Toen mijn vriend zijn autoverzekering hier had afgesloten en bekend werd dat hij voor zijn werk eens in de zoveel tijd naar Nederland zou moeten leek het ons verstandig een aanvullende zogeheten pechhulp verzekering af te sluiten voor een paar euro per jaar.
Ik heb eigenlijk altijd wel geluk gehad met mijn auto. Ik heb hem sinds mijn achttiende dus dat is inmiddels al heel wat jaartjes (poeh, dat voelt oud) en hij heeft mij slechts een paar keer in de steek gelaten.
Ik heb twee keer een lekke band gehad, de eerste keer was ook dat ik voor het eerst wat met die auto had. Ik was een jaar of negentien en ik was net een week begonnen met werken bij een bedrijf waar ik mijn vorige werk voor had opgezegd. Na een week had ik hier al spijt van; gruwelijk bedrijf.
Een enorme tank met krullen zat de hele dag met candybars mij te commanderen, een make-up/zonnebank doos deed alleen leuk tegen de mannelijke collega's en niets werd uitgelegd en alles werd verwacht. Een mede-nieuw collega was er na vier dagen mee gestopt, ik heb het maar liefst twee hele weken volgehouden. In mijn vorige post heb ik het over verstand en gevoel gehad, hoe het kan dat sommige dingen gebeuren. Nou, die dag had ik niet meer voortekens kunnen krijgen. Ik liep wederom gefrustreerd het gebouw uit van het gruwelijke bedrijf, brak plots het hengsel van mijn tas; rits was uiteraard open dus alles op de vloer (en dat is héél wat in mijn tas), raap je de inhoud van straat blijkt er een uitgekauwde kauwgom onder te hebben gelegen, vervolgens stap ik in mijn auto, rij weg en ik kwam Enschede nog niet binnen of beginnen een stel opgeschoten jongens in een volkswagen golf naar me te wijzen en overdreven te zwaaien. Ik, die vrijwel altijd te lief is voor mijn medemens, was het beu... ze kregen van mij de vinger en ik trok op bij het stoplicht. Hobbeldebobbel. Rook en stank, leek alsof ik constant over klinkers heen reed. Ja hoor, achterband lek.
Arme, blijkbaar niet zo opgeschoten, jongens. Vaders gebeld, reserve wiel eronder en ik kon weer verder (inmiddels kan ik het zelf, jawel). Toen ik thuis kwam was natuurlijk het uiterst logische gevolg dat ik de volgende dag ontslag zou nemen.
Een andere keer zat er een dikke schroef in mijn wiel. Ditmaal was het de voorband, nou, sturen wilde die niet bepaald meer. Gelukkig was de schroef er in de nacht ingekomen terwijl mijn auto had stilgestaan, dus ik merkte het pas toen ik weg wilde rijden bij m'n flat. Aangezien ik in een keurige buurt heb gewoond met allemaal keurige mensen ging ik er zomaar vanuit dat die schroef daar gewoon uit zichzelf was ingevlogen.
Ik heb meerdere malen de uitlaat eronder uit gehad. Ook eens toen we terug kwamen van een musical in Scheveningen. Ineens hoor ik weer het bekende tractor geluid en zie vonken. Niet weer hè!
Dan is het kwestie van draadje erom laten spannen (ik raak auto's liever niet aan wordt het, zo het schijnt, erger van) en je kan met een aantal decibel meer weer vrolijk verder.
Deze dingen vielen allemaal wel mee totdat ik een keer in het dorp reed en ik mijn koppeling wilde intrappen en ik ineens mijn pedaal op de bodem duwde. Ik schrok, remde, niet aan de pook gedacht, de auto hikte en husselde wat en ik kwam tot stilstand bijna tegen een bushok aan. Gelukkig waren we toen wel lid van de ANWB en die belde ik; twee uur later kwamen ze. Koppelingskabel gemaakt en ik kon weer tevreden verder.
Geweldig zo'n dienst.
Ongelukken nooit gehad, gelukkig, ja naja wel éénzijdig. Een klein meisje die niet goed kon fietsen stuurde tegen mijn auto aan. Zij krijsen maar daardoor beurde ik wel mooi tweehonderdvijftig euro. Heb ik toch weer wat leuke dingen voor gekocht en bij mijn auto valt het toch niet op.
Met de auto van mijn vriend hebben we ook wat kleine dingetjes gehad. Accuprobleempje, uitlaat, eigenlijk de standaarddingen. Doorgeslipt op het ijs en tegen een andere auto aan. Omdat we toen die auto all-risk verzekerd hadden (tegenwoordig doen ze dat niet meer bij oude auto's) kregen we daar een flinke smak voor en we lieten de lamp maken en de luie garagehouder had met een andere kleur groen bijgespoten. Maar agh, valt ook niet op bij die auto.
Wat dat betreft passen onze auto's hier prima. Niet normaal hoeveel beschadigde auto's hier rondrijden. En of het nou een kwestie is van niet boeien of geld, ik weet het niet. Opvallend is het wel.
Vorige week waren we in Nederland voor kraamvisite. Mijn vriend zijn auto heeft het prima gedaan de hele weg. Ik heb regelmatig gesodemieter met het ding. Er is iets niet goed met een kabel op een bepaalde plek wat de auto niet meer waard is om te maken. Soms is het contact niet goed en weigert het ding te starten en op de één of andere rare manier is dat altijd wanneer ik erin ga rijden. Dus tegenwoordig ligt het aan mij en niet meer aan de auto.
Op de terugweg zou ik na Luxemburg rijden, ineens hoor ik tijdens het rijden geknetter en gaat het acculampje branden. "Wat was dat?" zeiden mijn vriend en ik beiden tegelijk. Aan de kant gezet, motor laten draaien, klep open en toen bleken twee riemen eraf te zijn gevlogen. Ik mijn vader bellen, die er meer verstand van heeft dan wij, en hij had het erover dat het de multiriem zou zijn... dat het zwaarder zou sturen en dat de aandrijfriem naar de dynamo het nou niet meer zou doen en dus de accu niet meer werd bijgeladen (als ik het me goed herinner tenminste). Lekker dan. En we moesten nog drie uur rijden.
Dus zo snel mogelijk weer de weg op. Hard rijden want je weet maar nooit hoe lang je nog hebt voor de accu leeg is. Mijn vriend intussen een man met kennis gebeld omdat ik pietje panico was of dadelijk het stuurslot erop zou vliegen als de motor zou afslaan. Man met kennis moest lachen en ik kon met een gerust hart verder rijden. Vanwege mijn slechte relatie met deze auto heb ik mijn vriend maar laten rijden. Nog honderdtien kilometer naar Beaune. Dan tol en dan zouden we van de snelweg af zijn... als die dat maar redt.
En dat deed hij; een aantal kilometer na Beaune reageerde op een gegeven moment de snelheidsmeter niet meer wanneer je remde en na een aantal minuten reageerde hij helemaal niet meer. Hij begon te stotteren en dat was het moment de we hem aan de kant hebben gezet. Ouders gebeld om te vertellen dat we gestrand waren, we hadden verwacht dat het in Frankrijk allemaal wel lang zou gaan duren met de Franse ANWB dus dan zou het fijner zijn als één van hen ons op zou halen. Het was immers maar een uurtje rijden. Goed, toch maar die verzekering bellen en kijken wat er zou gebeuren, ophalen kon altijd nog.
Eerst allemaal dingen intoetsen in een keuzemenu of ik niet op de snelweg stond etc, toen eindelijk doorverbonden met een jongen op de helpdesk. "Ja, hallo, ehm mijn auto is kapot, we staan langs de weg van Beaune naar Autun en we staan voor een plaatsje genaamd Rochepot". "Mevrouw, ik kom niet uit die buurt, kunt u naar een bord lopen met een straatnaam of een postcode?". Geen bordje te bekennen en postcode ook niet. Tomtom bekeken en daar werd ik ook niet veel wijzer van.
Op een gegeven moment leek hij me wat beter te begrijpen maar de plaatsnaam kon hij niet vinden.
Toen ik moest vertellen wat de auto mankeerde was het ook nog lachen. Wist ik veel wat een accu in het Frans was dus ik vertelde maar dat de batterij het niet meer deed. Een multiriem had ik in het Nederlands al nog nooit van gehoord laat staan in het Frans dus ik maakte er maar (naar wat ik later van een Franse garagehouder hoorde) een multifunctionele broekriem van. "Ah, d'accord" en het bleef lang stil aan de andere kant van de lijn.
-"Ja eh, meneer, wat moet ik nou doen ik snap er niets meer van"
- "oh, ja mevrouw, die plaatsnaam hè kunt u die nog één keer spellen?"
Ik begon het beu te worden want ik had hem al vier keer uitgelegd waar we stonden en de naam gespeld van dat rotgat. "Oh, ehm hehe, volgens mij heb ik hem gevonden mevrouw, ja hoor hier heb ik het, ik zal een sleepdienst bellen en dan komen ze kijken of ze het ter plaatse kunnen maken en anders wordt uw auto weggesleept, moet u mij weer bellen en regel ik een taxi".
