Voorproefje

Nadat ons peugeotje en de renault veilig waren aangekomen in Frankrijk was het tijd om ons huis te gaan verkennen. Het is bizar, je komt in een praktisch leeg huis, de tuin was nog onder handen genomen door de vorige eigenaren en het voelde koud aan. Je gooit de voordeur open; en je snuffelt… niet je eigen luchtje.
Dan voelt het ook niet als thuis. Weekendtassen neergezet en eerst maar weer eens door het huis heen lopen. En dan loop je toch anders erdoorheen dan wanneer je weet dat de eigenaren beneden misschien wel mee zitten te luisteren. Alle kastjes open, alle uitzichten bekijken, heerlijk. Alles leek perfect. 

Toen gingen we naar de zolder. Alle spullen van de eigenaren liggen daar mooi opgeslagen en wel zo dat wij daar nog genoeg ruimte hebben om een logeerbed en nog wat dingen kwijt te kunnen. De deur ging al krakend open en tot mijn uiterst onaangename verrassing hoorde ik gezoem en gekraak; onder mijn voeten. Honderden (ja echt ik overdrijf niet) vliegen krioelde over de grond. Sommigen al met de pootjes krom en onbeweeglijk anderen deden nog een poging om overend te komen. Tevergeefs, want wat was ik blij dat er nog een stofzuiger stond. Allen hebben ze een stofzuigerzakgraf gekregen. Aan de kartonnetjes op de spullen konden we zien dat de eigenaren hier allang van op de hoogte waren. Najah agh, als dat alles is. 

Ik was helemaal in de gloria want ik loop al jaren te zeuren dat ik een bad MOET, het is verwend, ik weet het maar ik vind dat zo fantastisch. Zeker in mijn gedachten.
Dus ik kaarsjes aan (dan voelt nog ontspannender), kraan aan op bijna kokend heet, lekker badschuimpje erin, teentjes eerst… zalig! En dan lig je daar, in een stil galmende badkamer en na tien minuten denk ik: heb ik hier nou al die jaren zo op gewacht. Ik heb geen zin meer ik ga eruit. En poef weg illusie dat je uren in bad zit en er met een vel van een negentig jarige uitkomt. Vroeger zat ik, toen we een bad hadden, uren in bad maar toen speelde ik nog met bekertjes en had ik een soort huisje met beestjes die in bad konden, maakte ik de meest rare creaties met schuim. Maar nee, daar ben ik nu te oud voor. 

Die nacht heerlijk geslapen en de volgende dag zijn we naar het weitje voor mijn pony’s gegaan. Wat wonen die mensen geweldig. Nederlanders met een bed and breakfast, een gîte en een complete kinderboerderij. De wei was prachtig, beekje erdoorheen en een stalletje. Een hengstje en een merrie zouden straks mijn twee dames gaan vergezellen. Na een uitgebreide rondleiding, koffie en koekjes ging ik graag op hun aanbod in. Ik zag ze al helemaal lopen daar. 

Die week zijn we ook naar de stad geweest om een bankrekening te regelen.
We kwamen binnen bij La Poste en gingen eerst even een kijkje nemen bij de mobiele telefoons en abonnementen. Gosjemijne voor werkelijk iedere telefoon moet je bijbetalen, wat voor abonnement je ook afsluit. Zelfs al neem je een abo voor zeventig euro per maand dan moet je nog vijftig cent bijbetalen voor een telefoon. Na een paar minuten kwam er een man met enorme shagstem en gekreun bij ons staan om ons wat aan te smeren. We hoorden zijn verhaal aan, hij deed ons fantastische aanbiedingen, we bedankten hem hartelijk en vroegen of hij ook een bankrekening kon afsluiten voor ons. Hij keek ietwat vreemd en liep vervolgens naar achteren en haalde een vrouw op die ook in onze nieuwe woonplaats werkzaam is op het postkantoor. We konden met haar meelopen in een kantoortje en daar hebben we alles geregeld. Tuurlijk maak je wat fouten, zo was mijn vriend ineens mijn vriendin en woonden we samen maar waren we verder helemaal niets van elkaar. Agh ja, vermoeid zullen we maar zeggen maar we konden er allemaal om lachen.
Drie kwartier later stonden we buiten en zou het geregeld worden. Al moesten we dan nog wel een rekening van de EDF (energie) overhandigen. Ze zou het proberen te regelen via een kopie van het huurcontract maar kon niets beloven. In Frankrijk heb je vaak een bewijs nodig dat je ergens woont. Dat doe je doormiddel van een energierekening. GBA hebben ze niet. 

Wij weer naar huis. “Oe, zullen we even omrijden naar de bakker, kunnen we lekker stokbrood halen voor tussen de middag” zei ik tegen mijn vriend. Dus hup langs de kerk met de auto, scherpe bocht naar rechts, steil naar beneden, in de 1 en op de handrem en deruit voor een baguette. Keek ik door mijn voorruit, zie ik tot mijn grote schaamte het hek van ons huis. De bakker is nog dichterbij dan ik dacht, dat had ik in Enschede niet hoor! Dat was wel honderd meter lopen, dit hoogstens dertig. Mijn vriend ook weer in de auto, en al lachend en schamend tegelijk; handrem eraf in zijn vrij en al rollend onze oprit op. Ha, en iedereen maar zeggen dat in Frankrijk alles zo ver weg is. Beschamend dichtbij zeg ik je. 

De volgende dag de EDF gebeld. De stroom moest nog op onze naam komen. En dan merk je, dat het fijn is dat je toch wat Frans spreekt, knap lastig lijkt het mij als je echt geen woord Frans spreekt en je een instantie moet bellen. Dan ben je enorm afhankelijk van anderen. Vijftig (!) minuten heb ik met een uiterst behulpzame Francaise aan de lijn gehangen. Ook aan de telefoon gelachen, die vrouw had enorm veel geduld, het is toch veel lastiger om dingen uit te leggen aan de telefoon dan dat je iemand aan kan kijken en ziet of ze je begrijpen ja of nee. Ik noemde de straatnaam en die kende het systeem niet. Maar die is ook net nieuw. In deze omgeving hebben ze heel lang geen straatnamen gehad en al helemaal geen huisnummers. Dan maar op het oude adres. Ze gaf me wel aan dat ik even langs het gemeentehuis moest om tegen de burgemeester te zeggen dat hij die wijzigingen maar even moest doorgeven bij de EDF omdat er anders wel eens problemen konden ontstaan.
Na opgehangen te hebben kreeg ik een email met alle gegevens, ze had op ongelofelijke wijze mijn emailadres die hetzelfde is als mijn hele naam goed in de computer ingevuld (mijn achternaam wordt hier op dezelfde wijze uitgesproken als het geluid dat een kat maakt die een haarbal probeert te lozen). Ook alle gegevens klopte. Dit had ik nooit verwacht.

Mijn vriend zijn gel was op dus ik besloot om maar eens even bij onze buren (het supermarktje) naar binnen te lopen en te kijken of hun het in hun assortiment hadden.  Een andere vrouw vroeg eerst om crème maar ze hadden er één op voorraad en die was net ’s ochtends verkocht. Gel hadden ze helaas niet, maar ik kon het niet maken om niets te kopen. Dus ik maar bedenken wat ik dan wel moest kopen. Zag ik plots kattenbakvulling staan. Heel goedkoop, terwijl het bij de supermarchés echt megaduur is. Meteen een reden om een praatje te maken met de nieuwe buuf. Ze vond het geweldig dat er eindelijk permanent iemand kwam wonen. Iedere dag dat ik haar zag tijdens ons verblijf werd haar smile groter. Ik weet al wat mijn adresje wordt voor kattenbakvulling.

De laatste dag kwamen er bouwvakkers langs, we wisten dat er iets moest gebeuren aan het dak en de schuur. Ze hadden eerder al toestemming gevraagd om hun ladders in de tuin te zetten om bij de buurvrouw op het dak te kunnen. Nu wilden ze op ons dak beginnen maar dan hadden ze wel de sleutels van de schuur nodig. “ja, eh wij gaan zo terug naar Nederland en dit is niet ons huis en de eigenaren hebben met jullie afspraken gemaakt waar wij niets van weten, ik kan niet zomaar die sleutels achterlaten want die moeten we hebben de 22^ste anders kunnen wij onze spullen niet in onze schuur zetten”. Na veel gemopper van de bouwvakker, belde hij zijn baas. “De Nederlanders doen moeilijk”. Baas kwam eraan, hij zweerde dat het veilig was en dat hij een email zou sturen naar de eigenaren en de sleutels op een afgesproken plek zou terugleggen. Maar het MOEST nu gebeuren want over drie weken kon het echt niet als wij hier zouden zijn, dat was te laat. Vooruit, wij doen niet moeilijk. 
Je raadt het al; terwijl ik deze blog schrijf woon ik al in Frankrijk (maar ik moest toch even updaten wat er was gebeurd) en de ladders liggen nog steeds in de tuin, de leistenen liggen nog steeds op de stoep en er is geen bouwvakker te bekennen.
We hebben een paar super dagen gehad. Maar goed dat ik toen nog niet wist wat ons allemaal te wachten stond…