Even voorstellen

Het is zaterdag 19 januari.
Al een tijdje lag de uitnodiging van de burgemeester op de schoorsteenmantel. We zijn uitgenodigd voor de nieuwjaarsborrel. Er zou uitleg worden gegeven van wat er het afgelopen jaar allemaal is gebeurd binnen de commune, de nieuwjaarswensen zouden worden uitgesproken, de nieuwe bewoners van het dorp zouden worden voorgesteld en daarna werd de mogelijkheid geboden om een praatje met elkaar te maken.
Om vijf uur in de avond zou het beginnen tot een uurtje of zeven.

Eerder die dag ben ik samen met mijn vader en vriend naar de bank geweest in Autun om voor hen een zakelijke rekening af te sluiten. We werden ontzettend goed geholpen en omdat mijn vriend mijn vader had meegenomen om ook een rekening te openen, ofzoiets, kregen we ook nog een gratis cadeau. Wij zaten al te geinen: "leuk, wat voor auto, of is het een pen?". De man kwam met een cadeaublaadje van het jaar ervoor (de nieuwe was er nog niet) en daar stond onder andere een espressoapparaat op, een fotocamera en nog wat dure dingen. Dat hadden we niet verwacht. Grappig, dat wel. Volgende week krijgen we de nieuwe catalogus, ben benieuwd.
Na een uur in een stinkend kamertje te hebben gezeten gingen we weer naar huis. Met succes; één rekening is geopend maar die ander moeten we nog even voor terug. Krijgen we dan ook meteen de cadeaufolder.
De man vond het allemaal prachtig, wij waren zijn eerste Nederlandse klanten. Verbaasd me zeer, er wonen hier zoveel Nederlanders die ook een eigen bedrijf hebben. Waarschijnlijk komt het omdat dit niet de goedkoopste bank is.

Eenmaal thuis direct door naar de paarden; die hebben nu veel hooi nodig en brokken met al die sneeuw. Daar weer het dagelijkse tafereel; gulzige pony wegduwen, uitglijen over het ijs, struikelen over bevroren drollen, gulzige pony's achter je aan, geschop om je heen want stel dat er één wat tekort komt, hooi pakken, brokken pakken, pony proberen met het hoofd uit de voorraad ton te krijgen, pony niet luisteren en haar dan maar met het plastic deksel wat tetsen geven, pony beledigd, ik beledigd, onterecht sorry zeggen omdat je toch zoveel van haar houdt, uit de wei gaan, laarzen afspoelen in beek en weer in de auto.
Op de parkeerplaats kwamen we de burgemeester nog tegen. Met zijn droopy jas aan keek hij over zijn bril en zei belerend; "jullie komen toch wel hè, ik reken op jullie".
Knikken en doorlopen, voordeur ingaan, jas uit, sjaal uit... nee hè sjaal vergeten uit te kloppen. Gevolg; vloer onder het hooi.

Hollands klokslag vijf uur stonden we bij de salle des fêtes, er waren al heel wat mensen.
We ontmoette daar nog een aantal andere Nederlanders die daar woonden en namen plaats. Er kwamen honderden foto's langs op een scherm en de burgemeester ging vertellen wat er allemaal was gebeurd het afgelopen jaar. Eerst verexcuseerde hij iedereen die niet kon komen die avond. Vervolgens kregen we een verhaal van drie kwartier. Toen de overleden personen waren gepassseerd was het tijd om de nieuwe dorpelingen voor te stellen. Dat waren er ook nog wel wat.
Wij werden als laatste naar voren geroepen en dan sta je daar, hondervijftig paar ogen kijken je aan en dan moet je wat zeggen. Ik heb maar namens ons vieren gesproken. Verteld dat we een eigen bedrijf hebben, waar we precies woonden, dat we het hier ontzettend mooi vinden en natuurlijk even iedereen de beste wensen wensen. Applaus. Zo, tijd voor champagne.
We hebben wat Fransen gesproken maar je weet niet zo goed waar je het over moet hebben. Een aantal zeiden wel dat ze ons wel eens zagen wandelen met de honden. Het ging er vooral om dat we er waren. Dat ze je gezicht hebben gezien, dat je betrokken wilt zijn bij het dorp en de mensen.
Daarbij was het handig dat we de klusjesman ook nog aantroffen. Die zou een maand geleden komen voor de ketel. Daarna was hij afgelopen donderdag geweest om te zeggen dat hij vrijdag zou komen, hij was de vorige afspraak vergeten. Ook zou hij komen voor de toiletten die nog steeds niet goed zijn. Je raadt het al, vrijdag ook geen klusjesman. Ja zegt hij ik had gezegd "peut-être". Zo kennen we er nog wel een paar. Maar agh nu komt hij volgende week beloofde hij en anders vast een andere keer.
Daarna de mensen van de bruiloft nog even gesproken, vervolgens met gloeiende wangen van de alcohol weer naar huis gegaan (lees: honderd meter verderop).

We zijn blij dat iedereen nu ons gezicht heeft gezien. Zo voel je je ook iets meer erbij horen. Al hebben we bij thuiskomst wel een blik overheerlijke unox erwtensoep opengetrokken en knakworsten op stokbrood gegeten.

Tuin