Vraag jij het jezelf iedere ochtend af?

"Ben je gelukkig?"
"Waar?"
"Nou, daar, in Frankrijk... gewoon waar je nu woont?"
"Weet ik veel, ik denk het wel, hoezo?"
"Nou, gewoon...zomaar"

Een vraag die velen horen die verhuisd zijn. Vaak, als je wat verder weg gaat wonen blijven die vragen ook wat langer voorbij komen. Ga je terug dan komt ook altijd de vraag: "waren jullie daar niet gelukkig?". Toch, ook nu het me weer meer dan eens gevraagd wordt, of ik hier gelukkig ben, ben ik er eens over gaan nadenken.

Ben ik gelukkig, is eigenlijk een hele moeilijke vraag. Want wat is gelukkig zijn?
Wat voor de één een geluk is, is voor de ander een kwelling.

Ik kan mij optimaal gelukkig voelen als ik met de hond alleen door het bos loop, hij zoals gewoonlijk een veel te grote tak in zijn mond heeft en mij daarmee zowat tackelt. Ik voel mij gelukkig als ik dingen overwin die ik eerder niet aandurfde, als ik door het bos loop en de zon door de bomen voel schijnen, als ik geld ruik (tsjah ik kan erom liegen maar ik ben een krent en een geldwolf, de bekende uitspraak "geld maakt niet gelukkig" gaat voor mij niet op) en ik word gelukkig van chocola.

Een ander heeft teveel geld en wordt daar niet gelukkig van, sommige mensen hebben een hekel aan dieren en anderen houden niet van modder aan de broek door een veel te grote stok, en sommige mensen vinden chocola ontzettend vies.

Ik moet er niet aan denken om altijd optimaal gelukkig te zijn. Dan heb je geen pieken meer. Van die momenten, dat je zo gelukkig bent, dat je die nooit meer vergeet. Zo heb ik vlak voor de verhuizing zo'n moment gehad. Mijn moeder en ik liepen iedere dag met de pony's in verband met Juweel haar artrose. We waren net aan het lopen toen het begon te gieten, te hozen, echt niet normaal. We keken elkaar aan en we dachten hetzelfde. Zingend zijn we door de regen gelopen, we hebben gerend, gejuicht en de paarden waren even vrolijk. Niemand op straat, niemand die je hoort of ziet (althans dat hoop ik voor hen) we schreeuwden in de regen en we waren echt drijf en drijfnat. Maar wat waren we gelukkig en wat hebben we gelachen.
Nou doe ik dat heus niet dagelijks hoor, soms heb ik de pest aan regen. Maar apart is dat toch, dat soms juist ergerlijke dingen je ineens tot intens geluk kunnen leiden?

Waarom zou ik hier gelukkig moeten zijn? Waarom vragen mensen dit? Vraag je dat ook aan je buurman? Vraag jij het jezelf iedere ochtend af? Als mensen terugkomen uit het buitenland dan was dat vast omdat ze niet gelukkig waren, maar waarom vraagt daarna niemand meer of ze in het vaderland wél gelukkig zijn?
In Nederland vroeg ik mij toch ook niet iedere dag af of ik gelukkig was? (godzijdank).

Ook de gedachte dat je door bijvoorbeeld een verhuizing het geluk zal vinden of gelukkig zal zijn is een sterke illusie. Want je neemt jezelf altijd mee. Ben je in Nederland niet gelukkig, zal je dat ergens anders ook niet zijn. Misschien dat bepaalde factoren je wel helpen maar het geluk moet uiteindelijk uit jezelf komen. Een mindfulness cursus volgen is leuk, krom op een yogamat liggen ook, maar door alleen dat te doen wordt je niet gelukkig.

Ah, daar heb je er weer één!
“Ben je gelukkig?”
“Waar?”
"Nou, daar, in Frankrijk... gewoon waar je nu woont?"
“Nee, doodongelukkig, heb me nog nooit zo slecht gevoeld”
“O…”
De persoon draait zich om en loopt weg... ik gniffel, leuk, als je ook eens een antwoord geeft dat mensen niet verwachten.

Na deze nogal serieuze blog, kan ik me voorstellen dat je misschien niet zo "gelukkig" bent als anders na het lezen van dit alles. Daarom maar even een fragment van een veertigtal muzikanten die in het gebouw naast ons huis met elkaar zaten te spelen. Ik werd er in elk geval erg blij van. En al kauwend op een stuk chocola en met een glas rode wijn in mijn hand zit ik er ook nu nog gelukzalig van na te genieten.