"En hoe lang gaat dat duren?" was mijn vraag.
En ik viel steil achterover van het antwoord: "Twintig minuten tot een half uur".
"D'accord" zei ik met een zeer verbaasde toon.
Maar eerst zien dan geloven. Warempel kreeg ik zowaar direct een sms dat de garage uit Beaune onderweg was. Ongelofelijk.
Ik moest ontzettend nodig naar de wc. En ik vind "wild" plassen zoals ze dat zo mooi noemen iets vreselijks. Ik stel me altijd voor dat ik zo ondersteboven in de greppel lig. Dat er net een auto langsrijdt, of nog erger, een hond komt eraan duwt je om en jij belandt in de sloot. En ik vind het gewoon vies.
Maar ik moest toch wat. Mijn vriend (waarom hebben mannen wel zo'n handig uitrolbaar ding gekregen en wij niet?) vond dat ik me niet zo moest aanstellen en deed de voordeur en passagiersdeur open en ging zelf naar de weg toe staan tegen het raam zodat niemand naar binnen zou kijken. Twijfel, maar ik kon nergens anders heen. Oké vooruit we doen het. Het was gebeurd en ik kreeg een soort kick, nog meer dan in een achtbaan, ik had wat overwonnen. Dus ik sta juichend tegen mijn vriend te schreeuwen en deed een vreugdensprongetje (waar je wel niet blij van kan worden zullen we maar zeggen) waarop mijn vriend zei: "Allemaal leuk, maar hijs je de boel nog wel even op dat ligt nog op je enkels". Jeetje. Kun je zien wat dat met je doet adrenaline.
Na dit nogal gênante voorval ging mijn mobiel; "mevrouw, met de garagehouder uit Beaune, maakt u zich geen zorgen ik ben onderweg ik kom u helpen. Ik ben er met tien minuten geen zorgen mevrouw, ik kom echt!". Jemig. Me broek zakte zowat weer van m'n kont af van verbazing. En inderdaad hij was er binnen een half uur na het telefoontje met de jongen van de helpdesk. "Oh, is dat het probleem, die jongen van de helpdesk snapte ook al niet helemaal wat er nou kapot was, najah anders had ik die riem mee kunnen nemen nu moet hij maar mee naar de garage en hopen dat ik hem op voorraad heb". Auto werd opgetakeld, wij met het mannetje mee in de wagen en we hebben een super leuk gesprek gehad. Hij vertelde over gestrande Nederlanders met caravans, dat hij in het begin moest wennen aan het veringssysteem van zijn stoel en dat de wegen bij Beaune niet al te best zijn en dat hij daardoor wel eens bijna met zijn hoofd tegen het dak was gelanceerd. Ik vroeg hoe lang hij al werkte in de garage. "Vanaf mijn veertiende en ik ben nu vierenvijftig. De garage is, net als ik, groter geworden en, helaas ook net als ik, uitgedijd. De garage is rijker geworden en ik steeds kaler" en hij proestte het uit. Ik zag een verwilderde enorme bos borsthaar boven zijn shirt uitsteken en wilde eigenlijk vragen over welk haar hij het had, maar besloot mijn flauwe humor voor me te houden.
We kregen nog een verhaal over dat hij een hekel had aan Hollande, ik keek eerst een beetje verbaasd omdat ik dacht dat hij het over Nederland had. Och natuurlijk, het ging over de president.
 |
| Gestrand.... |
 |
| Daar gaat ie... |
Ik ben nog nooit zo snel geholpen door de wegenwacht en zo ontzettend keurig. En helemaal niet duur.
Toch leuk om meegemaakt te hebben. De manier waarop is wat minder maar agh, het was prachtig weer en we hadden geen haast. Normaal verwacht je slaande ruzie als je auto er de brui aangeeft, maar wij hebben ons eigenlijk wel vermaakt. Maar of dat nou lag aan dat we zo snel geholpen zijn door de Franse wegenwacht, dat ik zo in extase was dat ik eindelijk mij heb gewaagd aan het populaire en in Nederland verboden (schande!) wildplassen of omdat we tussen de wijnvelden stonden ik weet het niet.
Één ding weet ik wel; mijn haat/liefde verhouding met onze Renault neigt door deze gebeurtenis wat meer naar liefde toe. De vraag is alleen voor hoe lang...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten