Nodig moeten, handen uit de tuk, rits open, hooibaal gevonden en lozen maar. Klaar zijn, omdraaien en kijken... met de rits nog los (ja we blijven even in twentse sferen). Koud hebben, rits dicht, omheining nogmaals controleren en teruglopen naar huis. Man zien die de hond aan het uitlaten is, snel achter de schuur duiken en wachten tot de man langskomt, de wacht houden want stel je voor dat de hond poept. Dan stort zijn wereld ineen en komt zijn achtste (of negende we hielden het niet meer bij) persoonlijkheid naar boven... de buurman uit Buurse, de pisboer.
Ik heb ook heel wat jaartjes mee mogen "genieten" van dit dagelijkse tafereel toen ik nog thuis woonde.
Er woonde een oud stel met hun drie zonen. De vader was het opperhoofd. Wij keken vanuit onze tuin naar hun, hoe ver weg zouden ze hebben gewoond? Ik denk zo'n twee honderd meter. Ik kan toch eigenlijk wel rustig zeggen dat ze flink in de war waren. Zeker die ene die altijd stond te pissen in de wei. Liep je langs met de hond en zag je zijn haar boven een raampje van de schuur uitsteken. En dan zwaai je, altijd stug blijven zwaaien. Hij schrikt en komt achter het schuurtje weg en doet net alsof hij met iets bezig was. Hij heeft mij een keer achtervolgd, nou ik ben omgelopen wat een engerd.
In de zomer stonden ze wel eens met een verrekijker te gluren naar ons als we in de tuin lagen. Prima, strandbal rackets erbij, en we deden net of we ze signalen gaven. De pisboer richtte zijn verrekijker omhoog "wat een mooie vogel" hoor ik hem denken.
Ik liep een keer met mijn broer met onze twee honden die we toen hadden langs het huis van de pisboer (dat was het vaste dagelijkse rondje dat wij liepen) gaat één van de twee precies op het pad vlakbij hun hek een dikke bolus draaien. Laaiend kwam die ouwe naar buiten. "Als ik dit nog één keer zie schiet ik die hond door z'n kop heen!" Mijn broer, die net aan de telefoon was maakte hem duidelijk dat hij dat vooral moest proberen maar dat de gevolgen voor hem waren. We zijn door hun vals beschuldigd dat we vuurwerk zouden hebben afgestoken in de zomer en dat hun koeien van slag waren. Honderden keren hebben ze zich verstopt achter hun schuur. Maar iedereen bleef stug ze begroeten. In Buurse waren niet veel mensen die hun hond daar uitlieten. Maar mijn vader had er lak aan (die liep vrijwel altijd met de honden). Soms maakte ze wel eens een praatje maar de keer erop hadden ze weer wat te zeuren.
Zittend aan tafel, accordeon pakken, viool en zingen. Kijken naar buiten. Twee mensen voorbij zien lopen met twee honden. Na een paar keer deze mensen gezien te hebben deur opendoen en vragen: "zin in een apéro?" (= drankje voor het eten). Het waren de over-over buren die mijn vader en vriend zagen en vervolgens hun voordeur opendeden om te vragen of de heren zin hadden in een drankje. Wij zouden gaan eten dus in hun beste Frans hebben ze gevraagd of het later kon. Dat kon rond een uur of 9. Dus die avond zijn de heren teruggegaan en wat ze aantroffen was één grote gezellige boel. Er werd gedronken, er werd voor hun gezongen en gespeeld op prachtige instrumenten (zoals de vielle). Er zat een jongen van Marokkaanse afkomst en die vertelde dat hij de volgende dag zou trouwen en dat ze dan ook langs ons huis zouden lopen met alle instrumenten. Ze hebben gelachen en de Fransen hebben ook Engels geprobeerd te praten. Geweldig.
De volgende ochtend hoorden we ze aankomen. Wij renden met z'n vieren naar de voordeur. En daar kwam het bruidspaar in traditionele Marrokaanse kledij. Compleet met kaftan en tulband en babouches. Een paar mensen erachter met een accordeon. Ze zagen ons en gebaarden dat we mee moesten komen en maakten een "drink" gebaar. Wij in alle snelheid ons haar gedaan en naar het buurgebouw gegaan (naast de bioscoop) daar werden we hartelijk ontvangen. Er waren een handjevol mensen en we kregen champagne. We waren bij de speech en we kregen chips. Er werd weer gespeeld en gezongen, o zo mooi. Het bruidspaar waardeerde het enorm dat we waren gekomen (ondanks dat de bruid ons nog nooit had gezien en de bruidegom alleen mijn vader en vriend de avond ervoor). Na een tijdje hebben wij ze nogmaals gefeliciteerd en alle geluk gewenst. We liepen naar buiten en de over-over buurman stond daar en zei dat hij het erg leuk vond dat we er waren en dat mijn moeder en ik de volgende keer ook mee moesten komen voor een drankje bij hem thuis. Zo ontzettend leuk. Zo kan het ook.
Ook hebben mijn vriend en ik nog opgepast op een hond en huis van andere Nederlanders (buren van één kilometer verderop). Even een weekje weer met z'n tweeën. Super leuk dat ook Jamie (onze hond) ontzettend goed met de oppashond kon. Toch fijn als je een goede relatie hebt met je buren (behalve die chagrijn dan, lelijk ding). Hoe ver die buren dan ook weg wonen. Zo wordt het wonen toch een stuk plezieriger. In Nederland hadden wij bij de flat ook altijd gedoe. Waren zeker wel een paar hele leuke buren. Maar het meeste was aso. En dat verprutst je woonplezier.
 |
| Jamie en oppas-buurhond Loesje |
Ze zeggen: "Beter een goede buur dan een verre vriend". Wat een geluk dat wij goede buren hebben en zoveel verre vrienden in Nederland.
 |
| Jamie is maar wat blij met de nieuwe buurhond |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten