg kleine en grote dingetjes die nog moeten gebeuren. Hopelijk dat het allemaal soepel verloopt en dat het niet zorgt voor al teveel storm, in mijn hoofd.